მას მე­გობ­რებ­მა ხუმ­რო­ბით "ზორო" შე­არ­ქვეს, რა­ზეც ხა­ლი­სობს და ეტა­პობ­რი­ვად სა­კუ­თარ ლე­გენ­დას წერს... 14 - წლი­ა­ნი დიდი შრო­მის შე­დე­გად ბევ­რს მი­აღ­წია, მაგ­რამ ამ­ბობს, რომ კი­დევ ბევ­რი აქვს გა­სა­კე­თე­ბე­ლი. რამ­დე­ნი­მე დღის წინ, პირ­ვე­ლად სა­ქარ­თვე­ლოს ფა­რი­კა­ო­ბის ის­ტო­რი­ა­ში, სა­ქარ­თვე­ლოს ნაკ­რე­ბის 28 წლის ლი­დე­რი სან­დრო ბა­ზა­ძე თბი­ლის­ში გა­მარ­თუ­ლი ხმლით მო­ფა­რი­კა­ვე­თა მსოფ­ლიო თა­სის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი გახ­და, ოქ­როს მე­და­ლი მო­ი­პო­ვა და ის­ტო­რი­უ­ლი შე­დე­გი და­ა­ფიქ­სი­რა. დღე­ვან­დელ დღემ­დე, მსოფ­ლიო თა­სის ეგი­დით სან­დრო ბა­ზა­ძეს ბრინ­ჯა­ოს და ვერ­ცხლის მედ­ლე­ბი ჰქონ­და მო­გე­ბუ­ლი. ისიც აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია, რომ სან­დრომ ორ­თაბ­რძო­ლი­სას ტრავ­მა მი­ი­ღო, მაგ­რამ მა­ინც მაქ­სი­მუ­მი გა­ა­კე­თა და კვარ­ცხლბე­კის უმაღ­ლეს სა­ფე­ხურ­ზე ავი­და.

მა­ნამ­დე, ქარ­თველ­მა მო­ფა­რი­კა­ვემ ტო­კი­ოს ოლიმ­პი­ურ თა­მა­შებ­ზე მე-4 ად­გი­ლი და­ი­კა­ვა. მას ერთი ნა­ბი­ჯი და­აკ­ლდა, რო­გორც ფი­ნა­ლამ­დე, ისე ოლიმ­პი­ურ მედ­ლამ­დე.

ეს შეხ­ვედ­რა სკან­და­ლუ­რი გა­მოდ­გა და აშ­კა­რა იყო, რომ ეგ­ვიპ­ტელ­მა მსაჯ­მა სან­დრო და­ჩაგ­რა და რამ­დე­ნი­მე ძალ­ზე სა­ეჭ­ვო ეპი­ზოდ­ში გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მისი მე­ტო­ქის სა­სარ­გებ­ლოდ მი­ი­ღო - ყვე­ლას­თვის მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, სან­დროს მო­პო­ვე­ბუ­ლი ქულა უნ­გრელ სი­ლა­გის მი­ა­ნი­ჭა. რო­გორც სან­დრო ამ­ბობს, ამ უსა­მარ­თლო შე­დეგ­მა ის კი არ გა­ტე­ხა, პი­რი­ქით, ბრძო­ლის ჟინი გა­უ­ათ­მა­გა და გვპირ­დე­ბა, რომ პა­რი­ზის მო­მა­ვალ ოლიმ­პი­ურ თა­მა­შებ­ზე თა­ვის სი­ტყვას მა­ინც იტყვის. "ჩემი მთა­ვა­რი მი­ზა­ნი მა­ინც ოლიმ­პი­უ­რი თა­მა­შე­ბია, რო­მე­ლიც გა­ზა­ფხულ­ზე პა­რიზ­ში ჩა­ტარ­დე­ბა. მა­ნამ­დე მსოფ­ლი­ოს თასი და ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნა­ტი მექ­ნე­ბა, მაგ­რამ ჩემ­თვის მთა­ვა­რი მო­ტი­ვა­ცია მა­ინც ოლიმ­პი­უ­რი თა­მა­შე­ბია“, - გვე­უბ­ნე­ბა სპორ­ტის ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლურ სა­ხე­ო­ბად მიჩ­ნე­უ­ლი ფა­რი­კა­ო­ბის ქარ­თვე­ლი ვარ­სკვლა­ვი სან­დრო ბა­ზა­ძე ambebi.ge-სთან ინ­ტერ­ვი­უ­ში.

