ექი­მე­ბის ოჯახ­ში და­ი­ბა­და, მაგ­რამ ბავ­შვო­ბი­დან ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა­ზე ოც­ნე­ბობ­და. ოც­ნე­ბა ოც­ნე­ბად დარ­ჩა და თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში უმაღ­ლე­სი ქუ­ლე­ბით ჩა­ი­რი­ცხა. სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბა გა­ი­ა­რა, იყო პე­რი­ო­დი, როცა პრო­ფე­სი­ას ოჯა­ხუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბის გამო ჩა­მო­შორ­და, მაგ­რამ თე­ატრს ისევ და­უბ­რუნ­და და უკვე ბევ­რი წე­ლია, რაც მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში მუ­შა­ობს. ნა­თია რამ­დე­ნი­მე კვი­რის წინ სე­რი­ალ "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" გა­მოჩ­ნდა და დემ­ნას ავად­მყოფ მე­უღ­ლეს თა­მა­შობს. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მი­ა­მიტ და კე­თილ გმი­რებს ასა­ხი­ე­რებ­და, მაგ­რამ ბოლო დროს, ძი­რი­თა­დად, უარ­ყო­ფი­თი გმი­რე­ბის გან­სა­ხი­ე­რე­ბა უწევს.

- დედა - ნანა გრძე­ლი­ძე, ექი­მი გახ­ლავთ, მამა - პეტ­რე გუ­ბენ­კო, ასე­ვე ექი­მია. ბე­ბია-ბა­ბუა მა­მის მხრი­დან ყვე­ლა ექი­მე­ბი იყ­ვნენ, ჩემ­მა ორმა დამ ეს გზა აირ­ჩია. ლო­გი­კუ­რად ალ­ბათ სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე უნდა ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა, მაგ­რამ ბავ­შვო­ბი­დან სულ თე­ატ­რო­ბა­ნას ვთა­მა­შობ­დი, სპექ­ტაკ­ლებს ვდგამ­დი. ბევ­რი ლექ­სი ვი­ცო­დი ზე­პი­რად. მე­სა­მე კლას­ში ფი­ლარ­მო­ნი­ა­ში ლადო ასა­თი­ა­ნის სა­ღა­მო­ზე "სა­ლა­ღო­ბო" წა­ვი­კი­თხე. სცე­ნა­ზე მა­შინ დავ­დე­ქი პირ­ვე­ლად.

ოთხი წლის ვი­ყა­ვი, დედ-მამა რომ და­შორ­და. ერ­თმა­ნე­თი სტავ­რო­პოლ­ში გა­იც­ნეს, რო­დე­საც დედა სა­მე­დი­ცი­ნო ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­სა­ბა­რებ­ლად წა­ვი­და. გა­შო­რე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, მა­მას­თან დღემ­დე ინ­ტენ­სი­უ­რად ვურ­თი­ერ­თობ. მამა შემ­დეგ ოთხჯერ თუ ხუთ­ჯერ და­ო­ჯახ­და. მისი ბოლო ცოლი ჩემ­ზე ოთხი წლით უმ­ცრო­სი გახ­ლდათ (იღი­მე­ბა). დე­დას მე­ო­რე და­ო­ჯა­ხე­ბი­სას ჩემი და, მეგი ჭავ­ჭა­ნი­ძე შე­ე­ძი­ნა. 9 წლის ვი­ყა­ვი, დედა მე­ო­რე მე­უღ­ლეს რომ და­შორ­და და ცო­ლად დრა­მა­ტურგ მე­რაბ გე­გი­ას გაჰ­ყვა. მე მე­რა­ბის გაზ­რდი­ლი ვარ.

- ამ ცვლი­ლე­ბებს რო­გორ აღი­ქვამ­დით ბავ­შვო­ბა­ში?

