პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში შექ­მნილ კრი­ზისს ადა­მი­ა­ნე­ბის ნა­წილ­მა რო­გორც შე­საძ­ლებ­ლო­ბას, ისე შე­ხე­და და ისე­თი საქ­მე­ე­ბის გა­კე­თე­ბაც კი შეძ­ლეს, მა­ნამ­დე შე­უძ­ლებ­ლად რომ მი­აჩ­ნდათ.

"ქარ­თუ­ლი ბრენ­დი­სა" და სა­ზო­გა­დე­ო­ბას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის სა­ა­გან­ტო "პრო­ფი­ლის" დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი, ჟურ­ნა­ლის­ტი მა­ნა­ნა გე­გი­ძე და მისი მე­უღ­ლე, ცნო­ბი­ლი რო­ბა­ის­ტი, მწე­რა­ლი და ჟურ­ნა­ლის­ტი ელ­გუ­ჯა მარ­ღია, არც მეტი არც ნაკ­ლე­ბი, ტყე­ში და­სახ­ლდნენ. პა­ტა­რა ქოხი აა­შე­ნეს და და­ამ­ტკი­ცეს, რომ თა­ნა­მედ­რო­ვე, სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვად აქ­ტი­ურ ადა­მინს, სამ­სა­ხუ­რებ­რი­ვი საქ­მე­ე­ბის დის­ტან­ცი­უ­რად, ტყი­და­ნაც უპ­რობ­ლე­მოდ მარ­თვა შე­უძ­ლია და ამა­ში შე­უძ­ლე­ბე­ლი არა­ფე­რია.

"რე­ა­ლო­ბა ისაა, რომ ჩვე­ნი ქოხი ტყე­შია და აქე­დან ვა­ხორ­ცი­ე­ლებთ ყვე­ლა საქ­მეს, რა­საც აქამ­დე თბი­ლის­ში ვა­კე­თებ­დით. მუდ­მი­ვად გვაქვს ონ­ლა­ინ ჩარ­თვე­ბი, შეხ­ვედ­რე­ბი, მო­ლა­პა­რა­კე­ბე­ბი. ამ­დე­ნად, ქო­ხი­დან ვუ­ძღვე­ბით ყვე­ლა­ფერს" - გვე­უბ­ნე­ბა მა­ნა­ნა გე­გი­ძე.

მათი ხის ქოხი და მიმ­დე­ბა­რე ტე­რი­ტო­რია ნამ­დვილ ზღა­პარს ჰგავს და ის სა­ო­ცა­რი გა­რე­მო სა­კუ­თა­რი ხე­ლით შექ­მნეს. ამ­ბო­ბენ, რომ მათი ხის ქოხი პო­ე­ტის ქო­ხია, რო­ბა­ი­ე­ბის ქოხი.

ასევე დაგაინტერესებთ

09:08 / 06-02-2021

"2 სმ-იც რომ არასწორად მომეზომა, ისეთი ვერ გამოვიდოდა..." - როგორ გამოიყურება ულამაზესი სახლი რაჭის ტყეში, რომელიც ცნობილმა დეკორატორმა 6 დღეში ააშენა

ეს ყვე­ლა­ფე­რი კი რო­გორც შე­ვი­ტყვეთ, სა­გუ­რა­მო­დან 14 კო­მეტრშია, მთა­ში, ზღვის დო­ნი­დან 1100 მ-ზე, ად­გილს კი ბუ­რი­ა­ნი ჰქვია. თბი­ლი­სი­დან სულ 45 კი­ლო­მეტ­რის სა­ვალ­ზეა.

