20 სექ­ტემ­ბერს "პრო­ფი­ლი" ახალ სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სე­ზონს იწყებს. გა­და­ცე­მა ხუთი წლის გახ­და და ამი­ტომ ცვლი­ლე­ბა­საც ბევ­რს გვპირ­დე­ბი­ან. რა­დი­კა­ლუ­რად შე­იც­ვა­ლა სტი­ლი წამ­ყვან­მა, ის გლა­მუ­რუ­ლი იმი­ჯი, რო­მე­ლიც თა­ვის დრო­ზე მაია ასა­თი­ანს ავ­თან­დილ­მა შე­უქ­მნა, ჯინ­სის და­ხე­ულ მოკ­ლე კომ­ბი­ნე­ზონ­სა და კე­დებ­ზე გაც­ვა­ლა. სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში სუ­რა­თებს დიდი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა. მა­ყუ­რებ­ლის დიდ ნა­წილს წამ­ყვა­ნის ახა­ლი იმი­ჯი მო­ე­წო­ნა, მაგ­რამ იყო გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი აზ­რიც. კონ­კუ­რე­ტი კო­ლე­გა ნა­ნუ­კა ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნი ასე გა­მო­ეხ­მა­უ­რა: "ეს ან ღა­და­ვია, ან შე­მო­მა­პა­რეთ, ლაბ­რა­დო­რიც თუ არის და როს­ტო გა­და­ცე­მა­ში". ასეთ კრი­ტი­კას მაია აღარ პა­სუ­ხობს, მი­აჩ­ნია, რომ დუ­მი­ლი ოქ­როა და "პრო­ფი­ლის" ლან­ძღვა - ჩავ­ლი­ლი მდი­ნა­რე.

- წელს "პრო­ფი­ლი" ხუთი წლის ხდე­ბა და უკვე მე­ა­თე სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სე­ზონს ვი­წყებთ. ყო­ველ წელს პრე­ტენ­ზია გვაქვს, რომ ამ ჟანრ­ში მო­დის კა­ნონ­მდებ­ლე­ბი ვი­ყოთ. მა­ყუ­რე­ბე­ლი და­მე­თან­ხმე­ბა, რომ ყო­ვე­ლი სე­ზო­ნის გახ­სნა ახა­ლი სი­ტყვა იყო გა­სარ­თობ მე­დი­ა­ში. დრო იც­ვლე­ბა, სა­ტე­ლე­ვი­ზიო ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბი იხ­ვე­წე­ბა და ჩვენც მას­თან ფე­ხის აწყო­ბა გვი­წევს. "პრო­ფი­ლის" წარ­მა­ტე­ბის სა­ი­დუმ­ლო არის არა მხო­ლოდ მა­ღა­ლი რე­ი­ტინ­გი, არა­მედ ამ რე­ი­ტინ­გის სტა­ბი­ლუ­რო­ბა. ახა­ლი სე­ზო­ნის დად­გო­მი­სას ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, მეც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ვიყო. ში­ნა­გა­ნად ადა­მი­ა­ნი ვერ შე­იც­ვლე­ბა, მით უმე­ტეს ჩემს ასაკ­ში, მაგ­რამ მინ­და, რა­ი­მე გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი შევ­თა­ვა­ზო მა­ყუ­რე­ბელს. წელს გა­დავ­წყვი­ტე, უფრო ში­ნა­უ­რუ­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ არა ფა­მი­ლა­რუ­ლი. ში­ნა­გა­ნად არ შე­ვიც­ვლე­ბი, არ შე­იც­ვლე­ბა ჩემი საქ­ცი­ე­ლი, არ გავ­ხდე­ბი უტაქ­ტო და ვიქ­ნე­ბი ისე­თი, რო­გო­რიც ვარ. რე­ა­ლუ­რად ცხოვ­რე­ბა­ში ისე მაც­ვია, რო­გორც ახლა ეკ­რან­ზე გა­მოვ­ჩნდე­ბი. ჩემი ოცწ­ლი­ა­ნი ჟურ­ნა­ლის­ტუ­რი კა­რი­ე­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში, 15 წელი რე­პორ­ტი­ო­რი ვი­ყა­ვი და ჯინ­სი და კედი ჩემ­თვის უცხო ხილი არ არის. ჩემი და ავ­თან­დი­ლის ტან­დე­მი ოც წელს ით­ვლის. კა­რი­ე­რა­ში მა­საც სი­ახ­ლე აქვს, მო­დის ახა­ლი სახ­ლი გახ­სნა და ბევ­რი ერ­თობ­ლი­ვი გეგ­მა გვა­კავ­ში­რებს. ვფიქ­რობ, მა­ყუ­რებ­ლის­თვის ცვლი­ლე­ბე­ბის ხილ­ვა უფრო სა­ინ­ტე­რე­სოა, ხან­და­ხან სარ­კე­ში ყუ­რე­ბი­სას შე­იძ­ლე­ბა, სა­კუ­თა­რი თა­ვიც კი მოგ­ბეზ­რდეს.

