გე­მახ­სოვ­რე­ბათ, 2 წლის წინ ბა­თუ­მის მე-7 სა­ჯა­რო სკო­ლა­ში მოს­წავ­ლემ რუ­სე­თის და დე ფაქ­ტო აფხა­ზე­თის, რო­გორც "და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი სა­ხელ­მწი­ფოს“, დრო­შე­ბი რომ ჩა­მო­ხია. დრო­შე­ბი სკო­ლის სტენ­დზე, სხვა ქვეყ­ნე­ბის ეროვ­ნულ სიმ­ბო­ლო­ებ­თან ერ­თად იყო გაკ­რუ­ლი, რის შემ­დე­გაც სკო­ლის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ამ მოს­წავ­ლეს "სკო­ლის ინ­ვენ­ტა­რის და­ზი­ა­ნე­ბის­თვის“ საყ­ვე­დუ­რი გა­მო­უ­ცხა­და". რო­გორც გა­ირ­კვა, მოს­წავ­ლე, რო­მელ­მაც სკო­ლა­ში დრო­შე­ბის გა­მო­ფე­ნა გა­აპ­რო­ტეს­ტა, მე-11 კლა­სე­ლი ლუკა ნაც­ვლიშ­ვი­ლი იყო.

"იმ დღი­დან 180 გრა­დუ­სით შე­იც­ვა­ლა ჩემი ცხოვ­რე­ბა, დღის წეს­რი­გი, ყვე­ლა­ფე­რი შე­იც­ვა­ლა... პირ­ველ რიგ­ში, დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა ვიგ­რძე­ნი. მა­ნამ­დეც იყო ჩემ­ში ეროვ­ნუ­ლი, პატ­რი­ო­ტუ­ლი მუხ­ტი და ჩემს მე­გო­ბარ ზვი­ად ცე­ცხლა­ძეს­თან ერ­თად პა­ტარ-პა­ტა­რა აქ­ტი­ვო­ბებ­ში ვი­ყა­ვი ჩარ­თუ­ლი, ბა­თუმ­ში უკ­რა­ი­ნის მხარ­დამ­ჭერ აქ­ცი­ებს ვა­ტა­რებ­დით, თუმ­ცა არ ვე­ლო­დი, რომ დრო­შის ამ­ბა­ვი ასე გახ­მა­ურ­დე­ბო­და და ხალ­ხი ასე გა­მიც­ნობ­და, ეს ჩემ­თვის უჩ­ვე­უ­ლო და ძა­ლი­ან და­მაბ­ნე­ვე­ლიც იყო. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ავი­ტა­ცე ეს ტემ­პი, ჩემი თავი გან­ვა­ვი­თა­რე, კი­დევ უფრო გა­ვი­ზარ­დე“, - მე­უბ­ნე­ბა ლუკა, რო­მე­ლიც დღეს ახალ­გაზ­რდუ­ლი ეროვ­ნუ­ლი მოძ­რა­ო­ბა "და­ფი­ო­ნის“ ერთ-ერთი ლი­დე­რია და ორ კვი­რა­ზე მე­ტია, რაც დე­და­ქა­ლა­ქის მთა­ვარ გამ­ზირ­ზე "რუ­სულ კა­ნონს“ აპ­რო­ტეს­ტებს და მის თა­ნა­ტო­ლებ­თან ერ­თად სა­ქარ­თვე­ლოს ევ­რო­პუ­ლი მო­მავ­ლის­თვის იბ­რძვის.

