სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქის, მცხე­თა-თბი­ლი­სის მთა­ვა­რე­პის­კო­პო­სის და ბიჭ­ვინ­თი­სა და ცხუმ-აფხა­ზე­თის მიტ­რო­პო­ლი­ტის ილია II-ის სა­შო­ბაო ეპის­ტო­ლე 2019:

"ყოვ­ლადსამ­ღვდე­ლო­ნო მღვდელმთა­ვარ­ნო, ღირ­სნო მო­ძღვარ­ნო, დი­ა­კონ­ნო, ბერ-მო­ნო­ზონ­ნო, ხე­ლი­სუ­ფალ­ნო, სა­ქარ­თვე­ლოს წმინ­და მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ეკ­ლე­სი­ის ყო­ველ­ნო წევ­რნო, მკვიდ­რნო ივე­რი­ი­სა და ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ნო:

სა­უ­კუ­ნე­ე­ბი­დან სა­უ­კუ­ნე­ებს გა­და­ე­ცე­მო­და მო­ლო­დი­ნი იმი­სა, რომ "მუც­ლად იღებს ქალ­წუ­ლი და შობს ძეს და უწო­დებს სა­ხე­ლად ემა­ნუ­ელს,” რაც ნიშ­ნავს "ჩვენ­თან არს ღმერ­თი” (ესა­ია 7,14) და რომ იქ­ნე­ბა "სა­ხე­ლი მისი დი­დი­სა გან­ზრახ­ვი­სა ან­გე­ლო­ზი, ღმერ­თი ძლი­ე­რი, ხელ­მწი­ფე, მთა­ვა­რი მშვი­დო­ბი­სა, მამა მერ­მე­თა სა­უ­კუ­ნე­თა” (ესა­ია 9, 5-6).

2019 წლის წინ აღ­სრულ­და ქვეყ­ნი­ე­რე­ბის მხსნე­ლის შე­სა­ხებ წმინ­და ესა­ი­ას ეს წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბა.

ჭეშ­მა­რი­ტად ბედ­ნი­ერ­ნი ვართ, რომ ჩვენ გვაქვს შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, სუ­ლი­ე­რად თა­ნა­ზი­არ­ნი გავ­ხდეთ ენით გა­მო­უთ­ქმე­ლი ამ სას­წა­უ­ლი­სა, თუმ­ცა ღვთის დი­დე­ბას სრუ­ლად ვე­რას­დროს შე­იც­ნობს ადა­მი­ა­ნუ­რი გო­ნე­ბა და ვერც იესო ქრის­ტეს ღვაწლს გა­აც­ნო­ბი­ე­რებს სრუ­ლად ოდეს­მე. ვი­ცით, რომ იგი "გარ­და­მოხ­და ზე­ცით და ხორ­ცნი შე­ის­ხა სუ­ლი­სა­გან წმინ­დი­სა,” რომ იცხოვ­რა კაც­თა შო­რის, აღას­რუ­ლა მრა­ვა­ლი სას­წა­უ­ლი, მოგ­ვცა ახა­ლი მცნე­ბა და ჯვარს ეცვა, რათა ჩვენ­თვის ცხო­ნე­ბა მო­ე­ნი­ჭე­ბი­ნა... ერთი შე­ხედ­ვით, მარ­ტი­ვად ით­ქმის ეს, მაგ­რამ თუ და­ვუკ­ვირ­დე­ბით მომ­ხდარს, გა­მა­ოგ­ნე­ბე­ლი რე­ა­ლო­ბის წი­ნა­შე აღ­მოვ­ჩნდე­ბით: უფა­ლი, შე­მოქ­მე­დი, მე­ო­რე ჰი­პოს­ტა­სი წმინ­და სა­მე­ბი­სა, რო­მე­ლიც, მა­მის და სუ­ლიწ­მინ­დის მსგავ­სად, მხო­ლოდ საღვთო ბუ­ნე­ბი­სა იყო, ჩვენს გა­და­სარ­ჩე­ნად იღებს ადა­მი­ა­ნურ ბუ­ნე­ბა­საც. ყოვ­ლის­შემ­ქმნელ­მა, ყოვ­ლის­შემ­ძლემ, მა­რა­დი­ულ­მა, და­უ­სა­ბა­მომ, ცხო­ველსმყო­ფელ­მა ... კა­ცობ­რი­ვი სხე­უ­ლი და თვი­სე­ბე­ბი (გარ­და ცოდ­ვი­სა) მი­ი­ღო, რათა გამ­ხდა­რი­ყო თა­ნა­არ­სი ყვე­ლა ჩვენ­გა­ნი­სა და ჩვენ­თვის მო­ე­ნი­ჭე­ბი­ნა ცოდ­ვა­თა­გან გან­თა­ვი­სუფ­ლე­ბა და განღმრთო­ბა. ამი­ტო­მაც იგი, გან­კა­ცე­ბის შემ­დგომ თა­ვის თავ­ში უკვე მა­რა­დი­უ­ლად ატა­რებს ორ სრუ­ლი­ად გან­სხვა­ვე­ბულ, შე­უ­რევ­ნელ ბუ­ნე­ბას: შე­უქ­მნე­ლო­ბა­სა და შექ­მნი­ლო­ბას, და­უ­სა­ბა­მო­ბა­სა და და­სა­ბა­მი­ე­რო­ბას, გა­რე­შე­უ­წე­რე­ლო­ბა­სა და გა­რე­შე­წე­რი­ლო­ბას; მკვდრე­თით აღ­დგო­მამ­დე კი უკ­ვდა­ვე­ბას­თან ერ­თად ჰქონ­და მოკ­ვდა­ვო­ბაც, უვ­ნე­ბო­ბას­თან ერ­თად - ვნე­ბუ­ლო­ბაც, უხრწნა­დო­ბა­სა­თან ერ­თად - ხრწნა­დო­ბაც. მან, ჭეშ­მა­რიტ­მა სი­ცო­ცხლემ, მოკ­ვდა­ვო­ბა იწილ­ხვედ­რა, რათა თვი­სი უკ­ვდა­ვე­ბით სიკ­ვდი­ლი მო­ეკვდი­ნე­ბი­ნა; ბუ­ნე­ბით უხრწნელ­მა ხრწნა­დი სხე­უ­ლი შე­ი­მო­სა, რათა ჩვე­ნი ხრწნი­ლე­ბა გა­ნე­ქარ­ვე­ბი­ნა, ჩვე­ნი უგუ­ნუ­რე­ბა საღვთო ცოდ­ნით გა­ნებრწყინ­ვე­ბი­ნა და ცოდ­ვი­სად­მი მო­ნო­ბა ცოდ­ვა­ზე მე­ფო­ბით შე­ეც­ვა­ლა.ამის ძალ­მო­სი­ლე­ბა მხო­ლოდ მას ჰქონ­და! Mმხო­ლოდ მას შე­ეძ­ლო თა­ვის საღვთო ჰი­პოს­ტას­ში და­ე­ტია ერ­თო­ბა ადა­მი­ა­ნუ­რი თვი­სე­ბე­ბი­საც და უდი­დე­სი მსხვერ­პლის ფა­სად შე­ე­მუს­რა ათას­წლე­უ­ლე­ბის მან­ძილ­ზე გამ­რავ­ლე­ბუ­ლი და გა­მოვ­ლე­ნი­ლი მთე­ლი კა­ცობ­რი­ო­ბის ცოდ­ვის სი­სავ­სე. ეს სას­წა­უ­ლი ორ ეტა­პად ხორ­ცი­ელ­დე­ბა: წმინ­და იო­ა­ნე და­მას­კე­ლის სწავ­ლე­ბით, პირ­ველ ეტაპ­ზე გან­კა­ცე­ბუ­ლი ღმერ­თის კა­ცობ­რივ ბუ­ნე­ბა­ში