-წინ და­ჯე­ქი, მან­ქა­ნის ღვე­დი შე­ი­კა­რი, პო­ლი­ცი­ამ არ და­გა­ჯა­რი­მოს, -უთხრა გი­ორ­გი დე­მეტ­რა­ძეს ბი­ძამ და შავი ჯიპი ად­გი­ლი­დან დაძ­რა...

გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბუ­ლი ფეხ­ბურ­თე­ლი პირ­ვე­ლად ბი­ძის სახ­ლში, ატე­ნის ქუ­ჩა­ზე მი­ვი­და.

13 იან­ვარს მის გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბას სას­ჯე­ლაღ­სრუ­ლე­ბის მე-12 და­წე­სე­ბუ­ლე­ბას­თან ოჯა­ხის წევ­რე­ბი, ნა­თე­სა­ვე­ბი, გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბი და მე­დი­ის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი ვე­ლო­დით. რო­გორც ყო­ველ­თვის, ფეხ­ბურ­თე­ლის ქო­მა­გი, ოთარ მა­მა­სახ­ლი­სი ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რობ­და, მა­ი­სურ­ზე გი­ორ­გის ფოტო ჰქონ­და გა­მო­სა­ხუ­ლი. "დე­მე­ზე ლექ­სი დავ­წე­რე, მო­დით, მის გა­მოს­ვლამ­დე წა­გი­კი­თხავთ..." მის­მა ლექსმა ყვე­ლა კარგ გან­წყო­ბა­ზე და­ა­ყე­ნა. "ახლა ერ­თად დავ­დგეთ და რო­გორც კი გა­მოჩ­ნდე­ბა, და­ვი­ძა­ხოთ: -დემე, დემე", -თქვა მან და დიდ­ხანს ლო­დი­ნი არ დას­ჭირ­ვე­ბია, მარ­თლაც შე­ძა­ხი­ლე­ბით დახ­ვდნენ გი­ორ­გის.

გი­ორ­გის მამა, ბა­ტო­ნი შალ­ვა მის გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბამ­დე ძა­ლი­ან ნერ­ვი­უ­ლობ­და, თვა­ლე­ბი ცრემ­ლი­ა­ნი ჰქონ­და და ცი­ხის შე­სას­ვლელ­თან გან­მარ­ტო­ე­ბით იდგა. შვი­ლის და­ნახ­ვა­ზე სახე გა­ე­ბად­რა და მო­ნატ­რე­ბულ ვაჟს გა­და­ეხ­ვია. 11-ის წუ­თებ­ზე რკი­ნის კარი სა­ბად­რა­გო სამ­სა­ხუ­რის თა­ნამ­შრომ­ლებ­მა გა­ა­ღეს და მე-12 და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა პო­ლიტ­პა­ტიმ­რის სტა­ტუ­სით ორმა პა­ტი­მარ­მა -გი­ორ­გი დე­მეტ­რა­ძემ და ზუ­რაბ ნო­ღა­ი­დე­ლის ნა­თე­სავ­მა, და­ვით ძნე­ლა­ძემ და­ტო­ვეს...

2 წელი და 7 თვე გა­ა­ტა­რა ცი­ხე­ში ფეხ­ბურ­თელ­მა. რო­გორც კი ბი­ძის სახ­ლში ფეხი შედ­გა, ღი­მი­ლით თქვა, -ახლა ცრემ­ლე­ბი არ და­მა­ნა­ხო­თო! -და მო­ნატ­რე­ბულ ნა­თე­სა­ვებს გა­და­ეხ­ვია. მერე ისევ ბი­ძას მი­უბ­რუნ­და: "იქ­ნე­ბა ახლა პურ­მა­რი­ლი? იმ­დე­ნი ძეხ­ვი მაქვს ცი­ხე­ში ამ წლებ­ში ნა­ჭა­მი, რომ მეტი აღარ შე­იძ­ლე­ბა".

