"ბევ­რი ამ­ბობს, რომ მათი ცხოვ­რე­ბა შე­იც­ვა­ლა, ყვე­ლა სა­სურ­ვე­ლი შე­დე­გი, რაც და­ი­სა­ხეს, ფი­ნან­სე­ბის, ურ­თი­ერ­თო­ბის სფე­რო­ში, მი­ი­ღეს. ჯან­სა­ღი ცხოვ­რე­ბის წეს­ზე გა­და­ვიდ­ნენ, გა­რეგ­ნო­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი სა­კი­თხე­ბიც წარ­მა­ტე­ბით მო­აგ­ვა­რეს, სამ­სა­ხურ­ში და­წი­ნა­ურ­დნენ, ხელ­ფა­სი გა­ე­ზარ­დათ... ეს თით­ქოს ელე­მენ­ტა­რუ­ლია, მაგ­რამ მათი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბე­ბი ცხოვ­რე­ბის მი­მართ შე­იც­ვა­ლა, ცხოვ­რო­ბენ ბედ­ნი­ე­რად. ახერ­ხე­ბენ იმას, რომ პრო­ცე­სი­თაც ისი­ა­მოვ­ნონ და სა­სურ­ვე­ლი შე­დე­გიც ჰქონ­დეთ,“ - გვე­უბ­ნე­ბა ქო­უ­ჩი ნინო ეფხოშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც ადა­მი­ა­ნებ­თან პი­როვ­ნუ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბის კუ­თხით მუ­შა­ობს. და­სა­ხუ­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ცვლი­ლე­ბე­ბის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა­ში ეხ­მა­რე­ბა.

ასეთ ადა­მი­ან­თა რი­ცხვი კი ათა­სო­ბი­თაა, რო­გორც სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ისე უცხო­ეთ­შიც... ხში­რად გარ­კვე­ულ ჯგუ­ფებ­ში არის ხოლ­მე სა­უ­ბა­რი იმა­ზე, რომ არ უმარ­თლებთ, წინსვლა­ში ხელი ეშ­ლე­ბათ. და­სა­ხულ მი­ზანს ვერ აღ­წე­ვენ, თუმ­ცა რისი ბრა­ლია ეს, რა უშ­ლით ამა­ში ხელს - ამას ვერ ხვდე­ბი­ან.

ნინო ეფხოშ­ვი­ლი ამ სა­კი­თხებ­ში გაგ­ვარ­კვევს, ის ახლა "ambebi.ge“-ს სტუ­მა­რია:

- გა­მარ­თლე­ბის მი­მართ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი მიდ­გო­მა არ­სე­ბობს. ადა­მი­ა­ნებს ჰგო­ნი­ათ, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში გა­მარ­თლე­ბაა მთა­ვა­რი. სი­ნამ­დვი­ლე­ში ამ "გა­მარ­თლე­ბას“ თვი­თონ ვქმნით ქმე­დე­ბე­ბით, ფიქ­რე­ბით, და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბით, ემო­ცი­ე­ბით. თუნ­დაც ის, რომ გა­რე­მო­ე­ბე­ბის გამო ვწუ­წუ­ნებ, არ მომ­წონს და მისი მი­ღე­ბა არ შე­მიძ­ლია, თან, მის შე­საც­ვლე­ლად არა­ფერს ვა­კე­თებ, ცხა­დია, არ "გა­მი­მარ­თლებს“. გა­მარ­თლე­ბას მა­შინ ვქმნი, როცა ზუს­ტად ვიცი, რა მინ­და და იმის­თვის, რაც მინ­და, რა უნდა გა­ვა­კე­თო და ქმე­დე­ბა­ზე გა­დავ­დი­ვარ. ქმე­დე­ბა­ზე გა­დას­ვლამ­დე კი ემო­ცი­უ­რად და ფიქ­რე­ბის დო­ნე­ზე გო­ნე­ბა უნდა მო­ვამ­ზა­დო, რომ ამ გა­რე­მო­ე­ბე­ბის მი­მართ სწო­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მქონ­დეს... ადა­მი­ა­ნე­ბი სხვა­დას­ხვა მო­ცე­მუ­ლო­ბა­ში ვი­ბა­დე­ბით, მაგ­რამ მა­ინც ერთი გა­რე­მო მო­ცე­მუ­ლო­ბე­ბი გვაქვს.

