ლუკა ზა­ქა­რი­ა­ძეს­თან პირ­ვე­ლად ინ­ტერ­ვიუ რამ­დე­ნი­მე კვი­რის წინ ჩავ­წე­რე. მა­შინ ერთ-ერთი კონ­კურ­სან­ტი გახ­ლდათ და გა­მარ­ჯვე­ბის­თვის ემ­ზა­დე­ბო­და. ამ­ჯე­რად მე­ო­რედ, უკვე "სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლა­ვის" ამ­პლუ­ა­ში შევ­ხვდი და კონ­კურ­სან­ტი ლუ­კას­გან რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი მო­მეჩ­ვე­ნა. მშვი­დი და მუდ­მი­ვად და­ფიქ­რე­ბუ­ლი ბიჭი, ძა­ლი­ან გა­ხა­რე­ბუ­ლი დამ­ხვდა. გარ­და სე­რი­ო­ზუ­ლი პრი­ზე­ბი­სა, ლუ­კამ თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის უდი­დე­სი ოც­ნე­ბა აის­რუ­ლა და სა­კუ­თა­რი ნიჭი სა­ჯა­როდ გა­მო­ი­ტა­ნა. შეხ­ვედ­რი­სას ხელ­ში წე­რი­ლი ეკა­ვა, მი­თხრა, რომ რამ­დე­ნი­მე წუ­თის წინ მი­ი­ღო და ჩვენ თვალ­წინ გახ­სნა. წე­რი­ლის ავ­ტო­რი 76 წლის ბე­ბია იყო, რო­მე­ლიც რა­ი­ონ­ში 65 წლის მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად ცხოვ­რობს. მი­ლოც­ვის გარ­და ერთ-ერთი კომ­პო­ზი­ტო­რის და­წე­რილ სიმ­ღე­რა­საც სთა­ვა­ზობ­და, თუმ­ცა რა გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას მი­ი­ღებს გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი, ამას დრო გვიჩ­ვე­ნებს.

- ლუკა, 31 დე­კემ­ბე­რი შენს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი თა­რი­ღი აღ­მოჩ­ნდა. რა მოხ­და გა­მარ­ჯვე­ბის შემ­დეგ?

- იმ­დე­ნად გა­ხა­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, რომ ყვე­ლა­ზე დიდი სი­გი­ჟე ჩა­ვი­დი­ნე ცხოვ­რე­ბა­ში. ჯერ თბი­ლის­ში მა­მი­დის მე­გო­ბარ­თან შევ­ხვდი ახალ წელს, სა­დაც ეს პე­რი­ო­დი ვცხოვ­რობ­დი, შემ­დეგ კი მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ბა­კუ­რი­ან­ში წა­ვე­დი. ტაქ­სი რომ გა­მო­ვი­ძა­ხე, და­იგ­ვი­ა­ნა, და­მა­ცა­დეთ, ახალ წელს ვხვდე­ბიო, რა იცო­და, ვის­თან მო­დი­ო­და (იღი­მე­ბა). ღამე ბა­კუ­რი­ან­ში წა­ვე­დით, მან­ქა­ნა­ში და­მე­ძი­ნა და რომ გა­მეღ­ვი­ძა, შუ­ა­ღა­მის ოთხ სა­ათ­ზე თოვ­ლი­ან ბა­კუ­რი­ან­ში ვი­ყა­ვი.

- რა­ტომ გა­და­წყვი­ტე ბა­კუ­რი­ან­ში წას­ვლა?

