გარ­და იმი­სა, რომ მსა­ხი­ო­ბი მაკა ძა­გა­ნია სე­რი­ალ­ში "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" თა­მა­შობს, ამავდრო­უ­ლად ილი­ა­უ­ნის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი გახ­ლავთ, ითავ­სებს ლექ­ტო­რო­ბა­საც, თუმ­ცა არც დი­ა­სახ­ლი­სო­ბას და სა­დი­ლე­ბის კე­თე­ბას არი­დებს თავს. ასე­თი რე­ჟი­მის გამო გა­საკ­ვი­რი არაა, რომ მუდ­მი­ვად ენატ­რე­ბა ურ­თი­ერ­თო­ბა ახლო ადა­მი­ა­ნებ­თან, თუმ­ცა ხან­და­ხან იმა­საც ახერ­ხებს, რომ დაჯ­დეს და მე­გობ­რებ­თან გუ­ლი­ა­ნად იჭო­რა­ოს.

დილა

- სა­მუ­შაო დღე­ებ­ში ჩემი დილა 9-ის ნა­ხევ­რი­დან 9-სა­ა­თამ­დე იწყე­ბა. ადრე გაღ­ვი­ძე­ბა ჩემ­თვის ტან­ჯვა-წა­მე­ბაა, კარ­გად ვარ მა­შინ, როცა 12 სა­ა­თამ­დე მძი­ნავს, მაგ­რამ ეს იშ­ვი­ა­თად ხდე­ბა. ჩემი შვი­ლი უკვე დი­დია, ამი­ტომ ხან ვდგე­ბი და ვა­ცი­ლებ სკო­ლა­ში, ხან თა­ვი­სით მი­დის და მერე მი­რე­კავს, მი­ვე­დიო. ეს და­ახ­ლო­ე­ბით 9 სა­ა­თის­თვის ხდე­ბა, ასე რომ, ამ დრო­ის­თვის ყვე­ლა ვა­რი­ან­ტში ვდგე­ბი. ად­გო­მი­დან ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თი მჭირ­დე­ბა გონ­ზე მო­სას­ვლე­ლად, ვსვამ ყა­ვას და ვე­წე­ვი სი­გა­რეტს, ამ პე­რი­ოდ­ში სრუ­ლი­ად უკონ­ტაქ­ტო ვარ.

ში­ნი­დან გას­ვლამ­დე...

- სა­მოსს უფრო ხა­სი­ა­თის მი­ხედ­ვით ვარ­ჩევ. თუ რა­ღაც ჩა­ვიც­ვი და თავი კომ­ფორ­ტუ­ლად ვიგ­რძე­ნი, შე­იძ­ლე­ბა იმით ვი­ა­რო დიდ­ხანს, ბო­ლოს იმის გამო ვიხ­დი, რომ გა­სა­რე­ცხი ხდე­ბა, მერე ერთი სული მაქვს რო­დის გაშ­რე­ბა, რომ ისევ ჩა­ვიც­ვა (იღი­მე­ბა). და­ახ­ლო­ე­ბით ერთი სა­ა­თი მჭირ­დე­ბა იმის­თვის, რომ თავს მივ­ხე­დო, თუმ­ცა­ღა ვერ ვი­ტყვი, რომ დი­ლი­დან მა­კი­აჟს ვი­კე­თებ და გრი­მით გავ­დი­ვარ. მოკ­ლედ, გაღ­ვი­ძე­ბის შემ­დეგ და­ახ­ლო­ე­ბით საათ-ნა­ხე­ვა­რი მჭირ­დე­ბა, რომ გა­მოვ­ფხიზ­ლდე და გა­რეთ გა­ვი­დე.

