ინ­ტერ­ვი­უ­ზე თა­ვის სამ­ხატ­ვრო სტუ­დი­ა­ში და­მი­ბა­რა. ვი­ცო­დი, ძა­ლი­ან პუნ­ქტუ­ა­ლუ­რი იყო, თუმ­ცა დიდ­ხანს კი მა­ლო­დი­ნა. იქვე მისი მსგავ­სი ადა­მი­ა­ნი და­ვი­ნა­ხე, ხმაც კი მის­ნა­ი­რი ჰქონ­და და წა­მით ვი­ფიქ­რე:

იუ­მო­რით აღ­სავ­სე კა­ცია, რაკი აგ­ვი­ა­ნებს, ეგებ ძმას გა­უც­ვა­ლა როლი და ჩემ­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ზე გა­მო­უშ­ვა-მეთ­ქი, მაგ­რამ არ გა­მო­მე­ლა­პა­რა­კა და მივ­ხვდი, მისი ტყუ­პის­ცა­ლი იქ­ნე­ბო­და. ერთი სა­ა­თის შემ­დეგ მო­ვი­და და "ვუ­საყ­ვე­დუ­რე" კი­დეც, ძმა მა­ინც გა­მო­გეგ­ზავ­ნათ, არც მე და­ვიღ­ლე­ბო­დი ლო­დი­ნით და ინ­ტერ­ვი­უც სა­ინ­ტე­რე­სო და კა­რი­კა­ტუ­რუ­ლი იქ­ნე­ბო­და-მეთ­ქი. ეგ კი ვერ მო­ვი­ფიქ­რეო, - თით­ქოს გული და­წყდა, მაგ­რამ იქვე მი­ა­ყო­ლა, - ტყუ­ი­ლი რო­გორ შე­იძ­ლე­ბაო.

მო­მი­ბო­დი­შა, გა­ნახ­ლე­ბუ­ლი ჟურ­ნალ "ნი­ან­გის" მე­ო­რე ნო­მერ­ზე ვმუ­შა­ობთ და ამი­ტომ შევ­ფერ­ხდი, ახლა კი თქვენს გან­კარ­გუ­ლე­ბა­ში ვარო. პი­რის­პირ გუ­ლახ­დი­ლად სა­სა­უბ­როდ გან­წყო­ბის შექ­მნა არც დაგ­ვჭირ­ვე­ბია, ხა­ლი­სი­ა­ნად და­ი­წყო ლა­პა­რა­კი და ბო­ლომ­დე არ "ჩამ­ქრა­ლა", ეგ კი არა, მეც გვა­რი­ა­ნად ამი­ყო­ლია. დღეს ჩვენს რუბ­რი­კას კა­რი­კა­ტუ­რის ოს­ტა­ტი, მხი­ა­რუ­ლი, გულ­ღია და ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი მხატ­ვა­რი ზა­ლი­კო სუ­ლა­კა­უ­რი სტუმ­რობს.

- ორი-სამი სუ­ლა­კა­უ­რი რომ შე­ვიყ­რე­ბით, სი­ტყვას არა­ვის ვაკ­ვე­ხე­ბი­ნებთ. ეგე­თე­ბი ვართ, თა­ნაც ყვე­ლა­ნი შე­მოქ­მე დები, თუ­შე­ბის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი ნი­ჭი­ე­რე­ბით გა­მორ­ჩე­ულ­ნი - "თუში მე­ცხვა­რით", არ­ჩილ სუ­ლა­კა­უ­რით, კარ­ლო სუ­ლა­კა­უ­რით, ბა­კუ­რით, გი­გით, და­თო­თი, ლა­შა­თი, გი­ორ­გით და ასე შემ­დეგ. ყვე­ლა სუ­ლა­კა­უ­რი კარ­გად ხა­ტავს. თუნ­დაც ჩემი უფ­რო­სი ძმა - ბა­კუ­რი ან და - ლელა, მხატ­ვარ ლე­ვან ხა­რა­ნა­უ­ლის მე­უღ­ლე, იცი, რა კარ­გად ხა­ტავ­დნენ ერთ დროს? მაგ­რამ ოჯა­ხი­დან ხატ­ვას მე და ჩემი ტყუ­პის­ცა­ლი ზუ­რი­კო გავ­ყე­ვით. შე­იძ­ლე­ბა ერთი-ორი კი გა­მოგ­ვე­რი­ოს გვარ­ში, მხატ­ვრო­ბას და­შო­რე­ბუ­ლი, მაგ­რამ გუ­რუ­ლის ანეკ­დო­ტი­სა არ იყოს, რო­ი­ალ­ზე დაკ­ვრა თუ იციო, რომ ეკი­თხე­ბი­ან და პა­სუ­ხობს:

