რუ­სეთ­ში და­ი­ბა­და და შვიდ წლამ­დე იქ ცხოვ­რობ­და. ამ­ბობს, რომ მისი ოჯა­ხი ევ­რო­პი­სა და აზი­ის გა­სა­ყარ­ზე მდგა­რი სა­ქარ­თვე­ლოს მო­დე­ლია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ში­ნა­გა­ნად თა­ვი­სუ­ფა­ლია, საკ­მა­ოდ მკაცრ, ტრა­დი­ცი­ულ ქარ­თულ ოჯახ­ში გა­ი­ზარ­და. შინ დაბ­რუ­ნე­ბის სა­ა­თებს უკონ­ტრო­ლებ­და აზი­ა­ტი მამა და კი­დევ უფრო აზი­ა­ტი ძმა ჩაც­მის სტილს უწუ­ნებ­და.

პრო­ფე­სი­აც მა­მას­თან შე­თან­ხმე­ბით აირ­ჩია, თუმ­ცა მა­ლე­ვე მიხ­ვდა, რომ "იქ არ მოხ­ვდა" და ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბას მიჰ­ყო ხელი. დღეს "მი­უ­ზიკ ბოქ­სის" პროგ­რა­მე­ბის დი­რექ­ტო­რია, პა­რა­ლე­ლუ­რად გა­და­ცე­მა "100° C"-ის პრო­დი­უ­სე­რი. ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ში საკ­მა­ოდ გრძე­ლი და ეკ­ლი­ა­ნი გზა აქვს გან­ვლი­ლი. ლიზა ვა­და­ჭ­კო­რი­ას ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე ვე­სა­უბ­რეთ.

- ჩემი ოჯა­ხი სა­ქარ­თვე­ლოს მა­გა­ლი­თია. ხომ ხში­რად ვსვამთ კი­თხვას, ევ­რო­პე­ლე­ბი ვართ თუ აზი­ე­ლე­ბი. მე ყო­ველ­თვის ვამ­ბობ, რომ - ორი­ვე. რა­ღაც ევ­რო­პის­გან ავი­ღეთ, მაგ­რამ აზი­ა­ტუ­რი ჩვე­ვაც ბევ­რი გვაქვს. თუნ­დაც ის, რომ კონ­სერ­ვა­ტო­რე­ბი ვართ, არ ვართ თა­მა­მე­ბი. ელე­მენ­ტა­რუ­ლად, ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში რე­ა­ლურ­მა შოუმ ვერ გა­ი­ხა­რა იმის გამო, რომ არ ვართ გახ­სნი­ლე­ბი, თა­ვი­სუფ­ლე­ბი. ქვეყ­ნის ეს მო­დე­ლი ჩემი ოჯა­ხის მო­დელს ჰგავს. რუ­სეთ­ში და­ვი­ბა­დე, შვი­დი წელი ვცხოვ­რობ­დი იქ, თუმ­ცა დე­დაც და მა­მაც ქარ­თვე­ლე­ბი არი­ან და ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბი ბო­ლომ­დე და­ცუ­ლი იყო ჩვენს ოჯახ­ში. ვარ თა­ვი­სუ­ფა­ლიც, ცო­ტას ვფიქ­რობ იმა­ზე, რას იტყვის ხალ­ხი და მაქვს გარ­კვე­უ­ლი ტრა­დი­ცი­უ­ლი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბიც ცალ­კე­ულ სა­კი­თხებ­ზე.

- ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბი ახ­სე­ნე, რო­მელ მათ­განს იცავ­დით ოჯახ­ში?

