31 წლის ლიკა გაგ­ნი­ძე სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში პო­პუ­ლა­რუ­ლი თა­ვი­სი იუ­მო­რის­ტუ­ლი ვი­დე­ო­ე­ბით გახ­და, თუმ­ცა მისი ცხოვ­რე­ბა შე­იც­ვა­ლა, როცა მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, სიმ­სივ­ნის დი­აგ­ნო­ზი და­უდ­გი­ნეს. ლი­კამ გა­და­წყვი­ტა, თა­ვი­სი ტკი­ვი­ლი და სენ­თან ბრძო­ლის ეტა­პე­ბი გარე სამ­ყა­როს­გან არ და­ე­მა­ლა, პი­რი­ქით - სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის გა­ე­ზი­ა­რე­ბი­ნა. ამ ნა­ბი­ჯით სხვებ­საც იმედს აძ­ლევ­და, ვინც მსგავს რთულ პე­რი­ოდს გა­დი­ო­და... უკვე გა­მო­ჯან­მრთე­ლე­ბუ­ლი ლიკა ჩვე­ულ საქ­მი­ა­ნო­ბას აგ­რძე­ლებს, რაც სენ­თან ბრძო­ლის დრო­საც არ შე­უ­წყვე­ტია: ხელ­მძღვა­ნე­ლობს სა­კუ­თარ სა­ლონს, რო­მელ­შიც ვი­ზა­ჟის­ტა­დაც მუ­შა­ობს. მისი ამ­ბა­ვი იმ ადა­მი­ა­ნურ ძა­ლას ასა­ხავს, რომ­ლი­თაც ჩემი რეს­პონ­დენ­ტი სირ­თუ­ლე­ებს ღი­მი­ლით, რწმე­ნით და სა­ზო­გა­დო­ე­ბის მხარ­და­ჭე­რით ებ­რძვის. რო­გორც მი­თხრა, სამ­ყა­რო სულ სხვაგ­ვა­რად და­ი­ნა­ხა და სა­კუ­თა­რი გა­მოც­დი­ლე­ბა გულ­წრფე­ლად გაგ­ვი­ზი­ა­რა, რაც არა მხო­ლოდ სიმ­სივ­ნეს­თან მებ­რძოლ ადა­მი­ა­ნებს გა­მო­ად­გე­ბათ, არა­მედ - ყვე­ლას, ვი­საც ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ სირ­თუ­ლე­ებ­თან გამ­კლა­ვე­ბა გვი­წევს...

- ლიკა, შენი პირ­ვე­ლი რე­აქ­ცია რო­გო­რი იყო, როცა სიმ­სივ­ნის დი­აგ­ნო­ზის შე­სა­ხებ გა­ი­გე?

- რა თქმა უნდა, ამ დი­აგ­ნო­ზის მოს­მე­ნა მარ­ტი­ვი არ ყო­ფი­ლა - ალ­ბათ, არ­ცერ­თი ნორ­მა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნის­თვის ეს მი­სა­ღე­ბი არ იქ­ნე­ბო­და... თავ­და­პირ­ვე­ლად, ცუ­დად მი­ვი­ღე, ბევ­რი ვი­ნერ­ვი­უ­ლე, მაგ­რამ შემ­დეგ მივ­ხვდი, რომ 21-ე სა­უ­კუ­ნე­ში შე­უძ­ლე­ბე­ლი თით­ქმის არა­ფე­რია. მით უმე­ტეს, მე­დი­ცი­ნა ისე გან­ვი­თარ­და, რომ სას­წა­უ­ლებს ახ­დე­ნენ. სას­წა­უ­ლის და­ვი­ჯე­რე და მო­ცე­მუ­ლი სი­ტუ­ა­ცი­ის მი­მართ პო­ზი­ტი­უ­რად გან­ვე­წყვე.

- შენ­ში მიმ­დი­ნა­რე ში­ნა­გა­ნი დი­ა­ლო­გი რო­გო­რი იყო, სა­კუ­თარ თავს რა კი­თხვებს უს­ვამ­დი?

- უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, ამ აზ­რთან შე­გუ­ე­ბა მი­ჭირ­და, რომ ამ სე­ნით ავად ვი­ყა­ვი. ონ­კო­ლო­გი­ურ გან­ყო­ფი­ლე­ბებ­ში სი­ა­რუ­ლი მი­წევ­და. როცა ვხე­დავ­დი ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლებ­საც სიმ­სივ­ნე ჰქონ­დათ, თით­ქოს "მა­თი­ა­ნად" თავს ვერ ვგრძნობ­დი. ვამ­ბობ­დი, - აქ რა მინ­და-მეთ­ქი?! იმ გა­რე­მო­ე­ბებ­საც ვერ ვე­გუ­ე­ბო­დი, რომ გა­მოკ­ვლე­ვებს ვი­ტა­რებ­დი, რათა ჩემი და­ა­ვა­დე­ბის სირ­თუ­ლის დონე გა­მე­გო. გა­მოკ­ვლე­ვე­ბის პა­სუ­ხის გა­გე­ბამ­დე, ხში­რად იმა­ზეც ვფიქ­რობ­დი, რომ შე­საძ­ლო სიკ­ვდი­ლის შე­სა­ხებ აზრს უნდა შევ­გუ­ე­ბო­დი. მოკ­ლედ, კარ­გი და ცუდი შე­დე­გის შან­სე­ბი 50/50-ზე და­ვა­ყე­ნე. ამ აზრს 5-6 თვე ვე­გუ­ე­ბო­დი - გა­მოკ­ვლე­ვე­ბი ამ­დენ ხანს გა­ი­წე­ლა... პა­სუ­ხის მო­ლო­დი­ნი ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო... ტან­ჯვის მო­ლო­დი­ნი რომ არ მქო­ნო­და, მერ­ჩივ­ნა, ცუდ­ზე ბევ­რი მე­ფიქ­რა - სა­კუ­თარ თავს ყვე­ლაფ­რის­თვის ვამ­ზა­დებ­დი...

- თა­ვი­დან­ვე გა­და­წყვი­ტე, რომ მკურ­ნა­ლო­ბის ეტა­პებს სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში გა­ა­სა­ჯა­რო­ებ­დი?

- თავ­და­პირ­ვე­ლად, არა­ფე­რი შე­ვიმ­ჩნიე. ამ ამ­ბავს 6 თვე ვმა­ლავ­დი. ყო­ველ­დღი­უ­რად პო­ზი­ტი­უ­რი ვი­დე­ო­ე­ბის გა­და­ღე­ბას ვაგ­რძე­ლებ­დი, მაგ­რამ შემ­დეგ როცა ფაქ­ტის წი­ნა­შე დავ­დე­ქი და ისე­თი ვი­დე­ო­ე­ბი დამ­ჭირ­და, რომ­ლებ­შიც ვნა­ხავ­დი ადა­მი­ა­ნებს, ვინც ჩემ­სა­ვით რთულ პე­რი­ოდს გა­დი­ოდ­ნენ, აღ­მოჩ­ნდა, რომ ამ ტი­პის ვი­დეო ბევ­რი არ იყო. მერე იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის ად­გი­ლას წარ­მო­ვიდ­გი­ნე თავი, ვინც მსგავს სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში იყ­ვნენ, რო­გორ­შიც თა­ვად გახ­ლდით. რაკი ბევ­რი მა­ყუ­რე­ბე­ლი მყავს, ვი­ფიქ­რე, კარ­გი იქ­ნე­ბო­და, ხალ­ხის­თვის ჩემი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა მეჩ­ვე­ნე­ბი­ნა, თუ რო­გორ ვი­ტა­რებ­დი გა­მოკ­ვლე­ვებს, რო­გორ ვი­თარ­დე­ბო­და მოვ­ლე­ნე­ბი... როცა ამის გა­სა­ჯა­რო­ე­ბა გა­დავ­წყვი­ტე, უკვე იმ აზრს შე­გუ­ე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად უნდა დას­რუ­ლე­ბუ­ლი­ყო და ვფიქ­რობ­დი, კარ­გი შე­დე­გი მალე მი­მე­ღო, რათა ამ და­ა­ვა­დე­ბის მი­მართ პე­სი­მის­ტუ­რად გან­წყო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის იმე­დი ჩა­მე­სა­ხა.