ერთ-ერთ აქ­ცი­ა­ზე ლუ­კამ მე­რაბ კოს­ტა­ვას ცნო­ბი­ლი სი­ტყვე­ბით მი­მარ­თა სა­ზო­გა­დო­ე­ბას. მისი თქმით, ეს მისი საყ­ვა­რე­ლი ფრა­ზაა: "და­ი­მახ­სოვ­რეთ, თქვენ მო­ეს­წრე­ბით იმ დროს, როცა სა­ქარ­თვე­ლო თა­ვი­სუ­ფა­ლი გახ­დე­ბა! მაგ­რამ იცო­დეთ, თუ მა­ში­ნაც, და­მო­უ­კი­დე­ბელ ქვე­ყა­ნა­ში, თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­თვის შე­წყვეტთ ბრძო­ლას, ამ თა­ვი­სუფ­ლე­ბას და­კარ­გავთ თქვენც და ქვე­ყა­ნაც". სა­ინ­ტე­რე­სოა, რომ ეს ფრა­ზა ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილ­მა "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" აქ­ცი­ა­ზე გა­ი­მე­ო­რა, ოღონდ გა­უ­გე­ბა­რია ის ში­ნა­არ­სი, რა­საც ის, სა­ვა­რა­უ­დოდ, მას­ში დებს. აი, ლუ­კას და მისი თა­ნა­ტო­ლე­ბის გულ­წრფე­ლო­ბა, სამ­შობ­ლოს სიყ­ვა­რუ­ლი და ბრძო­ლის ჟინი ნამ­დვი­ლად სა­ი­მე­დოა. ეს ის თა­ო­ბაა, რო­მე­ლიც მალე გა­და­ი­ბა­რებს ამ ქვეყ­ნის მარ­თვას და აშ­კა­რად ჩანს, რომ მათ უკვე ამ ეტაპ­ზე შეგ­ვიძ­ლია ვენ­დოთ...

ლუკა დღეს აბი­ტუ­რი­ენ­ტია, აპ­რი­ლის პერ­მა­ნენ­ტუ­ლი აქ­ტი­ვო­ბე­ბი, რა თქმა უნდა, სწავ­ლა­ში ხელს უშ­ლის, მაგ­რამ რო­გორც მე­უბ­ნე­ბა, "მირ­ჩევ­ნია დღეს შე­მე­შა­ლოს სწავ­ლა­ში ხელი, ვიდ­რე ხვალ რუ­სეთ­ში ვი­ცხოვ­როთ და გა­ვი­ტან­ჯოთ. მო­მავ­ლის და­კარ­გვა­ზე სა­ში­ნე­ლი სხვა რა­ღაა, უკე­თეს მო­მა­ვალ­ზე ძვირ­ფა­სი რა არის? ამი­ტომ უნდა ვიბ­რძო­ლოთ და ვიბ­რძო­ლოთ იმის­თვის, რომ კარ­გი გა­ნათ­ლე­ბა მი­ვი­ღოთ. ჩვენ ვე­რა­ფე­რი შეგ­ვა­ჩე­რებს, არ გვე­ში­ნია. მხნედ და ამა­ყად ჩემი ქვეყ­ნის სა­და­რა­ჯო­ზე".

• "აქ­ცი­ე­ბის გამო ბა­თუ­მი­დან გა­მო­ვი­პა­რე“

- ბავ­შვო­ბი­დან პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვის პრობ­ლე­მა მქონ­და, ბევრ რა­ღა­ცას ვე­ხე­ბო­დი, ბევრ რა­ღა­ცას ვა­კე­თებ­დი, სულ ძი­ე­ბა­ში ვი­ყა­ვი და სა­ბო­ლო­ოდ რა მინ­დო­და, ვერ ვყა­ლიბ­დე­ბო­დი. ახლა სპონ­ტა­ნუ­რად ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დი და გა­დავ­წყვი­ტე პო­ლი­ტი­კუ­რი მეც­ნი­ე­რე­ბე­ბი შე­ვის­წავ­ლო. პო­ლი­ტი­კა­ში მოს­ვლის ამ­ბი­ცი­ე­ბი ნამ­დვი­ლად არ მაქვს, რა­საც ცხოვ­რე­ბა მო­ი­ტანს, ისე იქ­ნე­ბა. არ არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი პო­ლი­ტი­კა­ში, ან თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე იყო, შენი ქვეყ­ნის­თვის რამე რომ გა­ა­კე­თო. მე­რაბ კოს­ტა­ვა დი­სი­დენ­ტი იყო, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის იმ­დე­ნი აქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი, შე­ე­და­როს ვინ­მე... მთა­ვა­რია, ჩემი ქვეყ­ნის კე­თილ­დღე­ო­ბის­თვის კარ­გი საქ­მე­ე­ბი ვა­კე­თო.

