23 ივ­ლი­სი­დან, ჟურ­ნალ "გზას­თან" ერ­თად, "გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2019-ის" გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლის ნანი მან­ვე­ლიშ­ვი­ლის რო­მა­ნი "ოდი­სევ­სის სინ­დრო­მია" ხელ­მი­საწ­ვდო­მი.

წიგ­ნის სპე­ცი­ა­ლუ­რი ფა­სია 8.50 ლარი, ჟურ­ნალ­თან ერ­თად - 10,50 ლარი.

ახალ­გაზ­რდა ავ­ტო­რის, ნანი მან­ვე­ლიშ­ვი­ლის რო­მა­ნი „ოდი­სევ­სის სინ­დრო­მი“ მკი­თხველს სამ­შობ­ლოს­გან შორს მყოფ ადა­მი­ა­ნებ­ზე, მათ ტკი­ვილ­ზე მო­უ­თხრობს, ეს წიგ­ნი მათი ცხოვ­რე­ბის შე­უ­ლა­მა­ზე­ბე­ლი ასახ­ვაა, უცხო ქვეყ­ნებ­ში გა­დახ­ვე­წილ ქა­ლებ­ზეა, რომ­ლე­ბიც სხვე­ბის შვი­ლებს, დავ­რდო­მილ მო­ხუ­ცებს უვ­ლი­ან, რათა სა­კუ­თა­რი შვი­ლე­ბი და ოჯა­ხის წევ­რე­ბი გა­მოკ­ვე­ბონ. ეს არის წიგ­ნი მი­ვი­წყე­ბულ ოც­ნე­ბებ­ზე, მა­ხინჯ სტე­რე­ო­ტი­პებ­ზე, სი­ღა­რი­ბე­ზე... წიგ­ნის მთა­ვა­რი გმი­რი ახალ­გაზ­რდა გო­გო­ნა - კა­ტე­რი­ნაა, რო­მე­ლიც ნა­ად­რე­ვად და­ო­ჯახ­და, მაგ­რამ წლე­ბის შემ­დეგ ხვდე­ბა, რომ მას სხვა რამ სჭირ­დე­ბა, რა­ღა­ცის შეც­ვლა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, ამი­ტომ, რთულ არ­ჩე­ვანს აკე­თებს და უკე­თე­სის იმე­დით, სამ­შობ­ლო­დან მი­დის...

პრო­ფე­სი­ით ის­ტო­რი­კო­სი ნანი მან­ვე­ლიშ­ვი­ლი თა­ვი­სი პირ­ვე­ლი რო­მა­ნი­სა და საქ­მი­ა­ნო­ბის შე­სა­ხებ მოგ­ვი­თხრობს:

- წიგ­ნის და­წე­რის იდეა მა­შინ გა­მიჩ­ნდა, რო­დე­საც მე თვი­თონ მო­მი­წია ათენ­ში წას­ვლამ. იქ სას­წავ­ლო პროგ­რა­მით მოვ­ხვდი, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვსწავ­ლობ­დი და ქარ­თველ ემიგ­რან­ტებ­თან ერ­თად ვცხოვ­რობ­დი, მათი ცხოვ­რე­ბის გა­ზი­ა­რე­ბა ჩემი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბის ნა­წი­ლი იყო და მათ ამ­ბებს ხში­რად ვის­მენ­დი, რაც ჩემ­თვი­საც საკ­მა­ოდ ემო­ცი­უ­რი იყო. რო­მა­ნის მთა­ვა­რი გმი­რის - კა­ტე­რი­ნას პრო­ტო­ტი­პი სწო­რედ ერთ-ერთი ემიგ­რან­ტი გო­გო­ნაა და ცხა­დია, მისი ამ­ბა­ვი ჩემი ფან­ტა­ზი­ით შე­ვა­ლა­მა­ზე. ეს ჩემი პირ­ვე­ლი რო­მა­ნია და როცა მისი წერა და­ვას­რუ­ლე, ეს კი­დევ ცალ­კე ემო­ცია იყო ჩემ­თვის. წიგ­ნი არ არის მხი­ა­რუ­ლი, უფრო სევ­დი­ა­ნი და სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რია. ამ ქალ­ბა­ტო­ნებს, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი, მაგ­რამ სა­ერ­თო ტრა­გი­კუ­ლი ბედი აქვთ.

