"ხშირად სევდიანად შემომხედავს და მეტყვის, - რა მამა მომიკვდაო..." - როგორ ცხოვრობს დათუნიკა სხირტლაძის 6 წლის ვაჟი და ვის უხდის მადლობას ყველასთვის საყვარელი ქორეოგრაფის ქვრივი?

8 აპრილს ყველასთვის საყვარელი ქორეოგრაფის, მოცეკვავის, მუსიკოსისა და მომღერლის დავით (დათუნიკა) სხირტლაძის დაბადების დღეა. მას 65 წელი უნდა შესრულებოდა... მამის ლექსზე რაჭული ცეკვის "ტაში ბიჭო, გიორგუნას“ შემქმნელი ხელოვანი 59 წლის ასაკში სცენაზე კონცერტის მიმდინარეობისას აღესრულა. წავიდა ისე, რომ ამქვეყნად დატოვა დიდი სიყვარული და ახლადდაბადებული შვილი, რომლის ხელში აყვანაც არ დასცალდა.

"დავით-თევდორე 6 წლის გახდა იანვარში. ბიჭი მამის ალიკვალია, მისი თვისებები აქვს, შესანიშნავად ცეკვავს, დროს უქმად არ კარგავს და უკვე 100-მდე ლექსი იცის. ძალიან რომ უყვარს საქართველო და დათუნიკას ჰგავს, ეს მაძლებინებს ტკივილებს. ჩვენი შვილი მამას ზედმიწევნით იცნობს და დაუსწრებლად უყვარს“, - ამბობს დათუნიკას მეუღლე მზია ჯინჭარაძე, რომელიც ambebi.ge - სთან მისი ცხოვრების ორ უძვირფასეს ადამიანზე გვესაუბრება:

- ძალიან მიმძიმს უდავითოდ ცხოვრება, მაგრამ მეტი გზა არ მაქვს... ვზრდი შვილს, რომელიც 6 წლის გახდა იანვარში. თევდორე მამის ალიკვალია... ისეთი გონიერი ბიჭია, თითქოს ობლად დაბადებულს ნაადრევად აძლევს სიბრძნეს უფალი.

დავით-თევდორე მამას ზედმიწევნით იცნობს და დაუსწრებლად უყვარს, უყურებს მის ვიდეოებს, მის ცეკვას, ხშირად სევდიანად შემომხედავს და მეტყვის - რა მამა მომიკვდაო... თევდორემ მამას ლეგენდა კაცი დაარქვა. როცა ხვდებიან და ეტყვიან, როგორ ჰგავხარ მამას, მამასნაირი გაიზრდებოდეო, სულ მეუბნება, როგორ ყველას უყვარს მამიკოო, ამიტომ თვითონაც ცდილობს, რომ კარგი ბიჭი იყოს. ზაფხულობით რაჭაში - ხიმშში ვართ, დათუნიკას სახლ-კარს ვერ ვტოვებთ. იქ ისეთი სიმშვიდე და სილამაზეა, ისეთი დადებითი აურა მოდის... სახლ-მუზეუმი იმ ტრადიციების დამტევია, დათომ და მამამისმა რომ ჩამოაყალიბეს და შემოინახეს. მინდა, რომ ყველაფერი შენარჩუნდეს და შემდეგ ჩვენმა შვილმა გააგრძელოს მისი მოვლა-პატრონობა. ზამთრობით რატომღაც მეშინია რაჭაში დარჩენა, მარტო რომ ვართ დედა-შვილი, ამიტომ თბილისში ჩამოვდივართ და აქ ვიზამთრებთ. წელს თევდორე სკოლაში შევა და, სიმართლე გითხრათ, მიჭირს გადაწყვეტილების მიღება, სად ვასწავლო ბავშვს - თბილისში, თუ - რაჭაში. რატომღაც გული და ქვეცნობიერი მკარნახობს, რომ რაჭაში დავაწყებინო სწავლა, დაწყებით კლასებში მაინც და მეხუთე კლასიდან ქალაქში წამოვიდეთ. მინდა, ორივე სიკეთე - ქალაქიც და სოფელიც შეისისხლხორცოს ბავშვმა.