- მა­გა­ლი­თად?

- პან­დე­მია რომ და­ი­წყო, ყვე­ლა­ნი ერთი გა­რე­მო­ე­ბის წი­ნა­შე აღ­მოვ­ჩნდით, მაგ­რამ თი­თო­ე­უ­ლი სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რად გა­ვუმკლავ­დით. რა თქმა უნდა, გა­რე­მო­ე­ბებს აქვს გავ­ლე­ნა სა­სურ­ველ შე­დე­გებ­ზე, მაგ­რამ, რო­გორც ვთქვით, მხო­ლოდ ეს არ არის. შე­დეგს ქმნის გა­რე­მო­ე­ბას­თან ერ­თად, ჩემი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ამ მოვ­ლე­ნე­ბის და გა­რე­მო­ე­ბე­ბის მი­მართ. გა­რე­მო­ე­ბა­ზე წუ­წუნს პრაგ­მა­ტუ­ლა­დაც რომ შევ­ხე­დოთ, მარ­ტო იმი­ტომ არ აქვს აზრი, რომ მას ნაკ­ლე­ბად ვცვლით. ვთქვათ, ამინ­დი, პან­დე­მია იქ­ნე­ბა თუ არა, ამა­ზე ჩვე­ნი გავ­ლე­ნა მი­ნი­მა­ლუ­რია და ან სა­ერ­თო­დაც არ არის. ჩვე­ნი კონ­ტრო­ლის ზო­ნა­ში არის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბე­ბი ამ მოვ­ლე­ნე­ბის მი­მართ, ანუ ჩვე­ნი ფიქ­რი, ემო­ცია, წარ­მო­სახ­ვა, სი­ტყვე­ბი და ქმე­დე­ბე­ბი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი უნდა ვა­კონ­ტრო­ლოთ და ვმარ­თოთ იმ შე­დე­გის შე­სა­ბა­მი­სად, რა შე­დე­გის მი­ღე­ბაც გვინ­და. მა­შინ აუ­ცი­ლებ­ლად გაგ­ვი­მარ­თლებს.

- მა­ინც რა უშ­ლით ხელს მიზ­ნის მიღ­წე­ვა­ში, იდე­ის და ჩა­ნა­ფიქ­რის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა­ში. რა არის მთა­ვა­რი შე­მა­ფერ­ხე­ბე­ლი ფაქ­ტო­რი?

- მთა­ვა­რი დაბ­რკო­ლე­ბა ვფიქ­რობ, ჯან­სა­ღი თვით­შე­ფა­სე­ბაა, რაც გა­რე­მო­ე­ბე­ბის და სა­კუ­თა­რი თა­ვის მი­ღე­ბას გუ­ლის­ხმობს, მათ შო­რის, სა­კუ­თა­რი თა­ვის და ადა­მი­ა­ნე­ბის უპი­რო­ბო სიყ­ვა­რულს. იმი­ტომ კი არ მიყ­ვარს ჩემი თავი, რომ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ვარ, ანუ ჯერ მიყ­ვარს ჩემი თავი ისე­თი, რო­გო­რიც ვარ, ვი­ღებ იმ გა­რე­მო­ე­ბებს, რა­შიც მოვ­ხვდი, და­ვი­ბა­დე, გავჩნდი და მერე ვიცი, რო­გო­რი მინ­და ვიყო. ვიცი, რო­გორ გა­ვუმ­ჯო­ბეს­დე, ვიცი, რომ სა­კუ­თარ თავ­ზე უკე­თე­სი უნდა გავ­ხდე. იმას კი არ ვედ­რე­ბი, ვინც სხვა მო­ცე­მუ­ლო­ბა­ში და­ი­ბა­და და უკე­თე­სი გა­რე­მო პი­რო­ბე­ბი აქვს, არა­მედ ვი­ღებ ჩემს თავს და თან, ვფიქ­რობ იმა­ზე, რო­გორ გავ­ხდე უკე­თე­სი. რო­გორ ვიყო სა­სარ­გებ­ლო ჩემ­თვის და სხვა ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის, ზო­გა­დად სამ­ყა­როს­თვის.