პირ­ველ ნა­წილ­ში თხრო­ბა თბი­ლის­ში მიმ­დი­ნა­რე­ობს, 1990-იან წლებ­ში. კა­ტე­რი­ნა ად­რე­ულ ასაკ­ში იწყებს ოჯა­ხურ ცხოვ­რე­ბას, მე­უღ­ლე და შვი­ლი ჰყავს, მაგ­რამ გარ­კვე­ულ ეტაპ­ზე ხვდე­ბა, რომ დროა სად­მე შორს წა­ვი­დეს და ახა­ლი ცხოვ­რე­ბა და­ი­წყოს. ამას აი­ძუ­ლებს რო­გორც ეკო­ნო­მი­კუ­რი, ისე მისი პი­რა­დი მდგო­მა­რე­ო­ბა.

კა­ტე­რი­ნას აფხა­ზე­თის ომის დროს მამა და­ე­ღუ­პა და რო­გორც ყვე­ლა დევ­ნი­ლი, ისიც იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­და, ოჯახ­თან ერ­თად, სა­ცხოვ­რებ­ლად თბი­ლის­ში გად­მო­სუ­ლი­ყო და ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი არა­ფე­რი უნა­ხავს. ერ­თა­დერ­თი ნა­თე­ლი წერ­ტი­ლი და "თავ­შე­სა­ფა­რი" სიყ­ვა­რუ­ლი გახ­და, თუმ­ცა, ის არ აღ­მოჩ­ნდა ისე­თი, რო­გო­რიც კა­ტე­რი­ნას წარ­მო­ედ­გი­ნა. შეყ­ვა­რე­ბულს სრუ­ლი­ად გა­უ­აზ­რებ­ლად გაჰ­ყვა ცო­ლად, ფი­ნან­სურ პრობ­ლე­მებს, მე­უღ­ლის ხა­სი­ა­თიც და­ე­მა­ტა, წყვილს და­ძა­ბუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვს და კა­ტე­რი­ნა ხუთი წლის შემ­დეგ ხვდე­ბა, რომ ის ყვე­ლა­ფე­რი, რაც იყო, თა­ვად გა­მო­ი­გო­ნა, ამი­ტომ წას­ვლა­ზე ფიქ­რობს... გარ­ბის იმი­ტომ, რომ სა­კუ­თა­რი თავი და­იბ­რუ­ნოს და შვილს უკე­თე­სი მო­მა­ვა­ლი შე­უქ­მნას. ცხოვ­რე­ბა სა­ზღვარ­გა­რეთ ფე­რა­დი ჩანს... რე­ა­ლო­ბა კი სულ სხვაგ­ვა­რია და კა­ტე­რი­ნა არა­ერთ სირ­თუ­ლეს გა­მო­ივ­ლის. ახალ სიყ­ვა­რულ­საც შეხ­ვდე­ბა და მო­რი­გი დაბ­რკო­ლე­ბა სწო­რედ აქ ჩნდე­ბა, რო­დე­საც მას სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან და­პი­რის­პი­რე­ბა მო­უ­წევს, რად­გან ან სა­კუ­თა­რი ბედ­ნი­ე­რე­ბა უნდა აირ­ჩი­ოს, ან ხალ­ხის ხმას და­ნებ­დეს, რო­მე­ლიც არ მო­უ­წო­ნებს ამ საქ­ცი­ელს. თუ რო­გორ ვი­თარ­დე­ბა მოვ­ლე­ნე­ბი, ეს წიგნ­ში უფრო კარ­გად ჩანს.