ცოტა შემაშინა ცხოვრებამ, ასაკში ვარ, ბავშვს გაზრდა და ძალიან ბევრი რამ სჭირდება... თუმცა მუდმივად ვგრძნობ, როგორ მეხმარება და მხარში მიდგას დედა-ღვთისმშობელი.

დავით-თევდორე ისე ცეკვავს და ისეთ ილეთებს აკეთებს, გაოცდებით, იმედია, დათუნიკაზე არანაკლები მოცეკვავე დადგება. ვერავინ ისეთ რაჭულს ვერ ცეკვავდა და ცეკვავს, როგორც დათუნიკა. ამ ბავშვშიც ისეთი ილეთები დავიჭირე, მგონია, მამას აჯობოს კიდეც, ღმერთმა ქნას. მინდა, ჩემი შვილი, პირველ რიგში, ადამიანი იყოს, ღირსეულ და კეთილშობილ ქართველ კაცად გაიზარდოს.

8 აპრილს დათუნიკა 65 წლის ხდება. როცა 60-ის გახდა, დაბადების დღე რუსთაველის თეატრში აღვნიშნეთ. ახლა, ჯერჯერობით, ვერაფერს გავაკეთებ, ცოტა ეკონომიკურადაც გაგვიჭირდა... მინდა, ამ ზაფხულს რაჭაში აღვნიშნო დავითობა, საზაფხულო ფესტივალი გავაკეთო. რაჭაში იმიტომ, რომ რაჭა-ლეჩხუმ-ზემო სვანეთში დათუნიკა ძალიან უყვართ, მის გამო ჩვენც ყველა დიდ პატივს გვცემს და მადლობა მათ ამისთვის. დათუნიკას თავის დროზე კაცი-ორკესტრი შეარქვეს და მეც ვიმეორებ ამას, ერთ კაცს ყველაფრის გაკეთება შეეძლო - ყველა ინსტრუმენტზე უკრავდა, სმენა ჰქონდა იდეალური, შესანიშნავად ცეკვავდა, მღეროდა, სცენაზე რომ გამოდიოდა, მთელ დარბაზს ფეხზე აყენებდა და აპლოდისმენტები არ წყდებოდა. ახლა, წლების გადმოსახედიდან რომ ვფიქრობ, მას გული ჰგონდა დიდი და პირველ რიგში ადამიანი იყო, ისე იცხოვრა, რომ იტყვიან, ჭიანჭველისთვის არ დაუდგამს ფეხი. მიწას ფეხს მსუბუქად აბიჯებდა, დედამიწა არ დავამძიმოო. როცა გარდაიცვალა, მეუფემ მთხოვა, ეკლესიიდან გავასვენოთო, რაზეც მადლობა და უარი ვუთხარი. დათუნიკას ტაძარი მისი სახლი იყო და აქედან გასვენება მერჩივნა. დათუნიკა ხშირად იტყოდა ხოლმე, ადამიანს თავზე რამხელა წარმოდგენა უნდა გქონდეს, ღმერთის სახლი შეაწუხოო. ამიტომაც ვუთხარი მეუფეს უარი. ჩვენი შვილი დათუნიკას გასვენების დღეს შემოვიდა ოჯახში, ჭიშკარში შეხვდა მამა-შვილი ერთმანეთს, ის მიდიოდა, ეს - შემოდიოდა. მთელი ქართველობა ულოცავს დათუნიკას დაბადების დღეს, ჩვენს გარეშეც მიდიან მის საფლავზე, ყველგან ულოცავენ და ახსოვთ. მადლობა თქვენც, რომ არ ივიწყებთ, 6 წლის შემდეგაც რომ ადამიანს მოიგონებენ, გამოდის, მას უცხოვრია. ეს ყველაფერი სტიმულს და წინსვლის ძალას მაძლევს. დათუნიკა წავიდა და იყო კაცი, რომელიც დააკლდა ქალაქს. ვულოცავ დათუნიკას დაბადების დღეს, მან ღირსეული ქართველის ცხოვრებით იცხოვრა, მინდა, მისმა შვილმა ასევე გააგრძელოს მამის გზა.