5 დედ­მა­მიშ­ვი­ლი ვართ - სამი და და 2 ძმა (მე მე­ო­თხე ვარ) წარ­მო­შო­ბით ქუ­თა­ი­სი­დან, 5 წლამ­დე იქ ვიზ­რდე­ბო­დი (მამა მყავს იქა­უ­რი), შემ­დეგ დე­დუ­ლეთ­ში - ბა­თუმ­ში გად­მო­ვე­დით სა­ცხოვ­რებ­ლად. მა­მამ ბევ­რი რამ მო­სინ­ჯა ცხოვ­რე­ბა­ში, თა­ვი­დან სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მია და­ამ­თავ­რა, შემ­დეგ პო­ლი­ცი­ა­ში მუ­შა­ობ­და, ვე­ტე­რა­ნია, ორი ომის მო­ნა­წი­ლე, აქვს იუ­რი­დი­უ­ლი გა­ნათ­ლე­ბაც. ახლა პა­ტა­რა ბიზ­ნე­სი აქვს. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ბრძო­ლა-ბრძო­ლით მო­ვი­და აქამ­დე და დღე­საც ასე აგ­რძე­ლებს, რა­საც ძა­ლი­ან ვა­ფა­სებ. დედ-მამა დაშ­ლით არა­ფერს მიშ­ლი­და, ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი და ღი­რე­ბუ­ლი, რაც ჩემ­მა ოჯახ­მა მა­ჩუ­ქა, ეს არის თა­ვი­სუფ­ლე­ბა. მათ მას­წავ­ლეს, თა­ვი­სუფ­ლად აზ­როვ­ნე­ბა, და­მო­უ­კი­დებ­ლად გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა...

მამა, რა თქმა უნდა, რა­ღაც მო­მენ­ტებ­ში უფრო მკაც­რია, შე­იძ­ლე­ბა და­მიყ­ვა­ვოს, რჩე­ვე­ბი მომ­ცეს, დედა ნე­ბის­მი­ერ ჩემს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას პა­ტივს სცემს. მათ იცი­ან, რომ სხვა­ნა­ი­რად არ შე­მიძ­ლია. აქ­ცი­ე­ბის გამო შარ­შან მარ­ტში და ახ­ლაც გა­მო­ვი­პა­რე ბა­თუ­მი­დან. მა­მას არ უჩხუ­ბია, რჩე­ვე­ბი მომ­ცა და ვი­ნა­ი­დან თვი­თო­ნაც ყო­ფი­ლი პო­ლი­ცი­ე­ლია, ერ­თა­დერ­თი, ის მი­თხრა, მამი, მანდ ფორ­მი­ა­ნი ვინც დგას, ყვე­ლას არ უნდა მანდ დგო­მა, თავს გა­უფრ­თხილ­დი, მიყ­ვარ­ხარ და რამე ხომ არ გჭირ­დე­ბაო.