- ადრე ასე­თი რამ არა­სო­დეს გა­მი­კე­თე­ბია. სა­დაც მივ­დი­ო­დი, ოჯა­ხის წევ­რებს ვუ­თან­ხმებ­დი. ასე იყო პრო­ექ­ტის გან­მავ­ლო­ბა­შიც, მაგ­რამ ამ შემ­თხვე­ვა­ში არა­ვის­თან შე­მი­თან­ხმე­ბია. ბა­კუ­რი­ან­ში ხუთ მე­გო­ბარ ბი­ჭთან ერ­თად წა­ვე­დი, შემ­დეგ კი­დევ სამი ბიჭი და ბა­თუ­მე­ლი მე­გო­ბა­რი გო­გო­ნე­ბიც შე­მოგ­ვი­ერ­თდნენ. არ და­გი­მა­ლავთ და იმ გო­გო­ნე­ბი­დან ერთ-ერთი მიყ­ვარს. ეს იყო ცალ­მხრი­ვი გრძნო­ბა და პრო­ექ­ტის გან­მავ­ლო­ბა­ში დრო არ მქონ­და სიყ­ვა­რუ­ლის­თვის.

- ბა­თუ­მე­ლია ის გო­გო­ნა?

- დიახ, რამ­დე­ნი­მე თვეა, რაც მა­რი­ა­მი მიყ­ვარს. მე ხომ უც­ნა­უ­რი ვარ და ჩემს ყუ­რა­დღე­ბას ყო­ველ­თვის გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი გო­გო­ნე­ბი იპყრობ­დნენ. მა­რი­ა­მი გან­სხვა­ვე­ბულ მუ­სი­კას მღე­რის, "ჩემო ცი­ცი­ნა­თე­ლას"...

- პირ­ვე­ლად სად მო­უს­მი­ნე?

- მე­გობ­რის­გან გა­ვი­გე და მერე მო­ვუს­მი­ნე. ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი გო­გო­ნაა. ახ­ლაც რომ წარ­მო­ვიდ­გენ, თვა­ლი მიშ­ტერ­დე­ბა.

- სიყ­ვა­რუ­ლი რო­დის აუხ­სე­ნი?

- ბა­კუ­რი­ან­ში ვუ­თხა­რი, რომ მიყ­ვარ­და. მა­ნამ­დეც იცო­და, მაგ­რამ მე არ მით­ქვამს. ფი­ლარ­მო­ნი­ა­ში რამ­დე­ნი­მე მე­გო­ბარ­თან ერ­თად ყვე­ლა კონ­ცერ­ტზე ვე­პა­ტი­ჟე­ბო­დი, ოღონდ მე­გობ­რუ­ლად, მაგ­რამ ჩემ­თვის მას ვუმ­ღე­რო­დი (იღი­მე­ბა). მა­რი­ა­მი 16 წლის არის, ბა­თუმ­ში სწავ­ლობს და ამ პე­რი­ოდ­ში ისე და­ემ­თხვა, რომ თბი­ლის­ში ინ­გლი­სუ­რი ენის კურ­სებს გა­დი­ო­და.

- ბა­კუ­რი­ან­ში რო­გორ აუხ­სე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლი?

- ის ბიჭი არ ვარ, გო­გოს ხელი და­ავ­ლოს, გვერ­დზე გა­იყ­ვა­ნოს და უთხრას, მიყ­ვარ­ხარ. ლა­მა­ზად ვუ­თხა­რი, რომ მიყ­ვარ­და, ღამე იყო და ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი გა­რე­მო. ხუთ წუთ­ში მე­გობ­რე­ბი შე­მოგ­ვი­ერ­თდნენ, ემო­ცი­უ­რად ვი­ყა­ვი დატ­ვირ­თუ­ლი.

- არ გი­ფიქ­რია, რომ შენი პო­პუ­ლა­რო­ბა მა­რი­ა­მის მო­ხიბ­ვლა­ში და­გეხ­მა­რე­ბო­და?

