მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბავ­შვო­ბი­დან მახ­სოვს და ვიც­ნობ, მას­თან ასე ახ­ლოს არას­დროს მი­სა­უბ­რია. ნა­ტა­ლია ყიფ­ში­ძე ცნო­ბი­ლი ოჯა­ხის შვი­ლი და შვი­ლიშ­ვი­ლია. უკვე დი­დია, 21 წლის გო­გოა და ვფიქ­რობ, ბევ­რის­გან თა­ვი­სი მკვეთ­რად გა­მო­ხა­ტუ­ლი მო­საზ­რე­ბით და სხვა­დას­ხვა სა­კი­თხის მი­მართ და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ვა. სტუ­დენ­ტია, "ჯი­პა­ში" ციფ­რულ მე­დია და კო­მუ­ნი­კა­ცი­ა­ზე სწავ­ლობს. ბოლო კურ­სზეა, სა­მო­მავ­ლოდ გეგ­მე­ბი ჯერ­ჯე­რო­ბით მკა­ფი­ოდ ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი არ აქვს, თუმ­ცა იცის, რა უნდა და კი­დევ სად შე­უძ­ლია სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა.

"შე­იძ­ლე­ბა სა­რე­ჟი­სო­რო­ზე ჩა­ვა­ბა­რო, ან მაგ კუ­თხით კურ­სე­ბი უცხო­ეთ­ში ავი­ღო. კარ­გად მაქვს მო­სა­ფიქ­რე­ბე­ლი, მაგ­რამ ჯერ არ ვჩ­ქა­რობ, რად­გან ამ ეტაპ­ზე სწავ­ლას ვამ­თავ­რებ და მთლი­ა­ნად ამა­ზე ვარ კონ­ცენ­ტრი­რე­ბუ­ლი" - აღ­ნიშ­ნავს ჩვენ­თან სა­უ­ბარ­ში ნა­ტა­ლია.

- რა­ტომ აირ­ჩიე ეს ფა­კულ­ტე­ტი?

- იმი­ტომ, რომ აქ ბევ­რი სფე­როა გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი, პი­ა­რი, ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა, ეთი­კა, ფრო­დაქ­შე­ნი, გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე მუ­შა­ო­ბა, ფო­ტოგ­რა­ფია, ბრენ­დინ­გი. კო­მუ­ნი­კა­ცი­ის სპე­ცი­ა­ლის­ტი გა­მო­ვალ და თი­თი­ე­უ­ლი სფე­რო ყვე­ლა­ფერ­ში და­მეხ­მა­რე­ბა.

- საკ­მა­ოდ გა­მარ­თუ­ლი მე­ტყვე­ლე­ბა გაქვს...

- ალ­ბათ ესეც ამ ფა­კულ­ტე­ტის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. მისი დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ ადა­მი­ა­ნი კო­მუ­ნი­კა­ცი­ის სპე­ცი­ა­ლის­ტი გა­მო­დის... თა­ვი­დან მსა­ხი­ო­ბო­ბა მინ­დო­და, მაგ­რამ გა­და­ვი­ფიქ­რე, რად­გან ისე­თი პრო­ფე­სია ავირ­ჩიე, რო­მელ­შიც ჩემს თავს ვხე­დავ­დი. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ხალ­ხთან ურ­თი­ერ­თო­ბა, კო­მუ­ნი­კა­ცია.

- მსა­ხი­ო­ბო­ბა რა­ტომ გა­და­ი­ფიქ­რე? ოჯახ­მა ხომ არ გი­თხრა - არ ღირ­სო?

