"მკითხა: სიზმარი რომ ნახე, სად იჯდა ჩემი ბიჭიო... მერე მივიდა და დაფიქრებული დასცქეროდა იმ ნანგრევებს" - თემურ წიკლაურზე მეგობრები უცნობ და ემოციურ ისტორიებს იხსენებენ

თემურ წიკლაურის, "ქართული სცენის არწივის" გარდაცვალებამ მთელ საქართველოს დასწყვიტა გული. ნაცნობი თუ უცნობი ამის გამო დიდ მწუხარებას გამოთქვამს. მის ახლობლებს ძალიან უჭირთ თემურ წიკლაურზე წარსულში საუბარი, თუმცა AMBEBI.GE სცენის ვარსკვლავის რამდენიმე მეგობარს დაუკავშირდა და მისი, როგორც მუსიკოსისა და როგორც მეგობრის გახსენება სთხოვა...

რამაზ ბლუაშვილი, რეჟისორი, მკვლევარი:

„ვინც თემურ წიკლაურს იცნობდა, იცის, რომ ძალიან დიდი გულის ადამიანი იყო. საოცარი სითბოთი იცოდა შეხვედრა, რაც არ უნდა ცუდი დღე გქონოდა, მასთან შეხვედრა დღეს გაგილამაზებდა... ჩემს გვერდზე გამოვაქვეყნე მისი ფოტოები, რომელიც მაშინ გადავუღე, როდესაც მასთან, ჩემს სტუდიაში ინტერვიუ ჩავწერეთ. მერე ვთხოვე, ფოტოებს გადაგიღებთ-მეთქი, ოღონდ, ისაუბრეთ, რაღაცები მომიყევით და ისე ვიმუშავებ-მეთქი. კი არ მესაუბრებოდა, მეჩხუბებოდა - რად გინდა ჩემი ფოტოები, მეც ახლა დიდი ვინმე მნახეო - ეს ჩანს კიდეც ფოტოებში.

ასე დარჩა ჩემს კადრებში ამ საოცრად კეთილი, კაცთმოყვარე ადამიანის პორტრეტები. მას ყველა უყვარდა და იმიტომაც არის, რომ ახლა მთელი საქართველო ფეხზე დგას...

შეიძლება, ბევრი პირადად არ იცნობდა, მაგრამ მისი თითოეული სიმღერა, ასევე "ფიროსმანიდან" ცნობილი არიის შესრულებისას თვალს მორეული ნამდვილი ცრემლი, საქართველოს არ ავიწყდება და ყოველთვის ემახსოვრებათ.

"ივერიელებს" წლებია, ვიცნობ, მათთან დიდი ხნის ურთიერთობა, მეგობრობა მაკავშირებს. არაერთხელ ვყოფილვართ კონცერტებზე, მეგობრულ გარემოში, კულისებს მიღმა, კულისებიდან მხარი დაგვიჭერია, გვისაუბრია - მთელი ცხოვრება ასე მოვდივართ. თემურ წიკლაურის გარდაცვალებამ გული უზომოდ გვატკინა" - გვითხრა რამაზ ბლუაშვილმა.

დათო ოქიტაშვილი, "კულტურის პალატის" ხელმძღვანელი:

- თემური არაჩვეულებრივი ადამიანი იყო. შვილის გარდაცვალების გამო, ყველაფერთან ერთად, დიდ სევდას და მწუხარებას ატარებდა. იმ მძიმე დღეებში სცენაზე გასულს კი მაყურებელი ფეხზე დაუდგა... ხალხმა ტრაგედია გადაატანინა...

დაუვიწყარია მისი ვარსკვავის გახსნის დღეც, უბედნიერესი იყო, მადლობას იხდიდა, თვალები უბრწყინავდა... უნიჭიერეს, უნიკალურ თემურზე წარსულში საუბარი მიჭირს... გული იმაზეც მტკივა, რომ ეს ადამიანი რამდენჯერმე წინასწარ "მოკლეს". გადაუმოწმებელი ინფორმაციის გავრცელებამ ოჯახს დიდი ტკივილი მიაყენა. უძიმესი იყო...