- ყო­ველ­თვის გრძნო­ბით ვმღე­რი და სცე­ნა­ზე ჩემს ში­ნა­გან სამ­ყა­როს ვა­შიშ­ვლებ. ეს იყო ერთ-ერთი სა­შუ­ა­ლე­ბა, რომ ჩემს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­შიც რა­ღაც წვლი­ლი შე­მე­ტა­ნა. თა­ვი­დან კას­ტინგზე სხვა­ნა­ი­რი ადა­მი­ა­ნი ვჩან­დი და შემ­დეგ ჩემი ში­ნა­გა­ნი სამ­ყა­რო სცე­ნი­დან გად­მო­ვე­ცი.

- ლუკა, უც­ნა­უ­რად გან­ვი­თარ­და შენი ამ­ბა­ვი "სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლავ­ში". პირ­ველ ტურ­ში აუტ­­სა­ი­დე­რებ­ში იდე­ქი, სა­ბო­ლო­ოდ გა­ი­მარ­ჯვე.

- კას­ტინ­გი­დან ხალ­ხი მგულ­შე­მატ­კივ­რობ­და, მაგ­რამ ჟი­უ­რიმ პირ­ველ ტურ­ში აუტ­სა­ი­დე­რებ­ში ჩამ­სვა. ხალ­ხის სიმ­პა­თია ყო­ველ­თვის დიდი იყო ჩემ მი­მართ და ეს პირ­ვე­ლი ტუ­რის სიმ­ღე­რე­ბი­და­ნაც გა­მოჩ­ნდა, რად­გან ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რცე­ში ყვე­ლა­ზე მეტი ნახ­ვა ჩემს ვი­დე­ო­ებს ჰქონ­და. მე მა­ინც მი­მაჩ­ნია, რომ სა­კუ­თა­რი თავი ყვე­ლა­ზე მე­ტად მა­შინ ვაჩ­ვე­ნე, რო­დე­საც "getsemane" შე­ვას­რუ­ლე. ყვე­ლამ იცის ამ სიმ­ღე­რის გე­ნი­ა­ლუ­რო­ბა და რა ხმაც სჭირ­დე­ბა მის შეს­რუ­ლე­ბას.

- ამ ტუ­რამ­დე ორი დღით ადრე ჩავ­წე­რეთ ინ­ტერ­ვიუ და მა­შინ მი­თხა­რი, რომ ხმის იო­გებ­ზე პრობ­ლე­მე­ბი გქონ­და.

- ეს პრობ­ლე­მა კონ­კურ­სის ბო­ლომ­დე გამ­ყვა. ხუთი კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­ცი­ე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და ახ­ლაც ბო­ლომ­დე არ გა­მოვ­ჯან­მრთე­ლე­ბულ­ვარ.

- კონ­კურ­სის გან­მავ­ლო­ბა­ში სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში წერ­დნენ, "იმე­დია, ამ ბავ­შვს მი­ხე­და­ვენ და არ "გა­ა­პაპ­სა­ვე­ბე­ნო"...

- კას­ტინგზეც აღ­ვნიშ­ნე, რომ პაპ­სას ტი­პის ესტრა­დას არ ვუს­მენ, რომ უკვე ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი გე­მოვ­ნე­ბა შე­მეც­ვა­ლოს. ეს არა­სო­დეს მოხ­დე­ბა. ყო­ველ­თვის გა­მოჩ­ნდე­ბი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, რო­მელ­თაც როკი უყ­ვართ და და­ა­ფა­სე­ბენ შენს ნი­ჭ­სა და შე­საძ­ლებ­ლო­ბას. შე­იძ­ლე­ბა, აქამ­დე არ ჰქონ­დათ იმის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, რომ ამ ტი­პის ვო­კა­ლი­სა და ემო­ცი­ე­ბის მქო­ნე შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი გა­მო­ეყ­ვა­ნათ. მგო­ნი, ჩემი სა­ხით გა­მო­უჩ­ნდათ ასე­თი ადა­მი­ა­ნი. ჯერ­ჯე­რო­ბით პრო­ექ­ტის ავ­ტო­რე­ბი მპირ­დე­ბი­ან, რომ "სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლავს" პო­პუ­ლა­რო­ბა არ მო­აკ­ლდე­ბა. რო­დე­საც ხალ­ხის რჩე­უ­ლი ხარ 75%-ით, შენი სახე არ უნდა და­კარ­გო.