მოხ­და ამ ბუ­ნე­ბის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი უმეც­რე­ბის, უძ­ლუ­რე­ბის, არა­ცხო­ველსმყო­ფე­ლო­ბი­სა და მო­ნუ­რო­ბის საღვთო ღირ­სე­უ­ლო­ბე­ბით (საღვთო ცოდ­ნით, შემ­ძლე­ო­ბით, ცხო­ველსმყო­ფე­ლო­ბით, მე­უ­ფე­ბით) გამ­დიდ­რე­ბა, არ­სობ­რი­ვი თვი­სე­ბე­ბის შე­უც­ვლე­ლად, და ჩვენ, ქრის­ტეს­თან თა­ნა­ზი­ა­რე­ბით, მი­წი­ერ ყო­ფა­ში მოგ­ვე­ცა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა ამ მად­ლით გან­მსჭვალ­ვი­სა. სუ­ლი­ე­რი ცხოვ­რე­ბით, მა­გა­ლი­თად, მო­ი­პო­ვე­ბა სიბ­რძნით მე­ტყვე­ლე­ბა, წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბის ნიჭი, კურ­ნე­ბის ძალა, სხვა სას­წა­ულთქმე­დე­ბა­თა უნა­რი. . . რო­მე­ლიც პი­როვ­ნე­ბა­ში არ­სე­ბით ცვლი­ლე­ბებს არ იწ­ვევს. ამი­ტო­მაც ღვთის ამ სა­ბოძ­ვარს ად­ვი­ლად და­კარ­გავს ყვე­ლა, ვინც კვლავ ცოდ­ვა­ში ჩა­ეფ­ლო­ბა. მე­ო­რე ეტაპ­ზე, ანუ მა­ცხოვ­რის ჯვარ­ცმის, დაფვ­ლი­სა და აღ­დგო­მის შემ­დეგ, იესო ქრის­ტემ თა­ვი­სი განმღრთო­ბი­ლი კა­ცობ­რი­ვი ბუ­ნე­ბა თვი­სობ­რი­ვად გარ­დაქ­მნა, ადა­მი­სე­ულ თავ­და­პირ­ველ უცოდ­ველ მდგო­მა­რე­ო­ბას და­უბ­რუ­ნა და, უფრო მე­ტიც, - თი­თო­ე­ულ ჩვენ­განს ღვთის სა­უფ­ლოს მა­რა­დი­უ­ლად დამ­კვიდ­რე­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა მი­ა­ნი­ჭა. ასე რომ, ცათა შინა და­უს­რუ­ლე­ბე­ლი სი­ხა­რუ­ლი და ნე­ტა­რე­ბა ელო­დე­ბა ყვე­ლას, ვინც კი ქრის­ტეს გზით სვლას მო­ინ­დო­მებს და შე­სა­ბა­მის ღვაწლს აღას­რუ­ლებს. ქმნი­ლე­ბი­სად­მი შე­მოქ­მე­დის ენი­თუთ­ქმე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლის ამ სა­ო­ცარ­მა გა­მოვ­ლი­ნე­ბამ მთე­ლი ხი­ლუ­ლი და უხი­ლა­ვი სამ­ყა­რო შეძ­რა: "ან­გე­ლოზ­ნი ღა­ღა­დე­ბენ, მთა­ვა­რან­გე­ლოზ­ნი გა­ლო­ბენ, აქე­ბენ ქე­რუ­ბიმ­ნი და ადი­დე­ბენ სე­რა­ფიმ­ნი,- ყო­ვე­ლი და­ბა­დე­ბუ­ლი დღე­სას­წა­უ­ლობს დღეს, რა­მე­თუ ღმერ­თსა ხედ­ვენ ქვე­ყა­ნა­სა ზედა და კაც­სა, - ცათა შინა; ქვეს­კნელ­სა, - ზეს­კნე­ლად გან­გე­ბუ­ლე­ბით და ზეს­კნელ­სა, - ქვეს­კნე­ლად კაც­თმოყ­ვა­რე­ო­ბით” (ათა­ნა­სე ალექ­სან­დრი­ე­ლი).