არ მიც­დია, თო­რემ მე­ცო­დი­ნე­ბა, ალ­ბა­თო. ისე­თი ჯიში გვაქვს, იმ ორ­საც ეცო­დი­ნე­ბა (იცი­ნის)... ეს ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი მა­ინც რა ხართ! ერთს ამო­ი­ჩე­მებთ, ჩა­უ­საფ­რდე­ბით და არ ეშ­ვე­ბით. ტე­ლე­ვი­ზი­ით ერთი-ორ­ჯერ გა­მოჩ­ნდე­ბი და ყვე­ლა გცნობს. ასე და­მი­მახ­სოვ­რეს, თო­რემ ზუ­რი­კო ჩემ­ზე გა­ცი­ლე­ბით მა­გა­რია, მაგ­რამ ჩუ­მა­დაა, თა­ვის­თვის, ჩემ­გან კი სულ ინ­ტერ­ვი­უს ითხო­ვენ (იცი­ნის).

- რა­ტომ­ღაც მგო­ნია, ზუ­რი­კო­ზე რამ­დე­ნი­მე წა­მით ადრე მა­ინც და­ი­ბა­დე­ბო­დით.

- წა­მით კი არა, 7 წუ­თით ადრე და­ვი­ბა­დე, არა­და, თურ­მე, ის უნდა და­ბა­დე­ბუ­ლი­ყო ადრე, მაგ­რამ ძა­ლი­ან თა­ვა­ზი­ა­ნია და მე გა­მო­მა­ტა­რა (იცი­ნის).

- რით გა­მო­ირ­ჩე­ვით სუ­ლა­კა­უ­რე­ბის­გან?

- რა გი­თხრა? ალ­ბათ, დე­დის ჯი­შის გავ­ლე­ნაც მაქვს. დედა ღო­ნი­აშ­ვი­ლის ქა­ლია, ყვარ­ლი­დან, დე­დით გუ­რუ­ლი. მისი მამა, პა­პა­ჩე­მი კი დიდი კაცი იყო, სა­ტან­კო დი­ვი­ზი­ას მე­თა­უ­რობ­და, თურ­მე და დიდი სა­მა­მუ­ლო ომის მი­წუ­რულს ბერ­ლინ­ში პირ­ვე­ლი ეგ შე­სუ­ლა. შინ ფოტო მაქვს: პა­პა­ჩე­მი და სტა­ლი­ნი არი­ან ერ­თად. მა­გა­რი კაცი იყო პაპა: საყ­ვარ­ლე­ბით და­ხუნძლუ­ლი და იუ­მო­რით აღ­სავ­სე. ბი­ძა­ჩემ­თა­ნაც არ მო­ი­წყენ და, ალ­ბათ, კა­ხურ-გუ­რუ­ლი გე­ნის წყა­ლო­ბი­თაა, მეც იუ­მორს რომ ვემ­სა­ხუ­რე­ბი. ვიდ­რე ბავ­შვებს ხატ­ვას შე­ვას­წავ­ლი­დი და მათ კი შე­ვუყ­ვარ­დე­ბო­დი, მე ხომ იუ­მო­რის მხატ­ვრო­ბით გა­მიც­ნო ხალ­ხმა!