"გად­მო­უხ­ვევთ ბუ­რი­ა­ნის­კენ და მდი­ნა­რე შეგ­ხვდე­ბათ, მერე კი უკვე უღ­რან ტყე­ში შე­მო­დი­ხართ, სა­ი­და­ნაც 2 კი­ლო­მეტ­რია ჩვე­ნამ­დე. ჩე­უ­ლებ­რი­ვი ტყის გზაა, სა­დაც სა­ა­გა­რა­კო და­სახ­ლე­ბა არც ისე მჭიდ­რო­დაა გაშ­ლი­ლი. ისე­თი გა­რე­მოა, რომ თა­ვის­თა­ვად რო­მან­ტი­კულ გან­წყო­ბას გიქ­მნის," - გვიყ­ვე­ბა ქალ­ბა­ტო­ნი მა­ნა­ნა.

- რო­დის და რო­გორ აღ­მოჩ­ნდით მანდ?

- 2011 წელს ასეთ ად­გილს ვე­ძებ­დი და სწო­რედ აქა­უ­რო­ბამ თა­ვი­სი სა­ო­ცა­რი და ხელ­შე­უ­ხე­ბე­ლი ბუ­ნე­ბით მომ­ხიბ­ლა. ბუ­რი­ა­ნი ნამ­დვი­ლი აღ­მო­ჩე­ნა იყო. თბი­ლი­სის შე­მო­გა­რენ­ში ასე თუ ისე ვიც­ნობ­დი ად­გი­ლებს, მაგ­რამ აქა­უ­რო­ბის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი ვი­ცო­დი, გა­ო­ცე­ბუ­ლი დავ­რჩი. თან, პირ­ვე­ლად რომ მოვ­ხვდი, შე­მოდ­გო­მა იყო და ტყე სხვა­დას­ხვაფ­რად იყო აფე­რა­დე­ბუ­ლი, სრუ­ლი სიმ­შვი­დე, სი­ჩუ­მე, ჩი­ტე­ბის ჭი­კ­ჭი­კი სუ­ფევ­და.

მოკ­ლედ, აქ ერთ-ერთი ად­გი­ლი იყი­დე­ბო­და და შე­ვი­ძი­ნეთ, სა­დაც მე და ელ­გუ­ჯამ სა­კუ­თა­რი ხე­ლით წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ბევ­რი რამ გა­ვა­კე­თეთ. მერე აქ შეკ­რე­ბებს ვა­წყობ­დით, ტრა­დი­ცი­ად მქონ­და დამ­კვიდ­რე­ბუ­ლი, შე­მოდ­გო­მით მე­გობ­რებს ვე­პა­ტი­ჟე­ბო­დი და სხვა­დას­ხვა ფე­რის ტი­ტე­ბის ბოლ­ქვებს ვრგავ­დით. სტუმ­რებს ტი­ლო­ებს, სა­ღე­ბა­ვებს, ფუნ­ჯებს ვახ­ვედ­რებ­დი და ვი­საც რა უნ­დო­და, ხა­ტავ­და... ამის მერე თან­და­თან ჩვე­ნი მე­გობ­რე­ბი­დან აქ ბევ­რს მო­უნ­და და­სახ­ლე­ბა და იყი­დეს კი­დეც სა­ა­გა­რა­კედ ად­გი­ლე­ბი...

- აქეთ თბი­ლი­სი­დან სა­ცხოვ­რებ­ლად წა­მოს­ვლა უკვე პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში გა­და­წყვი­ტეთ და ქო­ხის აშე­ნე­ბაც ამ პე­რი­ოდს უკავ­შირ­დე­ბა, ხომ?

- კი, ასეა. ეს ჩვე­ნი ხის ქოხი კი­დევ გან­სხვა­ვე­ბულ ად­გი­ლას არის, ჩვენს სახ­ლთან ახ­ლოს, ოღონდ, ოდ­ნავ ქვე­მოთ, ტყე­ში ჩავ­დი­ვართ...

- ქო­ხის აშე­ნე­ბის იდეა სა­ი­დან მო­ვი­და?