- კო­მუ­ნის­ტურ რუ­სეთ­ში და­ვი­ბა­დე, წინა სა­უ­კუ­ნე­ში. ამის მი­უ­ხე­და­ვად, აღ­დგო­მას ყო­ველ­თვის აღ­ვნიშ­ნავ­დით, კვერ­ცხსაც ვღე­ბავ­დით და პას­კა­საც ვა­ცხობ­დით. ეკ­ლე­სი­ა­შიც დავ­დი­ო­დით ზოგ­ჯერ ჩუ­მად. გვქონ­და ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­უ­ლი სამ­ზა­რე­უ­ლო, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ეკა­ტე­რინ­ბურ­გსა და ჩე­ლი­ა­ბინ­სკში ვცხოვ­რობ­დით. მამა სამ­ხედ­რო მფრი­ნა­ვი იყო, დედა დი­ა­სახ­ლი­სობ­და და სა­ცივს, ღომ­სა და ფხა­ლე­ულს ამ­ზა­დებ­და შუ­ა­გულ რუ­სეთ­ში. ინ­გრე­დი­ენ­ტებს სა­ქარ­თვე­ლო­დან უგ­ზავ­ნიდ­ნენ, მაგ­რამ მა­შინ მი­მოს­ვლა ად­ვი­ლი არ იყო. ამი­ტომ ზოგ­ჯერ იქა­ურ ბა­ზარ­შიც უხ­დე­ბო­და შევ­ლა. რამ­დე­ნი­მე კუ­რი­ო­ზუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია მახ­სენ­დე­ბა ამას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, როცა დედა გამ­ყიდ­ველს ჭარხლის ფოთ­ლებს სთხოვ­და. გა­ო­ცე­ბუ­ლა ის ქალი, ეს ნა­გა­ვია, ვყრით, გიჟი ხარო? უკი­თხავს. მერე სხვა მო­ვაჭ­რე­ე­ბის­თვის და­უ­ძა­ხია, ნა­ხეთ გი­ჟია, რას ყი­დუ­ლობ­სო.

- დედა მხო­ლოდ დი­ა­სახ­ლი­სობ­და?

- დედა ექი­მი იყო, მაგ­რამ იმის გამო, რომ მამა სულ და­კა­ვე­ბუ­ლი გახ­ლდათ და შინ თით­ქმის არ იყო, დედა იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­და, სამ­სა­ხუ­რი მი­ე­ტო­ვე­ბი­ნა და მთე­ლი თა­ვი­სი დრო ჩვენ­თვის, ჩემ­თვის და ჩემი ძმის­თვის და­ეთ­მო. იქ ხომ ბე­ბია-ბა­ბუა არ გვყავ­და. დე­დას კა­რი­ე­რა ჩვენს ბავ­შვო­ბას ემსხვერ­პლა.

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი და­რი­გე­ბა თუ გახ­სენ­დე­ბა მშობ­ლე­ბის მხრი­დან?

- მე უფრო მკაც­რად მზრდიდ­ნენ, ვიდ­რე მე ვზრდი ჩემს შვილს. ეს ალ­ბათ დრო­მაც მო­ი­ტა­ნა. მახ­სოვს, სკო­ლი­სა თუ სტუ­დენ­ტო­ბის პე­რი­ოდ­ში მამა სა­ათს მი­ნიშ­ნავ­და, 12 სა­ათ­ზე გვი­ან არ უნდა მივ­სუ­ლი­ყა­ვი სახ­ლში. მე­უბ­ნე­ბო­და, მე შენ გენ­დო­ბი, თუ ნდო­ბას დავ­კარ­გავ, არ­სად აღარ გა­გიშ­ვე­ბო. არას­დროს და­მირ­ღვე­ვია პი­რო­ბა და შე­სა­ბა­მი­სად, არც მა­მას შე­ვუ­მოწ­მე­ბი­ვარ, სად ვი­ყა­ვი, რას ვა­კე­თებ­დი. ჩემი მე­გო­ბა­რი ბი­ჭე­ბი ხში­რად მო­დი­ოდ­ნენ ჩემ­თან და არც ამას მიკ­რძა­ლავ­და მამა. დღეს ჩემს შვილს რომ ვუ­თხრა, 12 სა­ათს არ გა­და­ა­ცი­ლოო, მოკ­ვდე­ბა სი­ცი­ლით. ღა­მის 3 სა­ა­თამ­დე შე­უძ­ლია იბო­დი­ა­ლოს სა­დაც უნდა და მერე იტყვის, რა მოხ­და, მე ხომ უკვე ზრდას­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარო. უკ­ვირს, საყ­ვე­დურს თუ ვე­ტყვი... მე მა­მი­კოს შვი­ლი ვი­ყა­ვი, ძა­ლი­ან მა­თა­მა­მებ­და. ჩემს ძმას­თან მკაც­რი იყო და მე სულ კომ­პლი­მენ­ტებს მე­უბ­ნე­ბო­და, ჩემი ლა­მა­ზი და ჭკვი­ა­ნი შვი­ლიო, მა­ქებ­და. დე­დას არას­დროს შე­ვუ­ქი­ვარ. მეტ­საც გე­ტყვით, კომ­პლექ­სიც კი მქონ­და, რომ არც ლა­მა­ზი ვი­ყა­ვი და არც ჭკვი­ა­ნი. 15 წლის ასაკ­ში აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ უამ­რა­ვი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი მყავ­და. იმ­დე­ნი ბი­ჭის­გან ვი­ღებ­დი წე­რი­ლებს და სა­ჩუქ­რებს, მივ­ხვდი, რომ მა­ხინ­ჯიც არ ვი­ყა­ვი. რომ გა­ვი­ზარ­დე, დე­დას ვუ­საყ­ვე­დუ­რე, რა­ტომ არას­დროს არ მა­ქებ­დი-მეთ­ქი. მეც ასე გამ­ზარ­და დე­და­მო, მი­პა­სუ­ხა. მე მგო­ნია, რომ შვი­ლი ზო­მი­ე­რად უნდა შე­ა­ქო, ეს სტი­მუ­ლია, იყოს უკე­თე­სი... ჩემი მშობ­ლე­ბის სიმ­კაც­რის ფონ­ზე მე­ტის­მე­ტად თა­მა­მი და თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვარ. ძა­ლი­ან ტრა­დი­ცი­უ­ლი ოჯა­ხი მაქვს და მე რა­ტომ გა­მო­ვე­დი ასე­თი გიჟი და არა­ქარ­თუ­ლი ტი­პა­ჟი, თვი­თონ მიკ­ვირს (იცი­ნის). ჩემი ძმაც ძა­ლი­ან კონ­სერ­ვა­ტო­რია.