თუ­შებ­საც სა­უ­ცხოო იუ­მო­რი აქვთ და წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, რა ნა­ზა­ვი ვარ? ხომ ვხა­ტავ კა­რი­კა­ტუ­რებს და ბევრ ადა­მი­ანს ვა­ცი­ნებ, თვი­თო­ნაც ძა­ლი­ან მხი­ა­რუ­ლი ვარ. რა­ღაც ამ­ბის მო­ყო­ლი­სას არ არ­სე­ბობს, ანეკ­დო­ტი არ გა­მახ­სენ­დეს. წე­ღა­ნაც ასე არ და­მე­მარ­თა? კონ­კრე­ტუ­ლი ადა­მი­ა­ნის ხატ­ვი­სას, მისი ბუ­ნე­ბა რომ კარ­გად შე­ვიც­ნო, მირ­ჩევ­ნია, მე­ლა­პა­რა­კოს, მეც რა­ღაც ჩა­ვურ­თო, მე­ტად რომ გა­იხ­სნას და უკეთ და­ვი­ნა­ხო. თუ ხმა­საც არ იღებს, მაგ­რამ დიდი ცხვი­რი აქვს ან დიდი თვა­ლე­ბი, უკვე კა­რი­კა­ტუ­რაა. შე­იძ­ლე­ბა მხო­ლოდ ჟეს­ტი­კუ­ლა­ცი­ას და­ვუკ­ვირ­დე ან რა­ღაც ტიკი შევ­ნიშ­ნო და ის წარ­მო­ვა­ჩი­ნო.

- თუ ასეა, ვინ უფრო ჩა­საფ­რე­ბუ­ლია - მე, ჟურ­ნა­ლის­ტი თუ თქვენ?

- მე ძა­ლი­ან ცუდი ადა­მი­ა­ნი ვარ მაგ სა­კი­თხში (იცი­ნის). თა­ნაც, შენ შე­იძ­ლე­ბა ორი-სამი ფურ­ცე­ლი და­წე­რო, მე კი ერთი ნა­ხა­ტით ვი­ტყვი სათ­ქმელს. ვთქვათ, მინ­და, ზო­გი­ერ­თი გა­ცი­ნე­ბუ­ლი დავ­ხა­ტო, მაგ­რამ ისე­თი ტი­პა­ჟია, რომც იცი­ნო­დეს, მა­ინც არ ღირს. მა­გა­ლი­თად, ძა­ლი­ან არ მომ­წონს ედუ­არდ შე­ვარ­დნა­ძის სი­ცი­ლი. შე­იძ­ლე­ბა გუ­ლით იცი­ნო­დეს, მაგ­რამ მისი გა­ცი­ნე­ბუ­ლი კა­რი­კა­ტუ­რა სხვას არ გა­ა­ცი­ნებს, მოკ­ლედ, არა­გა­სა­ცი­ნე­ბე­ლი ტი­პია. მაგ­რამ შენ კი დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით დაგ­ხა­ტავ­დი გა­ცი­ნე­ბულს (იცი­ნის). ხომ არი­ან გა­უ­ცი­ნა­რი ადა­მი­ა­ნე­ბიც? არც ისი­ნი უნდა და­ხა­ტო გა­ცი­ნე­ბუ­ლი, რად­გან სი­ცი­ლი მათი ბუ­ნე­ბის­გა­ნაა შორს და ვე­რა­ვის გა­ა­ცი­ნე­ბენ...