- არა, რა თქმა უნდა. ბავ­შვო­ბი­დან ადა­მი­ა­ნე­ბი ჩემს მშობ­ლებს მა­და­რებ­დნენ. დი­დად არ მინ­დო­და, მათ სფე­რო­ებ­ში ისე შევ­სუ­ლი­ყა­ვი, რე­ა­ლუ­რად არ მცოდ­ნო­და, მათ სფე­რო­ებ­ში რო­გო­რი ვი­ყა­ვი. რამ­დე­ნი­მე ფილმში პა­ტა­რა ეპი­ზო­დურ როლ­ში კი გა­და­მი­ღეს, მაგ­რამ მა­შინ 100%-ით არ დავ­რწმუ­ნე­ბულ­ვარ იმა­ში, რომ მსა­ხი­ო­ბის პრო­ფე­სია უნდა ამერ­ჩია. ამი­ტომ, სწო­რი არ­ჩე­ვა­ნი იყო, რომ გა­ნათ­ლე­ბა ამ კუ­თხით მი­ვი­ღე. აქე­დან გა­ვი­გე, რომ გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე მუ­შა­ო­ბა მსურს და სა­მო­მავ­ლოდ ამ კუ­თხით კარ­გია განვვი­თარ­დე. ჩე­მებს გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე ბავ­შვო­ბი­დან დავ­ყვე­ბო­დი, ამ ფა­კულ­ტეტ­ზე სწავ­ლი­სას უკვე "მეტროფ­რო­დაქ­შენ­თან" სტა­ჟი­ო­რიც ვი­ყა­ვი. ვგრძნობ­დი, რომ კა­მე­რის უკან კომ­ფორ­ტუ­ლია ყოფ­ნა. მათ­თან ერ­თად და უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ფარ­გლებ­ში გა­და­სა­ღე­ბი ჯგუ­ფის შე­სა­ხებ ყვე­ლა­ფე­რი შე­ვი­ტყვე, ვის­წავ­ლე. ...ბავ­შვო­ბი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, ჩემ­თვის ვწერ­დი, 13-14 წლის ასაკ­ში სა­ბავ­შვო ჟურ­ნალ "ზებ­რას­თა­ნაც" ვთა­ნამ­შრომ­ლობ­დი... მი­მაჩ­ნია, რომ წერა რა­ღაც­ნა­ი­რად ამ ყვე­ლა­ფერ­თან მე­ტა­დაა და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. მოკ­ლედ სა­რე­ჟი­სო­რო კუ­თხით უცხო­ეთ­ში სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა მინ­და.

- ე.ი. წერა სი­ა­მოვ­ნე­ბას გა­ნი­ჭებს?

- კი და სულ ვცდი­ლობ­დი, სამ­ყა­რო ჩემი თვა­ლით და­მე­ნა­ხა. ჩე­მე­ბუ­რად ვწერ­დი და დღემ­დე ასეა. უბ­რა­ლოდ, ცოტა დრო­ის ფაქ­ტო­რი მიშ­ლის ხელს, რად­გან რო­გორც ვთქვი, მთლი­ა­ნად კონ­ცენ­ტრი­რე­ბუ­ლი ვარ უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბა­ზე... როცა ცოტა დათ­რგუ­ნუ­ლი პე­რი­ო­დი მაქვს, წერა მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მოს­ვლა­ში მეხ­მა­რე­ბა. მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე მი­ფიქ­რია, მაგ­რამ არა ოჯა­ხი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე. უბ­რა­ლოდ მომ­წონს ახა­ლი „კა­ნის“ მორ­გე­ბა, მაგ­რამ მოგ­ვი­ა­ნე­ბით მივ­ხვდი, რომ ამ „კა­ნის“ შექ­მნა უფრო მა­ინ­ტე­რე­სებს, ანუ რე­ჟი­სუ­რა. მე­ტად სა­ინ­ტე­რე­სოა ჩემი სამ­ყა­რო დავ­ხა­ტო და მერე მსა­ხი­ო­ბებს და­ვეხ­მა­რო იმა­ში, რომ ეს ახა­ლი რო­ლე­ბი მო­ირ­გონ.

- რო­გორც თქვი, 21 წლის ხარ. რო­გო­რია შენი თა­ო­ბის თვა­ლით და­ნა­ხუ­ლი დღე­ვან­დე­ლო­ბა...