- ანუ შენი ცხოვ­რე­ბის რთუ­ლი ეტაპს ვი­დე­ო­ებ­ში იმი­ტომ ასა­ხავ­დი და ასა­ჯა­რო­ებ­დი, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­გემხნე­ვე­ბი­ნა თუ ეს შენ­თვი­საც ერ­თგვა­რი თე­რა­პია იყო?

- რე­ა­ლუ­რად, იმის მე­ში­ნო­და, რომ ვი­ღა­ცას არ შევ­ცო­დე­ბო­დი და არ ეთ­ქვა, - სა­წყა­ლიო... არ მინ­დო­და, ოდეს­მე მსგავ­სი შე­ფა­სე­ბე­ბი მო­მეს­მი­ნა. ვი­დე­ო­ე­ბის ჩა­წე­რა ისე და­ვი­წყე, რომ ყვე­ლა გრძნობ­და - მათ მო­ტი­ვა­ცი­ას ვაძ­ლევ­დი, ვინც სიმ­სივ­ნეს ებ­რძო­და და გზას ვაჩ­ვე­ნებ­დი, ამ და­ა­ვა­დე­ბას მარ­ტი­ვად რო­გორ გამ­კლა­ვე­ბოდ­ნენ... ასე­ვე, უამ­რავ კო­მენ­ტარს მი­წერ­დნენ, რომ­ლე­ბი­და­ნაც ბევ­რი ინ­ფორ­მა­ცია, რჩე­ვა მი­ვი­ღე, პი­რად შე­ტყო­ბი­ნე­ბებ­საც ვი­ღებ­დი... ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლას მაძ­ლევ­და.

- ყვე­ლა­ზე მე­ტად რა გაძ­ლი­ე­რებ­და - ექი­მე­ბის სი­ტყვე­ბი, ოჯა­ხის მხარ­და­ჭე­რა, სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში კო­მენ­ტა­რე­ბი თუ...?

- რა თქმა უნდა, მე­გობ­რე­ბის, ოჯა­ხის წევ­რე­ბის, მე­უღ­ლის მხარ­ში დგო­მის გა­რე­შე ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და. გვერ­დით უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი მედ­გა, ვინც ძა­ლას მაძ­ლევ­და. ასე­ვე, უფ­ლის რწმე­ნა მქონ­და - მწამ­და, რომ ღმერ­თს რო­გორც სურ­და, ისე იქ­ნე­ბო­და და მას ბო­ლომ­დე მი­ვენ­დე...

- ამ გა­მოც­დი­ლე­ბამ მე­უღ­ლეს­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე რო­გო­რი ზე­გავ­ლე­ნა მო­ახ­დი­ნა?

- ზუს­ტად იმ რთულ პე­რი­ოდ­ში და­ვო­ჯახ­დი. მივ­ხვდით, აღარ უნდა დაგ­ვე­ცა­და, მომ­დევ­ნო დღე­ზე აღარ უნდა გვე­ფიქ­რა და ის პრო­ცე­სი და­ვაჩ­ქა­რეთ, რა­საც 13 წელი ვწე­ლავ­დით. რა თქმა უნდა, 13-წლი­ა­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში იყო ჩხუ­ბე­ბი, მცი­რეხ­ნი­ა­ნი გან­შო­რე­ბე­ბი, შე­რი­გე­ბე­ბი, რაც ალ­ბათ, ყვე­ლა ურ­თი­ერ­თო­ბას თან ახ­ლავს, მაგ­რამ ბოლო 6 წელი აღარც გვი­ჩხუ­ბია, აღარც - დავ­შო­რე­ბულ­ვართ, პი­რი­ქით - სულ იმას ვგეგ­მავ­დით, რო­გო­რი ქორ­წი­ლი გა­დაგ­ვე­ხა­და, რო­გორ ვი­ცხოვ­რებ­დით და შე­სა­ფე­რის სი­ტუ­ა­ცი­ას ვე­ლო­დით... აი, შე­სა­ფე­რი­სი მო­მენ­ტიც ამ რთულ­მა ეტაპ­მა "მო­იყ­ვა­ნა" - გა­და­დე­ბის დრო აშ­კა­რად აღარ იყო...

