სა­ზღვარ­გა­რეთ მცხოვ­რებ ქარ­თვე­ლებს ხში­რად ვეხ­მი­ა­ნე­ბით ხოლ­მე. ამ სა­ა­ხალ­წლოდ ამე­რი­კა­ში მყოფ ცუცა კა­პა­ნა­ძეს და­ვუ­კავ­შირ­დით. რო­გორც ცუცა გვე­უბ­ნე­ბა, მე-17 წელი და­ი­წყო, რაც აშშ-ი იმ­ყო­ფე­ბა. ამე­რი­კის მო­ქა­ლა­ქე კი არის, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში 4 წე­ლი­წად­ში აპი­რებს დაბ­რუ­ნე­ბას.

ჩვე­ნი შეხ­მი­ა­ნე­ბა გა­უ­ხარ­და და ეს ინ­ტერ­ვი­უც მის­თვის ჩვე­ულ სტილ­ში, სულ ხუმ­რო­ბა­სა და სი­ცილ-სი­ცილ­ში ჩა­ვი­წე­რეთ...

- სექ­ტემ­ბერ­ში 17 წელი გახ­დე­ბა, რაც ამე­რი­კა­ში ვარ და არც კი მგო­ნია, თუ ამ­ხე­ლა დრო გა­ვი­და. თით­ქოს ახლა ჩა­მო­ვე­დიო. არ მინ­და, წლე­ბი და­ვით­ვა­ლო... ვერ ვი­ტყვი, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში აქ­ტი­უ­რი არ ვი­ყა­ვი - ტე­ლე­ვი­ზია, თე­ატ­რი, ბევ­რი რამ იყო, დრო იქაც გარ­ბო­და, მაგ­რამ, მას მერე, რაც დე­და­მი­წის ღერ­ძი გა­და­ი­ხა­რა, ვფიქ­რობ, ცხოვ­რე­ბა უფრო აჩ­ქარ­და. მალე თენ­დე­ბა და ღამ­დე­ბა. მო­ი­ხე­დავ და წე­ლიც გა­ვი­და... სკო­ლა­ში, ინ­სტი­ტუ­ტში რომ ვსწავ­ლობ­დი, დრო რო­დის გა­ვი­დო­და, იმა­ზე ვფიქ­რობ­დი, რომ სწავ­ლა მალე და­მეს­რუ­ლე­ბი­ნა... სო­ცი­ა­ლურ­მა ქსელ­მაც თით­ქოს მო­ნატ­რე­ბის გრძნო­ბა გა­აქ­რო, ყო­ველ წუთ­ში შე­გიძ­ლია, ინ­ტერ­ნე­ტის სა­შუ­ა­ლე­ბით ნე­ბის­მი­ერს და­ე­ლა­პა­რა­კო. ამან ბევ­რი რამ კი გა­ა­ად­ვი­ლა, მაგ­რამ იმა­ზე არ ვფიქ­რობთ, რომ ამ აჩ­ქა­რე­ბა­ში წლე­ბი მალე მოგ­ვე­მა­ტა...

- რო­დე­საც ასაკ­ზე სა­უბ­რო­ბენ, ვფიქ­რობ, ამ დროს ადა­მი­ა­ნის ში­ნა­გან მდგო­მა­რე­ო­ბას მა­ინც დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს. ლაღი, თა­ვი­სუ­ფა­ლი, შე­უ­პო­ვა­რი ადა­მი­ა­ნი, თით­ქოს ნაკ­ლე­ბად ბერ­დე­ბა... მი­მაჩ­ნია, რომ შენ ასეთ ადა­მი­ან­თა რიგს გა­ნე­კუთ­ვნე­ბი...

