"უსა­მარ­თლო­ბას ბავ­შვო­ბი­დან ვერ ვე­გუ­ე­ბო­დი. ვი­საც ფული ჰქონ­დათ და სა­მე­ზობ­ლოს არ ეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ, ტა­ო­ტით ვუს­ვრი­დი გა­თეთ­რე­ბულ სახ­ლებს. ვირ­თხაც კი შე­მიშ­ვია მათ­თან სახ­ლში, როცა ამ ოჯა­ხის შვილს უთ­ქვამს, მე შენ­თან ვე­ღარ ვი­მე­გობ­რე­ბო" - ამ­ბობს ნანა ტო­მა­რა­ძე, რო­მელ­მაც გა­და­წყვი­ტა არას­რულ­წლო­ვა­ნი შვი­ლი სა­ქარ­თვე­ლო­დან წა­იყ­ვა­ნოს და სხვა ქვე­ყა­ნას ჩა­ბარ­დეს.

ნანა ტო­მა­რა­ძე პრე­სის ყუ­რა­დღე­ბის ობი­ექ­ტი ბევ­რჯერ გამ­ხდა­რა... ბრი­ტა­ნულ­მა გა­მო­ცე­მამ THE TIME ვრცე­ლი სტა­ტია მი­უ­ძღვნა იმ უცხო­ელ ქა­ლებს, რომ­ლე­ბიც უკ­რა­ი­ნა­ში რუ­სე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ იბ­რძოდ­ნენ. სტა­ტი­ა­ში სა­უ­ბა­რი იყო ქარ­თველ მებ­რძოლ ქა­ლებ­ზეც, მათ შო­რის - ნანა ტო­მა­რა­ძეც.. გა­სულ წელს კი ნანა ტო­მა­რა­ძე სპეც­და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის რაზმმა მას შემ­დეგ შე­ით­რია კორ­დონ­ში, რაც მან ფეხი და­არ­ტყა სპეც­რაზ­მე­ლის ფარს. მე­დი­ა­ში მა­ლე­ვე გავ­რცელ­და ეს კად­რე­ბი... ამ­ჯე­რად იგი თა­ვად გვე­სა­უბ­რე­ბა, თუ რა­ტომ მი­ი­ღო ქვეყ­ნის და­ტო­ვე­ბის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა...

- მთრგუ­ნავს ქვე­ყა­ნა­ში სი­ბინ­ძუ­რე, ჩა­მონ­გრე­უ­ლი უშნო შე­ნო­ბე­ბი, სი­ღა­რი­ბე... და­ძა­ბუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს და-ძმას­თან. ამ­დენ პრობ­ლე­მებ­ში შე­იძ­ლე­ბო­და ვი­გინ­და­რა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, მხო­ლოდ ფულ­ზე მე­ფიქ­რა, მაგ­რამ ვერ შევ­ძე­ლი. კე­თილ­მა მშობ­ლებ­მა გამ­ზარ­დეს, მამა მყავს, დედა სამ­წუ­ხა­როდ გარ­და­იც­ვა­ლა... ბევ­რმა ადა­მი­ან­მა იცის, სა­ქარ­თვე­ლო­ში თუ რო­გორ არის გამ­ძაფ­რე­ბუ­ლი ძა­ლა­დო­ბა. ფი­ზი­კუ­რი თუ მო­რა­ლუ­რი, ჩემ­თვის ორი­ვე ძა­ლა­დო­ბას ნიშ­ნავს, რად­გან ორი­ვე სა­ხის ძა­ლა­დო­ბა თა­ვად გა­მო­მიც­დია. ძა­ლი­ან ბევ­რი რამ გა­ვი­ა­რე და კარ­გად ვიცი, ჩვე­ნი მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბის უმე­ტე­სი მათ­გა­ნის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ამ ყვე­ლაფ­რის მი­მართ...

