"ფუტ­კა­რი რო­გორც აფ­თი­ა­ქა­რი, ყვა­ვი­ლე­ბის­გან გვიმ­ზა­დებს ნექ­ტარს", - ღი­ღი­ნებს ასა­კო­ვა­ნი მე­ფუტკრე ოთარ რა­მიშ­ვი­ლის ტკბილ სიმ­ღე­რას და სარ­და­ფის კი­ბე­ზე უხ­მა­უ­როდ ჩა­დის... "ახლა ზამ­თა­რია და სძი­ნავთ ჩემს ფუტკრებს, მაგ­რამ მა­ინც არ უყ­ვართ ხმა­უ­რი. ერთი ბე­წო­ე­ბი არი­ან და იმ­დე­ნი რამ შე­უძ­ლი­ათ, რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ა­ნი ერ­თად რომ ვერ შეძ­ლებ­და", - ამ­ბობს ჩემი რეს­პონ­დენ­ტი და სარ­და­ფის კარს ფრთხი­ლად მი­ღებს. შიგ­ნით თბი­ლა. ფან­ჯრე­ბი ამო­ქო­ლი­ლია და სი­ნათ­ლე მხო­ლოდ სა­ი­დან­ღაც აღ­წევს... აქ მხო­ლოდ ათი­ო­დე სკა ჰყავს, გუ­ლის გა­და­სა­ყო­ლებ­ლად, თუმ­ცა ზა­ფხუ­ლო­ბით სო­ფელ­ში ჩა­დის, სა­დაც მას და მის ძმას საკ­მა­ოდ ბევ­რი სკა აქვთ და მთე­ლი ზა­ფხუ­ლი თავ­და­უ­ზო­გა­ვად შრო­მობს... მე­ფუტკრე ირო­დი მარ­ხუ­ლია გუ­რუ­ლია. ამ სარ­ფი­ან, მაგ­რამ შრო­მა­ტე­ვად საქ­მეს ხელი რო­დის მოჰ­კი­და, ზუს­ტად არ ახ­სოვს, მაგ­რამ ამ­ბობს, რომ დღემ­დე ყუ­რებ­ში უდ­გას მა­მა­კა­ცი­ვით ბოხ­ხ­მი­ა­ნი ბე­ბი­ის და­რი­გე­ბა, თუ რა სარ­გებ­ლო­ბა მო­აქვს ფუტ­კარს ადა­მი­ა­ნის­თვის. ამი­ტო­მაც, ბე­ბი­ის გავ­ლე­ნით, წლე­ბის შემ­დეგ მისი შვი­ლიშ­ვი­ლი ამ სა­სარ­გებ­ლო მწერ­ზე ისე სა­უბ­რობს, რო­გორც ადა­მი­ან­ზე...

"ჩემს თაფლს ბევ­რი იც­ნობს და წე­ლი­წა­დის ყვე­ლა დროს, გან­სა­კუთ­რე­ბით ზამ­თარ­ში, წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლოდ მი­აქვთ დიდი რა­ო­დე­ნო­ბით თაფ­ლი, გო­ზი­ნა­ყის­თვის, ნამ­ცხვრის­თვის. ზოგი თაფ­ლი­ან ჩაის სვამს, რათა კარ­გი იმუ­ნი­ტე­ტი ჰქონ­დეს. აქ მხო­ლოდ ახ­ლობ­ლებს ვაძ­ლევ, რად­გან ცო­ტას ვი­ღებ, სო­ფელ­ში თაფ­ლიც მე­ტია და კლი­ენ­ტიც", - კმა­ყო­ფი­ლი ღი­მი­ლით ამ­ბობს მო­ხუ­ცი, ბუ­ხარ­ში ცე­ცხლს უკე­თებს და სა­უბ­რის­თვის ემ­ზა­დე­ბა. თან პა­ტა­რა თას­ში თაფლს მის­ხამს და დიდი რუ­დუ­ნე­ბით მაწ­ვდის, უნდა გა­მი­სინ­ჯოო...

