მსა­ხი­ობ ეკა ნი­ჟა­რა­ძეს თე­ატ­რი ძა­ლი­ან უყ­ვარს, მაგ­რამ დღეს სხვა ფლანგზე აქ­ტი­უ­რობს: ეკა პრო­ექ­ტში - "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი" მო­ნა­წი­ლე­ობს და მაქ­სი­მა­ლუ­რად ცდი­ლობს, მის მიერ შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი ცეკ­ვა მა­ყუ­რებ­ლე­ბის­თვის სა­სი­ა­მოვ­ნო სა­ნა­ხა­ვი იყოს. გა­სულ ზა­ფხულს მსა­ხი­ო­ბი გრძელ, ლა­მაზ თმას შე­ე­ლია და ახლა ამის გამო გული სწყდე­ბა. ამ­ბობს, რომ ცეკ­ვის შეს­რუ­ლე­ბი­სას გრძელ თმა­ში უფრო მე­ტად ეფექ­ტუ­რი იქ­ნე­ბო­და...

მა­კი­ა­ჟი

- თა­ვის მოვ­ლას ძა­ლი­ან მცი­რე დროს ვუთ­მობ. ჩემი დილა შხა­პის მი­ღე­ბით იწყე­ბა, შემ­დეგ ყა­ვას ვსვამ, ხან­და­ხან სა­ხის მკვე­ბავ კრემს ვის­ვამ და ში­ნი­დან გავ­რბი­ვარ. ყო­ველ­დღი­უ­რად მა­კი­აჟს არ ვი­კე­თებ. თუ რა­ი­მე სა­ღა­მო­ზე მივ­დი­ვარ, მაქ­სი­მუმ, ტუშს და ტუ­ჩის უფე­რო "ბლესკს" ვის­ვამ. სა­ხის კა­ნის მო­სავ­ლე­ლად გან­სა­კუთ­რე­ბულ და ძვი­რად ღი­რე­ბულ კრე­მებს არ ვხმა­რობ. ძი­რი­თა­დად, მა­მა­პა­პურ მე­თო­დებს მივ­მარ­თავ.

ვარ­ცხნი­ლო­ბა და თმის ფერი

- რი­თიც ნამ­დვი­ლად ვა­მა­ყობ, ეს ჩემი თმა გახ­ლავთ. ბუ­ნებ­რი­ვი ფე­რია, არ ვი­ღე­ბავ. თმა როცა გრძე­ლია, მისი ბო­ლო­ე­ბი ცო­ტა­თი ხუნ­დე­ბა ხოლ­მე და უფრო მე­ტად ლა­მა­ზია. ჰოდა, შეჭ­რაც ამი­ტომ მე­ნა­ნე­ბო­და. თან, სპექ­ტაკლში გრძე­ლი თმა სულ მჭირ­დე­ბო­და, მაგ­რამ ზა­ფხულ­ში მივ­ხვდი, რომ ვარ­ცხნი­ლო­ბა უნდა შე­მეც­ვა­ლა და უკვე თით­ქმის წე­ლამ­დე სიგ­რძის თმა ძირ­ში წა­ვი­ჭე­რი. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, მალე მეზ­რდე­ბა... რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს მოჭ­რილ თმას, მის­გან თე­ატ­რში ში­ნი­ო­ნი მო­ვაქ­სო­ვი­ნე. ასე რომ, როცა მჭირ­დე­ბა, თმას "ვიგ­რძე­ლებ". სხვა­თა შო­რის, ის ში­ნი­ო­ნი "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" ორ­ჯერ გა­მო­ვი­ყე­ნე... მოკ­ლე ვარ­ცხნი­ლო­ბა ად­რეც მქო­ნია და ვი­ნა­ი­დან ვი­ცო­დი, რომ მიხ­დე­ბო­და, გავ­რის­კე...