• "ძმამ და მა­მამ მი­ბიძ­გეს ამ გზას დავ­დგო­მო­დი"

1993 წლის 29 ივ­ლისს და­ვი­ბა­დე თბი­ლის­ში. სწავ­ლა და­ვი­წყე 54-ე სკო­ლა­ში, შემ­დეგ 3-4 სკო­ლის გა­მოც­ვლა მო­მი­წია, ბო­ლოს 35-ე სპორ­ტუ­ლი სკო­ლა და­ვამ­თავ­რე. ორ­ჯერ შე­ვიც­ვა­ლე სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი მი­სა­მარ­თი და ამი­ტომ მი­წევ­და სკო­ლი­დან სკო­ლა­ში გა­დას­ვლა. რო­გორც ახლა მას­წავ­ლებ­ლე­ბი მიხ­სე­ნე­ბენ და მწე­რენ, ცუდი მოს­წავ­ლე არ ვი­ყა­ვი, მსი­ა­მოვ­ნებს, ჩე­მით რომ ამა­ყო­ბენ. ერთი ძმა მყავს, ბექა და ისიც მო­ფა­რი­კა­ვეა. ჩე­მამ­დე და­ი­წყო ფა­რი­კა­ო­ბა და სტი­მუ­ლიც მან მომ­ცა. ბექა 4 წლით უფ­რო­სია ჩემ­ზე, რო­გორც წესი, ძმა ძმის­თვის სა­მა­გა­ლი­თოა ხოლ­მე, და მეც ეს სპორ­ტი ავირ­ჩიე. მამა - მე­რაბ ბა­ზა­ძეც მო­ფა­რი­კა­ვე იყო. ერთი სი­ტყვით, მათ მი­ბიძ­გეს, ამ გზას დავ­დგო­მო­დი, ოჯა­ხურ ტრა­დი­ცი­ას ვაგ­რძე­ლებ...

სხვა­თა შო­რის, ფა­რი­კა­ო­ბა­ზე გვი­ან შე­ვე­დი - 14 წლის. მა­ნამ­დე ფეხ­ბურთზე დავ­დი­ო­დი, კარ­გა­დაც ვთა­მა­შობ­დი, მაგ­რამ რა­ღაც მი­ზე­ზე­ბის გამო, აღარ გა­ვაგ­რძე­ლე ვარ­ჯი­ში და კა­რი­ე­რა. ვფიქ­რობ, სწო­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ვი­ღე. ჩემი პირ­ვე­ლი მწვრთნე­ლი და ის ადა­მი­ა­ნი, ვინც აქამ­დე მო­მიყ­ვა­ნა, არის მე­რაბ ბა­ზა­ძე - მა­მა­ჩე­მი, რო­მელ­მაც მთე­ლი თა­ვი­სი ძალა, ენერ­გია, გული და სული ჩადო იმა­ში, რომ მე ამ დო­ნემ­დე მი­მეღ­წია და აქამ­დე მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი. ვფიქ­რობ, მა­მას იმე­დებს ვუ­მარ­თლებ, თან ჯერ ყვე­ლა­ფე­რი წინ არის. ბექა ჩვე­ნი გუნ­დის კა­პი­ტა­ნია და ძა­ლი­ან კარ­გი სპორ­ტსმე­ნი, მას ყვე­ლა პა­ტივს სცემს. ოთხკა­ცი­ა­ნია ჩვე­ნი ჯგუ­ფი და ბექა ერთ-ერთი ლი­დე­რია მას­ში. დე­დაც ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა და ყვე­ლა­ნა­ი­რად ცდი­ლობს ხელი შე­მი­წყოს, ჩემს წარ­მა­ტე­ბა­ში მისი დამ­სა­ხუ­რე­ბაც უდა­ოა.