ნელ-ნელა ახ­ლობ­ლე­ბი შე­იკ­რიბ­ნენ. გი­ორ­გი დის შვი­ლიშ­ვი­ლებს მო­ე­სიყ­ვა­რუ­ლა, მათ შო­რის, 3 წლის ულა­მა­ზეს გო­გო­ნას, რო­მე­ლიც 4 თვის და­ტო­ვა. ფეხ­ბურ­თე­ლის დის­შვილ­მა -ანამ გა­იხ­სე­ნა, რო­გო­რი შოკი იყო მათ­თვის გი­ორ­გის და­კა­ვე­ბა: "სახ­ლში პო­ლი­ცი­ე­ლე­ბი შე­მო­იჭრ­ნენ, ყვე­ლა­ფე­რი გა­და­ატ­რი­ა­ლეს, ია­რაღს ეძებ­დნენ. ჩემი უფ­რო­სი გო­გოს შარ­ვლის ჯი­ბე­ე­ბიც კი ამო­აბ­რუ­ნეს, იქი­დან რვე­უ­ლის და­კუ­ჭუ­ლი ფურ­ცლე­ბი ამო­ი­ღეს და და­ი­წყეს გარ­კვე­ვა, იქ­ნებ "ობ­ში­ა­კის" ფურ­ცლე­ბი არი­სო? სახ­ლის ჩხრე­კას რომ მორ­ჩნენ, ჩემი პა­ტა­რა გო­გო­ნას ეტ­ლთან მი­ვიდ­ნენ, 4 თვის ბავ­შვის ამოყ­ვა­ნა მომ­თხო­ვეს, ესეც უნდა გავ­ჩხრი­კო­თო; ამა­ზე კა­ტე­გო­რი­უ­ლი უარი ვთქვი, ძა­ლი­ან შე­უ­რა­ცხყო­ფი­ლი ვი­ყა­ვი... დღეს ძა­ლი­ან გა­ხა­რე­ბუ­ლე­ბი ვართ, რომ გი­ორ­გი დაგ­ვიბ­რუნ­და".

ცი­ხი­დან გა­მო­სულ ფეხ­ბურ­თელს ხელ­ში გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ფურ­ცე­ლი ეჭი­რა.

-არ ვიცი, სად წა­ვი­ღო, ნე­ტავ უნდა შე­ვი­ნა­ხო? -იკი­თხა მან. ამ ერ­თგვერ­დი­ან ფურ­ცელ­ში მი­თი­თე­ბუ­ლი იყო მისი ბრა­ლი და ის, რომ ამ­ნის­ტი­ის სა­ფუძ­ველ­ზე გა­თა­ვი­სუფ­ლდა.

-გი­ორ­გი, რა გან­ცდაა, როცა ცი­ხის კედ­ლებს ტო­ვებ და თა­ვი­სუ­ფა­ლი ხარ?

-ყვე­ლა იმ პა­ტიმ­რის­თვის, რო­მე­ლიც ცი­ხეს ტო­ვებს, ეს დღე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. იმე­დი მაქვს, სხვე­ბიც მალე და­ტო­ვე­ბენ იქა­უ­რო­ბას, რად­გან ბევ­რი უდა­ნა­შა­უ­ლო ადა­მი­ა­ნი იხ­დის სას­ჯელს. რა თქმა უნდა, მე უდა­ნა­შა­უ­ლო ვი­ყა­ვი. ახლა ნამ­დვი­ლად ეი­ფო­რი­ა­ში ვარ. ბუ­ნებ­რი­ვია, ემო­ცი­ე­ბი უხ­ვა­დაა, როცა პა­ტი­მა­რი ქუ­ჩა­ში პირ­ვე­ლად გა­მო­დი­ხარ. ახლა ძალ­ზე ვცდი­ლობ ემო­ცი­ის­გან თა­ვის შე­კა­ვე­ბას. ვფიქ­რობ, რამ­დე­ნი­მე დღე­ში ყვე­ლა­ფე­რი და­ლაგ­დე­ბა.

-რო­გო­რი იყო პა­ტიმ­რებ­თან დამ­შვი­დო­ბე­ბა?

-იცით, ყვე­ლა­ზე რთუ­ლია, როცა შენ გა­დი­ხარ და სხვე­ბი იქ რჩე­ბი­ან. მინ­და, ისი­ნიც იმე­დი­ა­ნად იყ­ვნენ და მალე გა­მო­ვიდ­ნენ იქი­დან, რო­გორც უდა­ნა­შა­უ­ლო ადა­მი­ა­ნე­ბი. იმ იმე­დით და­ვემ­შვი­დო­ბე მათ, რომ მალე გა­რეთ შევ­ხვდე­ბი. ახლა ძა­ლი­ან კარ­გი დი­რექ­ტო­რი და­ნიშ­ნეს, და­რახვე­ლი­ძე. პა­ტიმ­რებს კარ­გად ექ­ცე­ვა. რაც ის მო­ვი­და, კონ­ფლიქ­ტი არ მომ­ხდა­რა. იცის ადა­მი­ა­ნებ­თან მიდ­გო­მა, ძვე­ლი, გა­მოც­დი­ლი კად­რია.

