მო­დის სამ­ყა­როს ასე­თი ლა­მა­ზი და მტკი­ცე პლა­ტო­ნუ­რი სიყ­ვა­რუ­ლის ის­ტო­რია არ ახ­სოვს. სიყ­ვა­რუ­ლის ამ­ბა­ვი, რო­მე­ლიც ფილ­მის სცე­ნარს უფრო ჰგავს, რომ­ლის "სი­უ­ჟე­ტის“ თა­ნახ­მად, 1953 წელს, ფილმ "საბ­რი­ნას“ გა­და­ღე­ბი­სას, ოდრი ჰე­პ­ბერნ­მა პა­რიზ­ში ყოფ­ნი­სას, გა­ი­გო ჟი­ვენ­შის თა­ნა­მედ­რო­ვე დი­ზა­ი­ნის შე­სა­ხებ, მის­მა სუფ­თა ჭრი­ლებ­მა და სი­ლუ­ე­ტებ­მა ახალ­გაზ­რდა ქალ­ბა­ტო­ნის ყუ­რა­დღე­ბა მი­ი­პყრო. მან მა­ლე­ვე და­ნიშ­ნა ვი­ზი­ტი, ფრანგ კუ­ტუ­რიე უბერ დე ჟი­ვენშთან და მის სტუ­დი­ას ეწ­ვია. ოდ­რის ვი­ზი­ტის მთა­ვა­რი მი­ზე­ზი იყო, გა­ერ­კვია, შეძ­ლებ­და თუ არა, იმ დრო­ის ერთ-ერთ სა­უ­კე­თე­სო დი­ზა­ი­ნერ­თან "საბ­რი­ნას­თვის" მდიდ­რუ­ლი კა­ბე­ბის შექ­მნას. ეს იყო მათი პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა და უც­ნა­უ­რი სიყ­ვა­რუ­ლის და­სა­წყი­სი.

ჟი­ვენ­ში ოდ­რის სტუმ­რო­ბას არ ელო­და, არც კი იცო­და ვინ იყო. ის ელო­და იმ დრო­ის­თვის ბევ­რად ცნო­ბილ და პო­პუ­ლა­რულ კეტ­რინ ჰე­პ­ბერნს...”მო­უთ­მენ­ლად ვე­ლო­დე­ბი კეტ­რინ ჰე­პ­ბერნს, დად­გა ეს დღეც, კარი იღე­ბა და შე­მო­დის ოდრი ჰე­პ­ბერ­ნი. ამ მო­მენ­ტში იმედ­გაც­რუ­ე­ბუ­ლი ვარ... ეს იყო ძა­ლი­ან გამ­ხდა­რი ადა­მი­ა­ნი, ლა­მა­ზი, მაგ­რამ ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე­ო­ბით სავ­სე თვა­ლე­ბით, მოკ­ლე თმით, სქე­ლი წარ­ბე­ბით, რო­მელ­საც ეცვა ძა­ლი­ან ვიწ­რო კოჭს ზე­მოთ გა­დაჭ­რი­ლი შარ­ვა­ლი, ბა­ლე­რი­ნის ფეხ­საც­მე­ლი და პა­ტა­რა მა­ი­სუ­რი, რო­მელ­შიც ჭიპი უჩან­და. თავ­ზე ჩა­ლის გონ­დო­ლი­ე­რის ქუდი ეხუ­რა, რო­მელ­საც წი­თე­ლი ლენ­ტი ეკე­თა წარ­წე­რით - "ვე­ნე­ცია”, რა შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას მო­ახ­დენ­და ჩემ­ზე? მე­უბ­ნე­ბა, რომ ის არის "რო­მა­უ­ლი არ­და­დე­გე­ბის“ გმი­რი, რომ მზად­დე­ბა კი­დევ ერთი კი­ნოპ­რო­ექ­ტი, "საბ­რი­ნა“, რომ­ლის გმი­რიც თვი­თო­ნაა და "პა­რი­ზის სუ­ლის­კვე­თე­ბით" უნდა ჩა­იც­ვას“...