ძაღ­ლი, რო­მელ­საც შვი­ლი­ვით უვ­ლის

- ზე­მოთ ჩა­მოთ­ვლილ პრო­ცე­დუ­რებს ემა­ტე­ბა ძაღ­ლი, რო­მელ­საც ცალ­კე დრო­ის დათ­მო­ბა და მოვ­ლა სჭირ­დე­ბა. და­ვი­წყებ იქი­დან, რომ ამ ში­ნა­უ­რი ცხო­ვე­ლის ჩვენ­თან ერ­თად ცხოვ­რე­ბის იდეა ჩემი შვი­ლის­გან მო­დის, მაგ­რამ ჩემი მო­სავ­ლე­ლია. დი­ლით, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ნუცა მის გა­სე­ირ­ნე­ბას ვერ ას­წრებს, ამი­ტომ ესეც მე უნდა გა­ვა­კე­თო. სა­ნამ გა­რეთ გა­სას­ვლე­ლად მოვ­წეს­რიგ­დე­ბი, ცალ­კე ეს ძაღ­ლი მეწკმუ­ტუ­ნე­ბა და არის დიდი გნი­ა­სი ოჯახ­ში (იცი­ნის). მარ­თა­ლია, ძაღ­ლი ნუ­ცას და­ჟი­ნე­ბუ­ლი თხოვ­ნა იყო, მაგ­რამ ისე შე­მიყ­ვარ­და, ოჯა­ხის წევ­რი­ვით ვექ­ცე­ვი და მის­თვის ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებ. რო­გორც უნდა მე­ზა­რე­ბო­დეს, მა­ინც ვდგე­ბი, ვა­სე­ირ­ნებ, საჭ­მელს ვუ­კე­თებ, ვა­ბა­ნა­ვებ. ბა­ნა­ო­ბის საქ­მე ცოტა რთუ­ლა­დაა, კი უყ­ვარს წყა­ლი, მაგ­რამ მერე და­დის და მთელ სახ­ლში იწ­მენ­დს ცხვირ-პირს, შენ კი უნდა სდიო და ასუფ­თაო ყვე­ლა­ფე­რი. სა­ერ­თოდ, ლეკ­ვე­ბი უფრო რთუ­ლი მო­სავ­ლე­ლე­ბი არი­ან, ახლა სამი წლი­საა და შე­და­რე­ბით მარ­ტი­ვია მის­თვის ყვე­ლაფ­რის კე­თე­ბა, პა­ტა­რა რომ იყო, სამ სა­ათ­ში ერთხელ გრა­მო­ბით ვკვე­ბავ­დი და და­ახ­ლო­ე­ბით იმ­დენ დროს ვა­ხარ­ჯავ­დი, რაც ბავ­შვს სჭირ­დე­ბა, ვამ­ბობ­დი კი­დეც, ამის აყ­ვა­ნას, ბავ­შვი გა­მე­ჩი­ნა, მა­ინც იმა­ვე დროს ვა­ხარ­ჯავ-მეთ­ქი (იცი­ნის).