-რო­დის გა­გიჩ­ნდა იმის იმე­დი, რომ ცი­ხეს სას­ჯე­ლის მოხ­დამ­დე და­ტო­ვებ­დი?

-1-ელ ოქ­ტომ­ბერს, რო­გორც კი არ­ჩევ­ნე­ბი ჩა­ტარ­და და ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა შე­იც­ვა­ლა, ვი­ცო­დით, რომ გა­მო­ვი­დო­დი და ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბო­და. მა­შინ ვიგ­რძე­ნი თავი თა­ვი­სუ­ფალ ადა­მი­ა­ნად. ამ დღის შემ­დეგ უკვე აღარც ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი. რაც მთა­ვა­რია, არ­ჩევ­ნე­ბი მო­გე­ბუ­ლი იყო და ცხა­დი გახ­და, ისი­ნი ქვე­ყა­ნას მო­შორ­დე­ბოდ­ნენ. და­კა­ვე­ბის დღი­დან ფი­ზი­კუ­რად არ შემ­ხე­ბი­ან, მაგ­რამ ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი ზე­მოქ­მე­დე­ბა ნამ­დვი­ლად ხდე­ბო­და. მა­ში­ნებ­დნენ, რომ ყვე­ლა­ფერს წა­მარ­თმევ­დნენ. ცი­ხე­ში ჩა­გაკ­ლავთ, გა­რეთ არ გა­გიშ­ვებთ, თუ სხვას არ ამ­ხე­ლო!.. ყვე­ლაფ­რის მი­უ­ხე­და­ვად, ვერ გამ­ტე­ხეს, ვერ შე­მა­ში­ნეს. ახლა თქვენც ხე­დავთ, ბო­ლოს შე­ში­ნე­ბუ­ლი ვინ დარ­ჩა: ადე­იშ­ვი­ლი გაქ­ცე­უ­ლია, ზოგი ცი­ხე­შია, ბევ­რი და­ჭე­რას ელო­დე­ბა და ზო­გი­ერ­თი ში­შით "პად­ვალ­ში" იმა­ლე­ბა.

შე­გახ­სე­ნებთ: გი­ორ­გი დე­მეტ­რა­ძე 2010 წელს თბი­ლის­ში და­ა­კა­ვეს. იმ დროს მე­გო­ბარს, და­ვით გაგ­ნი­ძეს უნდა შეხ­ვედ­რო­და და მას ქურ­დუ­ლი სამ­ყა­როს მიმ­დევ­რო­ბა­ში დას­დეს ბრა­ლი. მა­შინ მხო­ლოდ მას­თან ერ­თად და­კა­ვე­ბუ­ლი პო­ლი­ცი­ე­ლი, კახა მი­სი­რე­ლი გა­მო­უშ­ვეს თავ­დე­ბით და მის წი­ნა­აღ­მდეგ აღ­ძრუ­ლი საქ­მე ცალ­კე წარ­მო­ე­ბად გა­მო­ი­ყო. უჩ­ვე­უ­ლოა, მაგ­რამ ძა­ლო­ვან მი­სი­რელ­საც ქურ­დუ­ლი სამ­ყა­როს წევ­რო­ბა და ია­რა­ღის უკა­ნო­ნო ტა­რე­ბა-შე­ნახ­ვა ედე­ბო­და ბრა­ლად. კახა მი­სი­რე­ლიც დახ­ვდა 13 იან­ვარს ცი­ხეს­თან დე­მეტ­რა­ძეს. თა­ვი­დან­ვე ყვე­ლა იმა­ზე სა­უბ­რობ­და, რომ დე­მეტ­რა­ძე კრი­მი­ნა­ლად შე­რა­ცხილ ვატო ყი­ფი­ან­თან მე­გობ­რო­ბის გამო და­ი­სა­ჯა, თუმ­ცა სა­ზო­გა­დო­ე­ბას ისიც კარ­გად ახ­სოვს, რომ ცი­ხე­ში მყო­ფი ვატო ყი­ფი­ა­ნი 2008 წელს თა­ვად ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ გა­უშ­ვა პა­ტიმ­რო­ბი­დან და ქვეყ­ნი­დან გას­ვლის უფ­ლე­ბაც მის­ცა.