მისი გარდაცვალებით, ეპოქა დამთავრდა "ივერიაში". აღარც ალექსანდრე ბასილაიაა და ახლა უკვე აღარც თემური. ასეთი ადამიანების ჩანაცვლება კი, იშვიათობაა - ისინი საუკუნეში ერთხელ იბადებიან.

არასოდეს დამავიწყდება ჩემი მასთან ურთერთობის კიდევ ერთი ეპიზოდი, რომელიც თვითონ ტრადიციად აქცია. თოვლი რომ მოვიდოდა, დამირეკავდა - ოქიტ, მოემზადე, ინდაურის საჭმელად უნდა წაგიყვანოო. თურმე, ინდაური თოვლს პირს რომ დაადებს, მისი ხორცი საუკეთესო გემოსია. ამიტომ, რამდენიმე წელი თოვლი რომ მოვიდოდა, ერთ-ერთ ოჯახს ვსტუმრობდით. ასეთი ურთიერთობა გვქონდა მე და ბატონ თემურს, რომელიც სამწუხაროდ დამთავრდა...

მამუკა ონაშვილი, მომღერალი:

- საქართველომ დაკარგა უნიჭიერესი ხელოვანი და დიდებული ადამიანი და ყველას ვუსამძიმრებ!

თემურ წიკლაური ჩემი მეგობარი იყო, მანამდე მამაჩემთან მეგობრობდა, მოკლედ, ძალიან ახლოს ვიყავით. ვის არ უყვარდა თემური? ყველას! მე ბედნიერი ვარ, რომ მქონდა მასთან სცენაზე და სცენის მიღმა ურთიერთობის საშუალება. მისი გარდაცვალების ამბავმა ძალიან დამანაღვლიანა. ძია ძალიან მიყვარდა... "ივერიელები" და ჩვენ, ფილარმონიაშიც, ვინც მას იცნობდა, ყველა "ძიას" ეძახდა... ამ ვერაგმა ვირუსმა რა ქნა, რამდენი ადამიანი იმსხვერპლა, არადა, ძია პატარა ბიჭივით მხნე იყო, გინდ სცენაზე, გინდ - სცენის მიღმა... გული მტკივა...

თინა ნაცვლიშვილი, მუსიკოლოგი და სიმღერების ტექსტების ავტორი:

- თემურ წიკლაური ძმად მყავდა მიღებული. ეს არ იყო უბრალო მეგობრობა, ოჯახებით ვიყავით დაკავშირებული. ლილი ზღვაური, თემურის მეუღლე, "ივერიის" მერე რომანსებით იყო გატაცებული და მისი აკომპანიატორი გახლდით, ამიტომ ხშირად მივდიოდი მათთან სარეპეტიციოდ. თემური დაგვიჯდებოდა და გვისმენდა. გვაცინებდა, ხუმრობდა...

საშინელი, ბნელი 90-იანების პერიოდში ჩემს ოჯახს სერიოზული პრობლემა დაუდგა - ჩემი მეუღლის მძიმე ავადმყოფობა. ყოველდღიურად ვგრძნობდი თემურის გვერდში დგომას, მის თანაგრძნობას... ერთხელ ბორის შხიანმა დამიბარა, საქმე გამოგიჩნდა და სასწრაფოდ მოდიო. იქ თემური დამხვდა და მითხრა: შეგვიკვეთეს ბათუმზე სიმღერა და ტექსტი მაინცდამაინც შენი უნდათო. არ გამკვირვებია, რადგან თითქმის 20 წლის მანძილზე ბორისის სიმღერების ტექსტებს მე ვწერდი. გავედი გვერდით ოთახში და დავწერე. გადავეცი ტექსტი შხიანს, რომ მუსიკა შეექმნა და წამოსვლას რომ ვაპირებდი, თემური წამოხტა: უიი, სულ დამავიწყდა, ეს ჰონორარი შენთან გამომატანესო... გადავირიე, როგორ-მეთქი, მაგრამ დამამშვიდა, აბა, ამისთვის ცალკე ხომ არ ჩამოვლენო?!