- თა­ო­ბას რომ ამ­ბო­ბენ, თა­ო­ბის სა­ხე­ლით პა­სუ­ხი მი­ჭირს, რად­გან ყვე­ლა, ვინც ჩემი ასა­კის არის, მგო­ნია, რომ თი­თო­ე­ულს თა­ვი­სე­ბუ­რი ხედ­ვა აქვს. ზოგი ახლა იწყებს სწავ­ლას, ზოგ­მა და­ო­ჯა­ხე­ბა გა­და­წყვი­ტა, ზოგს მოგ­ზა­უ­რო­ბა აქვს გა­და­წყვე­ტი­ლი, - ყვე­ლას სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რი ეტა­პი აქვს. ამი­ტომ შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბიც სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რია. მე ახლა იმ ეტაპ­ზე ვარ, რომ მინ­და, ზუს­ტად ვი­ცო­დე, ვინ არის ნა­ტა­ლია, რა მოს­წონს, რა უნდა. ამა­ზე აქ­ტი­უ­რად ვფიქ­რობ. უცხო­ეთ­ში წას­ვლა და სწავ­ლა მჭირ­დე­ბა. ეს კი კომ­ფორ­ტის ზო­ნი­დან გა­მოს­ვლას ნიშ­ნავს, რად­გან ჩემს ოჯახ­თან ერ­თად ვცხოვ­რობ და სრუ­ლი­ად კომ­ფორ­ტის ზო­ნა­ში ვარ. მუდ­მი­ვად ჩე­მე­ბის იმე­დი მაქვს, რომ­ლე­ბიც სულ ჩემ გვერ­დით მე­გუ­ლე­ბი­ან. ახლა ის მა­ინ­ტე­რე­სებს, სა­ზღვარ­გა­რეთ და­მო­უ­კი­დებ­ლად ცხოვ­რე­ბას რო­გორ შევ­ძლებ.

- შექ­მნილ პრობ­ლე­მებს, გარ­კვე­ულ ბა­რი­ე­რებს რო­გორ არ­თმევ თავს?

- პრობ­ლე­მებს ხან ემო­ცი­უ­რად ვუდ­გე­ბი, ხან - არა. რაც წლე­ბი გა­დის, გა­მოც­დი­ლე­ბა მე­მა­ტე­ბა, ვცდი­ლობ, პრობ­ლე­მა გულ­თან არ მი­ვი­ტა­ნო. სა­ერ­თოდ პრობ­ლე­მა ორგვა­რი არ­სე­ბობს, ერთი, რო­მე­ლიც მოგ­ვარ­დე­ბა და მერე, რო­მე­ლიც არ მოგ­ვარ­დე­ბა. პირ­ვე­ლის­თვის გო­ნე­ბა უნდა დავ­ძა­ბო, რო­გორ გა­მო­ვას­წო­რო, მე­ო­რე შემ­თხვე­ვა­ში უნდა ვე­ცა­დო, სხვა რა­მე­ზე გა­და­ვერ­თო. მგო­ნი, რა­ღაც სხვა­ნა­ი­რად ვუ­ყუ­რებ ჩემს ცხოვ­რე­ბას. სა­კუ­თარ თავ­თან მარ­ტო ყოფ­ნის დროს ბევ­რი რამ გა­ვათ­ვით­ცნო­ბი­ე­რე და ბედ­ნი­ე­რე­ბის ფორ­მუ­ლა "და­ვა­მუ­ღა­მე“...

- და რო­გო­რია ის?

- არ არის სა­ჭი­რო, ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვის "თა­რო­ზე" იყოს შე­მო­დე­ბუ­ლი და სიმ­შვი­დე ასე მო­ვი­პო­ვოთ. მთა­ვა­რია, თუნ­დაც ყო­ველ­დღი­უ­რი, ვი­თომ რომ გვგო­ნია, პა­ტა­რა, არა­ფერს რომ ნიშ­ნავს, იმ ამ­ბე­ბით დავ­ტკბეთ. ვი­სე­ირ­ნოთ, ლა­მა­ზი ბუ­ნე­ბით და ცხო­ვე­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბით მი­ვი­ღოთ სი­ა­მოვ­ნე­ბა, ან დი­ლით დე­დის­გან შუბ­ლზე კოც­ნით და ვი­ყოთ ბედ­ნი­ე­რე­ბი.