- რთუ­ლად... დე­დას და მე­რა­ბის და­შო­რე­ბა მძი­მედ გა­და­ვი­ტა­ნე. მე­რა­ბი მა­მა­სა­ვით მყავ­და, სკო­ლა­ში კრე­ბებ­ზე და­დი­ო­და. მან თქვა, ეს გოგო მსა­ხი­ო­ბი უნდა გა­მო­ვი­დე­სო, თუმ­ცა მე ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა მინ­დო­და, კარ­გად ვწერ­დი, ამის­თვის სე­რი­ო­ზუ­ლად ვემ­ზა­დე­ბო­დი. დე­დამ ძა­ლით წა­მიყ­ვა­ნა გა­მოც­დებ­ზე. ვფიქ­რობ­დი, რომ ჩა­ვიჭ­რე­ბო­დი და შემ­დეგ ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ზე ჩა­ვა­ბა­რებ­დი, მაგ­რამ უმაღ­ლე­სი შე­ფა­სე­ბა მი­ვი­ღე. იქ ისე­თი ბავ­შვე­ბი დამ­ხვდნენ, ნატო მურ­ვა­ნი­ძე, ნინო კას­რა­ძე, ნიკა თა­ვა­ძე, ალ­ბათ კონ­კუ­რენ­ცი­ის მო­მენ­ტმა გა­დამ­ძა­ლა. მერე მო­მე­წო­ნა მსა­ხი­ო­ბო­ბა. ჩვე­ნი ჯგუ­ფი შალ­ვა გა­წე­რე­ლი­ამ აიყ­ვა­ნა. სა­ო­ცა­რი პე­და­გო­გი იყო. სამ­ყა­როს ფი­ლო­სო­ფი­უ­რად აღ­ქმა გვას­წავ­ლა.

- თქვენ დე­დას­თან ცხოვ­რობ­დით?

- სა­ნა­ხევ­როდ. უფრო ახალ­გაზ­რდა ბე­ბია-ბა­ბუა მზრდი­და. ბე­ბია 50 წლის ასაკ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. ბა­ბუა - ოთარ გრძე­ლი­ძე, მკაც­რი და კო­ლო­რი­ტუ­ლი პი­როვ­ნე­ბა იყო, სულ მა­კონ­ტრო­ლებ­და. თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი მყავ­და, ხში­რად ზარს რე­კავ­დნენ და კარ­თან ყვა­ვი­ლებს მი­ტო­ვებ­დნენ, მაგ­რამ ბა­ბუ­ას რიდი ჰქონ­დათ. პრან­ჭია არ ვყო­ფილ­ვარ, ბევ­რი მე­გო­ბა­რი ბიჭი მყავ­და და შე­მა­წუ­ხე­ბელ თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებს ჩე­მამ­დე არც უშ­ვებ­დნენ (იცი­ნის).

- თე­ატ­რა­ლუ­რი რო­ლე­ბი რო­დის მო­ვი­და თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- მე­სა­მე კურ­სზე ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც მე­რაბ თა­ვა­ძემ და იზა გი­გოშ­ვილ­მა რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში სპექ­ტაკ­ლი "მო­ვედ სიყ­ვა­რუ­ლის­თვის" დად­გეს. ეს იყო სა­ოც­რე­ბა სტუ­დენ­ტის­თვის, პირ­ვე­ლად დავ­დე­ქი რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე. მერე კი­ნო­გა­და­ღე­ბე­ბიც მქონ­და, ეპი­ზო­დუ­რი რო­ლე­ბი ვი­თა­მა­შე. მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა იყო ქვე­ყა­ნა­ში, რო­დე­საც გერ­მა­ნე­ლე­ბი ჩა­მო­ვიდ­ნენ, თბი­ლის­ში "ოი­დი­პო­სის" დად­გმა უნ­დო­დათ. სხვა­დას­ხვა თე­ატ­რი­დან მსა­ხი­ო­ბე­ბი აგ­ვარ­ჩი­ეს და მე ის­მე­ნეს როლ­ზე გა­მა­ნა­წი­ლეს. იმ პე­რი­ოდ­ში თბი­ლი­სის ომი გა­ჩაღ­და და აქ ვე­ღარ დად­გეს, მთე­ლი ჯგუ­ფი გერ­მა­ნი­ა­ში წაგ­ვიყ­ვა­ნეს. იქ რამ­დე­ნი­მე თვე გა­ვა­ტა­რეთ. აქ რომ კუ­პო­ნი­ზა­ცია იყო და პურს ტა­ლო­ნე­ბით ყი­დუ­ლობ­დნენ, იქ საკ­მა­ოდ სო­ლი­დურ თან­ხას გვიხ­დიდ­ნენ, კვე­ბა, ცხოვ­რე­ბის ხარ­ჯე­ბი მათი იყო. სრულ სა­მო­თხე­ში ვი­ყა­ვით, ყვე­ლას ჩვე­ნი ერ­თო­თა­ხი­ა­ნი ბი­ნე­ბი გვქონ­და ძა­ლი­ან კარგ პან­სი­ონ­ში.

- არ გა­გი­ჭირ­დათ თბი­ლის­ში დაბ­რუ­ნე­ბა?