ღა­მით მომ­ზა­დე­ბუ­ლი სა­დი­ლი

- რო­დე­საც შვი­ლი გყავს, სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ხელ­მარ­ჯვე­ო­ბა­ზე სა­უ­ბა­რი ზედ­მე­ტია, რად­გან ყვე­ლა ვა­რი­ან­ტში გი­წევს საჭ­მლის კე­თე­ბა, ბავ­შვი ხომ უნდა გა­მოკ­ვე­ბო, უნდა მი­ი­ღოს ჯან­სა­ღი საკ­ვე­ბი და ვი­ტა­მი­ნე­ბი. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ძა­ლი­ან ად­რე­ულ ასაკ­ში და­ვი­წყე სა­დი­ლე­ბის კე­თე­ბა და დღემ­დე ვა­კე­თებ. მაქვს ჩემი სა­ა­მა­ყო კერ­ძე­ბიც, რომ­ლებ­საც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი შემ­თხვე­ვე­ბის­თვის ვამ­ზა­დებ. გა­გიმ­ხელთ ერთ-ერთი ასე­თი კერ­ძის რე­ცეპტს, ეს არის ღვიძ­ლი მა­ი­ო­ნეზ­ში, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვად მზად­დე­ბა. აი­ღეთ ქათ­მის ღვიძ­ლი, თითო ღვიძ­ლი გა­ყა­ვით ორად, შე­ა­ზა­ვეთ მა­რი­ლი­თა და პილ­პი­ლით და მო­ხარ­შვის გა­რე­შე შეწ­ვით, კარ­გად რომ და­იბ­რა­წე­ბა, გად­მო­ი­ღეთ თავ­და­ხუ­რულ ჭურ­ჭელ­ში, და­ას­ხით ზე­მო­დან მა­ი­ო­ნე­ზი და კარ­გად და­ა­ფა­რეთ თავ­ზე. ღვიძ­ლის შე­ნაწ­ვავ­ში შე­ა­წით­ლეთ ალყა-ალყა დაჭ­რი­ლი ხახ­ვი, ესეც და­უ­მა­ტეთ ღვიძლს და რომ გა­ცივ­დე­ბა, მი­ირ­თვით. ვი­საც გა­უ­სინ­ჯავს, ყვე­ლა ერ­თხმად აღ­ნიშ­ნავს, რომ უგემ­რი­ე­ლე­სია. გარ­და სა­დი­ლე­ბი­სა, ნამ­ცხვრე­ბის და ტორ­ტე­ბის კე­თე­ბაც ვიცი, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, ოჯა­ხის ქალი ვარ (იღი­მე­ბა), მაგ­რამ ჩემი რე­ჟი­მი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ბევ­რი რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბას ვერ ვა­ხერ­ხებ, სა­დილ­საც გვი­ან ღა­მით ვამ­ზა­დებ, რომ მე­ო­რე დღის­თვის ნუ­ცას სახ­ლში საჭ­მე­ლი ჰქონ­დეს. ისე, დი­ა­სახ­ლი­სო­ბას მარ­ტო მე ვერ და­ვი­კის­რებ, დე­დას­თან ერ­თად ვცხოვ­რობ და როცა დრო აქვს, ისიც მეხ­მა­რე­ბა სახ­ლის საქ­მე­ებ­ში, თუმ­ცა ამ­ჟა­მად ისიც ფილმზე მუ­შა­ობს და ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლი რე­ჟი­მი აქვს. რა­შიც მო­უ­წეს­რი­გე­ბე­ლი ვარ, ეს და­ლა­გე­ბის სა­კი­თხია, აქ­ცენტს ძი­რი­თა­დად იმა­ზე ვა­კე­თებ, რომ ბავ­შვი იყოს ყო­ველ­თვის გა­მოკ­ვე­ბი­ლი, ჰქონ­დეს წვნი­ა­ნი, დე­სერ­ტი, ამი­ტომ ვერ ვა­ხერ­ხებ იმას, რომ ოჯახ­ში ყვე­ლა­ფე­რი წკრი­ა­ლებ­დეს, მით უმე­ტეს, რომ ჩემი შვი­ლი ძა­ლი­ან ფე­თხუ­მია და სულ კუდ­ში დავ­დევ, რომ მისი მიყ­რი­ლე­ბი და­ვა­ლა­გო, რე­ა­ლუ­რად წეს­რიგს ოჯახ­ში ვერ ვი­ცავთ, რა­ღაც ყო­ველ­თვის უად­გი­ლოდ ყრია, რო­მე­ლი­მე კა­რა­დას აუ­ცი­ლებ­ლად უჭირს და­კეტ­ვა, ამ მხრივ, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, მო­უ­წეს­რი­გებ­ლე­ბი ვართ.

დედა, რო­მელ­საც სიმ­კაც­რე არ გა­მოს­დის

- მინ­და ვიყო მკაც­რი, მაგ­რამ არ გა­მომ­დის, რომ ვე­ჩხუ­ბე­ბი, ისეთ სა­ხეს იღებს, რომ მე­ცი­ნე­ბა და ვერ ვაგ­რძე­ლებ, ხან გა­მომ­დის და ვე­ჩხუ­ბე­ბი კი­დეც, მაგ­რამ იმას მა­ინც ვერ ვი­ტყვი, რომ მკაც­რი დედა ვარ.