• "ძა­ლი­ან გა­მიც­რუ­ეს იმე­დე­ბი“

ვი­ტყვი, რომ შრო­მის გა­რე­შე არა­ფე­რი გა­მო­დის. გა­მარ­ჯვე­ბა კარ­გია, მაგ­რამ მის უკან დიდი შრო­მა დევს და ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს, რომ შრო­მა ფას­დე­ბა. უკვე ბევ­რი წარ­მა­ტე­ბაა მიღ­წე­უ­ლი, მაგ­რამ, ჩემი აზ­რით, ჯერ კი­დევ მი­საღ­წე­ვია და გა­სა­კე­თე­ბე­ლი, რა­საც ვე­ლო­დე­ბი. ჩემი პროგ­რა­მა მაქ­სი­მუ­მი ოლიმ­პი­უ­რი ოქ­როს მე­და­ლია, რო­მელ­თა­ნაც ტო­კი­ოს ოლიმ­პი­ა­და­ზე ახ­ლოს ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ, სამ­წუ­ხა­როდ, არა­კომ­პე­ტენ­ტუ­რი და არა­სა­მარ­თლი­ა­ნი ხალ­ხის გამო და­ვი­ჩაგ­რე. ძა­ლი­ან გა­მიც­რუ­ეს იმე­დე­ბი, არ ვე­ლო­დი მსგავს რა­ღა­ცას. 4 წელი ვე­ლო­დი ამ თა­მა­შებს (უფრო სწო­რად - 5 წელი, ერთი წლით გა­და­ი­დო ოლიმ­პი­ა­და)...

სამ­წუ­ხა­რო ის არის, რომ ძა­ლი­ან მომ­ზა­დე­ბუ­ლი და ძლი­ე­რად მი­ვე­დი იქამ­დე, სა­დაც ძა­ლი­ან რთუ­ლია, ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად მზად იყო, ოქ­როს მედ­ლის მო­პო­ვე­ბამ­დე ერთი ნა­ბი­ჯი იყო და ვი­ღაც ადა­მი­ა­ნის გამო და­ვი­ჩაგ­რე, რო­მე­ლიც არა­ფერ შუ­ა­შია, უბ­რა­ლოდ, მსა­ჯია და ცუ­დად გექ­ცე­ვა, თან სპე­ცი­ა­ლუ­რად აკე­თებს ამას, რაც აშ­კა­რა იყო. მაგ­რამ არა უშავს, ყვე­ლა­ფე­რი დავძლიე, კა­რი­ე­რას ვაგ­რძე­ლებ. სა­მა­გი­ე­როდ, ახლა მსოფ­ლიო მე­და­ლი მო­ვი­პო­ვე და ორ­მა­გად მა­ბედ­ნი­ე­რებს ის, რომ თავი გა­მო­ვი­ჩი­ნე, მსოფ­ლიო ფე­დე­რა­ცი­ას და­ვუმ­ტკი­ცე და ვაჩ­ვე­ნე, რომ მე ეს მე­კუთ­ვნო­და და გა­ვა­გე­ბი­ნე, რომ ჩემს სი­ტყვას ყო­ველ­თვის ვი­ტყვი.