- ბე­ბი­ა­ჩე­მი კაცი რომ ყო­ფი­ლი­ყო, კო­მუ­ნის­ტე­ბის დროს ფი­რა­ლად გა­ვარ­დნას ვე­რა­ვინ და­ას­წრებ­და. ქალი იყო და აგუ­გუ­ნებ­და მთელ ქვე­ყა­ნას. ყვე­ლას ერი­დე­ბო­და მისი, კოლ­მე­ურ­ნე­ო­ბის თავ­მჯდო­მა­რე­საც კი, რო­მე­ლიც ჭი­ან­ჭვე­ლა­საც ამად­ლი­და არ­სე­ბო­ბას. ბე­ბია ქა­მარ­ში ნა­ჯა­ხგარ­ჭო­ბი­ლი და­დი­ო­და და თვა­ლებს ისე აკ­ვე­სებ­და, მე­ზობ­ლე­ბი ზურგს უკან "ფო­ცხვე­რას" ეძახ­დნენ. ქმა­რი ადრე და­ე­ღუ­პა, ხე დას­ცე­მია და მას შემ­დეგ კა­ცის­კენ არ გა­უ­ხე­დავს, ჩემი კაცი ერ­თგუ­ლე­ბას იმ­სა­ხუ­რებ­დაო, ამ­ბობ­და. მა­მა­კა­ცი­ვით მუ­შა­ობ­და, ხნავ­და, თე­სავ­და, ტყე­ში შე­შას ჩე­ხავ­და და ხა­რე­ბით ეზი­დე­ბო­და. ყვე­ლა პა­ტივს სცემ­და, ზოგი გულ­წრფე­ლად, ზო­გიც იმი­ტომ, რომ მისი ეში­ნო­დათ. ყვე­ლა­ფერს ას­წრებ­და, ძრო­ხე­ბი ჰყავ­და, ში­ნა­ურ ფრინ­ველს უვ­ლი­და, ბა­ზარ­ში ყველ­სა და კვერ­ცხს აბა­რებ­და, შინ დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი კი ფუტ­კარს უვ­ლი­და. კოლ­მე­ურ­ნე­ო­ბა რომ შე­მო­ვი­და, მე ყმაწ­ვი­ლი კაცი ვი­ყა­ვი და 100 სკა ფუტ­კა­რი წა­არ­თვეს. ბე­ბია იმ ად­გი­ლას მი­ვი­და, სა­დაც სკე­ბი იდგა და ნა­ჯა­ხით აჩე­ხა იქა­უ­რო­ბა. საყ­ვე­დუ­რიც კი ვე­რა­ვინ შეჰ­ბე­და...

- ფუტკრის მოვ­ლა მან გას­წავ­ლათ?

