დო­დო­ნა ნა­მო­რა­ძეს ადა­მი­ა­ნე­ბის ნა­წი­ლი ქარ­თუ­ლი მე­გაპ­რო­ექ­ტე­ბი­დან იც­ნობს, ნა­წი­ლი რო­გორც ქუ­ჩის მუ­სი­კოსს, რო­მე­ლიც "მშვი­დო­ბის ხიდ­ზე" მღე­რო­და. მარ­თა­ლია ნი­ჭი­ერ გო­გო­ნას ქარ­თულ კონ­კურ­სებ­ში არ გა­უ­მარ­თლა, მაგ­რამ 2023 წელს "ბერ­ძნუ­ლი ხმის" ფი­ნა­ლის­ტი გახ­და და მე­ო­რე ად­გი­ლიც და­იმ­სა­ხუ­რა. შარ­შან „იუ­მო­რი­ნას“ ხელ­მძღვა­ნელ­მა გია ბა­ღაშ­ვილ­მა მი­იწ­ვია და მისი დე­ბი­უ­ტი მათ კონ­ცერ­ტზეც სიმ­ბო­ლუ­რად "იუ­მო­რი­ნას" "ქუ­ჩის მუ­სი­კო­სებ­თან" ერ­თად წარ­მა­ტე­ბით შედ­გა.

დო­დო­ნა ნა­მო­რა­ძე ახლა AMBEBI.GE-ს სტუ­მა­რია და მის შე­სა­ხებ უფრო მეტს მისი ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ.

ბავ­შვო­ბა

- მშობ­ლე­ბის­გან ვიცი, რომ ბავ­შვო­ბა­ში ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი და ცელ­ქი ვყა­ვი, პა­პა­ჩე­მი ტორ­ნა­დოს მე­ძახ­და. ამას­თან, მუდ­მი­ვად ვმღე­რო­დი. ჩემი გა­ჩუ­მე­ბა მხო­ლოდ მუ­სი­კის მოს­მე­ნი­სას, ან წიგ­ნის კი­თხვი­სას ხდე­ბო­და. კი­თხვა 3 წლი­სამ ვის­წავ­ლე, 4 წლი­სამ კი უკვე „ტომ სო­ი­ე­რი“, „ბი­ძია თო­მას ქოხი,“ „პეპი გრძე­ლი წინ­და“ წა­ვი­კი­თხე - ისე­თი ლი­ტე­რა­ტუ­რა, რო­მელ­საც ბავ­შვე­ბი ცოტა გვი­ან კი­თხუ­ლო­ბენ. ჩემ­თვის სულ პირ­ველ­მა წიგნ­მა „ბუ­რა­ტი­ნომ“ (სა­ბავ­შვო ვერ­სი­ამ) მახ­სოვს, სა­ო­ცა­რი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა და 10 წუთ­ში წა­ვი­კი­თხე. მა­შინ მშობ­ლე­ბი მიხ­ვდნენ, რომ ჩემ­თვის ბევ­რი წიგ­ნის ყიდ­ვა დას­ჭირ­დე­ბო­დათ... მოკ­ლე დრო­ში და სწრა­ფად ბევრ წიგნს ვკი­თხუ­ლობ­დი.

სპორ­ტი და ინ­გლი­სუ­რი

- სპორ­ტუ­ლი აქ­ტი­ვო­ბა 11 წლი­დან და­ვი­წყე, როცა ოჯა­ხი ფი­ლი­პი­ნებ­ზე წა­ვე­დით. იქ დღე­ში 8-9 სა­ათს ვვარ­ჯი­შობ­დი. ინ­გლი­სუ­რად დათ­ვლა ბად­მინ­ტო­ნის თა­მა­შის დროს კორტზე ვის­წავ­ლე. ზო­გა­დად ინ­გლი­სუ­რი, ჩას­ვლი­დან ერთ თვე­ში ავით­ვი­სე.