- ძმა არ გი­ნიშ­ნავ­და სახ­ლში მოს­ვლის დროს?

- რო­გორ არ მი­ნიშ­ნავ­და. ის მა­მა­ჩემ­ზე უა­რე­სი იყო. მახ­სოვს, ერთხელ ჩაც­მის სტი­ლი და­მი­წუ­ნა. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მივ­დი­ო­დი. მოკ­ლე წი­თე­ლი კაბა და თეთ­რი პი­ჯა­კი მეც­ვა. ხე­ლებ­ზე ავან­გარ­დუ­ლი ხელ­თათ­მა­ნე­ბი მე­კე­თა. რა არ მე­ძა­ხა, ვერც წარ­მო­იდ­გენთ. ისე მე­წყი­ნა, ავ­ტირ­დი.

- ძა­ლი­ან მოკ­ლე იყო ის კაბა?

- იმ­დე­ნად მოკ­ლე არა, რამ­დე­ნა­დაც გა­მომ­წვე­ვი. ახლა კი ვხვდე­ბი ამას, მა­შინ ვერ ვხვდე­ბო­დი. ან ძა­ლი­ან ჩა­ჩა­ჩუ­ლი დავ­დი­ო­დი სპორ­ტულ ფორ­მა­ში, ან ძა­ლი­ან გა­მომ­წვე­ვად. ისე გა­მომ­წვე­ვად, რომ ეჭ­ვიც კი შე­გე­პა­რე­ბო­და, ეს გოგო რა პრო­ფე­სი­ით არის და­კა­ვე­ბუ­ლიო (იცი­ნის).

- ვის ჰგავ­ხარ ხა­სი­ა­თით?

- მა­მას. ის ძა­ლი­ან მი­ზან­და­სა­ხუ­ლია, საკ­მა­ოდ ამ­ბი­ცი­უ­რიც, მხი­ა­რუ­ლი, ბუ­ნე­ბით თა­ვი­სუ­ფა­ლი, ოჯა­ხის მოყ­ვა­რუ­ლი. გა­რეგ­ნო­ბი­თაც მა­მას ვგა­ვარ.

- პრო­ფე­სია რო­გორ აირ­ჩიე?