ეს ამ­ბა­ვი მათ და­ა­ინ­ტე­რე­სებს, ვი­საც სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ის­ტო­რი­ე­ბის კი­თხვა, რო­მა­ნე­ბი მოს­წონს. ასე­ვე, იმ ემიგ­რან­ტებ­ზეა, ვინც ქვეყ­ნის­გან შორს ცხოვ­რო­ბენ, სა­კუ­თა­რი შვი­ლე­ბი ენატ­რე­ბათ და მათ მხო­ლოდ ეკ­რა­ნი­დან ხე­დავ­დნენ. ასეთ დედა-შვი­ლო­ბა­ზეა, თუ რამ­დე­ნად რთუ­ლია ეს ყვე­ლა­ფე­რი.

რაც შე­ე­ხე­ბა აფხა­ზეთს, ფა­ქი­ზი თე­მაა, პი­რა­დად მე, ამ კუ­თხეს­თან შე­ხე­ბა არ მქო­ნია, მაგ­რამ ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი სო­ხუ­მის სა­ო­ცარ მო­ნატ­რე­ბას დღემ­დე გა­ნიც­დი­ან და მათი მო­ნა­ყო­ლით ვცა­დე აღ­მედ­გი­ნა და გა­მე­ცო­ცხლე­ბი­ნა პერ­სო­ნა­ჟე­ბი, გა­რე­მო, მა­გა­ლი­თად, ამრა, რო­მე­ლიც სო­ხუმ­ში შეხ­ვედ­რე­ბის ად­გი­ლი იყო. რამ­დე­ნი­მე პერ­სო­ნა­ჟი სო­ხუ­მი­და­ნაა.

- ნანი, თქვენ იყა­ვით „პა­ლიტ­რა L-ის“ მას­შტა­ბუ­რი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სის _ „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2019“-ს მო­ნა­წი­ლე და ხალ­ხის რჩე­უ­ლი. სწო­რედ ამ პრო­ექ­ტის მეშ­ვე­ო­ბით შედ­გა თქვე­ნი ლი­ტე­რატ­რუ­ლი დე­ბი­უ­ტი და თქვე­ნი წიგ­ნი მთელ­მა სა­ქარ­თვე­ლომ გა­იც­ნო. რა შე­იც­ვა­ლა თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში პრო­ექ­ტის შემ­დეგ?

- ასე­თი პრო­ექ­ტე­ბი ძა­ლი­ან დიდი კომ­ფორ­ტია სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის. ვი­სურ­ვებ­დი, რომ კი­დევ დიდ­ხანს იარ­სე­ბოს. მას­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის მი­ღე­ბა მო­უ­ლოდ­ნე­ლად გა­დავ­წყვი­ტე და დიდი მო­ლო­დი­ნი არც მქონ­და, რად­გან ძლი­ე­რი კონ­კუ­რენ­ტე­ბი მყავ­და. ჩათ­ვა­ლეს, რომ ამ წიგ­ნის და­ბეჭდ­ვა ღირ­და და ჩემ­თვის ეს ძა­ლი­ან სა­სი­ხა­რუ­ლო იყო. ამ კონ­კურსს ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა ჰქონ­და, გან­სა­კუთ­რე­ბით სა­სი­ა­მოვ­ნოა აქ­ტი­უ­რი შეხ­ვედ­რე­ბი მკი­თხვე­ლებ­თან, ბოლო დროს, ცოტა შევ­ფერ­ხდით, მსოფ­ლი­ო­ში შექ­მნი­ლი ვი­თა­რე­ბის გამო, თუმ­ცა, ვი­მე­დოვ­ნებ, მო­მა­ვა­ლი წლი­დან კვლავ გა­ნახ­ლდე­ბა პრო­ცე­სე­ბი.