- მარ­თა­ლი ხარ, მაგ კა­ტე­გო­რი­ას მი­ვე­კუთ­ვნე­ბი, არ მინ­და, ასაკ­ზე ვი­ფიქ­რო, თუმ­ცა ასაკს არ ვმა­ლავ. 2 იან­ვარს 63 წლის გავ­ხდი. ამას რომ ვამ­ბობ, მე­უბ­ნე­ბი­ან, გა­ჩერ­დი, არ თქვაო. ხან­და­ხან რომ ვცელ­ქობ, ვან­ცობ, ვცეკ­ვავ, ვმხი­ა­რუ­ლობ, ჩემი კლა­სე­ლე­ბი მწე­რენ, რა ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, რომ გი­ყუ­რებთ, გვგო­ნია, ასა­კი არ გვე­მა­ტე­ბაო... ერთი მხრივ, ეს კარ­გია. თუმ­ცა ნე­ბის­მი­ერ ადა­მი­ანს აქვს თა­ვის სევ­და, სა­ფიქ­რა­ლი, რა­საც ზოგ­ჯერ ვე­რა­ვის მო­უყ­ვე­ბა და არც არის სა­ჭი­რო ზედ­მე­ტი წუ­წუ­ნი. რომ ივიშ­ვი­შო, რას გიშ­ვე­ლის?!. უა­რე­სია. ამი­ტომ ჩემს თავს ვე­უბ­ნე­ბი, - აბა, გამ­ხნევ­დი, შენი თა­ვის პატ­რო­ნი შენ ხარ. ცუდ­ზე არ იფიქ­რო, გა­ი­ღი­მე, იცეკ­ვე, იმ­ხი­ა­რუ­ლე... ესეც თე­რა­პი­აა და სხვა­ნა­ი­რად არც გა­მო­დის. თან, ამ დროს სხვებ­საც ამ­ხნე­ვებ...

- 2 იან­ვარს, ბე­დო­ბას ყო­ფილ­ხარ და­ბა­დე­ბუ­ლი...

- სა­ნამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვი­ყა­ვი, სო­ლო­ლაკ­ში მაქვს პა­ტა­რა ბინა და და­ბა­დე­ბის დღეს იქ აღ­ვნიშ­ნავ­დი. ინ­სტი­ტუ­ტის მე­გობ­რე­ბი 1-ელში მო­დი­ოდ­ნენ, თე­ატ­რის - ხალ­ხი 2-ში. ისი­ნი ახ­ლაც ასე არი­ან, ნა­წი­ლი 1-ელ­შიც მი­ლო­ცავს, ნა­წი­ლი - 2-ში... სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ალ­ბათ, 5-6 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ვი­ღაც პი­როვ­ნე­ბა ჩემი სი­მაღ­ლის ვარ­დებს მიგ­ზავ­ნი­და. დღემ­დე არ ვიცი, ვინ იყო. რო­მე­ლი ინგა მე ვი­ყა­ვი, ან რო­მე­ლი მურ­ტა­ლო ის იყო, მაგ­რამ ასე ხდე­ბო­და. ვარ­დე­ბი მე­ზობ­ლის ბიჭს ამოჰ­ქონ­და. ვინ გა­მო­გა­ტა­ნა-მეთ­ქი? - ვე­კი­თხე­ბო­დი. არ ვიცი, ვი­ღაც კაცი იყოო.

- მას მერე კი­დევ ხომ არ შე­უხ­სე­ნე­ბია თავი?

- არ­სა­ი­დან ხმა, არ­სით ძა­ხი­ლი (იცი­ნის) და აქვე მახ­სენ­დე­ბა სიმ­ღე­რა: „ვარ­დე­ბი არ არი­ან“... ადრე ერთი გა­და­ცე­მა იყო, ნინო ზა­უ­ტაშ­ვილს და მე­რაბ ფი­ფი­ას მიჰ­ყავ­დათ. ერთხე­ლაც და­ბა­დე­ბის დღე­ზე ლა­პა­რა­კობ­დნენ და რა­ღაც კონ­ტექ­სტში მე მახ­სე­ნეს. რო­გორც ჩანს, მაგ დროს, მათ ერთი მო­ქე­ი­ფე ჯგუ­ფი უს­მენ­და, რა­ტომ­ღაც ჩათ­ვა­ლეს, რომ ჩემი და­ბა­დე­ბის დღე იყო და ჩემ­თან წა­მო­ვიდ­ნენ. სა­ღა­მო იყო, სახ­ლში ვი­ყა­ვი და ფან­ჯა­რას­თან ხმა შე­მო­მეს­მა - ქალ­ბა­ტო­ნო ცუ­ცა­აა - ვი­ღა­ცე­ბი ყვი­რი­ან. ამ შუ­ა­ღა­მი­სას ნე­ტავ, ვის გა­ვახ­სენ­დი-მეთ­ქი? გა­და­ვი­ხე­დე და ადა­მი­ა­ნე­ბი და­ბა­დე­ბის დღეს მი­ლო­ცავ­დნენ და დაბ­ლა ჩა­მობ­რძან­დი­თო - ქვე­მოთ მიხ­მობ­დნენ. მად­ლო­ბა, მაგ­რამ დღეს არ არის ჩემი და­ბა­დე­ბის დღე-მეთ­ქი. ჩა­მობ­რძან­დით, თო­რემ ყვე­ლა­ნი მანდ ამო­ვალ­თო. მე­ზობ­ლე­ბი რომ არ გა­და­რე­უ­ლიყ­ვნენ, სა­ერ­თო კო­რი­დო­რია, - ახ­ლა­ვე მოვ­დი­ვარ-მეთ­ქი... ჩა­ვე­დი. სა­ბარ­გუ­ლი გახ­სნეს, ერთი ყუთი შამ­პა­ნუ­რი გად­მო­ი­ღეს, შო­კო­ლა­დე­ბი, მერე ხელი მტა­ცეს და მან­ქა­ნის კა­პოტ­ზე შე­მომ­სვეს. შენ გა­გი­მარ­ჯოს მერ­ვეკ­ლა­სე­ლოო, - მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ. ჩემი და­ბა­დე­ბის დღე იან­ვარ­შია, ახლა ზა­ფხუ­ლია, ცხე­ლა, ჯერ ად­რეა - ვუხ­სნი­დი. ახლა დაგ­ცხე­ბა შენ, და­ლიე, იცო­დეო...

