"ძა­ლი­ან მგრძნო­ბი­ა­რე და რთუ­ლი ბუ­ნე­ბის პატ­რო­ნია; ზოგ­ჯერ ძლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ტო­ვებს, ზოგ­ჯერ კი ბავ­შვი­ვით და­უც­ვე­ლია. ხში­რად შუ­რის­ძი­ე­ბა­ზე მი­დის, მაგ­რამ ამას იმ­დე­ნად ჩუ­მად აკე­თებს, ვე­რა­ვინ ხვდე­ბა", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი ცხე­ნის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ კირჩხიბს, ეს კი მო­ცეკ­ვა­ვე სა­ლო­მე ჭა­ჭუ­ას ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია. რო­გო­რია ის სი­ნამ­დვი­ლე­ში - ამას ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ. სა­ლო­მე სა­კუ­თარ პრო­ფე­სი­ა­ზე, ხა­სი­ა­თის სუსტ თუ ძლი­ერ მხა­რე­ებ­ზე და მა­მის გარ­დაც­ვა­ლე­ბით გა­მოწ­ვე­ულ ტკი­ვილ­ზე მოგ­ვი­თხრობს.

- ჩემი ზო­დი­ა­ქოს ნიშ­ნის და­ხა­სი­ა­თე­ბა წა­კი­თხუ­ლი მაქვს და მინ­და, წი­ნას­წარ გი­თხრა, რომ ბევ­რი რამ ჩემს ხა­სი­ათს ემ­თხვე­ვა.

- "მისი სახე სარ­კეა, რო­მელ­ზეც სუ­ლი­ე­რი მდგო­მა­რე­ო­ბაა ასა­ხუ­ლი".

- სევ­დაც და სი­ხა­რუ­ლიც სა­ხე­ზე მემ­ჩნე­ვა - ეს არა­ერ­თხელ უთ­ქვამთ. ხა­სი­ა­თი სწრა­ფად მეც­ვლე­ბა, მაგ­რამ როცა ცუდ გან­წყო­ბა­ზე ვარ, ვცდი­ლობ, ჩემი ემო­ცია სხვებს არ გა­დავ­დო.

- "მისი სუ­ლი­ე­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა მთვა­რის ფა­ზებ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. რთუ­ლია მისი უგუ­ნე­ბო­ბის მი­ზე­ზის გარ­კვე­ვა".

- ზუს­ტად ასეა! თა­ვა­დაც არ ვიცი, ძა­ლი­ან კარგ ხა­სი­ათ­ზე მყო­ფი, უეც­რად რა­ტომ მო­ვი­ღუ­შე­ბი ხოლ­მე...

- "ძა­ლი­ან მგრძნო­ბი­ა­რე და რთუ­ლი ბუ­ნე­ბის პატ­რო­ნია. მისი წყე­ნი­ნე­ბა ად­ვი­ლია".

- ყვე­ლა­ფე­რი გულ­თან ახ­ლოს მი­მაქვს. პა­ტა­რა რა­ღაც მწყინს, მაგ­რამ იმ ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც მა­წყე­ნი­ნებს, არა­ფერს ვაგ­რძნო­ბი­ნებ. თუმ­ცა, თუ გული ძა­ლი­ან მეტ­კი­ნე­ბა, მერე ურ­თი­ერ­თო­ბაც ცივ­დე­ბა.

- "ზოგ­ჯერ ძლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ტო­ვებს, ზოგ­ჯერ კი ბავ­შვი­ვით და­უც­ვე­ლია".

- ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, ჩემი სუს­ტი მხა­რე სხვას არ და­ვა­ნახ­ვო. სუს­ტი ოჯახ­ში უფრო ვარ.

- სხვას ცრემლსაც არ უჩ­ვე­ნებ?

- არა!

- ოჯა­ხი ახ­სე­ნე. შენს ოჯახ­ზე რას გვე­ტყვი?

- დედა, და და ძმა მყავს. ჩემს ოჯახ­ში ყვე­ლა­ნი იუ­რის­ტე­ბი არი­ან. მამა მო­სა­მარ­თლე იყო. სამ­წუ­ხა­როდ, ის ჩვენ გვერ­დით აღარ არის - 4 წლის წინ გარ­და­იც­ვა­ლა. მა­მა­ზე ლა­პა­რა­კი ძა­ლი­ან მიმ­ძიმს და სხვას ნუ­ღა­რა­ფერს მკი­თხავ.

