"სა­ზო­გა­დო­ე­ბას უჭირს მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, რად­გან სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბე­ბით მო­ცუ­ლი პი­როვ­ნე­ბაა. სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში გულ­წრფე­ლია. მძაფ­რი შეგ­რძნე­ბე­ბით აღ­სავ­სე ცხოვ­რე­ბა უფრო იზი­დავს, ვიდ­რე - ოჯა­ხუ­რი", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი გვე­ლის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ ტყუპს, ეს კი მსა­ხი­ო­ბის, დათო ქა­ცა­რა­ვას ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია.

- ას­ტრო­ლო­გი­ით არას­დროს და­ვინ­ტე­რე­სე­ბულ­ვარ. მხო­ლოდ ერთხელ, ისიც, ძა­ლი­ან დიდი ხნის წინ, ჩემი ზო­დი­ა­ქოს და­ხა­სი­ა­თე­ბა ზე­რე­ლედ წა­ვი­კი­თხე...

- ას­ტრო­ლო­გე­ბი ამ­ბო­ბენ, რომ გველს კარ­გი ინ­ტუ­ი­ცია აქვს.

- მე ვი­ტყო­დი, რომ ძა­ლი­ან კარ­გი ინ­ტუ­ი­ცია მაქვს და ამის წყა­ლო­ბით სიკ­ვდილს რამ­დენ­ჯერ­მე გა­და­ვურ­ჩი.

- შე­გიძ­ლია, ეს შემ­თხვე­ვე­ბი გა­იხ­სე­ნო?

- მა­გა­ლი­თად, ერთხელ მე­გო­ბარ­თან ერ­თად ბორ­ჯო­მი­დან ვბრუნ­დე­ბო­დი. სა­ღა­მო იყო. მცხე­თის ხიდ­ზე გად­მოს­ვლა ყო­ველ­თვის დიდი სიჩ­ქა­რით მიყ­ვარ­და, მაგ­რამ იმ დღეს, უკვე შუა ხიდ­ზე ყოფ­ნი­სას თვალ­წინ და­მიდ­გა სუ­რა­თი, თით­ქოს მო­სახ­ვევ­ში "ვას­კდე­ბი" შავ ჯიპს, რო­მე­ლიც ან­თე­ბუ­ლი ფა­რე­ბით მოძ­რა­ობს და მე და ჩემი მე­გო­ბა­რი ვი­ღუ­პე­ბით. ხილ­ვა წა­მის მე­ა­სედ­ში მოხ­და. სას­წრა­ფოდ, მარ­ჯვე­ნა მხა­რეს გა­და­ვე­დი და და­ვი­ნა­ხე კი­დეც შავი ჯიპი, რო­მე­ლიც ხიდ­ზე ან­თე­ბუ­ლი ფა­რე­ბით შე­მო­ვი­და. რომ არა წი­ნათ­გრძნო­ბა, გზი­დან არ გა­და­ვი­დო­დი და აუ­ცი­ლებ­ლად შე­ვე­ჯა­ხე­ბო­დი...

კი­დევ ერთ შემ­თხვე­ვას გა­ვიხ­სე­ნებ: მან­ქა­ნით ქა­ლაქ­ში ვმოძ­რა­ობ­დი. ტე­ლე­ფონ­ზე და­მი­რე­კეს. ლა­პა­რაკ­ში გა­ვერ­თე და სიჩ­ქა­რე­საც მო­ვუ­მა­ტე. ბოლო წამს შე­ვამ­ჩნიე, რომ შუქ­ნი­შან­ზე წი­თე­ლი აინ­თო. გა­ჩე­რე­ბა მო­ვას­წა­რი. გა­ვი­ფიქ­რე: ახლა რომ სვლა გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა, გა­დაკ­ვე­თა­ზე ორი მან­ქა­ნა წა­მო­ვი­დო­და - ერთს კი ავა­ცი­ლებ­დი, მაგ­რამ მე­ო­რე და­მარ­ტყამ­და. თით­ქოს, ყვე­ლა­ფე­რი ცხად­ში და­ვი­ნა­ხე. უეც­რად, გვერ­დით სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სიმ ჩა­მიქ­რო­ლა, წი­თელ­ზე არ გა­ჩერ­და და რაც მე ვნა­ხე, მას და­ე­მარ­თა...