- ამ რთულ­მა პე­რი­ოდ­მა თუ შეც­ვა­ლა შენი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ზე, სიყ­ვა­რულ­ზე, ოჯახ­ზე?..

- გა­ვი­ზარ­დე (იღი­მის)... ამ ეტაპ­მა მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა, სამ­ყა­რო სხვაგ­ვა­რად და­მა­ნა­ხა. სი­ცო­ცხლე, გვერ­დით მყო­ფი ადა­მი­ა­ნე­ბი უფრო მე­ტად და­ვა­ფა­სე და გა­ვი­აზ­რე, რომ ყო­ვე­ლი დი­ლის­თვის, როცა თვალს ვა­ხელთ, მად­ლი­ე­რე­ბი უნდა ვი­ყოთ. წი­ნათ, ამას არ ვა­ფა­სებ­დი: მე­გო­ნა, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვი იყო, რომ ადა­მი­ანს ხვა­ლინ­დე­ლი დღე ჰქონ­და. სი­ნამ­დვი­ლე­ში, ამის გა­რან­ტია არა­ვის აქვს. ამი­ტომ, სიმ­სივ­ნეს­თან ბრძო­ლი­სას, ვცდი­ლობ­დი, 1 დღით მე­ცხოვ­რა და იმ დრო­ში ყვე­ლა კარ­გი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა "მო­მეგ­რო­ვე­ბი­ნა", რა­საც შევ­ძლებ­დი, ის პე­რი­ო­დი უაზ­როდ არ გა­მე­ლია... მა­შინ უფრო მე­ტად აქ­ტი­უ­რი გავ­ხდი: სამ­სა­ხურ­ში სი­ა­რუ­ლი არ შე­მი­წყვე­ტია, ვალ­დე­ბუ­ლე­ბებ­ზე უარი არ მით­ქვამს... მე­გობ­რებს, ოჯა­ხის წევ­რებს მა­ნამ­დეც ვა­ფა­სებ­დი - ურ­თი­ერ­თო­ბებ­თან და­კავ­ში­რე­ბით, ყო­ველ­თვის მა­ღა­ლი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნი გახ­ლდით. ალ­ბათ, ამი­ტო­მაც ბავ­შვო­ბის მე­გობ­რე­ბი დღემ­დე მყავს, მე და ჩემს აწ უკვე მე­უღ­ლეს სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ურ­თი­ერ­თო­ბაც ამ­დენ წელს მოგ­ვყვე­ბა და თით­ქოს უფრო მე­ტად მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი ხდე­ბა...

- და­ა­ვა­დე­ბას­თან ბრძო­ლის პე­რი­ოდ­ში, მახ­სოვს, გაგ­ვი­ზი­ა­რე, რომ პა­რი­კე­ბი შე­ი­ძი­ნე, უთ­მო­დაც დაგ­ვე­ნა­ხე... ამ ნა­ბი­ჯის გა­და­სად­გმე­ლად დიდი ძა­ლის­ხმე­ვა დაგ­ჭირ­და?

