"კარგა ხანს მე და კოკო ამ ადგილებს ხელით ვასუფთავებდით" - როგორ გამოიყურება თამრიკო ჭოხონელიძის აგარაკი, რომლის დასამთავრებლად თბილისის ბინა ბანკში ჩადო
დაახლოებით ოცი წლის წინ, საგურამოდან 3 კმ-ში მდებარე სოფელ არაშენდაში თამრიკო ჭოხონელიძემ მიწის ნაკვეთი იყიდა. ეჩხუბებოდნენ, რად გინდა, სახლს ხომ მაინც ვერ ააშენებო. ისე მოხდა, რომ კეთილი ადამიანების დახმარებით სახლს საძირკველი ჩაეყარა და მშენებლობაც დაიწყო. თამრიკოს მამა, ბატონი კუკური, უზომოდ გახარებული იყო ამ ამბით.
- არაშენდაში ჩემს მეგობრებთან, სრულიად შემთხვევით აღმოვჩნდი. ეს სოფელი საგურამოდან ხუთი წუთის სავალზეა. პირველ რიგში, საგურამოსგან განსხვავებით, სიმშვიდემ მომხიბლა. ჩემთვის საგურამო ნაკლებად კომფორტულია დასასვენებლად იმიტომ, რომ ქალაქს წააგავს თავისი ცხოვრების წესით. ყოველთვის მინდოდა, სოფელი მქონოდა. ჯერ ერთი, ფოლკლორისტი ვარ და, ჩემი პროფესიიდან გამომდინარე, სოფელი, გლეხები და მათთან ურთიერთობა მიყვარს. მერე, გვერდით გყავს ადამიანი, ვისაც აქვს რძე, ყველი, კვერცხი...
ყველა პროდუქტი ბუნებრივი და ნატურალურია. დიდ სიამოვნებას მანიჭებს ასეთი სამეზობლო და ჩემთვის სულის მკვებავია ეს ურთიერთობები. მაშინ ვთქვი, ნეტავ როდესმე თუ მოვახერხებ, მსგავს ადგილზე პატარა ქოხი მქონდეს-მეთქი. სულ ცოტა ხანში ჩემი მეგობარი მირეკავს და მეუბნება, არაშენდაში ჩემ გვერდით ნაკვეთს ძალიან იაფად ყიდიანო. სასწრაფოდ ფული შევაგროვე მთელ სანათესავოში და ვიყიდე ადგილი, რომლისთვისაც ხუთი წელი ხელი არ დამიკარებია. იცინოდნენ, ეზო აქვს და ამით კმაყოფილდებაო.
- როცა დაიწყეთ მშენებლობა, სირთულეები შეგხვდათ?
- ჩვენი ოჯახის ძალიან ახლობელმა ადამიანმა, რომელთანაც მირონი მაკავშირებს და რომელიც არაერთი კეთილი საქმითაა ცნობილი, დამასაჩუქრა თანხით. ფაქტობრივად, მისი წყალობით ავაშენეთ სახლის მნიშვნელოვანი ნაწილი. არქიტექტორმა მეორე სართულის ტერასაზე (ახლა შემინულია) სახურავის დადგმა მოიფიქრა. ეს ერთი შეხედვით მომეწონა, მაგრამ პრაქტიკული თვალსაზრისით თურმე, შეცდომას ვუშვებდით. სახლს იმერელი ხელოსნები აშენებდნენ. ერთ დღეს მე და მამა ხარაჩოზე ავედით. მამაჩემს ღია ტერასა უნდოდა, ხელოსნები კი უმტკიცებდნენ, რომ ბრტყელი გადახურვა იყო საჭირო, კიდევ რაღაც პრობლემები დაასახელეს და უთხრეს: თქვენ, ბატონო, მუსიკა გესმით კარგად, მშენებლობა კი ჩვენი საქმეაო.
მამაჩემმა ფურცელი და ფანქარი ითხოვა, შეეკითხა - რამდენი იყო სიგრძე, სიგანე, სიმაღლე... დაჯდა, იანგარიშა და ძალიან ლამაზად დახაზა ფურცელზე, რაც საჭირო იყო. მახსოვს, ის ფურცელი როგორ გადაუფრინა მაგიდის ერთი ბოლოდან მეორეზე და თქვა: ეს არის, ამისი მთელი ალია-ბალიაო. ისინი გაოგნდნენ. მამა ჩავიდა ხარაჩოდან, მე კი გაოცებულმა ხელოსნებმა მკითხეს: თამრიკო, აგვიხსენით, რაშია საქმე, ასე იდეალურად სპეციალისტებიც არ ხაზავენო! - განიშნებდით ხან ასე, ხან ისე და თქვენ ვერ შეამჩნიეთ... მამამ სამშენებლო დაამთავრა-მეთქი (იცინის). ტერასა ისე გაკეთდა, როგორც მამაჩემს უნდოდა, მაგრამ სახლის დამთავრებას ვერ მოესწრო.
საძირკვლის ჩაყრის შემდეგ ნარჩენი მასალა, ნიადაგისთვის გამოუსადეგარი ქვა-ღორღი ვერ გადავყარეთ, იმიტომ, რომ მამა გარდაიცვალა. ამ საქმეს ვეღარ მოვუარე, ქვა-ღორღი მიწას შეერია. ერთხანს ისიც ვიფიქრე, ამის ყურებას, ბეტონის დასხმა სჯობს-მეთქი, მაგრამ სიმწვანის გარეშე, რაღა აგარაკია! და კარგა ხანს მე და კოკო, ამ ადგილებს ხელით ვასუფთავებდით. ძალიან მონდომებით მუშაობდა კოკო, ნელ-ნელა წამოვიდა სიმწვანეც.
მამაჩემის გარდაცვალების შემდეგ სახლი გადაუხურავი დარჩა და ზიანდებოდა. შემომითვალეს, მყიდველი გამოჩნდა და რას იზამო? აი, მაშინ ჩემს თავს, უფრო კი მამას შევპირდი, რომ სახლს აუცილებლად დავამთავრებდი, ასე ძალიან რომ უნდოდა...წაიკითეთ სრულად და დაათვალიერეთ აგარაკის ფოტოები