მსოფ­ლიო ოქ­როს მო­პო­ვე­ბა­ზე რა გან­ცდა მქონ­და? ეს ენით აუ­წე­რე­ლი გრძნო­ბა და სი­ხა­რუ­ლია, მით უმე­ტეს, როცა შე­ჯიბ­რე­ბა შენს ქვე­ყა­ნა­ში ტარ­დე­ბა, თან აქამ­დე არა­ვის მო­უ­პო­ვე­ბია ეს ჯილ­დო. სა­ო­ცა­რი გან­ცდაა, როცა ბრძო­ლას მე­უღ­ლე, მამა და ოჯა­ხის წევ­რე­ბი, მე­გობ­რე­ბი გი­ყუ­რე­ბენ და მათ უჩ­ვე­ნებ, რომ ძლი­ე­რი ხარ, შენი თა­ვით უზო­მოდ კმა­ყო­ფი­ლი ხარ... ეს მა­ბედ­ნი­ე­რებს, ძა­ლი­ან გა­ხა­რე­ბუ­ლი ვარ, რომ ასე და­ი­წყო ჩემ­თვის 2022 წელი და ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ, რომ უფრო წინ და წინ წა­ვი­დე.

• "სა­ლო­მე ჩემი მო­ტი­ვა­ცი­აა"

გა­მი­მარ­თლა ასე­თი მე­უღ­ლე რომ მყავს. სა­ლო­მე ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა და დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის ჩემი შე­დე­გე­ბის მიღ­წე­ვა­ში, ის ჩემი მო­ტი­ვა­ცი­აა. ჩვენ პა­ტა­რა, 3 წლის დაჩი გვყავს. ხში­რად დიდი ხნით მი­წევს ქვეყ­ნი­დან წას­ვლა, მდგო­მა­რე­ო­ბას სა­ლო­მე მიმ­სუ­ბუ­ქებს და მე­უბ­ნე­ბა, არ ინერ­ვი­უ­ლო, სა­ფიქ­რა­ლი არა­ფე­რი გქონ­დე­სო. ეს ძალ­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ჩემ­თვის. სა­ლო­მე ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა გა­მაც­ნო, რო­მე­ლიც მისი პა­რა­ლე­ლურ კლა­სე­ლი იყო. იმ წელს ქო­ბუ­ლეთ­ში ვის­ვე­ნებ­დით, იქ ვნა­ხე და პირ­ვე­ლი­ვე დღი­დან სიმ­პა­თია გა­მიჩ­ნდა მის მი­მართ, სა­ლო­მე ჩემ­თვის პირ­ვე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლია და მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ასეც იქ­ნე­ბა. სა­ლო­მე ბიზ­ნესს სწავ­ლობს, სხვა­თა შო­რის, ის ჩვენს ფე­დე­რა­ცი­ა­ში მუ­შა­ობს და ძა­ლი­ან დაგ­ვეხ­მა­რა შე­ჯიბ­რის ორ­გა­ნი­ზე­ბა­ში, ის უძღვე­ბა პი­არ­საც და ა.შ. ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რე­ბი ვართ... დიდი იმე­დი მაქვს, და­ჩიც ჩემს გზას გა­აგ­რძე­ლებს, არა­ფერს და­ვა­ძა­ლებ, მაგ­რამ დიდი სურ­ვი­ლი მექ­ნე­ბა, რომ ჩვე­ნი ოჯა­ხუ­რი ტრა­დი­ცია გა­აგ­რძე­ლოს და იფა­რი­კა­ოს. ვნა­ხოთ, თუ მო­ინ­დო­მებს, მე ყვე­ლა­ნა­ი­რად შე­ვუ­წყობ ხელს.

• მიღ­წე­ვე­ბი

სა­ქარ­თვე­ლოს ჩემ­პი­ო­ნი რომ გავ­ხდი, რა თქმა უნდა, ჩემ­თვის დიდი სი­ხა­რუ­ლი იყო, მაგ­რამ ჩემი კა­რი­ე­რის მე­სა­მე წელს ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნი გავ­ხდი 20 წლამ­დე ასაკ­ში და ეს იყო ყვე­ლა­ზე დიდი პირ­ვე­ლი წარ­მა­ტე­ბა. მა­შინ უაღ­რე­სად ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი და დღემ­დე მახ­სოვს ეს გრძნო­ბა, რო­გორ გა­ვა­ხა­რე ჩემი მწვრთნე­ლი მამა, მან და­ი­ნა­ხა, რომ ამ სპორ­ტში შე­მეძ­ლო ჩემი ად­გი­ლი და­მემ­კვიდ­რე­ბი­ნა. ამ შე­დე­გის შემ­დეგ მო­ვუ­მა­ტე ვარ­ჯიშს და ჩემს თავ­ზე მუ­შა­ო­ბას.

