მრა­ვალ­მხრი­ვი ადა­მი­ა­ნია, ბევ­რი რამ იტა­ცებს, რა საქ­მე­საც ხელს მოჰ­კი­დებს, ყველ­ფე­რი გა­მოს­დის. ამ­ჯე­რად თა­ვი­სი ორან­ჟე­რი­ით მი­იქ­ცია ყუ­რა­დღე­ბა, რო­მელ­საც სა­ოც­რად პატ­რო­ნობს - მცე­ნა­რე­ე­ბი კი ამით მად­ლი­ე­რე­ბი ყვა­ვი­ან და ხა­რო­ბენ.

გვან­ცა ასა­თი­ა­ნი 2010 წლი­დან გა­ე­როს ქალ­თა ორ­გან­ზა­ცი­ის სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის სპე­ცი­ა­ლის­ტია. ორ­გა­ნი­ზა­ცია ქალ­თა უფ­ლე­ბებს და მსოფ­ლი­ო­ში ქალ­თა გაძ­ლი­ე­რე­ბას ემ­სა­ხუ­რე­ბა. ამ­ბობს, რომ გა­ე­როს სხვა სა­ა­გენ­ტო­ებ­შიც მუ­შა­ობ­და და უკვე 15 წე­ლია, ამ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის თა­ნამ­შრო­მე­ლია.

- გვან­ცა, სა­უ­ბა­რი თქვე­ნი ლა­მა­ზი ორან­ჟე­რით და­ვი­წყოთ...

- ფა­ლი­აშ­ვილ­ზე, სა­დაც ვცხოვ­რობ, სამი ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი სახ­ლი და­ან­გრი­ეს და სა­ნაც­ვლოდ, გა­უ­გე­ბა­რი, მა­ხინ­ჯი კონ­სტრუქ­ცი­ის შე­ნო­ბე­ბი აა­შე­ნეს, ამას­თან, ხე­ე­ბიც გა­აქ­რეს. მხო­ლოდ ერ­თა­დერ­თი ხე დარ­ჩა, რო­მე­ლიც ჩემს ტე­რა­სას უყუ­რებს... იმის გამო, რომ გარ­შე­მო მწვა­ნე გა­ერ­მო აღარ არ­სე­ბობ­და, სუფ­თა ჰა­ერს ვე­ღარ ვსუნ­თქვდი და სახ­ლი სამ­შე­ნებ­ლო მა­სა­ლის მტვრის­გან, მან­ქა­ნის გა­მო­ნა­ბოლ­ქვის­გან სა­თა­ნა­დოდ აღარ იწ­მინ­დე­ბო­და, მცე­ნა­რე­ე­ბის შეს­წავ­ლა და­ვი­წყე. პირ­ველ რიგ­ში ვე­ძებ­დი ისე­თებს, რომ­ლე­ბიც ოთახ­ში ჟანგბადს ასუფ­თა­ვებ­და. აქე­დან და­ი­წყო ჩემი "სახ­ლის მე­ბა­ღე­ო­ბა". ეს გა­ტა­ცე­ბა დე­დას და და­საც გა­დავ­დე (ჩემი და ცოტა ხან­ში ოფი­ცი­ა­ლუ­რად მე­ბა­ღე გახ­დე­ბა - მცე­ნა­რე­ე­ბის შე­სა­ხებ ჩემ­ზე 100-ჯერ მეტი იცის).

ასევე დაგაინტერესებთ

20:13 / 26-09-2019

78 წლის პედაგოგის ულამაზესი ბაღი ახმეტაში, რომელიც დედის ხსოვნას მიუძღვნა - "შვილიშვილი უცხოეთიდან მირეკავს, რომ ვაჩვენო, ახალი რა გავაკეთე"

09:26 / 25-09-2020

"მტკივნეული საყურებელია, თავის დროზე აქ 110 ბავშვი სწავლობდა, დღეს სამი ბავშვის მასწავლებელი ვარ" - დაცარიელებული სოფლის პედაგოგის საოცარი ნაამბობი

ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით მო­სახ­ლე­ო­ბა­შიც უკვე დიდი და­ინ­ტე­რე­სე­ბაა, რად­გა­ნაც ადა­მი­ა­ნებ­მა სიმწვა­ნის დე­ფი­ცი­ტი და ნაკ­ლე­ბო­ბა გა­ი­აზ­რეს. ყო­ველ­დღი­უ­რად ამ სფე­რო­თი სულ უფრო მეტ და­ინ­ტე­რე­სე­ბულ ადა­მი­ანს ვხდე­ბი. უნ­დათ, ბევ­რი გა­ი­გონ მცე­ნა­რე­ე­ბის შე­სა­ხებ. ხში­რად მოყ­ვა­რუ­ლი მეყ­ვა­ვი­ლე­ე­ბი ერ­თმა­ნეთს გა­მოც­დი­ლე­ბას ვუ­ზი­ა­რებთ. მოკ­ლედ, სახ­ლში დღეს ბევ­რი მცე­ნა­რე "მყავს"...