მშობ­ლე­ბი

- დედა მღე­რის, მა­მა­ჩე­მი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი კლარ­ნე­ტის­ტია, მაგ­რამ რა­ღაც პე­რი­ოდ­ში შე­წყვი­ტა ეს საქ­მი­ა­ნო­ბა და სწავ­ლა სხვა კუ­თხით გა­აგ­რძე­ლა - ან­თრო­პო­ლო­გი­ის პრო­ფე­სო­რია. დე­და­საც გა­ნათ­ლე­ბის გან­ხრით დოქ­ტო­რან­ტუ­რა აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ფი­ლი­პი­ნებ­ზე ამი­ტომ იყ­ვნენ წა­სუ­ლე­ბი, სწავ­ლობ­დნენ. მშობ­ლე­ბი ახლა ჩემს ძმას­თან ერ­თად ამე­რი­კა­ში არი­ან. მამა მიწ­ვე­უ­ლი პრო­ფე­სო­რია. დედა ჯერ­ჯე­რო­ბით არ მუ­შა­ობს, ჩემი ძმა კი სკო­ლას ამ­თავ­რებს. მე ჯერ­ჯე­რო­ბით არ­სად წას­ვლა არ მინ­და, კა­რი­ე­რის გაგ­რძე­ლე­ბას და დამ­კვიდ­რე­ბას აქ ვა­პი­რებ.

ფი­ლი­პი­ნე­ბი

- ფი­ლი­პი­ნებ­ზე რომ მივფრი­ნავ­დით 11 წლის თვითმფრი­ნავ­ში გავ­ხდი. იქი­დან კი 16 წლის დავ­ბრუნ­დი. ის წლე­ბი ჩემი ცხოვ­რე­ბის ყვე­ლა­ზე ნა­თე­ლი პე­რი­ო­დი აღ­მოჩ­ნდა, ხან­და­ხან მე­ნატ­რე­ბა ხოლ­მე. იქ ძა­ლი­ან კარ­გი მე­გობ­რე­ბი მყავს, სა­სი­ა­მოვ­ნო გა­რე­მო იყო. სა­ერ­თა­შო­რი­სო კამ­პუს­ზე ვი­ყა­ვი, სა­დაც ჩემი მშობ­ლე­ბი სწავ­ლობ­დნენ. სტუ­დენ­ტე­ბი თა­ვი­ან­თი შვი­ლე­ბით 66 სხვა­დას­ხვა ქვეყ­ნი­დან იყ­ვნენ ჩა­მო­სუ­ლი. ძა­ლი­ან მრა­ვალ­ფე­რო­ვან გა­რე­მო­ში ვი­ყა­ვი. ამი­ტომ დღეს თით­ქმის ყვე­ლა ქვე­ყა­ნა­ში გვყავს ნაც­ნო­ბი, მე­გო­ბა­რი, სა­დაც არ უნდა წა­ვი­დე, ყველ­გან მაქვს და­სარ­ჩე­ნი და ყველ­გან მე­პა­ტი­ჟე­ბი­ან.

ფი­ლი­პი­ნებ­ზე პირ­ვე­ლი და ერ­თა­დერ­თი ქარ­თვე­ლი ოჯა­ხი გახ­ლდით. ყო­ველ წელს ტარ­დე­ბო­და კულ­ტუ­რუ­ლი სა­ღა­მო­ე­ბი და ყვე­ლა თა­ვის ქვე­ყა­ნას წა­რად­გენ­და. ვმღე­რო­დით, ვი­ცეკ­ვეთ ჩვე­ნი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის მაქ­სი­მუმს ვავ­ლენ­დით. სხვა­თა შო­რის, ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­დით და მოს­წონ­დათ ასე­ვე ჩვე­ნი სამ­ზა­რე­უ­ლოც. ყვე­ლა ინ­გლი­სუ­რად, მაგ­რამ ცოტა გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი აქ­ცენ­ტით ლა­პა­რა­კობს. ამის შემ­დეგ მათი ენა - ტა­გა­ლო­გია, რო­მელ­ზეც ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად მეც ვსა­უბ­რობ­დი...

ბოლო დროს ძა­ლი­ან ვმე­გობ­რობ­დი აფ­რი­კე­ლებ­თან. ისე ვე­რა­ვის ემე­გობ­რე­ბი, თუ არ გა­ეც­ნო­ბი მათ კულ­ტუ­რას, ამი­ტომ აფ­რი­კუ­ლი კერ­ძე­ბი გავ­სინ­ჯე, მო­მე­წო­ნა (ხე­ლით ჭა­მენ) ვის­წავ­ლე მომ­ზა­დე­ბაც. მათ­თან ერ­თად ვმღე­რო­დი, ცეკ­ვა­ზე ძა­ლი­ან ბევ­რი ვიწ­ვა­ლე, მაგ­რამ არ გა­მო­მი­ვი­და... ძა­ლი­ან მაგ­რად ცეკ­ვა­ვენ. ვა­ღი­ა­რებ, რომ ცეკ­ვის ნიჭი არ მაქვს. თუმ­ცა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ცეკ­ვის ვი­დე­ო­ე­ბის ყუ­რე­ბა. ფი­ლი­პი­ნუ­რი კერ­ძის მომ­ზა­დე­ბაც ვიცი, სახ­ლში ზო­გა­დად აზი­ურ კერ­ძებს ვა­კე­თებ ხოლ­მე.