- მე­ლან­ქო­ლი­ის ტყვე­ო­ბა­ში ხში­რად ხარ?

- ასე­თი რამ იშ­ვი­ა­თად მე­მარ­თე­ბა.

- "მას შე­უძ­ლია ადა­მი­ა­ნე­ბის თა­ნაგ­რძნო­ბა, სა­ი­დუმ­ლოს შე­ნახ­ვა, მაგ­რამ არ უყ­ვარს სა­კუ­თა­რი გრძნო­ბე­ბის გა­მომ­ზე­უ­რე­ბა".

- ზუს­ტად ასეა! ნე­ბის­მი­ერ ადა­მი­ანს შე­მიძ­ლია, სა­ი­დუმ­ლო შე­ვუ­ნა­ხო, და­ვეხ­მა­რო რი­თაც შე­მეძ­ლე­ბა, მაგ­რამ თა­ვად ჩა­კე­ტი­ლი პი­როვ­ნე­ბა ვარ. ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას ად­ვი­ლად ვერ ვა­წყობ. ლა­პა­რა­კი არ მიყ­ვარს. სულ მე­ჩხუ­ბე­ბი­ან, - რა­ტომ არა­ფერს ამ­ბო­ბო? სახ­ლშიც ასე­თი ვარ. დედა მსაყ­ვე­დუ­რობს, რა­მე­ზე დაგ­ვე­ლა­პა­რა­კეო. ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი­დან არა­ვის ვგა­ვარ.

- ყვე­ლა­ზე კარ­გად ვინ გიც­ნობს?

- დედა და ჩემი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი - გი­ორ­გი გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე.

- "ინ­ტუ­ი­ცი­ა­ზე დაყ­რდნო­ბით უფრო მე­ტად მოქ­მე­დებს, ვიდ­რე - გო­ნე­ბით".

- ამ შემ­თხვე­ვა­ში ას­ტრო­ლო­გებს ვერ და­ვე­თან­ხმე­ბი. ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, გო­ნე­ბით ვი­მოქ­მე­დო.

- "თუ კე­თი­ლად მო­ე­პყრო­ბი, მისი მარ­თვა იო­ლია, თუ რა­მეს აი­ძუ­ლებ, ად­გი­ლი­დან არ და­იძ­ვრე­ბა".

- ჩემ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლი და გა­მა­ღი­ზი­ა­ნე­ბე­ლია, როცა ადა­მი­ანს ვინ­მე მარ­თავს. ცო­ტა­თი ჯი­უ­ტიც ვარ. მიყ­ვარს, როცა ჩემი გა­მაქვს (მარ­თა­ლი რომ არ ვიყო, მა­ინც).

- "ძა­ლი­ან მო­სიყ­ვა­რუ­ლე ნი­შა­ნია. თუ ვინ­მე შე­იყ­ვა­რა, მის მი­მართ გრძნო­ბა მუ­დამ ექ­ნე­ბა".

- 8 წე­ლია, მე და გი­ორ­გის ერ­თმა­ნე­თი გვიყ­ვარს. მა­ნამ­დე კი მერ­წმუ­ნეთ, არა­ვინ მყვა­რე­ბია. ჩვენ და­ო­ჯა­ხე­ბას ვა­პი­რებთ, მაგ­რამ არ ვი­ცით, რო­დის.

- "შე­უძ­ლია სას­ტი­კი მტე­რი იყოს".

- არა­ვის მტე­რი არ ვარ, მით უმე­ტეს - სას­ტი­კი.

- "ხში­რად შუ­რის­ძი­ე­ბა­ზე მი­დის, მაგ­რამ ამას იმ­დე­ნად ჩუ­მად აკე­თებს, ვე­რა­ვინ ხვდე­ბა".

- შუ­რის­ძი­ე­ბის სურ­ვი­ლი ცხოვ­რე­ბა­ში არ მქო­ნია. მხო­ლოდ ერთი შემ­თხვე­ვა მახ­სენ­დე­ბა: ერთ გო­გოს­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის გარ­კვე­ვა მინ­დო­და, მაგ­რამ მა­მამ არ გა­მიშ­ვა. დამ­სვა, და­მე­ლა­პა­რა­კა და ამიხ­სნა, მას­თან რა­ტომ არ უნდა მე­კა­მა­თა. მა­მის მად­ლი­ე­რი ვარ.