- "მყავს" - მცე­ნა­რე­ებ­ზე ასე სა­უბ­რობთ. ე.ი. მათ ასუ­ლი­ე­რებთ?

- კი, ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რად­გა­ნაც ძა­ლი­ან სენ­სი­ტი­უ­რი­ე­ბი არი­ან. ზოგ­ჯერ შე­იძ­ლე­ბა, ად­გი­ლის შეც­ვლა არ მო­ე­წო­ნოთ... ახალ ყლორ­ტს რომ და­ვი­ნა­ხავ, შევ­ხა­რი და ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი. ეს და­დე­ბით ენერ­გია კი ორ­მხრი­ვია. სით­ბოს, კომ­პლი­მენ­ტებს გრძნო­ბენ, ეს­მით და მად­ლი­ე­რე­ბის ნიშ­ნად, აღარ იწყე­ნენ, ლა­მაზ­დე­ბი­ან.

- რა დროს უთ­მობთ მცე­ნა­რე­ებს?

- ზამ­თარ­ში ნაკ­ლე­ბი დროს ითხო­ვენ. ზა­ფხულ­ში მეტი დრო სჭირ­დე­ბათ. ისე კი, ჩემი მცე­ნა­რე­ე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, საათ-ნა­ხევ­რი მა­ინც მინ­და, რომ ყვე­ლას მივ­ხე­დო, - დავ­ბა­ნო, მოვრწყა, თუ სა­ჭი­როა, მიწა გა­ვუფხვი­ე­რო, მო­ვე­ფე­რო. ცხა­დია, სამ­ზამ­თროდ შემ­ზა­დე­ბაც სჭირ­დე­ბათ.

- ამ ურ­თი­ერ­თო­ბას ემო­ცი­უ­რად რა მო­აქვს?

- თავს მარ­ტო არ გვრძნობ, მცე­ნა­რე­ე­ბის სა­ხით, ჩემს სახ­ლში, ძა­ლი­ან ბევ­რი სუ­ლი­ე­რი არ­სე­ბაა, რომ­ლებ­საც აქვთ თა­ვი­სი ხა­სი­ა­თი, მო­თხოვ­ნე­ბი, ამი­ტომ ვცდი­ლობ, არა­ფე­რი და­ვაკ­ლო - ადა­მი­ა­ნე­ბი­ვით არი­ან. პან­დე­მი­ის და­სა­წყის­ში, როცა სახ­ლში ონ­ლა­ინვმუ­შა­ობ­დი, გან­ტვირ­თვის სა­უ­კე­თე­სო სა­შუ­ა­ლე­ბა მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა იყო. ისე ვარ მათ შეჩ­ვე­უ­ლი, ხან­და­ხან სად­მე წას­ვლა ორი დღი­თაც მი­ჭირს, ვნერ­ვი­უ­ლობ, არ მო­ი­წყი­ნონ... ახლა მინ­და, ტე­რა­სის მცე­ნა­რე­ე­ბი კარ­გად შე­ვარ­ჩიო, რომ აქა­უ­რო­ბა სა­თა­ნა­დოდ მო­ვა­წყო.

- მოკ­ლედ, გა­რე­მო­ზე ზრუნ­ვა სი­ა­მოვ­ნე­ბას გა­ნი­ჭებთ...