დედა რად­გან სლა­ვუ­რი წარ­მო­შო­ბის იყო, ამის გამო პა­ტა­რა­ო­ბი­დან ბუ­ლინ­გის მსხვერ­პლი ვი­ყა­ვი. დედა უკ­რა­ი­ნის მო­ქა­ლა­ქე იყო, მოლ­და­ველ- რუ­მი­ნელ- ებ­რა­ე­ლი, ამის გამო რუსს მე­ძახ­დნენ, რუ­სის ქა­ლე­ბი კი უყო­ფაქ­ცე­ვო­ე­ბი არი­ა­ნო. ყვე­ლას აღ­ვი­რახ­სნი­ლად მი­იჩ­ნევ­დნენ, ერთ ქვაბ­ში ხარ­შავ­დნენ... რად­გან სლა­ვუ­რი წარ­მო­შო­ბის ვი­ყა­ვი, მე თურ­მე ჩემი მო­რა­ლი და პა­ტი­ოს­ნე­ბა არ მექ­ნე­ბო­და, რო­გორც და­ვუშ­ვათ ნამ­დვილ „ქარ­თველს.“ ბავ­შვო­ბი­დან­ვე იყო ხოლ­მე შე­ძა­ხი­ლე­ბი, რა­მაც ძა­ლი­ან და­მა­კომ­პლექ­სა. ისე სრულ­ყო­ფილ პერ­სო­ნად ვერ აღ­ვიქ­ვამ­დი ჩემს თავს, რო­გორც დე­დით და მა­მით ქარ­თვე­ლი ბავ­შვე­ბი... უბან­ში კა­ტა­ლო­გის გო­გოს მე­ძახ­დნენ, მაგ­რამ მდი­და­რი მე­ზობ­ლე­ბი შვი­ლებს ახ­ლოს არ მა­კა­რებ­დნენ, რად­გან ღა­რი­ბი ვი­ყა­ვი. მე არ მწყინ­და. მარ­თა­ლია ფი­ნან­სე­ბი არ გვქონ­და, მაგ­რამ სხვა დიდი სი­კე­თე გვქონ­და. ლა­მა­ზი გე­ნე­ტი­კა, ჰუ­მა­ნუ­რო­ბა...

ისი­ნი კი, ვი­საც ფული ჰქონ­დათ და სა­მე­ზობ­ლოს არ ეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ, ტა­ო­ტით ვუს­ვრი­დი გა­თეთ­რე­ბულ სახ­ლებს. ვირ­თხაც კი შე­მიშ­ვია მათ­თან სახ­ლში, როცა ამ ოჯა­ხის შვილს უთ­ქვამს, მე შენ­თან ვე­ღარ ვი­მე­გობ­რე­ბო... მარ­თლაც სა­სა­ცი­ლო ხალ­ხი ვართ სა­ქარ­თვე­ლო­ში. ფული ნა­ხე­ვარ­ზე მეტ­მა კრი­მი­ნა­ლით და სხვი­სი გა­შა­ვე­ბით იშო­ვეს და ამ ფუ­ლით ბავ­შვებს არ­ხე­ი­ნად ზრდიდ­ნენ. ჩემ­სა და ასეთ ოჯახ­ში გაზ­რდილ ბავ­შვებს შო­რის გან­სხვა­ვე­ბა ისაა, რომ მე ბუ­ნე­ბით ძლი­ე­რი ვარ, ეგე­ნი სხვი­სით არი­ან დღემ­დე. მე ცივ ქვა­ზეც კი ყვა­ვილს გავზრდი და ეგე­ნი წყალ­საც ვერ მო­ი­პო­ვე­ბენ მარ­ტო... უარ­ყო­ფი­თი როლი ითა­მა­შა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ოჯა­ხურ­მა კონ­ფლიქ­ტებ­მა. ჩემი მშობ­ლე­ბი გა­შო­რე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ, ცხოვ­რე­ბა ერ­თად უწევ­დათ და ამ ერ­თად ცხოვ­რე­ბის გამო სა­ბურ­თა­ლოს მე­ზობ­ლე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბა სულ ჭო­რა­ობ­დნენ... მერე მო­დი­ო­და უბ­ნის ინ­სპექ­ტო­რი, გა­მუდ­მე­ბით გა­სახ­ლე­ბე­ბი იყო, რაც ძა­ლი­ან მტკივ­ნე­უ­ლად გა­დამ­ქონ­და...

- გა­სახ­ლე­ბა რა­ტომ?