პირ­ვე­ლად თმა 13 წლის წინ შე­ვი­ღე­ბე, როცა სპექ­ტაკლში - "სა­ლო­მეა" ვი­თა­მა­შე. მხატ­ვარს უნ­დო­და, წი­თე­ლი თმა მქო­ნო­და. სხვა­თა შო­რის, მო­მიხ­და. და­ახ­ლო­ე­ბით 2 წელი წი­თე­ლი თმა მქონ­და, მერე კი ვი­ფიქ­რე: - ბა­რემ თმა შე­ღე­ბი­ლი მაქვს და ქე­რად გა­და­ვი­ღე­ბავ-მეთ­ქი. ასეც მო­ვი­ქე­ცი, მაგ­რამ ქერა თმა არ მო­მიხ­და, სა­ში­ნე­ლე­ბა ვი­ყა­ვი! ვე­რა­ფე­რი რომ ვე­ღარ მო­ვუ­ხერ­ხე, ძირ­ში მო­ვი­ჭე­რი - ფაქ­ტობ­რი­ვად, თავი გა­და­ვი­პარ­სე. ჰოდა, მას შემ­დეგ თმა არ შე­მი­ღე­ბავს.

თმის მო­სავ­ლე­ლად გან­სა­კუთ­რე­ბულ მე­თო­დებს არ ვი­ყე­ნებ. ახ­ლა­ხან რუ­სუ­ლი კომ­პა­ნი­ის მცე­ნა­რე­უ­ლი შამ­პუ­ნე­ბის გა­მო­ყე­ნე­ბა და­ვი­წყე. კმა­ყო­ფი­ლი ვარ. ხალ­ხუ­რი მე­თო­დიც ვიცი: კო­ნი­ა­კი, ზე­ი­თუ­ნის ზეთი, კვერ­ცხი ერ­თმა­ნეთ­ში უნდა აუ­რიო და თმა­ზე ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თით გა­ი­ჩე­რო. ამას დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით გა­ვა­კე­თებ­დი, მაგ­რამ სა­ა­მი­სოდ დრო არ მაქვს.

ვარ­ჯი­ში და დი­ე­ტა

- წო­ნის პრობ­ლე­მა არა­სო­დეს მქო­ნია. შარ­შან 2-3 კი­ლოგ­რა­მი მო­ვი­მა­ტე, რად­გან ცოტა არ იყოს, პა­სი­უ­რი წელი მქონ­და, მაგ­რამ მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, - გიხ­დე­ბაო. მას შემ­დეგ, რაც ვარ­ჯი­ში და­ვი­წყე, ისე გავ­ხდი, რომ ყვე­ლა სა­მო­სი დიდი მაქვს. სექ­ტემ­ბრის და­სა­წყის­ში საფ­რან­გეთ­ში გახ­ლდით, სა­დაც ძა­ლი­ან ვიწ­რო ჯინ­სის შარ­ვა­ლი ვი­ყი­დე. ჰოდა, გუ­შინ ჩა­ვიც­ვი და ისიც დიდი მქონ­და. თით­ქოს, წო­ნა­ში ბევ­რი არ და­მიკ­ლია, მაგ­რამ ასეა! ვგრძნობ, სხე­უ­ლის ფორ­მე­ბი შე­მეც­ვა­ლა.

სა­მო­სი

- სა­ერ­თოდ, უპი­რა­ტე­სო­ბას კომ­ფორ­ტულ სა­მოსს ვა­ნი­ჭებ. გა­მო­სას­ვლელ ტან­საც­მელს მე­გობ­რე­ბი მჩუქ­ნი­ან. მა­გა­ლი­თად, მი­რან­და მი­რი­ა­ნაშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც მოს­კოვ­ში ცხოვ­რობს და ხში­რად მოგ­ზა­უ­რობს, ყო­ველ­თვის ცდი­ლობს, ასე­თი სა­მო­სი ჩა­მო­მი­ტა­ნოს. მირ­ჩევს ხოლ­მე: ამა და ამ ღო­ნის­ძი­ე­ბის გახ­სნა­ზე ეს ჩა­იც­ვიო. იცის, რომ ძა­ლი­ან "მარ­ტი­ვად" ვი­მო­სე­ბი: ძი­რი­თა­დად, ჯინ­სით (ზა­ფხულ­ში - შორ­ტე­ბით) დავ­დი­ვარ...