- ის გაფრ­თხი­ლე­ბე­ბი, რო­მელ­საც გა­ე­როს სა­ა­გე­ტო­ე­ბი აკე­თე­ბენ, ყუ­რადსა­ღე­ბია, რად­გა­ნაც კლი­მა­ტის ცვლი­ლე­ბე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, მრა­ვა­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი კვლე­ვა და­ი­დო. თუ ამას ყუ­რა­დღე­ბას არ მი­ვაქ­ცევთ, ყვე­ლა­ფე­რი წინ დაგ­ვხვდე­ბა. ქვეყ­ნებ­მა სე­რი­ო­ზუ­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი უნდა გა­დად­გან იმ მი­მარ­თუ­ლე­ბით, რომ დე­და­მი­წა­ზე ტემ­პე­რა­ტუ­რის მაჩ­ვე­ნებლმა სამ გრა­დუ­სამ­დე არ აი­წი­ოს, თუმ­ცა უკვე საგ­რძნობ­ლად არის აწე­უ­ლი, რაც ნიშ­ნავს, რომ იმ ნიშ­ნულ­თან მალე მი­ვალთ, რაც დიდ კა­ტას­ტრო­ფებს გა­მო­იწ­ვევს. ამი­ტომ, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ნო­ვა­ცი­ე­ბის მო­გო­ნე­ბა და ალ­ტერ­ნა­ტი­უ­ლი ენერ­გე­ტი­კუ­ლი რე­სურ­სე­ბის მო­ძი­ე­ბა. რო­დე­საც მყინ­ვარწვერ­ზე დაკ­ვირ­ვე­ბა გა­ა­კე­თეს, ნა­ხეს, რომ ყო­ველ წელს 1-დან 2 მეტ­რამ­დე ყი­ნუ­ლი უკან იხევს, დნე­ბა... რაც ერთ დღე­საც, ვი­მე­ო­რებ, პრობ­ლე­მის წი­ნა­შე დაგ­ვა­ყე­ნებს...

- რო­გორც ვიცი, პან­დე­მი­ის პირ­ველ ეტაპ­ზე, თქვე­ნი ასე­ვე საყ­ვა­რე­ლი გა­ტა­ცე­ბა კუ­ლი­ნა­რია იყო. "ფე­ის­ბუქ­ში" სამ­ზა­რე­უ­ლო რე­ცეპ­ტე­ბის გვერ­დიც შექ­მე­ნით...

- იმ პე­რი­ოდ­ში მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ­დი, სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში და მე­დი­ას­თან ნაკ­ლე­ბი შე­ხე­ბა მქო­ნო­და, უფრო აღ­მო­ჩე­ნე­ბის­კენ, შე­მეც­ნე­ბის­კენ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი მი­მარ­თუ­ლი. ამი­ტომ, კი­დევ ერთხელ მივ­ხვდი, რომ კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი მი­მარ­თუ­ლე­ბით მგო­ნი, მარ­თლა კარ­გი მო­ნა­ცე­მე­ბი მაქვს...

მე­უღ­ლე იტა­ლი­ე­ლია და მას­თან ერ­თად, სა­დი­ლის მომ­ზა­დე­ბა ჩემი ცხოვ­რე­ბის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ნა­წი­ლია და სა­უ­კე­თე­სო წუ­თე­ბი... ჩვენ­თან ყო­ველ­თვის ბევ­რი სტუ­მა­რია, რომ­ლებ­მაც იცი­ან, რომ ორი­ვეს მზა­რე­უ­ლო­ბა გა­მოგ­ვდის. ხში­რად უკი­თხავთ, ამა თუ იმ კერძს რო­გორ ვამ­ზა­დებ? "ფე­ის­ბუ­ქის" პი­რად გვერ­დზე კერ­ძე­ბის გა­მო­ფე­ნა უხერ­ხუ­ლად მი­ვიჩ­ნიე. ამის­თვის ცალ­კე გვერ­დი გა­ვა­კე­თე, სა­დაც ამა თუ იმ რე­ცეპტს ვდებ­დი თა­ვი­სი პა­ტარ-პა­ტა­რა ამ­ბე­ბით. ამ გვერ­დის სა­შუ­ა­ლე­ბით კი და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი თავს კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი კუ­თხით გა­მოც­დიდ­ნენ.

იტა­ლია ჩემი ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლია, იქ მო­მი­წია სწავ­ლამ, მოგ­ზა­უ­რო­ბამ და დღეს იტა­ლი­ე­ლე­ბის რძა­ლიც ვარ. პრინ­ციპ­ში, ის ტრა­დი­ცი­უ­ლი რე­ცეპ­ტე­ბი, რომ­ლე­ბიც ადა­მი­ა­ნებს გა­ვუ­ზი­ა­რე, ამ ქვე­ყა­ნას უკავ­შირ­დე­ბა... გვერდმა გა­ა­მარ­თლა, იმ­დე­ნი საკ­ვე­ბის გა­კე­თე­ბა მო­მიხ­და, რომ მგო­ნი, ყვე­ლა გა­სუქ­და. ახლა ხელი მივ­ყა­ვი ჯან­სა­ღი ცხოვ­რე­ბის წესს. პას­ტა და ტკბი­ლი „ამ­ბე­ბი“ რა­ცი­ო­ნი­დან ჯერ­ჯე­რო­ბით ამო­ვი­ღე.