• "ავი­ბარ­გე, აღ­ვი­კაზ­მე, ჩა­მო­ვე­დი და და­ვი­წყეთ ამ რუ­სუ­ლი კა­ნო­ნის შეს­წავ­ლა“

- დიდი ხა­ნია თბი­ლის­ში ვარ. აქ­ცი­ე­ბი ვიდ­რე და­ი­წყე­ბო­და, 5 დღით ადრე ჩა­მო­ვე­დი. ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა, ჩვე­ნი ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის ერთ-ერ­თმა თა­ნა­დამ­ფუძ­ნე­ბელ­მა და ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბარ­მა (5 წლი­დან ვმე­გობ­რობთ) ზვი­ად ცე­ცხლა­ძემ მომ­წე­რა, რომ თბი­ლის­ში მჭირ­დე­ბი, ასე და ასე ხდე­ბაო. ავი­ბარ­გე, აღ­ვი­კაზ­მე, ჩა­მო­ვე­დი და და­ვი­წყეთ ამ "რუ­სუ­ლი კა­ნო­ნის" შეს­წავ­ლა - ქარ­თუ­ლი ვერ­სი­ის 7 ფურ­ცე­ლი და რუ­სუ­ლი ვერ­სი­ის 97 გვერ­დი გა­და­ვი­კი­თხეთ. შემ­დეგ ჩავ­წე­რეთ ნა­ხე­ვარ­სა­ა­თი­ა­ნი ვი­დე­ო­ე­ბი ამ კა­ნო­ნის ახ­სნა-გან­მარ­ტე­ბა­ზე, თუ რა­ტო­მაა ეს კა­ნო­ნი რუ­სუ­ლი. ჩვე­ნი მთა­ვა­რი მი­ზა­ნი იყო, ხალ­ხის ცნო­ბი­ე­რე­ბა­ში გამ­ჯდა­რი­ყო, რა­ო­დენ მავ­ნე­ბე­ლია ეს კა­ნო­ნი. ეს ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა ამ კა­ნონს ერთი-ერ­თში, ზუს­ტად ისე­ვე ხსნის, რო­გორც პუ­ტი­ნი ხსნი­და აგენ­ტე­ბის კა­ნონს 2012 წელს. სრუ­ლი სიც­რუე და უაზ­რო­ბაა ის მო­ტი­ვი, რომ თით­ქოს ეს კა­ნო­ნი გამჭვირ­ვა­ლო­ბას ემ­სა­ხუ­რე­ბა, ყვე­ლა­ფე­რი ისე­დაც გამჭვირ­ვა­ლეა. ეს კა­ნო­ნი რეპ­რე­სი­უ­ლია, ყვე­ლა ენ­ჯეო, ყვე­ლა ორ­გა­ნი­ზა­ცია, რომ­ლე­ბიც და­სავ­ლე­თი­დან შე­მო­სულ დახ­მა­რე­ბას, ყვე­ლა რე­სურსს ქვეყ­ნის კე­თილ­დღე­ო­ბას და გან­ვი­თა­რე­ბას მო­ახ­მა­რენ, აგენ­ტე­ბად გა­მო­ცხად­დე­ბი­ან.