ერთხელ თმოგ­ვის ხე­ო­ბა­ში სა­ჯო­მარ­დოდ წა­ვე­დით. იქ ერთი ძა­ლი­ან რთუ­ლი მო­ნაკ­ვე­თია, რო­მე­ლიც მე-5 ანუ სი­ცო­ცხლი­სათ­ვის სა­შიშ კა­ტე­გო­რი­ას გა­ნე­კუთ­ვნე­ბა. გუნ­დის წევ­რე­ბი ვბჭობ­დით, გაგ­ვე­რის­კა თუ არა, სა­ბო­ლოო სი­ტყვა კი მე უნდა მეთ­ქვა. "და­ვი­ნა­ხე", თით­ქოს მდი­ნა­რე­ზე და­ვეშ­ვით და ნავი ამოგ­ვიტ­რი­ალ­და. მეტი არა­ფე­რი მი­ნა­ხავს, მაგ­რამ ისე­თი შეგ­რძნე­ბა დამ­რჩა, რომ არ და­ვი­ღუ­პე­ბო­დით. ჰოდა, გავ­რის­კეთ და მოხ­და ის, რაც ვნა­ხე.

- "შორ­სმჭვრე­ტე­ლია და ემო­ცი­უ­რო­ბით არ გა­მო­ირ­ჩე­ვა".

- პი­რი­ქით უფ­როა - შორ­სმჭვრე­ტე­ლო­ბით ნამ­დვი­ლად ვერ და­ვიტ­რა­ბა­ხებ და უზო­მოდ ემო­ცი­უ­რი ვარ. სა­მა­გი­ე­როდ, მაქვს უნა­რი, სა­კუ­თა­რი ემო­ცია დავ­ფა­რო მა­ში­ნაც კი, როცა ჩემ­ში დიდი "ქა­რიშ­ხა­ლი" ტრი­ა­ლებს. მოკ­ლედ, სა­კუ­თა­რი თა­ვის მარ­თვა არ მი­ჭირს.

- "აქვს უნა­რი, იყოს ეშ­მა­კი და მო­ხერ­ხე­ბუ­ლი".

- ტყუ­ი­ლია! ეშ­მა­კი სა­ერ­თოდ არ ვარ, მო­ხერ­ხე­ბუ­ლი კი - ნაკ­ლე­ბად.

- "ის მა­ტე­რი­ა­ლის­ტია. სურს ყო­ველ­თვის სხვა­ზე მეტი ჰქონ­დეს"...

- (იცი­ნის) არ მინ­და, სხვა­ზე ნაკ­ლე­ბი მქონ­დეს.

- ფუ­ლის მომ­ტან გეგ­მას ხში­რად ად­გენ?

- ვად­გენ, მაგ­რამ ბევ­რი ფული ჯერ ვერ ვი­შო­ვე. ეტყო­ბა, ამ გეგ­მის შედ­გე­ნა კარ­გად არ ვიცი.

- "უყ­ვარს დას­ვე­ნე­ბა; არაფ­რის კე­თე­ბა­შიც დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას იღებს".

- დას­ვე­ნე­ბა მიყ­ვარს, მაგ­რამ უსაქ­მუ­რო­ბა მთრგუ­ნავს. მო­ზღვა­ვე­ბუ­ლი ენერ­გია თუ არ დავ­ხარ­ჯე, რა გა­მა­ჩე­რებს? სახ­ლში შუ­ა­დღის მერე ვე­ღარ ვძლებ; აუ­ცი­ლებ­ლად სად­მე უნდა წა­ვი­დე, ავ­მოძ­რავ­დე, და­ვი­ხარ­ჯო...

- "ძა­ლი­ან ცოტა მე­გო­ბა­რი ჰყავს, რად­გან ნაკ­ლე­ბად გახ­სნი­ლი ნა­ტუ­რაა".

- მე­გობ­რე­ბის სიმ­ცი­რეს არ ვუ­ჩი­ვი. ვფიქ­რობ, სა­კუ­თარ თავ­ში ჩა­კე­ტი­ლი ადა­მი­ა­ნი არ ვარ; უბ­რა­ლოდ, არის თე­მე­ბი, რომ­ლებ­ზეც არა­ვის­თან ვსა­უბ­რობ. პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბის დე­ტა­ლებ­ზე ლა­პა­რა­კი არა მგო­ნია, სწო­რი საქ­ცი­ე­ლი იყოს.