- იტა­ლი­ურ­სა და ქარ­თულ კერ­ძებს შო­რის სხვა­ო­ბა რა­შია?

- იტა­ლი­უ­რი სამ­ზა­რე­უ­ლო არ არის გაპ­რან­ჭუ­ლი, იმის სა­შუ­ა­ლე­ბას გაძ­ლევს, რომ კერ­ძი მალე გა­ა­კე­თო და სუფ­რა­ზე ცხელ-ცხე­ლი მი­ი­ტა­ნო... ქარ­თულ სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ბევ­რია ცხე­ლი კერ­ძი, მაგ­რამ გვაქვს ისე­თე­ბიც, მა­გა­ლი­თად, ფხა­ლე­უ­ლი და კი­დევ სხვაც, რისი წი­ნას­წარ მომ­ზა­დე­ბაც შეგ­ვიძ­ლია... ქარ­თულ სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში აქ­ტი­უ­რად ვი­ყე­ნებთ სუ­ნე­ლებს, მწვა­ნილს, ეს იტა­ლი­ურ სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში არ გვხვდე­ბა. იტა­ლი­ე­ლებს ქინ­ძი არ უყ­ვართ, მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ ქინ­ძი­ა­ნი კერ­ძე­ბი არ და­ვახ­ვედ­რო...

- მე­უღ­ლეს იტა­ლი­ა­ში უწევს ყოფ­ნა და პან­დე­მი­ის გამო ხომ არ მო­გი­წი­ათ ხან­გრძლი­ვად და­ცი­ლე­ბა?

- მთე­ლი ზა­ფხუ­ლი აქ იყო. დე­კემ­ბერ­ში ისევ ჩა­მო­ვა. ფა­ბიო ლაპი წარ­მო­შო­ბით რო­მი­და­ნაა, ფი­ნა­ნან­სის­ტი გახ­ლავთ. ექი­მე­ბის ოჯა­ხი­და­ნაა, მამა რო­მის ბავ­შვთა მთა­ვა­რი პე­დი­ატ­რი გახ­ლდათ. მას ახ­ლა­ხანს რომ­ში სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტეტ­მა 85 წლის­თა­ვი გა­და­უ­ხა­და...

მე და ფა­ბიო 10 წელ­ზე მე­ტია, ერ­თად ვართ. ჩვენს ურ­თირ­თო­ბა­ში მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ისაა, რომ ბევ­რი სა­ერ­თო ინ­ტე­რე­სი გვაქვს - მათ შო­რის, მოგ­ზა­უ­რო­ბა და ხში­რად ვმოგ­ზა­უ­რობთ. სა­ქარ­თვე­ლო ზე­პი­რად იცის და წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ზო­გი­ერთ ქარ­თველ­ზე უკე­დაც. ყველ­გან ნამ­ყო­ფე­ბი ვართ და დე­ტა­ლებ­ში ყვე­ბა ნა­ნა­ხის შე­სა­ხებ. ის ასე­ვე სქარ­თვე­ლოს მო­ქა­ლა­ქე­ცაა .ქარ­თუ­ლად ყე­ლა­ფე­რი ეს­მის. მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ ჩვე­ნი ქვეყ­ნის არა­ო­ფი­ცი­ა­ლუ­რი ელ­ჩია იტა­ლი­ა­ში. იქ ჩვენს ქვე­ყა­ნას წა­რად­გენს. თუ იტა­ლი­ელ­მა მე­გობ­რებ­მა, ახ­ლობ­ლებ­მა სა­ქარ­თვე­ლოს შე­სა­ხებ რამე იცი­ან, ეს ფა­ბი­ოს დიდი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა - ჩემ­თვის კი გუ­ლი­სა­მა­ჩუ­ყებ­ლად ემო­ცი­უ­რი ამ­ბა­ვი, რად­გა­ნაც ჩემი ქვეყ­ნის პატ­რი­ო­ტი ვარ...