- დიახ, თაფ­ლის ამო­ღე­ბი­სას რა­ღაც შე­ლოც­ვა­საც კი ამ­ბობ­და, ასე უფრო უწყინ­რად ამო­ვა სკაო... ეს ისე­თი ჭკვი­ა­ნი მწე­რია, მარ­თლაც დიდი მონ­დო­მე­ბა უნდა, რომ საქ­მე კარ­გად გა­მო­გი­ვი­დეს, რად­გან ყვე­ლა­ფერ­თან ერ­თად ის პატ­რო­ნის ხელ­სა და გულ­საც გრძნობს. ფუტკრის ოჯახ­ში მატ­რი­არ­ქა­ტია, ყვე­ლა­ფერს დედა ფუტ­კა­რი გა­ნა­გებს. ოჯა­ხის წევრთა ფუნ­ქცი­ე­ბი იერ­არ­ქი­ის მი­ხედ­ვით გა­ნი­სა­ზღვრე­ბა, - დედა ფუტ­კა­რი სკა­ში ერ­თა­დერ­თია. მას გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი როლი აქვს და "პა­ტივ­საც სცე­მენ". შემ­დეგ მო­დის მამა ფუტ­კა­რი, მუშა ფუტკრე­ბი. ამ პა­ტა­რა მწერს თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი კა­ნო­ნი აქვს, ერთ ოჯახ­ში ორი დედა ფუტ­კა­რი ვერ თავ­სდე­ბა. დედა ფუტ­კარს, სხვა ფუტკრე­ბი­სა­გან გან­სხვა­ვე­ბით, სკა­ში ცალ­კე შე­სას­ვლე­ლი აქვს, რომ­ლი­თაც ვერც ერთი სხვა ფუტ­კა­რი ვერ ისარ­გებ­ლებს. ანუ ჩვე­ნე­ბუ­რად, ღო­ფი­რას ჭურ­ჭუ­მა­ლე­ბი აქვს. მისი ფიჭა უფრო დი­დიც არის. ცალ­კეა გა­მო­ყო­ფი­ლი და ფორ­მის მოყ­ვა­ნი­ლო­ბი­თაც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია სხვა უჯრე­დე­ბი­სა­გან, მას "ფუტკრის ძუ­ძუს" ეძა­ხი­ან. მამა ფუტ­კა­რი ზარ­მა­ცია, თაფ­ლის შეგ­რო­ვე­ბა არ შე­უძ­ლია. თაფლს მუშა ფუტკრე­ბი აგ­რო­ვე­ბენ. მუშა ფუტ­კა­რი ფი­ჭა­ში არ ძვრე­ბა, გა­რე­დან არის შე­მო­სე­უ­ლი და აგ­რო­ვებს თაფლს. ეს მწე­რი უს­ქე­სოა და მხო­ლოდ მუ­შა­ო­ბა ევა­ლე­ბა. ფუტკრის ოჯა­ხი ერთი დე­დის, რამ­დე­ნი­მე ათა­სი მუშა ფუტკრი­სა­გან და მა­მა­ლი ფუტკრე­ბის­გან შედ­გე­ბა. სკა­ში ყვე­ლას თა­ვი­სი ფუნ­ქცია აქვს. ოჯახ­ში არ­სე­ბობს "ყა­რა­უ­ლი ფუტკრე­ბი", რომ­ლე­ბიც ოჯახს გა­რე­შე მტრე­ბის­გან იცა­ვენ. ფუტკრე­ბის ნა­წი­ლი თაფ­ლის მო­საგ­რო­ვებ­ლად დაფ­რი­ნავს და იმ­დე­ნად ჭკვი­ა­ნე­ბი არი­ან, ისიც კი იცი­ან, ამა თუ იმ მცე­ნა­რის ნექ­ტა­რი რა დო­ზით მი­ი­ტა­ნონ სკა­ში. ზარ­მა­ცებს ვერ იტა­ნენ, ამი­ტო­მაც ხში­რად ხო­ცა­ვენ მამრ ფუტკრებს და პა­ტა­რა სა­ცე­ცე­ბით გა­რეთ ყრი­ან.

- მათი გამ­რავ­ლე­ბის დრო გა­ზა­ფხუ­ლია, არა?

- დიახ, გა­ზა­ფხუ­ლია და მათ გამ­რავ­ლე­ბას ყრა ეწო­დე­ბა. კვერ­ცხე­ბი­დან პა­ტა­რა ფუტკრე­ბი იჩე­კე­ბი­ან და კვერ­ცხი­დან მათ გა­მოს­ვლას ბარ­ტყო­ბას ვე­ძა­ხით. გამ­რავ­ლე­ბი­სას სკა­ში რჩე­ბა ერთი დედა ფუტ­კა­რი, და­ნარ­ჩე­ნი კი მამ­რი და მუ­შაა. მე­ო­რე დედა ტო­ვებს სკას, მას­თან ერ­თად მი­დი­ან მომ­რავ­ლე­ბუ­ლი მუშა და მამ­რი ფუტკრე­ბიც. ამ დროს მე­ფუტკრემ მეტი ყუ­რა­დღე­ბა უნდა გა­მო­ი­ჩი­ნოს, რათა ახა­ლი ოჯა­ხი არ და­კარ­გოს. გამ­რავ­ლე­ბულ ფუტ­კარს ახა­ლი ბინა უნდა შე­ა­გე­ბო, თო­რემ ერთ გუნ­დად შეკ­რუ­ლი სად­მე გაფ­რინ­დე­ბა და და­ი­კარ­გე­ბა. თუ სად­მე ცა­რი­ე­ლი ად­გი­ლი ნახა ფუტ­კარ­მა, "ამო­ლე­სავს" და ბი­ნად გა­იხ­დის.