- ახა­ლი სე­ზო­ნის და­წყე­ბის წინ იმი­ჯის შეც­ვლით ალ­ბათ ძა­ლი­ან გა­რის­კეთ.

- რა თქმა უნდა, მაგ­რამ ასეთ დროს, პირ­ველ რიგ­ში, მა­ყუ­რებ­ლის აზრი გვა­ინ­ტე­რე­სებს. ვინც არ რის­კავს, იმას არც უმარ­თლებს. ბევ­რი სი­ახ­ლე გვექ­ნე­ბა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩვე­ნი არა­კე­თილ­მო­სურ­ნე­ე­ბი შემ­დეგ ამ­ბო­ბენ, თით­ქოს "პრო­ფილ­ში" არა­ნა­ი­რი სი­ახ­ლე არ ყო­ფი­ლა. ძვე­ლი თე­მე­ბი­დან რამ­დე­ნი­მე დარ­ჩე­ბა, ახა­ლი სა­ხე­ე­ბის აღ­მო­ჩე­ნა, ქველ­მოქ­მე­დე­ბა, და­კარ­გუ­ლე­ბი, ნე­ბის­მი­ე­რი ლან­ძღვის ატა­ნა ღირს იმად, რომ თუნ­დაც ერთი ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა და­დე­ბი­თად შე­იც­ვა­ლოს. ამას ყო­ველ­გვა­რი კეკ­ლუ­ცო­ბის გა­რე­შე გე­უბ­ნე­ბით. ხუთ­შა­ბა­თი სა­ღა­მო, ათი სა­ა­თი - ეს ჩვე­ნი დროა. 20 სექ­ტემ­ბერს გა­ვალთ ეთერ­ში და მა­ყუ­რე­ბელს დიდ სი­ურპრიზს ვუმ­ზა­დებთ, რად­გან "პრო­ფი­ლის" ერთ-ერთი სა­უ­კე­თე­სო სე­ზო­ნი და­ი­წყე­ბა. სე­ზო­ნის პირ­ველ ნა­წილს შოუს პრინ­ციპ­ზე ავა­გებთ. ისევ ვი­თა­ნამ­შრომ­ლებთ მა­ყუ­რე­ბელ­თან, მათ წე­რი­ლებს, სურ­ვი­ლებს გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებთ.

- ჟურ­ნა­ლის­ტებს ხში­რად ადა­ნა­შა­უ­ლე­ბენ, რომ ისი­ნი რეს­პონ­დენ­ტე­ბის ერთ წრე­ზე ტრი­ა­ლე­ბენ, ამ მხრივ თუ გექ­ნე­ბათ სი­ახ­ლე­ე­ბი?

- დიახ, ყვე­ლა­ნა­ი­რად ვეც­დე­ბით, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მარ­კე­ტინ­გუ­ლად პა­ტა­რა ბა­ზა­რია. თუმ­ცა ვა­მა­ყობთ, რომ "პრო­ფი­ლი" ის გა­და­ცე­მაა, სა­დაც ახა­ლი ვარ­სკვლა­ვე­ბი იბა­დე­ბი­ან. ჩვენ ვემ­ზა­დე­ბით ხმა­უ­რის­თვის, კრი­ტი­კის­თვის, შე­ქე­ბის­თვის და ლან­ძღვის­თვის. პირ­ვე­ლი გა­და­ცე­მა ერ­თდრო­უ­ლად ხმა­უ­რი­ა­ნი, გლა­მუ­რუ­ლი, სა­ჭო­რაო, სა­ხალ­ხო, მხი­ა­რუ­ლი და მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი იქ­ნე­ბა. ყვე­ლა სე­ზონს ასე ვი­წყებთ. ვცდი­ლობთ, ჩვე­ნი­ვე და­წე­სე­ბუ­ლი თა­მა­სა კი­დევ უფრო მაღ­ლა ავ­წი­ოთ.

