ამ­ჯე­რად "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბის" ქმა­რი ლე­ვან ყო­ჩი­აშ­ვი­ლი და მისი ნამ­დვი­ლი მე­უღ­ლე მა­რი­ნა ყა­ჭაშ­ვი­ლი დავ­კი­თხეთ. წყვი­ლის ქორ­წი­ნე­ბა 15 წელს ით­ვლის. მა­რი­ნა უცხო ენე­ბის სპე­ცი­ა­ლის­ტია. ამ­ჯე­რად დე­დო­ბაა მისი ძი­რი­თა­დი პრო­ფე­სია. წყვილს ორი შვი­ლი ჰყავს, 13 წლის კე­სა­რია და 5 წლის ვა­სი­კო. ცოლ-ქმა­რი რე­დაქ­ცი­ა­ში გვეს­ტუმ­რა. ჯერ მა­რი­ნა დავ­კი­თხეთ და მერე უფ­ლე­ბა მი­ვე­ცით, ქმრის ინ­ტერ­ვი­უს დას­წრე­ბო­და, კარ­ნა­ხი­სა და მი­ნიშ­ნე­ბე­ბის გა­რე­შე. თუმ­ცა ერთხელ მა­ინც მო­უხ­და პი­რო­ბის დარ­ღვე­ვა, ქმრის რო­მე­ლი პა­სუ­ხი გა­აპ­რო­ტეს­ტა მა­რი­ნამ, ჩვე­ნი ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ.

- სად და რო­გორ გა­ი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი?

მა­რი­ნა:

- მე და ლე­ვა­ნი ერთი რა­ი­ო­ნი­დან ვართ, დე­დოფ­ლის­წყა­რო­დან. ლე­ვა­ნი დე­და­ჩემ­თან მო­ვი­და მო­სამ­ზა­დებ­ლად ინ­გლი­სურ­ში. იქ ვნა­ხე პირ­ვე­ლად. გა­ვი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი, დავ­მე­გობ­რდით და და­ი­წყო და და­ი­წყო.

- ერ­თად ხომ არ ის­ხე­დით გაკ­ვე­თილ­ზე?

- არა, მე ლე­ვან­ზე უფ­რო­სი ვარ.

ლე­ვა­ნი:

- მა­რი­ნას დედა უცხო ენე­ბის სპე­ცი­ა­ლის­ტია. ბავ­შვებს ამ­ზა­დებ­და. ჩე­მებ­მა მას­თან მი­მიყ­ვა­ნეს მო­სამ­ზა­დებ­ლად. იქ შევ­ხვდი პირ­ვე­ლად მა­რი­ნას.

- რო­გო­რი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა დაგ­რჩათ პირ­ვე­ლად მას­ზე, რით მოგ­ხიბ­ლათ. რო­გორ გგო­ნი­ათ, თქვენ­ზე რა წარ­მოდ­გე­ნა შე­ექ­მნა მას?

მა­რი­ნა:

- სე­რი­ო­ზუ­ლი, სიმ­პა­თი­უ­რი და მა­მა­კა­ცუ­რი იყო. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ასა­კით პა­ტა­რა იყო, ამ მხრივ თა­ნა­ტო­ლი ბი­ჭე­ბის­გან გა­მო­ირ­ჩე­ო­და. მა­საც მო­ვე­წო­ნე. ეს იმ­თა­ვით­ვე იგ­რძნო­ბო­და.

ლე­ვა­ნი:

- პირ­ვე­ლი­ვე ნახ­ვით მო­მე­წო­ნა და მას მერე სულ მომ­წონს. მა­საც მო­ვე­წო­ნე მგო­ნი (იღი­მე­ბა). ეს გა­მო­ხედ­ვა­შიც ჩან­და და საქ­ცი­ელ­შიც.

- ქორ­წი­ნე­ბის თა­რი­ღი?

