ეკო­ნო­მის­ტი, მსა­ხი­ო­ბი, ვი­ზა­ჟის­ტი და სა­ქარ­თვე­ლო­ში პირ­ვე­ლი რე­პე­რი ქალი - ასე შე­იძ­ლე­ბა მისი წარ­დგე­ნა. "ბიგ თიკო" - ეს სა­ხე­ლი და გვა­რი ქარ­თულ შო­უ­ბიზ­ნეს­ში 90-ია­ნე­ბის ბო­ლოს და 2000-ია­ნე­ბის და­სა­წყის­ში გა­მოჩ­ნდა. რე­პე­რად გაგ­ვეც­ნო, აუ­დი­ტო­რი­ა­მაც მი­ი­ღო. მალე გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბი და თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბიც საკ­მა­რი­სად შე­ი­ძი­ნა. რო­გორ იხ­სე­ნებს ბიგ თიკო იმ წლებს, რას საქ­მი­ა­ნობს, რო­გორ ცხოვ­რობს, რას ფიქ­რობს, რო­დის რე­პავს და რა გეგ­მე­ბი აქვს, ამა­ზე მისი ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ.

- რო­გორ ხარო, მკი­თხეთ. ამ წუ­თას სა­სი­ა­მოვ­ნოდ დაღ­ლი­ლი ვარ, რად­გა­ნაც სამ­სა­ხუ­რი­დან მო­ვე­დი და თქვენ გე­სა­უბ­რე­ბით... ზო­გა­დად კი რთუ­ლია, როცა შენ გარ­შე­მო ამ­დე­ნი რამ ტრი­ა­ლებს და ამ სო­ცი­უმ­ში გი­წევს ყოფ­ნა, რომ არა­ფე­რი ვთქვათ იმა­ზე, რაც მსოფ­ლი­ო­ში ხდე­ბა, ან რაც პან­დე­მი­ის გამო გა­და­ვი­ტა­ნეთ... ვი­სურ­ვებ­დი, ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში პო­ლი­ტი­კუ­რად და­ლა­გე­ბუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია იყოს. მძი­მე სა­ყუ­რე­ბე­ლია სა­ზო­გა­დო­ე­ბის „ამი­სი­ა­ნე­ბად“ და „იმი­სი­ა­ნე­ბად“ და­ყო­ფა. ყვე­ლა­ნი ხომ ამ ქვეყ­ნის შვი­ლე­ბი ვართ, ყვე­ლას გვიყ­ვარს ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა და რაც ყვე­ლას­თვის სა­სი­კე­თო და სა­სარ­გებ­ლო იქ­ნე­ბა, ხომ შე­იძ­ლე­ბა ისე ვი­ცხოვ­როთ?! ცოტა მეტი სიყ­ვა­რულ არ გვა­წყენ­და. სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ასე­თი გახ­ლე­ჩი­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა ყვე­ლა­ზე და ყვე­ლა­ფერ­ზე მოქ­მე­დებს. ვფიქ­რობ, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი სფე­როს ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­მართ უფრო სხვა მიდ­გო­მა უნდა იყოს, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში თი­თო­ე­ულს ყვე­ლა­ფე­რი პირ­და­პირ გე­ხე­ბა. აქაც გყო­ფენ „ამი­სი­ა­ნე­ბად“ და „იმი­სი­ა­ნე­ბად“...