საქ­მის მა­სა­ლე­ბის მი­ხედ­ვით, 2010 წლის სა­ფეხ­ბურ­თო ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე და­ვით კვი­ჟი­ნა­ძემ ვა­სილ ლურ­სმა­ნაშ­ვილ­თან 140.000 დო­ლა­რი წა­ა­გო. კვი­ჟი­ნა­ძემ დახ­მა­რე­ბა ცნო­ბილ ავ­ტო­რი­ტეტს, ვახ­ტანგ ყი­ფი­ანს სთხო­ვა. შე­თან­ხმე­ბით გა­და­წყდა, რომ 70.000 დო­ლა­რი ლურ­სმა­ნაშ­ვი­ლის მე­გო­ბარ და­ვით ფე­იქ­რიშ­ვილს ჩაჰ­ბარ­დე­ბო­და, და­ნარ­ჩენ თან­ხას, ქურ­დე­ბის სა­ხე­ლით, ყი­ფი­ა­ნი აი­ღებ­და და თან­ხა მთლი­ა­ნად და­ფა­რუ­ლად ჩა­ით­ვლე­ბო­და. ფე­იქ­რიშ­ვი­ლი კვი­ჟი­ნა­ძის­გან თან­ხას ითხოვ­და. გა­მო­ძი­ე­ბის მტკი­ცე­ბით, აღ­ნიშ­ნულ გარ­ჩე­ვა­ში და­ვით გაგ­ნი­ძე, გი­ორ­გი დე­მეტ­რა­ძე და კახა მი­სი­რე­ლი მო­ნა­წი­ლე­ობ­დნენ.

გა­მო­ძი­ე­ბის მტკი­ცე­ბით, და­კა­ვე­ბი­სას დე­მეტ­რა­ძეს ხელ­ში ჰქონ­და ცე­ლო­ფან­ში ჩა­დე­ბუ­ლი 30.000 დო­ლა­რი, ხოლო გაგ­ნი­ძეს -10.700. თა­ვად გაგ­ნი­ძე ირ­წმუ­ნე­ბა, რომ ეს თან­ხა სრუ­ლად მის­გან ამო­ი­ღეს, რად­გან დე­მეტ­რა­ძეს­თან შეხ­ვედ­რამ­დე და­ა­კა­ვეს. იმა­ვეს ამ­ბობ­და დე­მეტ­რა­ძეც, აღ­ნიშ­ნავ­და, რომ მე­გო­ბარ­მა და­უ­რე­კა და მას­თან შე­სახ­ვედ­რად წა­ვი­და, მაგ­რამ გზა­ში პო­ლი­ცი­ე­ლებ­მა და­ა­კა­ვეს, ხე­ლე­ბი გა­და­უგ­რი­ხეს და ძირს და­აგ­დეს. "მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ფეხ­ბურთს ვთა­მა­შობ და მი­თხა­რით, სა­ი­დან უნდა ვიყო ქურ­დუ­ლი სამ­ყა­როს წევ­რი? მა­შინ და­მი­დას­ტუ­რეთ, რომ რა­ი­მე ქურ­დულ გარ­ჩე­ვა­ში მი­ვი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა", -აცხა­დებ­და სა­სა­მარ­თლო­ზე იგი. პრო­ცეს­ზე ისიც გა­ირ­კვა, რომ მას ვატო ყი­ფი­ან­თან სა­ტე­ლე­ფო­ნო სა­უ­ბა­რიც კი არ ჰქო­ნია, არა­თუ რა­ი­მე სა­ხის შე­თან­ხმე­ბა.

მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, ძა­ლოვ­ნებ­მა ამ საქ­მე­ზე კი­დევ ერთი პირი, და­ვით ფე­იქ­რიშ­ვი­ლიც და­ა­კა­ვეს. კვი­ჟი­ნა­ძის წა­გე­ბუ­ლი თან­ხა სწო­რედ მის­თვის უნდა გა­და­ე­ცათ. მან თქვა, რომ მო­ლა­პა­რა­კე­ბა ჰქონ­და ყი­ფი­ან­თან და საპ­რო­ცე­სო შე­თან­ხმე­ბა გა­უ­ფორ­მეს. რაც შე­ე­ხე­ბა თა­ვად ბრალ­დე­ბუ­ლებს -დე­მეტ­რა­ძე­სა და გაგ­ნი­ძეს, ისი­ნი გა­მარ­თლე­ბას ითხოვ­დნენ. სა­ბო­ლოო სი­ტყვის წარ­მოთ­ქმი­სას გი­ორ­გიმ მო­სა­მარ­თლეს ასე მი­მარ­თა: "სა­მარ­თლი­ან გა­ნა­ჩენს ვი­თხოვ, მეტს არა­ფერს!" მაგ­რამ მა­ინც გა­მამ­ტყუ­ნე­ბე­ლი გა­ნა­ჩე­ნი გა­მო­უ­ტა­ნეს. გი­ორ­გი დე­მეტ­რა­ძეს 6 წელი მი­უ­სა­ჯეს, ხოლო და­ვით გაგ­ნი­ძეს -8 წელი.