მა­რი­ნა:

- ზუს­ტად არ მახ­სოვს. 15 წლის წინ იყო ეს ყვე­ლა­ფე­რი. ვხვდე­ბო­დით ერ­თმა­ნეთს, და­ი­წყო შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის ხანა. ხან ვა­ხერ­ხებ­დით შეხ­ვედ­რას, ხან - ვერა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩვ­ენი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის შე­სა­ხებ ჩვენ­მა მშობ­ლებ­მა იცოდ­ნენ, ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს გა­დავ­წყვი­ტეთ გავ­პა­რუ­ლი­ყა­ვით და დავ­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვით. მა­შინ ლე­ვა­ნი სტუ­დენ­ტი იყო. ხელი ცოტა მოგ­ვი­ა­ნე­ბით მო­ვა­წე­რეთ, პირ­ვე­ლი შვი­ლი, კესო, გვყავ­და უკვე.

ლე­ვა­ნი:

- არ მახ­სოვს, 1998 წელი იყო, ხელი რომ მო­ვა­წე­რეთ. ჯვა­რი დღემ­დე არ დაგ­ვი­წე­რია.

- ვინ გა­მო­ტყდა პირ­ვე­ლი სიყ­ვა­რულ­ში?

მა­რი­ნა:

- ლე­ვა­ნი. მა­შინ მო­ბი­ლუ­რე­ბი არ იყო, სახ­ლის ტე­ლე­ფონ­ზე და­მი­რე­კა და გა­მო­მი­ტყდა გრძნო­ბა­ში.

ლე­ვა­ნი:

- (დიდ­ხანს ფიქ­რობს) მგო­ნი, მა­რი­ნა.

მა­რი­ნა:

- მე?!

ლე­ვა­ნი:

- არა? მო­ი­ცა (ფიქ­რობს)!

- ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვი შე­კი­თხვაა, უფრო რთუ­ლე­ბიც მაქვს.

- (იცი­ნი­ან) მგო­ნი, მე გა­მოვ­ტყდი. თუ არ ვცდე­ბი დე­დოფ­ლის­წყა­როს რკი­ნიგ­ზის სად­გურ­თან სკვერ­ში გა­ვუმ­ხი­ლე ჩემი გრძნო­ბე­ბის შე­სა­ხებ. მა­შინ­ვე და­ვი­თან­ხმე.

- თუ იცით, რამ­დენ­ჯერ ჰყვა­რე­ბია თქვე­ნამ­დე? თქვენ?

მა­რი­ნა:

- ერთხელ. მე ლე­ვა­ნიმ­დე სე­რი­ო­ზუ­ლი გრძნო­ბა არ მქო­ნია. მგო­ნია, რომ ლე­ვა­ნიც იმა­ვეს იტყვის, რად­გან მისი პირ­ვე­ლი გა­ტა­ცე­ბა ბავ­შვუ­რი იყო.

ლე­ვა­ნი:

- მგო­ნი არ ჰყვა­რე­ბია. მერ­ვე კლა­სი­დან გა­ვი­ცა­ნი მა­რი­ნა, ვინ უნდა მყვა­რე­ბო­და მა­ნამ­დე. მას მერე ერ­თად მოვ­დი­ვართ, გა­სა­თხო­ვა­რი შვი­ლი გვყავს უკვე.

- როცა რა­ი­მე­ზე ვერ თან­ხმდე­ბით, ვინ თმობს უფრო ხში­რად?

მა­რი­ნა:

- მე. ვჩუმ­დე­ბი და მთავ­რდე­ბა კა­მა­თი. სი­ჩუ­მე ჩემი ია­რა­ღია. თან მე უფრო დამთმო­ბი ვარ ხა­სი­ა­თით. ლე­ვანს, რო­გორც ყვე­ლა ხე­ლო­ვანს, ხელ­შე­წყო­ბა სჭირ­დე­ბა. ოჯა­ხის წევ­რე­ბი ვცდი­ლობთ, ყვე­ლა­ნა­ი­რად შე­ვუ­წყოთ ხელი.

