''ერთი წლის მერე მისი ნახატი აუქციონზე ვნახე" - ლაშა ღლონტის ოჯახის უცნაური ამბავი

ალცჰაიმერი ნერვული სისტემის დეგენერაციული დაავადებაა, რომელიც შედარებით ნელა, მსუბუქი ფორმებით იწყება და თანდათან მწვავდება. დაავადების განვითარების საწყის ეტაპზე ძირითადი სიმპტომია ბოლო დროს განვითარებული მოვლენების დავიწყება, ქცევითი საკითხების გართულება, ამ დროს ალცჰაიმერის მქონე ადამიანები ოჯახთან და საზოგადოებასთან კავშირს თითქმის წყვეტენ. თანდათან სასიცოცხლო ფუნქციებიც ირღვევა და ფატალური შედეგიც დგება. ახლა სწორედ ერთი ასეთი ამბის შესახებ უნდა მოგიყვეთ, რომელსაც სამწუხაროდ, ტრაგიკული ფინალი აქვს...

ბათუმში ერთ დროს ცნობილი ადამიანი, საქმის მოყვარული, პროფესიონალი, კარგი გარეგნობის მამაკაცი ალცჰაიმერით დაავადდა. გარშემო ყველას უჭირდა მისი ამ მდგომარეობაში ხილვა... საქმე იქამდე მივიდა, რომ, ამ დაავადების წყალობით, ცხოვრება 76 წლის ასაკში ტრაგიკულად დაასრულა. ამ უმძიმესი ამბით მისმა ოჯახმა, ნათესავებმა, საახლობლომ უდიდესი ფსიქოლოგიური სტრესი და ტკივილი მიიღო.

გასაოცარი და დაუჯერებელი ამბავი მისი სიკვდილის შემდეგაც მოხდა, რომლის შესახებაც ექიმმა და მომღერალმა ლაშა ღლონტმა გიორგი ღოღობერიძის გადაცემაში მოყვა. ალცჰაიმერით დაავადებული მამაკაცი ლაშა ღლონტის მამა გახლდათ.

ლაშა ღლონტი:

- თავიდან დაიწყო რაღაც შიშებით, მაგალითად, ფანჯარა რატომ არის ღია? უნდა დავკეტო. აკვიატებები ჰქონდა, - სანთებელა, ტელეფონის დამტენი სად არის? - ამას რამდენჯერმე იმეორებდა. შემდეგ ღამე სახლიდან გადიოდა, საქმე მაქვს - მოტივით და მალე მოდიოდა. ჯერ ვერ ვხვდებოდით, რა ხდებოდა... დაიწყო ასევე დათვლა, ნივთებს ითვლიდა... მდგომარეობა თანდათან მძიმდებოდა, იყო არაადეკვატური მოქმედებები. საგნების სხვაგან დადება და დავიწყება, მეხსიერების პრობლემები გაუჩნდა... ბოლო პერიოდში კონტაქტშიც პერიოდულად შემოდიოდა. თავის სამყაროში იყო. დაავადება სხვადასხვა ფაზაში გადადიოდა.

უცებ ისეთი რამ გაახსენდებოდა და ალაგ-ალაგ რომ გვახსოვდა, რომელსაც თვითონ თანმიმდევრულად მოგიყვებოდა. ასევე ჰყვებოდა ამბებს ღრმა ბავშვობიდან. მერე ისევ თავის სამყაროში იკეტებოდა... ჩემი მშობლები ბათუმში ცხოვრობდნენ, მე თბილისში ვიყავი და ერთ ღამესაც დედას გაეპარა. მერე დაურეკავს, რომ გზას ვერ ვპოულობო. სად ხარო? - დედას უკითხავს. აქ შუქები ანთია და ზღვა არისო, - უპასუხია, მაგრამ კავშირი გაწყვეტილა... იმის მერე კავშირზე აღარ გამოსულა. ვეძებდით პოლიციის დახმარებით მთელ აჭარაში, მათ შორის, ქუთაისშიც, თბილისში...

