"უფრო გრძნობით ვუკრავდით, ვიდრე ტექნიკით..." - რას ჰყვება ქართველი ძიუდოისტი, რომლის ვიდეომ ნახევარ მილიონზე მეტი ნახვა დააგროვა: ილია სულამანიძის გზა დიდ ძიუდოში
ორი დღის წინ, სოციალურ ქსელში ქართველი სპორტსმენების ვიდეო გავრცელდა, რომელმაც რეკორდული ნახვები დააგროვა. ვიდეოში მთავარი გმირი 21 წლის ტიტულოვანი ძიუდოისტი ილია სულამანიძეა, რომელიც პიანინოზე უკრავს, აკომპანემენტს კი ძმა, შაკო სულამანიძე, საბა ინანეიშვილი და გიორგი თუთაშვილი უწევენ...
როგორია ილია სულამანიძის გზა დიდ ძიუდოში - გადავწყვიტეთ ქართველი წარმატებული სპორტსმენი Ambebi.ge-ს მკითხველისთვის უფრო ახლოს გაგვეცნო.
ინტერვიუს ჩაწერის დროს, ძიუდოს ნაკრები შეკრებაზე ბორჯომში იყო, სადაც ყოველდღიურად ვარჯიში მსოფლიოს ჩემპიონატია, რომელიც 6 ოქტომბერს უზბეკეთში გაიმართება...
ილია სულამანიძე:
- 5 წლის ასაკში მივედი ძიუდოზე, მამას უყვარდა ეს სპორტი ძალიან. მაშინ, 2005 წელს, ძიუდოზე ბავშვები ზურაბ ზვიადაურის ოლიმპიაზე გამარჯვების შემდეგ შეჰყავდათ. ასე მოვხვდი მე და ჩემი ძმა ძიუდოზე და 2006 წლიდან ტყიბულში დავიწყეთ ვარჯიში. სპორტს ბევრი ენერგია და დრო მიაქვს, მაგრამ ამას ჩემთვის ხელი არ შეუშლია, რომ სკოლაში კარგად მესწავლა. უბრალოდ ვიცოდი, რომ ოდესმე მომიწევდა არჩევანის გაკეთება სწავლასა და ძიუდოს შორის, მაგრამ შევძელი და უნივერსიტეტიც დავამთავრე. ჩემი პროფესიაა მრეწველობის ინჟინერია, რაშიც ძალიან დამეხმარა მათემატიკა, რომელიც ასევე ჩემი ძლიერი მხარეა.
- სპორტში პირველი წარმატების შესახებ მოგვიყევით...
- ბავშვობიდან დავიწყე შეჯიბრებებზე ასპარეზობა, მაგრამ გადიოდა წლები და შეხვედრებს ვერ ვიგებდით... 8-9 წლის ვიყავი, პირველად რომ შეჯიბრება მოვიგეთ, მაშინ გამიჩნდა მიზანი, რომ ვარჯიში გამეგრძელებინა. 16 წლამდე ტყიბულში ვვარჯიშობდი, საქართველოს ჩემპიონატის მოგების შემდეგ დაიწყო ჩემი კარიერა საქართველოს ნაკრებში. უნივერსიტეტში ჩაბარების შემდეგ მე და ჩემი ძმა საცხოვრებლად თბილისში გადმოვედით, მამიდასთან ვცხოვრობდით, რომელიც დიდი სიყვარულით გვივლიდა.
- ძალიან დიდი დოზით არის თქვენს ცხოვრებაში მუსიკა, სწავლისა და ვარჯიშის პარალელურად ამდენი ინსტრუმენტის დაუფლება როდის მოახერხეთ...
- მუსიკა ბავშვობიდან შემოვიდა ჩემს ცხოვრებაში, ისევე როგორც სპორტი. თავიდან მშობლებს სტანდარტულად ძალით შეჰყავთ ხოლმე ბავშვი პიანინოზე. მე კერძო მასწავლებელი მყავდა, ჩემი მეზობელი. მთელი ცხოვრება მადლიერი ვიქნები, მუსიკა მან შემაყვარა. თუმცა, თავიდან ერთი წელი მეც ძალით დავდიოდი, არ გამომდიოდა, მაგრამ პასუხისმგებლობის გრძნობა მქონდა, ვიცოდი, რომ ჩემი მშობლები ტყუილად არაფერს დამაძალებდნენ. შემდეგ მივხვდი, რომ მუსიკის გარეშე აღარ შემეძლო ცხოვრება. შემდეგ სხვა ინსტრუმენტებსაც დავეუფლე. პიანინოს გარდა ვუკრავ გიტარაზე, ფანდურზე და სალამურზე.