- ჩემ­მა ბა­ბუ­ამ მი­ი­ღო სა­ბურ­თა­ლო­ზე ბინა, რად­გან იგი მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომის ვე­ტე­რა­ნი იყო, რო­მე­ლიც ბერ­ლინ­ში მოღ­ვა­წე­ობ­და. გა­მო­სახ­ლე­ბა კი იმის გამო ხდე­ბო­და, რომ იმ დრო­ის­თვის მხო­ლოდ პრი­ვა­ტი­ზე­ბუ­ლი ბინა არ კმა­რო­და, რად­გან ბა­ბუა ომში და­კარ­გუ­ლი იყო. შემ­დეგ დე­და­ჩემ­მა სა­ბუ­თე­ბით და­ამ­ტკი­ცა ყვე­ლა­ფე­რი, რომ­ლე­ბიც არ­ქი­ვე­ბი­დან მო­ი­პო­ვა. შემ­დეგ ისე მოხ­და, რომ დე­დამ თა­ვის­თვის ვარ­კე­თილ­ში იყი­და ბინა და მა­მა­ჩე­მის­თვის ვა­ზი­სუ­ბან­ში. სა­ბურ­თა­ლო­ზე ბინა ჩემს ძმას რჩე­ბო­და, დე­და­ჩე­მის ჩემს დას და ვა­ზი­სუბ­ნის მე... სი­ტუ­ა­ცია ისე დატ­რი­ალ­და, რომ დე­და­ჩე­მი ბო­ლოს ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მე­ბის გამო ვე­ღარ მი­ვი­და სა­სა­მარ­თლო­ზე და სა­სა­მარ­თლომ ისე­თი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა გა­მო­ი­ტა­ნა, რაც სა­სურ­ვე­ლი არ იყო. სა­ბურ­თა­ლოს სახ­ლის გა­რე­შე დავ­რჩით... ამის შემ­დეგ ვარ­კე­თი­ლის სკო­ლა­ში მო­მიხ­და სას­წავ­ლებ­ლად გა­დას­ვლა, შემ­დეგ ეს სკო­ლაც გა­მო­ვიც­ვა­ლე..

ცხრა კლა­სი კი უკვე გა­თხო­ვი­ლის სტა­ტუ­სით და­ვამ­თავ­რე. პრე­სას­თან უკვე არა­ერ­თხელ ვთქვი, რომ პე­დო­ფილ­თან ერ­თად ოთხი წელი ვცხოვ­რობ­დი... 18 წლის მის­გან წა­მო­ვე­დი, რად­გან უკვე ვა­ტყობ­დი, რომ აღარ ვუყ­ვარ­დი და ყვე­ლა­ნა­ი­რი პი­რო­ბა შე­მიქ­მნეს, რომ წა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი. შემ­დეგ მუ­შა­ო­ბა მიმ­ტა­ნად და­ვი­წყე, რო­დე­საც შე­იძ­ლე­ბო­და - "მის სა­ქარ­თვე­ლო" გავმხდა­რი­ყა­ვი. პე­დო­ფილ­მა მე­უღ­ლემ არ მომ­ცა ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა და ია კიწ­მა­რიშ­ვი­ლის კას­ტინ­გი­დან ძა­ლით წა­მო­მიყ­ვა­ნა. ამიკ­რძა­ლა "მის სა­ქარ­თვე­ლო­ზე" მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­მე­ღო. 18 წლის, ქმარს გა­შო­რე­ბუ­ლი მიმ­ტა­ნად ვმუ­შა­ობ­დი, მაგ­რამ იქაც არ მო­მე­წო­ნა. ყვე­ლა­ფერს მიშ­ლიდ­ნენ, რო­ბო­ტი უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. მე რო­ბო­ტუ­ლი ხა­სი­ა­თი კი არა, პი­რი­ქით ძა­ლი­ან ჯი­უ­ტი და მებ­რძო­ლი ხა­სი­ა­თის მაქვს. გა­მუდ­მე­ბით მიდ­რე­კი­ლი ვარ რა­ღაც ახ­ლის ძი­ე­ბის­კენ. მიმ­ტა­ნად მუ­შა­ო­ბა ჩემ­მა დამ და­მა­წყე­ბი­ნა, პე­დო­ფილს, ეგ­რე­თწო­დე­ბულ ქმარს რომ გავ­შორ­დი. რა­ტომ­ღაც გა­და­წყვი­ტა, რომ მიმ­ტა­ნად მუ­შა­ო­ბა ყვე­ლა­ზე კარ­გი ვა­რი­ან­ტი იყო.