დიდი მადლობა მინდა ვუთხრა ყველას, ვინც დღემდე მხარში გვიდგას და სიყვარულს არ გვაკლებს (რაიონის ხელმძღვანელობით დაწყებული, ექიმებით და მეზობლებით დამთავრებული), ვის გულშიც ცოცხლობს დათუნიკა და რომლებიც დღემდე უანგაროდ ემსახურებიან თევდორეს. ბატონ გელა სულაძეს, რომელმაც წიგნი მიუძღვნა დათუნიკას და ამით მისი სახელი უკვდავყო; ქალბატონ ეკა კიკაბიძეს, მის კოლექტივს და ბატონ გიორგი გორდეზიანს. ასევე ქალბატონ მანანა კობახიძის ოჯახს, ეს ხალხი რაჭაში ყოფნისას მარტოობას არ გვაგრძნობინებს, სოფელი ხიმში ჩვენს მეზობლებთან ერთად, რომელთა მადლიერიც ვარ. მადლობა მინდა გადავუხადო ასევე, ლელა ჩუბინიძეს, ელენე ხუციშვილს, ხათუნა სხირტლაძესა და ექიმ გოგი ხუციშვილს. არ მინდა ვინმე გამომრჩეს... დიდი მადლობა რაიონის მთელ ხელმძღვანელობას, ასევე დათუნიკას დედის ძმისშვილებს კახეთში და ბატონ რომან სხირტლაძეს, მის მონაგართან ერთად. მთელი ამ ხნის განმავლობაში გვერდში მიდგას ჩემი მამიდაშვილი გოჩა ჩორგოლიანი, რომელიც დღემდე გვპატრონობს თბილისში; მადლობა ქალბატონ მანანა გეგიძეს, რომლის წყალობითაც მოევლინა დათუნიკას მემკვიდრე ამ ქვეყანას. ასევე მადლობა ბატონ თამაზ ნავერიანს. თუ ვინმე გამომრჩა, უფალმა შეიწიროს თქვენი ყველას სიკეთე.

დიდი სურვილი მაქვს, თევდორესა და დათუნიკას ნათესავებს შორის ჩატეხილი ხიდი აღდგეს, ამიტომ მინდა მივმართო ქალბატონ ქრისტინას - ჩემს მულის შვილს, როგორც გიორგის (გიგა) სხირტლაძის პირველ და უსაყვარლეს შვილიშვილს, ჩემი თევდორეს სისხლსა და ჯიშს (ამბროლაურის მუნიციპალიტეტის ერთ-ერთი ხელმძღვანელი და ქალთა საზოგადოების თავმჯდომარეა), ღირსეულ და ჭკვიან დედას: ქრისტინა, ბევრი რამ გევალება ამ დიდებული და დღესდღეობით შეჭირვებული ოჯახისა და თევდორეს წინაშე, რადგან ის არის ამ წუთას მეხმლე ამ ოჯახისა, ლექსის დამწერი მოყვისა, ეზოს სიბძლისის გადამრჩენი და სამოყვრის მომქარგველი, რომელიც მარტო, დიდი ბაბუისა და მამის გარეშე დარჩა. დიახ, შენი ვალია ყველას აჩვენო სისხლის და ჯიშის სიყვარულის მაგალითი. ჩემი ტკივილიანი აღსარების სააშკარაოზე გამოტანით თქვენი შეურაცხყოფა არც მიფიქრია... არ მინდა თქვენმა სიშორემ, სიცივემ საავდროს შეჭიდებული თევდორეს სამზეოში გაყვანაში ხელი შემიშალოს. და კიდევ, გიორგი სხირტლაძის ბრწყინვალე ლექსის "კოხიწყალას პაპა მყავდა“ ამონარიდზე - "ტაში ბიჭო, გიორგუნა“ დათუნიკამ სიმღერა და რაჭული ცეკვა შექმნა, ის ყველა ქართველი გიორგისადმია მიძღვნილი, უკვე მილიარდთა საკუთრებაა და ორი კაცის გასაყოფს გასცდა. ჩვენი ვალია ვიყოთ ამ განძის და მისი შემქმნელების დამცველნი. გვიყვარდეს ერთმანეთი, ჩვენ ამ ოჯახს ვაცოცხლებთ, საკვამურიდან კვამლი ამოდის, ტრადიციებს ვინარჩუნებთ, კარი ყველასთვის ღია გვაქვს...