93 წლის ასაკ­ში ცნო­ბი­ლი ქარ­თვე­ლი ექი­მი გუ­ლი­კო ჩა­ფი­ძე გარ­და­იც­ვა­ლა.

ჩა­ფი­ძის სა­ხე­ლო­ბის გა­და­უ­დე­ბე­ლი კარ­დი­ო­ლო­გი­ის ცენ­ტრი ღრმა მწუ­ხა­რე­ბით იუ­წყე­ბა, რომ გარ­და­იც­ვა­ლა ცენ­ტრის და­მა­არ­სე­ბე­ლი და მისი უც­ვლე­ლი გე­ნე­რა­ლუ­რი დი­რექ­ტო­რი, თბი­ლი­სის სა­პა­ტიო მო­ქა­ლა­ქე, ქალ­ბა­ტო­ნი გულ­ნა­რა ჩა­ფი­ძე და სამ­ძი­მარს უცხა­დებს მის ოჯახს.

"დღე­ვან­დელ სი­ნამ­დვი­ლე­ში ძნე­ლად მო­ი­ძებ­ნე­ბა ისე­თი ექი­მი, რო­მელ­საც ქალ­ბა­ტონ გულ­ნა­რა ჩა­ფი­ძის ოდე­ნო­ბის წვლი­ლი ჰქონ­დეს შე­ტა­ნი­ლი სა­ქარ­თვე­ლო­ში მე­დი­ცი­ნის მეც­ნი­ე­რე­ბი­სა და პრაქ­ტი­კის გან­ვი­თა­რე­ბა­ში. მისი ხან­გრძლი­ვი და ნა­ყო­ფი­ე­რი მოღ­ვა­წე­ო­ბა მი­მარ­თუ­ლი იყო გულ-სის­ხლძარ­ღვთა და­ა­ვა­დე­ბე­ბით შე­პყრო­ბი­ლი პა­ცი­ენ­ტე­ბის ჯან­მრთე­ლო­ბის მკურ­ნა­ლო­ბა­ზე, ამ მიზ­ნის­თვის კი, ის გა­ნუხ­რე­ლად ზრუ­ნავ­და კარ­დი­ო­ლო­გი­უ­რი სამ­სა­ხუ­რის სრულ­ყო­ფა­ზე და ახალ­გაზ­რდა სპე­ცი­ა­ლის­ტე­ბის აღ­ზრდა­სა და და­ხე­ლოვ­ნე­ბა­ზე. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი აღ­ნიშ­ვნის ღირ­სია ქალ­ბა­ტონ გულ­ნა­რა ჩა­ფი­ძის უშუ­ა­ლო ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბით ცენ­ტში უახ­ლე­სი ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბით აღ­ჭურ­ვი­ლი ინ­ტერ­ვენ­ცი­უ­ლი კარ­დი­ო­ლო­გი­ი­სა და კარ­დი­ო­ქი­რურ­გი­ის გან­ყო­ფი­ლე­ბე­ბის გახ­სნა, რო­მელ­თა წარ­მა­ტე­ბულ­მა საქ­მი­ა­ნო­ბამ ათა­სო­ბით სა­ქარ­თვე­ლოს მო­ქა­ლა­ქეს შე­უ­ნარ­ჩუ­ნა სი­ცო­ცხლე და გა­უ­უმ­ჯო­ბე­სა ჯან­მრთე­ლო­ბა", - ვკი­თხუ­ლობთ გა­და­უ­დე­ბე­ლი კარ­დი­ო­ლო­გი­ის ცენ­ტრის გან­ცხა­დე­ბა­ში, რომ­ლის და­მა­არ­სე­ბე­ლი და უც­ვლე­ლი გე­ნე­რა­ლუ­რი დი­რექ­ტო­რი თა­ვად ქალ­ბა­ტო­ნი გუ­ლი­კო გახ­ლდათ.

მან სა­მე­დი­ცი­ნო კა­რი­ე­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში სა­ინ­ტე­რე­სო გზა გა­ი­ა­რა - იყო ბორ­ჯო­მის ლი­კა­ნის სა­ნა­ტო­რი­უ­მის ექი­მი-ორ­დი­ნა­ტო­რი; მოს­კო­ვის ექიმ­თა და­ხე­ლოვ­ნე­ბის ინ­სტი­ტუ­ტის ას­პი­რან­ტი; სა­ქარ­თვე­ლოს ექ­სპე­რი­მენ­ტუ­ლი და კლი­ნი­კუ­რი თე­რა­პი­ის ინ­სტი­ტუ­ტის უმ­ცრო­სი მეც­ნი­ერ-თა­ნამ­შრო­მე­ლი.