- ე.ი. აქ გა­დამ­წყვე­ტია, - თუ ჩემი თა­ვის სიყ­ვა­რუ­ლი და მი­ღე­ბა არ შე­მიძ­ლია, ვერც სხვას მი­ვი­ღებ და შე­ვიყ­ვა­რებ...

- დიახ, მაგ­რამ ხში­რად ამის გამო დის­კომ­ფორ­ტე­ბი აქვთ ხოლ­მე. მე­ო­რე მხრივ, გა­რე­მო­ე­ბე­ბი მი­ვი­ღო მად­ლი­ე­რე­ბით და სიყ­ვა­რუ­ლით, რად­გან ის ერ­თა­დერ­თია, რაც მაქვს, ეს მო­ცე­მუ­ლო­ბა, მარ­ტო ამი­ტომ უნდა მი­ვი­ღო, რომ სხვა მო­ცე­მუ­ლო­ბა ამ ეტაპ­ზე არ მაქვს. მი­ვი­ღე, მაგ­რამ ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ თუ არ მომ­წონს, დავ­რჩე იმა­ში. გუ­ლის­ხმობს იმას, რომ მუდ­მი­ვად ვიზ­რუ­ნო სა­კუ­თა­რი თა­ვის და ირ­გვლივ გა­რე­მოს გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბა­ზე. აქ ხე­ლის­შემ­შლე­ლია ის, რომ არ შე­მიძ­ლია, ჩემი თა­ვის და გა­რე­მო­ე­ბე­ბის მი­ღე­ბა, მუდ­მი­ვად ვწუ­წუ­ნებ, უკ­მა­ყო­ფი­ლო და უმა­დუ­რი ვარ. არც სა­კუ­თა­რი თავი მიყ­ვარს და არც სხვა ადა­მი­ა­ნე­ბი. ამ მო­ცე­მუ­ლო­ბი­დან ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­დე­ბა წარ­მა­ტე­ბის მიღ­წე­ვა. აქ არის მე­ო­რე მო­მენ­ტიც - ან შე­დე­გებ­ზე ძა­ლი­ან მიბ­მუ­ლი ვარ. მუდ­მი­ვად თავს უნდა ვუმ­ტკი­ცო, რომ ეს შე­მიძ­ლია, ეს უნდა გა­ვა­კე­თო და მხო­ლოდ ამ კე­თე­ბის და სხვა ადა­მი­ა­ნებ­თან რა­ღა­ცე­ბის მტკი­ცე­ბის პრო­ცეს­ში შე­მიძ­ლია ჩემი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა. ესეც პრობ­ლე­მაა, ესეც დამ­ღლე­ლია და გრძელ­ვა­დი­ან პერ­სპექ­ტი­ვა­ზეა გათ­ვლი­ლი. შე­იძ­ლე­ბა მი­ვი­დე შე­დე­გამ­დე, მაგ­რამ პრო­ცეს­ში თავს კარ­გად არ ვიგ­რძნობ. მე­ო­რე მხრივ, თუ ღი­რე­ბუ­ლე­ბის ნა­წი­ლი მა­ღა­ლი მაქვს და უპი­რო­ბოდ ვი­ღებ ჩემს თავს, მო­ცე­მუ­ლო­ბებს, მაგ­რამ არა­ფერს ვა­კე­თებ, კომ­პე­ტენ­ცი­ებს არ ვი­უმ­ჯო­ბე­სებ, ძა­ლის­ხმე­ვას არ ვხარ­ჯავ, ქმე­დე­ბის დონ­ზე არ ვი­ხარ­ჯე­ბი, წინ ვერ წა­ვალ. მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ორი­ვე ნა­წი­ლის ბა­ლან­სი.