- დედა ახ­სე­ნე, კრის­ტი ყიფ­ში­ძე ცნო­ბი­ლი მო­დე­ლია. რო­გო­რია მისი როლი შენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- კრის­ტი ჩემ­თვის ყვე­ლა­ფე­რია. ფაქ­ტობ­რი­ვად, მგო­ნია, რომ მე და დედა ერ­თად გა­ვი­ზარ­დეთ. 24 წლის იყო, რომ გა­მა­ჩი­ნა, მაგ­რამ რა­ღაც­ნა­ი­რად ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თად გა­მოვ­ცა­დეთ. ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში არ ყო­ფი­ლა პე­რი­ო­დი, როცა ის არ ყო­ფი­ლა. მთე­ლი გუ­ლით მიყ­ვარს და ჩემი ცხოვ­რე­ბის მთა­ვა­რი ადა­მი­ა­ნია. თუმ­ცა ვფიქ­რობ, რომ ორი დედა მყავს - ბე­ბი­ა­ჩე­მი კა­რი­ნა და კრის­ტი. მათ გამ­ზარ­დეს. როცა კრის­ტი ბევ­რს მუ­შა­ობ­და, ბე­ბოს­თან ერ­თად ვი­ყა­ვი. ამი­ტომ ეს ორი ქა­ლია, რომ­ლე­ბიც პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლია ხოლ­მე ჩემს რა­ღა­ცებ­ზე. რო­დე­საც რა­ი­მეა გა­და­სა­წყვე­ტი, სა­მი­ვე ერ­თად ვწყვეტთ. რო­დე­საც შვი­ლის ყო­ლას და­ვა­პი­რებ, რაც მათ­გან ვის­წავ­ლე, შვილ­თან ზუს­ტად ასეთ მიდ­გო­მას ავირ­ჩევ...

მყავს ისე­თი მე­გობ­რე­ბი, რომ­ლებ­საც ჩემ­ნა­ი­რი მშობ­ლე­ბი ჰყავთ და ისე­თე­ბიც, რომ­ლე­ბიც მკაც­რი მშობ­ლე­ბის შვი­ლე­ბი არი­ან. მკაც­რი მშობ­ლე­ბი ვი­საც ჰყავს, მათ მეტი ინ­ტე­რე­სი აქვთ გარ­თო­ბის, ან და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის მი­მართ. იმი­ტომ, რომ რა­ღა­ცებ­ში შე­ბო­ჭი­ლე­ბი იყ­ვნენ. გახ­სნი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ ერ­თმა­ნე­თის ნდო­ბა გა­აჩ­ნდეთ. არ იყოს და­ძა­ბუ­ლი და დას­ტრე­სი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა, რა­ღა­ცე­ბი არ შე­ე­შა­ლოთ. თუ რამე ისე­თი სა­კი­თხია, მი­ვალ და ოჯა­ხის წევ­რებს ვე­სა­უბ­რე­ბი. არის თე­მე­ბი, რომ­ლებ­ზეც მშობ­ლებ­თან უპ­რობ­ლე­მოდ ვსა­უბ­რობ, ეს სხვებს უკ­ვირთ. მე სხვა­ნა­ი­რად ვფიქ­რობ, ამი­ტო­მაც არ გვაქვს უთან­ხმო­ე­ბა.

- დედა ცნო­ბი­ლი მო­დე­ლია - ეს რას ნიშ­ნავს შენ­თვის?

- ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი - დე­და­ჩე­მი, მა­მა­ჩე­მი თუ ბა­ბუ­ა­ჩე­მი - ყო­ველ­თვის ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში იყ­ვნენ. ამ კი­თხვა­ზე პა­სუ­ხი მი­ჭირს, რად­გან ისი­ნი ჩემ­თვის დედა, მამა, ბა­ბუა, მა­მი­და, დიდი ბე­ბი­აა. მათ ხალ­ხი იც­ნობს, ყუ­რა­დღე­ბას აქ­ცევს, თუმ­ცა ეს ჩემ­თვის ისეთს არა­ფერს ნიშ­ნავს, რად­გან ოჯა­ხის წევ­რე­ბი არი­ან. ერ­თა­დერ­თი ის არის, რომ ამ დროს მე მე­ტად მჭირ­დე­ბა სა­კუ­თარ თავ­ში ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი კონ­კრე­ტუ­ლი გზე­ბის არ­ჩე­ვა, რომ ჩემი თავი და­მო­უ­კი­დებ­ლად წარ­მო­ვა­ჩი­ნო და არა ცნო­ბი­ლი მშობ­ლე­ბის შვი­ლად.

ყო­ფი­ლა სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბი, სა­დაც რა­ღაც საქ­მე­ში კარ­გი ვყო­ფილ­ვარ (არ და­ვა­სა­ხე­ლებ რაში), მაგ­რამ იქ შე­იძ­ლე­ბა არ ავერ­ჩი­ეთ იმის გამო, სხვებს არ ჰგო­ნე­ბო­დათ, რომ ოჯა­ხის გამო გა­მო­მარ­ჩი­ეს. მსგავს სი­ტუ­ა­ცი­ებ­ში რომ აღ­მოვ­ჩე­ნილ­ვარ, ამის გამო უსი­ა­მოვ­ნო შეგ­რძნე­ბა მქო­ნია. ისე, ხალ­ხი ოჯა­ხის მი­მართ ყუ­რა­დღე­ბას, სით­ბოს რომ გა­მო­ხა­ტავს, რა თქმა უნდა, მი­ხა­რია და მე­ა­მა­ყე­ბა.

