"დავიწყეთ ამ "რუსული კანონის" შესწავლა - ქართული ვერსიის 7 და რუსულის 97 გვერდი გადავიკითხეთ" - ლუკას ბრძოლა და ორი მიზანი

გემახსოვრებათ, 2 წლის წინ ბათუმის მე-7 საჯარო სკოლაში მოსწავლემ რუსეთის და დე ფაქტო აფხაზეთის, როგორც "დამოუკიდებელი სახელმწიფოს“, დროშები რომ ჩამოხია. დროშები სკოლის სტენდზე, სხვა ქვეყნების ეროვნულ სიმბოლოებთან ერთად იყო გაკრული, რის შემდეგაც სკოლის ადმინისტრაციამ მოსწავლეს "სკოლის ინვენტარის დაზიანებისთვის“ საყვედური გამოუცხადა". როგორც გაირკვა, მოსწავლე, რომელმაც სკოლაში დროშების გამოფენა გააპროტესტა, მე-11 კლასელი ლუკა ნაცვლიშვილი იყო.

"იმ დღიდან 180 გრადუსით შეიცვალა ჩემი ცხოვრება, დღის წესრიგი, ყველაფერი შეიცვალა... პირველ რიგში, დიდი პასუხისმგებლობა ვიგრძენი. მანამდეც იყო ჩემში ეროვნული, პატრიოტული მუხტი და ჩემს მეგობარ ზვიად ცეცხლაძესთან ერთად პატარ-პატარა აქტივობებში ვიყავი ჩართული, ბათუმში უკრაინის მხარდამჭერ აქციებს ვატარებდით, თუმცა არ ველოდი, რომ დროშის ამბავი ასე გახმაურდებოდა და ხალხი ასე გამიცნობდა, ეს ჩემთვის უჩვეულო და ძალიან დამაბნეველიც იყო. საბედნიეროდ, ავიტაცე ეს ტემპი, ჩემი თავი განვავითარე, კიდევ უფრო გავიზარდე“, - მეუბნება ლუკა, რომელიც დღეს ახალგაზრდული ეროვნული მოძრაობა "დაფიონის“ ერთ-ერთი ლიდერია და ორ კვირაზე მეტია, რაც დედაქალაქის მთავარ გამზირზე "რუსულ კანონს“ აპროტესტებს და მის თანატოლებთან ერთად საქართველოს ევროპული მომავლისთვის იბრძვის.

ერთ-ერთ აქციაზე ლუკამ მერაბ კოსტავას ცნობილი სიტყვებით მიმართა საზოგადოებას. მისი თქმით, ეს მისი საყვარელი ფრაზაა: "დაიმახსოვრეთ, თქვენ მოესწრებით იმ დროს, როცა საქართველო თავისუფალი გახდება! მაგრამ იცოდეთ, თუ მაშინაც, დამოუკიდებელ ქვეყანაში, თავისუფლებისთვის შეწყვეტთ ბრძოლას, ამ თავისუფლებას დაკარგავთ თქვენც და ქვეყანაც". საინტერესოა, რომ ეს ფრაზა ბიძინა ივანიშვილმა "ქართული ოცნების" აქციაზე გაიმეორა, ოღონდ გაუგებარია ის შინაარსი, რასაც ის, სავარაუდოდ, მასში დებს. აი, ლუკას და მისი თანატოლების გულწრფელობა, სამშობლოს სიყვარული და ბრძოლის ჟინი ნამდვილად საიმედოა. ეს ის თაობაა, რომელიც მალე გადაიბარებს ამ ქვეყნის მართვას და აშკარად ჩანს, რომ მათ უკვე ამ ეტაპზე შეგვიძლია ვენდოთ...

ლუკა დღეს აბიტურიენტია, აპრილის პერმანენტული აქტივობები, რა თქმა უნდა, სწავლაში ხელს უშლის, მაგრამ როგორც მეუბნება, "მირჩევნია დღეს შემეშალოს სწავლაში ხელი, ვიდრე ხვალ რუსეთში ვიცხოვროთ და გავიტანჯოთ. მომავლის დაკარგვაზე საშინელი სხვა რაღაა, უკეთეს მომავალზე ძვირფასი რა არის? ამიტომ უნდა ვიბრძოლოთ და ვიბრძოლოთ იმისთვის, რომ კარგი განათლება მივიღოთ. ჩვენ ვერაფერი შეგვაჩერებს, არ გვეშინია. მხნედ და ამაყად ჩემი ქვეყნის სადარაჯოზე".