თე­ატ­რი

- ახალ სპექ­ტაკლზე ჯერ არ ვმუ­შა­ობთ, ძვე­ლებს ვთა­მა­შობთ ისევ. რაც შე­ე­ხე­ბა ჩვე­ვას, სცე­ნა­ზე გას­ვლის წინ, სა­ნამ კუ­ლი­სე­ბი­დან პირ­ველ ნა­ბიჯს გა­დავ­დგამ, პირ­ჯვარს ვი­წერ და ღმერ­თს ვთხოვ, რომ მშვი­დო­ბი­ა­ნად ჩა­მამ­თავ­რე­ბი­ნოს ყვე­ლა­ფე­რი. იყო შემ­თხვე­ვა, როცა წნე­ვა და პულ­სი 140 მქონ­და, ამის გამო 40 წუთი ვა­ლო­დი­ნეთ მა­ყუ­რე­ბე­ლი, სას­წრა­ფო გა­მო­ი­ძა­ხეს, პულ­სი და წნე­ვა და­მი­რე­გუ­ლი­რეს, მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მა­ინც მის­ვე­ნე­ბუ­ლი ვი­წე­ქი საგ­რი­მი­ო­რო­ში, ბო­ლოს მა­ინც ავ­დე­ქი, გა­ვე­დი სცე­ნა­ზე და სპექ­ტაკ­ლი ვი­თა­მა­შე.

მაკა, რო­გორც ლექ­ტო­რი

- ცეკ­ვას ვას­წავ­ლი, თე­ატ­რა­ლე­ბის­თვის სა­ჭი­როა პლას­ტი­კა, მო­დი­ან "ხე­ე­ბი" და ვცდი­ლობ, მათ­გან გა­მოვ­ძერ­წო პლას­ტი­კუ­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი. ეტყო­ბა, ში­ნა­გან ბუ­ნე­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი ის, რომ სიმ­კაც­რე ამ შემ­თხვე­ვა­შიც არ გა­მომ­დის. სა­ერ­თოდ, მი­მაჩ­ნია, რომ პე­და­გო­გო­ბა ად­ვი­ლი არ არის, ამის­თვის უნდა იყო და­ბა­დე­ბუ­ლი, ბევრ სხვა თვი­სე­ბას­თან ერ­თად უნდა გქონ­დეს დის­ტან­ცია სტუ­დენ­ტებ­თან, მე კი ეს არ გა­მომ­დის, ვუ­ში­ნა­ურ­დე­ბი და ვუ­მე­გობ­რდე­ბი სტუ­დენ­ტებს, არა­და, ყო­ვე­ლი წლის და­სა­წყის­ში პირ­ველ ლექ­ცი­ას ვუთ­მობ იმას, თუ რო­გო­რი მკაც­რი ლექ­ტო­რი ვიქ­ნე­ბი, მაგ­რამ ვერ ვას­რუ­ლებ (იღი­მე­ბა).

"ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი"