- ჩემი მე­უ­ღე პო­ე­ტია, მწე­რა­ლია, მისი საყ­ვა­რე­ლი მწე­რა­ლი კი ამე­რი­კე­ლი ჰენ­რი დე­ვიდ თო­როა, ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც სა­ცხოვ­რებ­ლად ტყე­ში გა­და­ვი­და, სა­დაც ქოხი აა­შე­ნა. ჰენ­რის ელ­გუ­ჯა მის სუ­ლი­ერ მო­ძღვარ­საც უწო­დებს... ეტყო­ბა, ამ ყვე­ლა­ფერ­მა მას­ზე გავ­ლე­ნა მო­ახ­დი­ნა და ტყე­ში აშე­ნე­ბულ ქოხ­ში ცხოვ­რე­ბის სურ­ვი­ლი გა­უჩ­ნდა...

პან­დე­მი­ი­სას აქ რომ ამო­ვე­დით, ცხა­დია, ქოხი ჯერ არ იყო აშე­ნე­ბუ­ლი და ტყე­ში აქ­ტი­უ­რი სი­ა­რუ­ლი და­ი­წყო, სა­კუ­თა­რი თა­ვის გა­მოც­დას ასე ცდი­ლობ­და. შეძ­ლებ­და თუ არა სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვად აქ­ტი­უ­რი ცხოვ­რე­ბის შემ­დეგ ტყე­ში და­სახ­ლე­ბუ­ლი, სირ­თუ­ლე­ე­ბის დაძ­ლე­ვას.

პირ­ვე­ლი ტალ­ღის დროს წიგ­ნი - "პან­დე­მია, ანუ მთა­ში ცხოვ­რე­ბა" და­წე­რა, რო­მე­ლიც გა­მო­სა­ცე­მად მზად არის. წიგნ­ში მსოფ­ლიო ამ­ბე­ბი ტყის ამ­ბე­ბის ფონ­ზეა ასა­ხუ­ლი. მეც ვარ მისი წიგ­ნის პერ­სო­ნა­ჟი, დი­ა­ლო­გე­ბი აქვს ჩემ­თან.

იმ პე­რი­ოდ­ში ფრან­გუ­ლი ბოს­ტა­ნიც გა­ვა­კე­თეთ, ჩი­თი­ლე­ბი დავრგეთ, ყვე­ლა­ფე­რი ინ­ტერ­ნე­ტით ვის­წავ­ლეთ, აზრს სხვებ­საც ვე­კი­თხე­ბო­დით, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, სე­ტყვამ გაგ­ვი­ფუ­ჭა და გული ძა­ლი­ან დაგ­ვწყდა.

- ქო­ხის აშე­ნე­ბამ­დეც ბევ­რი რამ მო­გის­წრი­ათ...მოკ­ლედ, ასე ეგუ­ე­ბო­დით გა­რე­მოს და თავ­საც ცდი­დით...

- ბუ­ნე­ბას­თან სი­ახ­ლო­ვე ჩვენ­თვის კი­დევ ცალ­კე თე­მაა. ფაქ­ტობ­რი­ვად, აქ გვაძ­ლე­ბი­ნებ­და და გვაძ­ლე­ბი­ნებს სა­ო­ცა­რი ბუ­ნე­ბა - დილა რომ გა­თენ­დე­ბა, მზე რომ ამო­ვა, შეგ­რძნე­ბა გვაქვს, რომ ბუ­ნე­ბის ნა­წი­ლი ვართ, ძა­ლას გვმა­ტებს აქა­უ­რო­ბა, ტყის ენერ­გია გვამ­ხნე­ვებს...აქ ვის­წავ­ლე, რო­გორ და­ვამ­ზა­დო ტყის კენკრის­გან ჩაი, პან­ტის არა­ყიც კი გა­მოვ­ხა­დეთ, პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში იმუ­ნი­ტე­ტიც გა­ვაძ­ლი­ე­რეთ. უგემ­რი­ე­ლე­სია ას­კი­ლის კვირ­ტე­ბის­გან დამ­ზა­დე­ბუ­ლი ჩაი C ვი­ტა­მი­ნი­თაა მდი­და­რი... მოკ­ლედ, ბევ­რი რამ შევ­ძე­ლით...