ნე­იტ­რა­ლურ პო­ზი­ცი­ას ვირ­ჩევ იმი­ტომ კი არა, რომ „არც მწვა­დი დავ­წვა და არც - შამ­ფუ­რი,“ მყავს მე­გობ­რე­ბი, ოჯა­ხის წევ­რე­ბი, კო­ლე­გე­ბი, რომ­ლე­ბიც სხვა­დას­ხვა პო­ზი­ცი­ებს იზი­ა­რე­ბენ. თუმ­ცა ამ ნიშ­ნით არას­დროს არა­ვინ გა­მო­მიყ­ვია. პო­ლე­მი­კაც მო­სუ­ლა, ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა ხომ კა­მათ­ში იბა­დე­ბა, თან იმ­დე­ნი შეგ­ნე­ბა და იმ­დე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლი გვაქვს, რომ ამ ყვე­ლაფ­რის გამო ერ­თმა­ნეთს არ და­ვუ­პი­რის­პირ­დეთ... ჩემ­სკე­ნაც ყო­ფი­ლა თი­თის გა­მოშ­ვე­რის მო­მენ­ტი... თუ არ ჩავ­თვლით იმას, რომ ერთ-ერთ შეკ­რე­ბა­ზე დიდი ხნის წინ შემ­თხვე­ვით აღ­მოვ­ჩნდი, ზო­გა­დად არა­ვის მხა­რეს ვყო­ფილ­ვარ... შეგ­ნე­ბუ­ლად არ ვმო­ნა­წი­ლე­ობ ასეთ აქ­ცი­ებ­ში. ვფიქ­რობ, ჩემი ად­გი­ლი სცე­ნა­ზეა და არა პო­ლი­ტი­კა­ში.

- თი­თის გაშ­ვე­რა­ში რა იგუ­ლის­ხმე?

- მე­გობ­რე­ბი ვის­თან ერ­თა­დაც ვართ, აქ­ტი­უ­რად არი­ან ამ რა­ღაც პრო­ცე­სებ­ში ჩარ­თუ­ლი და სა­კუ­თარ აზრს ყო­ველ­თვის ღიად აფიქ­სი­რე­ბენ. მე აზრს და­ვა­ფიქ­სი­რებ, იქ, სა­დაც სა­ჭი­როა, ისევ გა­ვი­მე­ო­რებ - სცე­ნი­დან ამას არ ვა­კე­თებ. ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ ვინ­მეს ამ პო­ზი­ცი­ი­დან ან ვამ­ტყუ­ნებ, ან ვა­მარ­თლებ. მე ჩემი არ­ჩე­ვა­ნი მაქვს - არ მინ­და, ამ რა­ღა­ცებ­ში ჩაღ­რმა­ვე­ბა. თი­თის გა­მოშ­ვე­რა კი ყო­ფი­ლა თუნ­დაც სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში, სა­ტე­ლე­ფო­ნო ზა­რე­ბიც ყო­ფი­ლა, შე­იძ­ლე­ბა ამის მცდე­ლო­ბა ბო­ტე­ბის მხრი­დან იყო. იყო მუ­ქა­რაც, მაგ­რამ ის ყვე­ლა­ფე­რი ცრუ ინ­ფორ­მა­ცი­ა­ზე აგორ­და, რო­მე­ლიც გა­ავ­რცე­ლეს. ბუ­ლინ­გიც შე­მე­ხო... მაგ­რამ „ძვე­ლი სკო­ლა ვარ“ და ამა­ზე სლენ­გით ვი­ტყვი, „აც­რი­ლი“ ვარ. ვინ რას იტყვის, მით უმე­ტეს, ტყუ­ილს, ყუ­რა­დღე­ბას არ ვაქ­ცევ. თუმ­ცა ვი­ღა­ცებ­ზე ამან შე­იძ­ლე­ბა ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად იმოქ­მე­დოს. იმი­ტომ, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბის უკან ყო­ველ­თვის დგას ოჯა­ხი, არი­ან მე­გობ­რე­ბი, შვი­ლე­ბი, კო­ლე­გე­ბი, რომ­ლე­ბიც მას­ზე მე­ტად რე­ა­გი­რე­ბენ.

- სა­სი­ა­მოვ­ნოდ დაღ­ლი­ლი მო­ვე­დი სამ­სა­ხუ­რი­და­ნო... მოგ­ვი­ყე­ვი, რას და სად საქ­მი­ა­ნობ...

