"არ იცი, რამდენჯერ ვუყურე,“ "ვაიმე, რა საყვარელია,“ "ვინაა? მიყვარს,“ "რაც ამან გუშინ ირბინა... კაი ტიპია,“ "როგორი სხარტი ბიჭია,“ "იუმორით სავსეა,“ "ჩემი ფავორიტი ვიდეოა", - ეს არის იმ ურიცხვი რაოდენობის კომენტარებიდან რამდენიმე, რასაც "მთავარი არხის“ ჟურნალისტის გიორგი მამნიაშვილის მისამართით ადამიანები სოციალურ ქსელში წერენ. მისი ვიდეო ვირუსულად გავრცელდა და სტრესულ სიტუაციაში ადამიანები კარგ განწყობაზე დააყენა.
გიორგი მამნიაშვილი 12 იანვარს, რესტორან "ბაბილოში“ შეკრებილი მოსამართლეების წვეულებას რესტორნის გარე პერიმეტრიდან, კოლეგა ჟურნალისტებთან ერთად აშუქებდა. ამასთან, ექსკლუზიური კადრების მოპოვებაც შეძლო.
"ვარ 20 წლის და შავი ზღვის საერთაშორისო უნივერსიტეტის მესამეკურსელი, ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე ვსწავლობ,“ - გვეუბნება გიორგი მამნიაშვილი.
- გიორგი, ორი დღეა, ყველა შენს ვიდეოს აზიარებს. ბევრმა გაგიცნო და პოპულარული გახდი. როგორი გრძნობაა ეს?
- სხვათა შორის, ეგ შეგრძნება არ მაქვს. სიმართლე რომ ვთქვა, ვერც ვიაზრებ საერთოდ რა ხდება. როლში რომ ვიყავი შესული და ვმუშაობდი, ყურადღებას არ ვაქცევდი, რას ვამბობდი...
- თვითონ ნახე შენი კადრები?
- მას მერე, რაც ვივახშმე, გონზე მოვედი, მერე ვუყურე.
- 12 იანვრის საღამო რესტორან "ბაბილოსთან“ რომ აღვიდგინოთ - შენთვის როგორ და როდის დაიწყო?
- ადგილზე დაახლოებით 4:00 საათისთვის მივედი. სანამ ოპერატორი მოვიდოდა, ვიდექი იმ ხალხთან ერთად და იმ უსამართლობას, რაც ბოლო პერიოდია ჩვენს ქვეყანაში ხდება, მეც ვაპროტესტებდი. შემდეგ მეგობართან სახლში ავედი, რომ სამუშაოდ მოვმზადებულიყავი, ტელეფონი დავტენე, მოვწესრიგდი და ადგილზე დავბრუნდი. ოპერატორიც მოვიდა. ვითარება უკვე ძალიან დაძაბული იყო, რადგან რამდენიმე მოსამართლემ ტერიტორია დატოვა. აქციის მონაწილეები კვერცხებს ისროდნენ.
მოსამართლეები რესტორნიდან ეტაპობრივად გამოდიოდნენ, დაახლოებით ნახევარ საათში ერთხელ. ხაზზე ვიყავი და მათ გვერდიდან არ ვშორდებოდი. მაქსიმალურად ვუსვამდი იმ კითხვებს, რაზე პასუხიც იმ დროისთვის და საერთოდ, ახლაც საზოგადოებას მათგან აინტერესებს.
- რაღაც ეტაპზე ისეთ ადგილას აღმოჩნდი, რომ იქ სხვა ჟურნალისტები არ ჩანდნენ. შესაბამისად გქონდა ექსკლუზიური კადრებიც... როგორ მოახერხე?
- კი, ერთადერთი იყო ჩვენი ტელევიზია, ვისაც ეგ კადრები ჰქონდა. როდესაც განსაკუთრებულ საქმეთა დეპარტამენტის მიერ კორდონი გაკეთდა, მათ ჟურნალისტები და ხალხის ნაკადი ოდნავ წინ წამოსწიეს, რომ მოსამართლეებს შენობა თავისუფლად დაეტოვებინათ, რომ დისკომფორტი არ შეჰქმნოდათ. როგორც კი მივხვდი, რომ ეს სცენარი ვითარდებოდა, გადავწყვიტე იქიდან სხვა ადგილზე გადავსულიყავი. დიღმის მასივი კარგად ვიცი და შესაბამისად, პატარ-პატარა ჩიხებით ნელ-ნელა გავძვერი იქითკენ, საიდანაც უფრო შევძლებდი მათთვის კითხვების დასმას.
იქ არც ერთი ტელევიზიის წარმომადგენელი არ ყოფილა. აღმოვჩნდი ადგილას, სადაც მოსამართლეებს მანქანები ეყენათ.
- სადაც უკვე კითხვებით ხვდებოდი, მაგრამ ისინი გაგირბოდნენ... ემოციურად რას გრძნობდი?
