6
მაისიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
ცნობილია, მსახიობის მარიამ ცქიფურიშვილის პოსტმა თუ რამდენად დიდი ვნებათაღელვა გამოიწვია. მსახიობი თავის პირად ცხოვრებაზე თამამად საუბრობდა, სადაც წერდა, რომ 34 წლის მანძილზე ბევრი “პარტნიორი” გამოიცვალა და რომ არც ერთი გასახსენებლად არ ღირს, რომ სიყვარული არის გზა და ამ გზაზე ღირსეულად ივლი მხოლოდ მაშინ, თუ იქნები მამაცი და საკუთარ თავს გარდაქმნი, და შეძლებ აპატიო როგორც შენს თავს, ასევე სხვა ადამიანებს შეცდომები. და რომ "მრუშობაც" კი სულ სხვა გზაზე გაგიყვანს თუკი შინაარსში სუფთა დარჩები.
მსახიობი თამამი პოსტის შემდეგ გადაცემაშიც აღმოჩნდა, სადაც მის მიმართ კრიტიკა ბევრი ქალისგან გაისმა... ამ ყველაფერზე მარიამი ვრცლად და გულწრფელად გვესაუბრა...
- მარიამ, თქვენს პოსტს "ატომური ბომბის" ეფექტი ჰქონდა... სრულიად მოიცვა სოციალური ქსელი, იყო განხილვა, კრიტიკა...
- ჩემი მიზანი არ ყოფილა, პოსტი "ატომური ბომბი" ყოფილიყო... მე ის დავწერე, რაც ჩემი შინაგანი მდგომარეობიდან მოდიოდა. ხმამაღლა იმ თემაზე ვისაუბრე, რომელიც მგონია, რომ ბევრი ადამიანისთვის არის ნაცნობი. ამის დასტური ისიც იყო, რომ ადამიანებმა მიიღეს და თავისი თავი ბევრმა იცნო პოსტში. ესეც რაღაც თვალსაზრისით იმის დადასტურება იყო, რომ ეს მხოლოდ ჩემი სათქმელი არ ყოფილა. თურმე ბევრის სათქმელი აღმოჩნდა და მე უბრალოდ გამტარი, გამომთქმელი ვიყავი ამ ყველაფრისა... რაც შეეხება კრიტიკას, ეგეც გასაგებია... სიმართლეს კრიტიკა ყოველთვის მოსდევს. ადამიანი ამისთვის მზად უნდა იყო. უცხოებისგან რაღა უნდა მეწყინოს, ხანდახან რაღაც საკითხები ახლობელ ადამიანებსაც კი არ ესმით. ხანდახან გაოგნებული ვარ, ისეთი სინამდვილე შეიძლება ვერ გაიგოს ძალიან ახლობელმა და ამის გამო გაგაკრიტიკოს. შენს ნათქვამს არასწორი ინტერპრეტაცია მისცეს და სრულიად სხვანაირად დაინახოს...ახლობელ მოაზროვნე ადამიანებს ამ მხრივ იმედი იმდენჯერ გაუცრუებიათ, უცხოების კრიტიკა რაღა მოსატანია...ადამიანი თუ კრიტიკას ზედმეტ ყურადღებას მიაქცევ, ვერ შეძლებ შენს შინაარსში არსებულ სიმართლეს გაჰყვე. ამიტომ მე უფრო ხშირად ვირჩევ ჩემი აზროვნების, სინდისის ხმას გავყვე, თუნდაც ამის გამო გამაკრიტიკონ.
- გადაცემაშიც იყავით ამ საკითხზე მიწვეული, რის შემდეგაც სოციალურ ქსელში ქალური სოლიდარობის ნაცვლად, აგრესია გამოავლინეს…
- იცით, საზოგადოება ძალიან დაყოფილი ვართ. და ამის გამო ბევრი გაუგებრობაა. ჩვენ არ ვსაუბრობთ ერთმანეთთან. ერთი ნაწილი ითვლება, ვთქვათ, მდარე, უგემოვნოდ, მეორე უკაცრავად ჟარგონისთვის, "სვეცკად" . საზოგადოება ძალიან დანაწევრებულია. ინტელექტუალი საზოგადოების ნაწილი ყოველთვის ასეთ აზრებს ამჟღავნებს, რომ საზოგადოება უნდა გაიზარდოს, მენტალურად შეიცვალოს, მაგრამ ამას თავიანთ "ბაბლში" ლაპარაკობენ. ეს ხმა ხალხს არ ესმის, ხალხის ხმა არ არის, ისინი არ გვანან ხალხს, სხვა ენაზე საუბრობენ, რომელიც გულებამდე ვერ აღწევს, რადგან რაღაცებს მხოლოდ თავიანთ ინტელექტუალურ წიაღებში საუბრობენ.
თუ ჩვენ გვინდა, რომ ხალხს ხმა გავაგონოთ და ერი, როგორც სოციუმი განვითარდეთ, „ბაბლებად“ არ უნდა დავიყოთ, ნებისმიერ სივრცეში უნდა მივიდეთ და ის აზრები დავაფიქსიროთ, რომლებიც მიგვაჩნია, რომ მენტალური ცვლილებისთვის და უკეთესობისთვის რაღაცის მომცემი იქნება...შეიძლება ბევრმა გამაკრიტიკა და არ დამეთანხმა, თუმცა ბევრ გულამდეც მივიდა სიტყვა. ამის დასტური ის ახალგაზრდა გოგოები არიან, ვინც ქუჩაში მაჩერებენ და გულწრფელად მიშლიან გულს. ან ის სრულიად უცხო ქალები, რომლებიც სოცქსელში მწერენ თავიანთ ამბებს და ასეთი ბევრია. ყველა მათგანს მადლობას ვუხდი, რომ გახსნილი გონებით და გულით მოისმინეს ის სიტყვა, რაც გავაჟღერე გადაცემაში.