- მა­მას უნ­დო­და ექი­მი გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი, სა­ჭი­როა ოჯახ­ში ექი­მიო, ამ­ბობ­და. არა­და, სის­ხლის და­ნახ­ვა­ზე გული მიმ­დი­ო­და. მე ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა მინ­დო­და. ამ პრო­ფე­სი­ით ვერ და­კავ­დე­ბი, სულ ორი გა­ზე­თი გა­მო­დის ქვე­ყა­ნა­ში და ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში "ბლა­ტე­ბი" დაგ­ჭირ­დე­ბაო, მი­თხრა. სა­ბო­ლო­ოდ მა­თე­მა­ტი­კურ გა­ნათ­ლე­ბა­ზე შევ­ჯერ­დით. გა­მოთ­ვლი­თი მა­თე­მა­ტი­კის ფა­კულ­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე, მაგ­რამ ამ ხუთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვგრძნობ­დი, რომ ეს არ იყო ჩემი საქ­მე. რა მექ­ნა, მორ­ჩი­ლი შვი­ლი ვი­ყა­ვი. ში­ნა­გა­ნად ჩემ­ში კი ჩქეფ­და ჩანჩქე­რი და გე­ი­ზე­რი, მაგ­რამ ზო­გა­დად მორ­ჩი­ლი ვი­ყა­ვი. რომ და­ვამ­თავ­რე, 1-2 წელი კვლე­ვით ინ­სტი­ტუ­ტში წა­ვი­მუ­შა­ვე, მაგ­რამ რუ­სეთ­ში რომ წა­ვე­დით, მინ­სკში ჰუ­მა­ნი­ტა­რულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჟურ­ნა­ლის­ტი­კის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე. ვერ და­ვამ­თავ­რე, მაგ­რამ რამ­დე­ნი­მე კურ­სი გა­ვი­ა­რე.

- პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რი, პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სი...

- 1998 წელს დავ­ბრუნ­დით თბი­ლის­ში. მა­შინ რა­დიო "აუ­დი­ენ­ცია" რუ­სუ­ლე­ნო­ვა­ნი იყო. კოკა ყან­დი­აშ­ვი­ლი იყო "აუ­დი­ენ­ცი­ის" მფლო­ბე­ლი, მისი მე­უღ­ლე ნონა - რა­დი­ოს დი­რექ­ტო­რი. წამ­ყვა­ნად და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. ჩემს გა­და­ცე­მას ერ­ქვა "ლიზა სა­ოც­რე­ბა­თა ქვე­ყა­ნა­ში". მა­შინ ზე­პო­პუ­ლა­რუ­ლი წამ­ყვა­ნე­ბი იყ­ვნენ მა­მუ­კა ბე­რი­კა, რო­მე­ლიც დღეს კა­ლი­ფორ­ნი­ა­ში ცხოვ­რობს, დაფ­ნა, სოფო მო­სი­ძე, ეკა ხო­ფე­რია, თუ არ ვცდე­ბი, ეკა ბე­რი­ძეც. პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სი იყო 80 ლარი, თუმ­ცა არ მახ­სოვს, რაში დავ­ხარ­ჯე. მა­შინ ოჯა­ხი უკვე მქონ­და. ზღვა­ზე უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ ვთქვი, რა დროს ზღვაა, რა­დი­ო­ში ვი­წყებ მუ­შა­ო­ბას-მეთ­ქი.

- კა­რი­ე­რის­ტი ხარ?

- (ფიქ­რობს) ალ­ბათ უფრო კა­რი­ე­რის­ტი ვარ, ვიდ­რე მე­ო­ჯა­ხე, თუმ­ცა ჩემი შვი­ლი თა­ვად გავ­ზარ­დე. მის­თვის 10 წლამ­დე არა­ფე­რი მო­მიკ­ლია და მხო­ლოდ ამის მერე გა­ვე­დი სამ­სა­ხურ­ში. თა­ვი­სუ­ფალ დროს ყო­ველ­თვის ოჯახს ვუთ­მობ, მაგ­რამ როცა სამ­სა­ხურ­ში ვარ, შე­იძ­ლე­ბა ბევ­რი ოჯა­ხუ­რი პრობ­ლე­მა და­მა­ვი­წყდეს.

- სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზეც მინ­და ვი­სა­უბ­როთ.

- სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი, როცა პირ­ვე­ლად შე­მიყ­ვარ­და, მის სა­ხელ­სა და გვარს ვერ ვი­ტყვი. ახლა ცო­ლი­ა­ნია, შვი­ლე­ბიც ჰყავს და შე­იძ­ლე­ბა მის ცოლს არ ესი­ა­მოვ­ნოს. თუმ­ცა ვერ შედ­გა ურ­თი­ერ­თო­ბა. ერ­თმა­ნეთს რქე­ბით ვე­ჯა­ხე­ბო­დით. მე არ ვარ ად­ვი­ლი სა­ურ­თი­ერ­თო. ფეთ­ქე­ბა­დი ვარ, ორ­მა­გი გუ­რუ­ლი, დე­დით და მა­მით. უნდა და­მით­მო, ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა რომ შეძ­ლო.