შე­მოქ­მე­დი ადა­მი­ა­ნის­თვის იმა­საც დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, რა გა­რე­მო­ში გა­ი­ზარ­და. მა­გა­ლი­თად, მე, ფაქ­ტობ­რი­ვად, თუ­შეთ­ში გა­ვი­ზარ­დე - წვა­ლე­ბა­ში, თოხ­ნა­სა და ბარ­ვა­ში. თბი­ლის­ში კი ვცხოვ­რობ­დით, მაგ­რამ თუ­შეთ­სა და ყვა­რელ­ში წას­ვლის შანსს არ ვუშ­ვებ­დით ხე­ლი­დან. ბე­ბია თუ­შუ­რად, თუ­შურ კი­ლო­ზე ლა­პა­რა­კობ­და და ძა­ლი­ან ბევრ ძველ ქარ­თულ სი­ტყვას იყე­ნებ­და. ამი­ტომ, თუ ჩემი თა­ნაკ­ლა­სე­ლე­ბის­თვის "შუ­შა­ნი­კის წა­მე­ბის" ან "გრი­გოლ ხანძთე­ლის ცხოვ­რე­ბის" ენა ურ­თუ­ლე­სი იყო, მე მემ­შობ­ლი­უ­რე­ბო­და. სწო­რედ იმ წი­აღ­მა, იმ გა­რე­მო­ში ყოფ­ნამ ჩემს შე­მოქ­მე­დე­ბას უდი­დე­სი კვა­ლი და­აჩ­ნია.

უკ­ვა­ლოდ არც მწერ­ლე­ბის, სა­ზო­გა­დო მოღ­ვა­წე­ე­ბის, მსა­ხი­ო­ბე­ბის, მხატ­ვრე­ბის გა­რე­მოც­ვას ჩა­უვ­ლია: მამა, ვა­ლე­რი­ან სუ­ლა­კა­უ­რი კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში მუ­შა­ობ­და და ხში­რად ვხვდე­ბო­დი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბის სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში. "სა­მა­რი­ა­ჟოდ" ისიც მე­ყო­ფა, რომ ჩემი და­ბა­დე­ბის აღ­სა­ნიშ­ნავ წვე­უ­ლე­ბას ნო­დარ დუმ­ბა­ძე თა­მა­დობ­და, იმა­ვე სუფ­რა­ზე მოგ­ვნათ­ლა სა­ხე­ლე­ბით მე და ზუ­რი­კო ედი­შერ ყი­ფი­ან­მა, ნაღ­დი ნათ­ლია კი თუში მწე­რა­ლი გი­ორ­გი ცო­ცა­ნი­ძეა. სა­დაც კი მივ­ყავ­დი მა­მას, ყველ­გან პორ­ტრე­ტებს ვხა­ტავ­დი, მაგ­რამ კა­რი­კა­ტუ­რა გა­მომ­დი­ო­და.

ამ ნა­ხა­ტებ­ზე ყვე­ლა გუ­ლი­ა­ნად იცი­ნო­და და, ალ­ბათ, სწო­რედ იმ­ხა­ნად გა­უც­ნო­ბი­ე­რებ­ლად ჩა­მე­ბეჭ­და, გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი ისე­თი მხატ­ვა­რი, ადა­მი­ა­ნებს სი­ცილს, იუ­მორს, ხა­ლისს რომ შე­მა­ტებ­და. რა გა­ვა­კე­თე ცხოვ­რე­ბა­ში? თუნ­დაც ის, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­ვა­ხა­ლი­სე. ვთქვათ, შენ რომ დაგ­ხა­ტავ და ხალ­ხი ნა­ხავს, რამ­დე­ნი გა­ი­ხა­რებს! კარგ გან­წყო­ბა­ზე მყო­ფი კი ცუდს აღარ გა­ა­კე­თებს! მერე ის კარ­გი, როცა იქ­ნე­ბა, ისევ მე არ და­მიბ­რუნ­დე­ბა სი­კე­თით?

- ზა­ლი­კო, შე­გიძ­ლი­ათ, სი­ტყვით შექ­მნათ სა­კუ­თა­რი კა­რი­კა­ტუ­რა?