- პან­დე­მია რომ იწყე­ბო­და, მე და ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა გა­დავ­წყვი­ტეთ, რუს­თავ­ში სი­ლა­მა­ზის სფე­რო­ში ისე­თი სივ­რცე შეგ­ვექ­მნა, სა­დაც ვი­ზი­ტო­რებს პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მი, შე­სა­ბა­მი­სი გა­რე­მო, ძა­ლი­ან მა­ღა­ლი ხა­რის­ხის მომ­სა­ხუ­რე­ბა და კომ­ფორ­ტი დახ­ვდე­ბო­დათ. თვი­თო­ნაც ვი­ზა­ჟის სფე­რო­ში 12 წე­ლია ვმუ­შა­ობ და რუს­თავ­ში რო­გორც ვი­ზა­ჟისტს კარ­გად მიც­ნო­ბენ. და­ახ­ლო­ე­ბით 15 წლის წინ და­ვინ­ტე­რეს­დი და ვი­ზა­ჟის და­უფ­ლე­ბა გა­დავ­წყვი­ტე. მოკ­ლედ, გავ­ხსე­ნით სივ­რცე - სი­ლა­მა­ზის მუ­ზე­უ­მი "ბიგ თი­კოს­გან", სა­დაც თა­ნა­მედ­რო­ვე კლა­სი­კა და არ­ტია გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი. მუ­ზე­უმ­ში გვაქვს მო­ნუ­მენ­ტე­ბი, რა­ღაც სხვა გა­რე­მოა და არ გაქვს იმის შეგ­რძნე­ბა, რომ სი­ლა­მა­ზის სა­ლონ­ში ვართ. ეს არის ჩემი ყო­ველ­დღი­უ­რი სა­სი­ა­მოვ­ნო რუ­ტი­ნა... ვფიქ­რობ, რომ ძა­ლი­ან იღ­ბლი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი ვარ. ყვე­ლა­ფერს, რა­საც ვა­კე­თებ, - რეპი, მსა­ხი­ო­ბო­ბა, ვი­ზა­ჟი, - ნე­ბის­მი­ე­რი სფე­რო ხალ­ხთან კო­მუ­ნი­კა­ცი­აა. ეს კი „ჩე­მია“ და მა­ბედ­ნი­ე­რებს. ამას­თან, შე­მო­სავ­ლის ძი­რი­თა­დი წყა­რო და და­მა­ტე­ბი­თი საქ­მი­ა­ნო­ბა. ამ მხრივ ვფიქ­რობ, რომ ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა და მი­ხა­რია.

- გიც­ნობთ, რო­გორც პირ­ველ რე­პერ ქალს. პრო­ფე­სი­ით ვინ ხარ?

- ეკო­ნო­მის­ტი, ერთი პე­რი­ო­დი ვმსა­ხი­ო­ბობ­დი. ნუგ­ზარ ბუ­ცხრი­კი­ძის დას­ში "მოდი, ნახე" ვი­ყა­ვი. ეს მა­შინ, როცა ტექ­ნი­კურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვსწავ­ლობ­დი და რამ­დე­ნი­მე სპექ­ტაკლშიც ვი­თა­მა­შე...

- ამ ეტაპ­ზე რეპ­ში საქ­მი­ა­ნო­ბა­ზე რას გვე­ტყვი?

- ლექ­სოს­თან (ლექს-სენი) და ჩემს მე­გობ­რებ­თან ერ­თად მი­წევს კონ­ცერ­ტე­ბი, სცე­ნა­ზე დგო­მა. უმე­ტე­სად მა­ინც მე და ლექ­სო ვართ. ზა­ფხულ­ში გვაქვს ხოლ­მე აქ­ტი­უ­რი ტურ­ნე ბა­თუმ­ში, როცა კლუბ­ში ცხე­ლი სე­ზო­ნია. მი­ხა­რია, რომ ჩვენ­თან ერ­თად კონ­ცერ­ტზე ყვე­ლა მღე­რის ასა­კის და თა­ო­ბის მი­უ­ხე­და­ვად. პე­რი­ო­დუ­ლად არის გას­ვლა სხვა­დას­ხვა ქა­ლაქ­ში. ჩემი საქ­მის გამო ხში­რად ამის­თვის ვერ ვიც­ლი და ამი­ტომ უფრო ზა­ფხულ­ში ვიკ­მა­ყო­ფი­ლებ სცე­ნის სიყ­ვა­რულს და მო­ნატ­რე­ბას... ვფიქ­რობ, რომ ჩვენ დიდი დო­ზით გა­ვი­ა­რეთ ის, რა­საც ვარ­სკვლა­ვო­ბის პე­რი­ო­დი ერ­ქვა. ის წლე­ბი კარ­გად და სა­სი­ა­მოვ­ნოდ მახ­სენ­დე­ბა...