ამის პა­რა­ლე­ლუ­რად, გა­ი­ხე­დავ და შე­იძ­ლე­ბა, მე­ლა­კუ­და­მაც თა­ვი­სი ფუმ­ფუ­ლა კუ­დით ახ­ლო­ში ჩა­ი­სე­ირ­ნოს, ის­მის არც ისე სა­სი­ა­მოვ­ნოდ მგლის ყმუ­ი­ლიც, ფრინ­ვე­ლე­ბის სა­ო­ცა­რი ჭი­კ­ჭი­კი, ჟღურ­ტუ­ლი, გა­ლო­ბა.

ელ­გუ­ჯა მარ­ღია:

"ჩემ­თვის ამ საქ­მე­ში დიდი სტი­მუ­ლი, რო­გორც მა­ნა­ნამ გი­თხრათ, ამე­რი­კე­ლი მწე­რა­ლი ჰენ­რი დე­ვიდ თორი იყო, ის ამე­რი­კე­ლი ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძე გახ­ლდათ, სა­მა­გა­ლი­თო პი­როვ­ნე­ბა და მისი "ტყე­ში ცხოვ­რე­ბა" ჩემ­თვის ერთ-ერთი სა­მა­გი­დო წიგ­ნია. ტყე ბევ­რს უყ­ვარს, თა­ვი­სი მიმ­ზიდ­ვე­ლო­ბის გამო და ამით ორი­გი­ნა­ლუ­რი ვერ ვიქ­ნე­ბი, მაგ­რამ ასეთ ად­გილს ნამ­დვი­ლად ვე­ძებ­დით და ბუ­რი­ან­ში აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ...

როს­ტომ ჩხე­ი­ძეს მე­რაბ კოს­ტა­ვა­ზე აქვს შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ბი­ოგ­რა­ფი­უ­ლი რო­მა­ნი "ძენი მუ­სი­კის, ძენი ქა­რიშ­ხლის", სა­დაც მე­რაბ კოს­ტა­ვა ზვი­ად გამ­სა­ხურ­დი­ას ეუბ­ნე­ბა, რომ გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დის მერე, პო­ლი­ტი­კურ ცხოვ­რე­ბას რომ ჩა­მოვ­ცილ­დე­ბი, ტყე­ში თო­რო­სა­ვით მინ­და ვი­ცხოვ­როო. ამ წიგნს რომ გა­ვე­ცა­ნი, ჩემ­ზე იმოქ­მე­და... მერე ასა­კი რომ გე­მა­ტე­ბა, ტყის­კენ, სიმ­ყუდ­რო­ვის­კენ და სი­ჩუ­მის­კენ მი­გი­წევს გული.

მა­ნა­ნა­საც ჰქონ­და იდეა, რო­ბა­ის პო­ე­ტი ქოხი ტყე­ში ავა­შე­ნო­თო... მოკ­ლედ, ავა­შე­ნეთ. 20 კვ-მდეა, თა­ვის აივ­ნით, ტე­რა­სით, გა­და­სა­ხე­დით, პა­ტა­რა ეზო აქვს მო­ა­ჯი­რე­ბით, რო­მე­ლიც მე გა­ვა­კე­თე. მშე­ნებ­ლო­ბა არ მე­ხერ­ხე­ბო­და, მაგ­რამ ბად­რი-კახა ბე­როშ­ვილ­თან, მე­გო­ბარ ხე­ლო­სან­თან ერ­თად, რა თქმა უნდა, მა­ნა­ნაც გვეხ­მა­რე­ბო­და, ერ­თობ­ლი­ვად ერთ თვე­ში ავა­შე­ნეთ.