- თქვენ თუ გი­პო­ვი­ათ გა­ვე­ლუ­რე­ბუ­ლი ფუტ­კა­რი?

- კი, ასე მე­გო­ნა, ამ საქ­მის ბევ­რი გა­მე­გე­ბო­და, მაგ­რამ ერთხელ კი­ნა­ღამ მო­მი­ღეს ბოლო. ტყე­ში შე­შის საჭ­რე­ლად გავ­ყე­ვი მე­ზო­ბელს. მა­შინ ჯერ კი­დევ სო­ფელ­ში ვცხოვ­რობ­დი და იქა­ურ ნა­ხევ­რად ვე­ლურ პი­რო­ბებს რო­გორ­ღაც ვი­ტან­დი. სა­კუ­თარ მიწა-წყალ­თან ამ­დე­ნი ხნით შე­ლე­ვა მი­ჭირ­და და დავ­ფა­ჩუ­ნობ­დი ჩემს ნა­ხევ­რად ცა­რი­ელ სო­ფელ­ში... ერთი სი­ტყვით, კუნ­ძებ­ზე ფეხ­მორ­თხმით დავ­ჯე­ქი და­სას­ვე­ნებ­ლად და შევ­ნიშ­ნე, ჯირ­კში ფუტ­კა­რი იყო შე­სახ­ლე­ბუ­ლი. სა­ღა­მოს და­ვე­ლო­დე, რათა ყვე­ლა­ნი შიგ­ნით შე­სუ­ლიყ­ვნენ, მერე ამოვ­ლე­სე აყა­ლო მი­წით, შე­მო­ვი­დე მხარ­ზე და გა­მო­ვუ­ყე­ვი სახ­ლის­კენ გზას. ტყე­ში ნა­პოვ­ნი ფუტ­კა­რი გან­სა­კუთ­რე­ბით ჯან­სა­ღია, რად­გან ადა­მი­ა­ნის ხე­ლის­გან მო­ცი­ლე­ბუ­ლი, და­მო­უ­კი­დებ­ლად არ­სე­ბობს და მრავ­ლდე­ბა. თუმ­ცა ჩემი მე­ზო­ბე­ლი არ მო­მეშ­ვა, უჭ­მელს რა­ფერ გა­გი­შობ სახ­ლშიო და დი­ლამ­დე ვი­ყურ­ყუ­მე­ლა­ვეთ ღვი­ნო­ში. გა­თე­ნე­ბულ­ზე ძლივს მი­ვაღ­წიე სახ­ლამ­დე, ზურ­გზე ფუტკრე­ბი­ა­ნი ჯირ­კი მქონ­და შე­მო­დე­ბუ­ლი. ეტყო­ბა, გზა­ში ბევ­რი ვან­ჯღ­რიე, სახ­ლში რო­გორც კი მი­ვე­დი, რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თი კი დავ­დე, რათა და­ეს­ვე­ნათ, მაგ­რამ ეტყო­ბა, გუ­ლი­ა­ნად გაბ­რა­ზე­ბა მო­ას­წრეს და რო­გორც კი მიწა "შე­მოვხსე­ნი", შავი კვამ­ლი­ვით იხუვ­ლეს და შე­მო­მეხ­ვივ­ნენ. სა­ნამ ტან­საც­მლი­ა­ნად გუ­ბე­ში არ ჩავ­ხტი, არ მეშ­ვე­ლა. იქი­დან ამო­სუ­ლი რამ­დე­ნი­მე წუთ­ში 100 კილო გავ­ხდი, გუ­რუ­ლე­ბის კვი­მა­ტი ენის ამ­ბა­ვი კი იცით, სა­ღა­მომ­დე კბე­ნის ტკი­ვილს რომ არ მო­ვე­კა­ლი, ჩე­მით მო­ვიკ­ლავ­დი თავს, ისეთ დღე­ში ჩა­მაგ­დეს. ვი­საც არ და­ე­ზა­რა, ყვე­ლამ წამ­კბი­ნა. პირ­ვე­ლი ახლო მე­ზო­ბე­ლი ბე­რი­კა­ცი გად­მო­ვი­და იე­რიშ­ზე, ამ მში­ერ ქვე­ყა­ნა­ში ამის­თა­ნა ფუმ­ფუ­ლა კაი ხა­ნია აფე­რი მი­ნა­ხავს და არ დე­ი­ჩუ­ტო, თუ ძმა ხარ, გი­ყუ­რებ პაწა ხან­სო... მალე სხვე­ბიც მო­ვიდ­ნენ, რავა გა­სუ­ქე­ბულ­ხარ, მასე იცის ბევ­რი თაფ­ლის ჭა­მა­მო. და რა ვიცი, რო­მე­ლი ერთი გა­ვიხ­სე­ნო. სამი დღე და ღამე მა­წა­მა ცალ­კე ფუტკრე­ბის ნაკ­ბე­ნე­ბის ტკი­ვილ­მა და ცალ­კე გუ­რუ­ლე­ბის მო­წამ­ლულ­მა ენამ. და­სა­მა­ლი ად­გი­ლი ვერ ვი­პო­ვე, და­მი­ძა­ხებ­დნენ ჭიშ­კრი­დან, გა­მე­ი­ხე­დე ირო­დი, ოღონდ ფეხ­ზე გა­მე­ი­ბი რამე, არ გაფ­რინ­დე, თუ კაცი ხარო...