- ე.ი. მა­მას­თან და ბა­ბუ­ას­თა­ნაც მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვს...

- კი, მა­მა­ჩე­მი და მე ძა­ლი­ან ახლო მე­გობ­რე­ბი ვართ. ბევ­რი ძმა­კა­ცი მყავს, თა­ვი­დან­ვე ასე იყო და რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბაც მათ­თან მაქვს, ასე­თი გახ­სნი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს მა­მა­ჩემ­თა­ნაც. ყვე­ლა თე­მა­ზე ვსა­უბ­რობთ. ერ­თად ვერ­თო­ბით, ჩემს მე­გობ­რებ­საც იც­ნობს. უბ­რა­ლოდ, ბოლო პე­რი­ოდ­ში კოს­მო და ლუნა (ჩემი და-ძმა) რომ დაგ­ვე­მატ­ნენ, ბევ­რი დრო აღარ აქვს და ან მხო­ლოდ თე­ატ­რში ვხვდე­ბით, ან ბავ­შვე­ბის სა­ნა­ხა­ვად რომ ავ­დი­ვარ, მა­შინ. მეც ბოლო დროს ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი ვარ. ადრე უფრო ხში­რად ვნა­ხუ­ლობ­დით ერ­თმა­ნეთს, მეტს ვსა­უბ­რობ­დით. ვეც­დე­ბით, მო­ვი­ცა­ლოთ და მეტი დრო და­ვუთ­მოთ ისევ ერ­თმა­ნეთ­თან კო­მუ­ნი­კა­ცი­ას. ზურა ჩემი ტყუ­პის ცალი მგო­ნია. ორი­ვე წლის მი­ხედ­ვით „გვე­ლე­ბი“ ვართ და ზო­დი­ა­ქოს მი­ხედ­ვით ლო­მე­ბი. რა­ღაც ერ­თნა­ი­რად ვაზ­როვ­ნებთ და ერ­თნა­ი­რი მუ­სი­კა გვიყ­ვარს. ჩემ­ნა­ი­რი ჰიპი ხარო - მე­უბ­ნე­ბა და მი­ხა­რია. ბე­ბი­ა­ჩე­მი ლელა ჩემი ძმა­კა­ცია, ძა­ლი­ან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს და მიყ­ვარს.

- შენს ძმებ­სა და დაზე რას გვე­ტყვი?

- მყავს ორი ძმა და ერთი და - ალექ­სან­დრე 10 წლი­საა (დედა ანი ჩიკ­ვი­ლა­ძე - ავტ.), კოს­მო 3 წლის გახ­დე­ბა თე­ბერ­ვალ­ში, ლუნა 2-ის - მა­ის­ში (დედა ენი - ავტ.). ალექ­სნდრე სა­ო­ცა­რი ბავ­შვია, ძა­ლი­ან ჭკვი­ა­ნი, თა­ვი­სი ასა­კის­თვის ზედ­მე­ტად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლად ფიქ­რობს, აზ­როვ­ნებს, ხა­ტავს, თა­ვი­სე­ბუ­რია, გერ­მა­ნულს სწავ­ლობს. ღა­მის 10 სა­ათ­ზე ვამ­თავ­რებ ლექ­ცი­ებს და რა­ღაც­ნა­ი­რად არ გა­მომ­დის მათ­თან აქ­ტი­უ­რი კო­მუ­ნი­კა­ცია და ეს ცოტა მა­წუ­ხებს. ახალ წელს მთე­ლი არ­და­დე­გე­ბი მინ­და, მათ­თან გა­ვა­ტა­რო. კოს­მო და ლუნა პა­ტა­რე­ბი არი­ან.