• "აქციების გამო ბათუმიდან გამოვიპარე“

- ბავშვობიდან პროფესიის არჩევის პრობლემა მქონდა, ბევრ რაღაცას ვეხებოდი, ბევრ რაღაცას ვაკეთებდი, სულ ძიებაში ვიყავი და საბოლოოდ რა მინდოდა, ვერ ვყალიბდებოდი. ახლა სპონტანურად ჩამოვყალიბდი და გადავწყვიტე პოლიტიკური მეცნიერებები შევისწავლო. პოლიტიკაში მოსვლის ამბიციები ნამდვილად არ მაქვს, რასაც ცხოვრება მოიტანს, ისე იქნება. არ არის აუცილებელი პოლიტიკაში, ან თანამდებობაზე იყო, შენი ქვეყნისთვის რამე რომ გააკეთო. მერაბ კოსტავა დისიდენტი იყო, მაგრამ საქართველოსთვის იმდენი აქვს გაკეთებული, შეედაროს ვინმე... მთავარია, ჩემი ქვეყნის კეთილდღეობისთვის კარგი საქმეები ვაკეთო.

5 დედმამიშვილი ვართ - სამი და და 2 ძმა (მე მეოთხე ვარ) წარმოშობით ქუთაისიდან, 5 წლამდე იქ ვიზრდებოდი (მამა მყავს იქაური), შემდეგ დედულეთში - ბათუმში გადმოვედით საცხოვრებლად. მამამ ბევრი რამ მოსინჯა ცხოვრებაში, თავიდან სამხატვრო აკადემია დაამთავრა, შემდეგ პოლიციაში მუშაობდა, ვეტერანია, ორი ომის მონაწილე, აქვს იურიდიული განათლებაც. ახლა პატარა ბიზნესი აქვს. მთელი ცხოვრება ბრძოლა-ბრძოლით მოვიდა აქამდე და დღესაც ასე აგრძელებს, რასაც ძალიან ვაფასებ. დედ-მამა დაშლით არაფერს მიშლიდა, ყველაზე მნიშვნელოვანი და ღირებული, რაც ჩემმა ოჯახმა მაჩუქა, ეს არის თავისუფლება. მათ მასწავლეს, თავისუფლად აზროვნება, დამოუკიდებლად გადაწყვეტილების მიღება...

მამა, რა თქმა უნდა, რაღაც მომენტებში უფრო მკაცრია, შეიძლება დამიყვავოს, რჩევები მომცეს, დედა ნებისმიერ ჩემს გადაწყვეტილებას პატივს სცემს. მათ იციან, რომ სხვანაირად არ შემიძლია. აქციების გამო შარშან მარტში და ახლაც გამოვიპარე ბათუმიდან. მამას არ უჩხუბია, რჩევები მომცა და ვინაიდან თვითონაც ყოფილი პოლიციელია, ერთადერთი, ის მითხრა, მამი, მანდ ფორმიანი ვინც დგას, ყველას არ უნდა მანდ დგომა, თავს გაუფრთხილდი, მიყვარხარ და რამე ხომ არ გჭირდებაო.

• "ავიბარგე, აღვიკაზმე, ჩამოვედი და დავიწყეთ ამ რუსული კანონის შესწავლა“

- დიდი ხანია თბილისში ვარ. აქციები ვიდრე დაიწყებოდა, 5 დღით ადრე ჩამოვედი. ჩემმა მეგობარმა, ჩვენი ორგანიზაციის ერთ-ერთმა თანადამფუძნებელმა და ბავშვობის მეგობარმა (5 წლიდან ვმეგობრობთ) ზვიად ცეცხლაძემ მომწერა, რომ თბილისში მჭირდები, ასე და ასე ხდებაო. ავიბარგე, აღვიკაზმე, ჩამოვედი და დავიწყეთ ამ "რუსული კანონის" შესწავლა - ქართული ვერსიის 7 ფურცელი და რუსული ვერსიის 97 გვერდი გადავიკითხეთ. შემდეგ ჩავწერეთ ნახევარსაათიანი ვიდეოები ამ კანონის ახსნა-განმარტებაზე, თუ რატომაა ეს კანონი რუსული. ჩვენი მთავარი მიზანი იყო, ხალხის ცნობიერებაში გამჯდარიყო, რაოდენ მავნებელია ეს კანონი. ეს ხელისუფლება ამ კანონს ერთი-ერთში, ზუსტად ისევე ხსნის, როგორც პუტინი ხსნიდა აგენტების კანონს 2012 წელს. სრული სიცრუე და უაზრობაა ის მოტივი, რომ თითქოს ეს კანონი გამჭვირვალობას ემსახურება, ყველაფერი ისედაც გამჭვირვალეა. ეს კანონი რეპრესიულია, ყველა ენჯეო, ყველა ორგანიზაცია, რომლებიც დასავლეთიდან შემოსულ დახმარებას, ყველა რესურსს ქვეყნის კეთილდღეობას და განვითარებას მოახმარენ, აგენტებად გამოცხადდებიან.