გავიდა წლები, მე და ბორისი შევხვდით, ვსაუბრობდით და უცებ ის სიმღერა გამახსენდა. ვთხოვე, მოესმენინებინა, მაგრამ სიცილით მოკვდა: რა სიმღერა, რის სიმღერა? დახმარება უნდოდა, შენი მდგომარეობიდან გამომდინარე, იცოდა, რომ თავზე დაგვამხობდი და ასე შემოგაპარეთო...

...მახსენდება, მძიმე ოპერაციის შემდეგ სახლში რომ გამომიყვანეს, თემური და ლილი მოვიდნენ სანახავად. არ ელოდა, ასეთ მდგომარეობაში ჩემს ნახვას და უცებ მეუბნება: რა გავაკეთო, რომ ხასიათზე მოგიყვანო, თუ გინდა, გიცეკვებ! - და ამხელა კაცმა ბუქნაობა დაიწყო...

ერთი ამბავი კი მართლა საოცრება იყო: 2 წლის წინ, ოქტომბერში, ჩემი გარდაცვლილი გოგონა და თემურის გიორგი დამესიზმრნენ, შუამთის მონასტრის ეზოში იდგნენ. მარიამმა მთხოვა - ბრინჯი, ვაშლი და შაქარი ამოიტანეთ დედაოებთანო. გავახილე თვალები, ვერ ვიჯერებდი, ის სიზმარი იყო თუ არა. ლილისთან დავრეკე, თემური ბათუმში იყო, რომ გაიგო, მაშინვე წამოვიდა. მეორე დღესვე საბარგული დავტვირთეთ და წავედით. თბილისს რომ გავცდით, ისეთი ნისლი იყო, რომ თემურმა დააპირა არა გომბორის მხრიდან, არამედ გურჯაანზე მოევლო, მაგრამ მერე თქვა, უფალი გვცდის ალბათო. გომბორის უღელტეხილზე ავედით თუ არა, საოცრება მოხდა, გაქრა ნისლი და მოწმენდილ ცაზე მზემ გამოიხედა. თემურმა პირჯვარი გადაიწერა - უფალმა გვისმინაო.

კარგა ხანს ვისხედით მონასტრის ეზოში, ვსაუბრობდით. მერე ჩუმად მკითხა: სიზმარში რომ ნახე, სად იჯდა ჩემი ბიჭიო? ვუჩვენე ის ადგილი, ნანგრევივით რომ იყო. მერე მივიდა და ცოტა ხანს დაფიქრებული დასცქეროდა იმ ნანგრევს... ახლა კი წავა თავის უდროოდ წასულ ვაჟთან და ჩაეხუტება... თემურ წიკლაურმა ჩემს გულში უდიდესი ჭრილობა დატოვა, რომელსაც ვერასოდეს მოვიშუშებ...

დათო არჩვაძე, მუსიკოსი:

- წლების წინ, ამერიკაში ყოფნისას, საქართველოს გარეშე ყოფნამ, ქვეყნის მონატრებამ ჩემში განსაკუთრებული მუსიკალური თემა წარმოშვა. მეუღლემ რომ მოისმინა, - ეს სიმღერა თემურ წიკლაურისააო. მისი და ჩემი, როგორც ავტორის იდეა დაემთხვა. გადავწყვიტე, საქართველოში რომ ჩამოვიდოდი, ბატონი თემურისთვის აუცილებად შემეთავაზებინა. სიმღერა "მოვა სიკვდილი ოხერი, მოვა და შამომაკვდება" ფანტასტიკურ თემურ ჩალაბაშვილის ტექსტზე შევქმენი.

