10
აპრილიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
"მუსიკაში ვარ სრულიად ჩაბმული და კიდევ მეტ განვითარებას ვცდილობ. ასევე საკუთარ სიმღერებზე დავიწყე მუშაობა. მოტივს და მელოდიას ფორტეპიანოსთან ერთად ტექსტიც თვითონ ვწერ. ეს ბოლო სიმღერა უფრო ფანკგარეული პაპსაა" - გვეუბნება დრამერი ირინა ქორქია.
დღეს უჩვეულო აღარ არის გოგო-დრამერი, თუმცა ეს პროფესია ნებისმიერი ადამიანისგან დიდ ძალისხმევას მოითხოვს. ირინა დრამს 11 წლის ასაკში დაეუფლა ისეთ მაესტროსთან, როგორიც რობერტ ბარძიმაშვილი იყო. დღეს ეს ინსტრუმენტი მისი ცხოვრების განუყრელი ნაწილია. კონსერვატორიაშიც ამ მიმართულებით სწავლობდა. დანარჩენს კი ინტერვიუდან თავად მოგვიყვება.
- დიახ, სიმღერა რობერტ ბარძიმაშვილთან დავიწყე, "ლახტის" წარმომადგენელი ვარ. მერე როგორც ხდება ხოლმე, ფორტეპიანოზეც მატარეს - ჯერ შვიდწლედში, მოგვიანებით - კლასიკური დასარტყამი ინსტრუმენტების განხრით ათწლედში გადავედი. "ლახტში" ქსილოფონი და ვიბროფონი გამოვლილი მქონდა... ბავშვობაში მინდოდა, მომღერალი ვყოფილიყავი, ოღონდ, არ ვიცოდი, რომ დრამზე მომიწევდა დაკვრა. ეს რობერტ ბარძიმაშვილის დამსახურებაა. თუმცა საწყის ეტაპზე ვოკალი და გიტარა იყო. დაკვრა გიტარაზეც ვისწავლე. მოკლედ, შეხება მქონდა ბასთან, დრამთან და გიტარასთან და დრამი ამოვარჩიე.
- ასე რომ, შეგეძლო, ამოგერჩია ინსტრუმენტი, რაშიც თავს უკეთ იგრძნობდი...
- კი და მივხვდი, რომ დრამი "ჩემი იყო" - ძალიან მომეწონა და შემიყვარდა დასარტყამი. მერე კი მას ჩემი ცხოვრება დავუკავშირე. სიმღერა საერთოდ 6 წლიდან დავიწყე, 11 წლისა კი დრამზე ვუკრავდი.
- დღეს ქალი დრამერი იშვიათობა აღარ არის. მაგრამ 11 წლის ბავშვისთვის მასში რა იყო ისეთი, რითაც მიგიზიდა?
- ამას შინაგანად გრძნობ, რომ შენი ცხოვრება მასთან იქნება დაკავშირებული. ყველაზე საინტერესოდ მივიჩნიე და მივხვდი, მაგ ინსტრუმენტზე ბევრი რამის გაკეთება შემეძლო და ჩემი თავი ამ ფორმატითაც გამომეხატა. შეიძლება იმიტომაც, რომ ბავშვობიდან სპორტი მიყვარდა... დაკვრისას ფიზიკურად იხარჯები და თან მუსიკალურად საქმე კეთდება. თავიდანვე ასეთი შინაგანი განწყობა იყო, როცა დრამთან ვჯდებოდი.
- ეს ინსტრუმენტი დიდ ენერგიას და ძალისხმევას მოითხოვს. ეს რესურსი საიდან მოდის?
- არ ვიცი... იმასაც ამბობენ, საიდან ამოსდის ამ გოგოს ხმაო? ბანალური პასუხი მექნება, მაგრამ ასეა - გულიდან ამომდის. მაგ დროს ბოლომდე ვიხარჯები. ისეთი ინსტრუმენტია, ბევრი რამე მოიცვა, სხვადასხვა სიღრმეს გაძლევს... კარგა ხანია, როგორც სოლისტის ვიდეოების ჩაწერა მინდა და მგონი, ამას უკვე მალე შევძლებ.