- ვინც არ იცის, რომ ჯერ სა­კუ­თა­რი თა­ვის თვით­შე­ფა­სე­ბაა სა­ჭი­რო და შემ­დგომ მოქ­მე­დე­ბა, მან ფსი­ქო­ლოგ­თან, ქო­უჩ­თან უნდა გა­ი­ა­როს კონ­სულ­ტა­ცია?

- თუ ადა­მი­ა­ნი აც­ნო­ბი­ე­რებს, რომ შე­უძ­ლია შეც­ვლა და არ თვლის, რომ გა­რე­მო­ე­ბე­ბის "მსხვერ­პლია“, აც­ნო­ბი­ე­რებს და მზა­დაა, თვი­თონ შექ­მნას სა­კუ­თა­რი რე­ა­ლო­ბა, შე­უძ­ლია წინ წა­ვი­დეს, რა­ღა­ცე­ბი მარ­თლაც შეც­ვა­ლოს, გა­ა­უმ­ჯო­ბე­სოს. ამის­თვის შე­იძ­ლე­ბა მი­მარ­თოს ფსი­ქო­ლოგს, ქო­უჩს, პი­როვ­ნუ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბის პროგ­რა­მებ­ზე მი­ვი­დეს, ან ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით წიგ­ნებს გა­ეც­ნოს - სა­კუ­თარ თავ­ზე იმუ­შა­ოს. კარ­გია ამ დროს ფსი­ქო­ლოგ­თან მუ­შო­ბა, იმის გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბა, წარ­სუ­ლის რა პროგ­რა­მე­ბი ახ­დენს ჩემ­ზე გავ­ლე­ნას. რა­ტომ არ მი­მარ­თლებს, სად "გა­ვი­ჭე­დე“. კი, ამ დროს კარ­გია ქო­უჩ­თან კონ­სულ­ტა­ცია. და იქაც შე­იძ­ლე­ბა, რომ რა­ღაც პროგ­რა­მებ­ზე ვი­მუ­შაო, არა წარ­სუ­ლის ფო­კუ­სით, არა­მედ აწ­მყო და მო­მავ­ლის ფო­კუ­სით, ანუ რა მინ­და, უკე­თე­სო­ბის­კენ შევ­ცვა­ლო.

- თუ ფსი­ქო­ლო­გის, ან ქო­უ­ჩის დახ­მა­რე­ბის ფი­ნან­სუ­რი სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მაქვს?

- მა­შინ უნდა ავი­ღო გარ­კვე­უ­ლი პროგ­რა­მე­ბი, პი­როვ­ნუ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბის წიგ­ნი და რა­ღაც გა­და­ვა­ფა­სო, რა­ღა­ცებს და­ვაკ­ვირ­დე, შე­ვა­ფა­სო, რა­ტომ არ მი­მარ­თლებს, ეს გა­უ­მარ­თლებ­ლო­ბა სა­ი­დან მო­ვი­და. ე.ი. რა­ღა­ცას არას­წო­რად ვა­კე­თებ, ერ­თსა და იმა­ვე მან­კი­ერ წრე­ზე დავ­დი­ვარ და ვამ­ბობ, რომ არ მი­მარ­თლებს. ამი­ტომ, რა­ღაც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლად უნდა და­ვი­წყო. ისე ასეც არის, თუ ვფიქ­რობ, რომ სამ­ყა­რო უსა­მარ­თლოა, სულ უსა­მარ­თლო­ბას წა­ვა­წყდე­ბი, სულ ამის და­დას­ტუ­რე­ბა მოხ­დე­ბა და პი­რი­ქით.

- ხში­რად მსმე­ნია, ფრა­ზა "წუ­წუ­ნი კარ­გად აქვს დაც­დი­ლი“. ამას ჩვენ­ში ამ­ბო­ბენ ადა­მი­ან­ზე, რო­მელ­საც წუ­წუ­ნი ხა­სი­ათ­ში აქვს და რე­ა­ლუ­რად სა­წუ­წუ­ნო ისე­თი არა­ფე­რი...