- არა, პი­რი­ქით. ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბო­და აქა­უ­რო­ბა. რეზო ჩხიკ­ვიშ­ვი­ლი ოი­დი­პოსს თა­მა­შობ­და და მა­შინ მი­თხრა, მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში წა­მო­დიო. მას გავ­ყე­ვი და რო­გორც კი დასს უნდა შე­ვერ­თე­ბო­დი, სიყ­ვა­რუ­ლი მეწ­ვია და გავ­თხოვ­დი. ჩემი მე­უღ­ლე ჯაბა ონი­ა­ნი მხატ­ვა­რი გახ­ლდათ. მალე დავ­ფეხ­მძიმ­დი და ოჯა­ხურ ცხოვ­რე­ბა­ში ჩა­ვე­ბი, თე­ატრს ჩა­მოვ­შორ­დი. შემ­დეგ მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში მთა­ვარ რე­ჟის­ო­რად და­ვით დო­ი­აშ­ვი­ლი მი­ვი­და და მეც მი­მიყ­ვა­ნა. პირ­ვე­ლად "სა­ლო­მე­ა­ში" მა­თა­მა­შა, ჰე­რო­დე­ას პა­ჟის როლ­ში. ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და ის პერ­სო­ნა­ჟი. სა­ინ­ტე­რე­სოა, რო­დე­საც გო­გო­ნა ბი­ჭის როლს თა­მა­შობ. აქე­დან და­ი­წყო ჩემი თე­ატ­რა­ლუ­რი კა­რი­ე­რა მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში. უკვე თხუთ­მე­ტი წე­ლია, იქ ვარ. შვი­დი წელი "ჯინ­სე­ბის თა­ო­ბას" ვთა­მა­შობ­დი "თა­ვი­სუ­ფალ თე­ატ­რში".

- რო­გორ მოხ­ვდით ამ სპექ­ტა­კლში?

- პი­ე­სის შექ­მნი­დან­ვე ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. ჩემი ყო­ფი­ლი მე­უღ­ლე თვითმფრი­ნა­ვის ბი­ჭე­ბის უახ­ლო­ე­სი მე­გო­ბა­რი იყო, შემ­დეგ ჩემი შვი­ლი რატი დათო მი­ქა­ბე­რი­ძის ძმამ, გიამ მო­ნათ­ლა, რად­გან დათო უკვე და­ღუ­პუ­ლი იყო. სპექ­ტაკლზე მუ­შა­ო­ბის პე­რი­ოდ­ში თავ­ში ანევ­რიზ­მა გა­მის­კდა და დიდი დრო სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში გა­ვა­ტა­რე. მახ­სოვს, რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ის პე­რი­ოდ­ში დოი ჩემ­თან სახ­ლში მო­დი­ო­და და ჩემი მე­უღ­ლე უყ­ვე­ბო­და ბი­ჭე­ბის ცხოვ­რე­ბი­დან სა­ინ­ტე­რე­სო დე­ტა­ლებს. მახ­სოვს უთხრა, დიდი აქ­ცენ­ტი ჯინ­სებ­ზე გა­ა­კე­თე, იმი­ტომ, რომ იმ დროს ჯინ­სი მო­და­ში ახა­ლი შე­მო­სუ­ლი იყო და ვი­საც გვეც­ვა, მა­გა­რი ბი­ჭე­ბი ვი­ყა­ვი­თო. მა­შინ სპექ­ტაკლს ჯერ სა­ხე­ლიც არ ჰქონ­და. მე მა­ინც მგო­ნია, რომ ჯა­ბას­გა­ნაც წა­მო­ვი­და და­სა­ხე­ლე­ბა­ში ჯინ­სის გაჟ­ღე­რე­ბის მო­მენ­ტი. რო­გორც კი ფეხ­ზე დავ­დე­ქი, დოიმ და­მი­რე­კა და მი­თხრა, "ჯინ­სე­ბის თა­ო­ბა­ში" უნდა გა­თა­მა­შო, არ მაქვს შენ­თან რე­პე­ტი­ცი­ე­ბის დრო, სამი-ოთხი სპექ­ტაკ­ლი ნახე, შემ­დეგ შენ და ნიკო გო­მე­ლა­ურს რე­პე­ტი­ცი­ას გა­გა­ტა­რებთ და სა­ღა­მოს სპექ­ტაკ­ლი უნდა ითა­მა­შოო. ახა­ლი ფე­ხად­გმუ­ლი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ მენ­დო. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს დოი. უნი­ჭი­ე­რე­სი ადა­მი­ა­ნი და ძა­ლი­ან კარ­გი მე­გო­ბა­რია. სა­ა­ვად­მყო­ფო­შიც სულ ჩემ გვერ­დით იყო...