- გუნდში რომელთანაც მუშაობ, დიდი ხანია არსებობს?
- ამ ეტაპზე ჩემს ბენდ "ქიმერასთან" ვარ, ჩემი გიტარისტის დაარსებულია, რომელიც ასევე რობერტ ბარძიმაშვილთან იყო, ერთად გავიზარდეთ. ჩვენი ბენდი როგორც ქავერებს უკრავს და მღერის, ასევე ჩვენს სიმღერებსაც ვუკრავთ. 2 საავტორო სიმღერა გვაქვს. ვაპირებთ უახლოეს მომავალში სრულვყოთ და ალბომიც ჩავწეროთ. „ქიმერა“ საერთოდ 2013 წელს დაარსდა. მას მერე შემადგენლობა შეიცვალა. თავიდან მე და დათო ძიძიგური, გიტარისტი ვიყავით. შემდეგ შემოვიმატეთ კლავიშებზე გიგა მელქაძე, ბოლოს შემოგვიერთდა ბასისტი - უჩა თევდორაშვილი.
- გარდა რესტორნის და კლუბის სცენისა, კიდევ სად გამოდიხართ?
- ტურნეები გვქონდა ომამდე კიევში და ამ კუთხით იყო პერსპექტივები, მაგრამ ჯერჯერობით ეს ყველაფერი დაპაუზებულია. არის კიდევ სხვა მოლაპარაკებები და იმედია, გამოვა... საქართველოს რეგიონებშიც ვიყავით, სხვადასხვა ადგილას გამოვსულვართ... ოქტომბერში გორში გახლდით, სადაც ჩვენი სიმღერაც წარვადგინეთ და ხალხმა მშვენივრად მიიღო, კარგი ემოცია წამოვიდა. საავტორო კონცერტს, როგორც კი ალბომი ჩაიწერება და იქნება სრულყოფილი მასალა, შემდეგ ვაპირებთ. ეს ყველაფერი უკვე ახლო მომავალშია შესაძლებელი...
- სახლშიც ხომ არ გიწევს რეპეტიცია?
- სახლში მიდგას დრამი, მეზობლები ჯერჯერობით მიძლებენ - მადლობა მათ. მგონი, უკვე შეგუებულები არიან იმას, რომ რეპეტიციებს გავდივარ. თავიდან დაკვრა რომ დავიწყე, თან ადრეულ წლებში და გოგოსგან, ცოტა უჩვეულო აღიქმებოდა. იმ პერიოდში ბებიაჩემი უცხოეთში იყო წასული და რომ ჩამოვიდა, გაგიჟდა - რას ჰქვია? ანდრონიკაშვილია, თავადიშვილი, ცოტა დაფრთხა. თავიდან ფორტეპიანოზე მიმიყვანა და რომ ჩამოვიდა, დრამერი დავხვდი... ისე კი მისი გაზრდილი ვარ და მისგან ყოველთვის მხარდაჭერას ვგრძნობდი. შეზღუდვები და რაღაცები არ ყოფილა. უბრალოდ, როცა ჩამოვიდა, გაოცებული იყო, მერე შეეგუა... ჩემი მშობლებიც ხელს მიწყობდნენ, მამაჩემი მით უმეტეს, რაც მოგწონს, ის უნდა გააკეთოო, არასდროს მიგრძნია, რომ რაღაცაში მზღუდავენ. მუსიკას გავყევი არ უთქვამთ, რომ მუსიკით ვერაფერს იზავ, სხვა პროფესია აირჩიეო...
- თავიდან დრამზე რეპეტიციების შემდეგ ხელები არ გტკიოდა?