- კი­დევ ერთი მი­ზე­ზი, რა­ტო­მაც ჩემი დი­აგ­ნო­ზი გა­გი­ზი­ა­რეთ ის იყო, რომ ვი­ცო­დი, ქი­მი­ო­თე­რა­პი­ის დროს თმა გამ­ცვივ­დე­ბო­და. სხვა გა­რეგ­ნულ ცვლი­ლე­ბებ­საც ვე­ლო­დი (მა­გა­ლი­თად - სხე­უ­ლის შე­შუ­პე­ბას) და მე­გო­ნა, სა­ერ­თოდ, გარ­და­ვი­სა­ხე­ბო­დი. მე­ში­ნო­და, როცა გა­რეთ გა­ვი­დო­დი, ხალ­ხს არ ეთ­ქვა, - ამ გო­გოს რა სჭირს? რო­გორ და­უშ­ნოვ­დაო... გა­დავ­წყვი­ტე, ხალ­ხს გა­და­პარ­სუ­ლი თა­ვით დავ­ნახ­ვე­ბო­დი, რად­გან სა­კუ­თა­რი თავი ასე­თი მი­ვი­ღე. რა­ღაც­ნა­ი­რად, მინ­დო­და, კომ­პლექ­სიც და­მეძ­ლია: ჯერ ვი­დეო გა­მო­ვაქ­ვეყ­ნე, რო­მელ­შიც თავ­ზე თმას ვი­პარ­სავ­დი - ბევ­რმა ადა­მი­ან­მა ნახა, შემ­დეგ კი ქუ­ჩა­ში გა­ვე­დი. ჩემი ახა­ლი სტი­ლი ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნათ (იღი­მის)...

- რო­დის გა­ი­გე, რომ სიმ­სივ­ნე სა­ბო­ლო­ოდ და­ა­მარ­ცხე და ამის გა­გე­ბის შემ­დეგ, პირ­ვე­ლად რა გა­ა­კე­თე?

- კვლე­ვა რომ ჩა­ვი­ტა­რე, პა­სუ­ხი 3 დღის შემ­დეგ მი­ვი­ღე, თუმ­ცა 6 დღე­ში ვე­ლო­დი. როცა შე­ტყო­ბი­ნე­ბა მო­მი­ვი­და, ჩემს სა­ლონ­ში, ერთ-ერთი კომ­პა­ნი­ის­თვის ვი­დე­ოს ვი­ღებ­დი. ვი­ფიქ­რე, პა­სუ­ხის გა­გე­ბი­სას ჩემი ემო­ცია ვი­დე­ო­ში­ვე აღ­მე­ბეჭ­და - რა­ღაც­ნა­ი­რად, დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, რომ კარ­გი პა­სუ­ხი იქ­ნე­ბო­და. ვი­დე­ო­ში ჩანს, რომ ცო­ტა­თი გა­ურ­კვე­ვე­ლი რე­აქ­ცია მაქვს, რად­გან სა­მე­დი­ცი­ნო ტერ­მი­ნო­ლო­გი­ა­ში კარ­გად ვერ გა­ვერ­კვიე და პა­სუ­ხიც ნორ­მა­ლუ­რად ვერ გა­ვი­გე. არ მსურ­და, ხალ­ხი შეც­დო­მა­ში შე­მეყ­ვა­ნა. ამი­ტომ ექი­მის კო­მენ­ტარს და­ვე­ლო­დე. ძა­ლი­ან ვღე­ლავ­დი... სა­სურ­ვე­ლი პა­სუ­ხი რომ გა­ვი­გე, მე­ში­ნო­და იმის თქმის, რომ სიმ­სივ­ნე და­ვა­მარ­ცხე. თით­ქმის 1 წელი ამ სენ­თან ბრძო­ლა მო­მიხ­და, ვი­ცო­დი, რომ უნდა და­მე­მარ­ცხე­ბი­ნა, მაგ­რამ 1 დღე­ში ამის თქმა, რომ და­ვა­მარ­ცხე, რთუ­ლი იყო... გარ­კვე­უ­ლი შიში მა­ინც მაქვს, მაგ­რამ დღი­თი­დღე ყვე­ლა­ფერს ვი­ჯე­რებ და ახლა შე­და­რე­ბით უფრო მი­ად­ვილ­დე­ბა თქმა, რომ სენი და­ვა­მარ­ცხე... ცხა­დია, რის­კი მა­ინც არ­სე­ბობს, რად­გან და­ზღვე­უ­ლი არა­ვი­ნაა: ღმერ­თმა ყვე­ლა და­ი­ფა­როს, მაგ­რამ შე­იძ­ლე­ბა, სიმ­სივ­ნე მა­ნამ­დე ჯან­მრთელ ადა­მი­ან­საც მო­უ­ლოდ­ნე­ლად და­ე­მარ­თოს. ბო­ლომ­დე თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი მა­ინც ვერ ვი­ტყვი, რომ აღარ და­მე­მარ­თე­ბა, მაგ­რამ ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, ახლა უკვე შე­მიძ­ლია, ვთქვა - ამ ეტაპ­ზე, სა­შიშ­რო­ე­ბა აღარ არის.