ფაქტობრივად, ხელისუფლება გზას იწმენდს, რათა მუდმივად იყვნენ ხელისუფლებაში. ეს კანონი მედიასაც ძალიან ცუდად შეეხება და სხვა ბევრ რამეს, ამით ყველას დადუმება უნდათ. ამ კანონის მთავარი მინუსი ისაა, რომ ძალიან მარტივია კანონის რედაქტირება და მასში ცვლილებების შეტანა, უფრო გამკაცრება. ამათ ეს კანონი თუ გაიტანეს (რასაც ვერ შეძლებენ, თუ მაინც გაიტანეს, უკან გავაწვევინებთ), არჩევნების შემდეგ მასში ისეთ ცვლილებებს შეიტანენ, ყველანაირად გაიმარტივებენ საქმეს და ეს კანონი ისეთივე მონსტრად იქცევა, როგორიც რუსეთშია. ბოლო-ბოლო ესენი კონსტიტუციას არღვევენ იმით, რომ მთელი დასავლეთი, ამერიკა მიგვითითებს იმაზე, რომ ეს კანონი არ მივიღოთ, ესენი კი ვექტორს უცვლიან ქვეყნის ორიენტაციას. ერთადერთი, ვისაც ეს კანონი მოსწონს, რუსეთია, ერთადერთი, ვინც ჩვენს ხელისუფლებას აქებს, რუსეთია და ამით ყველაფერია ნათქვამი. რეალურად, ჩვენ გვყავს ხელისუფლება, რომელიც კონსტიტუციას არღვევს, მაგრამ ხალხი დაიცავს ამას. ჩვენ გვაქვს ფიცი დადებული და ამ ბრძოლას ბოლომდე მივიყვანთ. ბევრი ვარიანტია, როგორ შეიძლება განვითარდეს მოვლენები, შეიძლება მოხდეს ისე, რომ გაიწვიონ კანონი, თუმცა ამას პირი არ უჩანს, არ მჯერა, თუმცა ისევ ბრძოლით და ბრძოლით მივიღებთ ჩვენსას, არავითარ შემთხვევაში არ გავატანინებთ ამ კანონს".

• "ეს ხელისუფლება მომავალს გვისპობს“

- ჩვენ ევროპისკენ მივდივართო, ამბობენ და მეორე წუთში გამოვა კობახიძე, კალაძე ან ღარიბაშვილი და იმეორებენ, კანდიდატის სტატუსს ჩალის ფასი აქვსო. პარლამენტის თავმჯდომარის გვარი დამავიწყდა, მას როდესაც უსვამენ კითხვას - სად მივდივართ, რუსეთში, თუ ევროპაშიო, საერთოდაც პასუხობს, არსადაც არ მივდივართო. ამით ყველაფერია ნათქვამი, ეს ხელისუფლება მომავალს გვისპობს, ის ღალატობს ერის ნებას, ინტერესებს, ისინი ერის ნებას ყიდიან რუსულ რუბლზე და ეს არის ყველაზე დიდი საშინელება, რაც შეიძლება მოხდეს. ქვეყნის ისტორია გვიჩვენებს, რომ საქართველოს მტერი ისევ და ისევ ქართველების ხელით გვამარცხებდა, ჩვენი მთავარი მტრები ისევ ჩვენი თანამემამულეები იყვნენ, რაც ძალიან სამწუხაროა.