ახალ­გაზ­რდა ქალ­ბა­ტონ­მა ჟი­ვენშს ჰკი­თხა: - სურ­და, თუ არა მისი გარ­დე­რო­ბის შექ­მნა „საბ­რი­ნას­თვის“? დი­ზა­ი­ნერ­მა უარი გა­ნუ­ცხა­და: - "არა, ქალ­ბა­ტო­ნო, ბო­დი­ში, მაგ­რამ მე ვერ ჩა­გაც­მევთ, რად­გან მომ­დევ­ნო რამ­დე­ნი­მე კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში არ მე­ყო­ლე­ბა საკ­მა­რი­სი თა­ნამ­შრო­მე­ლი 15-20 კა­ბის შე­სა­კე­რად, ჩემი კო­ლექ­ცი­ის შექ­მნით ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი". "გა­ა­კე­თეთ, რაც შე­გიძ­ლი­ათ, მაგ­რამ მსურს რომ ჩა­მაც­ვათ“ - გა­ნუ­ცხა­და ოდ­რიმ. ერ­თთ­მა­ნეთს უა­რით და­ემ­შვი­დობ­ნენ, მაგ­რამ ოდ­რიმ ეს უარი არ მი­ი­ღო. მი­უ­ხე­და­ვად ნაზი გა­რეგ­ნო­ბი­სა, მას მტკი­ცე და ძლი­ე­რი ხა­სი­ა­თი ჰქონ­და. რამ­დე­ნი­მე დღე­ში ოდ­რიმ ჟი­ვენ­ში სა­დილ­ზე და­პა­ტი­ჟა, დი­ზა­ი­ნერ­მაც მი­ი­ღო მიწ­ვე­ვა. "მან მი­მი­პა­ტი­ჟა სა­დილ­ზე, რაც მა­შინ ქა­ლის­თვის უჩ­ვე­უ­ლო იყო"...

სწო­რედ ეს ერთი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი სა­ღა­მო აღ­მოჩ­ნდა ყვე­ლაფ­რის შემ­ცვლე­ლი. "ვახ­შმის დროს არ ვიცი მისი ხიბ­ლი მოქ­მე­დებ­და თუ არა, მაგ­რამ მან და­მარ­წმუ­ნა, რომ მის­თვის კა­ბე­ბი უნდა შე­მექ­მნა. ვახ­შამ­ზე მივ­ხვდი, რომ ის ან­გე­ლო­ზი იყო. მე­ო­რე დღეს, ის დაბ­რუნ­და სტუ­დი­ა­ში, ჩვენ ერ­თად და­ვათ­ვა­ლი­ე­რეთ სა­მო­მავ­ლო კო­ლექ­ცი­ის ტან­საც­მე­ლი, მას ჰქონ­და გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ზომა. იგი­ვე მო­დე­ლის პრო­პორ­ცი­ე­ბი. ყვე­ლა­ფე­რი მოს­წონ­და, რაც ვაჩ­ვე­ნე. შემ­დეგ შევ­თა­ვა­ზე, რომ მის­თვის სხვა კა­ბე­ბიც შე­მექ­მნა. ეს იყო ჩვე­ნი თა­ნამ­შრომ­ლო­ბის და­სა­წყი­სი.“ - იხ­სე­ნებს ჟი­ვენ­ში. ფაქ­ტია, სა­დილ­ზე ოდ­რიმ ჟი­ვენ­შის მო­ჯა­დო­ე­ბა შეძ­ლო, მისი გული ოდ­რის მომ­ხიბ­ვლე­ლო­ბამ და­ი­პყრო და და­ი­წყო მათი ნა­ყო­ფი­ე­რი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რი და პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა, რო­მე­ლიც ოდ­რის გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ­დე გაგ­რძელ­და. წლე­ბის შემ­დეგ ოდ­რი­ზე სა­უბ­რი­სას აღ­ნიშ­ნავ­და: „მისი სი­ლა­მა­ზით, ადა­მი­ა­ნუ­რი თვი­სე­ბე­ბი­თა და სუ­ლის სიმ­სუ­ბუ­ქით მო­ვი­ხიბ­ლე“...