ალექ­სნდრე რა­ღა­ცებ­ში მე მგავს, რა­ღა­ცებ­ში - მა­მას, მაგ­რამ მა­ინც ჩემ­ნა­ი­რია. წეს­რი­გი და სი­სუფ­თა­ვე უყ­ვარს. ეს მას­ში მომ­წონს. ოთახ­ში თა­ვი­სი ნივ­თე­ბი ყო­ველ­თვის და­ლა­გე­ბუ­ლი აქვს. ამას რომ ვუ­ყუ­რებ ხოლ­მე, ვამ­ბობ, - ეს ჩემი ძმაა. მეც ასე სი­მეტ­რი­უ­ლად მი­დევს ნივ­თე­ბი ჩემს ოთახ­ში.

- მა­მას ხა­სი­ა­თით გავ­ხარ?

- მგო­ნია, რომ არც ერთს არ ვგა­ვარ, ჩემს თავს პი­როვ­ნუ­ლად ვერც ერთს ვამ­სგავ­სებ. ძა­ლი­ან ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი ტიპი ვარ გა­მო­ხატ­ვის, ინ­ტე­რე­სე­ბის, სურ­ვი­ლებს, პრი­ო­რი­ტე­ტე­ბის მხრივ. არა­ფე­რი მაქვს დე­დის და მა­მის მსგავ­სი, უბ­რა­ლოდ, ორი­ვეს ძა­ლი­ან ვუ­გებ. ისი­ნიც მი­გე­ბენ. სა­ერ­თოდ ყვე­ლა­ნი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ტი­პე­ბი ვართ.

- ამ წლის ბო­ლოს და სა­ა­ხალ­წლოდ რას ისურ­ვებ­დი?

- ყო­ველ წელს ვფიქ­რობ, რა უც­ნა­უ­რი წელი იყო. წლე­ვან­დე­ლი წე­ლიც ასე იყო, რა კუ­თხი­თაც გან­ვი­თარ­და, ამას სა­ერ­თოდ არ ვე­ლო­დი. ბევ­რი რამ დავ­კარ­გე და ახა­ლი შე­ვი­ძი­ნე, მერე ისიც დავ­კარ­გე და სხვა რა­ღა­ცე­ბი ვნა­ხე. ნე­გა­ტი­უ­რი რა­ღა­ცე­ბიც მოხ­და, მაგ­რამ იმ ყვე­ლა­ფერს წლის ბო­ლოს რომ ვუ­ყუ­რებ, მე­ღი­მე­ბა. ზო­გა­დად ასეა ხოლ­მე, რად­გან ახალ გა­მოც­დი­ლე­ბად ვი­ღებ. მად­ლი­ე­რიც ვარ, რომ ასე მოხ­და. მერე ნა­წე­რებ­ში, რაც მე შე­მემ­თხვა, ვცდი­ლობ, პერ­სო­ნა­ჟებს მო­ვარ­გო ხოლ­მე.

სა­ერ­თოდ, რაც ხდე­ბა, იმას ვერ გა­ვექ­ცე­ვით, ამი­ტომ, უნდა გა­მო­ვი­ყე­ნოთ და ამ მხრივ ამ წლით მა­ინც მად­ლი­ე­რი ვარ. ბევ­რი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე. პირ­ვე­ლად ვი­ყა­ვი თვე­ე­ბის მან­ძილ­ზე გან­მარ­ტო­ე­ბუ­ლი. არა­და, წინა პე­რი­ოდ­ში ვი­ტე­ნე­ბო­დი სხვა ადა­მი­ებ­თან კო­მუ­ნი­კა­ცი­ით. ბოლო რამ­დე­ნი­მე თვე სა­პი­რის­პი­რო გა­ვა­კე­თე, რაც ჩემ­თვის ზედ­მე­ტად უცხო აღ­მოჩ­ნდა. ეს ნა­ბი­ჯი მე გა­დავ­დგი, რად­გან რა­ღაც მო­მენ­ტში გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე, - სა­ნამ მე და მე არ დავ­სხდე­ბით პი­რის­პირ და არ მო­ვი­ფიქ­რებთ, რო­გორ გვსურს რა­ღა­ცე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბა, სხვა­დას­ხვა რა­მე­ზე ფიქ­რი, ისე არ გა­მო­ვა. კმა­ყო­ფი­ლი ვარ, რომ ვის­წავ­ლე რა არის გან­მარ­ტო­ე­ბის ხიბ­ლი. ვი­მე­დოვ­ნებ, ახლა ამ ყვე­ლა­ფერს პრაქ­ტი­კა­შიც გა­მო­ვი­ყე­ნებ.