მოკ­ლედ, რო­გორც ჰენ­რი თო­როს ეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ მე­გო­რე­ბი, ასე მოხ­და ჩვენს შემ­თხვე­ვა­შიც... სა­ბო­ლო­ოდ კი ეს ყე­ლა­ფე­რი რა­ღაც ძა­ლამ შე­მაძ­ლე­ბი­ნა, არ ვიცი, ალ­ბათ ეს ტყის ძალა იყო, აქე­დან მი­ღე­ბუ­ლი ენერ­გია,“ - გვიყ­ვე­ბა ბა­ტო­ნი ელ­გუ­ჯა.

მისი თქმით, ქოხი ძვე­ლი, მე­ო­რა­დი მა­სა­ლით აშენ­და.

"მა­ნამ­დე ერთი ძვე­ლი კო­ტე­ჯი დავ­შა­ლე, რო­მე­ლიც თა­ვის დრო­ზე ლი­ტე­რა­ტორ ჯონ­დი ბარ­და­ვე­ლი­ძეს ეკუთ­ვნო­და... დაშ­ლა შრო­მა­ტე­ვა­დი იყო - 23 კვი­რა დას­ჭირ­და. უძ­ვე­ლე­სი ორი­გი­ნა­ლუ­რი კრა­მი­ტი მა­ნა­ნას დას ჰქონ­და თბი­ლის­ში და მა­ნა­ნამ ჩა­მო­ი­ტა­ნა. მერე სა­კუ­თა­რი ხე­ლით სა­თი­თა­ოდ რე­ცხავ­და და ქოხი იმ კრა­მი­ტით გა­დავ­ხუ­რეთ... მოკ­ლედ, წელს შობა-ახალ წელს უკვე აქ შევხდით. ძვე­ლი შე­შის ღუ­მე­ლი გვაქვს, მე­გო­ბარ­მა, აქა­ურ­მა მო­სახ­ლემ ცი­ცი­ნო ფუტ­კა­რა­ძემ გვი­სახ­სოვ­რა და ასე ვთბე­ბით. ქოხ­ში არის ბიბ­ლი­ო­თე­კაც, სა­დაც მუ­შა­ო­ბა და ყოფ­ნა ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა. ასე რომ, ეს ქო­ხიც სრუ­ლი­ად საკ­მა­რი­სია ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის, რა თქმა უნდა, ყვე­ლა­ფე­რი ადა­მი­ა­ნის სურ­ვილ­ზე, ნე­ბის­ყო­ფა­ზე, გამ­ძლე­ო­ბა­სა დ მებ­რძოლ ბუ­ნე­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, ანუ აქ რო­გორ გა­მოც­დის სა­კუ­თარ თავს.

მა­ნა­ნა გე­გი­ძე:

"სულ სიძ­ვე­ლე­შია ქოხი "გა­მო­წყო­ბი­ლი" და ყვე­ლა­ფე­რი სინ­თეზ­შია. მე­ზო­ბელ­მა უძ­ვე­ლე­სი წაბ­ლის ფან­ჯრე­ბი მა­ჩუ­ქა. ამ სიძ­ვე­ლე­ე­ბის­გან ზღაპ­რუ­ლი სამ­ყა­რო და ახა­ლი სი­ცო­ცხლე შევ­ქმე­ნით, ბევრ რა­მეს სული თა­ვი­დან ჩავ­ბე­რეთ... აქა­უ­რო­ბას სამ­ყა­როს ცენ­ტრს ვუ­წო­დებ, შე­იძ­ლე­ბა, გაზ­ვი­ა­დე­ბუ­ლი ნათ­ქვა­მი იყოს, მაგ­რამ ჩემ­თვის ცენ­ტრია. აქე­დან შევ­ძე­ლი პრო­ფე­სი­უ­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბის და­უბ­რკო­ლებ­ლად გაგ­რძე­ლე­ბა, ამე­რი­კა­ში შვილ­თან მუდ­მი­ვი კონ­ტაქ­ტი, იმ დღეს მე­ცი­ნე­ბო­და, აქვე ტურა კი­ო­და და შვი­ლიშ­ვილ­მა ამე­რი­კა­ში სკო­ლი­დან გა­მოს­ვლა რომ და­აგ­ვი­ა­ნა, ქო­ხი­დან ვარ­კვევ­დი მის საქ­მეს. სამ­სა­ხუ­რებს აქე­დან ვუ­კავ­შირ­დე­ბით, ანუ კომ­პა­ნი­ებს, ვი­საც ვემ­სა­ხუ­რე­ბით, ჩემი ყვე­ლა რგო­ლი მუ­შა­ობს. ყვე­ლას - ახ­ლობ­ლებს, შვი­ლებს უკ­ვირთ, ჩვე­ნი ასე­თი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა.