ახლა უკვე მე­ო­რე რო­მა­ნის იდე­აც მაქვს და ვი­მე­დოვ­ნებ, მკი­თხვე­ლი მა­საც მალე იხი­ლავს. მა­საც ის­ტო­რი­უ­ლი კონ­ტექ­სტი ექ­ნე­ბა, რად­გან პრო­ფე­სი­ით ის­ტო­რი­კო­სი ვარ და ეს თემა ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებს. ეს იქ­ნე­ბა საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის პე­რი­ო­დის ცხოვ­რე­ბა­ზე, თუმ­ცა, ფა­ბუ­ლა­ში შე­იძ­ლე­ბა ბევ­რი რამ შე­იც­ვა­ლოს, რად­გან ჯერ მხო­ლოდ და­სა­წყი­სია.

- თქვენს ძი­რი­თად საქ­მი­ა­ნო­ბა­ზეც გვი­ამ­ბეთ.

- ამ­ჟა­მად, თსუ-ის დოქ­ტო­რან­ტუ­რა­ში ვსწავ­ლობ, ის­ტო­რი­ის ბა­კა­ლავ­რი­სა და მა­გის­ტრის წო­დე­ბა მაქვს. პა­რა­ლე­ლუ­რად, ილი­ას სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვმუ­შა­ობ და მალე, ის­ტო­რი­ის მი­მარ­თუ­ლე­ბით ერთ-ერთ კურსსაც წარ­ვუ­ძღვე­ბი, ოღონდ ეს უკვე სულ­ხან-სა­ბას უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გაგ­რძელ­დე­ბა. სწავ­ლე­ბის პრო­ცე­სი ძა­ლი­ან მომ­წონს, მოს­წავ­ლე­ე­ბიც მყავს და შე­სა­ბა­მი­სად, მთლი­ა­ნად ამ პრო­ფე­სი­ა­ში ვარ ჩარ­თუ­ლი.

სხვა­თა შო­რის, ჩემ ირ­გვლივ თით­ქმის არა­ვის უნ­დო­და, რომ ის­ტო­რი­კო­სი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, რად­გან სა­ქარ­თვე­ლო­ში წარ­მა­ტე­ბუ­ლად რა­ტომ­ღაც არ ით­ვლე­ბა, მაგ­რამ მე ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და ვთვლი, რომ სწო­რი არ­ჩე­ვა­ნი გა­ვა­კე­თე. ჩემი პრო­ფე­სია წე­რა­შიც ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა, ბევ­რი ის­ტო­რი­უ­ლი ფაქ­ტი და მოვ­ლე­ნა სა­ინ­ტე­რე­სოდ ჯდე­ბა პა­რა­ლე­ლე­ბის გავ­ლე­ბი­სას.

ასე­ვე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ფსი­ქო­ლო­გია, დე­ტა­ლებ­ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბა, მათ შო­რის, ცხოვ­რე­ბა­ში, რო­დე­საც შე­გიძ­ლია შე­ამ­ჩნიო, გა­მო­იც­ნო ადა­მი­ა­ნის ბუ­ნე­ბა. ეს ავ­ტო­რებს გვეხ­მა­რე­ბა, რომ სა­კუ­თარ პერ­სო­ნა­ჟებ­საც უფრო სრულ­ყო­ფი­ლი და დას­რუ­ლე­ბუ­ლი სახე მივ­ცეთ, მკვეთ­რად ბო­რო­ტი ან მკვეთ­რად კე­თი­ლი სახე კი არა, ორი­ვე თვი­სე­ბე­ბით გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი. რე­ა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნე­ბის პერ­სო­ნა­ჟე­ბად გარ­დაქ­მნა საკ­მა­ოდ სა­ინ­ტე­რე­სო პრო­ცე­სია.

- რო­გორც მკი­თხველს, რა ჟან­რის ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი მოგ­წონ­დათ, ის­ტო­რი­უ­ლის გარ­და?