...ჩემი მშობ­ლე­ბი რომ გარ­და­იც­ვალ­ნენ, უკვე 23 წე­ლია, პი­რა­დად მე და­ბა­დე­ბის დღეს აღარ ვიხ­დი... 40 წლის რომ გავ­ხდი, 12 თე­ბერ­ვალს მა­მა­ჩე­მი გარ­და­იც­ვა­ლა. ხომ ამ­ბო­ბენ, 40 წლის რომ გახ­დე­ბი, არ უნდა გა­და­ი­ხა­დოო. ეტყო­ბა, ეს ჩა­ვიხ­ვიე და ცუ­დად მე­ნიშ­ნა. ჩემს გამო მოხ­და-თქო... არა­და, მე არ გა­და­მიხ­დია, მე­გობ­რებ­მა ჩემ გამო რეს­ტო­რა­ნი და­ხუ­რეს... მას მერე იუ­ბი­ლეს აღ­ნიშ­ვნა შევ­წყვი­ტე. მა­მა­ჩე­მი 60 წლის იყო, დედა - 61-ის...

- არც ამე­რი­კა­ში იხდი და­ბა­დე­ბის დღეს?

- არა, მაგ­რამ მე­გობ­რე­ბი ხან რო­მელ ბარ­ში მე­პა­ტი­ჟე­ბი­ან, ხან - რო­მელ­ში. წელს მე­გო­ბარ­მა ანი გა­დე­ლი­ამ „მეტ­რო­პო­ლი­ტენ“ ოპე­რა­ში დამ­პა­ტი­ჟა, „ჯა­დოს­ნურ ფლე­ი­ტა­ზე“ ვი­ყა­ვით და ეს ყვე­ლა­ზე კარ­გი სა­ჩუ­ქა­რი იყო... 60 წლის რომ გავ­ხდი, ჩვე­ნი ქარ­თუ­ლი კულ­ტუ­რის ცენ­ტრის ხელ­მძღვა­ნელ­მა, ქალ­ბა­ტონ­მა ლიკა სი­რელ­სონ­მა ითა­ვა და სი­ურპრი­ზი მო­მი­წყო. მთე­ლი სტუ­დია - ბავ­შვე­ბი, მშობ­ლე­ბი რეს­ტო­რან­ში შე­იკ­რიბ­ნენ.

ისე­თი მხი­ა­რუ­ლე­ბა იყო, აღა­რა­ვის უნ­დო­და სახ­ლში წას­ვლა. მერე ამ­ბობ­დნენ, შენი და­ბა­დე­ბის დღე რო­გო­რიც იყო, ასე­თი აქ არც ყო­ფი­ლაო. რო­გო­რიც ვარ, ისე­თი იყო ჩემი და­ბა­დე­ბის დღე-მეთ­ქი. არ გავ­ჩე­რე­ბულ­ვარ, იმ­დე­ნი ვი­ცეკ­ვე. არა­და, არ ვი­ცო­დი, თუ ამას აპი­რებ­დნენ, შოკი და­მე­მარ­თა, იმ­დე­ნი ხალ­ხი რომ და­ვი­ნა­ხე.

- შობა-ახალ წელს რო­გორ ხვდე­ბით ამე­რი­კა­ში ქარ­თვე­ლე­ბი?