- მა­შინ სხვა დროს იყო... კომ­პო­ზი­ცი­ე­ბის ჩა­წე­რას, სტუ­დი­ურ მუ­შა­ო­ბას თუ ახერ­ხებ?

- ში­გა­და­შიგ. ძი­რი­თა­დად ვეხ­მა­რე­ბი სხვებს ტექ­სტებ­ზე, ჩა­წე­რე­ბის დროს, მი­სამ­ღე­რებ­ში, ტექ­ნი­კურ ნა­წილ­ში. მეც მაქვს რამ­დე­ნი­მე ჩა­სა­წე­რი სიმ­ღე­რა. ლექ­სო სულ მსაყ­ვე­დუ­რობს, ვერა და ვერ მო­ვი­ცა­ლე, რომ ეს ახა­ლი ტრე­კი გა­ვა­კე­თო. მინ­და, რომ იმის­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი იყოს, რა­საც აქამ­დე ვა­კე­თებ­დი. ახ­ლე­ბუ­რად და სინ­თე­ზუ­რად ყო­ველ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სოა. გვაქვს ერთი კომ­პო­ზი­ცია, რე­პო­პე­რა ჰქვია, სა­დაც არი­ა­საც ვას­რუ­ლებ და ვრე­პავ კი­დეც... ისე მა­ინც ყვე­ლა­ფე­რი გან­წყო­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, მუ­შა­ო­ბი­სას რას „წა­მო­ი­ღებს“ ის კონ­კრე­ტუ­ლი ეპი­ზო­დი კონ­კრე­ტულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში. მოკ­ლედ, ვეც­დე­ბი, ახა­ლი სე­ზო­ნის­თვის რა­ღაც ახა­ლი და კარ­გი შევ­ქმნა, რო­გო­რიც შეგვფე­რის. ცოტა ხნის წინ ანრი ჯო­ხა­ძეს­თან და „მეკო-სტუ­დი­ის“ ბავ­შვებ­თან ერ­თად ან­რის სოლო კონ­ცერ­ტზე გა­მო­ვე­დით. ახ­ლე­ბუ­რად ჩავ­წე­რე სა­ა­ხალ­წლო სა­ბავ­შვო სიმ­ღე­რა „თოვს და თოვს“. მი­ხა­რია, რომ ძა­ლი­ან კარ­გად მი­ი­ღო მსმე­ნელ­მა. მი­ხა­რია, რომ ან­რის სოლო კონ­ცერ­ტში ეს სიმ­ღე­რაც მოხ­ვდა. ზო­გა­დად, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ვა­ფა­სებ და მი­ხა­რია, რომ ამ სიმ­ღე­რა­ზე და­მი­ძა­ხა.

- გარ­და იმი­სა, რომ რეპ­მა პო­პუ­ლა­რუ­ლი გაგ­ხა­და, რა არის ის შენ­თვის?

- ვფიქ­რობ, რომ სა­ჭი­რო დროს სა­ჭი­რო ად­გილ­ზე აღ­მოვ­ჩნდი. მოვ­ხვდი კარგ ადა­მი­ა­ნებ­თან, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლებ­თან, რომ­ლე­ბიც ჩემს პერ­სო­ნას გვერ­დი­დან უკე­თე­სად ხე­დავ­დნენ, რო­გორც „პრო­დუქტს,“ ვიდ­რე ამას მე აღ­ვიქ­ვამ­დი. მა­შინ ის ნიშა ცა­რი­ე­ლი იყო, არ არ­სე­ბობ­და რე­პე­რი ქალი, ცოტა სტე­რე­ო­ტი­პუ­ლა­დაც აღიქ­მე­ბო­და. თუ ამ­ბი­ცი­უ­რად არ ჩა­მით­ვლით, ვფიქ­რობ, რომ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იყო ის ნა­ბი­ჯი. ეს კი რეპ­მა მო­მი­ტა­ნა, პირ­ველ რიგ­ში კი, პო­პუ­ლა­რო­ბა და ყვე­ლა­ფე­რი ის, რაც პო­პუ­ლა­რო­ბას თან სდევს ხოლ­მე.