1963-1975 წლებ­ში ინ­ფარ­ქტის გან­ყო­ფი­ლე­ბის უფ­რო­სი მეც­ნი­ერ-თა­ნამ­შრო­მე­ლი. ამ კუ­თხით მუ­შა­ო­ბა სა­ერ­თოდ მისი ინი­ცი­ა­ტი­ვით და­ი­წყო სა­ქარ­თვე­ლო­ში...

ქალ­ბა­ტო­ნი გუ­ლი­კო 1989 წლი­დან სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის პი­რა­დი ექი­მი გახ­ლდათ. 1997 წელს გა­და­უ­დე­ბელ კარ­დი­ო­ლო­გი­ის ცენ­ტრს მი­ე­ნი­ჭა აკად. გუ­ლი­კო ჩა­ფი­ძის სა­ხე­ლი. 1994-2014 წლებ­ში ჩა­ფი­ძის სა­ხე­ლო­ბის გა­და­უ­დე­ბე­ლი კარ­დი­ო­ლო­გი­ის ცენ­ტრის დი­რექ­ტო­რი გახ­ლდათ.

მისი ექი­მო­ბა კი მა­მას გა­და­უ­წყვე­ტია. სა­ხე­ლიც, გულ­ნა­რა მას­ვე და­ურ­ქმე­ვია. "თით­ქოს ჩემს სა­ხელ­თან ერ­თად წინ­და­წინ გა­და­წყდა ყვე­ლა­ფე­რი", - ამ­ბობ­და ქალ­ბა­ტო­ნი გუ­ლი­კო. ადა­მი­ა­ნი, რომ­ლის სა­ხე­ლიც იწყე­ბო­და სი­ტყვით "გული"...

მა­მას კი უნ­დო­და შვი­ლის ექი­მო­ბა, მაგ­რამ თა­ვად პა­ტა­რა გულ­ნა­რა ყვე­ლა პრო­ფე­სი­ა­ზე ერ­თდრო­უ­ლად ოც­ნე­ბობ­და თურ­მე. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, "მი­ლი­ცი­ო­ნე­რო­ბა­ზეც" კი უფიქ­რია, რომ არა­ფე­რი ვთქვათ, მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე, ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა­სა და დიპ­ლო­მა­ტი­ა­ზე.

კარ­გი მოს­წავ­ლე იყო, სკო­ლა "ოქ­როს მე­დალ­ზე“ და­ამ­თავ­რა. დიპ­ლო­მა­ტუ­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბით სწავ­ლის გა­საგ­რძე­ლებ­ლად ემ­ზა­დე­ბო­და და მა­მამ და­ას­წრო, მისი სა­ბუ­თე­ბი მის უკი­თხა­ვად სა­მე­დი­ცი­ნო ინ­სტი­ტუ­ტში შე­ი­ტა­ნა. ასე გახ­და გუ­ლი­კო ჩა­ფი­ძე სამ­კურ­ნა­ლო ფა­კულ­ტე­ტის სტუ­დენ­ტი...

ამის გამო სე­რი­ო­ზუ­ლი პრო­ტეს­ტი მქონ­და, მაგ­რამ ბო­ლოს მა­ინც გა­დავ­წყვი­ტე. სამ­კურ­ნა­ლო ფა­კულ­ტე­ტი და­მემ­თავ­რე­ბი­ნაო, - ჰყვე­ბო­და ის ერთ-ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში.

ფიქ­რობ­და, დიპ­ლომს მშობ­ლებს მი­ვუ­ტან, მაგ­რამ მერე მა­ინც ჩა­ვა­ბა­რებ იქ, სა­დაც სწავ­ლა მა­ნამ­დე მინ­დო­დაო. ისე მოხ­და, რომ მე­დი­ცი­ნით სე­რი­ო­ზუ­ლად და­ინ­ტე­რეს­და. ამ სფე­რომ მი­ი­ზი­და, შე­ი­ტყუა და შემ­დეგ უზო­მოდ კმა­ყო­ფი­ლიც კი იყო, ამ დარ­გს რომ არ უღა­ლა­ტა. მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლეც სა­მე­დი­ცი­ნო ინ­სტი­ტუ­ტში სწავ­ლი­სას გა­იც­ნო. ის ქი­რურ­გი­უ­ლი გან­ხრით სწავ­ლობ­და.