ლე­ვა­ნი:

- მა­რი­ნა. ვუფრ­თხილ­დე­ბით ერ­თმა­ნეთს. ხან მე ვთმობ და ხან მა­რი­ნა. უბ­რა­ლოდ, უფრო ხში­რად მა­რი­ნა თმობს. ეტყო­ბა, ის უფრო მიფრ­თხილ­დე­ბა (იღი­მე­ბა).

- ბო­ლოს რაზე იკა­მა­თეთ?

მა­რი­ნა:

- წა­მოს­ვლის წინ მან­ქა­ნა­ში ვი­კა­მა­თეთ. ლე­ვა­ნი ძა­ლი­ან პუნ­ქტუ­ა­ლუ­რია, არ უყ­ვარს, როცა სად­მე აგ­ვი­ა­ნებს. მე და­ვაგ­ვი­ა­ნე და სახ­ლში რომ არ დავ­ხვდი თა­ვის დრო­ზე, ამა­ზე გა­მიბ­რაზ­და.

ლე­ვა­ნი:

- ახლა მან­ქა­ნა­ში ვი­კა­მა­თეთ მსუ­ბუ­ქად, არ ჩაგ­ვი­ხო­ცია ერ­თმა­ნე­თი. და­აგ­ვი­ა­ნა და ამა­ზე გა­ვუბ­რაზ­დი. არ მიყ­ვარს, როცა მე­ლო­დე­ბი­ან. მირ­ჩევ­ნია, ადრე მი­ვი­დე. მე­გო­ნა მაგ­ვი­ან­დე­ბო­და და თურ­მე ვცდე­ბო­დი. ისე­დაც, როცა სად­მე მივ­დი­ვართ, ხომ შე­იძ­ლე­ბა ორი სა­ა­თით ადრე და­ი­წყოს მომ­ზა­დე­ბა. ეს იმ დროს იწყებს, როცა უკვე უნდა გა­ვი­დეთ.

- რა არ მოგ­წონთ ერ­თმა­ნე­თის ხა­სი­ათ­ში, რას საყ­ვე­დუ­რობთ ერ­თმა­ნეთს?

მა­რი­ნა:

- უც­ბად იცის აფეთ­ქე­ბა. შე­იძ­ლე­ბა, მარ­თლა გა­საბ­რა­ზე­ბე­ლი რამ ისე გა­ა­ტა­როს, არც მი­აქ­ცი­ოს ყუ­რა­დღე­ბა და უმ­ნიშ­ვნე­ლო რა­მე­ზე უც­ბად აფეთ­ქდეს. ეს არ მომ­წონს. მას რა არ მოს­წონს? არ ვარ ისე­თი მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი, რო­გო­რიც ლე­ვა­ნი. მის ნივ­თებს არ უნდა შე­ე­ხო. თუ შე­ე­ხე­ბი, აუ­ცი­ლებ­ლად თა­ვის ად­გი­ლას უნდა დადო. ზო­გა­დად უწეს­რი­გო­ბა­საც ვერ იტანს.

ლე­ვა­ნი:

- არა­პუნ­ქტუ­ა­ლუ­რო­ბა და უწეს­რი­გო­ბა არ მომ­წონს.

- მა­რი­ნა მო­უ­წეს­რი­გე­ბე­ლია?

- მო­უ­წეს­რი­გე­ბე­ლი აქვს ნივ­თე­ბი. ცოტა უყუ­რა­დღე­ბოც არის. მა­რი­ნას არ მოს­წონს, როცა წეს­რიგ­თან და­კავ­ში­რე­ბით შე­ნიშ­ვნებს ვაძ­ლევ, ჩემი ზედ­მე­ტად მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლო­ბა აღი­ზი­ა­ნებს.

- რაზე წუ­წუ­ნებს ხში­რად? თქვენ?