- ლუკა, კონ­კურ­სის გან­მავ­ლო­ბა­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად ვისი შე­ფა­სე­ბა იყო შენ­თვის ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი?

- თქვენ ალ­ბათ ნი­კო­ლოზ რაჭ­ვე­ლის სი­ტყვებს გუ­ლის­ხმობთ - "თქვენ წი­ნა­შე მოვ­ლე­ნაა და ქუ­დე­ბი მო­ი­ხა­დე­თო"... პირ­ვე­ლი­ვე კას­ტინგზე აღ­ვნიშ­ნე, რომ ნი­კო­ლოზ რაჭ­ვე­ლი ჩემს თვალ­ში გე­ნი­ო­სია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ კლა­სი­კო­სია, რა­საც მე ნაკ­ლე­ბად ვუს­მენ, მან იცის, რა არის მუ­სი­კა და ვინ არის მომ­ღე­რა­ლი. რა თქმა უნდა, ნინო ქა­თა­მა­ძეც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და ვიცი, რომ მა­გა­რი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლია, მაგ­რამ ში­ნა­გა­ნი ხმა მე­უბ­ნე­ბო­და, რომ ნი­კას აზრი უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო ჩემ­თვის.

- ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი ხარ, თით­ქმის ყვე­ლა თა­ო­ბა გგულ­შე­მატ­კივ­რობ­და. ალ­ბათ რთუ­ლია, შენს ასაკ­ში მო­უ­ლოდ­ნე­ლად თავს და­ტე­ხილ პო­პუ­ლა­რო­ბას გა­უძ­ლო.

- არა, ხალ­ხი ნამ­დვი­ლად იმ­სა­ხუ­რებს, რომ ღი­რე­ბულს უს­მი­ნოს, თან მათი ქვეყ­ნის შვი­ლის ნამ­ღერს. მათ წი­ნა­შე ყო­ველ­თვის მო­ვა­ლე ვიქ­ნე­ბი. პო­პუ­ლა­რო­ბა თავ­ში არა­სო­დეს ამ­ვარ­დნია, ამის სა­შუ­ა­ლე­ბას სა­ზო­გა­დო­ე­ბაც არ მოგ­ცემს. ასეთ ადა­მი­ა­ნებს არა­ვინ სცემს პა­ტივს. პრო­ექ­ტში მოს­ვლამ­დე ჩემს სტი­ქი­ა­ში ვმღე­რო­დი და ხალ­ხმა "სა­ქარ­თვე­ლოს ვარ­სკვლა­ვით" გა­მიც­ნო. რა თქმა უნდა, ჩემი ნი­ჭის წყა­ლო­ბით, მაგ­რამ მა­ინც ხალ­ხის შექ­მნი­ლი ვარ...

- ოჯა­ხის წევ­რე­ბი რო­გორ შეხ­ვდნენ შენს გა­მარ­ჯვე­ბას?

- ძა­ლი­ან დიდი სი­ხა­რუ­ლით. მა­მამ ყო­ველ­თვის იცო­და, რომ თავ­ში რა­ღაც ჭია მყავ­და და მუ­სი­კა ძა­ლინ მიყ­ვარ­და, ამი­ტომ არ გაჰ­კვირ­ვე­ბია. ბა­თუმს გა­უ­ხარ­და ძა­ლი­ან, რად­გან ასე­თი ტი­პის პრო­ექ­ტში ბა­თუ­მელ­მა პირ­ვე­ლად გა­ი­მარ­ჯვა.

- ლუკა, ახლა სად იცხოვ­რებ?

