"ქალაქში ქოლერამ იფეთქა... უთქვამთ, თქვენი გარდაცვლილები დამარხეთ, თორემ უარეს დღეში ჩავცვივდებითო" - მარიუპოლში დარჩენილი ქალის უმძიმესი მონაყოლი

სამთვიანი იძულებითი პაუზის შემდეგ, მარიუპოლიდან იძულებით წამოსულ ქალს, რუსების მიერ კონტროლირებად ქალაქში დარჩენილი და დაუკავშირდა და იქ არსებულ უმძიმეს ვითარებაზე უამბო. იმის გათვალისწინებით, რომ ორივე მათგანის ოჯახის წევრები უკრაინაში რჩებიან, AMBEBI.GE რესპონდენტის ვინაობის დაკონკრეტებისგან თავს იკავებს.

მისი თქმით, ქალაქი ქოლერას ეპიდემიის აფეთქების გამო, ერთი თვით ჩაკეტეს, დარჩენილი მოსახლეობა, მხოლოდ რუსული, ე.წ. ჰუმანიტარული დახმარების იმედად არის.

- მითხრა, რომ ქალაქში მიმოქცევაში ჯერ კიდევ უკრაინული გრივნაა. მოშლილია ყველაფერი. შენობების 98% მიწასთან არის გასწორებული, თუმცა შედარებით უკეთესი მდგომარეობაა გარეუბნებში, სადაც ხალხი კერძო სახლებში ცხოვრობდა. ჩემს დასაც კერძო სახლი აქვს... არ წამოვიდა, შვილის საფლავი და ავადმყოფი მეუღლე არ დატოვა. ჩემი ერთი შვილი ფრონტის ხაზზეა, მეორე მოხალისეა. ჩემი და ფიქრობდა, რომ იქ თუ დარჩებოდა, ასე უფრო იმედიანად იქნებოდა, მათ შესახებ მეტი ეცოდინებოდა, თუმცა სამი თვე ისე გავიდა, ერთმანეთი არ უნახავთ. ამ ხნის განმავლობაში და და სიძე სახლის სარდაფს აფარებდნენ თავს.

- რა გითხრათ, რომ გესაუბრათ?

- 500 გრივნამდე მქონდა შენახული და როგორც კი შესაძლებლობა მომეცა, ჩავრიცხე და დაგირეკეო. რამდენიმე წუთი გვქონდა სასაუბროდ და ვერ მივხვდი, საიდან უნდა დამეწყო ჩვენს უბედურებაზე საუბარი. ჩემი ერთი შვილი, რომელიც უკრაინის მიერ კონტროლირებად ტერიტორიაზე დაჭრილი ყოფილა, ჰოსპიტალში წევს. როდესაც ამაზე ვუთხარი, გამაწყვეტინა, შეიძლება, ისმინებოდესო.

მითხრა, რომ ქალაქში ქოლერამ იფეთქა და ერთი თვით ჩაკეტეს. ქალაქში დარჩენილი მოსახლეობისთვის უთქვამთ, თქვენი გარდაცვლილები დამარხეთ, თორემ უარეს დღეში ჩავცვივდებითო. უარესი რა უნდა მოხდეს, არ ვიცი... ეს მშიერი, რამდენიმე თვე სარდაფში ჯდომისა და მიწაზე წოლისგან დაავადებული ადამიანები დავდივართ და ცხედრებს ვპოულობთ, შემდეგ კი, წინასწარ გამზადებულ საერთო საფლავში ვმარხავთო. ვინმეს ამოცნობა, რა თქმა უნდა, შეუძლებელია და რა ბედის ირონიაა, რომ შეიძლება მკვლელი და მსხვერპლი ერთ საფლავში აღმოჩნდნენ.

იმდენი ადამიანის ცხედარია, იმდენია დაღუპული, როგორც ჩვენები, ასევე რუსები, რომ ერთი თვე კი არა, ალბათ რამდენიმე არ იქნება საკმარისი, მათ აღმოსაჩენად. თითქმის ყველა შენობის სარდაფში ცხედრებია. ჯერ შენობა უნდა დაშალონ, რომ მათ მიაგნონ... ამას კი, იქ დარჩენილი მოსახლეობა ვერ შეძლებს, მძიმე ტექნიკა სჭირდება.

არ უთქვამს, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, არ აქვთ შესაბამისი ეკიპირება, დაღუპულებთან სამუშაოდ, რაც ქალაქში, სადაც ეპიდემია მძვინვარებს, უარეს რისკს ქმნის. ვკითხე, შესაბამისი პირბადეები მაინც თუ გაქვთ-მეთქი, ნაჭრებს ვიფარებთ სახეზე და ხელთათმანებით ვმუშაობთო... ქალაქში არ არის დენი, კანალიზაცია, წყალი. ჰუმანიტარული დახმარების ფარგლებში, მოსახლეობას მცირე ულუფებით პურს, კარტოფილს, ზეთს, ბურღულეულსა და ძალიან ცოტა წყალს აძლევენ.

მითხრა, რომ ძალიან გახდა და ჯანმრთელობა შეერყა. ასეა ყველა, რადგან რამდენიმე თვე, ფაქტობრივად, მიწაზე ეძინათ... არ არსებობს ექიმი, მედიკამენტი, მკურნალობის რაიმე საშუალება. ბევრ მათგანს, ვინც ომს გადაურჩა, ალბათ ქოლერა შეიწირავს.

- თქვენს სახლზე იცის რამე?

- საცხოვრებელ კორპუსს, სადაც ჩვენ ვცხოვრობდით, ჭურვმა ცალ მხარეს სახურავი ახადა, მაგრამ ავეჯი და რაღაცები გადარჩა, თუმცა, ახლა ყველაფერი წაუღიათ, გაძარცვეს და რაც ვერ წაიღეს, ცეცხლი წაუკიდეს. მეგონა, საბუთების გამოტანას მაინც შეძლებდა, მაგრამ მითხრა, რომ ვერ მიაგნო, რადგან სახლის კედლები ისეა ჩამოშლილი, შესვლაც შეუძლებელია. ოღონდ ჩემი ოჯახის წევრები გადარჩნენ, არაფერი მინდა. ე.წ. დროებითი ადმინისტრაცია, თუ ქალაქის მმართველობა ამბობს, რომ იმ მარიუპოლელს, ვისაც დაბრუნება უნდა და იქაური მიწერა აქვს, შეუძლია, გარკვეული პროცედურების გავლის შემდეგ, დაბრუნდეს. არ ვიცი, ვინ გარისკავს დაბრუნებას ქალაქში, რომელიც აღარ არსებობს და რაც დარჩა, ისიც ნაღმებით არის სავსე...