- მა­ინც მო­ი­ში­ნა­უ­რეთ ის ფუტ­კა­რი?

- კი, აბა რას ვი­ზამ­დი, მო­ვი­ში­ნა­უ­რე და გა­ვამ­რავ­ლე კი­დეც. ფუტ­კარს ცუდი ამინ­დი არ უყ­ვარს. ასეთ დროს სკი­დან არ გა­მო­დის. გა­მო­ვა თუ არა მზე, ისევ იწყებს ყვა­ვი­ლებ­ში ფრე­ნას. ასეთ დღეს წყალ­თან გა­თა­მა­შე­ბაც უყ­ვარს, თით­ქოს­და ბა­ნა­ობს კი­დეც, წყალს და­წა­ფე­ბუ­ლი დიდ­ხანს ეთა­მა­შე­ბა წვე­თებს. ამ ყვე­ლა­ფერს დაკ­ვირ­ვე­ბა უნდა. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი და საქ­მე­ში ჩა­უ­ხე­და­ვი ადა­მი­ა­ნის თვა­ლი ვერ შე­ამ­ჩნევს.

- ყვე­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო და "მსუ­ყე" პრო­ცეს­საც მი­ვად­გეთ - თაფ­ლის ამო­ღე­ბა რო­გორ ხდე­ბა?

