მე­დეა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძის­თვის 2012 წელი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად წარ­მა­ტე­ბუ­ლი გახ­ლდათ: 20-წლი­ა­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პა­უ­ზის მერე, მსა­ხი­ო­ბის პრო­ფე­სი­ას ისევ და­უბ­რუნ­და: ჯერ გი­ორ­გი ფა­რა­ჯა­ნო­ვის ფილმში - "ყვე­ლა­ნი წა­ვიდ­ნენ" გა­და­ი­ღეს, შემ­დეგ კი სე­რი­ალ­ში - "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" ქოთ­ქო­თა და მზრუნ­ვე­ლი მა­ნა­ნა ბე­ბი­ის რო­ლით გა­მოჩ­ნდა. ქალ­ბა­ტო­ნი მე­დე­ას­თვის 2013 წე­ლიც წარ­მა­ტე­ბუ­ლად და­ი­წყო: მალე მისი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით კი­ნო­ეკ­რა­ნებ­ზე ფილ­მი - "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლის ქორ­წი­ლი" - გა­მო­ვა...

- ვიდ­რე კი­თხვებს და­მის­ვამთ, მა­ნამ­დე მინ­და გი­თხრათ, რომ თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის აქ­ტი­უ­რი მკი­თხვე­ლი გახ­ლდით. ყო­ვე­ლი ნომ­რის გა­მოს­ვლას აქ­ტი­უ­რად ვე­ლო­დი და პირ­ვე­ლი­დან ბოლო გვერ­დამ­დე ვკი­თხუ­ლობ­დი. რუბ­რი­კა "გზავ­ნი­ლე­ბი" ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, ზო­გი­ერთ მგზავ­ნელს ვგულ­შე­მატ­კივ­რობ­დი კი­დეც. ძა­ლი­ან კარ­გი ჟურ­ნა­ლი გაქვთ - ყვე­ლა სფე­როს შე­სა­ხებ წერთ. გული მწყდე­ბო­და, რომ მე არ მიხ­სე­ნებ­დით. არა­და, "გზის" ყვე­ლა ნო­მერს ვაგ­რო­ვებ­დი...

- სა­მა­გი­ე­როდ, სა­ა­ხალ­წლოდ თქვენ­თან ინ­ტერ­ვიუ დაგ­ვე­ბე­და... გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე სა­დღე­სას­წა­უ­ლო გან­წყო­ბი­ლე­ბა იგ­რძნო­ბა?

- დიახ, სა­უ­კე­თე­სო გან­წყო­ბი­ლე­ბა სუ­ფევს! მა­გა­ლი­თად, დღეს ერთ-ერთი თა­ნამ­შრომ­ლის და­ბა­დე­ბის დღე ტორ­ტი­თა და შამ­პა­ნუ­რით აღ­ვნიშ­ნეთ! დი­ლის 7 სა­ათ­ზე მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბა და ღა­მის 3 სა­ათ­ზე შინ წას­ვლა ჩვენ­თვის ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვია. კარ­გი კვე­ბა გვაქვს და და­ჩაგ­რუ­ლე­ბი მა­ტე­რი­ა­ლუ­რა­დაც არ ვართ. რაც მთა­ვა­რია, "შეკ­რუ­ლი" გუნ­დი გვაქვს. ამის გამო, სირ­თუ­ლე­ებს იო­ლად ვუმკლავ­დე­ბით. ულა­მა­ზე­სი გო­გო­ნე­ბი გვყავს. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ეკა ამი­რე­ჯი­ბი გაგ­ვი­თხოვ­და. "ჩუ­მად გე­ტყვით", ჩიტ­მა ამ­ბა­ვი მოგ­ვი­ტა­ნა, რომ ანი ტყე­ბუ­ჩა­ვაც მალე გაგ­ვი­თხოვ­დე­ბა (იცი­ნის)!

- სა­ა­ხალ­წლო გან­წყო­ბი­ლე­ბა ფილმში - "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლის ქორ­წი­ლი" თუ იგ­რძნო­ბა?

- ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი ქორ­წილ­ში არ წა­ვი­და - სახ­ლში უამ­რა­ვი საქ­მე აქვს, მა­ცი­ვა­რი უნდა და­ა­ლა­გოს... თან, ხომ იცი, ჯე­მა­ლი რო­გო­რი უჟ­მუ­რია? ტე­ლე­ვი­ზორს ვერ შორ­დე­ბა და ქორ­წილ­ში წა­იყ­ვან?! სა­მა­გი­ე­როდ, სა­ა­ხალ­წლო სუფ­რა ექ­ნე­ბათ, იმ­ღე­რე­ბენ, იცეკ­ვე­ბენ... მოკ­ლედ, ყვე­ლა კარ­გად გა­ერ­თო­ბა, მა­ნა­ნა ბებო კი რო­გორც ყო­ველ­თვის, სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ებს გა­ა­კე­თებს!

- მგო­ნი, მა­ნა­ნა ბებო საქ­მე­ე­ბის კე­თე­ბით უფრო ერ­თო­ბა, არა?

- კი, კი, ასე­თი ქა­ლია! სახ­ლში მეც ასე ვარ: დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე გა­ზ­ქუ­რას­თან ტრი­ა­ლი არ მომ­ბეზ­რდე­ბა! კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს!

- კერ­ძე­ბის კე­თე­ბა გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე ყოფ­ნას თუ გირ­ჩევ­ნი­ათ?

- არ მირ­ჩევ­ნია, რად­გან ჩემი გოგო გა­თხო­ვი­ლია - ცალ­კე ცხოვ­რობს, მე კი შინ მარ­ტო ვარ. სა­მა­გი­ე­როდ, გა­და­სა­რე­ვი მე­ზობ­ლე­ბი მყავს! შემ­თხვე­ვით ვი­სარ­გებ­ლებ და ჩემს მა­რი­ნას, დო­დოს, ნა­ტა­შას, სტი­ო­პას, თამ­რი­კოს, ლი­ზი­კოს, ლიას ახალ წელს მი­ვუ­ლო­ცავ! იცი, რა ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, როცა შინ მი­სულს კარ­გი ხალ­ხი დაგ­ხვდე­ბა? მით უმე­ტეს, რომ გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზეც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ ადა­მი­ა­ნებ­თან ვურ­თი­ერ­თობ. შვი­ლიც ყო­ველ მე­ო­რე დღეს მნა­ხუ­ლობს... ბედ­ნი­ე­რი ქალი ვარ, მაგ­რამ მა­ინც ძნე­ლია, როცა მე­უღ­ლე არ გყავს, დე­დი­კო: ქმა­რი 20 წლის წინ გარ­და­მეც­ვა­ლა. პრო­ფე­სო­რი გახ­ლდათ. სა­ქარ­თვე­ლო­ში გუ­ლის ოპე­რა­ცია პირ­ველ­მა გა­ა­კე­თა. ჯა­რი­დან დაბ­რუ­ნე­ბის მერე, შა­ქარ­მა აუ­წია. პირ­ვე­ლად - გა­და­ვარ­ჩი­ნეთ, მე­ო­რედ კი ხე­ლი­დან გა­მოგ­ვე­ცა­ლა. სხვა­თა შო­რის, ჯა­რის­კა­ცის ქვრი­ვად ვით­ვლე­ბი, მაგ­რამ არა­ვი­თა­რი შე­ღა­ვა­თი არ მაქვს. შვი­ლი მარ­ტომ გავ­ზარ­დე - ექი­მი-ფსი­ქო­ლო­გი გახ­ლავთ... ყვე­ლას ვე­უბ­ნე­ბი: ქმრებს გა­უფრ­თხილ­დით და დე­დამ­თილს ტკბი­ლად მო­ე­ქე­ცით-მეთ­ქი. რძლებ­მა უნდა იცოდ­ნენ, რომ დე­დამ­თილს რამ­დენ ტკბილ სი­ტყვა­საც ეტყვი­ან, უკან ტკბი­ლად­ვე და­უბ­რუნ­დე­ბათ, თუკი მარ­თლა "ქვა­თამ­ხეთ­ქა­ვის" ოჯახ­ში არ შევ­ლენ (იცი­ნის). დე­დამ­თი­ლებ­საც ვურ­ჩევ: რძალს სა­შუ­ა­ლე­ბა მი­ე­ცით, რომ ცხოვ­რე­ბა ისე მო­ა­წყოს, რო­გორც თა­ვად უნდა. ოჯახ­ში სი­ამ­ტკბი­ლო­ბით თა­ნა­ცხოვ­რე­ბას აბა, რა ჯო­ბია?!