- თქვენს ახალ ფო­ტო­ებს, რო­მე­ლიც სე­ზო­ნის და­წყე­ბამ­დე გა­მოქ­ვეყ­ნდა, უკვე მოჰ­ყვა აზ­რთა სხვა­დას­ხვა­ო­ბა სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში...

- თუ შე­იძ­ლე­ბა, აქ მხო­ლოდ გა­ვი­ცი­ნებ და მეტს არა­ფერს ვი­ტყვი.

- თქვენ­მა კო­ლე­გა ნა­ნუ­კა ჟორ­ჟო­ლი­ან­მა, თქვე­ნი ახა­ლი ფო­ტო­ე­ბის ნახ­ვის შემ­დეგ "ფე­ის­ბუქ­ზე" და­წე­რა, "ეს ან ღა­და­ვია, ან შე­მო­მა­პა­რეთ, ლაბ­რა­დო­რიც თუ არის და როს­ტო გა­და­ცე­მა­ში".

- თუ შე­იძ­ლე­ბა, გა­ვი­ცი­ნებ. პრე­სას გაქვთ ერთი კარ­გი მე­თო­დი, რო­დე­საც წერთ, "იცი­ნის" და შემ­დეგ ამას ფრჩხი­ლებ­ში სვამთ...

- ახალ სე­ზონ­ზე კონ­კუ­რენ­ცია ალ­ბათ უფრო გა­იზ­რდე­ბა?

- ხუთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში "პრო­ფი­ლი" არა­სო­დეს გა­სუ­ლა ეთერ­ში ცა­რი­ელ ზოლ­ზე. ხუთ­შა­ბათ სა­ღა­მოს, ათ სა­ათ­ზე, სხვა­დას­ხვა არხზე ჩნდე­ბო­და გა­და­ცე­მე­ბი და მერე ქრე­ბო­და, ან სა­ე­თე­რო დღეს იც­ვლი­და. ამის გამო, თვი­თტ­კბო­ბა არა­სო­დეს გვქო­ნია. აქ­ტი­უ­რად ვემ­ზა­დე­ბით კონ­კუ­რენ­ცი­ის­თვის. ნე­ბის­მი­ერ გა­და­ცე­მას, რო­მე­ლიც გა­ბე­დავს და ეთერ­ში "პრო­ფი­ლის" დროს გავა, წარ­მა­ტე­ბას ვუ­სურ­ვებ და ასეთ გამ­ბე­და­ო­ბას ვუ­წო­ნებ (იღი­მე­ბა).

- რამ­დე­ნად ჯან­სა­ღია ქარ­თულ ტე­ლე­სივ­რცე­ში კონ­კუ­რენ­ცია?

- ჩვენ­თან კონ­კუ­რენ­ცია ხან­და­ხან მტრო­ბას ემ­სგავ­სე­ბა, თუმ­ცა მე ჩემი ღირ­სე­ბა მაქვს და ამ თე­მა­ზე სა­უ­ბა­რი არ მინ­და.

- ადრე ყო­ველ­თვის პა­სუ­ხობ­დით კო­ლე­გე­ბის კრი­ტი­კას...

- დუ­მი­ლი ოქ­როა... მთა­ვა­რია, ყვე­ლამ თა­ვი­სი საქ­მე აკე­თოს. რთუ­ლი თვე მო­დის, სა­არ­ჩევ­ნო თე­მა­ტი­კით დატ­ვირ­თუ­ლი, ამი­ტომ ვფიქ­რობ, ახლა ჩვე­ნი მთა­ვა­რი ამო­ცა­ნაა, დაღ­ლილ ტე­ლე­მა­ყუ­რე­ბელს ცოტა გან­ტვირ­თვის სა­შუ­ა­ლე­ბა მივ­ცეთ. არ მაქვს იმის ფუ­ფუ­ნე­ბა, რომ სხვა რა­ღა­ცე­ბით დავ­კავ­დე. სო­ცი­ა­ლურ ქსელს თვალს ვა­დევ­ნებ, მად­ლო­ბას ვუხ­დი ყვე­ლას მხარ­და­ჭე­რის­თვის, ვი­ღებ კრი­ტი­კას, მაგ­რამ ვი­საც დღეს იმის­თვის სცა­ლია, რომ "პრო­ფი­ლი" ლან­ძღოს, მა­შინ გა­მო­დის, რომ მარ­თლაც წარ­მა­ტე­ბუ­ლი გა­და­ცე­მა ვყო­ფილ­ვართ.