შემ­დეგ კი­დევ ორ­ჯერ გავ­ხდი ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნი, უკვე 23 წლამ­დე ასაკ­ში, ბევ­რჯერ მაქვს მო­გე­ბუ­ლი მსოფ­ლიო თასი ახალ­გაზ­რდებ­ში, სა­ქარ­თვე­ლოს ჩემ­პი­ო­ნიც ბევ­რჯერ გავ­ხდი. შემ­დეგ, უკვე დი­დებ­ში, სამ­ჯერ მაქვს ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე ბრინ­ჯა­ოს მე­და­ლი მო­პო­ვე­ბუ­ლი,10-ჯერ გავ­ხდი სა­ქარ­თვე­ლოს ჩემ­პი­ო­ნი... მარ­თა­ლია, ტო­კი­ოს ოლიმ­პი­ურ თა­მა­შებ­ზე მე-4 ად­გი­ლი მო­ვი­პო­ვე, მაგ­რამ ესეც უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი იყო ჩემ­თვის და ალ­ბათ იმით, რომ უფრო მეტს ვმუ­შა­ობ თავ­ზე. ჩემი მთა­ვა­რი მი­ზა­ნი მა­ინც ოლიმ­პი­უ­რი თა­მა­შე­ბია. მა­ნამ­დე მსოფ­ლი­ოს თასი და ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნა­ტი მექ­ნე­ბა, მაგ­რამ ჩემ­თვის მთა­ვა­რი მო­ტი­ვა­ცია მა­ინც ოლიმ­პი­ა­დაა.

• "ფა­რი­კა­ო­ბა გო­ნე­ბა­გახ­სნი­ლო­ბას და ფი­ზი­კურ მომ­ზა­დე­ბას მო­ი­თხოვს"

დიდი ხა­ნია, რაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში ეს სპორ­ტია დამ­კვიდ­რე­ბუ­ლი და დიდი შე­დე­გე­ბიც აქვთ სპორ­ტსმე­ნებს. ერთი პე­რი­ო­დი, ფა­რი­კა­ო­ბა ძა­ლი­ან და­ი­კარ­გა, აღარ არ­სე­ბობ­და არც მწვრთნე­ლე­ბი, არც - სპორ­ტსმე­ნე­ბი, სა­ერ­თოდ აღარ ჩან­და ეს სპორ­ტი. დღეს ფა­რი­კა­ო­ბა რომ პო­პუ­ლა­რუ­ლია, ეს მე­რაბ ბა­ზა­ძის, მა­მა­ჩე­მის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რო­მელ­მაც დიდი შრო­მა, ენერ­გია, რაც კი გა­აჩ­ნდა ამ სპორ­ტში ჩადო. დღეს უკვე ფა­რი­კა­ო­ბა მა­ღალ დო­ნე­ზე დგას, უამ­რა­ვი ბავ­შვი და­დის და ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს, დარ­ბაზ­ში ტევა რომ აღარ არის. ეს ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. მი­მაჩ­ნია, რომ მეც რა­ღა­ცა წვლი­ლი მი­მი­ძღვის იმა­ში, რომ ჩემი შე­დე­გე­ბის შემ­დეგ სხვე­ბიც ინ­ტე­რეს­დე­ბი­ან ფა­რი­კა­ო­ბით, რაც, რა თქმა უნდა, მა­ბედ­ნი­ე­რებს და მა­ხა­რებს.