- ჩემი შვი­ლი შარ­შან გა­და­ღე­ბებ­ზე დამ­ყავ­და და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ჩემი ცხოვ­რე­ბით ცხოვ­რობ­და, მაგ­რამ წელს მეშ­ვი­დე კლას­ში გა­და­ვი­და, დატ­ვირ­თუ­ლია და ვცდი­ლობ, აღარ ვა­ტა­რო, რომ არ მოც­დეს. ისე, სულ მე­კი­თხე­ბა, რო­გორ მი­დის გა­და­ღე­ბე­ბი, რა ბედი ელის ჩემს გმირს. სხვა­თა შო­რის, მე თვი­თო­ნაც ბევ­რი არა­ფე­რი ვიცი ხოლ­მე სი­უ­ჟე­ტის გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე, ერთი, რაც შე­მიძ­ლია გი­თხრათ, ისაა, რომ თი­ნას დემ­ნას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა აე­რე­ვა, ამას ალ­ბათ მა­ყუ­რე­ბე­ლი ხვდე­ბა კი­დეც, და­ნარ­ჩე­ნი კი უკვე ჩვე­ნი სცე­ნა­რის ავ­ტორ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. რაც შე­ე­ხე­ბა გა­და­ღე­ბებს, ყო­ველ­თვის მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბე­ბი­თაა სავ­სე. ამას წი­ნათ მე და ბა­ი­კოს კი­ნა­ღამ დიდი სარ­კე დაგ­ვე­ცა თავ­ზე. მოკ­ლედ, სახ­ლში დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი და დემ­ნა­ზე ნა­წყე­ნი ვტი­რი და ბა­ი­კო ჯდე­ბა ჩემს მო­სა­ფე­რებ­ლად, უცებ წა­მო­ვი­და ჩვე­ნი დიდი სარ­კე და უწ­ვრი­ლეს ნამ­ტვრე­ვე­ბად ჩა­მო­იფ­შვნა, ხმა რომ გა­ი­გო ბა­ი­კომ, მა­შინ­ვე წა­მო­მახ­ტუ­ნა და გა­მო­ვი­ქე­ცით, ვე­უბ­ნე­ბო­დი კი­დეც, ეტყო­ბა შენ­ში დე­დის ინ­სტინ­ქტმა გა­იღ­ვი­ძა-მეთ­ქი, რად­გან რო­გორც კრუ­ხი, ისე გა­და­მე­ფა­რა.

რა­ტომ არ კი­თხუ­ლობს დიდ რო­მა­ნებს

- კი­თხვა მიყ­ვარს, მაგ­რამ ამ ბოლო დროს სქელ­ტა­ნი­ან რო­მა­ნებს უდ­რო­ო­ბის გამო აღარ ვე­ჭი­დე­ბი. მირ­ჩევ­ნია, პა­ტა­რა მო­თხრო­ბე­ბი ვი­კი­თხო, რო­მელ­საც მა­ლე­ვე და­ვამ­თავ­რებ, ვიდ­რე ერთი წიგ­ნი მე­დოს დიდ­ხანს, კი­თხვა­საც ვერ ვას­წრებ­დე და თან ეს ფაქ­ტი მთრგუ­ნავ­დეს.

და­ძი­ნე­ბამ­დე...

- ყვე­ლა­ზე სა­ში­ნე­ლე­ბა ისაა, ღა­მით სა­დი­ლი რომ მაქვს მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი და თან ტექ­სტიც სას­წავ­ლი, მა­გა­რი სა­ნა­ხა­ვი ვარ, თან საჭ­მელს რომ ვუ­რევ და თან ტექსტს ვკი­თხუ­ლობ. ამის შე­დეგ აბა­ზა­ნა­ში შევ­დი­ვარ, მაგ­რამ ისე­თი დაღ­ლი­ლი ვარ ხოლ­მე, რომ თმის გაშ­რო­ბის თავი აღარ მაქვს, თუმ­ცა ამა­საც ვა­კე­თებ და მერე ვი­ძი­ნებ, ასე­თი დაღ­ლი­ლი რომ დაწ­ვე­ბი და მთე­ლი ტა­ნით ის­ვე­ნებ, ძა­ლი­ან მა­გა­რი შეგ­რძნე­ბაა. ყვე­ლა­ფერ ამას­თან ერ­თად ფან­ტას­ტი­კუ­რი რე­ლაქ­სა­ცი­აა ლუდი, რომ­ლის და­ლე­ვის შემ­დე­გაც მთლი­ა­ნად ვეშ­ვე­ბი და ზუს­ტად 5 წუთ­ში მძი­ნავს, არა­და, მთე­ლი ჩემი ცხოვ­რე­ბა უძი­ლო­ბის პრობ­ლე­მა მქონ­და, და­წო­ლი­დან სა­ა­თი-საათ-ნა­ხე­ვა­რი მა­ინც ვფხიზ­ლობ­დი, ახლა კი და­წო­ლი­ლი არ ვარ, რომ მა­შინ­ვე მძი­ნავს (იცი­ნის).

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)