- გაქვს ფორ­მუ­ლა, რო­გო­რი უნ­და იყოს კარ­გი ქარ­თვე­ლი ცოლი?

- შე­უძ­ლე­ბე­ლია იყო შე­სა­ნიშ­ნა­ვი დი­ა­სახ­ლი­სი და წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ქალი პრო­ფე­სი­ა­ში. ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში სა­ღა­მოს ექვს სა­ათ­ზე უნდა და­ი­ხუ­რო ქუდი, წახ­ვი­დე სახ­ლში და სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში იტ­რი­ა­ლო. მე სამ­სა­ხურ­ში ვზი­ვარ დღე და ღამე და რო­გორ ვიქ­ნე­ბი შე­სა­ნიშ­ნა­ვი დი­ა­სახ­ლი­სი. ამი­ტომ მე ალ­ბათ ვერ ვარ იდე­ა­ლუ­რი ქარ­თვე­ლი ცოლი. თუმ­ცა ვიცი, რომ ჩემი ქმრის­თვის აბ­სო­ლუ­ტუ­რად მი­სა­ღე­ბი ვარ. ის ბევრ რა­მე­ზე ხუ­ჭავს თვალს. ამას წი­ნათ ჩემი ძმა ეუბ­ნე­ბა ჩემს ქმარს, - მე ჩემს ცოლს ასეთ კა­ბა­ში, ამ­ხე­ლა ქუს­ლებ­ზე შუ­ა­ღა­მი­სას პრე­ზენ­ტა­ცი­ა­ზე არ გა­ვუშ­ვებ­დიო. კი­დევ კარ­გი, ჩემი ძმის­ნა­ი­რი ქმა­რი არ შემ­ხვდა. აქამ­დე და­ვი­წყე­ბუ­ლიც მე­ყო­ლე­ბო­და (იცი­ნის). ჩემ­მა ქმარ­მა უპა­სუ­ხა, მომ­წონს, როცა ჩემს ცოლს ლა­მა­ზად აც­ვია და ყუ­რა­დღე­ბას იქ­ცევს, მე ვენ­დო­ბი და თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლიც ვარო. ასე რომ, ჩემი ქმა­რი ბევრ რა­მე­ზე ხუ­ჭავს თვალს.

- შენ რაზე ხუ­ჭავ თვალს?

- იმა­ზე, რომ უყ­ვარს ძმა­კა­ცებ­თან ერ­თად ქე­ი­ფი. იმა­ზე, რომ მთვრა­ლი მო­დის სახ­ლში. მე არ მიყ­ვარს ალ­კოჰო­ლი, არ ვსვამ და შე­სა­ბა­მი­სად, ვერც ნას­ვამ მა­მა­კა­ცებს ვი­ტან. არ მიყ­ვარს გა­უ­თა­ვე­ბე­ლი ქარ­თუ­ლი სუფ­რა, უზო­მო სმა და ლა­პა­რა­კი. მაგ­რამ მას უყ­ვარს და რა ვქნა? ვე­ჩხუ­ბო ამის გამო?! ის ხომ არ მე­ჩხუ­ბე­ბა, მე რომ მოკ­ლე კა­ბე­ბით დავ­დი­ვარ?! ვუთ­მობთ ერ­თმა­ნეთს და ამ დათ­მო­ბა­ში გა­მო­დის იდე­ა­ლუ­რი ოჯა­ხი. ასე რომ, მე ვიცი რე­ცეპ­ტი, რო­გო­რი უნდა იყოს იდე­ა­ლუ­რი ოჯა­ხი. ეს არის ურ­თი­ერ­თდათ­მო­ბის სა­ფუძ­ველ­ზე აწყო­ბი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა. დღეს მე გა­ვა­კე­თებ სა­დილს, ხვალ არ მეც­ლე­ბა და შენ გა­ა­კე­თებ, რა მოხ­და მერე.

- იცის კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა?

- კი, რო­გორ არა, და არც ეთა­კი­ლე­ბა.