მა­რი­ნა:

- ადა­მი­ა­ნი ხომ ასეა მო­წყო­ბი­ლი, რაც მეტ ყუ­რა­დღე­ბას აქ­ცევ, მით მეტს ითხოვს. ლე­ვანს ჰგო­ნია, რომ სა­თა­ნა­დოდ არ ვაქ­ცევ ყუ­რა­დღე­ბას, ძა­ლი­ან მომ­თხოვ­ნია. მე არ ვარ წუ­წუ­ნა.

ლე­ვა­ნი:

- არ არის ეგე­თი ტიპი. არა­ფერ­ზე არ წუ­წუ­ნებს. მე უფრო მა­ხა­სი­ა­თებს წუ­წუ­ნი, ჭირ­ვე­უ­ლი ვარ. მეტ ყუ­რა­დღე­ბას ვი­თხოვ, მაგ­რამ მა­ვი­წყდე­ბა, რომ ორი შვი­ლი გვყავს და მა­თაც სჭირ­დე­ბათ ყუ­რა­დღე­ბა. ამ სა­კი­თხში არ ვარ მარ­თა­ლი.

- რისი ფო­ბია აქვს? თქვენ?

მა­რი­ნა:

- სი­მაღ­ლის ეში­ნია. მე წყლის შიში მაქვს.

ლე­ვა­ნი:

- თაგ­ვის ეში­ნია, ჭექა-ქუ­ხი­ლის, წყლის. მე სი­მაღ­ლის მე­ში­ნია, ფრე­ნის.

- რო­დის აქვს და­ბა­დე­ბის დღე? თქვენ?

მა­რი­ნა:

- 23 თე­ბერ­ვალს. მე - 29 ივ­ლისს.

ლე­ვა­ნი:

- 29 ივ­ლისს. მე 26 თე­ბერ­ვალს.

- რა აჩუ­ქეთ ბო­ლოს და­ბა­დე­ბის დღე­ზე? მან რა გი­სახ­სოვ­რათ?

მა­რი­ნა:

- სუ­ნა­მო. გიჟ­დე­ბა სუ­ნა­მო­ებ­ზე. ლე­ვან­მა (ფიქ­რობს) ორი­გი­ნა­ლუ­რი ლარ­ნა­კი მა­ჩუ­ქა, იცის, რომ მიყ­ვარს. ფუ­ლიც მა­ჩუ­ქა და ლარ­ნა­კიც.

ლე­ვა­ნი:

- ლარ­ნა­კი მო­მე­წო­ნა მა­ღა­ზი­ა­ში, შავ-წი­თელ ფე­რებ­ში იყო და ის ვუ­ყი­დე. ვიცი, რომ ლარ­ნა­კე­ბი უყ­ვარს. სა­შაქ­რე­ე­ბიც კი საყ­ვა­ვი­ლე­ე­ბად გვაქვს ოჯახ­ში ქცე­უ­ლი (იცი­ნის). მა­რი­ნამ სუ­ნა­მო მა­ჩუ­ქა, მგო­ნი.

- მისი საყ­ვა­რე­ლი კერ­ძი? თქვე­ნი?

მა­რი­ნა:

- სა­ლა­თე­ბიც უყ­ვარს და ხორ­ცე­უ­ლიც, თუმ­ცა ჭა­მა­ზე გა­გი­ჟე­ბუ­ლი არ არის. მეც არ ვარ დიდი გურ­მა­ნი. ერ­თა­დერ­თი, რა­საც ვერ ვი­ტან, არის ბად­რი­ჯა­ნი, არას­დროს მი­ჭა­მია. და­ნარ­ჩენს ცოტა-ცო­ტას ყვე­ლა­ფერს ვჭამ. ლე­ვანს, მგო­ნი, მწვა­ნე ლო­ბიო არ უყ­ვარს.

ლე­ვა­ნი:

- მწვა­დი და ხინ­კა­ლი უყ­ვარს. მე, გა­გე­ცი­ნე­ბათ, და ბოსტნე­უ­ლით ვიკ­ვე­ბე­ბი, ქათ­მის ხორ­ცი და მა­ი­ო­ნე­ზი მიყ­ვარს, ერთი სი­ტყვით, სა­ლა­თე­ბი.