ხალ­ხის სიყ­ვა­რუ­ლიც თა­ვის­თა­ვად დიდი პლუ­სია, ამას ნე­გა­ტი­უ­რი გან­წყო­ბა არას­დროს მო­უ­ტა­ნია. თა­ვი­დან­ვე ვცდი­ლობ­დი, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის გახ­სნი­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი და ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი ის, რაც ვარ. რო­გორც ვთქვი კო­მუ­ნი­კა­ცია არ მი­ჭირს და ის იმი­ჯი, რაც მქონ­და, ჩემ­თვის ორ­გა­ნუ­ლი იყო. სცე­ნის სიყ­ვა­რუ­ლი ბავ­შვო­ბი­დან მომ­ყვე­ბა. ყვე­ლა­ფე­რი კი პლატ­ფორ­მა აღ­მოჩ­ნდა, სა­ი­და­ნაც თავი ადა­მი­ა­ნებს მა­სობ­რი­ვად გა­ვა­ცა­ნი და სა­დაც მი­მი­ღეს ისე­თი, რო­გო­რიც ვარ. „ბიგ თი­კოს“ სა­ხე­ლიც კარ­გად მო­ვირ­გე, რაც დღემ­დე აქ­ტი­უ­რად მომ­ყვე­ბა. სწო­რად შერ­ჩე­უ­ლი სა­ხე­ლი აღ­მოჩ­ნდა და კარ­გად იმუ­შა­ვა, თუმ­ცა მარ­ტო სა­ხე­ლი არ იყო.

- ქარ­თვე­ლი რე­პე­რე­ბი­დან ლექ­სოს­თან მე­გობ­რობ და სხვებ­თან გაქვს ურ­თი­ერ­თო­ბა?

- რო­გორც ხდე­ბა ხოლ­მე, შე­იძ­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნე­ბი ერთ პრო­ფე­სი­ის იყოთ, მაგ­რამ დის­ტან­ცი­უ­რად სცემ­დეთ ერ­თმა­ნეთს პა­ტივს და აფა­სებ­დეთ. ჩვენ შემ­თხვე­ვა­შიც ასეა. ვი­ღა­ცებ­თან შე­და­რე­ბით ახ­ლოს ვარ, ვი­ღა­ცებ­თან - არა. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვია. ვის­თა­ნაც სცე­ნა­ზე 90-ია­ნე­ბი­დან მოგ­ვი­წია ყოფ­ნა სხვა­დას­ხვა პრო­ექ­ტებ­ზე, ყვე­ლას­თან ნორ­მა­ლუ­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მაქვს, პა­ტივს ვცემ პი­როვ­ნუ­ლად და კო­ლე­გი­ა­ლუ­რად. ყვე­ლა თა­ვის საქ­მეს აკე­თებს და თა­ვის კვალს ტო­ვებს პრო­ფე­სი­ა­ში.

- ქარ­თუ­ლი რეპი რა ფე­ნო­მე­ნია?