- ლან­ძღა­ვენ გა­და­ცე­მას და თან უყუ­რე­ბენ?

- ამას ხში­რად მე­კი­თხე­ბი­ან, მაგ­რამ "პრო­ფი­ლის" ლან­ძღვა უკვე ჩავ­ლი­ლი მდი­ნა­რეა.

- ფო­ტო­სე­სი­ის დროს მი­თხა­რით, მა­ყუ­რე­ბელს არ ეგო­ნოს, რად­გან ამ ფორ­მა­ში გა­და­ვი­ღე ფო­ტო­ე­ბი, სტუ­დი­ა­შიც ასე­თი ჩაც­მუ­ლი გა­მოვ­ჩნდე­ბიო.

- და­ვე­ლო­დოთ ხუთ­შა­ბათ სა­ღა­მოს და ვნა­ხოთ, საკ­მა­ოდ სა­ინ­ტე­რე­სო იმი­ჯით წარვდგე­ბი. 35 წლის ვარ და თი­ნე­ი­ჯერს ვერ და­ვემ­სგავ­სე­ბი, უბ­რა­ლოდ, ის გლა­მუ­რუ­ლი სტი­ლი, რო­მე­ლიც ავ­თან­დილ­მა მო­ი­ფიქ­რა, უფრო ყო­ველ­დღი­უ­რი გახ­დე­ბა.

- ხში­რად ამ­ბობთ, რომ "პრო­ფი­ლი" სა­ხალ­ხო გა­და­ცე­მაა.

- სწო­რედ ამი­ტომ, თუ გა­და­ცე­მა სა­ხალ­ხოა, წამ­ყვან­საც ისე უნდა ეც­ვას, რო­გორც მის მა­ყუ­რე­ბელს აც­ვია.

- თქვენს ახალ იმიჯ­ზე აზრი ორად გა­ი­ყო, გარ­და კრი­ტი­კო­სე­ბი­სა, არ­სე­ბობს მე­ო­რე ნა­წი­ლი, ვინც აღ­ნიშ­ნა, სად იყო მაია ასა­თი­ა­ნი აქამ­დეო.

- აქ ვი­ყა­ვი, ამ დღეს ვე­ლო­დე­ბო­დი. ფი­ზი­კუ­რად მზად უნდა იყო, რომ ეს გა­რის­კო. სამი თვე, სა­ნამ ეთერ­ში არ ვი­ყა­ვით, აქ­ტი­უ­რად ვცუ­რავ­დი, ვვ­არ­ჯი­შობ­დი. ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვა­კე­თე იმის­თვის, რომ ფორ­მა­ში ჩავ­მდგა­რი­ყა­ვი. ჩემ­თვის მთა­ვა­რია, ეს­თე­ტი­კუ­რად გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბო­დე.

- თუმ­ცა წო­ნის პრობ­ლე­მა არა­სო­დეს გქო­ნი­ათ.

- დიახ, მაგ­რამ რო­დე­საც წლე­ბი გე­მა­ტე­ბა, ჯობს, სპორ­ტუ­ლი ფორ­მა შე­ი­ნარ­ჩუ­ნო, რად­გან ვე­რა­სო­დეს გახ­დე­ბი ისე­თი, რო­გო­რიც 18 წლის ასაკ­ში იყა­ვი.

- გა­და­ცე­მა­ში თა­ნა­წამ­ყვა­ნი ხომ არ გე­ყო­ლე­ბათ?

- (იცი­ნის) მე იგი­ვე ვარ მა­რად და მა­რად.

- არც ცხო­ვე­ლებს ვე­ლო­დეთ?

- ცხო­ვე­ლე­ბის მე­ში­ნია (იღი­მე­ბა).

- ალ­ბათ სკან­და­ლუ­რი სტუმ­რე­ბი ისევ გე­ყო­ლე­ბათ, გა­სულ სე­ზონ­ზე, სტუ­დი­ა­ში ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი მცი­რე პლას­ტი­კუ­რი ოპე­რა­ცი­ე­ბიც ვნა­ხეთ.