- მა­მას­თან მე­გობ­რობ­დი?

- მას­თან ძა­ლი­ან ახ­ლოს ვი­ყა­ვი.

- მო­სა­მარ­თლე­ო­ბა საკ­მა­ოდ რთუ­ლი პრო­ფე­სი­აა - ადა­მი­ანს გა­ნა­ჩე­ნი უნდა გა­მო­უ­ტა­ნო. შინ მო­სუ­ლი, ამ თე­მა­ზე ლა­პა­რა­კობ­და?

- თით­ქმის არას­დროს. ჩვენ გვიფრ­თხილ­დე­ბო­და, გიჟი მამა იყო.

- მისი და­რი­გე­ბე­ბი­დან ყვე­ლა­ზე მე­ტად რა გახ­სოვს?

- ვერ დავ­კონ­კრეტ­დე­ბი, მაგ­რამ გე­ტყვით, რომ მამა სულ მა­რი­გებ­და და ვცდი­ლობ, ისე ვი­ცხოვ­რო, რო­გორც ის მირ­ჩევ­და.

- მა­მას თუ ურ­ჩე­ვია, მის პრო­ფე­სი­ას გაჰ­ყო­ლო­დი?

- არა. ჩემ­მა დამ რომ იუ­რის­ტო­ბა მო­ინ­დო­მა, ურ­ჩია: გა­და­ი­ფიქ­რე, ძა­ლი­ან რთუ­ლი პრო­ფე­სი­აა და არ გინ­დაო, - მაგ­რამ მან არ და­უ­ჯე­რა. მა­მას უნ­დო­და, სა­ერ­თა­შო­რი­სო ურ­თი­ერ­თო­ბის ფა­კულ­ტეტ­ზე მეს­წავ­ლა და მეც სწო­რედ ეს ფა­კულ­ტე­ტი მაქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ჩემი და-ძმა არ მი­წყენს, თუ გე­ტყვი, რომ მა­მას გა­მორ­ჩე­უ­ლად ვუყ­ვარ­დი, რად­გან ხა­სი­ა­თით დე­და­მისს მამ­სგავ­სებ­და. ის დე­დას აღ­მერ­თებ­და!

- დიპ­ლო­მა­ტო­ბას არ აპი­რებ?

- არა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ კარ­გი სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი, ჩემი თავი ამ ამ­პლუ­ა­ში ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია. ახლა მინ­და, ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ულ­ზე ჩა­ვა­ბა­რო. ცეკ­ვა სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს, ეს საქ­მე ფა­ნა­ტი­კუ­რად მიყ­ვარს.

- "კირჩხი­ბის ძა­ლი­ან ცოტა ადა­მი­ანს ეს­მის".

- ჩემი ახლო მე­გობ­რე­ბი და გი­ორ­გიც მე­უბ­ნე­ბი­ან, - რთუ­ლი ხა­სი­ა­თი გაქ­ვსო.

- სირ­თუ­ლე­ში რას გუ­ლის­ხმო­ბენ?

- უმე­ტე­სად, ჩუ­მად ვარ, ცო­ტას ვლა­პა­რა­კობ. როცა სად­მე გა­სარ­თო­ბად მივ­დი­ვართ, ზოგ­ჯერ შე­სა­ბა­მი­სი გან­წყო­ბა არ მაქვს. ვცდი­ლობ, ჩემი უხა­სი­ა­თო­ბა არ შე­ვიმ­ჩნიო, მაგ­რამ მემ­ჩნე­ვა.

- ბევ­რი მე­გო­ბა­რი გყავს?

- კი, მაგ­რამ ყვე­ლა­ზე ახ­ლოს ერთ გო­გოს­თან ვარ. სხვა­თა შო­რის, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ბი­ჭებ­თან მე­გობ­რო­ბა უფრო კარ­გად გა­მომ­დის, ვიდ­რე - გო­გო­ნებ­თან. ბავ­შვო­ბი­დან ასე ვარ.