„ის მარ­წმუ­ნებ­და, რო­გორ გა­მი­მარ­თლა, რომ მისი წი­ნა­და­დე­ბა მი­ვი­ღე“, - ხუმ­რობ­და ჟი­ვენ­ში. თუმ­ცა, ამით მო­გე­ბუ­ლი მხო­ლოდ ფრან­გი დი­ზა­ი­ნე­რი არ ყო­ფი­ლა, წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში თით­ქმის ყვე­ლა შთა­მა­გო­ნე­ბე­ლი სტი­ლი ოდ­რის ფილ­მე­ბი­დან სწო­რედ ჟი­ვენ­შის ნა­ხე­ლა­ვი გახ­ლდათ.

ფილმმა “საბ­რი­ნამ“ დიდი წარ­მა­ტე­ბა მო­ი­პო­ვა, მაგ­რამ ჰო­ლი­ვუ­დის ცნო­ბი­ლი კოს­ტი­უ­მე­ბის დი­ზა­ი­ნე­რი ედიტ ჰედი, რო­მე­ლიც პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლი იყო ფილ­მის ყვე­ლა კა­ბის შექ­მნა­ზე, თა­ვი­სი ნა­მუ­შევ­რის­თვის "ოს­კა­რით“ და­ა­ჯილ­დო­ვა. „ოდრი გან­რის­ხდა... მე ცოტა იმედ­გაც­რუ­ე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი ამ "ოთხი ხე­ლით" მუ­შა­ო­ბით, ამ მშვე­ნი­ე­რი შეხ­ვედ­რის შე­დე­გად და­ბა­დე­ბუ­ლი მე­გობ­რო­ბით და სიყ­ვა­რუ­ლით. ოდ­რიმ, თა­ვი­სი და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი ერ­თგუ­ლე­ბით, მო­ი­თხო­ვა, რომ მის ყვე­ლა მო­მა­ვალ ფილმში მე ჩა­მეც­ვა. "საბ­რი­ნას“ შემ­დეგ, ეს იყო "სიყ­ვა­რუ­ლი ნა­შუ­ა­დღევს“, "მხი­ა­რუ­ლი სახე“ და სხვა... ეს მე­გობ­რო­ბა მხო­ლოდ გა­ი­ზარ­და, ჩვენ გვეს­მო­და ერ­თმა­ნე­თის, მე ვხა­ტავ­დი, ზოგ­ჯერ ის ხე­დავ­და ნივ­თებს კო­ლექ­ცი­ა­ში და მე მის­თვის ვცვლი­დი...“

შემ­დეგ ბევ­რი ვი­მოგ­ზა­უ­რეთ ერ­თად : ეს­პა­ნე­თი, კა­ლი­ფორ­ნია, იტა­ლია ... ფილ­მი­დან ფილ­მამ­დე ოდ­რის წარ­მა­ტე­ბა გა­ი­ზარ­და, ყვე­ლას სურ­და მას დამ­სგავ­სე­ბო­და, მისი ნიჭი და უპირ­ვე­ლე­სად ოდ­რის აურა დი­დე­ბუ­ლი იყო! ქა­ლებ­საც და კა­ცებ­საც უყ­ვარ­დათ იგი. იმ დრო­ის არ­ცერთ ვარ­სკვლავს არ ჰგავ­და, უნი­კა­ლუ­რი იყო. მას შე­ეძ­ლო ყვე­ლაფ­რის თა­მა­ში. სხვა უამ­რავ მსა­ხი­ობს ჩა­ვაც­ვი, მაგ­რამ ასე­თი მე­გობ­რო­ბა, ასე­თი სუ­ლი­ე­რი კავ­ში­რი, ვინ­მეს­თან ასე­თი ტან­დე­მი არას­დროს მქო­ნია. ეს ახა­ლი სტი­ლი, ჩაც­მუ­ლო­ბის ახა­ლი გზა, პა­რა­ლე­ლუ­რად წარ­მო­იშ­ვა...