- კი, როცა ვარჯიშს იწყებ, პროფესიული "ფუფქები" ჩნდება. ისე, 8 საათი არასდროს მიმეცადინია. არსებობს რეზინის სპეციალური მოწყობილობა, რომელიც ხმას არ გამოსცემს და იმაზე შეგიძლია ვარჯიში. რაც შეეხება მეცადინეობას, კი, ძალისხმევას მოითხოვს... რომ ამბობენ, ფიზიკური მომზადება უნდაო, ასე არ არის. სუსტი და გამხდარი ტიპებიც უკრავენ და მასიურებიც (ძირითადად ფერადკანიანები, რომლებიც მშვენივრად ართმევენ ამ ყველაფერს თავს). ყველაფერი მაინც ტექნიკასა და სისწრაფეზეა დამოკიდებული. თუ ეს შინაგანად გაქვს, ან "დაამუღამე“ კიდეც, მერე ყველაფერი შესაძლებელია. საოცარი ფიზიკური ძალა არ სჭირდება, თუმცა ძალა, როგორც ვთქვი, ზოგადად საჭიროა.
- ათწლედის შემდეგ სწავლა სად განაგრძე?
- კონსერვატორიის დასარტყამის მაგისტრი მაქვს. დიპლომიანი დრამერი ვარ. ოპერაშიც ვმუშაობდი ორკესტრში, თეფშებზეც ვუკრავდი. ერთხელ ოპერა „ქეთო და კოტეს“ ვუკრავდით, დირიჟორს ვუყურებდი, 10 ფორტზე მთელი ძალით უნდა დამერტყა, მერე უნდა გააჩუმო და დადო. ერთი დავარტყი, მეორეჯერ რომ მომიწია დარტყმამ, დირიჟორს შევხედე, თეფშები ერთმანეთს დავუმიზნე და ხმა აღარ ჰქონდა. ვხედავ ერთმანეთის საწინააღმდეგოდ იყო და ერთი მხარე პირიქით გადმოღუნულიყო... კონცერტზე ასეთი რაღაცებიც ხდება. ის კი არა, დრამზე პედალით ქვემოთ რომ ვურტყამდი, შუა ლაივზე, დარტყმის დროს პლასტიკი გაიხა...
- მუსიკის გარდა რა გატაცებები გაქვს?
- ვიდეო თამაშები მიყვარს, ყველაფრისგან მთიშავს, ამით ვისვენებ. ძალიან მიყვარს ცურვა. ახლა კრივით მინდა დავკავდე, რაღაც ისეთ დონეზე, რომ მაინცდამაინც ცხვირი არ დამიმტვრიონ... საერთოდ, ბავშვობიდან სპორტი ძალიან მიზიდავს, კალათბურთზეც მინდოდა მევლო, მაგრამ სიმაღლემ არ შემიწყო ხელი. ქორქია კი ვარ, მაგრამ კალათბურთი ვერ ვითამაშე. ისე, ცაცია ვარ, მაგრამ ამას ხელი არაფერში შეუშლია.
- როგორია შენი სამომავლო სურვილები?
- სურვილი მაქვს, ტურნეები ევროპის მიმართულებით გვქონდეს, მიმაჩნია, რომ არავისზე ნაკლები ბენდი არ ვართ და იქნება ეს სურვილი ამიხდეს.
უკაცრავადასეთ რამეს,რომ ვწერ.სტუდენტობის დროს ვარკეთილში მესამე შრომით სემესტრში ვცხოვრობდით.ჩვენს გვერდით ერთი პერიოდი ოჯახის არმქონე ბავშვები ცხოვრობდნენ შესაბამისი დაწესებულებიდან.მათთვის ზოგჯერ საჭმელი გადაგვქონდა სტუდენტებს და როცა ვეკითხებოდით რა გვარისა იყვნენ,გვპასუხობდნენ: ორბელიანი,წერეთელი,ანდრონიკაშვილი,დადიანი,ბაგრატიონი...ასეთ გვარებს აძლევდნენ მაშინ და ახლა რამდენია ნამდვილი და რამდენია იმ პერიოდის გვარმიცემული არავინ არ იცის.მეცხრამეტე საუკუნის მგონი ბოლოს ვინმე აშორდია სოლომონი იმდენ სიგელებს არიგებდა,რომ წადი და გაიგე.ან ვის რაში ჭირდება,რა დროს ეგ არის.რაც მთავარია ბებიას ნუ ანერვიულებთ.
გოგოა თუ ბიჭი?