წყვილ­მა მე­დი­ცი­ნას თავი და წლე­ბი მი­უ­ძღვნა ისე, რომ 90 წელს გა­და­ცი­ლე­ბუ­ლი გუ­ლი­კო ჩა­ფი­ძე კვლა­ვაც ახერ­ხებ­და მუ­შა­ო­ბის გაგ­რძე­ლე­ბას.

ლე­გენ­და­რულ­მა ექიმ­მა წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში არა­ერ­თი ადა­მი­ა­ნის სი­ცო­ცხლე იხ­სნა. მის ცხოვ­რე­ბა­ში ბედ­ნი­ე­რი წლე­ბიც იყო და ტრა­გი­კუ­ლიც. ცნო­ბილ ექიმს ამა­ზე სა­ჯა­როდ არა­ერ­თხელ უსა­უბ­რია.

"უბედ­ნი­ე­რე­სი ადა­მი­ა­ნი ვი­ყა­ვი, ვიდ­რე დიდი ტრა­გე­დია არ დატ­რი­ალ­და ჩემს ოჯახ­ში. 1989 წელს ჩემი უმ­ცრო­სი შვი­ლი ავ­ტო­კა­ტას­ტრო­ფა­ში და­ი­ღუ­პა. მა­შინ და­ინ­გრა ჩემი ცხოვ­რე­ბა, ცა ჩა­მო­იქ­ცა, მიწა გას­კდა, ეს იყო რა­ღაც სა­ში­ნე­ლე­ბა, ამი­სი არც მო­ყო­ლა შე­იძ­ლე­ბა, არც თქმა...

ის მო­მა­ვა­ლი ექი­მი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო. სამ­წუ­ხა­როდ, მერე კას­კა­დი­ვით წა­მო­ვი­და ყვე­ლა­ფე­რი. რამ­დე­ნი­მე წე­ლი­წად­ში მე­უღ­ლე გუ­ლით გარ­და­მეც­ვა­ლა. ყო­ველ დი­ლას მი­დი­ო­და შვი­ლის საფ­ლავ­ზე, შემ­დეგ სამ­სა­ხურ­ში, მერე ისევ საფ­ლავ­ზე და იქი­დან სახ­ლში ბრუნ­დე­ბო­და, წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ასე იყო... რამ­დე­ნი­მე წე­ლი­წად­ში უფ­რო­სი შვი­ლიც გარ­და­მეც­ვა­ლა, ფილ­ტვე­ბის სიმ­სივ­ნე ჰქონ­და. გა­ნა­ჩე­ნი იყო, რომ ორი თვე გაძ­ლებ­და, ერთი წე­ლი­წა­დი ვიბ­რძო­დით და თვი­თო­ნაც ძა­ლი­ან იბ­რძო­და. მე­ო­რე შვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ, მისი შვი­ლი 23 წლის ბიჭი, ისიც ასე უეც­რად და­ი­ღუ­პა.

ლა­პა­რა­კო­ბენ, რო­გორ გა­და­ი­ტა­ნე, რო­გორ ხარო. რა გა­და­ვი­ტა­ნე, ისი­ნი სულ ჩემ­თან არი­ან. თქვენ გე­სა­უბ­რე­ბით, ავად­მყოფს ვნა­ხუ­ლობ, დავ­დი­ვარ, ტვინ­ში სულ ეს მაქვს. ერთხელ ერ­თმა ჟურ­ნა­ლის­ტმა მი­თხრა, თქვენ­მა თა­ნამ­შრომ­ლებ­მა მი­თხრეს, რომ თქვენს თვალ­ზე ცრემ­ლი არ უნა­ხავ­თო. ჩემ ოთახს უნა­ხავს ჩემი ცრემ­ლი, ჩემს ბა­ლიშს. აი, ასე დამ­თავ­რდა ჩემი ცხოვ­რე­ბა, მაგ­რამ კი­დევ ვცო­ცხლობ, ამას სი­ცო­ცხლე ჰქვია?