- კი, ხში­რად მსმე­ნია და ცოტა სა­სა­ცი­ლოდ ჟღერს. რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, წუ­წუ­ნი და ნე­გა­ტი­უ­რი პროგ­რა­მე­ბი ადა­მი­ანს კარ­გად ჰქონ­დეს დაც­დი­ლი, - ეს ადა­მი­ა­ნი დის­კომ­ფორ­ტის მო­ტი­ვა­ცი­ით ცხოვ­რობს. ზო­გა­დად გან­ვი­თა­რე­ბად ქვეყ­ნებ­ში კარ­გად მუ­შა­ობს "დის­კომ­ფორ­ტის მო­ტი­ვა­ცია“.

- რას ნიშ­ნავს ეს?

- როცა რა­ღაც არ მაქვს, ეს მო­ტი­ვა­ცი­ას მიზ­რდის, რომ მეტი გა­ვა­კე­თო. შე­სა­ბა­მი­სად ადა­მი­ანს თუ დის­კომ­ფორ­ტის მო­ტი­ვა­ცია მარ­თავს, წუ­წუ­ნი შე­იძ­ლე­ბა მარ­თლა ეხ­მა­რე­ბო­დეს, მეტი გა­ა­კე­თოს და კარგ შე­დე­გებ­ზე გა­ვი­დეს.

- უმე­ტე­სად მხვდე­ბი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც სულ ამ რე­ჟიმ­ში არი­ან...

- იმი­ტომ, რომ ეს ადა­მი­ა­ნი ნე­გა­ტი­ვით იკ­ვე­ბე­ბა. მისი მა­მოძ­რა­ვე­ბე­ლი ძალა ნე­გა­ტი­ვი და "დის­კომ­ფორ­ტის მო­ტი­ვა­ცი­აა“. ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში ექიმ­თან მა­შინ მი­დი­ან, როცა ავად ხდე­ბი­ან, ჯან­საღ ცხოვ­რე­ბას იწყე­ბენ მა­შინ, როცა წო­ნა­ში მო­ი­მა­ტე­ბენ. ეს "დის­კომ­ფორ­ტის მო­ტი­ვა­ცი­აა“. და­სავ­ლურ ქვეყ­ნებს თუ შე­ვა­და­რებთ - დავ­დი­ვარ ექიმ­თან მა­ში­ნაც, როცა ამის სა­ჭი­რო­ე­ბა არ არის და ა.შ. ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი ბევ­რად სწრა­ფად იღე­ბენ კარგ შე­დე­გებს. "დის­კომ­ფორ­ტის მო­ტი­ვა­ცი­ის“ მქო­ნე­ე­ბი კი მუდ­მი­ვად სა­კუ­თა­რი ნაკ­ლო­ვა­ნე­ბის ამოვ­სე­ბას ცდი­ლო­ბენ... ერ­თსა და იმა­ვე ად­გილ­ზე ტრი­ა­ლე­ბენ და წინ პა­ტა­რა ნა­ბი­ჯე­ბით მი­დი­ან. ამი­ტომ, ჯო­ბია, წუ­წუ­ნით და დის­კომ­ფორ­ტით არ მი­ვაღ­წი­ოთ შე­დეგს. როცა რა­ღაც მაქვს, სა­კუ­თა­რი თა­ვიც მი­ვი­ღე და მა­ინც იმას ვცდი­ლობ, უკე­თე­სი გავ­ხდე, თავი და ირ­გვლივ გა­რე­მო გა­ვა­უმ­ჯო­ბე­სო - მეტს მი­ვაღ­წევ. ასე­თი მიდ­გო­მა გვჭირ­დე­ბა, რომ მარ­თლა განვვი­თარ­დეთ და ევ­რო­პა­ში ცნო­ბი­ე­რე­ბით შე­ვი­დეთ...

- რა პრობ­ლე­მე­ბის წი­ნა­შე დგა­ნან თქვენ­თან მო­სუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი, რაზე ჩი­ვი­ან, რა უნ­დათ - ფული, კა­რი­ე­რა, ზო­გა­დად წარ­მა­ტე­ბა ამა თუ იმ საქ­მე­ში?