- მანამდეც ვიცოდი, რომ ტერიტორიას კომენტარის გარეშე დატოვებდნენ, რადგან სავარაუდოდ, ასეთი დავალება ჰქონდათ, რომ კითხვებზე პასუხი ჟურნალისტებისთვის არ უნდა გაეცათ. მათი უმრავლესობა ასეც მოიქცა... აქ მთავარი იყო, რომ მქონდა ის კადრები, თუ როგორ ტოვებდნენ ისინი ტერიტორიას. რაც შეეხება მათ დევნას და კითხვების დასმას, ეს ჩემთვის უცხო არ ყოფილა, არც გამჭირვებია. საკმაოდ მშვიდად ვიყავი და ასევე ვსვამდი კითხვებს.
- რამდენიმე ეპიზოდი გქონდა, მაგრამ მათგან ვირუსულად გავრცელდა ის ვიდეო, როდესაც ქალბატონს ეკითხები - რა ღონისძიებაზე იყავით? ვინ იყო ის ქალბატონი?
- სავარაუდოდ, მოსამართლე, ან მოსამართლის ცოლი, რადგან მოსამართლესთან ერთად იყო. პირადად ვერ ვიცანი... იმ დროს მაფერხებდა ადგილზე მყოფი ე.წ. სამართალდამცველი. გადადი ტროტუარზე, მანქანა არ დაგეჯახოსო, თითქოს ის მანქანა მარტო ჩემთვის იყო საფრთხე, როცა იქ ორი ქალბატონი გზის სავალ ნაწილზე რჩებოდა, სადაც მანქანები მოძრაობდნენ. შეიძლება ითქვას, რომ შერჩევითი სამართლის გამოვლინება იყო. ამიტომ ვუთხარი, რომ აქ მარტო ჩემს უსაფრთხოებაზე ზრუნავთ-მეთქი? მერე ის ქალბატონები ისევ უკან შებრუნდნენ და სამართალდამცველმა გზა გადამიღობა, სად მიდიხარო? თქვენ არ მითხარით, ტროტუარზე გადადიო - ვუპასუხე... ეს სიტუაცია სასაცილო გამოვიდა, - მანამდე ტროტუარზე არ გადავდიოდი და მერე ტროტუარზე ვინაცვლებდი. ოღონდ, ამას მერე მივხვდი და გავაანალიზე, როცა ვიდეო ვნახე და სიცილი ამიტყდა. არ მეგონა, თუ ასეთი რამ გავაკეთე და ასეთი სასაცილო თუ გამომივიდოდა, ვერ წარმოვიდგენდი, არადა, იუმორი დიდად არ გამომდის. ჩემი თავი ამ ჟანრში არ მომწონს, თუმცა სხვები საპირისპიროს ამბობენ ხოლმე...
მოკლედ ეს კადრები ჩემმა მეგობარმა ნიკოლოზ ადეიშვილმა მანახა და შოკში ჩავვარდი. მანამდე თვითონ იგუდებოდა სიცილით და მერე სიცილი მეც ვერ შევიკავე...
- ახლა შენზე გვიამბე...
- 5 წლის ასაკიდან მინდოდა, რომ ჟურნალისტი ვყოფილიყავი. სავარაუდოდ, ეს გარემოცვის ბრალია, რადგან ჟურნალისტების გარემოცვაში ვიზრდებოდი. მათ ჟურნალისტურ საქმიანობას ვაკვირდებოდი, ასევე ტელევიზორში სხვა ჟურნალისტებსაც რომ ვუყურებდი, მომწონდა ეს საქმე და მინდოდა, მეც იგივე გამეკეთებინა. სახლში, ბავშვს როგორც შეეფერება, პატარა ნიუსრუმივით მქონდა მოწყობილი. სხვადასხვა ნივთებს მიკროფონის და კამერის ფუნქციას ვანიჭებდი. დავრბოდი და ჩემი რესპონდენტები მყავდა, სარკესთან ვდგებოდი, რაღაც ტექსტებს ვკითხულობდი, ვითომ ჩართვა მქონდა და პირდაპირ ეთერში ვიყავი.
- სკოლა ისე დაამთავრე, რომ ჟურნალისტობაზე ფიქრი არც შეგიწყვეტია?
- არა და რომ ჩავაბარე, მაშინ მივხვდი, რომ ჟურნალისტიკაზე არ უნდა ჩამებარებინა. სხვა ფაკულტეტი უნდა ამერჩია, თუნდაც სამართალი, ან საერთაშორისო ურთიერთობები, რომელიც ვფიქრობ, ახლა უფრო გამოგადგებოდა... ერთი წელი და 3 თვეა, "მთავარ არხის“ ჟურნალისტი ვარ.