- "ისე­ვე, რო­გორც ბუ­ნე­ბა­ში, კირჩხიბს თუ რამე სურს, მას მთე­ლი ძა­ლით ჩა­აფ­რინ­დე­ბა და ხე­ლი­დან ვერ გა­აგ­დე­ბი­ნებ, იქ­ნე­ბა ეს საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნი თუ ნივ­თი".

- თუ რამე მინ­და, მიზ­ნის მი­საღ­წე­ვად ბო­ლომ­დე ვიბ­რძო­ლებ, ძა­ლის­ხმე­ვას არ და­ვი­შუ­რებ. მინ­და საქ­მე­ში პირ­ვე­ლი ვიყო და ამის­თვის არც შრო­მა მე­ზა­რე­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა "ჩაფ­რე­ნას", მე და გი­ორ­გი ერ­თმა­ნეთ­ზე ვართ ჩაფ­რე­ნი­ლე­ბი.

- ეჭ­ვი­ა­ნი ხარ?

- არა მხო­ლოდ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის მი­მართ, მე­გობ­რო­ბა­შიც ეჭ­ვი­ა­ნი ვარ.

- "ყვე­ლა კირჩხიბს უსა­ფუძ­ვლო შიში ახა­სი­ა­თებს".

- მა­მის გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ­დე რა­ი­მეს შიში ნაკ­ლე­ბად მქონ­და, ამ ბოლო დროს კი და­ხუ­რუ­ლი სივ­რცის შიში დამ­ჩემ­და და სი­მაღ­ლის ში­შიც მაქვს. თუმ­ცა, ბავ­შვო­ბი­დან სიბ­ნე­ლის მე­ში­ნია. ჩემს ოთახ­ში მთე­ლი ღამე ტე­ლე­ვი­ზო­რია ჩარ­თუ­ლი და ისე მძი­ნავს.

- "მხი­ა­რუ­ლი და სი­ცო­ცხლით სავ­სე ცხე­ნი, ყვე­ლა დღე­სას­წა­უ­ლის მთა­ვა­რი მოქ­მე­დი გმი­რია".

- მიყ­ვარს, როცა კარგ ხა­სი­ათ­ზე ვარ. ისეთ რა­ღა­ცებს ვა­კე­თებ, ზოგ­ჯერ სა­კუ­თარ თავს ვერ ვცნობ.

- ასეთს რას აკე­თებ?

- იმას, რაც არ მა­ხა­სი­ა­თებს. შე­მიძ­ლია ვიმ­ღე­რო, რა­ღაც სი­გი­ჟე­ე­ბი გა­ვა­კე­თო. მე რომ კარგ ხა­სი­ათ­ზე ვარ, სხვებ­საც უხა­რი­ათ. სად­მე კლუბ­ში რომ მივ­დი­ვარ, აღარ მინ­და, ვი­ცეკ­ვო. არ მომ­წონს, როცა მთხო­ვენ, - იცეკ­ვეო, გან­სა­კუთ­რე­ბით - ქორ­წი­ლებ­ში.

- გან­მარ­ტო­ე­ბა გიყ­ვარს?

- ძა­ლი­ან. სა­გუ­რა­მოს­თან ახ­ლოს აგა­რა­კი გვაქვს, სა­დაც ზა­ფხუ­ლო­ბით ავ­დი­ვარ. იქ ერთი ად­გი­ლი მაქვს ამო­ჩე­მე­ბუ­ლი, სა­დაც მივ­დი­ვარ და ვის­ვე­ნებ. ბუ­ნე­ბა­ში ყოფ­ნა კარ­გია.

- "ძა­ლი­ან და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნია..."

- მარ­თა­ლია. და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი რომ იყო, სა­კუ­თა­რი შე­მო­სა­ვა­ლი უნდა გქონ­დეს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის ხა­რის­ხი ჩემ­ში ძა­ლი­ან მა­ღა­ლია და მარ­ტო­ო­ბაც მიყ­ვარს, არას­დროს მი­ფიქ­რია მარ­ტო ცხოვ­რე­ბა­ზე.

- "ხარ­ბია და ცოტა ქედ­მა­ღა­ლიც".