- ახა­ლი წელი რო­გორ გა­ა­ტა­რეთ?

- მე ბა­ზარ­ში წამ­სვლე­ლი არ ვარ! რაც მჭირ­დე­ბა, მე­ზობ­ლებს ვთხოვ ხოლ­მე და მო­აქვთ. გა­და­სა­რე­ვი პურ­მა­რი­ლი მქონ­და, სუფ­რა­ზე ნამ­ცხვრე­ბის "ცვე­ნა" იყო! ნამ­ცხვარს მა­ღა­ზი­ა­ში ვყი­დუ­ლობ, რად­გან გა­მო­ცხო­ბა არ ვიცი. იცი, რა­ტომ? არც დე­და­ჩე­მი აცხობ­და და არც - ბე­ბია. წი­ნათ "ბურ­ჟუ­ი­კა­ზე" კექსს მო­ამ­ზა­დებ­დნენ და სულ ეს იყო. კექ­სის გა­მო­ცხო­ბა მეც შე­მიძ­ლია. ახლა სა­ო­ცა­რი ტორ­ტე­ბი იყი­დე­ბა! ტორ­ტი რომ მორ­თო, მხატ­ვა­რი უნდა იყო!

- ნამ­ცხვრე­ბის ცხო­ბა არ გცოდ­ნი­ათ. აბა, დე­დამ­თი­ლის­თვის თა­ვის მო­წო­ნე­ბას რო­გორ ცდი­ლობ­დით?

- ქმარ-შვილ­თან ერ­თად, ყო­ველ­დღე მას­თან სა­დი­ლად მივ­დი­ო­დი. კარ­გი დე­დამ­თი­ლი მყავ­და. გემ­რი­ე­ლი კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა იცო­და. და­სას­ვე­ნებ­ლად როცა მივ­დი­ო­დი, დე­დამ­თი­ლიც თან მიმ­ყავ­და. სა­ზღვარ­გა­რეთ ყოფ­ნი­სას ჩემ­თვის არა­ფერს ვყი­დუ­ლობ­დი, მის­თვის - კი... თით­ქოს, ახლა ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თმა­ნეთს ვკარ­გავთ. ვფიქ­რობთ, - ვა­ი­მე, რომ ვეს­ტუმ­რო, არ შე­ვა­წუ­ხო ან ხელ­ცა­რი­ე­ლი რო­გორ მი­ვი­დეო? სა­მა­გი­ე­როდ, ყვე­ლა­ფე­რი გა­ი­ო­ლე­ბუ­ლია: შე­გიძ­ლია სტუ­მარს მხო­ლოდ ყავა და შო­კო­ლა­დი მი­არ­თვა, წი­ნათ კი აუ­ცი­ლებ­ლად, სუფ­რა უნდა გა­გე­შა­ლა. მა­შინ ხელ­ფა­სე­ბიც კარ­გი გვქონ­და და არც ისე­თი სიძ­ვი­რე იყო, რო­გო­რიც ახლა არის. ადა­მი­ანს სტუმ­რის მოს­ვლა კი უხა­რია, მაგ­რამ ერი­დე­ბა. იმე­რე­ლი ვარ და სტუ­მარს ყა­ვა­ზე ვერ "გა­და­ვა­ტა­რებ"! ამი­ტომ მთე­ლი ზა­ფხუ­ლი მუ­რა­ბას ვა­კე­თებ: მან­და­რი­ნის, სტა­ფი­ლოს, ალუბ­ლის, ბლის...