მოკლედ, დიდი ემოციით და სრულყოფილად შექმნილი სიმღერით რომ ჩამოვედი, ჩემთვის საფიცარ და საამაყო ქართველს, მომღერალს, სასწაულ ადამიანს (ადამიანს ხაზს გავუსვამ) პატარა ბავშვივით უბრალოს, პოზიტიურს, ახალგაზრდულს, თანამედროვეს, შიშით და კანკალით მოვასმენინე. როცა ამხელა ბუმბერაზ მომღერალს ასმენინებ, სურვილი გაქვს, მანაც ისე გაითავისოს, როგორც შენ შექმენი მისთვის... მოკლედ, მოვასმენინე და ცრემლები წამოუვიდა. ის ცრემლები ჩემი სიმღერის იმხელა შეფასება იყო, მივხვდი, რომ ნამუშევარი შედგა.

მეორე დღეს უკვე რეპეტიცია გავიარეთ და სტუდიაში ჩავწერეთ. მე როიალთან ვიჯექი და ის მღეროდა, მაგრამ სამწუხაროდ, ამ პატრიოტულმა სიმღერამ ტელევიზიების ინტერესი ნაკლებად გამოიწვია. ალბათ მისი შესაბამისი გასაჯაროება მომღერლის გარდაცვალების შემდეგ მოხდება. ასე რომ პრემიერა არ გვქონია... ძალიან ვნანობ, რომ სიმღერის ჩაწერის პროცესი ჩემთვის სამახსოვროდ არ გადავიღე, ვიდეო რომ დამრჩენოდა...

ბესო ჩუბინიძე, ჟურნალისტი:

- ბოლო 12 წელიწადია, თემურ წიკლაურთან ძალიან ახლოს ვიყავი, ხშირად გვიწევდა ერთად ყოფნა. ის იყო კაცი, რომელიც ჩემი ძმაც იყო, მეგობარიც, ახლობელიც, ძმაკაციც, მასწავლებელიც და მესაიდუმლეც. სალაპარაკოც ბევრი გვქონდა... რამდენი რამ მახსენდება, მაგრამ გავიხსენებ მის უკანასკნელ ვიდეოინტერვიუს, რომელიც გასული წლის 8 დეკემბერს ჩავწერე და ჯერ არ გამომიქვეყნებია. ეს მოხდა მისი ბოლო კლიპის "ჰერიო ბიჭებოს" შემდეგ. ინტერვიუში ყველაზე საინტერესო მონაკვეთია, სადაც თემური ლაპარაკობს, რომ სიკვდილის არ ეშინია. ამას ხშირად იმეორებდა, ძალიან ძლიერი იყო. რომ გამოჯანმრთელდებოდა, "სიკვდილო, შენ რატომ აღარ კვდებიო" - ამაზე უნდა გადაგვეღო კლიპი...

საოცარ საბრძოლო განწყობაზე იყო. 75 წლის იუბილეზე გრანდიოზულ კონცერტსაც ვგეგმავდით ისე, როგორც პანდემიის პერიოდში რამდენიმე დიდი ლაივკონცერტი ჩავატარეთ, 100 000 მაყურებელი გვყავდა. ეს ყველაფერი მისაქციელში, მის აგარაკზე ხდებოდა, სადაც ბოლო დროს ცხოვრობდა, იქაურობას დიდ საკონცერტო დარბაზსაც კი ვეძახით... ყველაფერი ძალიან ცუდად დასრულდა, რასაც ძალიან განვიცდი და ვწუხვარ...

AMBEBI.GE-ს რედაქცია უსამძიმრებს თემურ წიკლაურის ოჯახს და მეგობრებს!

მთავარი ფოტო: რამაზ ბლუაშვილი, სერგო ედიშერაშვილი