დიდი "შო­პინ­გის­ტი" არ ვარ. როცა რა­მეს ვყი­დუ­ლობ, კარ­გად უნდა მო­ვი­სინ­ჯო და დავ­ფიქ­რდე - რას მო­უხ­დე­ბა. ზოგ­ჯერ მა­ღა­ზი­ა­ში შვი­ლიც მიმ­ყავს. ფეხ­საც­მელს რომ ვი­სინ­ჯავ, სულ მგო­ნია, რომ მი­ჭერს ან დიდი მაქვს. მი­რან­დამ ზუს­ტად იცის, რო­მე­ლი ზო­მის და რო­გო­რი სა­მო­სი უნდა მა­ჩუ­ქოს. არ ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, რომ რა­ი­მე არა­კომ­ფორ­ტუ­ლი ეჩუ­ქე­ბი­ნოს. შე­უძ­ლია, ჩემ­ზე უკეთ გან­სა­ზღვროს, თუ რა მო­მიხ­დე­ბა და რა - არა. ზო­გა­დად, ფე­რა­დი ტან­საც­მე­ლი მიყ­ვარს.

სამ­კა­უ­ლი და აქ­სე­სუ­ა­რი

- სამ­კა­უ­ლის მი­მართ გულ­გრი­ლი ვარ. ოქ­რო­სა და ბრი­ლი­ანტზე გა­გი­ჟე­ბუ­ლი არა­სო­დეს ვყო­ფილ­ვარ. ვერ­ცხლი უფრო მომ­წონს. სა­ერ­თოდ, ამო­ჩე­მე­ბა მიყ­ვარს: წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რია, რაც ეს სა­ყუ­რე მი­კე­თია. ერთ-ერთი მა­ღა­ზი­ის 500-ლა­რი­ა­ნი ვა­უ­ჩე­რი მო­ვი­გე, რო­მე­ლიც ძი­რი­თა­დად, სა­ჩუქ­რებ­ში დავ­ხარ­ჯე, მე კი მხო­ლოდ ეს სა­ყუ­რე შემ­რჩა. მეც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და ხალ­ხსაც მოს­წონს, კომ­პლი­მენტს ხში­რად მე­უბ­ნე­ბი­ან.

ჩან­თე­ბი და სა­ფუ­ლე­ე­ბი მიყ­ვარს. მგო­ნი, ეს აკ­ვი­ა­ტე­ბაა! შე­მიძ­ლია, ყო­ველ­დღე სხვა­დას­ხვა ჩან­თა ვა­ტა­რო. რო­მე­ლი ბრენ­დის არის, ამას მნიშ­ვნე­ლო­ბა არა აქვს. რა­მეს რომ დავ­კარ­გავ, ვფიქ­რობ, - რო­მელ ჩან­თა­ში მედო-მეთ­ქი? სათ­ვა­ლეც მიყ­ვარს, მაგ­რამ ვერ ვი­ყე­ნებ: თუ სა­ჭეს­თან არ ვზი­ვარ და მზე არ მა­წუ­ხებს, არ ვი­კე­თებ.

სვი­რინ­გი

- 10 წლის წინ ბეჭზე სვი­რინ­გი გა­ვი­კე­თე. მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლი იე­როგ­ლი­ფია, რომ­ლის მნიშ­ვნე­ლო­ბაც არ ვი­ცო­დი. მერე აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ თურ­მე, ჩემი და­ბა­დე­ბის წელი ყო­ფი­ლა. სვი­რინ­გი ისეთ ად­გილ­ზე მაქვს, რომ ვერ ვხე­დავ და არ მა­წუ­ხებს. ამ­ბო­ბენ, - ერთხელ რომ გა­ი­კე­თებ, მერე ახ­ლის გა­კე­თე­ბა გინ­დე­ბაო, მაგ­რამ ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში ასე არ მოხ­და; ვფიქ­რობ, ერ­თიც საკ­მა­რი­სია.