-გი­ორ­გი, და­კა­ვე­ბის დღი­დან თავს უდა­ნა­შა­უ­ლოდ მი­იჩ­ნევ. მა­შინ ვატო ყი­ფი­ან­თან შენს მე­გობ­რო­ბას და­უ­კავ­ში­რეს ეს და­კა­ვე­ბა, რას ითხოვ­დნენ შენ­გან?

-ითხოვ­დნენ, და­მე­სა­ხე­ლე­ბი­ნა ვატო ყი­ფი­ა­ნი და მის­თვის ხელი და­მე­დო. უარი ვთქვი. კი­დევ სხვა პი­რებ­ზე ითხოვ­დნენ ჩემ­გან ჩვე­ნე­ბებს, მაგ­რამ როცა ვერ გამ­ტე­ხეს და არა­ფერ­ზე წა­ვე­დი, ახა­ლი ულ­ტი­მა­ტუ­მი წა­მი­ყე­ნეს, -ახლა მი­ლი­ო­ნი მო­ი­ტა­ნე და ერთ წელს მო­გის­ჯი­თო. მერე ესეც შეც­ვა­ლეს და მი­თხრეს, -ეს თან­ხა გა­და­ი­ხა­დე და გა­გა­თა­ვი­სუფ­ლებ­თო. ვუ­პა­სუ­ხე, -მი­ლი­ო­ნი თქვენ მო­მე­ცით და კი­დევ ერთი წელი და­მი­მა­ტეთ-მეთ­ქი... პრო­კუ­რო­რე­ბი ვაჭ­რე­ბად იყ­ვნენ გა­დაქ­ცე­უ­ლე­ბი. ადე­იშ­ვი­ლი ჰალ­სტუ­ხი­ა­ნი ვირ­თხაა, ის გზავ­ნი­და ამ ხალ­ხს. საპ­რო­ცე­სო შე­თან­ხმე­ბა­ზე მი­დი­ო­და მო­ლა­პა­რა­კე­ბა, მაგ­რამ ჩა­ი­შა­ლა, რად­გან ჩვენ­გან კა­ტე­გო­რი­უ­ლი პა­სუ­ხი მი­ი­ღეს, რომ ხელი ვინ­მეს­თვის დაგ­ვე­დო... მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო აღ­მოჩ­ნდა მათი სა­მიზ­ნე -ბევ­რი ნაც­ნო­ბი შემ­ხვდა იქ; ბევ­რი უდა­ნა­შა­უ­ლოდ ზის, რო­გორც მე.

-რამ­დე­ნი­მე და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა გა­მო­იც­ვა­ლეთ. ისიც ვიცი, რომ ცი­ხე­ში ცუდ პი­რო­ბებ­ში გამ­ყო­ფებ­დნენ. იქ­ნებ გვი­ამ­ბოთ, რა გზა გა­მო­ი­ა­რეთ და­კა­ვე­ბის დღი­დან დღემ­დე?