- თქვე­ნი სა­ა­ხალ­წლო სუფ­რის მთა­ვა­რი კერ­ძი რო­მე­ლია?

- სუფ­რა­ზე სა­ცი­ვი აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა იყოს!

- თქვენ მიერ მომ­ზა­დე­ბუ­ლი?

- აბა, რა! სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში არა­ვის შე­ვუშ­ვებ! ნამ­ცხვრის გარ­და, სა­ა­ხალ­წლო სუფ­რის­თვის ყვე­ლა­ფერს თა­ვად ვამ­ზა­დებ. ცხა­დია, ღვი­ნო­საც არ ვწუ­რავ - ვე­ნა­ხი არ მაქვს (იცი­ნის).

- სა­ფირ­მო კერ­ძი თუ გაქვთ, რო­მელ­საც თქვენ­სა­ვით კარ­გად ვე­რა­ვინ ამ­ზა­დებს?

- "აჯაფ­სან­დალს" ჩემ­სა­ვით კარ­გად ვე­რა­ვინ ამ­ზა­დებს! ამ კერ­ძის­თვის გან­კუთ­ვნილ ბოსტნე­ულს წყალ­ში და ზეთ­ში კი არ ვწვავ, არა­მედ კარ­გად მოვ­შუ­შავ, შემ­დეგ დაჭ­რილ ხახვს, ბულ­გა­რულ და წი­თელ ცხა­რე წი­წა­კას, მწვა­ნილს, ძმარს ერ­თმა­ნეთ­ში ავუ­რევ, რამ­დე­ნი­მე სა­ათს გა­ვა­ჩე­რებ და იცი, რა გემ­რი­ე­ლი გა­მო­დის? ამას წი­ნათ, ეს კერ­ძი ლე­ოს­თვის მო­ვამ­ზა­დე და გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე მი­ვი­ტა­ნე. გა­გიჟ­და, ისე მო­ე­წო­ნა! "აჯაფ­სან­და­ლი" სა­ა­ხალ­წლო სუფ­რის­თვის გან­კუთ­ვნი­ლი არ არის, და­ბა­დე­ბის დღე­ზე - კი, ბა­ტო­ნო... გო­ჭის ხორ­ცი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს! იცი, ერთხელ რა და­მე­მარ­თა? 30 დე­კემ­ბერს ჩემს ქმარს 2 გოჭი მო­არ­თვეს. ვი­ფიქ­რე, - სა­ა­ხალ­წლოდ 2 გოჭი რად გვინ­და-მეთ­ქი? ამი­ტომ ერთი იმა­ვე დღეს შევწვი, კარ­გად შე­ვა­პიწ­კი­ნე და ტე­ლე­ვი­ზო­რის წინ, მა­გი­და­ზე დავ­დე. ჯერ კუდი გავ­სინ­ჯე, მერე სხვა ნა­წი­ლი. მოკ­ლედ, ჭა­მას შევ­ყე­ვი და ბო­ლოს, ხელ­ში ყუ­რე­ბი შემ­რჩა - მთე­ლი გოჭი შე­მი­ჭა­მია! იმ დღეს სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მოვ­ხვდი, მაგ­რამ მე­ო­რე დღეს გა­და­სა­რე­ვად ვი­ყა­ვი. ქმარს ვე­უბ­ნე­ბო­დი, - არა­ვის მო­უყ­ვე, რაც და­მე­მარ­თა, თავი არ მომჭრა-მეთ­ქი, მაგ­რამ ვინც მი­რე­კავ­და, ყვე­ლა მე­კი­თხე­ბო­და, - გოჭი მო­გი­ტა­ნოო (იცი­ნის)?..

- მეკვლის ტრა­დი­ცია თუ მოგ­წონთ?