- შე­იც­ვა­ლეთ სამ­სა­ხუ­რი?

- რო­დე­საც სამ­სა­ხურ­ში ხალ­ხი არ იყო, დიდ სარ­კეს­თან ვცეკ­ვავ­დი ხოლ­მე, რად­გან ცეკ­ვა ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და. სპორ­ტუ­ლი აღ­ნა­გო­ბის, ძა­ლი­ან დიდი ენერ­გი­ის პატ­რო­ნი გო­გო­ნა ვი­ყა­ვი... ბავ­შვო­ბი­დან მიყ­ვარ­და, ცეკ­ვა, სპორ­ტი, ფეხ­ბურ­თი, ყვე­ლა­ფერ­ზე უფა­სოდ დავ­დი­ო­დი, რად­გან ჩემი ოჯა­ხი ფი­ნან­სუ­რად ვერ უზ­რუნ­ველ­მყოფ­და. რომ ვხე­დავ­დი ჩემს მშობ­ლებს დახ­მა­რე­ბა სჭირ­დე­ბო­დათ, არ იყო შემ­დგა­რი ოჯა­ხი,( ამ­დე­ნი პრობ­ლე­მე­ბის შემ­დეგ დე­დას ძა­ლი­ან ღრმა დეპ­რე­სია ჰქონ­და, ჯან­მრთე­ლად აღარ იყო) სულ იმას ვფიქ­რობ­დი, წარ­მა­ტე­ბის­თვის მი­მეღ­წია, ჩემი ოჯა­ხი, რომ უფრო ბედ­ნი­ე­რი ყო­ფი­ლი­ყო, მშობ­ლებს უზ­რუნ­ველ­ყო­ფი­ლი სი­ბე­რე ჰქო­ნო­დათ... ყო­ველ­თვის მახ­სოვ­და, რომ დი­ზა­ი­ნე­რო­ბა მინ­დო­და, ხე­ლოვ­ნე­ბას რომ გავ­ყო­ლო­დი, მაგ­რამ გარ­კვე­უ­ლი ოჯა­ხუ­რი პრობ­ლე­მე­ბის გამო ვე­რა­ფერს ვა­ხერ­ხებ­დი. სახ­ლში გა­უ­საძ­ლი­სი პი­რო­ბე­ბი იყო, არც ცხე­ლი წყა­ლი, არა­ფე­რი არ გვქონ­და, კედ­ლე­ბი ინ­გრე­ო­და. დღემ­დე ვერ ვხვდე­ბი, რა­ტომ არა­ვინ და­მეხ­მა­რა, მო­დე­ლი გავმხდა­რი­ყა­ვი. მარ­თლაც ყვე­ლა მო­ნა­ცე­მი მქონ­და მო­დე­ლო­ბის, გა­მოვ­დი­ო­დი კი­დეც 19 წლის ასაკ­ში ერთ-ერთ პო­დი­უმ­ზე.