- ავად­მყო­ფო­ბის პე­რი­ოდ­მა რა შეც­ვა­ლა თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- არა­ფე­რი... რა­ღა­ცე­ბი გა­და­ვა­ფა­სე, მაგ­რამ ვერ ვი­ტყვი, რომ სი­ცო­ცხლე უფრო მე­ტად და­ვა­ფა­სე. ცუ­დად ყოფ­ნის დროს ვამ­ბობ­დი, ოღონდ გა­დავ­რჩე და სულ რე­ჟიმ­ში ვი­ცხოვ­რებ-მეთ­ქი, მაგ­რამ ასე არ მოხ­და. უფრო ფრთხი­ლი გავ­ხდი, უფრო ჩა­ვი­კე­ტე. ადრე უფრო ვჩნდე­ბო­დი, ყვე­ლა­ნა­ირ "ტუსოვ­კა­ზე" დავ­დი­ო­დი, ახლა სახ­ლი-სამ­სა­ხუ­რი.

- ოჯა­ხი ვერ შე­ი­ნარ­ჩუ­ნეთ?

- ვერ კი არა, არ შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნე. ურ­თი­ერ­თო­ბა აი­რია. ჯა­ბას რა­ღაც პრობ­ლე­მე­ბი ჰქონ­და, რა­საც, სამ­წუ­ხა­როდ, ერ­თად ვერ გა­ვუმკლავ­დით. არა­და, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ბი­ჭია, ფან­ტას­ტი­კუ­რი. მა­შინ ვამ­ჯო­ბი­ნე მე და ჩემი შვი­ლი ცალ­კე ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით და თვი­თონ გამ­კლა­ვე­ბო­და პრობ­ლე­მებს. ჩხუბს და სკან­და­ლებს მო­ვე­რი­დეთ.

- სე­რი­ალ­ში "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" რო­გორ მოხ­ვდით?

- ეკა მჟა­ვა­ნა­ძემ და­მი­რე­კა, მით­ხრა, სა­ინ­ტე­რე­სო რო­ლია და თუ ითა­მა­შე­ბო?..

- სა­ა­ვად­მყო­ფოს სცე­ნა ამჯე­რად სე­რი­ალ­ში დაბ­რუნ­და, მძი­მე არ იყო თა­ვი­დან ყვე­ლაფ­რის გახ­სე­ნე­ბა?

- არა, ანევ­რიზ­მა რომ გა­მის­კდა, სამი თვე უმე­ტე­სად გა­თი­შუ­ლი ვი­ყა­ვი. აუ­ტა­ნე­ლი ტკი­ვი­ლე­ბი მქონ­და და წამ­ლის ზე­მოქ­მე­დე­ბა რომ გა­მივ­ლი­და და თვალს გა­ვა­ხელ­დი, პა­ლა­ტა­ში ბევ­რი ხალ­ხი მხვდე­ბო­და. მარ­თობ­დნენ, სა­ჩუქ­რე­ბი მოჰ­ქონ­დათ და ყვე­ლა სურ­ვილს მის­რუ­ლებ­დნენ. ყვე­ლას ეგო­ნა, და­ვი­ღუ­პე­ბო­დი. ერთ ახალ წელს იქ შევ­ხვდი, თვა­ლი რომ გა­ვა­ხი­ლე, ნიკა თა­ვა­ძემ, ნატა მურ­ვა­ნი­ძემ და მე­გობ­რებ­მა სა­ო­ცა­რი სი­ურპრი­ზი მო­მი­წყეს, ნა­ტოს, ნი­კუ­შას და ჩემს მე­გობ­რებს ამაგს ვე­რა­სო­დეს გა­და­ვუხ­დი. მარ­თლა გა­დამ­ყვნენ. პა­ლა­ტა­ში უზარ­მა­ზა­რი ნაძ­ვის ხე იდგა, გირ­ლან­დე­ბით იყო მორ­თუ­ლი. ახა­ლი წელი იდგა და შო­კო­ლადს ვი­თხოვ­დი, რაც კა­ტე­გო­რი­უ­ლად არ შე­იძ­ლე­ბო­და. დოი შე­მო­ვი­და და სწრა­ფად მაჭ­მევ­და შო­კო­ლადს, რომ არა­ვის და­ე­ნა­ხა. 5 იან­ვარს ოპე­რა­ცია გა­მი­კე­თეს, რის შემ­დე­გაც ჩემი რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ის პე­რი­ო­დი და­ი­წყო. სამ თვე­ში სპექ­ტაკ­ლი ვი­თა­მა­შე.