- ეს მარ­თლაც ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო საქ­მეა - სკი­დან თაფ­ლის ამო­ღე­ბას და­ხილ­ვას უწო­დე­ბენ და ეს პრო­ცე­სი, ძი­რი­თა­დად, შე­მოდ­გო­მა­ზე იწყე­ბა. ფუტ­კარს იმ­დე­ნი თაფ­ლი უნდა და­უ­ტო­ვო, რომ მთე­ლი ზამ­თა­რი ეყოს. პირ­და­პირ სა­რა­ჯი­დან გა­მო­წუ­რულ თაფლს ნა­ტუ­რი ეწო­დე­ბა და ძა­ლი­ან სა­სარ­გებ­ლოა. თაფ­ლის ამო­ღე­ბა სპე­ცი­ა­ლუ­რი აპა­რა­ტით, ციბ­რუ­ტით ხდე­ბა. ზოგს უკვე ავ­ტო­მა­ტი­კა­ზე გა­და­წყო­ბი­ლი, თა­ნა­მედ­რო­ვე ციბ­რუ­ტი აქვს. მე დღემ­დე ხე­ლით სატ­რი­ა­ლე­ბელს ვი­ყე­ნებ. ამ დროს სა­ხე­ზე პირ­ბა­დე უნდა გა­ი­კე­თო და სა­ბერ­ვე­ლით კვამ­ლი შე­უ­ბე­რო, რათა ფუტკრე­ბი უწყი­ნარ­ნი გახ­დნენ და არ დაგ­კბი­ნონ... ადრე მრგვა­ლი ციბ­რუ­ტე­ბი იყო, შიგ­ნით ბორ­ბა­ლი­ვით რკი­ნა-ფირ­ფი­ტე­ბი იყო ჩად­გმუ­ლი და მას­ში დებ­დნენ "რამ­კი­ან" ფი­ჭას, რო­მე­ლიც ციბ­რუ­ტის დატ­რი­ა­ლე­ბის შემ­დეგ ფი­ჭას წუ­რავ­და. იმ "რამ­კას" ისევ სკა­ში ჩა­უ­დებ და ცოტა ხან­ში პა­ტა­რა მწე­რე­ბი თაფ­ლით გა­გივ­სე­ბენ. ზოგი თაფლს წა­მო­ა­დუ­ღებს და ისე ინა­ხავს, რა­საც ნა­ცე­ცხლუ­რი თაფ­ლი ეწო­დე­ბა. რამ­დე­ნი­მე ხნის შემ­დეგ წუ­რავ­დნენ და ისე ინა­ხავ­დნენ.

- თაფ­ლის ამო­ღე­ბა მხო­ლოდ წე­ლი­წა­დის ერთ დროს ხდე­ბა?

- არა, ზოგ­ჯერ ზამ­თარ­შიც იღე­ბენ. დიდი ყინ­ვე­ბის დროს ფუტ­კა­რი ვერ მოძ­რა­ობს და არ იკ­ბი­ნე­ბა, მაგ­რამ ფუტ­კა­რი ძა­ლი­ან ცუ­დად იტანს სი­ცი­ვეს და გა­დაყ­ვა­ნი­სას ბევ­რი იღუ­პე­ბა, ამი­ტომ ძა­ლი­ან სა­რის­კოა.

- სან­თლის დამ­ზა­დე­ბა­ზეც გვით­ხა­რით რამე...

- სან­თელს სა­რა­ჯი­სა­გან აკე­თე­ბენ. სა­რა­ჯას იმ უჯრე­დებს უწო­დე­ბენ, რო­მელ­შიც ფუტ­კა­რი თაფლს აგ­რო­ვებს, ოღონდ სან­თლის­თვის მხო­ლოდ მას შემ­დეგ გა­მო­ი­ყე­ნე­ბა, რაც თაფლს გა­მო­აც­ლი. ადრე, უშუ­ქო­ბა­ში, შე­ვარ­დნა­ძის დროს კი არა, უფრო ადრე, მხო­ლოდ ის ოჯა­ხე­ბი იყო გა­ნა­თე­ბუ­ლი, სა­დაც სკა ჰყავ­დათ. შე­ვარ­დნა­ძის დრო­საც ასე იყო... სა­რა­ჯას რა­ი­მე ქვაბ­ში წა­მო­ვა­დუ­ღებ­დი, ორ­ჯერ ან სამ­ჯერ გა­დავ­წუ­რავ­დი და სან­თე­ლი ჩა­მო­საქ­ნე­ლად მზად იყო... ახლა მას სო­ფელ­ში ვუ­ტო­ვებ ქა­ლებს. ჩემს თა­ნა­ტო­ლებს გული არ უთ­მენთ და რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბა უნ­დათ. ზოგი ტა­ძარს სწი­რავს სუფ­თა თაფ­ლის სან­თელს, ზო­გიც ყი­დის და ერთ-ორ კა­პიკს შო­უ­ლობს. ფუტ­კა­რი ისე­თი რა­მეა, ყვე­ლა მხრი­დან შე­მო­სა­ვალს აძ­ლევს ადა­მი­ანს, თუ კარ­გად მო­უ­ა­რე.