- რო­მა­ნე­ბიც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და დღე­საც ხში­რად ვკი­თხუ­ლობ, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ახლა სულ დრო­ის ნაკ­ლე­ბო­ბას გან­ვიც­დით ადა­მი­ა­ნე­ბი. არ არ­სე­ბობს წიგ­ნი, რო­მე­ლიც რა­ღა­ცას მა­ინც არ გვას­წავ­ლის, რა­ი­მეს მა­ინც არ დაგ­ვა­ნახ­ვებს. პი­რა­დად ჩემ­ზე, ძა­ლი­ან დიდი გავ­ლე­ნა მო­ახ­დი­ნა მი­ხე­ილ ბულ­გა­კოვ­მა, "ოს­ტა­ტი და მარ­გა­რი­ტა" ჩემი გა­მორ­ჩე­უ­ლად საყ­ვა­რე­ლი წიგ­ნია, რო­მე­ლიც ერთი ამო­სუნ­თქვით წა­ვი­კი­თხე და პირ­ვე­ლად და­მე­ბა­და კი­თხვა, რო­გორ შე­უძ­ლია ადა­მი­ანს ასე­თი რამ და­წე­როს? ნამ­დვი­ლად გან­სა­კუთ­რე­ბულ ხელ­თან და მწე­რალ­თან გვაქვს საქ­მე. ამ­დე­ნად, ეს წიგ­ნი დღემ­დე პირ­ველ ად­გილს იკა­ვებს ჩემს საყ­ვა­რელ წიგ­ნებს შო­რის.

- თა­ნა­მედ­რო­ვე ავ­ტო­რე­ბი­დან ვის გა­მო­არ­ჩევთ და რამ­დე­ნად ხში­რად ეც­ნო­ბით თქვე­ნი "ოლე­გე­ბის", პრო­ექ­ტის "გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი" სხვა მო­ნა­წი­ლე­თა ნა­წარ­მო­ე­ბებს?

- ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბი­თაც რამ­დე­ნი­მეს და­სა­ხე­ლე­ბა შე­მიძ­ლია, მაგ­რამ გან­სა­კუთ­რე­ბით გა­მო­ვარ­ჩევ­დი ნი­კო­ლას მა­ჩა­ბელს, რომ­ლის "ჩა­ი­ნა კონ­ტრას­ტე­ბი­დან" ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოდ იკი­თხე­ბა, კარ­გად ჩანს ავ­ტო­რის სპე­ცი­ფი­კუ­რი იუ­მო­რი და სხვა მკი­თხვე­ლებ­საც ვურ­ჩევ­დი გა­ეც­ნონ. ასე­ვე ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა ელის დოჯ­სო­ნის "რაფ­ლე­ზია~.

- "ოდი­სევ­სის სინ­დრო­მი" ახლა უკვე ჟურ­ნალ "გზა"-სთან ერ­თად გა­მოჩ­ნდე­ბა პრე­სის სტენ­დებ­ზე, რო­გორ ფიქ­რობთ, რას მო­გი­ტანთ ეს, რო­გორც ავ­ტორს?

- რა თქმა უნდა, და­დე­ბი­თად ვა­ფა­სებ ამ ფაქტს და მო­ხა­რუ­ლი ვარ, ვფიქ­რობ, რომ ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რად­გან ჟურ­ნა­ლის გავ­რცე­ლე­ბა მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს მას­შტა­ბით ხორ­ცი­ელ­დე­ბა და ეს ნიშ­ნავს, რომ მკი­თხველ­თა რა­ო­დე­ნო­ბა ორ­მა­გად და სამ­მა­გად მეტი იქ­ნე­ბა. ვი­საც რო­მან­ზე წიგ­ნის მა­ღა­ზი­ა­ში არ მი­უწ­ვდე­ბო­და ხელი, დღეს უკვე შე­უძ­ლია ჟურ­ნალ­თან ერ­თად შე­ი­ძი­ნოს და ვფიქ­რობ, ეს ჩემი წიგ­ნის მი­მართ მკი­თხველ­თა ინ­ტე­რესს გაზ­რდის და მათი მხრი­დან, უფრო აქ­ტი­ურ გა­მოხ­მა­უ­რე­ბას ველი.