- შო­ბას ზოგი რეს­ტო­რან­ში ხვდე­ბა, ზოგი სახ­ლს ქი­რა­ობს, სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რად. მე ყო­ველ­თვის ჩემს მე­გობ­რებ­თან ვხვდე­ბო­დი - ლი­კას­თან და ვიქ­ტორ­თან, სა­კუ­თა­რი სახ­ლი აქვთ. წელს ქარ­თველ-იტა­ლი­ე­ლის რეს­ტო­რან­ში სა­ა­ხალ­წლო შოუს წაყ­ვა­ნა მთხო­ვეს. მშვე­ნი­ე­რი სა­ღა­მო გა­მო­ვი­და. რაც შე­ე­ხე­ბა შო­ბას, 7 იან­ვარს, ყო­ველ­თვის ეკ­ლე­სი­ა­ში ვარ. ეს აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. წელ­საც ასე იყო.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყვე­ლა გიც­ნობ­და, უცებ ამე­რი­კა­ში აღ­მოჩ­ნდი, სა­დაც სრუ­ლი­ად უცხო ადა­მი­ა­ნი იყა­ვი... ემო­ცი­უ­რად რო­გო­რი იყო ეს?

- ძა­ლი­ან ძნე­ლია, როცა უცხო ქვე­ყა­ნა­ში სა­ცხოვ­რებ­ლად სე­რი­ო­ზულ ასაკ­ში მი­დი­ხარ. შენ ქვე­ყა­ნა­ში კი იყა­ვი პო­პუ­ლა­რუ­ლი, მაგ­რამ იქ არა­ვინ ხარ. მერე რა, თუ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყვე­ლა გცნობ­და? მაგ­რამ მე ამ ქვეყ­ნის მად­ლო­ბე­ლი ვარ. თბი­ლად მი­მი­ღო, შე­მიყ­ვა­რა. ჩემი შრო­მით, კარ­გი სა­ბუ­თე­ბით მი­ვი­ღე ექ­სტრა­ორ­დი­ნა­რი, მწვა­ნე ბა­რა­თი, ორ წე­ლი­წად­ში კი მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბა და უკვე ამ­დე­ნი წე­ლია, ამე­რი­კის მო­ქა­ლა­ქე ვარ... აშშ-ში ჩა­მოს­ვლამ­დე მსოფ­ლიო მქონ­და მოვ­ლი­ლი, ამე­რი­კა­შიც 7-ჯერ ვი­ყა­ვი გას­ტრო­ლებ­ზე ნა­ყო­ფი (პირ­ვე­ლად 1988 წელს), ევ­რო­პა და ია­პო­ნია - სად აღარ ვყო­ფილ­ვარ, მაგ­რამ თუ სა­ცხოვ­რებ­ლად ოდეს­მე აქ ჩა­მო­ვი­დო­დი, ვერც კი წარ­მო­ვიდ­გენ­დი... არა­სო­დეს მი­ფიქ­რია... ისეთ დროს მო­მი­წია აქეთ წა­მოს­ვლამ, როცა აღაც „პა­სი­ან­სი“ იყო და თე­ატ­რშიც ხელ­ფა­სი 80 ლარი მქონ­და. ამი­ტომ, მე­გობ­რებ­მა მი­თხრეს, მოდი, ჩა­მო­დი, გა­ი­უმ­ჯო­ბე­სე შენი პი­რო­ბე­ბი, ნახე, გა­ი­კე­თე სა­ბუ­თე­ბი. თუ არ მო­გე­წო­ნე­ბა, რა და­გიშ­ლის, ად­გე­ბი და წახ­ვა­ლო. წა­მო­ვე­დი. ცხოვ­რე­ბის პი­რო­ბე­ბი გა­ვი­უმ­ჯო­ბე­სე, მარ­თა­ლია, ბინა არ მი­ყი­დია თბი­ლის­ში, სო­ლო­ლა­კის სახ­ლი მაქვს ისევ მხო­ლოდ, მაგ­რამ მყოფ­ნის, თან, ისე­თი ხელ­ფა­სიც არ მაქვს, რომ ამას გას­წვდე­ნო­და. და­ვეხ­მა­რე ოჯა­ხის წევ­რებს, ახ­ლობ­ლებს...

- მგო­ნი, ერთ-ერთი მთა­ვა­რი მიღ­წე­ვა მა­ინც ისაა, რომ გახ­დი ძა­ლი­ან დიდი და შემ­დგა­რი ქვეყ­ნის მო­ქა­ლა­ქე....