საქ­მე

- ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში თე­ატრს დიდი ად­გი­ლი უჭი­რავს. უკვე 17 წე­ლია, აქ ვმუ­შა­ობ და სცე­ნის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა არ შე­მიძ­ლია; აქა­უ­რო­ბა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს! თე­ატ­რში თავს ისე კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ, თით­ქოს სა­კუ­თარ სახ­ლში ვიყო. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ახლა ცოტა სხვა ფლანგზე გა­და­ვერ­თე - "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებს" ვგუ­ლის­ხმობ, მაგ­რამ ეს დრო­ე­ბი­თია. მალე რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი თე­ატ­რშიც დაგ­ვე­წყე­ბა და მერე რა უნდა ვქნა, არ ვიცი. მას შემ­დეგ, რაც სე­ზო­ნი გა­იხ­სნა, დღეს მე­ო­თხე სპექ­ტაკლს ვთა­მა­შობთ.

არ მე­გო­ნა, პრო­ექ­ტში - "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი" მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა ასე­თი რთუ­ლი თუ იქ­ნე­ბო­და. წლე­ბის წინ ბა­ლეტ­ზე დავ­დი­ო­დი: ეს რა­ღა­ცა­ში მეხ­მა­რე­ბა, რა­ღა­ცა­ში კი ხელს მიშ­ლის. სა­მე­ჯლი­სო ცეკ­ვა ხომ ბა­ლე­ტის­გან რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვავ­დე­ბა. ვცდი­ლობ და მინ­და, რომ ჩვენ მიერ შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი ცეკ­ვა კარ­გი და ლა­მა­ზი სა­ნა­ხა­ვი იყოს. ბუ­ნებ­რი­ვია, ისე ვერ ვი­ცეკ­ვებ, რო­გორც მა­გა­ლი­თად, ჯუ­ლი­ა­ნა და სა­ლო­მე ცეკ­ვა­ვენ, მაგ­რამ ეს საქ­მე ჩემ­თვის აზარ­ტუ­ლი გახ­და. რად­გან მა­ყუ­რე­ბელ­მა გა­და­წყვი­ტა, რომ პრო­ექ­ტში უნდა დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი, ახლა ვფიქ­რობ, რომ უფრო მეტი მო­მე­თხო­ვე­ბა. პრო­ექ­ტის გა­სუ­ლი სე­ზო­ნის მო­ნა­წი­ლე­ებს ვე­უბ­ნე­ბი, - ხალ­ხო, გეთ­ქვათ, ასე­თი რთუ­ლი საქ­მე თუ იყო-მეთ­ქი. ჩემი ჩან­თა პა­ტა­რა აფ­თი­აქს და­ემ­სგავ­სა: მა­ლა­მო­ე­ბი, ნემ­სე­ბი, "ზე­ლი­ონ­კა" - ყვე­ლა­ფე­რი მაქვს! აბ­სო­ლუ­ტუ­რად "მოშ­ლი­ლი" და "დან­გრე­უ­ლი" ვარ.

ჩემი პარტნი­ო­რი - ლე­ვან ახვლე­დი­ა­ნი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მო­ცეკ­ვა­ვეა. მისი მად­ლი­ე­რი ვარ, რად­გან მშვი­დად, მოთ­მი­ნე­ბით მი­ტანს (იღი­მის). ამას წი­ნათ, პრო­მოს­თვის ინ­ტერ­ვი­უს ვწერ­დით და ვთქვი: მე და ლე­ვა­ნი არ ვჩხუ­ბობთ-მეთ­ქი. დღეს წავ­კა­მათ­დით. ძა­ლი­ან ნერ­ვი­უ­ლობს, პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის გრძნო­ბა აქვს. უნდა, რომ კარ­გი ცეკ­ვა გა­მოგ­ვი­ვი­დეს...