გა­ნათ­ლე­ბა

- შავი ზღვის სა­ერ­თა­შო­რი­სო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ბა­კა­ლავ­რი­ა­ტი ინ­გლი­სუ­რე­ნო­ვა­ნი მარ­კე­ტინ­გის კუ­თხით და­ვამ­თავ­რე... მე­კი­თხე­ბი­ან, რა­ტომ ბიზ­ნე­სიო? 10-ე მუ­სი­კა­ლურ სკო­ლა­ში ფორ­ტე­პი­ა­ნოს მი­მარ­თუ­ლე­ბით 11 წელი ვის­წავ­ლე. მერე არ­ჩე­ვა­ნი ბიზ­ნეს­სა და მუ­სი­კას შო­რის უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა. ბიზ­ნე­სი ავარ­ჩიე, რად­გან ეს სფე­როც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და გა­მომ­დის კი­დეც. ბევ­რი წე­ლია, „ტუ­რის­ტუ­ლი“ მაქვს და კი­დევ რა­ღა­ცებს ვა­კე­თებ, გა­ჩე­რე­ბა არ შე­მიძ­ლია. მუ­სი­კას ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში 50% უკა­ვია, ბიზ­ნეს­საც ამ­დე­ნი­ვე. მი­ხა­რია, რომ შე­მიძ­ლია ვიყო თან ხე­ლო­ვა­ნი, თან ბიზ­ნე­სით და­კა­ვე­ბუ­ლი და ვცდი­ლობ, ეს სფე­რო­ე­ბი ერ­თმა­ნე­თის­გან მაქ­სი­მა­ლუ­რად გავ­მიჯ­ნო. ხან­და­ხან ბიზ­ნეს­ში ხე­ლოვ­ნე­ბაა სა­ჭი­რო და ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში ბიზ­ნე­სი. ამი­ტომ ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში რა­ღაც­ნა­ი­რად ამ ყვე­ლაფ­რის შერ­წყმა ხდე­ბა. მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ში, ალ­ბათ, ერთ წე­ლი­წად­ში ჩა­ვა­ბა­რებ.

კარ­გი ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­ვი­ცა­ნი

- ბოლო პე­რი­ოდ­ში ისე­თი კარ­გი ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­ვი­ცა­ნი გია ბა­ღაშ­ვი­ლი­სა და თამ­რი­კო ჭო­ხო­ნე­ლი­ძის სა­ხით, მათ­გან, ვფიქ­რობ, ბევ­რი რა­მეს ვის­წავ­ლი. კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ვო­კა­ლის გან­ხრით ჩა­ბა­რე­ბას ჯერ არ ვა­პი­რებ...

ერთი რამ უნდა ვთქვა - ბე­ბი­ა­ჩე­მი დოდო (მისი სა­ხე­ლი მქვია, უბ­რა­ლოდ, დო­დო­ნას მე­ძა­ხი­ან) მორ­წმუ­ნე ქა­ლია. ღმერ­თო, დო­დო­ნა გია ბა­ღაშ­ვილს შე­ახ­ვედ­რე, ან თამ­რი­კო ჭო­ხო­ნე­ლი­ძე­სო, თურ­მე ლო­ცუ­ლობ­და. ახლა ამ­ბობს, ღმერ­თმა ორი­ვე ერ­თად ამის­რუ­ლაო.