ყველანაირი საშუალება იყო ჩართული... მხოლოდ 5 დღის მერე, ბათუმის ბულვარის ბოლოს გარდაცვლილი ვიპოვეთ, გზა შეშლია, აქეთ უნდა წამოსულიყო და იქით წავიდა. იქ კი მოსახლეობა და სამანქანო გზაც მთავრდება... ვლოცულობდი, რომ ცხედარი მაინც მეპოვა, რადგან დაუსრულებელი უშედეგო ძებნის შემდეგ ვხდებოდი, რომ გარდაცვლილი იყო... ან ზღვამ რომ არ წაიღო... იმ ადგილას სადაც ვიპოვეთ, ჭაობია, მაგრამ ხანდახან ზღვა გადმოდის, მაგრამ იმ დროს ადიდებული არ იყო... შესაძლოა ფეხი დაუსრიალდა, გადავარდა, იქიდან ვეღარ ამოვიდა და გული გაუჩერდა... ამის წარმოდგენაც კი მზარავს...

ამბავი, რომელიც მამის გარდაცვალების შემდეგ მოხდა

- მამა უკვე ერთი წლის გარდაცვლილი იყო, ნიკოლოზ წულუკიძემ გაოგნებულმა დამირეკა (იცოდა, რომ მამაჩემი გარდაცვლილი იყო). მამაშენის ნახატი აუქციონზეა გამოტანილიო. გავოცდი, მაგრამ გავვარდი და მაშინვე შევიძინე. მამა დიზაინერი იყო პროფესიით, მაგრამ მისი ნახატი მე არასდროს მინახავს. არ ხატავდა, პეიზაჟი, ნატურმორტი, ასეთი რაღაცები არასდროს დაუხატავს...

სამხატვრო აკადემია კი ჰქონდა დამთავრებული, შენობის დიზაინზე მუშაობდა, ქალაქ ბათუმის მთავარი მხატვარი იყო. ძალიან გამიკვირდა ის ნახატი რომ ვნახე, დედაჩემსაც გაუკვირდა. მამას მხატვრობის შესახებ მანაც არაფერი იცოდა. მერე აღმოჩნდა, რომ მისი ნახატები ვიღაცას ამერიკაშიც წაუღია. თურმე სტუდენტობის დროს ხატავდა. აუქციონზე უთქვამთ, რომ თენგიზ ღლონტის, ბათუმელი მხატვრების ახალგაზრდობაში შექმნილი ნამუშევარიაო. ნამუშევარი 1956 წლითაა დათარიღებული და კოლექციონერებთან იყო. მე ტილოზე გაკეთებული ხელმოწერით ვიცანი. იმ ყველაფერმა ისე იმოქმედა. თან დახატულია ის ადგილი, სადაც დაიღუპა. რაც მთავარია, მოხუცი, რომელიც გაურკვეველი მიმართულებით მიდის. ამინდიც ზუსტად ისეთივეა, თოვლნარევი და დაახლოებით ის მიდამოა. ამ ყველაფრის შემდეგ ცხადია, ირაციონალური ფიქრები ჩაირთო, მაგრამ სიმართლე რა არის და როგორია, ვერ გავიგეთ. ასეთი დამთხვევა მოხდა, რამაც მართლა შემძრა.

რა ხდებოდა 5 დღის განმავლობაში

- ეს იყო ფსიქოლოგიური ტრავმა. ფსიქოლოგიურად ეს ისეთი მომენტი იყო, რომ არა მარტო ჩვენს ოჯახში, მთელ ნათესაობაში დეპრესიული ფონი იყო ჩამოწოლილი. ღამე არ გვეძინა. ქუჩაში ყველა მოხუცი მამაჩემი გვეგონა. ურთულესი პერიოდი გავიარეთ. ჩვენი ცუდად ყოფნა კარგა ხანს გაგრძელდა... როგორია, იმის გააზრება, რაც მოხდა და მერე ის, რომ ვერ პოულობ, არ იცი, ცოცხალია თუ მკვდარი... ბოლოს ისევ ამ მდგომარეობიდან ისევ სიმღერამ გამომიყვანა.