- ვის ელა­პა­რა­კე­ბა მო­ბი­ლუ­რი ტე­ლე­ფო­ნით დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ხში­რად? თქვენ?

მა­რი­ნა:

- დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში სა­ერ­თოდ ვერ ვხე­დავ. შა­ბათ­საც აქვს გა­და­ღე­ბე­ბი ზოგ­ჯერ. ისე უყ­ვარს მო­ბი­ლუ­რით ლა­პა­რა­კი, თა­ნამ­შრომ­ლებს ესა­უბ­რე­ბა, მშობ­ლებს. მე მე­გობ­რებს ვე­სა­უბ­რე­ბი.

- ლე­ვანს არა?

- ლე­ვან­თან არ ვრე­კავ. ვიცი, რომ მთე­ლი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში და­კა­ვე­ბუ­ლია და როცა მო­იც­ლის თვი­თონ რე­კავს.

ლე­ვა­ნი:

- ვა­ი­მე­ეე... მა­მი­დას ელა­პა­რა­კე­ბა და ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებს, რას ლა­პა­რა­კო­ბენ ამ­დენს, რა აქვთ ასე­თი სა­ლა­პა­რა­კო. თან ნამ­დვი­ლი მა­მი­დაც არ არის, მა­მი­დის მე­გო­ბა­რია ის ქალი. მე არ მიყ­ვარს ტე­ლე­ფონ­ზე ლა­პა­რა­კი. დე­და­ჩე­მი სულ მე­ჩხუ­ბე­ბა, ხომ შე­იძ­ლე­ბა, ერთხელ ნორ­მა­ლუ­რად და­მე­ლა­პა­რა­კო, კი­თხვებ­ზე პა­სუ­ხი გამ­ცეო.

- ეჭ­ვი­ა­ნია? შენ?

მა­რი­ნა:

- ისე რა. ძი­რი­თა­დად ჩემს უყუ­რა­დღე­ბო­ბა­ზე ეჭ­ვი­ა­ნობს. სხვა არა­ფერ­ზე, არ ერე­ვა ჩემი ჩაც­მის სტილ­ში, არც ჩემს მო­ბი­ლურ­ში იხე­დე­ბა ჩემ და­უ­კი­თხა­ვად. არც მე გა­მი­კე­თე­ბია ეს. უკვე იმ­დე­ნი წელი გა­ვი­და, იმ­დე­ნად კარ­გად ვიც­ნობთ ერ­თმა­ნეთს...

- არც სე­რი­ა­ლის ცოლ­ზე არ ეჭ­ვი­ა­ნობ?

- არა (იღი­მე­ბა). მსა­ხი­ობს ცო­ლად რომ მივ­ყვე­ბო­დი, ზუს­ტად ვი­ცო­დი, მსგავს სცე­ნებ­ში თა­მა­შიც რომ მო­უ­წევ­და. თან ანის კარ­გად ვიც­ნობ, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი გო­გოა.

ლე­ვა­ნი:

- სა­ერ­თოდ არ არის ეჭ­ვი­ა­ნი, ბო­ლომ­დე ვენ­დო­ბით ერ­თმა­ნეთს. გა­მო­რი­ცხუ­ლია, რა­ი­მე­ზე ვი­ეჭ­ვი­ა­ნო. მისი ჩაც­მის სტილ­შიც არას­დროს ჩავ­რე­ულ­ვარ.

- რა მეტ­სა­ხე­ლით მი­მარ­თავთ ერ­თმა­ნეთს?

მა­რი­ნა:

- არა, არ მახ­სენ­დე­ბა.

ლე­ვა­ნი:

- არ მიყ­ვარს მეტ­სა­ხე­ლე­ბი. ადრე კი ვე­ძახ­დი "წრუ­წუ­ნას", "გოჭს", ახლა ნაკ­ლე­ბად. ჩემ­თვის ჯერ არა­ფე­რი შე­ურ­ქმე­ვია მა­რი­ნას.