- მე­ზო­ბე­ლი მყავ­და, სა­ხე­ლად - ვარა. წინ თუ დამ­ხვდე­ბო­და, ჩაშ­ლი­ლი საქ­მეც კი წარ­მა­ტე­ბით სრულ­დე­ბო­და. ახალ წელს ჩემი მეკვლე შვი­ლიშ­ვი­ლი - 3 წლის რატი იყო. რატი ლურჯთ­ვა­ლე­ბა "ბან­დი­ტია"! ხან­და­ხან მისი სი­ცელ­ქე უზ­რდე­ლო­ბა­ში გა­და­იზ­რდე­ბა ხოლ­მე. დე­დას რომ ხე­დავს, ყი­რა­ზე გა­და­დის. ჩემ­თან ძა­ლი­ან არ ცელ­ქობს. როცა ზღაპ­რებს ვუყ­ვე­ბი, მე­უბ­ნე­ბა, - ჩემო ბებო, მიყ­ვარ­ხა­რო, - და ჩა­მე­ხუ­ტე­ბა ხოლ­მე; გან­სა­კუთ­რე­ბით მა­შინ ვუყ­ვარ­ვარ, როცა კან­ფეტს მივ­ცემ. 4 თვის შვი­ლიშ­ვი­ლი - ნი­ცაც მყავს. ეს სა­ხე­ლი ნათ­ლი­ამ და­არ­ქვა. თავ­და­პირ­ვე­ლად, ვერ ვი­მახ­სოვ­რებ­დი და ვი­ნა­ი­დან ვი­ცო­დი, რომ ქა­ლა­ქის სა­ხე­ლი ერ­ქვა, "რიო-დე-ჟა­ნე­ი­როს" ვე­ძახ­დი... ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ბა არას­დროს ჰქონ­და, მეკვლედ ვინ მეს­ტუმ­რე­ბო­და: ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი აწყო­ბი­ლი მაქვს. ერ­თა­დერ­თი, რის გა­მოც ძა­ლი­ან დათ­რგუნ­ვი­ლი ვარ, ის გახ­ლავთ, რომ გვერ­დით მე­უღ­ლე არ მყავს. მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან 15 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში არა­ფე­რი მინ­დო­და, არა­ფე­რი მა­ხა­ლი­სებ­და; 20 წელი გა­რეთ არ გავ­სულ­ვარ. ჰოდა, წო­ნა­ში 40 კი­ლოგ­რა­მი მო­ვი­მა­ტე. მერე ეკა მჟა­ვა­ნა­ძემ მი­თხრა: სახ­ლში ჯდო­მა გე­ყო­ფა, ხომ ხე­დავ, რას და­ემ­სგავ­სეო?! ჰოდა, სე­რი­ალ­ში მო­ვე­დი და მო­ვე­დი (იცი­ნის)... სახ­ლის კარს დღი­სით არა­სო­დეს ვკე­ტავ - ამ­დე­ნი ად­გო­მა-დაჯ­დო­მა არ შე­მიძ­ლია. მი­ხა­რია, რომ კარ­გი სა­მე­ზობ­ლო, სა­მე­გობ­რო მყავს და კარ­გი რე­ჟი­სო­რის ხელ­ში ვარ!

- გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე შამ­პა­ნუ­რი სი­ა­მოვ­ნე­ბით მი­ირ­თვით. ალ­კოჰო­ლუ­რი სას­მე­ლი გიყ­ვართ?

- შამ­პა­ნუ­რი მიყ­ვარს - 1 ჭი­ქას სი­ა­მოვ­ნე­ბით გე­ახ­ლე­ბით. ლუდ­საც ვსვამ, მაგ­რამ არაყ­სა და კა­ხურ ღვი­ნოს - ვერა. დათ­რო­ბა არ მჩვე­ვია. თუმ­ცა, ერთხელ სა­სოფ­ლო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის რექ­ტორ­მა - ვანო სა­რიშ­ვილ­მა ნონა გაფ­რინ­დაშ­ვი­ლის ქორ­წილ­ში და­მათ­რო: ყან­წი მეს­რო­ლა, მე მატ­რაკ­ვე­ცამ კი ის ყან­წი დავ­ცა­ლე და შემ­დეგ, მთე­ლი 2 დღე მე­ძი­ნა. მას შემ­დეგ არ დავმთვრალ­ვარ. ფხი­ზე­ლი უკეთ ვერ­თო­ბი.