რა არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი მო­ფა­რი­კა­ვის­თვის? ეს სპორ­ტი, უპირ­ვე­ლე­სად, ნიშ­ნავს დიდ შრო­მას, შრო­მის გა­რე­შე შან­სი არ გაქვს, რა­მეს მი­აღ­წიო. არი­ან ნი­ჭი­ე­რი სპორ­ტსმე­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც პირ­ველ სა­ფე­ხურს გა­დი­ან და მერე, სი­ზარ­მა­ცის გამო ვე­ღარ აღ­წე­ვენ ვე­რა­ფერს. ფა­რი­კა­ო­ბას ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი სპორ­ტის სა­ხე­ო­ბას უწო­დე­ბენ. იქ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ გო­ნებ­რი­ვად გახ­სნი­ლი იყო, რად­გან ძა­ლი­ან სწრაფ აზ­როვ­ნე­ბას პირ­ველ რიგ­ში, გო­ნე­ბა­გახ­სნი­ლო­ბას და ფი­ზი­კურ მომ­ზა­დე­ბას მო­ი­თხოვს, რა თქმა უნდა, ვი­ნა­ი­დან მოძ­რა­ო­ბის დროს, ყვე­ლა კუნ­თი მუ­შა­ობს. მო­ფა­რი­კა­ვეს­თვის ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი მა­ინც ის არის, რომ იყოს მი­ზან­და­სა­ხუ­ლი და კონ­ცენ­ტრი­რე­ბუ­ლი, ვი­ნა­ი­დან ყვე­ლა­ფე­რი ისე სწრა­ფად ხდე­ბა, ბრძო­ლის დროს ერთი წა­მი­თაც სხვა რა­ღა­ცა­ზე რომ გა­გე­ფიქ­როს, შე­იძ­ლე­ბა წა­ა­გო, ამი­ტომ მო­ი­თხოვს ის ყუ­რა­დღე­ბას, სის­ხარ­ტეს და დაკ­ვირ­ვე­ბას.

• "მი­მაჩ­ნია, რომ "ზო­რო­ზე" ძლი­ე­რი ვარ..."

სპორ­ტუ­ლი კო­ლე­ჯი და­ვამ­თავ­რე და შემ­დეგ ჩემი მე­უღ­ლის დახ­მა­რე­ბით და რჩე­ვით სპორ­ტის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ვა­ბა­რე, მწვრთნელ­თა ფა­კულ­ტეტ­ზე. სპორ­ტსმე­ნის­თვის კი არა, გა­ნათ­ლე­ბა ყვე­ლას­თვის სა­ჭი­როა. გა­უ­ნათ­ლე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნი დიდ შე­დეგ­საც ვერ აღ­წევს, მი­ნი­მუმ, წიგ­ნი უნდა წა­ი­კი­თხო. მიყ­ვარს კი­თხვა და მარ­ტო როცა ვრჩე­ბი, დროს აუ­ცი­ლებ­ლად გა­მოვ­ნა­ხავ ხოლ­მე ჩემი საყ­ვა­რე­ლი ავ­ტო­რე­ბის წიგ­ნე­ბის­თვის.

სიმ­ღე­რის ნიჭი მაქვს, ჩემ­თვის ვმღე­რი და სახ­ლში მარ­ტო რომ ვრჩე­ბი, ჩემს ჭიას ვა­ხა­რებ. ჩემი მე­უღ­ლე მე­უბ­ნე­ბა, გა­მოგ­დი­სო, და რა ვიცი... ჩემს თავ­ზე რა ვთქვა, კე­თი­ლი ვარ და სი­ცი­ლი მიყ­ვარს ძა­ლი­ან. მე­გობ­რე­ბი მეტ­სა­ხე­ლად "ზო­როს" მე­ძა­ხი­ან, მაგ­რამ ვთვლი, რომ "ზო­რო­ზე" ძლი­ე­რი ვარ (იცი­ნის).