- ვა­მა­ყობ, რომ ბევრ და­ხუ­რულ თე­მა­ზე პირ­ვე­ლად ჩვენ­თან და­ი­წყეს სა­უ­ბა­რი. სკან­და­ლი სკან­და­ლის­თვის არა­სო­დეს გა­მი­კე­თე­ბია, მა­ინც ვფიქ­რობ, რომ მო­რა­ლურ ზღვარს არ უნდა გა­და­ა­ბი­ჯო. ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, რომ მა­ყუ­რე­ბე­ლი ზო­გი­ერთ სტუ­მარს კრი­ტი­კუ­ლად შეხ­ვედ­რია, დას­მუ­ლა შე­კი­თხვაც, რა­ტომ მო­ვიწ­ვი­ეთ გა­და­ცე­მა­ში ესა თუ ის ადა­მი­ა­ნი და რა­ტომ და­ვუთ­მეთ დრო. ჩვენ ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი ვართ და სწო­რად არ მი­მაჩ­ნია, რომ სა­ე­თე­რო დრო მხო­ლოდ და­დე­ბით ადა­მი­ა­ნებს და­ვუთ­მოთ, ან ვინ გან­სა­ზღვრავს ამას? ამ ლო­გი­კით ეთერ­ში მხო­ლოდ სან­ტა-კლა­უ­სი უნდა გყავ­დეს. რო­დე­საც ადა­მი­ანს სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბა აქვს, ჩვენ ვყვე­ბით მის ის­ტო­რი­ას და ის ცუ­დია თუ კარ­გი, მა­ყუ­რე­ბე­ლი თა­ვად გან­სა­ზღვრავს.

- "პრო­ფი­ლი" გა­ნახ­ლე­ბუ­ლი სტუ­დი­ით გავა ეთერ­ში...

- დიახ, ძა­ლი­ან დიდი სტუ­დია გვაქვს, რამ­დე­ნი­მე ზო­ნად დავ­ყა­ვით. სივ­რცე იმ­დე­ნად დი­დია, რომ ბევ­რი ექ­სპე­რი­მენ­ტის ჩა­ტა­რე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა გვექ­ნე­ბა. სტუ­დი­ა­ში ერთი ცენ­ტრა­ლუ­რის ნა­ცვლად, ახლა სამი სხვა­დას­ხვა გა­მო­სას­ვლე­ლი გვექ­ნე­ბა. არ და­გა­ვი­წყდეთ, რომ ჩვენ­თან ხში­რად ხვდე­ბი­ან და­კარ­გუ­ლე­ბი ერ­თმა­ნეთს.

- "პრო­ფი­ლის" სხვა­დას­ხვა გა­და­ცე­მა­ში მა­ყუ­რე­ბელს სა­კუ­თარ ცხოვ­რე­ბა­ზეც დო­ზი­რე­ბუ­ლად აწ­ვდი­დით ინ­ფორ­მა­ცი­ას, მაგ­რამ ბოლო სე­ზონ­ზე სა­კუ­თარ თავ­ზე აღარ სა­უბ­რობ­დით.

- დიდი ხა­ნია, რაც გა­და­ცე­მა­ში ჩემს შე­სა­ხებ არა­ფე­რი მით­ქვამს. ვიცი, რა­ტომ, მაგ­რამ... რა გი­თხრათ, რით გა­გა­ხა­როთ (იღი­მე­ბა).

- არ მახ­სოვს ასე­თი სი­ტყვა­ძუნ­წი მაია ასა­თი­ა­ნი.

- სი­ტყვებს ვზო­მავ (იღი­მე­ბა)... რო­დე­საც მა­ყუ­რე­ბელს ჩემ შე­სა­ხებ კი­თხვე­ბი უჩ­ნდე­ბა, თქვე­ნი სა­შუ­ა­ლე­ბით შე­სა­ნიშ­ნა­ვი შან­სი მეძ­ლე­ვა, ვუ­პა­სუ­ხო.

- გუნ­დი თუ შე­იც­ვა­ლა, რო­მე­ლიც გა­და­ცე­მა­ზე მუ­შა­ობს...