"ბერ­ძნუ­ლი ხმის" ფი­ნა­ლის­ტი და მე­ო­რე ად­გი­ლი

- რა­ტომ სა­ბერ­ძნეთ­ში? ერ­თმა­ნეთს ბევ­რი რამ და­ემ­თხვა - „ტიკ-ტო­კის“ ფილტრით და­წყე­ბუ­ლი, რო­მელ­მაც მი­თხრა, სა­ბერ­ძნეთ­ში სიმ­ღე­რის კონ­კურ­სზე მივ­დი­ო­დი, მერე მა­ლე­ვე მო­მი­ვი­და შე­ტყო­ბი­ნე­ბა ბა­ტო­ნი მა­მუ­კას­გან, რო­მელ­მაც გა­მო­მიგ­ზავ­ნა ბმუ­ლი „ბერ­ძნუ­ლი ხმა­ში“ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის­თვის... სა­ბო­ლო­ოდ მივ­ხვდი, რომ ამ­დე­ნი დამ­თხვე­ვა შემ­თხვე­ვი­თო­ბა არ იყო და კონ­კურ­ში ჩა­ვერ­თე... ფი­ნალ­ში მოხ­ვედ­რა და მე­ო­რე ად­გი­ლი რომ და­ვიმ­სა­ხუ­რე, ვერ ვი­ჯე­რებ­დი. ქარ­თველ­მა ემიგ­რან­ტებ­მა იყო­ჩა­ღეს და ასე­ვე ბევ­რმა ბერ­ძენ­მა მომ­ცა ხმა. უცხო ქვე­ყა­ნა­ში მე­ო­რე ად­გილს რომ იმ­სა­ხუ­რებ, ეს გა­მარ­ჯვე­ბაა და არა მარ­ტო ჩემი, სა­ქარ­თვე­ლო­სიც. ემიგ­რან­ტე­ბი მწერ­დნენ - ქუ­ჩა­ში რომ გა­მოვ­დი­ვართ, შენი წარ­მა­ტე­ბის შემ­დეგ თა­ვა­წე­უ­ლე­ბი დავ­დი­ვართ. ვინ­მე თუ გვე­კი­თხე­ბა, სა­ი­დან ხართ, შენს ვი­დე­ოს ვურ­თავთ და ვე­უბ­ნე­ბით, ამ გო­გო­ნას ქვეყ­ნი­და­ნო. ეს დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა.

ქარ­თუ­ლი "X ფაქ­ტო­რი" და "ნი­ჭი­ე­რი"

- აქ "X ფაქ­ტორ­ზე" რომ გა­მო­ვე­დი, არ ვი­ყა­ვი ისეთ ფორ­მა­ში, რომ გა­მარ­ჯვე­ბას ვიმ­სა­ხუ­რებ­დი. თან პა­ტა­რაც გახ­ლდით, უბ­რა­ლოდ, გული იმა­ზე დამ­წყდა, რომ კონ­კურსს ასე ადრე გა­მო­ვე­თი­შე. იმის მერე გა­დავ­წყვი­ტე, ქუ­ჩის მუ­სი­კო­სი გავმხდა­რი­ყა­ვი. ქუ­ჩის მუ­სი­კო­სო­ბი­დან კი­დევ ერთხელ მო­ვინ­დო­მე კონ­კურ­სზე გა­მოს­ვლა და ეს იყო „ნი­ჭი­ე­რი“. მერე ჩემი ვი­დეო "ნი­ჭი­ე­რის“ გლო­ბა­ლურ არხზე მოხ­ვდა და „იუ­თუბ­ზე“ მსოფ­ლიო აუ­დი­ტო­რი­ის დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი და­ვიმ­სა­ხუ­რე. „ნი­ჭი­ე­რი“ კარ­გი გა­მოც­დი­ლე­ბა იყო, მაგ­რამ კონ­კურსს ნა­ხე­ვარ­ფი­ნალ­ში გა­მო­ვე­თი­შე. არც ხალ­ხის ხმა მეყო და ჟი­უ­რი­მაც არ გა­და­მიყ­ვა­ნა. ამის მერე ცოტა გულ­და­წყვე­ტი­ლი კი ვი­ყა­ვი და ქუ­ჩის მუ­სი­კო­სო­ბა ისევ გა­ვაგ­რძე­ლე. სა­ბერ­ძნე­თის ამ­ბა­ვი კი უკვე ამას მოჰ­ყვა. კონ­კურ­სში, რო­გორც იქნა, წარ­მა­ტე­ბას მი­ვაღ­წიე.

ქუ­ჩის მუ­სი­კო­სო­ბა

- რო­დე­საც ივენთს ატა­რებ, კონ­ცერ­ტი გაქვს, ან რეს­ტო­რან­ში მღე­რი, იქ ადა­მი­ა­ნი მო­დის და უნდა თუ არა, არ­ჩე­ვა­ნი არ აქვს, ზის და გის­მენს, რად­გან მო­ვი­და. ქუ­ჩა­ში რომ მღე­რი და ადა­მი­ა­ნი მო­სას­მე­ნად ჩერ­დე­ბა, იცი, რომ მხო­ლოდ შენი მოს­მე­ნა უნდა. ეს დიდი პა­ტი­ვია. სულ ვამ­ბობ, ქუჩა არ გაძ­ლევს იმის უფ­ლე­ბას, რომ რამე თავ­ში აგი­ვარ­დეს.

ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, ადა­მი­ანს გი­ტა­რის ქე­ის­ში 1000 ლარი ჩა­უგ­დია და ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა 20 თეთ­რი­ა­ნი გად­მო­უგ­დია ისე, რომ შიგ­ნით არც ჩა­ვარ­დნი­ლა... რა­ღაც მო­მენ­ტში გრძნობ, რომ ეს შენ ხომ არ და­მიმ­სა­ხუ­რე­ბია? არც ის, რომ კარ­გი მშობ­ლე­ბის შვი­ლი ვარ, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­ვი­ბა­დე, რომ ბავ­შვო­ბი­დან ფუ­ფუ­ნე­ბა მქონ­და, კარ­გი მუ­სი­კის­თვის მო­მეს­მი­ნა...

"მშვი­დო­ბის ხიდი" იმი­ტომ მიყ­ვარს, რომ "ქარ­თლის დე­დას" ვუ­ყუ­რებ, ეს დიდ ძა­ლას მმა­ტებს და მო­ტი­ვა­ცი­ას მიზ­რდის, ის ხომ ძლი­ე­რი ქა­ლის სიმ­ბო­ლოა?!

ქუ­ჩა­ში სიმ­ღე­რა არას­დროს მრცხვე­ნო­და კი არა, ჩემ­თვის ყო­ველ­თვის პა­ტი­ვი იყო. მუ­სი­კა­ლუ­რად ქუ­ჩა­ში გა­ვი­ზარ­დე. პი­რი­ქით, ძა­ლი­ან ამა­ყად ვამ­ბობ, რომ ქუ­ჩის მუ­სი­კო­სი ვი­ყა­ვი და იმე­დია, სულ ვიქ­ნე­ბი და მექ­ნე­ბა ამის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა. ძა­ლი­ან სა­ხა­ლი­სო ისაა, რომ „იუ­მო­რი­ნა­ში“ სწო­რედ „ქუ­ჩის მუ­სი­კო­სებ­თან“ მქონ­და დე­ბი­უ­ტი, კარ­გი დამ­თხვე­ვა იყო... თა­ვი­დან გია ბა­ღაშ­ვილ­მა რომ მი­თხრა, „ქუ­ჩის მუ­სი­კო­სებ­თან“ მინ­და, ნო­მე­რი გა­ა­კე­თოო. პირ­და­პი­რი გა­გე­ბით წარ­მო­ვიდ­გი­ნე: კი, ქუ­ჩის მუ­სი­კო­სებს ვიც­ნობ-მეთ­ქი.

იო­სებ ახალ­კა­ციშ­ვი­ლი

- "მშვი­დო­ბის ხიდ­ზე“ ვის­თან ერ­თა­დაც ვმღე­რო­დი, იო­სებ ახალ­კა­ციშ­ვი­ლი სა­ო­ცა­რი მომ­ღე­რა­ლი და მუ­სი­კო­სია, მის­გან დიდი პა­ტი­ვია, რომ მე აკომ­პა­ნე­მენტს მი­კე­თებ­და. თო­რემ თა­ვის თავ­საც მშვე­ნი­ერ აკომ­პა­ნე­მენტს უკე­თებს და სა­ო­ცარ სიმ­ღე­რებს წერს, გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნია. რო­დე­საც ჩემს პირ­ველ სა­ავ­ტო­რო სიმ­ღე­რას გა­მო­ვუშ­ვებ, იო­სებ ახალ­კა­ციშ­ვილ­თან ძა­ლი­ან მა­გარ სიმ­ღე­რას აუ­ცი­ლებ­ლად ჩავ­წერ, ან იმას, რაც ერ­თად უკვე და­წე­რი­ლი გვაქვს, რო­მე­ლიც მხო­ლოდ ხიდ­ზეა გაჟ­ღე­რე­ბუ­ლი. მისი სტუ­დი­უ­რი ვა­რი­ან­ტი უნდა ჩა­ი­წე­როს.

იო­სე­ბი სუფ­თა და კარ­გი ადა­მი­ა­ნია, ჩემი ძმაა, არა სის­ხლის­მი­ე­რი, არა­მედ გუ­ლით და სუ­ლით. მის ოჯახს კარ­გად ვიც­ნობ - ცოლს, შვი­ლებს. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, მათი ოჯა­ხის წევ­რი ვარ.