- მიშა ჩარ­კვი­ან­მა არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ­მა რე­ჟი­სორ­მა „ახალ თე­ატ­რში“ დად­გა პი­ე­სა „ბუნ­კე­რი“. რამ­დე­ნი­მე დღის წინ ვნა­ხე - აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი დავ­რჩი. 90-ია­ნე­ბის თე­მაა აღ­წე­რი­ლი თა­ვის პლუს-მი­ნუ­სე­ბით... ქარ­თულ კულ­ტუ­რას ეხე­ბა. ზუს­ტად ის აქვს გად­მო­ცე­მუ­ლი, რაც ჩვენ, ამ საქ­მე­ში დამ­წყე­ბი „პი­ო­ნე­რე­ბი“ თა­ვი­დან ვცდი­ლობ­დით. ზოგ შემ­თხვე­ვა­ში მო­პა­რუ­ლი ბი­თე­ბით ვა­კე­თებ­დით, ვქმნი­დით, ვამ­სგავ­სებ­დით, ვა­ქარ­თუ­ლებ­დით. იმ ნა­მუ­შევ­რებ­მა იმ პე­რი­ო­დის­თვის კარ­გი და დიდი საქ­მე გა­ა­კე­თა. იმან მო­მა­ვალ თა­ო­ბას რა­ღაც­ნა­ი­რად გზა გა­უხ­სნა. იმ პე­რი­ო­დის ჰიპ-ჰოპ-არ­ტის­ტებ­მა ქარ­თუ­ლი შო­უ­ბიზ­ნე­სის გან­ვი­თა­რე­ბა­ში დიდი წვლი­ლი შე­ვი­ტა­ნეთ, რა თქმა უნდა, იმ ადა­მი­ა­ნებ­თან ერ­თად, ვინც სხვა მიმ­დი­ნა­რე­ო­ბის მუ­სი­კას ქმნი­და. ჩვენ სტი­ლის­ტუ­რად მა­ინც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი სათ­ქმე­ლი, ბი­თე­ბი, რით­მე­ბი შე­მო­ვი­ტა­ნეთ. იმ ყვე­ლა­ფერ­მა დროს გა­უძ­ლო და გა­ყიდ­ვე­ბი­თაც, ანშლა­გე­ბი­თაც და­დას­ტურ­და. გა­და­ჭარ­ბე­ბის გა­რე­შე ვფიქ­რობ, ჩვე­ნი როლი საკ­მა­ოდ დი­დია. თა­ნა­მედ­რო­ვე ჰიპ-ჰოპ-არ­ტის­ტე­ბი ბევ­რნი არი­ან, ბევ­რიც მომ­წონს ფრა­ზი­რე­ბით, მიდ­გო­მე­ბით, მაგ­რამ მარ­თლა კლა­სი­კაა ის, რაც ჩვენ გა­ვა­კე­თეთ იგი­ვე შავ პრინცთან, ბე­დი­ნას­თან და მა­თტან ერ­თად, ვინც მა­შინ რეპს აკე­თებ­და უშუ­ქო­ბა­ში. ვწვა­ლობ­დით, მაგ­რამ რო­მან­ტიზ­მიც იყო ამა­ში.

- ნუ, ქალი რე­პე­რი მა­ინც პირ­ვე­ლი ხარ...

- ჰი­ტე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბით და გა­დად­გმუ­ლი ნა­ბი­ჯე­ბით ისე აღ­მოჩ­ნდა, რომ პირ­ვე­ლი ქალი რე­პე­რი ვარ. მად­ლო­ბა მსმე­ნელს, გულ­შე­მატ­კივ­რებს, აუ­დი­ტო­რი­ის გა­რე­შე არა­ფე­რი გა­მო­ვა.

- შვილს მოს­წონს რეპი და აქვე შენს ოჯახ­ზე რას გვე­ტყვი?

- ჩემი ოჯა­ხი არის ჩემი შვი­ლი, ჩემი ძაღ­ლე­ბი, პა­ტა­რა იორ­კე­ბი, ჩემი სამ­სა­ხუ­რი და მე­გობ­რე­ბი. ჩემი შვი­ლი 12 წლის ხდე­ბა. ისიც იწყებს მგო­ნი, ახლა გა­რეპ­ვას. რომ ვთქვა, მას­ში გან­სა­კუთ­რე­ბულ ნიჭს ვხე­დავ და აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა რე­პავ­დეს, ასე არ არის. ბოლო პე­რი­ოდ­ში თა­ვის­თვის რა­ღა­ცებს აკე­თებს. ვუ­თხა­რი - დედა, სხვე­ბის სიმ­ღე­რებს რე­პავ, ჩვე­ნი გა­რე­პე-მეთ­ქი. დაჯ­და ვი­დე­ო­ე­ბი ჩა­წე­რა და გად­მო­მიგ­ზავ­ნა... ლექ­სოს მო­ვას­მე­ნი­ნე, მო­ე­წო­ნა. თა­ვის ბიჭს, ილი­ას არ აინ­ტე­რე­სებს ჰიპ-ჰოპი. სპორ­ტსმე­ნია, კა­ლათ­ბურთში წარ­მა­ტე­ბულ ნა­ბი­ჯებს დგამს. ჩვე­ნი ოც­ნე­ბა იყო, ვამ­ბობ­დით, ჩვენს შვი­ლებს ჩა­ვა­წე­რი­ნოთ ერ­თად რამე-თქო. ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს ამა­საც გა­ვა­კე­თებთ...