ფი­ნან­სე­ბი იყო სა­ჭი­რო, დე­დამ ვერ გა­და­მი­ხა­და და ამი­ტომ ვერ წა­ვე­დით გერ­მა­ნი­ა­ში. ისევ და ისევ უფუ­ლო­ბა გვიშ­ლი­და ყველ­გან ხელს. მო­დე­ლო­ბის კა­რი­ე­რა და­მო­უ­კი­დებ­ლა­დაც შე­მეძ­ლო ამე­წყო, მაგ­რამ პე­დო­ფილ­მა ქმარ­მა ყვე­ლა­ნა­ი­რად შთა­მა­გო­ნა, და­მარ­წმუ­ნა იმა­ში, რომ მე ვარ ყვე­ლა­ზე გა­უ­ნათ­ლე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნი დე­და­მი­წის ზურ­გზე. ძა­ლი­ან პა­ტა­რა გოგო აღ­მოვ­ჩნდი მას­თან, ჯერ 14 წლი­საც არ ვი­ყა­ვი და 4 წელი ასე­თის ხელ­ში ვი­ყა­ვი. მარ­წმუ­ნებ­და, რომ ჩემი საქ­მე არ იყო სა­ერ­თოდ არა­ფე­რი. სახ­ლში უნდა ვმჯდა­რი­ყა­ვი, ძაღ­ლის­თვის მო­მევ­ლო, შვი­ლის ღირ­სა­დაც არ მაქ­ცია, აბორ­ტი ძა­ლით გა­მი­კე­თეს, ასე და­მა­კომ­პლექ­სეს. დე­და­მი­სიც კახ­პას, რას არ მე­ძახ­და. როცა მისი შვი­ლის იქეთ არც გა­მი­ხე­დავს იმ პე­რი­ოდ­ში...

ასე­თი უდი­დე­სი სტრე­სე­ბი მომ­ყვე­ბა ბავ­შვო­ბი­დან. მიმ­ტა­ნო­ბას თავი რომ და­ვა­ნე­ბე, ცხოვ­რე­ბამ სხვა ეტაპ­ზე გა­და­მის­რო­ლა. მო­ცეკ­ვა­ვე გავ­ხდი, შემ­დეგ ხე­ლოვ­ნე­ბას გავ­ყე­ვი, ხატ­ვა და­ვი­წყე, დღემ­დე ძა­ლი­ან ბევ­რი რამ ვცა­დე, მაგ­რამ ვხე­დავ ამ ქვე­ყა­ნა­ში არა­ფე­რი გა­მო­დის... სი­ძულ­ვი­ლით ზრდი­ან შვი­ლებს და არ ას­წავ­ლი­ან, სხვას­თან იმე­გობ­რონ. ეშ­მა­კის ენით გაზ­რდი­ლე­ბი არი­ან და მე ამას ბევ­რჯერ შე­ვეს­წა­რი. სა­კუ­თარ თავ­ზეც გა­მოვ­ცა­დე, სხვა­ზეც და აი დღეს უკვე შვილ­ზეც.იმის მა­გივ­რად ბავ­შვებს აუხ­სნან, რა არის თა­ნად­გო­მა, სხვებ­თან მე­გობ­რო­ბას უკ­რძა­ლა­ვენ. ან თა­ვი­ანთ შეც­დო­მას სხვას აბ­რა­ლე­ბენ. ჩემს შვილს ვას­წავ­ლე, რომ გულ­თან არა­სო­დეს მი­ი­ტა­ნოს უგუ­ნუ­რე­ბის ნათ­ქვა­მი. ახ­სოვ­დეს უფა­ლი და სი­კე­თე. თუ კი ზედ­მე­ტი მო­უ­ვათ, ისე გას­ცეს პა­სუ­ხი, რო­გორ­საც აკად­რე­ბენ თა­ვად. გო­გოს და­უთ­მოს და ისე მო­ექ­ცეს, რო­გორც უნდა რომ მის დე­დას ექ­ცე­ოდ­ნენ... ძა­ლი­ან კარ­გი ბი­ჭია გაბ­რი­ე­ლი. და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლია გლო­ბა­ლუ­რი თე­მე­ბით, კარ­გად სა­უბ­რობს ინ­გლი­სუ­რად და რუ­სუ­ლად. და­მო­უ­კი­დებ­ლად სწავ­ლობს, მაგ­რამ ამ ბოლო დროს ამ­ბობს, რომ სწავ­ლის სურ­ვი­ლი ეკარ­გე­ბა, სკო­ლა­ში ისე­თი ცუდი მდგო­მა­რე­ო­ბა არის ხოლ­მე...