ფაქ­ტობ­რი­ვად, ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა გზას იწ­მენ­დს, რათა მუდ­მი­ვად იყ­ვნენ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში. ეს კა­ნო­ნი მე­დი­ა­საც ძა­ლი­ან ცუ­დად შე­ე­ხე­ბა და სხვა ბევრ რა­მეს, ამით ყვე­ლას და­დუ­მე­ბა უნ­დათ. ამ კა­ნო­ნის მთა­ვა­რი მი­ნუ­სი ისაა, რომ ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვია კა­ნო­ნის რე­დაქ­ტი­რე­ბა და მას­ში ცვლი­ლე­ბე­ბის შე­ტა­ნა, უფრო გამ­კაც­რე­ბა. ამათ ეს კა­ნო­ნი თუ გა­ი­ტა­ნეს (რა­საც ვერ შეძ­ლე­ბენ, თუ მა­ინც გა­ი­ტა­ნეს, უკან გა­ვაწ­ვე­ვი­ნებთ), არ­ჩევ­ნე­ბის შემ­დეგ მას­ში ისეთ ცვლი­ლე­ბებს შე­ი­ტა­ნენ, ყვე­ლა­ნა­ი­რად გა­ი­მარ­ტი­ვე­ბენ საქ­მეს და ეს კა­ნო­ნი ისე­თი­ვე მონ­სტრად იქ­ცე­ვა, რო­გო­რიც რუ­სეთ­შია. ბოლო-ბოლო ესე­ნი კონ­სტი­ტუ­ცი­ას არ­ღვე­ვენ იმით, რომ მთე­ლი და­სავ­ლე­თი, ამე­რი­კა მიგ­ვი­თი­თებს იმა­ზე, რომ ეს კა­ნო­ნი არ მი­ვი­ღოთ, ესე­ნი კი ვექ­ტორს უც­ვლი­ან ქვეყ­ნის ორი­ენ­ტა­ცი­ას. ერ­თა­დერ­თი, ვი­საც ეს კა­ნო­ნი მოს­წონს, რუ­სე­თია, ერ­თა­დერ­თი, ვინც ჩვენს ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას აქებს, რუ­სე­თია და ამით ყვე­ლა­ფე­რია ნათ­ქვა­მი. რე­ა­ლუ­რად, ჩვენ გვყავს ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა, რო­მე­ლიც კონ­სტი­ტუ­ცი­ას არ­ღვევს, მაგ­რამ ხალ­ხი და­ი­ცავს ამას. ჩვენ გვაქვს ფიცი და­დე­ბუ­ლი და ამ ბრძო­ლას ბო­ლომ­დე მი­ვიყ­ვანთ. ბევ­რი ვა­რი­ან­ტია, რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა გან­ვი­თარ­დეს მოვ­ლე­ნე­ბი, შე­იძ­ლე­ბა მოხ­დეს ისე, რომ გა­იწ­ვი­ონ კა­ნო­ნი, თუმ­ცა ამას პირი არ უჩანს, არ მჯე­რა, თუმ­ცა ისევ ბრძო­ლით და ბრძო­ლით მი­ვი­ღებთ ჩვენ­სას, არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში არ გა­ვა­ტა­ნი­ნებთ ამ კა­ნონს".

• "ეს ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა მო­მა­ვალს გვის­პობს“

- ჩვენ ევ­რო­პის­კენ მივ­დი­ვარ­თო, ამ­ბო­ბენ და მე­ო­რე წუთ­ში გა­მო­ვა კო­ბა­ხი­ძე, კა­ლა­ძე ან ღა­რი­ბაშ­ვი­ლი და იმე­ო­რე­ბენ, კან­დი­და­ტის სტა­ტუსს ჩა­ლის ფასი აქ­ვსო. პარ­ლა­მენ­ტის თავ­მჯდო­მა­რის გვა­რი და­მა­ვი­წყდა, მას რო­დე­საც უს­ვა­მენ კი­თხვას - სად მივ­დი­ვართ, რუ­სეთ­ში, თუ ევ­რო­პა­შიო, სა­ერ­თო­დაც პა­სუ­ხობს, არ­სა­დაც არ მივ­დი­ვარ­თო. ამით ყვე­ლა­ფე­რია ნათ­ქვა­მი, ეს ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა მო­მა­ვალს გვის­პობს, ის ღა­ლა­ტობს ერის ნე­ბას, ინ­ტე­რე­სებს, ისი­ნი ერის ნე­ბას ყი­დი­ან რუ­სულ რუბ­ლზე და ეს არის ყვე­ლა­ზე დიდი სა­ში­ნე­ლე­ბა, რაც შე­იძ­ლე­ბა მოხ­დეს. ქვეყ­ნის ის­ტო­რია გვიჩ­ვე­ნებს, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს მტე­რი ისევ და ისევ ქარ­თვე­ლე­ბის ხე­ლით გვა­მარ­ცხებ­და, ჩვე­ნი მთა­ვა­რი მტრე­ბი ისევ ჩვე­ნი თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ე­ბი იყ­ვნენ, რაც ძა­ლი­ან სამ­წუ­ხა­როა.