- ფუტკრის ტრან­სპორ­ტი­რე­ბა ცუ­დად დაგ­მახ­სოვ­რე­ბი­ათ. შემ­დგო­მში ალ­ბათ ამა­შიც მი­ი­ღეთ გა­მოც­დი­ლე­ბა...

- დიახ, რა თქმა უნდა, სირ­თუ­ლე­ე­ბი ყვე­ლა საქ­მეს ახ­ლავს, მაგ­რამ ამან არ უნდა შეგ­ვა­ში­ნოს. ფუტკრის ტრან­სპორ­ტი­რე­ბა მა­შინ უნდა მოხ­დეს, რო­დე­საც გა­მო­ი­და­რებს, ამინ­დი გა­მო­ვა და ფუტ­კა­რი გა­რეთ იწყებს ფრე­ნას. ტრან­სპორ­ტი­რე­ბის­თვის დღე-ღა­მის გრი­ლი პე­რი­ო­დი ჯო­ბია. შორ მან­ძილ­ზე ღა­მით ჯობს ტრან­სპორ­ტი­რე­ბა, რად­გან შე­და­რე­ბით გრი­ლა. მგზავ­რო­ბი­სას სკა­ში ტემ­პე­რა­ტუ­რა იწევს და ეს მწერს დის­კომ­ფორ­ტს უქ­მნის, ამას ემა­ტე­ბა რყე­ვა, ხმა­უ­რი... სა­ჭი­რო მი­სა­მარ­თზე მის­ვლის შემ­დგომ სკე­ბი წი­ნას­წარ შერ­ჩე­ულ ად­გი­ლას უნდა და­ლაგ­დეს. მათი სა­ცხოვ­რი­სი აუ­ცი­ლებ­ლად ბი­ჯებ­ზე ან ქვებ­ზე უნდა იყოს და­ლა­გე­ბუ­ლი, რად­გან ფუტ­კა­რი მი­წა­ზე თით­ქმის არას­დროს ჯდე­ბა, მი­წის ტემ­პე­რა­ტუ­რა მისი სხე­უ­ლის ტემ­პე­რა­ტუ­რას ვერ ესა­და­გე­ბა და შე­იძ­ლე­ბა გა­ცივ­დეს. მისი მკურ­ნა­ლო­ბა კი პატ­რონს ძა­ლი­ან ძვი­რი და­უჯ­დე­ბა. მას ისე უვ­ლი­ან, რო­გორც თოთო ბავ­შვს, სკებ­ზე თბი­ლად შე­მო­ა­ფა­რე­ბენ, რათა ტემ­პე­რა­ტუ­რა შე­ი­ნარ­ჩუ­ნოს და გა­მო­კეთ­დეს... რო­დე­საც ფუტ­კარს სა­ჭი­რო ად­გი­ლას მი­ვიყ­ვანთ, რამ­დე­ნი­მე სა­ათს უნდა ვა­ცა­ლოთ და­წყნა­რე­ბა, თუ მა­შინ­ვე გა­მო­ვუ­ღეთ საფ­რე­ნი, შე­იძ­ლე­ბა გა­ღი­ზი­ან­დეს და იმ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ჩა­ვარ­დეს, რო­გორ­შიც მე, რო­დე­საც ტა­ლა­ხი­ან გუ­ბე­ში მო­მი­წია ბა­ნა­ო­ბამ.

ლალი პა­პას­კი­რი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)