ახა­ლი მი­სუ­ლი იყო, ბავ­შვე­ბი კლას­ში ერ­თმა­ნეთს რომ თი­შავ­დნენ. ანუ ას­წავ­ლიდ­ნენ კა­იფს, რო­გორ უნდა შე­ი­კა­ვონ თავი და მერე თავ­ბრუს ხვე­ვე­ბი ჰქონ­დათ. ერთი ბავ­შვი და­ე­ცა ამ ამ­ბის მერე და თავი და­არ­ტყა. ამის მერე რო­გორც ვიცი, მსგავ­სი აღა­რა­ფე­რი ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ ბუ­ლინ­გი 157-ე სკო­ლა­ში თურ­მე ძა­ლი­ან მო­და­შია. ბავ­შვმა კი თქვა, უშავ­სო, მაგ­რამ მგო­ნია, რომ სკო­ლა­ში ადა­მი­ანს უნდა უხა­რო­დეს წას­ვლა და არა ის, რომ ვის ებ­რძო­ლოს. მინ­და რომ ჩვე­ნი სა­ჯა­რო სკო­ლე­ბი ისე გან­ვი­თარ­დეს, რე­პე­ტი­ტო­რე­ბი სა­ჭი­რო აღარ იყოს. პე­და­გო­გებს ხელ­ფა­სე­ბი უნდა მო­ე­მა­ტოთ და გუ­ლით ას­წავ­ლონ, ბო­ლომ­დე და­ი­ხარ­ჯონ. ისიც მეს­მის, რომ ყვე­ლას 40 წუთ­ში ვერ მი­ხე­დავ, მაგ­რამ, მინ­და, რამე უკე­თე­სო­ბის­კენ იც­ვლე­ბო­დეს სა­ქარ­თვე­ლო­ში და ჩვენს მენ­ტა­ლი­ტეტ­ში. მა­წუ­ხებს ამ­დენ უმ­წეო მო­ხუცს რომ ვხე­დავ. მა­წუ­ხებს ამ­დე­ნი მარ­ტო­ხე­ლა დე­დას რომ ვხე­დავ, შვი­ლე­ბი უკ­ვდე­ბათ, შვი­ლებს აუ­პა­ტი­უ­რე­ბენ.

ამ­დე­ნი პე­დო­ფი­ლი, ამ­დე­ნი დამ­ნა­შა­ვე გა­რეთ ბედ­ნი­ე­რად ცხოვ­რობს. ვგმობ ამ ფა­რი­სე­ველ ტრა­დი­ცი­ებს, არ მჯე­რა რომ ეს სი­მარ­თლეა. ტრა­დი­ცია მხო­ლოდ ოჯა­ხის სიწ­მინ­დე, ჭამა-სმა არაა, რო­გორც ვიცი. ოდით­გან­ვე მეს­მო­და ქა­ლის პა­ტი­ვის­ცე­მა­ზე რო­გორ სა­უბ­რობ­დნენ სუფ­რა­ზე და ზურგს უკან ან ძმა­კა­ცის ცო­ლებ­თან, შვი­ლებ­თან, დებ­თან, ძმებ­თა­ნაც კი და­დი­ოდ­ნენ და და­დი­ან. უსახ­ლკა­რო, უპატ­რო­ნო გო­გო­ზე ან ბიჭ­ზე სექ­სუ­ა­ლუ­რად ძა­ლა­დო­ბენ და იძა­ხი­ან რომ ამათ პატ­რო­ნი მა­ინც არ ჰყავ­თო. განა შე­ეც­დე­ბი­ან, რომ ცხოვ­რე­ბა და­უ­ლა­გონ ან მცი­რე­დით უან­გა­როდ და­ეხ­მა­რონ! უმე­ტე­სო­ბა ძა­ლა­დობს და ეს ასეა და­მი­ჯე­რეთ! მე ყველ­გან ნამ­ყო­ფი ვარ და კარ­გად ვიცი ვინც ვართ ქარ­თვე­ლე­ბი სი­ნამ­დვი­ლე­ში. მე მა­ინც ვერ გა­მა­ბო­რო­ტე­ბენ და ვერ გამ­ხდი­ან თა­ვის­ნა­ირ დე­მო­ნის მიმ­დევ­რად!ბავ­შვო­ბი­დან ვხე­დავ ცხო­ვე­ლე­ბის მი­მართ სი­სას­ტი­კეს, რაც ძა­ლი­ან ცუ­დად არის ჩემ­ში და­ლე­ქი­ლი.