- ტრადიციულ ოჯახში აღიზარდეთ, არ იყო რთული ჯერ ასე თავისუფალი ცხოვრება და შემდეგ საჯაროდ აღიარება?
- სიმართლე გითხრათ, არ მყავს ქართული, სტერეოტიპული გაგებით, ტრადიციული ოჯახი. ყოველთვის ვცდილობდით, ერთმანეთისთვის რაღაც სივრცე მიგვეცა. არავინ არ ერეოდა გადაჭარბებულად ერთმანეთის ცხოვრებაში. გააზრებული გვქონდა, რომ ყველას თავის ცხოვრება აქვს. ადამიანი თავისუფალია და თვითონ უნდა მიაგნოს, თუ რა არის მისთვის მორალი და მართალი ცხოვრება. ამ მიმართულებით დიდად არავინ არ ერეოდა და მადლობა მათ ამისთვის მაგრამ იმ პოსტის შემდეგ ცოტა არ იყოს ადრინდელი დამოკიდებულება შეიცვალა...შეიძლება სხვა ოჯახებში ამის გამო ძალიან დიდი სკანდალი ყოფილიყო, აქ მსგავსი არაფერი ყოფილა, მაგრამ შინაგანად იყო რაღაც თვალსაზრისით პროტესტი, ყოველ შემთხვევაში, გაგება ვერ იყო, გაგება ვერ მოხდა…
ხანდახან ისეთი მომენტი დგება, ადამიანი რაღაც არჩევანის წინაშე დგები. ირჩევ იმას, რომ შენს გულგონიერს გაჰყვე, შენს აზროვნებას, შენს შინაგან ხმას, თუ შენს გარემოცვას დაუჯერო, ამ გარემოცვაში კი ძალიან ახლობელი ადამიანებიც შეიძლება იყვნენ. რთულია ამ არჩევანის გაკეთება, მაგრამ, ვფიქრობ აუცილებელია. ამ არჩევანის გაკეთება ადამიანის თავისუფლებაზე გადის.
არ მინდა ცალმხრივი ვიყო და იმასაც ვიტყვი, რომ ხანდახან შენი გულგონიერის არჩევანს უნდა მიჰყვე, ხანდახან კი შეიძლება შენც ცდებოდე და გარემოცვა მართალს გეუბნებოდეს. უნდა იგრძნო, ყოველ აწმყო მომენტში როდის რომელია მართალი. ამ შემთხვევაში ცალმხრივობა მართებული არ არის. ეს უნდა იგრძნო, როდის იყო “მორჩილი”, საზოგადოებას, ახლო გარემოცვას როდის დაუჯერო და როდის - “მამაცი” და გაჰყვე შენს თავს. სწორი არჩევანის გაკეთებაა თავისუფლება, და არა რომელიმეში გაჭედვა და ჯორივით გაჯიუტება.
- არ ინანეთ ეს ყველაფერი?
- არა, რასაკვირველია არ მინანია. ამ ყველაფერზე შეგნებულად წავედი. ცნობიერი ნაბიჯი იყო. პოსტიც გაცნობიერებულად დავწერე, გადაცემაშიც ასევე მივედი... რადგან თავიდანვე ვიცოდი ეს ყველაფერი, სინანული ამ მიმართულებით ჩემში არ არის. სინანული მაშინ მოდის, როდესაც რაღაცას არაცნობიერად და ემოციურად აკეთებ. თუმცა სხვა ბევრი რამის მხრივ სინანული ჩემთვის უცხო არ არის, მაგრამ ამ შემთხვევაში არა.
- რომ გაგვანდოთ ის, რაც გინანიათ…
- სინანულები ძალიან ბევრჯერ მქონია ცხოვრების გზაზე. არაფერზე თუ არ ნანობ და ფიქრობ, ნეტავი ცოტათი უკეთ გამეკეთებინაო, გამოდის, რომ ადამიანი არ ხარ, არანაირად თვითკრიტიკულობა არ გაგაჩნია ესე იგი და საკუთარ თავს გვერდიდან ვერ უმზერ. ჩემს ცხოვრებაში მართლაც ბევრი სინანული ყოფილა. თუმცა ახლა რამე კონკრეტულს ვერ ვიტყვი, უკვე წარსულია ის, რაც მინანა, მოვინანიე უკვე და სამყარომ მაპატია.
- პროფესიონალურად ხომ არ შეგექმნათ რამე დაბრკოლება?
- პროფესიონალურად არანაირი დაბრკოლება არ შემქმნია, ისედაც ვფიქრობ ყველაფერი ცხოვრებაში უკეთესობისკენ მიდის, რაღაც დროს მტკივნეულსაც აღმოაჩენ, რომ თურმე სიხარულს ემსახურებოდა. პროფესიის კუთხითაც არაფერი ნეგატიურად არ შეცვლილა და ვფიქრობ, ეს ძალიან კარგია.
ყურადღების ცენტრში ყოფნა უნდათ ხალხს და ამის შესაძლებლობას რომ თავისი ნიჭი არ აძლევთ იძულებულები არიან ასეთი იაფასიანი პოპულისტობით ამას მიაღწიონ . და ყველაფერზე წავიდნენ
ძალიან შემეცოდა.
მის ოჯახს რაც შეეხება, ალბათ ყველას ფეხებზე ჰკიდია ერთმანეთი, თორემ როგორ შეიძლება, ჩემი ოჯახის წევრი უფსკრულისკენ მიექანებოდეს და მე ამას გვერდიდან ვუყურებდე