ჩემი შვი­ლე­ბი პრო­ექტს თვალ­ყურს აქ­ტი­უ­რად ადევ­ნე­ბენ და ძა­ლი­ან ღე­ლა­ვენ. აინ­ტე­რე­სებთ, ჩემ შე­სა­ხებ ვინ რა თქვა, რა და­წე­რა? ზოგ­ჯერ სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ვი­ღა­ცე­ბი უხე­შად, უდი­ე­რად წე­რენ (მხო­ლოდ ჩემ მი­მართ - არა). მე ამას ყუ­რა­დღე­ბას არ ვაქ­ცევ, მაგ­რამ არ მინ­და, ასეთ­მა კო­მენ­ტა­რებ­მა ჩემს შვი­ლებ­ზე უარ­ყო­ფი­თად იმოქ­მე­დოს.

ოჯა­ხი

- მე, ჩემი შვი­ლე­ბი და სიძე (ტა­სოს ქმა­რი) ერ­თად ვცხოვ­რობთ. ამ ეტაპ­ზე შვი­ლებს ყუ­რა­დღე­ბას ვერ ვუთ­მობ. შინ ისე­თი დაღ­ლი­ლი ვბრუნ­დე­ბი, რომ ოჯა­ხის წევ­რებს მხო­ლოდ გა­დავ­კოც­ნი, ბო­დიშს ვუხ­დი, ვწვე­ბი და ვი­ძი­ნებ. ჩემ­მა ვაჟ­მა - ჯე­ჯიმ წელს სამ­სა­ხი­ო­ბო ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ა­ბა­რა. სწავ­ლა უკვე და­ე­წყო. ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლია, რად­გან არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ პე­და­გოგ­თან - გიზო ჟორ­და­ნი­ას­თან მოხ­ვდა. სხვა­თა შო­რის, ჩემი პე­და­გო­გიც ბა­ტო­ნი გიზო იყო... ტასო ახლა ორ­სუ­ლად არის. თე­ბერ­ვლის და­სა­წყის­ში გო­გო­ნას ვე­ლო­დე­ბით. ალ­ბათ, ჩემი ყუ­რა­დღე­ბა აკ­ლია...

ჩემ­თვის მთა­ვა­რია, შვი­ლებს საჭ­მე­ლი და­ვუ­ტო­ვო. ამი­ტომ დი­ლით ადრე ვდგე­ბი და სა­დილს ვამ­ზა­დებ. როცა ვიცი, რომ შინ სა­დი­ლი არის და ბავ­შვე­ბი მშივ­რე­ბი არ იქ­ნე­ბი­ან, და­ნარ­ჩენ­ზე აღარ ვღე­ლავ...

დას­ვე­ნე­ბა და გარ­თო­ბა

- ამ ზა­ფხულს კარ­გად და­ვის­ვე­ნე - რა­ჭა­ში ვი­ყა­ვი, სა­დაც ონი­სე ონი­ან­მა დამ­პა­ტი­ჟა; ნი­კორ­წმინ­და და სხვა სა­ლო­ცა­ვე­ბი მო­ვი­ა­რეთ. სვა­ნეთ­სა და აჭა­რა­შიც ვი­ყა­ვი, მა­ნამ­დე კი ბე­ი­რუთ­ში გახ­ლდით (დე­ი­დაშ­ვილ­მა დამ­პა­ტი­ჟა). სექ­ტემ­ბრის და­სა­წყის­ში მი­რან­და მი­რი­ა­ნაშ­ვილ­მა მე­გობ­რე­ბი საფ­რან­გეთ­ში მიგ­ვიწ­ვია... მოკ­ლედ, ზა­ფხულ­თან და­კავ­ში­რე­ბით სა­წუ­წუ­ნო არა­ფე­რი მაქვს, მაგ­რამ დას­ვე­ნე­ბა ახ­ლაც მჭირ­დე­ბა. წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ისე ვიღ­ლე­ბი, რომ კლუ­ბე­ბის, დის­კო­თე­კე­ბის გა­გო­ნე­ბა აღარ მსურს და სა­ღა­მოს 11 სა­ათ­ზე უკვე მძი­ნავს.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)