- დე­და­ქა­ლაქ­ში, რად­გან ახლა სა­ჭი­როა აქ ყოფ­ნა. თან ალ­ბათ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბე­ბიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! მექ­ნე­ბა. იმას არ ვამ­ბობ, რომ ვი­ღაც ამიყ­ვანს და მი­პატ­რო­ნებს, მაგ­რამ ალ­ბათ ყუ­რა­დღე­ბას მო­მაქ­ცე­ვენ.

- ძა­ლი­ან კარ­გი პრი­ზე­ბი მი­ი­ღე...

- გი­ტა­რით და­ვი­წყებ, ალ­ბათ ხვდე­ბით, რა­ტო­მაც. მან­ქა­ნა, ბინა ბა­თუმ­ში და საგ­ზუ­რი გო­ა­ში. სა­მოგ­ზა­უ­როდ მე­გო­ბარ­თან ერ­თად წა­ვალ და ერთი კვი­რა და­ვის­ვე­ნებ. მან­ქა­ნა უკვე გა­ვი­ფორ­მე. მარ­თვა ჯერ არ მის­წავ­ლია, მხო­ლოდ ღვე­დის შეკ­ვრა და მუ­სი­კის ჩარ­თვა ვიცი (იცი­ნის).

- 2012 შენი ოც­ნე­ბე­ბის ახ­დე­ნის წელი იყო. ალ­ბათ მა­ინც შე­იც­ვა­ლა შენ­ში რა­ღაც...

- უფრო მხი­ა­რუ­ლი გავ­ხდი. ბა­კუ­რი­ა­ნი­დან თბი­ლის­ში რომ დავ­ბრუნ­დი, ის სამ­თვი­ა­ნი წვა­ლე­ბა გა­მახ­სენ­და. ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ვნა­ხე და ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და. მე ჩემი იდეა გან­ვა­ხორ­ცი­ე­ლე, მინ­დო­და, სა­ქარ­თვე­ლოს მას­შტა­ბით რა­ღაც ახა­ლი მეთ­ქვა. მი­ხა­რია, რომ ხალ­ხის რჩე­უ­ლი გავ­ხდი.

- ადრე მი­თხა­რი, რომ თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი გო­გო­ნე­ბი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში გწერ­დნენ, ალ­ბათ ახლა უფრო გა­აქ­ტი­ურ­დნენ.

- ახლა უკვე პი­რად ნო­მერს მთხო­ვენ, და­რეკ­ვა და და­ლა­პა­რა­კე­ბა უნ­დათ. იცით, რას აკე­თე­ბენ, ზოგი მი­რე­კავს და "ალოს"-ს რომ ვე­ტყვი, მერე ტე­ლე­ფონს მი­თი­შავს. მი­ხა­რია, რომ მა­თაც უხა­რი­ათ. კარ­გია, როცა ადა­მი­ა­ნე­ბი შენ მი­მართ კე­თილ­გან­წყო­ბი­ლე­ბი არი­ან.

- რო­გორ ფიქ­რობ, ერთი წლ­ის შემ­დეგ რომ შევ­ხვდეთ ინ­ტერ­ვი­უ­ზე, რით და­ი­წყებ­დი სა­უ­ბარს?

- შე­იძ­ლე­ბა, კლიპ­ზე და­ვი­წყო სა­უ­ბა­რი... რო­გო­რი კლი­პი გა­მო­ვი­და (იღი­მე­ბა). არ ვიცი, არ ვარ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ალ­ბათ სი­ახ­ლე­ე­ბი მექ­ნე­ბა. სამი თვის წინ მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ეზო­ში ლუ­დის ფულს ვაგ­რო­ვებ­დი და ასე­თი თე­მე­ბი იყო ჩვე­ნი სა­ლა­პა­რა­კო. ახლა კი ხალ­ხის ემო­ცი­ებ­ზე ვსა­უბ­რობ. ცხოვ­რე­ბა­ში ხომ ყვე­ლა­ფე­რია მო­სა­ლოდ­ნე­ლი.

ნინო გი­გიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)