თავიდანვე მქონდა გადაწყვეტილი, რომ შავი ზღვის უნივერსიტეტში ჩამებარებინა. პირველი ეგ ჩავწერე, სადაც შიდა გრანტით მოვხვდი... უნივერსიტეტში პირველივე დღეს გამოვავლინე ჩემი ხასიათი. ლექტორებმაც ასე თუ ისე დაინახეს რა შესაძლებლობები მქონდა და სხვადასხვა შემოთავაზებები მივიღე. უნდოდათ, მცირე მასშტაბის ონლაინგამოცემები გამეკეთებინა, მაგრამ ეს მიმართულება დიდად არ მზიდავდა. ტელევიზია მერჩივნა. უნივერსიტეტში, მეგობრები ვინც შევიძინე, მაქსიმალურად გვერდში მედგნენ, ბევრ რამეში მეხმარებოდნენ... ერთ მშვენიერ დღეს, "მთავარ არხში“ სივი გამოვაგზავნე. დაახლოებით 2 კვირაში დამიკავშირდნენ. ტელევიზიაში მოსვლისთანავე, როგორც შევიტყვე, საკმაოდ კარგი შთაბეჭდილება დავტოვე და ადგილზევე მითხრეს, რომ სამსახურში აყვანილი ვიყავი. მაქსიმალურად ხელს მიწყობენ, რომ ლექციებზე ვიარო, არანაირი შეზღუდვა არ მაქვს. 5 დღის განმავლობაში ვმუშაობ, ხშირად დასვენების დღეებშიც მოვდივარ, ტელევიზიაში ვარ და ვეხმარები, რაშიც საჭიროა ხოლმე. თუ აქციებია, დასვენების დღე ჩემთვის არ არსებობს. გამოვდივარ და ვმუშაობ. როცა ოპერატორი არ გვყავს, ტელეფონით ვიღებ და ა.შ.
- როცა არ მუშაობ, აქციაზეც დადიხარ?
- კი, როგორც მოქალაქე დავდივარ. ეს თითოეული ჩვენგანის მოვალეობაა, დავაფიქსიროთ საკუთარი მკაფიო აზრი და პოზიცია იმაზე, რაც ქვეყანაში ხდება. ცუდია, როცა ადამიანებს ფიზიკურად უსწორდებიან, ასისხლიანებენ, აკავებენ, მათ შორის, უმიზეზოდ, ან გამოგონილი მიზეზებით, სამხრე კამერაც არ აქვთ ჩართული, რაღაც რუსული მეთოდებით უპირისპირდებიან. არის მაროდიორობის ფაქტებიც... რაც მთავარია, ევროპული მომავლის გზიდან გადახვევა განსაკუთრებით გასაპროტესტებელია. გასაპროტესტებელია, რაც 28 ნოემბრიდან თბილისის ქუჩებში განვითარდა. ვაპროტესტებ იმ საოცარ ფაქტებს, რაც სასამართლოში ხდება, თუნდაც ანდრო ჭიჭინაძისა და იმ ბიჭების მაგალითი რომ გავიხსენოთ. გაყალბებულ არჩევნებზე რომ არაფერი ვთქვათ. ამიტომ, ვფიქრობ, ვისაც საქართველო უყვარს, საქართველოს მოქალაქეა და უნდა ევროპული მომავალი, ამ ყველაფერთან დაკავშირებით მკაცრი პოზიცია უნდა ჰქონდეს. ჩუმად ყოფნა არ შეიძლება. ჩუმად როცა ვიყავით, აქამდე იმიტომ მივედით...
- როგორ ქვეყანაში გინდა ცხოვრება და რა არის შენი მიზანი?
- ისეთ ქვეყანაში მინდა ცხოვრება, სადაც ადამიანის უფლებები იქნება დაცული, იქნება ევროპული ქვეყანა, ევროპული ღირებულებებით, სადაც მოხუცებს ექნებათ ღირსეული პენსია, ქუჩაში არ იქნებიან ხელგამოწვდილი ადამიანები, ყველას ექნება განვითარების საშუალება. მშობლები არ იქნებიან უცხო ქვეყნებში ემიგრაციაში გადახვეწილი იმისთვის, რომ ოჯახები არჩინონ. ქვეყანა იქნება თავისი ღირსეული, მებრძოლი ხალხით თავისუფალი...
პირადად ჩემს მიზანს რაც შეეხება, ყოველდღიური განვითარებისთვის მინდა, საკუთარ თავზე მეტად ვიმუშაო... გუშინაც, მერე სიცილის გარდა, ჩემს ნამუშევარს რომ დავუკვირდი, შეცდომები დავუშვი, რამდენიმე დეტალი არ მომეწონა... ვიცი, რომ პროფესიულად ამაზე სამუშაო მაქვს... ყოველთვის ასე ვაკეთებ, მაქსიმალურად ვცდილობ, წინა ჯერზე დაშვებული შეცდომა აღარ გავიმეორეო...