- გუნ­დი კი არა, უკვე ოჯა­ხის წევ­რე­ბი ვართ, იმ­დე­ნად ხმა­შე­წყო­ბი­ლად ვმუ­შა­ობთ. გა­და­ცე­მის ხა­რის­ხი ყვე­ლა ჩვენ­გა­ნის ღირ­სე­ბის საქ­მეა. ჩვენს გუნდში მთა­ვა­რი ის არის, რომ თა­ნას­წო­რე­ბი ვართ. ეკ­რან­ზე მხო­ლოდ მე ვჩან­ვარ, რად­გან წამ­ყვა­ნი ვარ, მაგ­რამ რე­ა­ლუ­რად მზა­დე­ბის პრო­ცე­სი უფრო მიყ­ვარს. "პრო­ფი­ლის" ავ­ტო­რო­ბა ბევ­რად უფრო სა­ინ­ტე­რე­სოა ჩემ­თვის, ვიდ­რე მისი წაყ­ვა­ნა. გა­და­ცე­მის ავ­ტო­რი მაია ძა­ლი­ან გან­სხვავ­დე­ბა მისი წამ­ყვა­ნის­გან. წამ­ყვა­ნი ავ­ტო­რის მო­გო­ნი­ლია.

- ამ­ბო­ბენ, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ხართ, ვიდ­რე ეკ­რან­ზე. ისიც უთ­ქვამთ, რომ ეთერ­ში სხვა­ნა­ი­რად ლა­პა­რა­კობთ.

- ცხოვ­რე­ბა­ში რო­გო­რი ვარ, მხო­ლოდ მე ვიცი. რო­გორ ფიქ­რობთ, ცხოვ­რე­ბა­ში სხვა­ნა­ი­რად ვლა­პა­რა­კობ? ეკ­რანს თა­ვი­სი ეს­თე­ტი­კა აქვს. ისე არ უნდა ლა­პა­რა­კობ­დე, რო­გორც სახ­ლში ან სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში. ცხოვ­რე­ბა­ში უწ­მა­წუ­რი სი­ტყვაც მით­ქვამს და ხმა­მაღ­ლაც მი­სა­უბ­რია მე­გო­ბარ­თან, მაგ­რამ ეკ­რან­ზე სხვა­ნა­ი­რად ვიქ­ცე­ვი. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, და­ვი­ღა­ლე თა­ვის მარ­თლე­ბით და იმის მტკი­ცე­ბით, რომ რო­დე­საც სა­ჯა­რო პერ­სო­ნა ხარ, გაკ­რი­ტი­კე­ბენ. თუ ხუთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში შევ­ძე­ლით, რომ მუდ­მი­ვად გან­ხილ­ვის სა­გა­ნი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით, გა­მო­დის, რომ წარ­მა­ტე­ბის­თვის მიგ­ვიღ­წე­ვია, მაგ­რამ რო­გორც კი ჩათ­ვლი, რომ ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი ხარ, იმ დღეს დამ­თავ­რდე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი. ეს წლე­ბის წინ სა­კუ­თარ თავ­ზე გა­მოვ­ცა­დე და დღემ­დე ახა­ლი სე­ზო­ნის და­წყე­ბი­სას, ისე­თი გან­ცდა მაქვს, რომ დამ­წყე­ბი ჟურ­ნა­ლის­ტი ვარ.

- მაია, დას­ვე­ნე­ბის დრო­საც გა­და­ცე­მის ახალ სე­ზონ­ზე ფიქ­რობ­დით?

- გა­გიკ­ვირ­დე­ბათ და გა­და­ცე­მა, რომ­ლი­თაც სე­ზო­ნი და­ი­წყე­ბა, შარ­შან იან­ვარ­ში დავ­გეგ­მეთ. უბ­რა­ლოდ, რთუ­ლად გან­სა­ხორ­ცი­ე­ლე­ბე­ლი იდეა იყო და დროს მო­ი­თხოვ­და. კარგ სა­ტე­ლე­ვი­ზიო პრო­დუქტს ერთ და ორ დღე­ში ვერ გა­ა­კე­თებ. არ მიყ­ვარს, რო­დე­საც ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი სა­უბ­რო­ბენ, რამ­დე­ნი ღამე გა­ა­თე­ნეს და რო­გორ იშ­რო­მეს, ამა­ზე მეც მი­სა­უბ­რია. ეს მა­ყუ­რებ­ლის საქ­მე არ არის. საკ­მა­ოდ ხან­გრძლი­ვი დას­ვე­ნე­ბა გა­მო­მი­ვი­და, ძა­ლი­ან გა­დაღ­ლი­ლი ვი­ყა­ვი. ათი დღე თურ­ქეთ­ში და­ვის­ვე­ნე ჩემს შვილ­თან ერ­თად. ყვე­ლა­ზე ბედ­ნი­ე­რი ჩემი შვი­ლის გვერ­დით ვარ, არ აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, სად ვიმ­ყო­ფე­ბით, მთა­ვა­რია, ერ­თად ვი­ყოთ.