-გლ­და­ნის და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში 10 თვე ვი­ყა­ვი. სა­შინ­ლად მძი­მე პი­რო­ბე­ბი იყო. თუმ­ცა ფი­ზი­კუ­რად არ შემ­ხე­ბი­ან. თუ არ აღი­ა­რე და­ნა­შა­უ­ლი, მათ მო­თხოვ­ნებს არ ემორ­ჩი­ლე­ბი, ბუ­ნებ­რი­ვია, გე­მუქ­რე­ბი­ან, რომ გა­და­გიყ­ვა­ნენ უფრო მძი­მე ად­გი­ლას და ასეც მოხ­და. მკაც­რი რე­ჟი­მის და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში გა­დაგ­ვიყ­ვა­ნეს უმე­ტე­სად ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც არ ვა­ღი­ა­რებ­დით ბრალს. მათ შო­რის, მუხ­რო­ვა­ნის ამ­ბო­ხის წევ­რე­ბიც იყ­ვნენ. ერთი თვე იქ სა­ში­ნელ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში გა­ვა­ტა­რე. სი­ტყვე­ბით ამის გად­მო­ცე­მა შე­უძ­ლე­ბე­ლია. და­მიბ­ლო­კეს ბა­რა­თი და მისი სარ­გებ­ლო­ბის უფ­ლე­ბა არ მქონ­და. ბუ­ნებ­რი­ვია, ფული არ მქონ­და და ფაქ­ტობ­რი­ვად, ერთი თვე მა­შიმ­ში­ლეს. ესეც არა­ფე­რი. და­უ­ბა­ნე­ლი ვი­ყა­ვი მთე­ლი თვე, რად­გან არც სა­პო­ნი მქონ­და, არც ჯაგ­რი­სი და კბი­ლის პას­ტა, ჰი­გი­ე­ნის­თვის არა­ნა­ი­რი სა­შუ­ა­ლე­ბა არ არ­სე­ბობ­და, ტუ­ა­ლე­ტის ქა­ღალ­დიც კი არ გვქონ­და, -წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რა დღე­ში ვიქ­ნე­ბო­დით. სამი ადა­მი­ა­ნი ვი­ყა­ვით ერთ სა­კან­ში და სა­მი­ვე -ასეთ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში. ღო­რე­ბი­ვით გა­მოგ­ვკე­ტეს. დაგ­ვაწ­ვი­ნეს რკი­ნის სა­წოლ­ზე და არა­ფერს გვაძ­ლევ­დნენ. ამა­ზე მეტი რა უნდა გიქ­ნან?! იმ და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში ერთი წელი გა­ვა­ტა­რე. ჩა­კე­ტი­ლი ხარ სა­კან­ში, არა­ნა­ი­რი ვარ­ჯი­შის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ გაქვს, დღე­ში მხო­ლოდ ერთ სა­ა­თი გა­მოჰ­ყავ­ხარ სა­სე­ირ­ნოდ, თუ ამას სე­ირ­ნო­ბა ჰქვია. ფარ­თო­ბი 4 კვ.მ-ია და იქ და­დი­ხარ. შა­ბათ-კვი­რას არა­ვინ გა­სე­ირ­ნებს...

იქი­დან რუს­თა­ვის მე-17 და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს. იქ ნორ­მა­ლუ­რი პი­რო­ბე­ბი იყო. ფეხ­ბურთს ყო­ველ­დღე ვთა­მა­შობ­დით. და­წე­სე­ბუ­ლე­ბის უფ­რო­სი ლაშა ბრეგ­ვა­ძე თა­ვა­დაც იყო ფეხ­ბურ­თის მოყ­ვა­რუ­ლი. დიდი სტა­დი­ო­ნი გვქონ­და და თა­მა­შით ვერ­თო­ბო­დით, სხვა რითი უნდა და­კავ­დე იქ, თუ არა სპორ­ტით?! მერე იქი­დან ორ­თა­ჭა­ლა­ში, მე-12 და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში მი­მიყ­ვა­ნეს, სა­ი­და­ნაც გავ­თა­ვი­სუფ­ლდი. ამას "გამ­შვებ ზო­ნას" ეძა­ხი­ან. ფაქ­ტობ­რი­ვად, მთე­ლი ცი­ხე­ე­ბი მო­მა­ტა­რეს, ერთი გე­გუ­თის კო­ლო­ნია არ მი­ნა­ხავს. მძი­მე იყო გლ­დან­ში გა­ტა­რე­ბუ­ლი პე­რი­ო­დი. მარ­თა­ლია, ფი­ზი­კუ­რად არა­ვინ შემ­ხე­ბია, მაგ­რამ როცა გეს­მის, შენ გვერ­დით საკ­ნებ­ში ადა­მი­ა­ნებს რო­გორ აწა­მე­ბენ, სცე­მენ, გეს­მის მათი გან­წი­რუ­ლი ხმე­ბი, ყვი­რი­ლი, ამის გაძ­ლე­ბა ძნე­ლია. ყვე­ლა­ფე­რი ეს ადა­მი­ა­ნის ფსი­ქი­კა­ზე სა­შინ­ლად მოქ­მე­დებს.

-სა­სა­მარ­თლოს შე­ნო­ბა­ში ცალ­კე ჰყავ­დით გა­მო­კე­ტი­ლი; ასე­თი სას­ჯე­ლი რა­ტომ და­იმ­სა­ხუ­რეთ?