- პირ­ვე­ლი ვინ მი­ე­ახ­ლე­ბა ბეთ­ლე­მელ ყრმას? პირ­ვე­ლი ვინ იგ­რძნობს და ვინ შე­ე­გე­ბე­ბა მომ­ხდარ სას­წა­ულს?- ძვე­ლი აღ­თქმის მარ­თა­ლი იო­სე­ბი, უბ­რა­ლო მწყემ­სნი და წარ­მარ­თუ­ლი სამ­ყა­როს ბრძენ­ნი, - შო­რე­უ­ლი სპარ­სე­თი­დან (ასუ­რე­თი­დან) უჩ­ვე­უ­ლო ვარ­სკვლა­ვის მსვლე­ლო­ბას გა­მო­ყო­ლი­ლი მოგ­ვნი, რო­მელ­თაც სა­ო­ცა­რი სიმ­ბო­ლუ­რი შე­სა­წი­რი, - ოქრო, გუნ­დრუ­კი და მური, - მი­არ­თვეს მას.ოქრო - ვი­თარ­ცა მე­ფეს,გუნ­დრუ­კი - ვი­თარ­ცა ღმერ­თს,და მური - ვი­თარ­ცა ღმერ­თკაცს, რო­მე­ლიც კა­ცობ­რი­ვი ბუ­ნე­ბით უნდა მომ­კვდა­რი­ყო და შე­ე­მურ­ვათ.წმინ­და იო­ა­ნე ოქ­რო­პი­რი ამ სამ ძღვენ­ში ხე­დავს ადა­მი­ა­ნის­თვის უმ­თავ­რეს სი­კე­თე­თაც: ჭეშ­მა­რიტ რწმე­ნას, სა­სო­ე­ბა­სა და სიყ­ვა­რულს, რო­მელ­თა აუ­ცი­ლე­ბე­ლი ერ­თო­ბაც გა­ნა­პი­რო­ბებს ნე­ბის­მი­ე­რი პი­როვ­ნე­ბის უფ­ლის­კენ სწო­რად სვლას. ინე­ბოს ღმერ­თმა, ჩვენც, მოგ­ვთა მსგავ­სად, ნელ-ნელა ავ­მაღ­ლდეთ გუ­ლის­ხმის­ყო­ფი­სა და სრულ­ყო­ფის კი­ბე­ზე, შე­ვი­მო­სოთ რწმე­ნით, სა­სო­ე­ბი­თა და სიყ­ვა­რუ­ლით, რომ ვპო­ვოთ ბეთ­ლე­მის ბა­გა­სა შინა მწო­ლი იესო და გან­ვე­შო­როთ უკე­თურ ბრძა­ნე­ბებ­სა და მზაკ­ვრო­ბას ჰე­რო­დე მე­ფი­სას, რო­მელ­მაც 14 000 ყრმა მო­აკ­ვლე­ვი­ნა იმ იმე­დით, რომ მათ შო­რის მო­აკ­ვდი­ნებ­და ახ­ლად­შო­ბილ ძეს ღვთი­სას (მას­ში მო­მა­ვალ მე­ფეს და მე­ტო­ქეს ხე­დავ­და) და ამით თა­ვის ამ­ქვეყ­ნი­ურ მე­ფო­ბას გა­ი­ხან­გრძლი­ვებ­და. სა­უ­კუ­ნე­თა მან­ძილ­ზე უფ­ლამ­დე მი­სას­ვლე­ლი გზა მუ­დამ ნარ-ეკ­ლი­ა­ნი იყო, ვიწ­რო და ძნე­ლად სა­ვა­ლი, რად­განYყო­ველ ეპო­ქას თა­ვი­სი ჰე­რო­დე ჰყავს, რო­მე­ლიც ძა­ლა­უფ­ლე­ბის შე­სა­ნარ­ჩუ­ნებ­ლად არ ერი­დე­ბა ბო­როტ, ბილწ საქ­მეთ, არ ერი­დე­ბა არც უდა­ნა­შა­უ­ლო ყრმა­თა მო­წყვე­ტას, ოღონდ ადა­მი­ა­ნე­ბი თა­ვის მო­ნო­ბა­ში ამ­ყო­ფოს და შე­მოქ­მე­დი და­ა­ვი­წყოს.