- ხში­რად გა­მი­გია, რომ მაია გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად პო­პუ­ლა­რუ­ლი რე­გი­ო­ნებ­შია. რო­გორ გხვდე­ბათ მა­ყუ­რე­ბე­ლი?

- პო­პუ­ლა­რო­ბა ჩემი შრო­მის თან­მდე­ვია. ეს იმ­დე­ნად სა­ო­ცა­რი გან­ცდაა, რომ რო­დე­საც მა­ყუ­რე­ბელს ვხვდე­ბი, მგო­ნია, რომ ყვე­ლა პრობ­ლე­მის და­მარ­ცხე­ბას შევ­ძლებ, ნე­ბის­მი­ერ გა­სა­ჭირს გა­ვუმკლავ­დე­ბი. ეს არის ის, რაც პი­როვ­ნუ­ლად მა­საზ­რდო­ებს. ადრე თქვენც მე­კი­თხე­ბო­დით, რო­გორ გა­ვუ­ძე­ლი იმ უარ­ყო­ფით ტალ­ღას, რო­მე­ლიც ერთი პე­რი­ო­დი წა­მო­ვი­და. პა­სუ­ხი ერ­თია, იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის სით­ბომ და ყუ­რა­დღე­ბამ გა­და­მა­ტა­ნი­ნა, რომ­ლე­ბიც მა­შინ ქუ­ჩა­ში მხვდე­ბოდ­ნენ, მა­ნუ­გე­შებ­დნენ და სიყ­ვა­რულს გა­მო­ხა­ტავ­დნენ.

- რო­დე­საც წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტი ხართ, რე­ი­ტინ­გუ­ლი გა­და­ცე­მა გაქვთ, რა­ტომ გა­ნიც­დი­დით ასე უარ­ყო­ფით კო­მენ­ტა­რებს?

- იმი­ტომ, რომ მეც ადა­მი­ა­ნი ვარ და რკი­ნის­გან არ ვარ შექ­მნი­ლი. რაც უფრო დი­დია წარ­მა­ტე­ბა, უარ­ყო­ფი­თი მხა­რეც იზ­რდე­ბა. არა­ვის სი­ა­მოვ­ნებს, როცა ცუ­დად მო­იხ­სე­ნი­ე­ბენ. კარ­გია, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი დამ­თავ­რდა და იმე­დია, თა­ვი­დან არ და­ი­წყე­ბა. რე­ა­ლუ­რად წარ­მა­ტე­ბამ ბევ­რი უარ­ყო­ფი­თი რამ მო­მი­ტა­ნა, არ იყო მარ­ტი­ვი.

- ეს ტალ­ღა თქვე­ნი ოჯა­ხის წევ­რებს თუ შე­ე­ხო?

- ჯერ­ჯე­რო­ბით არა და კი­დევ კარ­გი, რომ არ შე­ე­ხოთ. ალ­ბათ მო­რა­ლუ­რად არც ისე ცუ­დად მი­ცხოვ­რია. უამ­რავ რა­ღა­ცას ამ­ბობ­დნენ... ამ ასაკ­ში უკვე ვის­წავ­ლე იმის და­ნახ­ვა, სა­ი­დან უბე­რავს ქარი. მთა­ვა­რია, პი­როვ­ნუ­ლად სა­კუ­თა­რი, ადა­მი­ა­ნუ­რი სახე შე­ი­ნარ­ჩუ­ნო. გზის ბო­ლოს გა­მოჩ­ნდე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი. დრო ისე­თი უც­ნა­უ­რი რამ არის, ყვე­ლა­ფე­რი და­იწ­რი­ტე­ბა და თა­ვის ად­გილ­ზე დად­გე­ბა. ამი­ტომ ჯო­ბია, მდი­ნა­რის პი­რას ჩა­მოჯ­დე და და­ე­ლო­დო.