40 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ჰეფ­ბერ­ნი ჟი­ვენ­შის მუზა და მე­გო­ბა­რი გახ­ლდათ. ოდ­რიმ ერთხელ თქვა, რომ თავს და­ცუ­ლად გრძნობ­და ჟი­ვენ­შის მიერ შექ­მნილ სა­მოს­ში. „მა­გა­ლი­თად, Unicef - ის სა­ტე­ლე­ვი­ზიო გა­მოს­ვლამ­დე და­მი­რე­კავ­და და მე­უბ­ნე­ბო­და, რომ თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი იყო იმ პა­ტა­რა ატ­ლა­სის პი­ჯაკ­ში, რო­მე­ლიც მის­თვის შევ­ქმე­ნი. შე­იძ­ლე­ბა იმი­ტომ, რომ ყვე­ლა­ფე­რი ღრმა მე­გობ­რო­ბას, ნამ­დვილ სიყ­ვა­რულ­სა და რე­ა­ლურ ნდო­ბას ემ­ყა­რე­ბო­და. ისე ვი­თარ­დე­ბო­და მისი იმი­ჯი, რო­გორც ფილ­მე­ბი, სრულ­ყო­ფის გან­სა­ხი­ე­რე­ბით, ის გახ­და სრულ­ყო­ფი­ლე­ბა. მან ძა­ლი­ან კარ­გად იცო­და სა­კუ­თა­რი თავი, იცო­და, მა­გა­ლი­თად, რო­მე­ლი იყო მისი სა­უ­კე­თე­სო პრო­ფი­ლი. ხში­რად სა­თა­ნა­დო სე­სი­ე­ბის დროს იგი დიდ­ხანს უყუ­რებ­და, ათ­ვა­ლი­ე­რებ­და სა­კუ­თარ თავს და ზუს­ტად იცო­და, რა იყო მის­თვის სა­უ­კე­თე­სო.

„დიახ, ოდრი ჩემ­თვის ყო­ველ­თვის არის ის ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ვე­რას­დროს და­ი­ვი­წყებ. არა­მარ­ტო სი­ლა­მა­ზის და სამ­სა­ხი­ო­ბო ნი­ჭის, არა­მედ ათა­სი მი­ზე­ზის გამო, ის უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა ადა­მი­ა­ნი იყო, რო­გორც ეს მთე­ლი ცხოვ­რე­ბით აჩ­ვე­ნა. იგი ბევ­რს მუ­შა­ობ­და Unicef- სთვის. რო­დე­საც ბან­გლა­დეშ­ში, ეთი­ო­პი­ა­ში ან მსოფ­ლი­ოს სხვა ნა­წი­ლებ­ში წა­ვი­და, სა­დაც ბავ­შვებ­სა და ქა­ლებს ცხოვ­რე­ბის სა­ში­ნე­ლი პი­რო­ბე­ბი ჰქონ­დათ, იგი ღრმად შეძრწუ­ნე­ბუ­ლი დაბ­რუნ­და, რად­გან გა­აც­ნო­ბი­ე­რა თა­ვი­სი უძ­ლუ­რე­ბა ამ სა­ში­ნე­ლე­ბის და ჯო­ჯო­ხე­თის წი­ნა­შე. მას სურ­და ბრძო­ლა, მაგ­რამ იცო­და, რომ ბრძო­ლა წი­ნას­წარ იყო წა­გე­ბუ­ლი. მას ხში­რად ვა­ტა­რებ­დი დიდ მი­ღე­ბებ­ზე შე­ერ­თე­ბულ შტა­ტებ­ში. სა­უბ­რის და­წყე­ბამ­დე სულ ერ­თმა­ნე­თის გვერ­დით ვი­ყა­ვით, მა­გი­დას­თან მსხდო­მებ­საც მა­გი­დის ქვეშ ყო­ველ­თვის ერ­თმა­ნე­თის ხელი გვე­ჭი­რა და ერ­თმა­ნე­თის ყვე­ლა ემო­ცი­ას ვგრძნობ­დით... მან და­ხარ­ჯა წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი ენერ­გია მსოფ­ლი­ოს შეც­ვლის­თვის, ის ხში­რად გა­მო­დი­ო­და ტე­ლე­ვი­ზი­ა­სა და BBC- ში, რომ ესა­უბ­რა გა­ე­როს ბავ­შვთა ფონდსა და მის საქ­მი­ა­ნო­ბა­ზე. ის ამას არ აკე­თებ­და რეკ­ლა­მი­რე­ბის­თვის, ან რა­ი­მე დი­დე­ბის მი­სა­ღე­ბად. იგი მი­დი­ო­და იქ, სა­დაც მას აგ­ზავ­ნიდ­ნენ, სა­რის­კო ად­გი­ლებ­ში, ავად­მყო­ფი ბავ­შვე­ბის და­სახ­ვედ­რად... ხელ­ში აჰ­ყავ­და, უარი არა­ფერ­ზე უთ­ქვამს, რად­გან მას დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი ჰქონ­და სხვე­ბის მი­მართ..

ეს იყო მომ­გე­ბი­ა­ნი ტან­დე­მი, რო­მე­ლიც პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მზე, გე­მოვ­ნე­ბა­სა და ურ­თი­ერ­თპა­ტი­ვის­ცე­მა­ზე, სიყ­ვა­რულ­სა და რაც მთა­ვა­რია, დიდ მო­წო­ნე­ბა­ზე იყო და­ფუძ­ნე­ბუ­ლი.

სი­ცო­ცხლის ბო­ლოს­კენ, ოდ­რიმ ჟი­ვენშს მუქი ლურ­ჯი პალ­ტო აჩუ­ქა, რო­მელ­საც დი­ზა­ი­ნე­რი ხში­რად ატა­რებ­და. ამ სახ­სო­ვარს ოდ­რიმ ასე­თი სი­ტყვე­ბი და­ურ­თო: "რო­დე­საც თავს მო­წყე­ნი­ლად იგ­რძნობ, ატა­რე ეს პალ­ტო, ის სი­მა­მა­ცეს შეგ­მა­ტებს“. ჰო­ლი­ვუ­დის ვარ­სკვლა­ვის გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან 20 წლის შემ­დე­გაც კი, ჟი­ვენ­ში ამ­ბობ­და: "ჟე­ნე­ვა­სა თუ პა­რიზ­ში, მე ვა­ტა­რებ­დი პალ­ტოს, რო­მე­ლიც მან მი­სახ­სოვ­რა..."

რო­დე­საც ჰე­პ­ბერნ­მა კი­ბოს შე­სა­ხებ შე­ი­ტყო 1992 წელს, მისი უკა­ნას­კნე­ლი სურ­ვი­ლი იყო დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი­ყო საყ­ვა­რელ სახ­ლში შვე­ი­ცა­რი­ა­ში. ჟი­ვენ­შიმ ტრან­სპორ­ტი­რე­ბის­თვის კერ­ძო თვითმფრი­ნა­ვი და სი­ცო­ცხლის შე­მა­ნარ­ჩუ­ნე­ბე­ლი სის­ტე­მა უზ­რუნ­ველ­ყო, რათა ევ­რო­პა­ში ჩას­ვლამ­დე სუნ­თქვა შე­ე­ნარ­ჩუ­ნე­ბი­ნა. პა­ტა­რა სო­ფელ ტო­ლო­ჩე­ნაზ­ში ჩას­ვლი­სას მათ კი­დევ ერთი შობა გა­ა­ტა­რეს ერ­თად, სა­ნამ 1993 წლის 20 იან­ვარს 63 წლის ასაკ­ში, ოდრი გარ­და­იც­ვა­ლა. ჟი­ვენ­ში ბო­ლომ­დე მის გვერ­დით იყო...

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ორი­ვე მათ­განს სა­კუ­თა­რი პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა ჰქონ­და, 90 წლის ასაკ­ში ჟი­ვენ­შიმ აღი­ა­რა, რომ ის და მსა­ხი­ო­ბი ყო­ველ­თვის ახ­ლოს იყ­ვნენ და ეს იყო მათი პლა­ტო­ნუ­რი სიყ­ვა­რუ­ლი.

ასე­თი იყო სიყ­ვა­რუ­ლის ამ­ბა­ვი ელე­გან­ტუ­რო­ბი­სა და დახ­ვე­წი­ლო­ბის ოს­ტატ­სა და ყვე­ლა­სათ­ვის საყ­ვა­რე­ლი მსა­ხი­ო­ბი­სა და მო­დის კერპს შო­რის. „ის იყო ჯა­დო­ქა­რი, რო­მე­ლიც შთა­ა­გო­ნებ­და სიყ­ვა­რუ­ლის­თვის და სი­ლა­მა­ზის­თვის, ხოლო ზღაპ­რე­ბი ად­ვი­ლად არას­დროს ქრე­ბა...“, დას­ძენ­და დი­ზა­ი­ნე­რი.

ავ­ტო­რი: ხა­თუ­ნა კორ­თხონ­ჯია