- "სა­ზო­გა­დო­ე­ბას უჭირს მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, რად­გან სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბე­ბით მო­ცუ­ლი პი­როვ­ნე­ბაა".

- ვერ ვი­ტყვი, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი სა­ი­დუმ­ლო მაქვს. მგო­ნი, არც სა­ზო­გა­დო­ე­ბას უჭირს ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა.

- "არას­დროს გა­პა­ტი­ებს, თუ არას­წო­რად მო­ექ­ცე­ვი".

- ძა­ლი­ან კარ­გი მეხ­სი­ე­რე­ბა მაქვს: არც კარ­გი მა­ვი­წყდე­ბა და არც - ცუდი, მაგ­რამ თუ ადა­მი­ა­ნი შეც­დო­მას აღი­ა­რებს და მო­ი­ნა­ნი­ებს, პა­ტი­ე­ბა შე­მიძ­ლია.

- "პარტნი­ო­რის არ­ჩე­ვი­სას მის ბევრ თვი­სე­ბას დე­ტა­ლუ­რად აფა­სებს".

- მე და ჩემი მე­უღ­ლე შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი 7 წლის მან­ძილ­ზე ვი­ყა­ვით და მერე ვი­ქორ­წი­ნეთ. ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნი დე­ტა­ლუ­რად "შე­ვის­წავ­ლე", მაგ­რამ ამას ისე ვა­კე­თებ­დი, რომ თა­ვად ვე­რა­ფერს მიმხვდა­რი­ყო.

- "სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში გულ­წრფე­ლია. მარ­თა­ლია, პარტნი­ორს არას­დროს ატყუ­ებს, მაგ­რამ სა­კუ­თარ თავს ხში­რად იტყუ­ებს ამაო ილუ­ზი­ე­ბით".

- პირ­ველ ნა­წილს ვე­თან­ხმე­ბი, მე­ო­რეს - არა. ვცდი­ლობ, ყო­ველ­თვის გულ­წრფე­ლი ვიყო.

- "იშ­ვი­ა­თად ფიქ­რობს და დარ­დობს ხვა­ლინ­დელ დღე­ზე".

- მო­მა­ვალს უდარ­დე­ლად ვერ ვუ­ყუ­რებ; ხვა­ლინ­დელ­ზე კი არა, ზე­გინ­დელ დღე­ზეც ვფიქ­რობ.

- "ყველ­გან და ყვე­ლა­ფერ­ში მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბას ეძებს, ერ­თფე­რო­ვა­ნი მდგო­მა­რე­ო­ბა კი ბო­ლოს უღებს. თუ რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბა­ში სა­ინ­ტე­რე­სო არა­ფე­რი ხდე­ბა, შე­უძ­ლია, თა­ვად­ვე მო­ახ­დი­ნოს ფა­თე­რა­კი­სა და სა­ხი­ფა­თო თავ­გა­და­სავ­ლის პრო­ვო­ცი­რე­ბა".

- ამ შემ­თხვე­ვა­ში, ას­ტრო­ლო­გებს ვე­თან­ხმე­ბი. თავ­გა­და­სავ­ლე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ.

- და ალ­ბათ, გა­ბე­დუ­ლიც...

- კი, რის­კზეც ხში­რად მივ­დი­ვარ!

- "მძაფ­რი შეგ­რძნე­ბე­ბით აღ­სავ­სე ცხოვ­რე­ბა უფრო მე­ტად იზი­დავს, ვიდ­რე - ოჯა­ხუ­რი".

- ოჯა­ხუ­რი ცხოვ­რე­ბა მომ­წონს. ასე რომ არ იყოს, ოჯახს სა­ერ­თოდ არ შევ­ქმნი­დი, მაგ­რამ დღე­ე­ბი მძაფ­რი შეგ­რძნე­ბე­ბით თუ არ დავ­ტვირ­თე, ბედ­ნი­ე­რი ვერ ვიქ­ნე­ბი. გრძნო­ბის სიმ­ძაფ­რე­ში სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ურ­თი­ერ­თო­ბებს არ ვგუ­ლის­ხმობ.

- "სა­პი­რის­პი­რო სქეს­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას აუ­ცი­ლებ­ლად სჭირ­დე­ბა ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თგა­გე­ბა".

- ეს აუ­ცი­ლე­ბე­ლია! მხო­ლოდ ქა­ლის გა­რეგ­ნუ­ლი მო­ნა­ცე­მე­ბი ჩემ­თვის საკ­მა­რი­სი არ არის.