- როლ­ზე ვსა­უბ­რობ­დით...

- დიახ, მე კი ვცდი­ლობ, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ქა­ლის როლი ვი­თა­მა­შო, მაგ­რამ ამ ბოლო დროს სულ ცუდი პერ­სო­ნა­ჟე­ბის თა­მა­ში მი­წევს. ვი­ფიქ­რე, აქ მა­ინც შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი და ცოლი მე­თა­მა­შა, მაგ­რამ არაო, მე­უბ­ნე­ბი­ან (იღი­მე­ბა). "სტერ­ვა" ხარ, დემ­ნას ყვე­ლა­ფერს ატყუ­ებ, ფე­ხებ­ზე გკი­დია და თა­ვის გა­დარ­ჩე­ნა­ზე ფიქ­რო­ბო. არა­და, ადრე სულ მი­ა­მიტ, კე­თილ და შეყ­ვა­რე­ბულ გო­გო­ნებს ვთა­მა­შობ­დი. ახა­ლი ეტა­პი და­ი­წყო ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, ცუდი ქა­ლე­ბის, მაგ­რამ შე­სას­რუ­ლებ­ლად ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოა. თა­ვი­დან ერთ სე­რი­ა­ში უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ რამ­დე­ნი­მე სე­რი­ა­ში გაგ­რძელ­და. ალ­ბათ გან­ვი­თარ­დე­ბა ეს პერ­სო­ნა­ჟი, ვი­ღაც ქალი, რო­მე­ლიც იდე­ა­ლურ წყვილს შუ­ა­ში ჩა­უხ­ტა და ურ­თი­ერ­თო­ბას ურევს.

- გიყ­ვართ სე­რი­ა­ლე­ბი?

- ერ­თა­დერ­თი სე­რი­ა­ლი, რომე­ლსაც შარ­შან მთე­ლი წელი ვუ­ყუ­რებ­დი, იყო "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი". სხვა სე­რი­ა­ლებ­შიც მი­მიწ­ვი­ეს, "შუა ქა­ლაქ­შიც", მაგ­რამ არ დავ­თან­ხმდი. თუ ძა­ლი­ან არ და­მა­ინ­ტე­რე­სებს როლი, იმის­თვის არ წა­ვალ, რომ სად­მე გა­ვი­ელ­ვო.

- ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბა გა­ი­ა­რეთ...