- ლიზა, თა­ვად რა გა­მოც­დი­ლე­ბა გა­უ­ზი­ა­რე შვილს?

- ვას­წავ­ლე ის, რომ ქალ­მა ყო­ველ­თვის უნდა იცო­დეს სა­კუ­თა­რი თა­ვის ფასი, რომ ქალს ზნე­ო­ბა უნდა გა­აჩ­ნდეს, უნდა ახ­სოვ­დეს, რომ ქარ­თვე­ლია. ჩემი შვი­ლი საფ­რან­გეთ­ში სწავ­ლობ­და, სხვა ქვეყ­ნებ­შიც მო­უ­წია ყოფ­ნამ და ზუს­ტად ვიცი, რომ არ­სად ისე­თი არა­ფე­რი გა­უ­კე­თე­ბია, რი­სიც შერ­ცხვე­ბო­და მას ან მე. არას­დროს არა­ვის ერთი გა­დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი სი­ტყვაც არ უთ­ქვამს იაზე, მაგ­რამ არას­დროს და­მის­ვამს და არ და­მი­რი­გე­ბია, ასე და ასე მო­ი­ქე­ცი-მეთ­ქი. ეს ოჯა­ხი­დან მო­დის და ამის­თვის დე­დაც სა­ჭი­როა და მა­მაც. მა­მას თა­ვი­სი ქცე­ვის ნორ­მე­ბი აქვს, მის­გან სწავ­ლობს, რო­გო­რი უნდა იყოს კაცი და დე­დას - თა­ვი­სი. ია სულ ამ­ბობს, ჩემი მშობ­ლე­ბი ჩემ­თვის სა­მა­გა­ლი­თო­ე­ბი არი­ა­ნო. ჩვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლიც მა­გა­ლი­თია მის­თვის, თუმ­ცა იდე­ა­ლუ­რე­ბი არ ვართ, ჩხუ­ბიც ყო­ფი­ლა ჩვენს ოჯახ­ში და კა­მა­თიც.

- შეც­დო­მებს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა ვუშ­ვებთ, რო­მე­ლი­მე მათ­განს გან­სა­კუთ­რე­ბით თუ ნა­ნობთ?

- ბევ­რი შეც­დო­მა და­მიშ­ვია, მძი­მე დღე­ე­ბიც მქო­ნია, უმუ­შე­ვა­რიც ვყო­ფილ­ვარ, გა­ჭირ­ვე­ბაც მი­ნა­ხავს, მაგ­რამ მთა­ვა­რია, რომ ისე­თი არა­ფე­რი ჩა­მი­დე­ნია, რის გა­მოც შემ­რცხვე­ბო­და.

ჩვე­ნი პრო­ფე­სია ცოტა პრე­ტენ­ზი­უ­ლია. ყო­ველ­თვის ვი­ღაც რჩე­ბა უკ­მა­ყო­ფი­ლო. ზოგ­ჯერ არც იცი და ვი­ღაც შენ­ზე ნა­წყე­ნია. განა შე­იძ­ლე­ბა ადა­მი­ანს, რო­მელ­მაც გა­და­ცე­მა "პრეს-პრე­სი" გა­ვი­ა­რე, გა­ნა­წყე­ნე­ბუ­ლი რეს­პონ­დენ­ტე­ბი არ მყავ­დეს?

- და არა­სო­დეს გი­ნა­ნია იმის გამო, რომ ვი­ღა­ცას აწყე­ნი­ნე?

- მა­სა­ლას რომ წერ, უკვე იცი, რომ ვი­ღაც ნა­წყე­ნი დარ­ჩე­ბა. რამ­დე­ნი­მე წლის წინ ირი­ნა ონაშ­ვი­ლის მო­დე­ლე­ბის ჩვე­ნე­ბა გა­ი­მარ­თა. ცოტა კრი­ტი­კუ­ლი მა­სა­ლა მო­ამ­ზა­და ჩვენ­მა ჟურ­ნა­ლის­ტმა. გა­ნა­წყე­ნე­ბულ­მა და­მი­რე­კა ირი­ნამ, მაგ­რამ და­ვუ­სა­ბუ­თე, რომ ეს სა­ჭი­რო იყო, რა თქმა უნდა, ეს რომ არ და­მე­წე­რა, არც ეწყი­ნე­ბო­და, მაგ­რამ, მე­ო­რე მხრივ, მი­მაჩ­ნია, რომ თუ ასე ვფიქ­რობ, უნდა დავ­წე­რო კი­დეც. იმის გამო, რომ ვი­ღაც ცნო­ბი­ლი სა­ხეა, არ უნდა შე­ვი­ზღუ­დოთ. ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში ამას ობი­ექ­ტუ­რი ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა აღარ ჰქვია.