- აბ­სო­ლუ­ტუ­რად, გე­თან­ხმე­ბი. თა­ვი­სუ­ფა­ლი ჩემს ქვე­ყა­ნა­შიც ვი­ყა­ვი, ვინ რას მიშ­ლი­და?! თა­ვი­სუფ­ლე­ბას გა­აჩ­ნია, რა გა­გე­ბით უდ­გე­ბი, თა­ვი­სუფ­ლე­ბა იმას არ ნიშ­ნავს, რაც მო­გინ­დე­ბა, ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­კე­თო, ჩარ­ჩო და სა­ზღვა­რი ყვე­ლა­ფერს აქვს. არის რა­ღა­ცე­ბი, როცა ზღვარს არ უნდა გა­დახ­ვი­დე. ბევ­რის უფ­ლე­ბა არ უნდა მის­ცე თავს. ამე­რი­კა­ში ცხოვ­რე­ბაც ამას არ ნიშ­ნავს. აქ ცხოვ­რე­ბა დიდ გა­მოც­დი­ლე­ბას გაძ­ლევს, ბევ­რი რა­მის გა­და­ფა­სე­ბა გი­წევს. შენს ქვე­ყა­ნას სხვა თვა­ლით და სიყ­ვა­რუ­ლით უყუ­რებ. სხვა­ნა­ი­რად გტკი­ვა. შრო­მის და თი­თო­ე­უ­ლი თეთ­რის ფასს უფრო სწავ­ლობ და კა­ნონ­მორ­ჩი­ლი ხდე­ბი. ამ ქვეყ­ნის კა­ნონს პა­ტივს სცემ. სხვა უფ­ლე­ბა არ გაქვს, რად­გან აქ კა­ნო­ნის უზე­ნა­ე­სო­ბაა... ნე­ტავ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში შევ­ძლოთ ასე­ვე ცხოვ­რე­ბა. თუ კა­ნონ­მორ­ჩი­ლე­ბი არ ვიქ­ნე­ბით, დიდ­ხანს გაგ­ვი­ჭირ­დე­ბა. კა­ნო­ნი ყვე­ლას­თვის ერ­თნა­ი­რად უნდა არ­სე­ბობ­დეს...

- 2023 წელს რა შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი გეგ­მე­ბი გაქვს?

- ნიუ-იორ­კის ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რი მუ­შა­ო­ბას იწყებს სპექ­ტაკლზე, რეზო კლდი­აშ­ვი­ლის „ია­დო­ნას თე­ატ­რი“. ორ­კა­ცი­ა­ნი პი­ე­საა, რო­მელ­საც ბა­ტო­ნი ნუგ­ზარ ბუ­ცხრი­კი­ძე დად­გამს, ამის­თვის სა­ქარ­თვე­ლო­დან ჩა­მო­ვა. მე და მე­რაბ მა­ი­სუ­რა­ძე, მო­ზარ­დმა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი ვი­თა­მა­შებთ. ნავ­სი გა­ტყდა, კო­ვი­დის მერე, თით­ქმის სამი წელი გა­ჩე­რე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. ძნე­ლია, როცა შენს საყ­ვა­რელ საქ­მეს არ აკე­თებ. ეს არის საქ­მე, რო­მე­ლიც აქ ყვე­ლას გვა­ცო­ცხლებს. სულ ვამ­ბობთ, რომ ქარ­თუ­ლი კულ­ტუ­რის ცენ­ტრმა და თე­ატრმა გა­დაგ­ვარ­ჩი­ნა. პირ­ვე­ლი სპექ­ტაკ­ლი, 2008 წლის 15 სექ­ტემ­ბერს რომ ვი­თა­მა­შეთ, და­ვიყ­ვი­რეთ, - „ჰოპ­ლა, ჩვენ ვცო­ცხლობთ“... ბავ­შვე­ბის თე­ატ­რი შევ­ქმე­ნი, 3 წლი­დან 10 წლამ­დე პა­ტა­რებ­თან ვმუ­შა­ობ და ივ­ნის­ში მექ­ნე­ბა სპექ­ტაკ­ლის „ბულ­ბუ­ლის იუ­ბი­ლე“ პრე­მი­ე­რა. აპ­რილ­ში გერ­მა­ნი­ა­ში და ეს­პა­ნეთ­ში გა­და­ღე­ბა მე­წყე­ბა. ნო­დარ მარ­შა­ნიშ­ვი­ლი მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ან მხატ­ვრულ ფილ­მს „კარს მიღ­მა“ იღებს, სა­დაც მე­რაბ ნი­ნი­ძე თა­მა­შობს და ვთა­მა­შობ მეც. ესაა, ჯერ რაც ვიცი 2023 წლის­თვის. ყე­ლას გი­ლო­ცავთ ახა­ლი წლის დად­გო­მას და სა­უ­კე­თე­სო სურ­ვი­ლებს გიგ­ზავ­ნით.