- თქვენ ახლა ამ მდი­ნა­რის პი­რას ზი­ხართ და ელო­დე­ბით?

- დიახ... ვიცი, ინ­ტერ­ვი­უს ბო­ლოს ალ­ბათ პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე მკი­თხავთ. ამ კი­თხვას ხში­რად მის­ვა­მენ. სიყ­ვა­რულ­საც ვე­ლო­დე­ბი, რა­ტო­მაც არა. სუ­ლე­ლი ვიქ­ნე­ბი, რომ ეს არ გი­თხრათ. რა თქმა უნდა, მინ­და, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში არ­სე­ბობ­დეს ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც მო­რა­ლუ­რად და­მი­ცავს ამ ყვე­ლაფ­რის­გან და პრობ­ლე­მებ­თან მარ­ტო არ დამ­ტო­ვებს. იმე­დია, ასე­თი ადა­მი­ა­ნი გა­მოჩ­ნდე­ბა. ში­ნა­გა­ნად არ ვარ ისე­თი ძლი­ე­რი, რო­გო­რიც გა­რეგ­ნუ­ლად ვჩან­ვარ.

- არ მჯე­რა, რომ თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი არ გყავთ.

- რო­გორ არა, მაგ­რამ ასე მგო­ნია, რომ წარ­მა­ტე­ბამ პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზეც მო­ახ­დი­ნა გავ­ლე­ნა. ამ ბოლო დროს, რო­დე­საც სა­კუ­თარ თავს ვუღ­რმავ­დე­ბი, აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ მი­ჭირს იმ ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, ვინც წარ­მა­ტე­ბის შემ­დეგ გა­მიც­ნო. თით­ქოს ჩემი სა­ხით ცნო­ბილ ადა­მი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბენ. არ ვიცი, შე­იძ­ლე­ბა, ბე­დიც არ იყო. ალ­ბათ არ გა­მოჩ­ნდა ისე­თი ადა­მი­ა­ნი, ვი­საც ისე შე­ვიყ­ვა­რებ­დი, რომ თავს დავ­კარ­გავ­დი. თუ გა­მოჩ­ნდე­ბა, რა­ტო­მაც არა.

- სა­ჩუქ­რებს თუ გიგ­ზავ­ნი­ან თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი?

- შე­იძ­ლე­ბა არა­ა­დეკ­ვა­ტურ რა­ღა­ცას ვამ­ბობ, მაგ­რამ რო­დე­საც სრუ­ლი­ად უც­ნო­ბი ან შე­და­რე­ბით ნაკ­ლე­ბად ნაც­ნო­ბი ადა­მი­ა­ნი სა­ჩუ­ქარს მიგ­ზავ­ნის, ფა­მი­ლა­რო­ბად მი­მაჩ­ნია და არ მიყ­ვარს. შე­იძ­ლე­ბა, ძვე­ლი ყა­ი­დის ქა­ლის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა დავ­ტო­ვო, მაგ­რამ თავს შე­უ­რა­ცხყო­ფი­ლად ვგრძნობ.

- მაია, ამ ხუთ­მა წელ­მა რე­ა­ლუ­რად შეგცვა­ლათ?

- ჩემი ცხოვ­რე­ბა ამო­ატ­რი­ა­ლა. რე­ა­ლუ­რად ამ­დე­ნი წელი აქამ­დე მოვ­დი­ო­დი და აქ რომ მო­ვე­დი, მივ­ხვდი, რომ არც ისე იოლი ყო­ფი­ლა. ჩემს თავს სულ ვე­კი­თხე­ბი, ღირ­და ამად? რო­გორ არ ღირ­და, თუნ­დაც იმი­ტომ, რომ ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჩემი საქ­მე, ყო­ვე­ლი სექ­ტემ­ბე­რი უდი­დე­სი აზარ­ტია და ჩვე­ნი გა­და­ცე­მა ახ­ლაც დიდი გა­მოწ­ვე­ვე­ბის წი­ნა­შე დგას. ჩვენ უნდა მოვხსნათ ჩვე­ნი­ვე შექ­მნი­ლი რე­კორ­დი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი კი იმ ფილ­მს მახ­სე­ნებს, ჯო­ტია ცა­ა­ვა ქვას რომ ის­ვრის... (იღი­მე­ბა).

ნინო გი­გიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)