- ეჭ­ვი­ა­ნი ხარ?

- არა, მაგ­რამ სა­ბაბს თუ მომ­ცე­მენ, შე­იძ­ლე­ბა გავ­პა­თო­ლოგ­დე. იმე­დია, ამ ზო­მამ­დე არას­დროს მი­ვალ.

- შენი მე­უღ­ლე თუ ეჭ­ვი­ა­ნობს?

- ზოგ­ჯერ ეჭ­ვი­ა­ნობს. მე შე­მიძ­ლია, დავ­ჯდე და ყვე­ლა­ფე­რი წყნა­რად ავუხ­სნა, ამის გამო გვი­კა­მა­თია კი­დეც.

- შენი თი­ლის­მა ნი­ღა­ბია. ას­ტრო­ლო­გე­ბი ამ­ბო­ბენ, რომ ზოგ­ჯერ ხე­ლოვ­ნურ ჯავ­შანს იქ­მნი ან თავს ნიღ­ბით იცავ. ეს სი­მარ­თლეა?

- ცხოვ­რე­ბა ძა­ლი­ან რთუ­ლია. ადა­მი­ა­ნებს შო­რის ურ­თი­ერ­თო­ბა გა­ცი­ვე­ბუ­ლი და გა­ხის­ტე­ბუ­ლია. ყვე­ლას ღია და გახ­სნი­ლი რომ დავ­ხვდე, შე­იძ­ლე­ბა ამით ცუ­დად ისარ­გებ­ლონ... ნი­ღაბს და ჯავ­შანს თა­ვის დაც­ვის მიზ­ნით ვირ­გებ.

- "ძა­ლი­ან მიმ­ნდო­ბია".

- მი­ა­მი­ტი არ ვარ, მაგ­რამ მომ­წონს, როცა ადა­მი­ა­ნებს შო­რის ნდო­ბაა. ცუდ ადა­მი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას ვცდი­ლობ, მას­ში კარ­გი თვი­სე­ბე­ბი და­ვი­ნა­ხო. როცა ასეთ პი­როვ­ნე­ბას ნდო­ბას უცხა­დებ, მას­ში პო­ზი­ტი­ურ თვი­სე­ბებს წინ წევ. მოკ­ლედ, შანსს აძ­ლევ, უკე­თე­სი გახ­დეს და სა­კუ­თარ თავ­თა­ნაც მარ­თა­ლი ხარ.

- შენი მო­ტყუ­ე­ბა იო­ლია?

- არა!

- "იმ პრო­ფე­სი­ებ­ში აღ­წევს წარ­მა­ტე­ბას, რო­მელ­საც სი­თხეს­თან აქვს კავ­ში­რი. ის ნავ­ზე, ხო­მალ­დზე ყოფ­ნით ძა­ლებს აღიდ­გენს".

- ჩემი ცხოვ­რე­ბა მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბე­ბით არის სავ­სე: ხან ბან­კი­რი ვი­ყა­ვი, ხან იუ­რის­ტი, ხან კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის სტუ­დენ­ტი და მო­მა­ვა­ლი ოპე­რის მომ­ღე­რა­ლი, ხა­ნაც - პრო­ექ­ტის მე­ნე­ჯე­რი, კომ­პა­ნი­ის დი­რექ­ტო­რი, მაგ­რამ წყა­ლი ყო­ველ­თვის მი­ზი­დავ­და. წყლის­გან სა­ო­ცარ ენერ­გი­ას ვი­ღებ. მოკ­ლედ, ბუ­ნე­ბა მიყ­ვარს და ისიც ვიცი, რომ ქა­ლაქ­ში ჩემი ად­გი­ლი არ არის. სხვა­თა შო­რის, სა­მუ­და­მოდ აქ დარ­ჩე­ნას არც ვა­პი­რებ.

- სად და­სახ­ლდე­ბი?

- რამ­დე­ნი­მე ვერ­სია მაქვს. მინ­და სახ­ლი ისეთ სო­ფელ­ში მქონ­დეს, სა­დაც მდი­ნა­რეა. ჰოდა, მის ნა­პირ­ზე დავ­სახ­ლდე­ბი; მინ­და მცხე­თა­ში ვი­ცხოვ­რო, რად­გან ეს ქა­ლა­ქი ძა­ლი­ან მომ­წონს. თუმ­ცა, ჩემ­თვის მთა­ვა­რია, წყალ­თან ახ­ლოს ვიყო. შე­იძ­ლე­ბა ისე გა­მი­მარ­თლოს, რომ ჩარ­გალ­ში, ვაჟა-ფშა­ვე­ლას მე­ზობ­ლა­დაც დავ­სახ­ლდე.