• "სიმბოლური მსვლელობა შემოვიტანეთ თბილისში, რაც დედაქალაქს ძალიან მოეწონა“

- უუუფ, ბევრი რამ შემიძლია აქციებიდან გავიხსენო, არც კი ვიცი, რომელი ჯობია... ერთი კვირის განმავლობაში, როცა აქტივობებს ვაკეთებდით, ორგანიზატორებს, ფაქტობრივად, არ გვეძინა და ჭამა გვავიწყდებოდა, საერთოდ არ ვჭამდით ან მაქსიმუმ, ერთხელ. იქ ბრიფინგები, იქ - აპარატურის შეძენა და მომზადება, შემდეგ ინტერვიუების ჩაწერა, აქციის მომზადება და არ გვქონდა დასვენების საშუალება, არც ნორმალურად გვეძინა (მინიმუმ 3 საათი გვეძინა, მაქსიმუმ - 5) და ამ მსვლელობის წაყვანის პროცესში რასაც ჰქვია, წელში ვწყდებოდით, ვიღლებოდით და როცა სკანდირებას ცოტა ხნით ვწყვეტდით, ხალხი იმხელა მუხტს დებდა, არ სჭირდებოდა შეძახება, მან იცოდა, რა უნდა გაეკეთებინა, ჩვენ, უბრალოდ, წინ მივუძღოდით, მიმართულებას ვაძლევდით და რაც ყველაზე სასაცილოა, მე და ზვიადმა თბილისის ქუჩები არ ვიცით, მაგრამ მაინც ვიკვლევდით გზას. თვითონ ხალხი გვმუხტავდა, როცა დაინახავდნენ, რომ დავიღალეთ, როცა სკანდირებდნენ, ვფიქრობდი, რა დაღლა, რა მოშვება, ერთი წუთითაც არ უნდა დავიღალო არც გულში, არც გონებაში და თავიდან იწყებოდა, ვაგრძელებდით... ყველაზე ემოციური და მაგარი ამ მსვლელობებში რაც იყო ისაა, რომ ხალხთან გვქონდა უშუალო კომუნიკაცია, ხალხს მოეწონა ჩვენი პერფორმანსებიც. ისინი გრძნობდნენ, რომ ეს იყო მათი პროტესტი, მათი პროცესი, ნამდვილად ერის ნების გამოხატვა. ამ მუხტის გამო ისე სპონტანურად იბადებოდა იდეები, ტალღა არ ჩერდებოდა, მოდიოდნენ ადამიანები, რჩევებს გვაძლევდა, რასაც ვითვალისწინებდით.

ჩვენ ბათუმელი ბიჭები ვართ (ბათუმელი რა, ქუთაისელი ვარ და უბრალოდ, ბათუმში ვცხოვრობ), ის პატარა ქალაქია და ორი წლის განმავლობაში იქ სიმბოლურად ვაკეთებთ მსვლელობებს. ეს სიმბოლური მსვლელობა შემოვიტანეთ თბილისში, რაც დედაქალაქს ძალიან მოეწონა, აქაც სიმბოლურად ვაქციეთ. ჩვენი მოღვაწეობა მაინც ბათუმიდან "დაფიონით“ დავიწყეთ და ხალხი გვწერს, თქვენს გარეშე აქ ისეთი მუხტი არ არისო, მათ მაქსიმალურად ვამხნევებთ და ვეხმარებით აქედან, მყავს ბევრი მეგობარი, აქტივისტი, მათთან მუდმივ კოორდინაციაში ვართ და თუ რამე რჩევა, ან დახმარება სჭირდებათ, გვერდში ვუდგავართ. იქაც, რა თქმა უნდა, უწყვეტი აქციები და მსვლელობები ტარდება, რითაც ბედნიერი ვარ. ახლა მნიშვნელოვანია, რეგიონებიც აქტიურები იყვნენ, მათ შორის, ჩემი ქუთაისიც. იქაც ანალოგიურად კომუნიკაციაში ვართ და ვეხმარებით.

• "ორი მიზანი მაქვს ცხოვრებაში“

- აბიტურიენტს აქტივობები, რა თქმა უნდა, მომზადებაში ხელს მიშლის, მაგრამ მირჩევნია დღეს შემეშალოს სწავლაში ხელი, ვიდრე ხვალ რუსეთში ვიცხოვროთ და გავიტანჯოთ. მომავლის დაკარგვაზე საშინელი სხვა რაღაა, უკეთეს მომავალზე ძვირფასი რა არის? ამიტომ უნდა ვიბრძოლოთ, ვიბრძოლოთ იმისთვის, რომ კარგი განათლება მივიღოთ. ჩვენ ვერაფერი შეგვაჩერებს, არ გვეშინია. მხნედ და ამაყად ჩემი ქვეყნის სადარაჯოზე - აქ წარმომიდგენია ჩემი თავი. ორი მიზანი მაქვს ცხოვრებაში - ჩემი ქვეყნის განვითარებაში რაღაც წვლილი შევიტანო, ერთი აგური დავდო და ძალიან მინდა მამობა, კარგი და სამაგალითო მამობა.