- ახა­ლი წლის დღე­სას­წა­ულს პირ­ველ იან­ვარს უფრო აღ­ნიშ­ნავთ თუ - 14-ში?

- რა­ტომ­ღაც, ძვე­ლით ახალ წელს ვერ შე­ვე­გუე. ასე­ვე ვერ ვე­გუ­ე­ბი, "ლე­ნი­ნის მო­ე­დანს" სა­ხე­ლი რომ შე­უც­ვა­ლეს და ისევ ძვე­ლი სა­ხელ­წო­დე­ბით ვიხ­სე­ნი­ებ ხოლ­მე (იცი­ნის). წი­ნათ მო­ე­დან­ზე სა­ა­ხალ­წლო კონ­ცერ­ტე­ბი არ იმარ­თე­ბო­და...

- წელს არ გა­მარ­თუ­ლა...

- არც იყო სა­ჭი­რო! კონ­ცერ­ტი­დან ბავ­შვე­ბი გა­ცი­ვე­ბუ­ლე­ბი, გა­უ­ბე­დუ­რე­ბუ­ლე­ბი ბრუნ­დე­ბოდ­ნენ და მერე "აცხი­კი­ნებ­დნენ", ლო­გინ­ში იწ­ვნენ. თან, ახლა ყვე­ლა მღე­რის, დედა...

- რო­მელ ქარ­თველ შემ­სრუ­ლე­ბელს უს­მენთ?

- ნანი ბრეგ­ვა­ძე­ზე ვგიჟ­დე­ბი! ის სცე­ნა­ზე "კუ­პალ­ნი­კით" კი არა, სა­კონ­ცერ­ტო კა­ბით გა­მო­დის! არ მომ­წონს, ახალ­გაზ­რდე­ბი დაგ­ლე­ჯი­ლი შარ­ვლე­ბით, "ტიტ­ლი­კა­ნე­ბი" რომ და­დი­ან. ჩვე­ნი თა­ო­ბა სხვა­ნა­ი­რი იყო... ვიცი, თა­ო­ბაც იც­ვლე­ბა და მო­დაც, მაგ­რამ მო­დას ზღვა­რი ხომ უნდა ჰქონ­დეს?!

- ქალ­ბა­ტო­ნო მე­დეა, ინ­ტერ­ვი­უს­თვის დიდი მად­ლო­ბა! წარ­მა­ტე­ბულ ახალ წე­ლი­წადს გი­სურ­ვებთ! რა­მის და­მა­ტე­ბა ხომ არ გსურთ?

- ახალ წელს ყვე­ლას მი­ვუ­ლო­ცავ! ყვე­ლას სიმ­შვი­დე­სა და ტკბი­ლად ცხოვ­რე­ბას ვუ­სურ­ვებ! იმე­დია, ომი აღარ იქ­ნე­ბა, უსახ­ლკა­როდ დარ­ჩე­ნი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი კი შინ მალე დაბ­რუნ­დე­ბი­ან ან ისე­თი სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი პი­რო­ბე­ბი მა­ინც ექ­ნე­ბათ, რომ თავი უბე­დურ ადა­მი­ა­ნე­ბად აღარ იგ­რძნონ. მინ­და, რომ ქარ­თვე­ლე­ბი უცხო­ეთ­ში ვინ­მეს მო­სავ­ლე­ლად არ გა­იქ­ცნენ... თქვენს ჟურ­ნალს კი მეტ წინსვლას, ტი­რა­ჟის ზრდა­სა და სა­ინ­ტე­რე­სო მა­სა­ლებს ვუ­სურ­ვებ!..

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)