- შენი ცხოვ­რე­ბა სო­ფელ­ში რო­გორ წარ­მო­გიდ­გე­ნია?

- სახ­ლში ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო წიგ­ნი, სა­ბი­ლი­არ­დო მექ­ნე­ბა. რა სჯო­ბია სუფ­თა ჰა­ერს, მდი­ნა­რეს?!. ვფიქ­რობ, ჩემი შვი­ლე­ბი ბუ­ნე­ბა­ში უფრო ჯან­სა­ღე­ბი გა­იზ­რდე­ბი­ან.

- "გა­ო­რე­ბუ­ლი ნი­შა­ნია. მუდ­მი­ვად მერ­ყე­ობს პე­სი­მიზმსა და ოპ­ტი­მიზმს შო­რის".

- მარ­თა­ლია, პე­სი­მიზ­მის შე­მო­ტე­ვე­ბი ხში­რად მაქვს, მაგ­რამ ბუ­ნე­ბით მა­ინც ოპ­ტი­მის­ტი ვარ.

- "მისი გა­დარ­წმუ­ნე­ბა შე­უძ­ლე­ბე­ლია!"

- იმი­ტომ, რომ ჯი­უ­ტი კი არა, ზე­ჯი­უ­ტი ადა­მი­ა­ნი ვარ! ხან­და­ხან ეს ძა­ლი­ან მა­წუ­ხებს, მაგ­რამ რა ვქნა, ასე­თი ვარ.

- "ხან­და­ხან მისი იუ­მო­რი ფა­რუ­ლი საბ­რძო­ლო ია­რა­ღია. ის ხუმ­რობს, რათა და­მა­ლოს ცრემ­ლი".

- ვე­თან­ხმე­ბი. იუ­მო­რის გრძნო­ბა რომ დავ­კარ­გო, შე­იძ­ლე­ბა დეპ­რე­სი­აც და­მე­წყოს. როცა ცუდ ხა­სი­ათ­ზე ვარ, ერთ-ერთ სა­იტ­ზე შევ­დი­ვარ, სა­დაც რუ­სულ ანეკ­დო­ტებს ვკი­თხუ­ლობ და გულ­ზე მეშ­ვე­ბა.

- "საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნის გამო შე­უძ­ლია, ყვე­ლა­ფერ­ზე წა­ვი­დეს".

- მარ­თა­ლია! ერთი შემ­თხვე­ვა გა­მახ­სენ­და: როცა მე და ჩემი მე­უღ­ლე ჯერ კი­დევ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, ვი­ჩხუ­ბეთ. იმ პე­რი­ოდ­ში მე ბა­თუმ­ში ვცხოვ­რობ­დი და ვმუ­შა­ობ­დი, ის კი თბი­ლის­ში იყო. დე­და­ქა­ლაქ­ში მხო­ლოდ უქმე დღე­ებ­ში ჩა­მოვ­დი­ო­დი. ჩხუ­ბის მერე მივ­ხვდი, შა­ბათ-კვი­რამ­დე ვერ გავძლებ­დი. ღა­მით მან­ქა­ნით წა­მო­ვე­დი, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვნა­ხე, ვი­გი­ჟეთ და დი­ლის 10 სა­ათ­ზე ისევ ბა­თუმ­ში ვი­ყა­ვი.

- "შე­სა­შუ­რი მოთ­მი­ნე­ბის უნა­რი და რთულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში სა­კუ­თა­რი თა­ვის ფლო­ბის ძალა შეს­წევს".

- ნამ­დვი­ლად ასეა!

- და­ბო­ლოს, "სა­კუ­თა­რი პრობ­ლე­მე­ბი­სა და გან­ცდე­ბის ვინ­მეს­თვის თავს მოხ­ვე­ვა ნაკ­ლე­ბად ახა­სი­ა­თებს".

- ვცდი­ლობ, ეს არას­დროს გა­ვა­კე­თო და მგო­ნი, კარ­გა­დაც გა­მომ­დის.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)