- ასე ნამ­დვი­ლად არ მი­ვიჩ­ნევ. ხში­რად უთ­ქვამთ, - "სტერ­ვა" მე­გო­ნე, არა­და, სულ სხვა­ნა­ი­რი ყო­ფილ­ხა­რო. ვერ ვხვდე­ბი, ხალ­ხს "სტერ­ვა" რა­ტომ ვგო­ნი­ვარ? მერ­წმუ­ნეთ, ასე­თი ნამ­დვი­ლად არ ვარ.

- "ის მუდ­მი­ვად თავ­გა­და­სავ­ლე­ბის ძი­ე­ბა­შია".

- მიყ­ვარს თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი, ხე­ტი­ა­ლი, მაგ­რამ ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­ზე მე­ტად, გი­ორ­გის უყ­ვარს. ფა­სა­ნა­ურ­თან ახ­ლოს ერთი ლა­მა­ზი ად­გი­ლი აღ­მო­ა­ჩი­ნა, სა­დაც პა­ტა­რა ტბა არის. მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ქა­ლაქ­გა­რეთ გას­ვლა ზამ­თარ­შიც გვიყ­ვარს - ხან ვგუნ­და­ობთ, ხან მწვადს ვწვავთ. ჩვენ­თან ერ­თად ხში­რად არი­ან რა­მაზ ლა­ზა­რიშ­ვი­ლი, ოთო ფო­ლა­დაშ­ვი­ლი, ჯუ­ლი­ა­ნა ბარგ-ნარი, ლე­ვან ახვლე­დი­ა­ნი, რეზო რო­ბა­ქი­ძე...

- "ხში­რად იც­ვლის სა­მუ­შაო ად­გილს და პარტნი­ორს".

- 4 წე­ლია, სა­მუ­შაო ად­გი­ლი არ შე­მიც­ვლია. პარტნი­ორ­ში თუ შეყ­ვა­რე­ბულს გუ­ლის­ხმო­ბენ, ცდე­ბი­ან. ცეკ­ვის დროს პარტნი­ორს კი მარ­თლა ხში­რად ვიც­ვლი.

- "უყ­ვარს შე­მოდ­გო­მის ფე­რე­ბი".

- არც ისე. ყვე­ლა­ზე მე­ტად ზა­ფხუ­ლი მიყ­ვარს. სი­ცხე და პა­პა­ნა­ქე­ბა დის­კომ­ფორ­ტს სუ­ლაც არ მიქ­მნის. მზე­ზე ვგიჟ­დე­ბი.

- ფულ­თან რო­გო­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გაქვს?

- ზო­მი­ე­რად მხარ­ჯვე­ლი ვარ.

- "მოს­წონს ისე­თი სა­მუ­შაო გა­რე­მო, სა­დაც ხალ­ხთან უწევს ურ­თი­ერ­თო­ბა".

- ამა­ზე მარ­თლა ვგიჟ­დე­ბი. პარ­კეტ­ზე სხვა ვინ­მე ვარ, ცხოვ­რე­ბა­ში - სხვა.

- შენ და გი­ორ­გი ზო­დი­ა­ქო­ე­ბით ერ­თმა­ნეთს რამ­დე­ნად ეწყო­ბით?

- მთლად კარ­გად ვერა, მაგ­რამ რაც მთა­ვა­რია, ცხოვ­რე­ბა­ში ვე­წყო­ბით ერ­თმა­ნეთს კარ­გად. მარ­თა­ლია, ზოგ­ჯერ ვჩხუ­ბობთ, მაგ­რამ ესეც სა­ინ­ტე­რე­სოა.

- "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი" მალე დას­რულ­დე­ბა. გული რას გიგ­რძნობს, შენ და გი­ორ­გი ვარ­დო­სა­ნი­ძე გა­ი­მარ­ჯვებთ?

- მე და გი­ორ­გი ერ­თა­დერ­თი წყვი­ლი ვართ, რო­მელ­საც არ გვი­ჩხუ­ბია. ძა­ლი­ან გვინ­და, ფი­ნალ­ში ვი­ცეკ­ვოთ და გა­ვი­მარ­ჯვოთ. თუმ­ცა, ყვე­ლა­ფე­რი მა­ყუ­რე­ბელ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, ჩვენ კი ხალ­ხის თა­ნად­გო­მის იმე­დი გვაქვს.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)