- მე­უბ­ნე­ბი­ან, ამ­დე­ნი წლის ხარ და რა კარ­გად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბიო. ეს მე სულ არ მჭირ­დე­ბა და არც რე­ა­ლუ­რი არ არის, მე არა­ფე­რი გა­და­მი­ტა­ნია, მე ყო­ველ სა­ათს, ყო­ველ წუთს ვი­ტან ამას. ახლა შვილ­თაშ­ვი­ლე­ბი მყავს, ტყუ­პი, შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი, მათ­თვის მიდ­გას სული და მათი შე­წუ­ხე­ბა არ მინ­და. არც მინ­და, რომ იგ­რძნონ რამე მა­წუ­ხებს, რა­მის სურ­ვი­ლი მაქვს, არა, მე ყო­ველ­თვის კარ­გად ვარ“, - ჰყვე­ბო­და თავ­სდა­ტე­ხილ ტრა­გე­დი­ებ­ზე ინ­ტერ­ვი­უ­ში ტე­ლე­კომ­პა­ნია "ფორ­მუ­ლას­თან“.

ინ­ფარ­ქტის კვლე­ვი­სა და მკურ­ნა­ლო­ბის საქ­მე­ში შე­ტა­ნი­ლი გა­ნუ­ზო­მელ წვლი­ლის­თვის გუ­ლი­კო ჩა­ფი­ძეს "ინ­ფარ­ქტის დე­დო­ფა­ლი“ უწო­დეს.

"ჩვე­ნი გან­ყო­ფი­ლე­ბა 9 წე­ლი­წა­დი სა­ქარ­თვე­ლო­ში ერ­თა­დერ­თი იყო, რო­მე­ლიც ამ კუ­თხით მუ­შა­ობ­და. კარ­დი­ო­ლო­გი­ის ინ­სტი­ტუ­ტში 9 წლის მერე გა­იხ­სნა ინ­ფარ­ქტის გან­ყო­ფი­ლე­ბა...

ბევ­რჯერ გა­მი­კე­თე­ბია ასე­თი რამ - არა მარ­ტო ავად­მყო­ფი და­მი­ი­მე­დე­ბია, არა­მედ მისი პატ­რო­ნი და ახ­ლობ­ლე­ბი... რო­დე­საც აღ­სა­რე­ბა­ზე პირ­ვე­ლად მოვ­ხვდი, მო­ძღვარ­მა მი­თხრა, ტყუ­ილს თუ ამ­ბობ­თო. მა­შინ ინ­ფარ­ქტით სიკ­ვდი­ლი­ა­ნო­ბა ხში­რი იყო, რად­გან პატ­რონ­საც ვა­წყნა­რებ­დი, პა­ცი­ენ­ტსაც და ნა­თე­სა­ვებ­საც, რომ იმე­დი არ და­ე­კარ­გა. სხვა შემ­თხვე­ვა­ში ძა­ლი­ან გა­უ­ჭირ­დე­ბათ.

მოკ­ლედ, მო­ძღვარს ვუ­თხა­რი, რომ დღე არ არის ტყუ­ი­ლი არ ვთქვა-მეთ­ქი... იყო ასე­თი შემ­თხვე­ვა, პა­ლა­ტის კარი იყო და­ხუ­რუ­ლი და იქვე შა­ვებ­ში ჩაც­მუ­ლი ქალი თავ­დახ­რი­ლი იჯდა და ტი­რო­და. რა­ტომ ტი­რით-მეთ­ქი, - ვკი­თხე. ამ პა­ლა­ტა­ში ჩემი შვი­ლი წევს. 27 წლი­საა, აქვს ინ­ფარ­ქტი და მისი გა­დარ­ჩე­ნის შან­სი არ არი­სო. შე­ვე­დი და ვნა­ხე პა­ცი­ენ­ტი, დიდ­ხანს ვე­ლა­პა­რა­კე. რომ გა­მო­ვე­დი, ქალ­ბა­ტონს ვუ­თხა­რი, რა­ტომ ტი­რით, თქვე­ნი შვი­ლი მძი­მე ავად­მყო­ფია, მაგ­რამ სა­სიკ­ვდი­ლო არა­ფე­რი სჭირს, მორ­ჩე­ბა-მეთ­ქი. ბიჭი მარ­თლა მორ­ჩა და იმის მერე 14 წელი იცო­ცხლა“, - იხ­სე­ნებ­და ქალ­ბა­ტო­ნი გუ­ლი­კო.

ედუ­არდ შე­ვარ­დნა­ძის ექი­მო­ბა ბევ­რჯერ შეს­თა­ვა­ზეს, მაგ­რამ უარს ამ­ბობ­და.