• "სიმ­ბო­ლუ­რი მსვლე­ლო­ბა შე­მო­ვი­ტა­ნეთ თბი­ლის­ში, რაც დე­და­ქა­ლაქს ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნა“

- უუუფ, ბევ­რი რამ შე­მიძ­ლია აქ­ცი­ე­ბი­დან გა­ვიხ­სე­ნო, არც კი ვიცი, რო­მე­ლი ჯო­ბია... ერთი კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში, როცა აქ­ტი­ვო­ბებს ვა­კე­თებ­დით, ორ­გა­ნი­ზა­ტო­რებს, ფაქ­ტობ­რი­ვად, არ გვე­ძი­ნა და ჭამა გვა­ვი­წყდე­ბო­და, სა­ერ­თოდ არ ვჭამ­დით ან მაქ­სი­მუმ, ერთხელ. იქ ბრი­ფინ­გე­ბი, იქ - აპა­რა­ტუ­რის შე­ძე­ნა და მომ­ზა­დე­ბა, შემ­დეგ ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბის ჩა­წე­რა, აქ­ცი­ის მომ­ზა­დე­ბა და არ გვქონ­და დას­ვე­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა, არც ნორ­მა­ლუ­რად გვე­ძი­ნა (მი­ნი­მუმ 3 სა­ა­თი გვე­ძი­ნა, მაქ­სი­მუმ - 5) და ამ მსვლე­ლო­ბის წაყ­ვა­ნის პრო­ცეს­ში რა­საც ჰქვია, წელ­ში ვწყდე­ბო­დით, ვიღ­ლე­ბო­დით და როცა სკან­დი­რე­ბას ცოტა ხნით ვწყვეტ­დით, ხალ­ხი იმ­ხე­ლა მუხტს დებ­და, არ სჭირ­დე­ბო­და შე­ძა­ხე­ბა, მან იცო­და, რა უნდა გა­ე­კე­თე­ბი­ნა, ჩვენ, უბ­რა­ლოდ, წინ მი­ვუ­ძღო­დით, მი­მარ­თუ­ლე­ბას ვაძ­ლევ­დით და რაც ყვე­ლა­ზე სა­სა­ცი­ლოა, მე და ზვი­ად­მა თბი­ლი­სის ქუ­ჩე­ბი არ ვი­ცით, მაგ­რამ მა­ინც ვიკ­ვლევ­დით გზას. თვი­თონ ხალ­ხი გვმუხ­ტავ­და, როცა და­ი­ნა­ხავ­დნენ, რომ და­ვი­ღა­ლეთ, როცა სკან­დი­რებ­დნენ, ვფიქ­რობ­დი, რა დაღ­ლა, რა მოშ­ვე­ბა, ერთი წუ­თი­თაც არ უნდა და­ვი­ღა­ლო არც გულ­ში, არც გო­ნე­ბა­ში და თა­ვი­დან იწყე­ბო­და, ვაგ­რძე­ლებ­დით... ყვე­ლა­ზე ემო­ცი­უ­რი და მა­გა­რი ამ მსვლე­ლო­ბებ­ში რაც იყო ისაა, რომ ხალ­ხთან გვქონ­და უშუ­ა­ლო კო­მუ­ნი­კა­ცია, ხალ­ხს მო­ე­წო­ნა ჩვე­ნი პერ­ფორ­მან­სე­ბიც. ისი­ნი გრძნობ­დნენ, რომ ეს იყო მათი პრო­ტეს­ტი, მათი პრო­ცე­სი, ნამ­დვი­ლად ერის ნე­ბის გა­მო­ხატ­ვა. ამ მუხ­ტის გამო ისე სპონ­ტა­ნუ­რად იბა­დე­ბო­და იდე­ე­ბი, ტალ­ღა არ ჩერ­დე­ბო­და, მო­დი­ოდ­ნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რჩე­ვებს გვაძ­ლევ­და, რა­საც ვით­ვა­ლის­წი­ნებ­დით.