-პრო­ცეს­ზე გა­დაყ­ვა­ნის დროს ბად­რაგ­თან მო­მი­ვი­და შე­კა­მა­თე­ბა და ხომ უნდა და­ვე­სა­ჯე?!. მას მერე მარ­ტო მოვ­ყავ­დი სა­სა­მარ­თლო­ში და ცალ­კე ოთახ­ში მკე­ტავ­დნენ, სა­ში­ნელ სი­ცი­ვე­ში. ასე, მარ­ტო გა­მო­კე­ტილს, რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თის გა­ტა­რე­ბა მი­წევ­და. მერე პრო­ცეს­ზე სი­ცი­ვის­გან გა­ლურ­ჯე­ბუ­ლი შევ­დი­ო­დი. ასე­თე­ბი იყ­ვნენ: თუ გა­აპ­რო­ტეს­ტებ­დი მათ უკა­ნო­ნო­ბას, ასე გექ­ცე­ოდ­ნენ. უბ­რა­ლოდ -გსჯიდ­ნენ. რო­გორც მივ­ხვდი, მა­თაც ავა­ლებ­დნენ და ისი­ნი შემ­სრუ­ლებ­ლე­ბი იყ­ვნენ -ალ­ბათ ადე­იშ­ვი­ლი და დე­პარ­ტა­მენ­ტი­დან ავა­ლებ­დნენ.

-გლ­და­ნის და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში ვენა გა­და­ი­ჭე­რი. რა იყო ამის მი­ზე­ზი? დეპ­რე­სია?

-კარ­ცერ­ში სრუ­ლი­ად უმი­ზე­ზოდ გა­და­მიყ­ვა­ნეს. ეს დას­ჯის ერთ-ერთი მე­თო­დი იყო. წა­მე­ბის სხვა­დას­ხვა მე­თოდს მი­მარ­თავ­დნენ და ეს მე­თო­დე­ბი იც­ვლე­ბო­და. მარ­ტო დავ­რჩი და 5 დღე კარ­ცერ­ში გა­ვა­ტა­რე. ვცდი­ლობ­დი, დეპ­რე­სი­ა­ში არ ჩავ­ვარ­დნი­ლი­ყა­ვი და ამა­ზე არ მე­ფიქ­რა, მაგ­რამ როცა მარ­ტო დავ­რჩი, მო­მე­შა­ლა ნერ­ვე­ბი და ხელი გა­ვი­ჭე­რი. მერე ექიმს და­უ­ძა­ხეს და ჩემს სა­კან­ში და­მაბ­რუ­ნეს. რო­გორც წესი, ასე­თი რამ არ ხდე­ბა: როცა კარ­ცე­რი­დან ამო­გიყ­ვა­ნენ, სხვა სა­კან­ში შეჰ­ყავ­ხარ. ამის მერე იყო, მკაცრ რე­ჟიმ­ში რომ გა­და­მიყ­ვა­ნეს.

-დრო რო­გორ გაგ­ყავ­და?

-ვკი­თხუ­ლობ­დი გა­ზე­თებს, ჟურ­ნა­ლებს, წიგ­ნებს, ვუს­მენ­დი რა­დი­ოს, დღე­ში რამ­დე­ნი­მე სა­ათს ვვარ­ჯი­შობ­დი.

-კვე­ბა რო­გო­რი გქონ­დათ?

-იქა­ურ საჭ­მელს ვერ შე­ჭამ. ერთი თვე ბა­რა­თის გა­რე­შე რომ დამ­ტო­ვეს, სხვა გზა არ მქონ­და და იძუ­ლე­ბით ვჭამ­დი. ისე, სამ­ჯერ მომ­წამ­ლეს. ყვე­ლა­ფერ­ზე წამ­სვლე­ლე­ბი იყ­ვნენ... ყვე­ლა­ფერს მა­ღა­ზი­ა­ში ვყი­დუ­ლობ­დი. ოთხშა­ბათს და პა­რას­კევს ლო­ბიო გვქონ­და.

-რო­გორც მახ­სოვს, მა­მა­შენს ფეხ­ბურ­თის ფე­დე­რა­ცი­ა­ში შენი და­ხა­სი­ა­თე­ბაც არ მის­ცეს. რა რე­აქ­ცია გქონ­და ამა­ზე? ბევ­რმა მე­გო­ბარ­მა გაქ­ცია ზურ­გი?