"მა­შინ არ­სე­ბობ­და მე­ო­თხე სამ­მარ­თვე­ლო, სა­დაც სხვა­დას­ხვა დამ­სა­ხუ­რე­ბის ადა­მი­ა­ნებს არ­ჩევ­დნენ. იქ მკურ­ნა­ლო­ბას წყვეტ­და არა ექი­მი, არა­მედ პა­ცი­ენ­ტი და მისი ნა­თე­სა­ვი. არ შე­მიძ­ლია ვინ­მემ რა­ი­მე ჩარ­ჩო­ში ჩამ­სვას. რად­გან ცე­კას მდი­ვა­ნი იყო, მე­გო­ნა, პრე­ტენ­ზი­აც მეტი იქ­ნე­ბო­და. ამი­ტომ არ ვთან­ხმდე­ბო­დი. ერთხელ მე­ო­თხე სამ­მარ­თვე­ლოს უფ­როს­მა მი­თხრა, - წა­მომ­ყე­ვი შე­ვარ­დნა­ძეს­თან, ისე მა­ინც მი­ვი­დე­თო. წავ­ყე­ვი. ისე შემ­ხვდნენ, მივ­ხვდი, რომ ნდო­ბა მა­შინ­ვე გა­მო­მი­ცხა­დეს. მე­ო­რედ უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, აღ­დგო­მა იყო, სა­ა­თი აღარ მახ­სოვ­და, და­რეკ­ვაც არ მინ­დო­და, ცე­კას მდი­ვანს აღ­დგო­მა რო­გორ მი­ვუ­ლო­ცო-მეთ­ქი. მოკ­ლედ, მა­ინც და­ვუ­რე­კე. ისე მოხ­და, რომ ბა­ტონ­მა ედუ­არ­დმა აიღო ყურ­მი­ლი და ქრის­ტე აღ­დგაო, - მი­თხრა. გა­მიკ­ვირ­და. წა­ვე­დი, მინ­დვ­რის ყვა­ვი­ლე­ბის დიდი თა­ი­გუ­ლი ვი­ყი­დე...

თა­ვი­დან­ვე ჯვარს ვა­ტა­რებ­დი, მაგ­რამ მორ­წმუ­ნე არ ვი­ყა­ვი, ჯვარს ჩემ­თვის უფრო სამ­კა­უ­ლის დატ­ვირ­თვა ჰქონ­და. და­ი­წყეს ლა­პა­რა­კი - შე­ვარ­დნა­ძის ექი­მი ჯვარს ატა­რებ­სო. ალ­ბათ მოს­წონს და ამი­ტომ უკე­თი­აო, - შე­ვარ­დნა­ძემ. მერე ჩემი პარ­ტი­ა­ში შეს­ვლის სა­კი­თხი დად­გა. მა­შინ აქე­დან წა­ვალ-მეთ­ქი. ამა­ზეც იგი­ვე პა­სუ­ხი გას­ცა ბა­ტონ­მა ედუ­არ­დმა - თუ არ უნდა, ნუ აწუ­ხებ­თო...

კრწა­ნი­სი­დან, ანუ მის­გან გვი­ან მოვ­დი­ო­დი ხოლ­მე... ერთხე­ლაც, მო­რი­გი ვი­ზი­ტის შემ­დეგ მან­ქა­ნა­ში მე და ჩემი მძღო­ლი ვი­ყა­ვით. გა­ის­მა სრო­ლის ხმა, ტყვი­ე­ბის ჯერი მო­დი­ო­და. მან­ქა­ნა ისე და­ი­ცხრი­ლა, რომ გა­და­აგ­დეს“, - ედუ­არდ შე­ვარ­დნა­ძეს­თან და­კავ­ში­რე­ბულ ამ­ბებს მე­დი­ას­თან ასე იხ­სე­ნებ­და ექი­მი.

მისი მთა­ვა­რი რე­კო­მენ­და­ცია კი გუ­ლის სამ­კურ­ნა­ლოდ ასე­თი იყო: "აკე­თეთ სი­კე­თე, და­ეხ­მა­რეთ გა­ჭირ­ვე­ბულ ადა­მი­ა­ნებს. ასეთ დროს გუ­ლიც კარ­გად გექ­ნე­ბათ და თქვენც კარ­გად იქ­ნე­ბით".

• ambebi.ge მწუ­ხა­რე­ბას გა­მოთ­ქვამს ცნო­ბი­ლი ექი­მის, გუ­ლი­კო ჩა­ფი­ძის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის გამო და სამ­ძი­მარს უცხა­დებს მის ოჯახს და სა­მე­დი­ცი­ნო სა­ზო­გა­დო­ე­ბას