- ახლა ერთ ამ­ბავს მო­გიყ­ვე­ბით, რო­მელ­ზეც აქამ­დე არ მი­სა­უბ­რია. ეს ამ­ბა­ვი სა­მი­ო­დე წლის წინ მოხ­და. მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში "ზა­ფხუ­ლის ღა­მის სიზ­მარ­ში" ჰერ­მი­ას ვთა­მა­შობ­დი. ერთი მი­ზან­სცე­ნაა, რო­დე­საც ჰერ­მია და ლი­სან­დრი ტყე­ში დარ­ბი­ან და ერ­თმა­ნეთს ეძე­ბენ. დე­კო­რა­ცია ისეა დად­გმუ­ლი, რომ ტყის ასო­ცი­ა­ცია უნდა შე­გიქ­მნას. ზე­ვი­დან ჭი­ლო­ფის თო­კე­ბი იყო დაშ­ვე­ბუ­ლი, რა­ზეც დახ­ვე­უ­ლი იყო ნაძ­ვის ხის გა­სა­ნა­თე­ბე­ლი ციმ­ცი­მა ნა­თუ­რე­ბი. იმ სცე­ნა­ში ლი­სან­დრი სა­დღაც იმა­ლე­ბო­და და მე ვე­ძებ­დი. თო­კებ­ში ხელი შევ­ყა­ვი, რომ გა­მე­წია და მო­მე­ძებ­ნა. უცებ ვიგ­რძე­ნი, რომ ვი­ღაც ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი ხელ­ში ჩა­მაფ­რინ­და. არ არ­სე­ბობ­და, ეს ირაკ­ლი ჩო­ლო­ყაშ­ვი­ლი (ლი­სან­დრი) ყო­ფი­ლი­ყო. აღ­მოჩ­ნდა, რომ კა­ბე­ლე­ბი იყო გა­წყვე­ტი­ლი და დენ­მა და­მარ­ტყა. სა­ში­ნე­ლი ტკი­ვი­ლი ვიგ­რძე­ნი, ამ დროს დარ­ბა­ზი­დან შვილ­მა დე­დაო, და­მი­ძა­ხა, რატი სპექ­ტაკლს ეს­წრე­ბო­და. თმა­ში უამ­რა­ვი რკი­ნის სა­მაგ­რი მე­კე­თა და დე­ნის გამ­ტა­რი გავ­ხდი. ვხე­დავ­დი, რომ მთე­ლი სხე­უ­ლი­დან ნა­პერ­წკლებს ვის­რო­დი და უცებ ხტუნ­ვა და­ვი­წყე. მერე ერთი კვი­რა ქუს­ლე­ბი მტკი­ო­და. ბო­ლოს გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე, რომ დენ­მა და­მარ­ტყა და ამ დროს დარ­ბაზ­ში ხალ­ხი იცი­ნო­და, იმპრო­ვი­ზა­ცია ეგო­ნათ. ყვი­რი­ლი და­ვი­წყე, რა გა­ცი­ნებთ, ვკვდე­ბი, გა­ნა­თე­ბა გა­მორ­თეთ-მეთ­ქი. სიკ­ვდილს ირაკ­ლიმ გა­და­მარ­ჩი­ნა. მიხ­ვდა, რომ რა­ღაც მჭირ­და და ხელი წა­მავ­ლო, რომ თო­კე­ბის­გან და­ვეხ­სე­ნი. ფეხ­ზე რე­ზი­ნის ჩექ­მა ეცვა და რო­გორც მერე გვი­თხრეს, და­მი­წე­ბა მოხ­და, შორს გა­დაფ­რინ­და და მეც გა­და­მაგ­დო. ფარ­და ჩა­მო­უშ­ვეს და შე­მიყ­ვა­ნეს კუ­ლი­სებ­ში. ხელ­ზე რომ და­ვი­ხე­დე, ძვალ­ზე დაგ­ლე­ჯი­ლი ხორ­ცი მე­კი­და. ამ დროს ვი­ღაც მსა­ხი­ობ­მა თქვა, მა­ყუ­რე­ბელს ბო­დი­ში მო­უ­ხა­დეთ, მორ­ჩა სპექ­ტაკ­ლიო. ვუ­კივ­ლე, შენ ვინ გკი­თხავს, მე სპექ­ტაკლს ვაგ­რძე­ლებ-მეთ­ქი, სცე­ნა­ზე გა­ვე­დი და მა­ყუ­რე­ბელს ვუ­თხა­რი, რა მოხ­და, მე­ხის და­ცე­მა არ გი­ნა­ხავთ-მეთ­ქი. ერთი სა­ა­თი ვი­თა­მა­შე მე­ო­რე მოქ­მე­დე­ბა, სულ სცე­ნა­ზე ვი­ყა­ვი. სპექ­ტაკ­ლის დას­რუ­ლე­ბის და "პაკ­ლო­ნის" მერე, კუ­ლი­სებ­ში რომ შე­ვე­დი, ტკი­ვი­ლი და კან­კა­ლი მა­შინ და­მე­წყო. ეს იყო ჩემ­გან ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე სა­უ­კე­თე­სოდ ნა­თა­მა­შე­ბი ჰერ­მია. დარ­ბაზ­ში ნატო მურ­ვა­ნი­ძე იჯდა და შემ­დეგ მი­თხრა, მთე­ლი დარ­ბა­ზი შენს დაგ­ლე­ჯილ ხელს უყუ­რებ­და, ხალ­ხი შოკ­ში ჩა­ვარ­და, სპექ­ტაკ­ლი ვი­ღას ახ­სოვ­დაო. მეც შოკ­ში ვი­ყა­ვი და ალ­ბათ იმი­ტომ ვი­თა­მა­შე ასე კარ­გად... მკურ­ნა­ლო­ბის პე­რი­ო­დი რამ­დე­ნი­მე თვეს გაგ­რძელ­და. შემ­დეგ კარ­დი­ო­ლოგ­მა მი­თხრა, სამი-ოთხი წამი რომ გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლი­ყო, გული ვერ გა­უძ­ლებ­და და ინ­ფარ­ქტით მოკ­ვდე­ბო­დიო. ასე რომ, სიკ­ვდილს ირაკ­ლი ჩო­ლო­ყაშ­ვილ­მა გა­და­მარ­ჩი­ნა (იღი­მე­ბა)...

ნინო გი­გიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)