-ფე­დე­რა­ცი­ი­დან ფეხ­ბურ­თელს და­ხა­სი­ა­თე­ბას რომ არ მის­ცემ­დნენ, ეს წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი იყო ჩემ­თვის და მარ­თლა გა­ვოგნ­დი. ეტყო­ბა, შე­ა­ში­ნეს და დღემ­დე აში­ნე­ბენ ფე­დე­რა­ცი­ის პრე­ზი­დენტს. ფაქ­ტია -მა­მას ეს სა­ბუ­თი არ მის­ცეს. რე­ზი­კო არ­ვე­ლა­ძეს მად­ლო­ბა მინ­და გა­და­ვუ­ხა­დო -შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად, მა­მას ეხ­მა­რე­ბო­და პრობ­ლე­მის გა­და­წყვე­ტა­ში, მაგ­რამ დო­მენ­ტი სი­ჭი­ნა­ვა რამ შე­ა­ში­ნა, არ ვიცი. რაც შე­ე­ხე­ბა მე­გობ­რებს, ისი­ნი და­მიდ­გნენ გვერ­დში, მაგ­რამ ზო­გი­ერ­თებ­მა ჩემი იმე­დი ვერ გა­ა­მარ­თლეს. ზოგს შე­ე­შინ­და, ზოგს სხვა მი­ზე­ზი ჰქონ­და იმი­სა, რომ არ ეაქ­ტი­უ­რა. არ ვიცი, მათი აზრი აღარ მა­ინ­ტე­რე­სებს და მათ მოს­მე­ნას არ ვა­პი­რებ. ბო­ლომ­დე და­მიდ­გა კახა კა­ლა­ძე და სხვე­ბი.

-რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ას მო­ი­თხოვ?

-აუ­ცი­ლებ­ლად. ხე­ლახ­ლა უნდა მოხ­დეს ამ საქ­მის გან­ხილ­ვა და სი­მარ­თლის დად­გე­ნა. მარ­თა­ლია, გა­რეთ ვარ, მაგ­რამ ჩემი მე­გო­ბა­რი და­თუ­ნა გაგ­ნი­ძე სრუ­ლი­ად უდა­ნა­შა­უ­ლოდ ზის ცი­ხე­ში. თან ავად­მყო­ფობს. რაც მალე და­ი­ნიშ­ნე­ბა პრო­ცე­სე­ბი და გავ­მარ­თლდე­ბით, მით მალე და­ტო­ვებს ცი­ხეს. პირ­ველ რიგ­ში მას უნდა მივ­ხე­დო და პრო­ცე­სებ­ზე ყვე­ლა­ნი დარ­წმუნ­დე­ბით ჩემს უდა­ნა­შა­უ­ლო­ბა­ში.

-შო­ბას თქვენ­თან ერ­თად, იუს­ტი­ცი­ის მი­ნის­ტრი თეა წუ­ლუ­კი­ა­ნი შეხ­ვდა...

-წლე­ვან­დე­ლი ახა­ლი წელი ყვე­ლა­ზე გა­მორ­ჩე­უ­ლი იყო ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, რად­გან ვი­ცო­დი, მალე დავ­ტო­ვებ­დი იქა­უ­რო­ბას. 1-ელ იან­ვარს დი­ლამ­დე არ გვე­ძი­ნა. მარ­თა­ლია, სას­მე­ლი არ იყო, მაგ­რამ საჭ­მე­ლი ბევ­რი გვქონ­და. შო­ბას თეა წუ­ლუ­კი­ა­ნი ჩვენ­თან ერ­თად და­ეს­წრო წირ­ვას. ძა­ლი­ან ჭკვი­ა­ნი გო­გოა და კარ­გი ადა­მი­ა­ნი. პა­ტიმ­რე­ბის პრობ­ლე­მე­ბი გუ­ლის­ყუ­რით მო­ის­მი­ნა.

-შენი სა­მო­მავ­ლო გეგ­მე­ბი რო­გო­რია?

-ახლა ეი­ფო­რი­ა­ში ვარ. შე­გა­ტყო­ბი­ნებთ, რას ვი­ზამ. ჩემ­თვის სა­ფეხ­ბურ­თო კა­რი­ე­რა დას­რულ­და. 36 წლის ვარ, 2 წელი და 7 თვე ცი­ხე­ში ვი­ყა­ვი. აქ­ტი­უ­რი ფეხ­ბურ­თი მორ­ჩა. ხან­და­ხან ეზო­ში ვი­თა­მა­შებ მე­გობ­რებ­თან ერ­თად. როცა და­მა­კა­ვეს, მა­შინ ვვარ­ჯი­შობ­დი და გა­და­წყვე­ტი­ლი იყო, სამ­წლი­ან კონ­ტრაქ­ტზე ხელი უნდა მო­მე­წე­რა, მივ­დი­ო­დი სა­ქარ­თვე­ლო­დან, მაგ­რამ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩა­მი­შა­ლეს და ცი­ხე­ში უდა­ნა­შა­უ­ლოდ გა­მომ­კე­ტეს.

თეა ხურ­ცი­ლა­ვა

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)