- შვი­ლიც გა­გავ­ცა­ნით...

- ეკა­ტე­რი­ნე 19 წლი­საა, ივა­ნე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ფსი­ქო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტე­ტის მე­ო­რე­კურ­სე­ლია. ბავ­შვო­ბი­დან გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნია. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი იქ­ნე­ბა და ბევრ ადა­მი­ანს და­ეხ­მა­რე­ბა. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ მას­თან ერ­თად გა­ვი­ზარ­დე. ის ასე­ვე სა­უ­კე­თე­სო მე­გო­ბა­რია, ბევ­რი რა­მის გა­აზ­რე­ბა­ში, ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში მეხ­მა­რე­ბა. კი, შვი­ლი და მე­უღ­ლე ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან. ყო­ველ­თვის ბევრ კი­თხვას ვუს­ვამ, მათი აზრი ჩემ­თვის ყუ­რა­დღსა­ღე­ბია - ოჯა­ხის წევ­რებ­თან ერ­თად ბევრ რა­მეს ვწყვეტ.

- სამ­სა­ხუ­რიც რო­გორც ვა­ტყობ, თქვენ­თის ინ­სპი­რა­ცი­აა...

- მუ­შა­ო­ბა ძა­ლი­ან ახალ­გაზ­რდამ და­ვი­წყე, 17 წლის ვი­ყა­ვი, რომ ერთ-ერთ ბან­კში სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის სპე­ცი­ა­ლის­ტი ვი­ყა­ვი. მა­შინ ხალ­ხი ვერც ხვდე­ბო­და, რა რე­გა­ლია მქონ­და... 90-იან წლებ­ში, შე­ვარ­დნა­ძის პრე­ზი­დენ­ტო­ბი­სას, მი­ნის­ტრის თა­ნა­შემ­წეც გახ­ლდით. ბა­კა­ლავ­რი­ა­ტი იტა­ლი­ა­ში და­ვას­რუ­ლე, მა­გის­ტრა­ტუ­რა სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ ამე­რი­კულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­სა და ჯი­პა­ში გა­ვი­ა­რე. ხომ ვამ­ბობ, სწავ­ლის პა­რა­ლე­ლუ­რად სულ ვმუ­შა­ობ­დი... იტა­ლი­ა­ში ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი 2 წელი გა­ვი­ა­რე, რო­მელ­მაც პრაქ­ტი­კუ­ლად გა­ნა­პი­რო­ბა ის, რა­საც დღეს ვსაქ­მი­ა­ნობ, ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბის სა­კი­თხებს ვემ­სა­ხუ­რე­ბი.

- რას ეტყო­დით ჩვენს მკი­თხველს?

- მგო­ნია, რომ ცხოვ­რე­ბა სა­ინ­ტე­რე­სოა, ძა­ლი­ან ბევრ შე­საძ­ლებ­ლო­ბას გვაძ­ლევს იმის­თვის, რომ ჩვენ­ში აღ­მო­ვა­ჩი­ნოთ სხვა­დას­ხვა უნა­რი, გავ­ხდეთ მე­ბა­ღე­ე­ბი, კუ­ლი­ნა­რე­ბი, აქტვის­ტი ქა­ლე­ბი, შევ­ცვა­ლოთ გა­რე­მო და უფრო კომ­ფორ­ტუ­ლად ვი­ყოთ ჩვენს თავ­თან იმ გა­რე­მო­შიც, რო­მელ­შიც ვცხოვ­რობთ. ყვე­ლას ვუ­სურ­ვებ, მეტი დრო ჰქო­ნო­დეთ (რად­გა­ნაც დრო ფუ­ფუ­ნე­ბაა), რომ თავ­ში აღ­მო­ე­ჩი­ნოთ სხვა­დას­ხვა ნიჭი, აის­რუ­ლონ სურ­ვი­ლე­ბი, - ამ შემ­თხვე­ვა­ში, უმე­ტე­სად ქა­ლებს მივ­მარ­თავ. ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბა სწო­რედ იმას ემ­სა­ხუ­რე­ბა, რომ არ­სე­ბუ­ლი ბა­რი­ე­რე­ბი და სტე­რე­ო­ტი­პე­ბი მო­იხ­სნას და ქა­ლე­ბი ამის­გან გა­თა­ვი­სუფ­ლდნენ.