- ძალიან პოპულარულია თქვენი ვიდეოები სოციალურ ქსელში, მაგრამ თქვენ არ ხართ დარეგისტრირებული... ძალიან დიდი გამოხმაურება მოჰყვა თქვენი, თქვენი ძმის და მეგობრების მიერ შესრულებულ Khamzat Bekov-ის „Reflet“
- სოციალურ ქსელში აქტივობას დიდ მნიშვნელობას არ ვანიჭებ... რაც შეეხება ვიდეოს, რომელზეც მესაუბრებით, მესმის ხალხის, რატომაც მოსწონთ ეს მელოდია. იმ მომენტში ავაწყეთ, დაგეგმილი არც გვქონდა. ჩემმა თანამუსიკოსებმა ამიწყეს და უფრო გრძნობით ვუკრავდით, ვიდრე ტექნიკით... ფეისბუქზე ჩემს გვერდსაც ჰქონია ვიდეო გამოქვეყნებული და მითხრეს, რომ ნახევარ მილიონზე მეტი ნახვა ჰქონდა.
- თქვენ და ლაშა ბექაური ახლო მეგობრები ხართ...
- სპორტმა დაგვაახლოვა და ამისთვის ძიუდოსი დიდი მადლობელი ვარ. ისეთი ადამიანები გამაცნო, რომელთანაც მთელი ცხოვრება უნდა გავიარო და მათ შორის არის ლაშა ბექაური...
- ილია, პირველ გამარჯვებაზე ვისაუბრეთ, შემდეგ იყო კიდევ არაერთი გამარჯვება, ახლა რა ეტაპია თქვენს ცხოვრებაში, ალბათ მთავარი მიზანი მაინც ოლიმპიადაა.
- ყველა სპორტსმენისთვის დიდი მიზანი მაინც ოლიმპიადაა, მაგრამ იქამდე ბევრი ნაბიჯი გვაქვს გადასადგმელი, რაც გამოცდილებას გვაძლევს. ახლა ბორჯომში ვართ შეკრებაზე, საქართველოს ეროვნული ნაკრები მსოფლიო ჩემპიონატისთვის ვემზადებით, რომელიც უზბეკეთში 6 ოქტომბერს გაიმართება...
- ილია, რთულია სპორტსმენისთვის სხვადასხვა ცდუნებებზე უარის თქმა, თამბაქო, ალკოჰოლი, ღამის ცხოვრება...
- მე არ მაქვს ეს პრობლემა, რომ რამეზე უარი მქონდეს სათქმელი, ისე მაქვს გადანაწილებული ცხოვრებაში პრიორიტეტები. ძალიან დიდ სიამოვნებას მანიჭებს ის საქმე, რასაც ვაკეთებ და ცხოვრების ის სტილი, რასაც მივყვები. რაც ჩამოთვალეთ, ის პრობლემები ჩემს ცხოვრებაში არ არსებობს. უარს არ ვამბობ, რადგან არც არსებობს, ზუსტად ვიცი, რომ არ მომიტანს იმ სიამოვნებას, რასაც სპორტით მივიღებ.
- ლაშა ბექაურის მიერ გამოქვეყნებულ თქვენს ერთ-ერთ ვიდეოზე წერდნენ, „გაუცინარ ხელმწიფეს გაუცინიაო“, არ იცინით ცხოვრებაში?
- ეს ბევრს უთქვამს, რადგან ვერ ვაკონტროლებ მიმიკებს. ხშირად მქონია ეგ მომენტი, როდესაც რაღაც მიხარია, ბედნიერი ვარ, მგონია სახეზეც მეტყობა, ვასხივებ ბედნიერებას, მაგრამ შემდეგ ვიდეო რომ მინახავს, სახე მოღუშული მაქვს. არ ენდოთ სახეს და მიმიკას, სინამდვილეში ბედნიერი ვარ ხოლმე (იცინის...)
- პირადი ცხოვრებისთვის რამდენად გრჩებათ დრო. ამბობენ, რომ ხშირად ამის გამო, სპორტსმენებს კარიერაში ხელი ეშლებათ.
- ისეთი გრძნობა როგორიც სიყვარულია არ მგონია, რამეში ხელისშემშლელი იყოს, მაგრამ ამას ყველაფერს ცოდნა უნდა... უნდა იცოდე, როგორ მოიქცე ამ დროს.
- ახლა შეყვარებული ხართ?
- თავს შევიკავებ პასუხისგან, არ მინდა ამაზე საუბარი.
- სპორტსმენებს ხშირად გაბრალებენ, რომ მოდელი გოგონები მოგწონთ და ცოლადაც ამ სფეროს წარმომადგენლები მოგყავთ.
- ასეთ „კლიშეებში“ ვერ წარმომიდგენია ჩემი თავი. როდესაც ადამიანი გიყვარდება, რა მნიშვნელობა აქვს პროფესიას... გულწრფელი სიყვარული არ მგონია, ვინმეს გარეგნობაზე ან მოდელობაზე გადიოდეს.
- დასასრულს გკითხავთ, 6 ოქტომბრის მსოფლიო ჩემპიონატზე როგორი მოლოდინი გაქვთ?
- ძალიან დიდი მოლოდინი გვაქვს, მთელი გუნდი დიდი ძალისხმევით და თავგანწირვით ვვარჯიშობთ. დიდი წარმატება გველოდება და გვინდა, რომ ბედნიერი გავხადოთ ხალხი ჩვენი გამარჯვებით...