- მა­ი­ცა, მა­ი­ცა... ეგ ცოტა რთუ­ლია! შენ და­ხა­ტავ სა­კუ­თარ თავს? ვერა? მე კი­დევ წერა არ ვიცი და სი­ტყვით ვერ "დავ­ხა­ტავ" კა­რი­კა­ტუ­რას. მა­ინც ვცა­დო - "არ მიც­დია, მაგ­რამ მე­ცო­დი­ნე­ბას" პრინ­ცი­პით (იცი­ნის)? აუ, ძა­ლი­ან რთულ რა­მეს მა­ვა­ლებ... მი­თხა­რი, რო­გორ დავ­ხა­ტო წვე­რი­ა­ნი, გა­ბუ­რძგნი­ლი ადა­მი­ა­ნი, წვერ­სა და თმას თუ შეკ­რეჭ, აღა­რა­ფე­რი რომ არ დარ­ჩე­ბა? მე ამ წვერ­სა და გა­ბუ­რძგნი­ლო­ბა­ში ვი­მა­ლე­ბი, რო­გორც სალ­ვა­დორ დალი იმა­ლე­ბო­და თა­ვის ულ­ვა­შებს მიღ­მა და იქი­დან უყუ­რებ­და ქვეყ­ნი­ე­რე­ბას. მეც ჩემი გა­ბუ­რძგნი­ლო­ბი­დან ვიცქი­რე­ბი და ბევრ სა­ინ­ტე­რე­სოს ვხე­დავ, რაც ჩემს შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში აი­სა­ხე­ბა.

- თქვე­ნი შვი­ლე­ბი რო­გო­რი სუ­ლა­კა­უ­რე­ბი არი­ან?

- სა­ლო­მე პა­ტა­რაა, 7 წლის, მი­ში­კო კი 15 წლი­საა და ძა­ლი­ან გა­და­რე­უ­ლი. რა­მის მიღ­წე­ვა თუ უნდა, ისე და­მა­ჯე­რებ­ლად მა­ტყუ­ებს, ვი­ჯე­რებ. არ­ტის­ტია, რა, და... ჩემ­ზე მა­გა­რი მხატ­ვა­რი. გა­სა­ო­ცა­რი ხედ­ვა აქვს. ვა­ღი­ა­რებ, მაგ ასაკ­ში კა­რი­კა­ტუ­რას, ფერ­წე­რულ და გრა­ფი­კულ ნა­მუ­შე­ვარს ეგრე ვერ ვას­რუ­ლებ­დი. მაგ­რამ იმა­საც ვა­ღი­ა­რებ, რომ რა­საც მის ასაკ­ში ვშრო­მობ­დი ან დღეს ვშრო­მობ, ისე ის არ შრო­მობს (ინ­ტერ­ვიუ ტყუ­პის­ცალ­მა ზუ­რი­კომ შეგ­ვა­წყვე­ტი­ნა. ზა­ლი­კომ, რო­მელ­საც თათ­ბირ­ზე უხ­მობ­დნენ, ძმას შეს­თა­ვა­ზა, ინ­ტერ­ვი­უს ხომ არ გა­ნაგ­რძო­ბო? - ვერც ვე­რა­ვინ შე­ა­ტყობ­სო, - თით­ქოს ჩემი ფიქ­რე­ბი გა­ახ­მო­ვა­ნა ზუ­რი­კომ, თუმ­ცა მა­ინც არ დაგ­ვთან­ხმდა)...