- რა აღი­ზი­ა­ნებს სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო სქეს­ში? თქვენ?

მა­რი­ნა:

- ვულ­გა­რუ­ლი ქა­ლე­ბი არ მოს­წონს. მე ძუნ­წი კა­ცე­ბი არ მომ­წონს, ყვე­ლა­ფერ­ზე გა­მო­კი­დე­ბა რომ იცი­ან. რომ გით­ვლი­ან, რაში რამ­დე­ნი გა­და­ი­ხა­დე და ჯი­ბე­ში ხე­ლის ჩა­ყო­ფა რომ არ უყ­ვართ.

ლე­ვა­ნი:

- უყუ­რა­დღე­ბო, გა­ფან­ტუ­ლი, მო­უწეს­რი­გე­ბე­ლი ქა­ლე­ბი არ მომ­წონს. გა­რეგ­ნო­ბა­ზე დიდი გარ­თუ­ლე­ბა არ მაქვს. მა­რი­ნას გა­უ­თა­ვე­ბე­ლი სმა აღი­ზი­ა­ნებს კა­ცებ­ში და მარ­თა­ლიც არის.

- არც თქვენ მოგ­წონთ გა­უ­თა­ვე­ბე­ლი სმა?

- მე მომ­წონს, მაგ­რამ ძა­ლი­ან მღლის. ვი­ღა­ცამ ხომ უნდა გა­გა­ჩე­როს. ეს ვი­ღაც მა­რი­ნაა და მად­ლო­ბე­ლი ვარ მისი.

- რაში არ ენა­ნე­ბა ფული? თქვენ?

მა­რი­ნა:

- მე­ო­ჯა­ხე ტი­პია. ოჯა­ხის­თვის არა­ფერ­ში ენა­ნე­ბა ფული, არც მე­გობ­რებ­ში. მა­ღა­ზი­ებ­ში სი­ა­რუ­ლი არ უყ­ვარს. შო­პინ­გი რა არის, არ იცის. ტან­საც­მელ­საც მე ვყი­დუ­ლობ. მე ადრე უფრო მიყ­ვარ­და ტან­საც­მლი­სა და ჩან­თე­ბის ყიდ­ვა. ახლა სა­ჭი­რო­ე­ბის მი­ხედ­ვით მივ­დი­ვარ ასეთ მა­ღა­ზი­ებ­ში.

ლე­ვა­ნი:

- ტან­საც­მე­ლი უყ­ვარს და აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი ოჯა­ხის­თვის. მე (ცოლს გა­და­ხე­და - ავტ.), გამ­ყი­დე უკვე, ხომ? მან­ქა­ნის ნა­წი­ლე­ბის­თვის არ მე­ნა­ნე­ბა ფული. ვყი­დუ­ლობ უმი­ზე­ზოდ ნა­წილს, მგო­ნია, რომ ის არის გა­ფუ­ჭე­ბუ­ლი, ვცვლი ამ ნა­წილს, აღ­მოჩ­ნდე­ბა, რომ არ ყო­ფი­ლა იმის ბრა­ლი, ვი­წყებ ახა­ლი, ვი­თომ გა­ფუ­ჭე­ბუ­ლი ნა­წი­ლის ძი­ე­ბას. სხვა თუ იღ­ლე­ბა ასეთ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში, მე ვის­ვე­ნებ, ისე მსი­ა­მოვ­ნებს ეს პრო­ცე­სი.

მა­რი­ნა:

- მე სულ და­მა­ვი­წყდა, ეგ რომ მო­მე­ყო­ლა.

- რო­გორ გგო­ნი­ათ, რამ­დე­ნი პრო­ცენ­ტით და­ემ­თხვე­ვა თქვე­ნი პა­სუ­ხე­ბი ერ­თმა­ნეთს?

მა­რი­ნა:

- ალ­ბათ 80%-ით,.

ლე­ვა­ნი:

- ალ­ბათ 70%-ით.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)