- ტყი­დან რას დაგ­ვა­ბა­რებ­დით ჩვენს მკი­თხველ­თან?

- იყ­ვნენ ბუ­ნე­ბას­თან ახ­ლოს, ეს სა­სი­ა­მოვ­ნო გან­ცდას მი­ა­ნი­ჭებთ, რად­გა­ნაც ადა­მი­ა­ნი ბუ­ნე­ბის შვი­ლია, ბუ­ნე­ბა­ში შე­იგ­რძნო­ბა ყველ­ფე­რი. აქ ყვე­ლა­ფე­რი სა­ო­ცა­რია, - გა­თე­ნე­ბა, და­ღა­მე­ბა, მთვა­რი­ა­ნი ღამე, თოვა - ეს ყვე­ლა­ფე­რი ამ პან­დე­მი­ი­სას ჩვე­ნი სუ­ლის მა­ლა­მოა. რომ არა ეს ად­გი­ლი, ალ­ბათ ცუ­დად ვიქ­ნე­ბო­დით. მკი­თხველს კი ვე­ტყვი, რომ ტყეს ყვე­ლა­ნი უნდა გა­უფრ­თხილ­დეთ. აქ თი­თო­ე­ულ ნერგს, ფო­თოლს ვე­ფე­რე­ბი, ტოტი რომ ტო­ტია, იმა­საც არ ვტე­ხავ და ვჭრი...

ბედ­ნი­ე­რი ვარ და ამის შეგ­რძნე­ბა ტყემ მომ­ცა. კრი­ზი­სი, მსოფ­ლიო პან­დე­მია შე­საძ­ლებ­ლო­ბად მი­ვი­ღეთ და შევ­ძე­ლით ის, რაც მა­ნამ­დე შე­უძ­ლე­ბე­ლი ჩან­და.

- სა­მო­მავ­ლოდ რას ფიქ­რობთ?

- პან­დე­მია რომ გა­და­ივ­ლის, თბი­ლის­ში კი დავ­ბრუნ­დე­ბით, მაგ­რამ აქა­უ­რო­ბას ვერ შე­ვე­ლე­ვით - სა­ნა­ხევ­როდ მა­ინც აქეთ ვიქ­ნე­ბით. ამ პე­რი­ოდ­ში მე­გობ­რე­ბიც გვკი­თხუ­ლო­ბენ, მო­დი­ან, ვსა­უბ­რობთ. გვინ­და, სა­უბ­რე­ბი რო­ბა­ის ქო­ხი­დან სა­ჭირ­ბო­რო­ტო სა­კი­თხებ­ზე იყოს ხოლ­მე, ტყის სკო­ლაც გვინ­და გა­ვა­კე­თოთ, მო­მა­ვალ­მა თა­ო­ბამ ბუ­ნე­ბას­თან ჰარ­მო­ნი­უ­ლი ცხოვ­რე­ბა რომ ის­წავ­ლოს. ბავ­შვე­ბი ბუ­ნე­ბის სიყ­ვა­რუ­ლით უნდა გა­ი­ზარ­დონ და უნდა იცოდ­ნენ, რომ ტყეს გა­უფრ­თხილ­დნენ!