რაც მა­მა­ჩემ­მა გა­ა­კე­თა, იმ­დე­ნი არც მე გა­მი­კე­თე­ბია. ასე მგო­ნია, დღემ­დე არა­ფე­რი შე­მიქ­მნია და თით­ქოს ახლა ვი­წყებ საქ­მის კე­თე­ბას. ჩემს ყვე­ლა­ზე დიდ წარ­მა­ტე­ბად კი ბავ­შვე­ბის სიყ­ვა­რულს მი­ვიჩ­ნევ. ქუ­ჩა­ში ბაში-აჩუ­კი­ვით დავ­დი­ვარ: ყვე­ლა ბავ­შვი მცნობს და ჩემ­კენ იშ­ვერს თითს, ზა­ლი­კო სუ­ლა­კა­უ­რიო! მი­ხა­რია, რომ ძა­ლი­ან ბევრ ბავ­შვს ვას­წავ­ლი და ვაყ­ვა­რებ ხატ­ვას, ჩემი გო­გო­ნაც აქ სწავ­ლობს, ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლია, შე­ნიშ­ნავ­დით კი­დეც.

კი­დევ - ბავ­შვთა გა­სარ­თო­ბი ცენ­ტრის გა­კე­თე­ბა მინ­და... უამ­რა­ვი საქ­მე მაქვს. ახ­ლაც, სას­წრა­ფოდ სტინ­გი უნდა დავ­ხა­ტო, ბა­თუმ­ში უნდა გა­ვუგ­ზავ­ნო ნა­ხა­ტი (ინ­ტერ­ვიუ ბა­თუ­მის კონ­ცერ­ტამ­დე ჩავ­წე­რეთ - ი.ხ.). ამას წი­ნათ, ლე­გენ­დუ­რი "ბითლზის" წევ­რს, რინ­გო სტარს გა­დას­ცეს ჩემი ნა­ხა­ტი, ჰო­ლან­დი­ა­ში ყოფ­ნი­სას - "პინკ ფლო­ი­დის" ვა­ტერსსაც, ხოლო ტა­ნია მა­რი­ას, ალან რიკ­მან­სა და ბუშს თვი­თონ მი­ვარ­თვი, რომ აღა­რა­ფე­რი ვთქვა გა­მო­ჩე­ნილ ქარ­თვე­ლებ­ზე. სხვა­თა შო­რის, პოლ მა­კარტნის­თან ლა­მის გვერ­დიგ­ვერდ მაქვს ფოტო გა­და­ღე­ბუ­ლი. სამ­წუ­ხა­როდ, დაც­ვამ ხე­ლის ჩა­მორ­თმე­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მომ­ცა.

წელს ოც­ნე­ბა ავის­რუ­ლე: ჰო­ლან­დი­ა­ში, რემ­ბრან­დტის სახლ-მუ­ზე­უმ­ში ვი­ყა­ვი და ჩემი მას­წავ­ლებ­ლის (რემ­ბრან­დტს ასე ვუ­წო­დებ) სკამ­ზე დავ­ჯე­ქი, მისი ფუნ­ჯიც კი ავი­ღე ხელ­ში, თით­ქოს მის მოლ­ბერტთან მუ­შა­ო­ბას ვა­პი­რებ­დი და... ამ დროს მუ­ზე­უ­მის ზე­დამ­ხედ­ველ­მა და­მირ­ღვია იდი­ლია - თურ­მე, იმ ნივ­თებ­თან შე­ხე­ბა არ შე­იძ­ლე­ბო­და (იცი­ნის).

- არც მუ­ზე­უმ­ში ვართ, არც ვინ­მე და­გიშ­ლით, წა­მის საქ­მეა და გთხოვთ, სა­მახ­სოვ­როდ პი­რის­პირ სა­უბ­რის კა­რი­კა­ტუ­რა და­მი­ხა­ტეთ.

- შენ რა გი­თხა­რი! თა­ვი­დან­ვე გეთ­ქვა და გზა­დაგ­ზა დავ­ხა­ტავ­დი... კარ­გი, ვეც­დე­ბი, რამე გა­მო­ვი­დეს (და გა­მო­ვი­და კი­დეც "პი­რის­პირ" - ი.ხ.).

ირმა ხარ­ში­ლა­ძე

ყო­ველკ­ვი­რე­უ­ლი გა­ზე­თი "ყვე­ლა სი­ახ­ლე"

(გა­მო­დის ოთხშა­ბა­თო­ბით)