- ლიზა, თუ არ­სე­ბობს მე­გობ­რო­ბა ჟურ­ნა­ლისტსა და რეს­პონ­დენტს შო­რის?

- მე­გობ­რო­ბა არ­სე­ბობს, მაგ­რამ ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში შენ მას­ზე არ უნდა წერო. იმი­ტომ, რომ არ იქ­ნე­ბი ობი­ექ­ტუ­რი, არას­დროს წარ­მო­ა­ჩენ მას სრუ­ლად. მე ყო­ველ­თვის მირ­ჩევ­ნია, ჩემი რეს­პონ­დენ­ტი ჩემ­თვის უც­ნო­ბი ადა­მი­ა­ნი იყოს. ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში გა­ცი­ლე­ბით სა­ინ­ტე­რე­სოდ და მწვა­ვედ და­წერ, მო­ამ­ზა­დებ სი­უ­ჟეტს. ეს არის ჩვე­ნი პრო­ფე­სია, რო­მე­ლიც ბევ­რს არ ეს­მის. მე კარ­გად მეს­მის პრე­სის იმ ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის, რო­მელ­თაც ხში­რად სა­თა­უ­რის გამო აკ­რი­ტი­კე­ბენ. აი, ახლა, მე და შენ ხომ ვი­სა­უბ­რეთ. საკ­მა­ოდ სა­ინ­ტე­რე­სო ინ­ტერ­ვიუ შედ­გა. გა­მო­ვა ჟურ­ნა­ლი და ისე­თი სა­თა­უ­რი ექ­ნე­ბა ამ მა­სა­ლას, მთე­ლი თბი­ლი­სი და­მი­რე­კავს, ხომ კარ­გად ხარო. მაგ­რამ მე არას­დროს ვუ­რე­კავ ჟურ­ნა­ლისტს და არ ვსაყ­ვე­დუ­რობ ამის გამო. ვიცი, რომ სტა­ტია სა­თა­უ­რით იყი­დე­ბა. ჟურ­ნა­ლის­ტი ვალ­დე­ბუ­ლია, მაქ­სი­მა­ლუ­რად მწვა­ვე მო­მენ­ტი წა­მოს­წი­ოს წინა პლან­ზე, რომ ინ­ტერ­ვი­უმ და­ა­ინ­ტე­რე­სოს მკი­თხვე­ლი. ის, რომ მე თეთ­რი და ფუმ­ფუ­ლა ვარ, არა­ვის აინ­ტე­რე­სებს. ხალ­ხს აინ­ტე­რე­სებს რამ­დენ­ჯერ იჩხუ­ბა ცოლ-ქმარ­მა, რამ­დენ­ჯერ ეს­რო­ლეს ერ­თმა­ნეთს თეფ­შე­ბი.

- ისე, იყო თეფ­შე­ბის სრო­ლა?

- აქამ­დე არ მი­სუ­ლა საქ­მე, მაგ­რამ ერთხელ ლიფ­ტის კარი კი და­ა­ზი­ა­ნა ჩემ გამო. წლე­ბის წინ, ახალ­და­ქორ­წრი­ნე­ბუ­ლე­ბი რომ ვი­ყა­ვით, დი­მამ ცოტა და­ლია. მე, რო­გორც ყო­ველ­თვის, ამის გამო ვე­ბუ­ზღუ­ნე­ბო­დი. დიდ­ხანს მის­მი­ნა და ბო­ლოს, მოთ­მი­ნე­ბის ფი­ა­ლა რომ აევ­სო, მუშ­ტი და­არ­ტყა ლიფ­ტის კარს. კა­რა­ტის­ტია და გა­ტე­ხა. მა­შინ გავ­ჩერ­დი (იცი­ნის). მივ­ხვდი, რომ გა­და­ვა­ჭარ­ბე, მე­ტის­მე­ტი მო­მი­ვი­და.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)