- არის რამე, რისი კე­თე­ბაც გან­ვლილ რთულ პე­რი­ოდ­ში გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად გინ­დო­და, მაგ­რამ მკურ­ნა­ლო­ბის გამო, ვერ ახერ­ხებ­დი?

- ქი­მი­ო­თე­რა­პი­ი­დან 4-5 დღე რთუ­ლია, გვერ­დი­თი მოვ­ლე­ნე­ბის გამო (სი­სუს­ტე, თავ­ბრუს­ხვე­ვა, გუ­ლის­რე­ვა...). რო­გორც აღ­ვნიშ­ნე, საქ­მი­ა­ნო­ბას ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად ვაგ­რძე­ლებ­დი, მაგ­რამ მქონ­და შემ­თხვე­ვა, როცა დრო სწო­რად ვერ გან­ვსა­ზღვრე და მა­კი­ა­ჟის გა­სა­კე­თებ­ლად სა­ლონ­ში ჩა­წე­რილ მომ­ხმა­რე­ბელს - პა­ტარ­ძალს უარი ვერ ვუ­თხა­რი, რის გა­მოც, ქი­მი­ო­თე­რა­პი­ის მერე, სა­ლონ­ში, მომ­ხმა­რებ­ლის­თვის მა­კი­ა­ჟის გა­სა­კე­თებ­ლად მი­სულს გული წა­მი­ვი­და, ძა­ლი­ან ცუ­დად გავ­ხდი (იღი­მის)... ერ­თა­დერ­თი, იმ დროს შე­მე­შა­ლა ხელი, თო­რემ ქი­მი­ო­თე­რა­პი­ის შემ­დგომ დღე­ებ­შიც მუ­შა­ო­ბას ვაგ­რძე­ლებ­დი. შინ რომ დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი და მე­ფიქ­რა, ცუ­დად ვარ-მეთ­ქი, უა­რე­სად გავ­ხდე­ბო­დი და იმ პე­რი­ოდს რთუ­ლად გა­და­ვი­ტან­დი.

- ლიკა, რას ეტყვი იმ ადა­მი­ა­ნებს, ვინც სიმ­სივ­ნეს­თან ბრძო­ლა­შია ჩაბ­მუ­ლი და ჯერ კი­დევ არ იცის, რო­გო­რი შე­დე­გი ექ­ნე­ბათ?

- სა­ერ­თოდ, ყვე­ლას ვე­ტყვი: გან­წყო­ბა უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სია არა მხო­ლოდ სიმ­სივ­ნეს­თან ბრძო­ლი­სას, არა­მედ - ზო­გა­დად, ცხოვ­რე­ბა­ში: ჩვე­ნი გან­წყო­ბა ჩვე­ნი ბი­ლე­თია კარ­გი მო­მავ­ლის­კენ (იღი­მის). კარ­გი გან­წყო­ბა ყვე­ლა რთუ­ლი ეტა­პის დაძ­ლე­ვა­ში ძა­ლი­ან გვეხ­მა­რე­ბა...

• ავ­ტო­რი: ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი