ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა უნ­დო­და, მაგ­რამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მო­უ­ლოდ­ნე­ლად შეც­ვა­ლა. ცნო­ბი­ლი ქარ­თვე­ლი რე­ჟი­სო­რის და­ვით დო­ი­აშ­ვი­ლის ქა­ლიშ­ვი­ლი ანა, იგი­ვე ანა დოი ბერკლის პრეს­ტი­ჟულ მუ­სი­კა­ლურ სას­წავ­ლე­ბელ­ში ჯაზ-ვო­კა­ლის მი­მარ­თუ­ლე­ბით სწავ­ლობს. პან­დე­მი­ის გამო ის ბოს­ტო­ნი­დან თბი­ლის­ში დაბ­რუნ­და და დღემ­დე აქ არის.

"წე­სით უნი­ვერ­სი­ტე­ტი უკვე დამ­თავ­რე­ბუ­ლი უნდა მქონ­დეს, მაგ­რამ პან­დე­მი­ამ შე­მა­ფერ­ხა. აკა­დე­მი­უ­რი ავი­ღე, თუმ­ცა აქ რომ ჩა­მო­ვე­დი, დის­ტან­ცი­ურ სწავ­ლე­ბა­ზეც ვი­ყა­ვი, ახლა ისე­თი საგ­ნებ­ში მაქვს გა­მოც­დე­ბი, მათი ონ­ლა­ინ ჩა­ბა­რე­ბა არ გა­მო­ვა", - გვე­უბ­ნე­ბა ანა, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რია, სა­ოც­რად მღე­რის და აქვს კი­დევ სხვა უნა­რე­ბიც, მათ შო­რის, იმი­ტა­ცი­ის, რა­საც სე­რი­ო­ზუ­ლად არც უყუ­რებს.

სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მო­სულ, საქ­მი­ან და აქ­ტი­ურ გო­გო­ნას უქ­მად რა დას­ვამ­და და სხვა­დას­ხვა შე­მოქ­მე­დე­ბით საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში ჩა­ერ­თო.

- რო­დე­საც კო­რო­ნამ თა­ვი­დან სახ­ლებ­ში ჩაგ­ვკე­ტა, მე­გო­ბებ­თან - ნინი ნუ­ცუ­ბი­ძეს­თან, მა­რი­ამ ჯან­ჯღა­ვა­სა და გი­ორ­გი გი­გაშ­ვილ­თან ერ­თად, ბევ­რი ახა­ლი პრო­ექ­ტი და­ვი­წყეთ, მათ შო­რის, სა­ავ­ტო­რო სიმ­ღე­რის წე­რაც, ზა­ფხულ­ში, გია ყან­ჩე­ლის სა­ი­უ­ბი­ლე­ოდ, უღ­რან ტყე­ში კონ­ცერ­ტე­ბი გვქონ­და, ჩემი რამ­დე­ნი­მე მუ­სი­კა­ლუ­რი ნომ­რით ამა თუ იმ გა­და­ცე­მა­შიც ვი­ყა­ვი, გი­ორ­გი ცა­გა­რე­ლი­სა და ბახ­ვა ბრეგ­ვა­ძის მეშ­ვე­ო­ბით, მუ­შა­ო­ბა და­ვი­წყეთ ინო­ლა გურ­გუ­ლი­ას პრო­ექ­ტზე, ანუ ინო­ლას ალ­ბო­მი მზად­დე­ბა. ბევ­რს ვშრო­მობთ და საქ­მე და­სას­რუ­ლის­კენ მი­დის. ნი­კო­ლოზ რაჭ­ველ­მა სა­ო­ცა­რი არან­ჟი­რე­ბა გა­ა­კე­თა, რი­თაც ახა­ლი სუნ­თქვა შეს­ძი­ნა ინო­ლას უკ­ვდავ სიმ­ღე­რებს. მგო­ნია, რომ ახალ თა­ო­ბას, რო­მელ­საც ძა­ლი­ან უყ­ვარს მისი მუ­სი­კა, კი­დევ უფრო შე­უყ­ვარ­დე­ბა. რამ­დე­ნი­მე ისე­თი სიმ­ღე­რა­ცაა, რო­მე­ლიც ჯერ არ გაჟ­ღე­რე­ბუ­ლა. და­ნარ­ჩე­ნი კი, ეროვ­ნულ სიმ­ფო­ნი­ურ ორ­კესტრთან, გი­ორ­გი ცა­გა­რელ­თან და ბექა გო­ჩი­აშ­ვილ­თან ერ­თად სრულ­დე­ბა. ჩემი აზ­რით, სა­ინ­ტე­რე­სო ვე­რი­სი­ე­ბი შევ­ქმე­ნით და მო­უთ­მენ­ლად ვე­ლით, რომ ყვე­ლამ მო­ის­მი­ნოს და შეგ­ვა­ფა­სოს.

- რო­გო­რი აღ­მოჩ­ნდა შენ­თვის ბერკლის პრეს­ტი­ჟუ­ლი მუ­სი­კა­ლუ­რი სას­წავ­ლე­ბე­ლი. რა მი­ი­ღე იქ ისე­თი, რა­საც თუნ­დაც ჩვე­ნი კონ­სერ­ვა­ტო­რია ვერ მოგ­ცემ­და?

- ჯაზ-ვო­კა­ლის­ტი ვარ, ცნო­ბი­ლია, რომ ჯა­ზის შეს­წავ­ლა ყვე­ლა­ზე უკეთ ამე­რი­კა­შია შე­საძ­ლე­ბე­ლი. იქ წას­ვლა ამი­ტო­მაც გა­დავ­წყვი­ტე. ვიდ­რე გა­ვემ­გზავ­რე­ბო­დი, ვო­კა­ლის­ტო­ბას სა­ო­პე­რო მი­მარ­თუ­ლე­ბით ვფიქ­რობ­დი, ეს სა­ბო­ლო­ოდ რომ გა­და­მე­წყვი­ტა, ნამ­დვი­ლად არ­სად წა­ვი­დო­დი. ჩემი აზ­რით, ერთ-ერთი სა­უ­კე­თე­სო სკო­ლა გვაქვს სა­ქარ­თვე­ლო­ში და სა­უ­კე­თე­სო პე­და­გო­გე­ბი გვყავს.

მოკ­ლედ, რად­გან ჯა­ზის შეს­წავ­ლა გა­დავ­წყვი­ტე, ამე­რი­კა­ში პრო­ფე­სი­ის და­სა­უფ­ლებ­ლად წა­ვე­დი. ისე მოხ­და, რომ ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა და სა­ოც­ნე­ბო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მოვ­ხვდი. რა მო­ლო­დი­ნიც მქონ­და ნა­ხევ­რად გა­მი­მარ­თლდა, ნა­ხევ­რად - არა. ბერკლი­ში ყო­ველ დღე სა­ო­ცარ ადა­მი­ა­ნებ­თან მი­წევს ურ­თი­ერ­თო­ბა, ასე­ვე იქ ჩა­მო­სულ გე­ნი­ა­ლურ მუ­სი­კო­სებ­თან, ვის კონ­ცერ­ტებ­სა და მას­ტერკლა­სებ­ზე დას­წრე­ბაც შე­მიძ­ლია და პი­რა­დად გა­სა­უბ­რე­ბაც.

იქ სას­წავ­ლებ­ლად დიდი შრო­მაა სა­ჭი­რო, რად­გან დიდი კონ­კუ­რენ­ცი­აა... ამას­თა­ნა­ვე, არის პა­ტარ-პა­ტა­რა იმედ­გაც­რუ­ე­ბე­ბიც. ეს ბერკლი­ში კი არა, ყველ­გან ასეა, ნე­ბის­მი­ე­რი პრო­ფე­სი­ის და­უფ­ლე­ბი­სას. სა­ერ­თოდ, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს სწავ­ლა - თე­ო­რი­უ­ლი სა­კი­თხე­ბის, ის­ტო­რი­ის, ფსი­ქო­ლო­გია-ფი­ლო­სო­ფი­ის, რაც ნე­ბის­მი­ერ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში აუ­ცი­ლე­ბე­ლია და რაც ჩემ­თვის სა­სი­ა­მოვ­ნო პრო­ცე­სია. შე­სა­ბა­მი­სად, იქ ცხოვ­რე­ბა და სტუ­დენ­ტუ­რი გა­მოც­დი­ლე­ბა ალ­ბათ, ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე კარ­გად გა­მახ­სენ­დე­ბა.

- და გა­მო­გად­გე­ბა კი­დეც... მუდ­მი­ვად დედ-მა­მის სი­ახ­ლო­ვეს მყო­ფი გო­გო­ნა, პა­ტა­რა ქვეყ­ნი­დან უცებ დიდ ამე­რი­კა­ში წახ­ვე­დი. და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ცხოვ­რე­ბის­თვის მზად იყა­ვი? რო­გორ შე­ე­გუე იქა­უ­რო­ბას?

- იმის მი­უ­ხე­და­ვად, რომ ჩემი მშობ­ლე­ბი მუდ­მი­ვად აქ­ტი­უ­რად იყ­ვნენ ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ჩარ­თუ­ლი, მაძ­ლევ­დნენ იმის ფუ­ფუ­ნე­ბას, რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი. ვიდ­რე იქ წა­ვი­დო­დი, აქ კვინ­ტეტ­ში ვმღე­რო­დი, სულ ვმოგ­ზა­უ­რობ­დით, გვქონ­და გა­და­ღე­ბე­ბი, ჩა­წე­რე­ბი, ამი­ტომ, ჩემ­თვის ეს გრა­ფი­კი და რე­ჟი­მი არ არის უცხო...

მთე­ლი ბავ­შვო­ბა რაც მახ­სოვს, დე­და­ჩემს და მა­მა­ჩემს ეს მიდ­გო­მა ჰქონ­და, რომ შვი­ლებს ყო­ველ­თვის, რო­გორც უფ­როს ადა­მი­ა­ნებს, ისე მოგ­ვმარ­თავ­დნენ, რო­დე­საც რა­ღაც სა­კი­თხი იყო გა­და­საჭ­რე­ლი, 10 წლის ასაკ­შიც კი აზრს მეც მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ. მა­შინ შე­იძ­ლე­ბა ამას ვერ ვაც­ნო­ბი­ე­რებ­დი, რა­საც ახლა სა­თა­ნა­დოდ ვა­ფა­სებ. მოკ­ლედ, და­მო­უ­კი­დებ­ლად ცხოვ­რე­ბა გა­მი­ჭირ­და-მეთ­ქი, რომ ვთქვა, მო­გა­ტყუ­ებთ. თა­ვი­დან ცხა­დია, მქონ­და კულ­ტუ­რუ­ლი შოკი, არც ის იყო მარ­ტი­ვი, მუდ­მი­ვად იმ ენა­ზე მე­ლა­პა­რა­კა, რო­მე­ლიც ჩემ­თვის მშობ­ლი­უ­რი არ არის, მაგ­რამ ამის დაძ­ლე­ვა შე­საძ­ლე­ბე­ლია.

წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, აქ ჩა­მოს­ვლა ბევ­რად გა­მი­ჭირ­და, ვიდ­რე იქ ყოფ­ნა... იქ ცხოვ­რე­ბამ პი­როვ­ნუ­ლად ძა­ლი­ან შემ­ცვა­ლა, გარ­და იმი­სა, რომ მუ­სი­კა­ლუ­რა­დაც გა­ვი­ზარ­დე.

- მინ­და, "ანა-ბანა“ გა­გახ­სე­ნო, პრო­ექ­ტი, რომ­ლის ერთ-ერთი სე­ზო­ნი მო­ი­გე და რო­მელ­მაც შენს მუ­სი­კა­ლურ კა­რი­ე­რას სა­ფუძ­ვე­ლი ჩა­უ­ყა­რა...

- ეს ჩემი ცხოვ­რე­ბის პირ­ვე­ლი ეტა­პი იყო, ტრამ­პლი­ნი ჯა­დოს­ნურ სამ­ყა­რო­ში... მა­ნამ­დე სა­ერ­თოდ არა­ვინ იცო­და ჩემს ოჯახ­ში რომ ვმღე­რო­დი, არც მე ვი­ცო­დი... მაგ­რამ ისე მოხ­და, რომ ჩემს ერთ-ერთ და­ბა­დე­ბის დღე­ზე ბავ­შვე­ბი ვთა­მა­შობ­დით და ვი­დეო გა­და­მი­ღეს, რო­მე­ლიც ინ­ტერ­ნეტ­ში აიტ­ვირ­თა, რა­საც შემ­დგომ ჩემი ბუ­ლინ­გი მოჰ­ყვა მო­ტი­ვით, რომ ვერ ვმღე­რი და უნი­ჭო ვარ. 10 წლის ვი­ყა­ვი და ჩემი ხა­სი­ა­თი სწო­რედ მა­შინ გა­მო­ვა­ჩი­ნე - ვთქვი, ეს ასე არ არის, მიყ­ვარს სიმ­ღე­რა და შე­მიძ­ლია კი­დეც! დე­და­ჩემს და მა­მა­ჩემს ვუ­თხა­რი, "ანა-ბა­ნა­ზე“ უნდა გა­ვი­დე-მეთ­ქი. სა­სა­ცი­ლოდ არ ეყოთ. არას­დროს მიმ­ღე­რია და არც მქონ­და ამის მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩვენს ოჯახ­ში ხე­ლოვ­ნე­ბის - თე­ატ­რის, ლი­ტე­რა­ტუ­რის, მუ­სი­კის პა­ტი­ვის­ცე­მა სულ იყო და ამ გა­რე­მო­ში ვიზ­რდე­ბო­დი.

- მოკ­ლედ, მუ­სი­კის მი­მართ ინ­ტე­რე­სი 10 წლის ასა­კამ­დე არას­დროს გა­მო­გივ­ლე­ნია...

- არა, ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა მინ­დო­და... მა­მა­ჩემ­მა ჩემი სურ­ვი­ლის შე­სა­ხებ რომ გა­ი­გო, გა­ი­ცი­ნა და ქალ­ბა­ტონ მა­რი­ნა ბე­რი­ძეს­თან და­რე­კა, - ანა მოვა შენ­თან, უთხა­რი, რომ სმე­ნა არ აქვს და უკან გა­მო­უშ­ვი, ამის სცე­ნა­ზე დად­გო­მა სად შე­მიძ­ლი­აო...

არას­დროს არა­ფერ­ზე მი­ნერ­ვი­უ­ლია ისე, რო­გორც იმ დღეს მა­რი­ნა ბე­რი­ძეს­თან რომ მი­ვე­დი. ვხვდე­ბო­დი, რომ რა­ღაც დიდი ამ­ბა­ვი უნდა გა­და­წყვე­ტი­ლი­ყო. მა­რი­ნას ბავ­შვო­ბი­დან ვიც­ნობ, მა­მა­ჩე­მის და სა­ერ­თოდ, ჩვე­ნი ოჯა­ხის ახლო მე­გო­ბა­რია. რომ მო­მის­მი­ნა, თვალ­ზე ცრემ­ლე­ბი მო­ად­გა და სხვა ოთახ­ში გა­ვი­და. და­ვი­ძა­ბე, ვი­ფიქ­რე, - ეტყო­ბა, ისე ცუ­დად ვიმ­ღე­რე, რომ არ იცის, რო­გორ მი­თხრას და მა­მა­ჩემს ურე­კავს-მეთ­ქი, მერე გა­მო­ვი­და და მი­თხრა, - "ანა-ბა­ნას“ კას­ტინგზე გე­ლო­დე­ბიო...

მერე მუ­სი­კა­ში პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი გა­დავ­დგი სა­ო­ცარ მუ­სი­კო­სებ­თან - ლე­ვან დე­ი­სა­ძეს­თან, პა­ა­ტა ან­დრი­ა­ძეს­თან ერ­თად, რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი ცო­ცხალ ბენდთან მქონ­და. ჩემი ვო­კა­ლის სა­უ­კე­თე­სო პე­და­გო­გე­ბი არი­ან - მა­ნა­ნა მორ­ჩი­ლა­ძე და ჩაჩი, რომ­ლებ­მაც მას­წავ­ლეს, თუ რო­გორ უნდა სცე პა­ტი­ვი ბგე­რას და რო­გორ მო­ე­პყრა. მთა­ვა­რი სა­ძირ­კვე­ლი მა­ნა­ნა მორ­ჩი­ლა­ძემ შე­მიქ­მნა. ისე მოხ­და, რომ "ანა-ბა­ნას“ გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი გავ­ხდი და, რო­გორც უკვე ვთქვით, ასე და­ი­წყო ჩემი კა­რი­ე­რა.

- ანა, მა­მა­სა­ვით შენც "დოის" გე­ძა­ხი­ან?..

- კი, მა­მა­ჩე­მი "დოია“, მე "ანა დოი“ ვარ, ჩემი ძმაც "დოია“, მა­მი­და­ჩე­მიც, რო­მე­ლიც დრა­მა­ტურ­გია... რა­ღაც ასე გა­მო­ვი­და...

- ცნო­ბი­ლი რე­ჟი­სო­რის და­ვით დო­ი­აშ­ვი­ლის შვი­ლი ხარ. ამას რა და­დე­ბი­თი და უარ­ყო­ფი­თი მხა­რე­ე­ბი ახ­ლავს?

- ბევ­რს ჰგო­ნია, რომ ამ ყვე­ლა­ფერს ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში რა­ღაც სიმ­ძი­მე მო­აქვს. არა­და, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად პი­რი­ქით არის. ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ასა­კი­დან ვუ­ყუ­რებ მა­მა­ჩემს, გა­მუდ­მე­ბუ­ლად რო­გორ შრო­მობს, მთე­ლი დღე მისი გო­ნე­ბა მხო­ლოდ საქ­მე­ზეა მი­მარ­თუ­ლი, მსა­ხი­ო­ბია ბა­ბუ­ა­ჩე­მი - ვაჟა გე­ლაშ­ვი­ლი, მისი რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი სახ­ლშიც მი­ნა­ხავს. მა­მი­და­ჩე­მი, მა­ნა­ნა, რო­გორც უკვე ვთქვი, დრა­მა­ტურ­გია. ჩემ­თვის ეს გა­რე­მო მშობ­ლი­უ­რი და ბუ­ნებ­რი­ვი იყო ყო­ველ­თვის და არის. არ ვართ ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­უ­ლი ოჯა­ხი.

- რას გუ­ლის­ხმობ?

- მა­გა­ლი­თად, ბავ­შვი სკო­ლა­ში რომ მი­დის, მა­მამ უნდა მი­იყ­ვა­ნოს, მაგ­რამ ჩვენ­თან ასე არ ხდე­ბო­და და არც მქო­ნია ამის მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა, - მირ­ჩევ­ნია, მა­მა­ჩემ­მა აკე­თოს ის, რაც მას, ჩემი აზ­რით, ძა­ლი­ან კარ­გად გა­მოს­დის, ვიდ­რე ის, რომ ჩემს სკო­ლის ღო­ნის­ძი­ე­ბას და­ეს­წროს. ამით არც მე შე­მე­მა­ტე­ბა რამე და არც - მას... მა­მას ყო­ვე­ლი დღის გა­თე­ნე­ბა თა­ვი­სი საქ­მის გამო უხა­რია.

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ერ­თმა­ნეთ­თან დიდ დროს ვერ ვა­ტა­რებთ, ყო­ველ­თვის ვი­ცით, ერ­თმა­ნე­თის ცხოვ­რე­ბა­ში რა ხდე­ბა. სიყ­ვა­რუ­ლის თა­ვი­სე­ბუ­რი გა­მო­ხა­ტუ­ლე­ბა გვაქვს. ამი­ტომ ჩემ­თვის დათო დო­ი­აშ­ვი­ლის შვი­ლის ამ­პლუა, პირ­ველ რიგ­ში, სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლოა, ძა­ლი­ან მი­ხა­რია და ამით ვა­მა­ყობ. გარ­და იმი­სა, რომ დათო ხე­ლო­ვა­ნია, არის სა­ო­ცა­რი ადა­მი­ა­ნი, ყვე­ლა ჩემი მე­გობ­რის­თვის კარ­გი მრჩე­ვე­ლი, ისი­ნი მას აზრს ხში­რად ეკი­თხე­ბი­ან. რა თქმა უნდა, ეს მე­ა­მა­ყე­ბა. რო­გორც ახერ­ხებს, ჩვენ­თან ერ­თად არის და ცდი­ლობს, ახალ თა­ო­ბას ისე­თი მუხ­ტი მის­ცეს, რაც ბევრ რა­მის გა­კე­თე­ბა­ზე სტი­მულს მოგ­ვცემს, ში­შებს და კომ­პლექ­სებს მოგ­ვიხ­სნის...

- დედა - ქეთი ენ­დე­ლა­ძე, ვიცი, რომ მუდ­მი­ვად თქვენ­ზე ზრუ­ნავს და არც არას­დროს უმუ­შა­ვია.

- დედა მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ჩვენს გვერ­დი­თაა, არ მუ­შა­ობს. ყველ­გან მას დავ­ყავ­დით... სა­ო­ცა­რი ზრუნ­ვა შე­უძ­ლია, დიდი სიყ­ვა­რუ­ლის, და­დე­ბი­თი მუხ­ტის და ენერ­გი­ის ადა­მი­ა­ნია. მისი ასე­თი გან­წყო­ბა გან­სა­ზღვრავს იმას, რომ ყო­ველ­თვის ყველ­გან კომ­ფორ­ტი გვაქვს.

ყვე­ლას ვუ­სურ­ვებ, მშობ­ლებ­ში ისე გა­უ­მარ­თლოს, რო­გორც მე გა­მი­მარ­თლა. თან, ქეთო არის ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ფერ­ზე წინ­სწრე­ბით ფიქ­რობს, მა­გა­ლი­თად, ყველ­გან ვიყო კარგ ფორ­მა­ში და ა.შ. მოკ­ლედ, ჩემი რთუ­ლი ხა­სი­ა­თის შემ­სუ­ბუ­ქე­ბას ცდი­ლობს. მე და მამა შინ 2 "ბომ­ბი“ ვართ, იმი­ტომ, რომ ორი­ვე ძა­ლი­ან ენერ­გი­უ­ლე­ბი ვართ, ყვე­ლა­ფე­რი გვინ­და, რომ გუ­შინ გვქონ­დეს გა­კე­თე­ბუ­ლი, - მაქ­სი­მა­ლის­ტე­ბი ვართ. დე­და­ჩე­მი ამის ფონ­ზე რა­ნა­ი­რად ახერ­ხებს ლა­ვი­რე­ბას, წარ­მოდ­გე­ნა არ მაქვს. ჩემი ძმა თე­მუ­რი და პა­ტა­რა დარო, რო­მე­ლიც 6 წლის ხდე­ბა, ძა­ლი­ან მშვი­დე­ბი არი­ან.

თე­მუ­რი თა­ვის თა­ვის ადა­მი­ა­ნია, ჩაფ­ლუ­ლია მა­თე­მა­ტი­კა­ში, ბიზ­ნეს­ში, მეც­ნი­ე­რე­ბა იზი­დავს. დედა, ხომ ვამ­ბობ, ყვე­ლას ხა­სი­ა­თი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ახერ­ხებს მოგ­ვერ­გოს და მას ამის­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი ძა­ლის­ხმე­ვა სჭირ­დე­ბა.

- წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ხარ, ბევ­რს მი­აღ­წიე. მა­მა­შე­ნი დათო დო­ი­აშ­ვი­ლი რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, ამ­დენს შეძ­ლებ­დი?

- ამა­ზე ბევ­რს ვფიქ­რობ და გე­ტყვით, რომ არ გავ­ჩე­ნი­ლი­ყა­ვი იქ, სა­დაც გავჩნდი და იმ ოჯახ­სა და გა­რე­მო­ში არ გავზრდი­ლი­ყა­ვი, ალ­ბათ მე მე არ ვიქ­ნე­ბო­დი. ჩემი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა იყო - ნი­კო­ლოზ რაჭ­ვე­ლი, ნატო მე­ტო­ნი­ძის ხმა, სა­ო­ცარ მსა­ხი­ო­ბებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, თე­ატ­რში სი­ა­რუ­ლი, - ეს ყვე­ლა­ფე­რი რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, ვი­მე­ო­რებ, ყვე­ლა­ფე­რი სხვა­ნა­ი­რად იქ­ნე­ბო­და.

- "ფე­ის­ბუქ­ზე“ ბახ­ვა ბრეგ­ვა­ძემ გა­ავ­რცე­ლა ვი­დეო, რო­მელ­შიც შენი კი­დევ ერთი უნა­რი გა­მოვ­ლინ­და, ეს არის იმი­ტა­ცია. პა­რო­დი­ის ობი­ექ­ტი სკო­ლის მას­წავ­ლე­ბე­ლია. ვი­დე­ოს სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში და­დე­ბი­თი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა...

- ეს ვი­დეო ბახ­ვამ თა­ვის ინი­ცი­ა­ტი­ვით ატ­ვირ­თა, არ ვი­ყა­ვი მომ­ხრე, რომ გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი­ყო. ჩემი არც ერთი სკო­ლის პე­და­გო­გი ასე­თი არ ყო­ფი­ლა და არც ეს ქა­ლია ცუდი, რა­ღაც­ნა­ი­რად საყ­ვა­რე­ლი ქალ­ბა­ტო­ნია. ის ჩემი მო­გო­ნი­ლი პერ­სო­ნა­ჟია, სა­ხე­ლად: ლალი მე­ბუ­კე.

სა­ო­ცა­რი პე­და­გო­გე­ბი მყავ­დნენ, კონ­კრე­ტუ­ლად, არა­ვის პა­რო­დია არ გა­მი­კე­თე­ბია. ასე­თი საყ­ვა­რე­ლი ქა­ლე­ბი არ­სე­ბო­ბენ. მი­ხა­რია, თუ და­დე­ბი­თად აღიქ­ვეს ვი­დეო, მაგ­რამ არ მინ­და, რომ ჩემი სათ­ქმე­ლი ეს იყოს, მსა­ხი­ობ­მა უფრო ღი­რე­ბუ­ლი რამ უნდა წარ­მო­ად­გი­ნო, მაგ­რამ ეს სა­ხუ­მა­როდ ჩა­ი­წე­რა. მე­გობ­რე­ბი რომ ვიკ­რი­ბე­ბით, ასე­თი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი გვყავს ხოლ­მე და ჩვენს წრე­ში ასე ვერ­თო­ბით. ვამ­ბობ ხოლ­მე - ვარ სამი ადა­მი­ა­ნი: ერთი ანა თბი­ლის­ში, მე­ო­რე, რო­მე­ლიც ამე­რი­კა­შია და მე­სა­მე - როცა გან­ტვირ­თვა მინ­და, ვარ ლალი მე­ბუ­კე, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლია.

- სა­მო­მავ­ლო გეგ­მებ­ზე რას გვე­ტყვი...

- პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში ყვე­ლას შეგ­ვეც­ვა­ლა გეგ­მე­ბი. ახლა მო­უთ­მენ­ლად ვე­ლო­დე­ბი მა­მა­ჩე­მის ახა­ლი თე­ატ­რის გახ­სნას, მარ­თლა სა­ო­ცა­რი სივ­რცე გა­მო­ვი­და. გარ­და იმი­სა, რომ თე­ატ­რია და სცე­ნაა, იქ თა­ნა­მედ­რო­ვე ტექ­ნო­ლო­გი­ით აღ­ჭურ­ვი­ლი ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო პრო­ექ­ტი მზად­დე­ბა, ასე­ვე არის ერ­თგვა­რი სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო ცენ­ტრი, ბიბ­ლი­ო­თე­კა, სა­დაც ლი­ტე­რა­ტუ­რის წა­კი­თხვაც იქ­ნე­ბა შე­საძ­ლე­ბე­ლი. ასე რომ, დათო ძა­ლი­ან სა­ჭი­რო საქ­მის კე­თე­ბას იწყებს. ძა­ლი­ან მი­ხა­რია და ამ ყვე­ლა­ფერს დიდი ინ­ტე­რე­სით ვე­ლო­დე­ბი. გარ­და ამი­სა, მალე ინო­ლას კონ­ცერ­ტიც გვექ­ნე­ბა. შემ­დეგ კი უკვე წა­ვალ ამე­რი­კა­ში ჩემს უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, რომ ბო­ლომ­დე მი­ვიყ­ვა­ნო საქ­მე, რო­მე­ლიც დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით და­ვი­წყე.