- მო­თხოვ­ნე­ბი სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რია. მო­მარ­თვი­ა­ნო­ბა პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში საგ­რძნობ­ლად გა­ი­ზარ­და რო­გორც ფსი­ქო კონ­სულ­ტი­რე­ბა­ზე, ისე ქო­უ­ჩინგზე, ჩემს პი­როვ­ნუ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბის პროგ­რა­მებ­ზე. უბ­რა­ლოდ ადა­მი­ა­ნე­ბი მიხ­ვდნენ, რომ რა­ღაც ცვლი­ლე­ბა სჭირ­დე­ბათ, უნდა შეც­ვა­ლონ, ასე გაგ­რძე­ლე­ბა აღარ შე­იძ­ლე­ბა. ამ გზა­ზე კი ვი­ღაც არის სა­ჭი­რო. ვინც შემ­დგომ გან­ვი­თა­რე­ბა­ში, ში­ნა­გან ტრანსფორ­მა­ცი­ა­ში და­ეხ­მა­რე­ბა. ქო­უ­ჩინ­გში უნი­ვერ­სა­ლუ­რი ინ­სტრუ­მენ­ტი გვაქვს, "ცხოვ­რე­ბის ბა­ლან­სის ბორ­ბა­ლი“ ჰქვია, სა­დაც 8 ცხოვ­რე­ბის სფე­როა - გა­რეგ­ნო­ბა­სა და ჯან­მრთე­ლო­ბა­ზე ზრუნ­ვა, საქ­მი­ა­ნო­ბის სფე­რო, კა­რი­ე­რის გან­ვი­თა­რე­ბა, ბიზ­ნე­სის შექ­მნა, ფი­ნან­სუ­რი სფე­რო, არის ურ­თი­ერ­თო­ბის სა­კი­თხე­ბი, პი­რა­დი ურ­თი­ერ­თო­ბის მო­წეს­რი­გე­ბა, სა­სურ­ვე­ლი მა­მა­კა­ცი, ან სა­სურ­ვე­ლი ქალი, არ­სე­ბუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბის უკე­თეს სა­ფე­ხურ­ზე გა­დაყ­ვა­ნა. დახ­მა­რე­ბა ბევ­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბით შე­იძ­ლე­ბა ითხო­ვონ. ხში­რად მო­ზარ­დე­ბი მო­დი­ან და გე­კი­თხე­ბი­ან, - რა პრო­ფე­სია აირ­ჩი­ონ, რა არის მათი ცხოვ­რე­ბის და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა. მო­დი­ან ზრდას­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბიც, რომ­ლებ­საც თით­ქოს წარ­მა­ტე­ბუ­ლი კა­რი­ე­რა აქვთ, ფი­ნან­სუ­რად და სტა­ტუ­სუ­რად, მაგ­რამ ხვდე­ბი­ან, რომ იქ არ უნ­დათ ყოფ­ნა და ცხოვ­რე­ბის და­ნიშ­ნუ­ლე­ბას ისევ ეძე­ბენ. რო­გორც აღ­ნიშ­ნე, ცვლი­ლე­ბე­ბი შე­საძ­ლე­ბე­ლია, მთა­ვა­რია მზა­ო­ბა. მა­გა­ლი­თად, ჩემს პროგ­რა­მა­ში მო­ვი­და ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ცოტა ხანი ხმას არ იღებ­და, არ ლა­პა­რა­კობ­და, მხო­ლოდ ის­მენ­და. მერე რო­მე­ლი­ღაც ლექ­ცი­ა­ზე ლა­პა­რა­კი და­ი­წყო და შემ­დეგ თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის ტრანსფორ­მა­ცი­ე­ბი გაგ­ვი­ზი­ა­რა. სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში გვა­რით, სა­ხე­ლით და ფო­ტო­თი და­ფიქ­სირ­და. თი­თო­ე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნის ტრანსფორ­მა­ცია ჩემ­თვი­საც ძა­ლი­ან მა­მო­ტი­ვი­რე­ბე­ლია, რად­გან ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი ამას თვი­თონ აკე­თე­ბენ. პროგ­რა­მა და ქო­უ­ჩინ­გიც მა­შინ მუ­შა­ობს, როცა თვი­თონ მუ­შა­ო­ბენ. ადა­მი­ა­ნე­ბი თვი­თონ ცვლი­ან რა­ღა­ცებს და გან­სხვა­ვე­ბუ­ლად აკე­თე­ბენ, მხო­ლოდ მოს­მე­ნით არა­ფე­რი იც­ვლე­ბა.