თა­ვი­დან ასე გა­ვი­ცა­ნი, ჩემი და­ქა­ლი დეპ­რე­სი­ა­ში იყო და ხში­რად ვსე­ირ­ნობ­დით ხოლ­მე. ერთხე­ლაც „მშვი­დო­ბის ხიდ­ზე“ გა­ვე­დით (ჩემი და­ქა­ლიც მუ­სი­კო­სია) და იქ სოსე დაგ­ვხვდა. სულ ამ­ბობს, სო­სემ (ასე ვე­ძა­ხით) გა­და­მარ­ჩი­ნაო. ყო­ველ დღე დავ­დი­ო­დით, მერე დავ­მე­გობ­რდით და ერთხე­ლაც ვუ­თხა­რი, იქ­ნებ რამე და­მიკ­რა და მეც ვიმ­ღე­რო-მეთ­ქი.

"მშობ­ლე­ბი წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბი არ ყო­ფი­ლან"

- მამა მუდ­მი­ვად, პირ­ვე­ლი­ვე დღი­დან იქ იყო, ყვე­ლას ძა­ლი­ან უკ­ვირ­და, კლა­სი­კოსს, პრო­ფე­სორს რო­გორ გი­ხა­რია, რომ შვი­ლი ქუ­ჩის მუ­სი­კო­სი­აო? მა­მა­ჩე­მი ამ­ბობ­და, ჩემი შვი­ლი დო­დო­ნა, ყველ­გან დო­დო­ნა იქ­ნე­ბა სა­დაც არ უნდა იმ­ღე­რო­სო. მამა სა­ერ­თოდ ბავ­შვო­ბი­დან სულ მე­უბ­ნე­ბო­და, ცხოვ­რე­ბის არც ერთ ეტაპ­ზე არ ჩა­მო­ყა­რო ყუ­რე­ბი და არ და­ნებ­დე. იცო­დე, მე­ფის შვი­ლი ხარ, პრინ­ცე­სა და ეს არ უნდა და­გა­ვი­წყდე­სო.

"სცე­ნა ჩემი სახ­ლია"

- ქუჩა ყვე­ლა­ზე დიდი სცე­ნაა იმ სცე­ნე­ბი­დან, სა­დაც ვმდგარ­ვარ და დიდი სცე­ნებ­ზეც გა­მოვ­სულ­ვარ. ქუ­ჩა­ში ყვე­ლა­ზე რე­ა­ლუ­რი ხარ და იქ სიმ­ღე­რა დღემ­დე დიდი გა­მოწ­ვე­ვაა. უნდა ვიყო ის, ვინც ვარ. ბო­ლომ­დე ამო­მაქვს ყვე­ლა ემო­ცია, რაც პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლურ სცე­ნა­ზე შე­იძ­ლე­ბა არ გა­მო­ვი­დეს, არც იყოს გა­მარ­თლე­ბუ­ლი და სა­ზო­გა­დო­ე­ბის რა­ღაც ნა­წილ­მა, უპა­ტივ­ცე­მუ­ლო­ბად მი­ი­ღოს. ამ ყვე­ლა­ფერს ქუ­ჩა­ში თუნ­დაც და­ხე­უ­ლი ჯინ­სი­თაც იმ­ღე­რებ. ქუჩა გი­ღებს ისეთს, რო­გო­რიც ხარ. ჩემ­თვის ის წმინ­და ად­გი­ლია... ამი­ტომ შე­მო­სუ­ლი თან­ხი­დან თით­ქმის არა­ფე­რი არას­დროს ამი­ღია. შე­იძ­ლე­ბა ხან­და­ხან 5 ლარი, როცა გვი­ან მი­წევ­და სახ­ლში ტაქ­სით დაბ­რუ­ნე­ბა. იცით რა­ტომ არ ამი­ღია? ბიზ­ნე­სი ვიცი, რა არის და ამას­თან, იქ შე­მო­სავ­ლის­თვის არას­დროს მიმ­ღე­რია. ახლა იმ ეტაპ­ზე ვარ, რომ ჩემი სა­ავ­ტო­რო სიმ­ღე­რის გა­მოშ­ვე­ბა მინ­და და მაქვს კი­დევ სა­ინ­ტე­რე­სო გეგ­მე­ბი.