ჩვენ ბა­თუ­მე­ლი ბი­ჭე­ბი ვართ (ბა­თუ­მე­ლი რა, ქუ­თა­ი­სე­ლი ვარ და უბ­რა­ლოდ, ბა­თუმ­ში ვცხოვ­რობ), ის პა­ტა­რა ქა­ლა­ქია და ორი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში იქ სიმ­ბო­ლუ­რად ვა­კე­თებთ მსვლე­ლო­ბებს. ეს სიმ­ბო­ლუ­რი მსვლე­ლო­ბა შე­მო­ვი­ტა­ნეთ თბი­ლის­ში, რაც დე­და­ქა­ლაქს ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნა, აქაც სიმ­ბო­ლუ­რად ვაქ­ცი­ეთ. ჩვე­ნი მოღ­ვა­წე­ო­ბა მა­ინც ბა­თუ­მი­დან "და­ფი­ო­ნით“ და­ვი­წყეთ და ხალ­ხი გვწერს, თქვენს გა­რე­შე აქ ისე­თი მუხ­ტი არ არი­სო, მათ მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვამ­ხნე­ვებთ და ვეხ­მა­რე­ბით აქე­დან, მყავს ბევ­რი მე­გო­ბა­რი, აქ­ტი­ვის­ტი, მათ­თან მუდ­მივ კო­ორ­დი­ნა­ცი­ა­ში ვართ და თუ რამე რჩე­ვა, ან დახ­მა­რე­ბა სჭირ­დე­ბათ, გვერ­დში ვუდ­გა­ვართ. იქაც, რა თქმა უნდა, უწყვე­ტი აქ­ცი­ე­ბი და მსვლე­ლო­ბე­ბი ტარ­დე­ბა, რი­თაც ბედ­ნი­ე­რი ვარ. ახლა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რე­გი­ო­ნე­ბიც აქ­ტი­უ­რე­ბი იყ­ვნენ, მათ შო­რის, ჩემი ქუ­თა­ი­სიც. იქაც ანა­ლო­გი­უ­რად კო­მუ­ნი­კა­ცი­ა­ში ვართ და ვეხ­მა­რე­ბით.

• "ორი მი­ზა­ნი მაქვს ცხოვ­რე­ბა­ში“

- აბი­ტუ­რი­ენტს აქ­ტი­ვო­ბე­ბი, რა თქმა უნდა, მომ­ზა­დე­ბა­ში ხელს მიშ­ლის, მაგ­რამ მირ­ჩევ­ნია დღეს შე­მე­შა­ლოს სწავ­ლა­ში ხელი, ვიდ­რე ხვალ რუ­სეთ­ში ვი­ცხოვ­როთ და გა­ვი­ტან­ჯოთ. მო­მავ­ლის და­კარ­გვა­ზე სა­ში­ნე­ლი სხვა რა­ღაა, უკე­თეს მო­მა­ვალ­ზე ძვირ­ფა­სი რა არის? ამი­ტომ უნდა ვიბ­რძო­ლოთ, ვიბ­რძო­ლოთ იმის­თვის, რომ კარ­გი გა­ნათ­ლე­ბა მი­ვი­ღოთ. ჩვენ ვე­რა­ფე­რი შეგ­ვა­ჩე­რებს, არ გვე­ში­ნია. მხნედ და ამა­ყად ჩემი ქვეყ­ნის სა­და­რა­ჯო­ზე - აქ წარ­მო­მიდ­გე­ნია ჩემი თავი. ორი მი­ზა­ნი მაქვს ცხოვ­რე­ბა­ში - ჩემი ქვეყ­ნის გან­ვი­თა­რე­ბა­ში რა­ღაც წვლი­ლი შე­ვი­ტა­ნო, ერთი აგუ­რი დავ­დო და ძა­ლი­ან მინ­და მა­მო­ბა, კარ­გი და სა­მა­გა­ლი­თო მა­მო­ბა.