- ად­ვი­ლია ეს პრო­ცე­სი?

- მიდ­გო­მე­ბი, ქცე­ვა შევ­ცვა­ლე - ეს პრო­ცე­სი სა­სი­ა­მოვ­ნო არ არის. ჩვე­ნი ტვი­ნი მიდ­რე­კი­ლია იმის­კენ, ის აკე­თოს, რაც მარ­ტი­ვად გა­მოს­დის. ამი­ტომ, ცვლი­ლე­ბის და­წყე­ბის წინ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, გვერ­დით ფსი­ქო­ლო­გი, ან ქო­უ­ჩი მყავ­დეს, გან­ვი­თა­რე­ბის პროგ­რა­მა­ზე იყოს, სა­დაც მხარ­დამ­ჭე­რი ჯგუ­ფი ეყო­ლე­ბა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ვი­ღა­ცას­თან ერ­თად მარ­ტი­ვი გა­სა­კე­თე­ბე­ლია. მარ­ტო მტკივ­ნე­უ­ლია და შე­იძ­ლე­ბა ბო­ლო­ში ვერ გა­ვი­დე. ხში­რად ხდე­ბა, პი­როვ­ნულ გან­ვი­თა­რე­ბას რომ იწყე­ბენ, კარ­გა­ვენ მე­გობ­რებს, შე­იძ­ლე­ბა მე­ო­რე ნა­ხე­ვა­რიც და­კარ­გონ. გა­რე­მო თუ არ გა­მოჰ­ყვათ, გა­რე­მოს თა­ვად ტო­ვე­ბენ და მა­საც ცვლი­ან. არის ხოლ­მე ასე­თი გვერ­დი­თი მოვ­ლე­ნე­ბი. ასე რომ, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, მი­ი­ღო სა­კუ­თა­რი თავი ისე­თი, რო­გო­რიც არის, იმუ­შაო იმა­ზე, რომ შენი თა­ვის სიყ­ვა­რუ­ლი შეძ­ლო. ყვე­ლა­ფე­რი აქე­დან იქყე­ბა. მერე უნდა გა­აც­ნო­ბი­ე­რო, სად ხარ დღეს და სად გინ­და ყოფ­ნა. გო­ნე­ბა­ში შექ­მნა ის "ხატი“, სა­ი­თაც გსურს წას­ვლა. შემ­დგო­მი ეტა­პი ქმე­დე­ბე­ბია. უნდა გახ­დე პრო­აქ­ტი­უ­ლი. ჩვენ რე­აქ­ტი­უ­ლე­ბი ვართ, ცუდი რომ მოხ­დე­ბა, ცუდი ფიქ­რე­ბი გვმარ­თავს და ამით ვე­რა­ფერს შევ­ცვლით. მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ირ­გვლივ რაც უნდა ხდე­ბო­დეს, მო­ცე­მუ­ლო­ბად მი­ვი­ღო. დავ­ფიქ­რდე იმა­ზე, რა შე­დე­გის მი­ღე­ბა მინ­და. თუ ჩემი ქმე­დე­ბის შე­სა­ბა­მი­სი იქ­ნე­ბა, მა­შინ წინ წას­ვლას და რა­ღა­ცის შეც­ვლას მო­ვა­ხერ­ხებ. ამ დროს გა­რე­მოც იც­ვლე­ბა, ოღონდ, შიგ­ნი­დან გა­რეთ. ასე რომ, სა­კუ­თა­რი თა­ვის სიყ­ვა­რუ­ლი უნდა შევ­ძლოთ.