ჩვენს დრო­შიც მისი მოქ­მე­დე­ბა­ნი სხვა და სხვა სა­ხით ვლინ­დე­ბა: აბორ­ტით მო­წყვე­ტილ ჩვილ­თა სის­ხლი ცას შეჰ­ღა­ღა­დებს, ნარ­კო­მა­ნია, აზარ­ტუ­ლი თა­მა­შე­ბი თუ უზ­ნეო ცხოვ­რე­ბის წესი ათა­სო­ბით ახალ­გაზ­რდას იწი­რავს და ეს და­ნა­შა­უ­ლე­ბა­ნი ჩვენ­გან პა­სუხს ითხოვს. ჰე­რო­დე­სე­უ­ლი სული იმა­საც ცდი­ლობს, ისე­თი გა­რე­მო და­ამ­კვიდ­როს, სა­დაც მი­სა­ბა­ძი აღარ იქ­ნე­ბა სხვის­თვის არა თუ თა­ვის გა­წირ­ვა, ნაც­ვალ­გე­ბის გა­რე­შე სი­კე­თის ქმნაც კი; მი­სა­ბა­ძი აღარ იქ­ნე­ბა ზნე­ობ­რი­ო­ბა და სიწ­მინ­დე და ადა­მი­ა­ნებს დახ­შუ­ლი ექ­ნე­ბათ სინ­დი­სის ხმა. ბუ­ნებ­რი­ვად იბა­დე­ბა კი­თხვა: თუ სი­მარ­თლე და სი­კე­თე გან­ქარ­დე­ბა, ურ­თი­ერ­თპა­ტი­ვის­ცე­მა და პა­ტი­ოს­ნე­ბა და­ი­კარ­გე­ბა, რაღა იქ­ნე­ბა ჩვე­ნი ყოფა?! თუ მე­გობ­რო­ბა, სიყ­ვა­რუ­ლი და თა­ნად­გო­მა ადა­მი­ან­თა ბუ­ნე­ბი­დან წა­რი­ხო­ცე­ბა, ვინ შეძ­ლებს ამ­გვარ სივ­რცე­ში ცხოვ­რე­ბას?! ასე­თი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ხომ თა­ვის­თა­ვად გახ­დე­ბა სი­ცო­ცხლის უუ­ნა­რო და გა­დაგ­ვა­რე­ბი­სათ­ვის გან­წი­რუ­ლი, რად­გან მას აღარ ექ­ნე­ბა ძალა ბო­რო­ტე­ბის შე­ჩე­რე­ბი­სა და ცოდ­ვის­თვის წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბის გა­წე­ვი­სა? ამას­თან, გაქ­რე­ბა ადა­მი­ა­ნის­თვის უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი ზღვა­რიც, - ზღვა­რი სი­კე­თე­სა და ბო­რო­ტე­ბას შო­რის. სამ­წუ­ხა­როდ, ეს მდგო­მა­რე­ო­ბა თან­და­თან ჩვენ­თა­ნაც ფეხს იკი­დებს და ხალ­ხს შიში და უი­მე­დო­ბა იპყრობს, მაგ­რამ არ უნდა გავ­ტყდეთ, არ უნდა დაგ­ვაბ­რკო­ლოს არც გამ­რავ­ლე­ბულ­მა ღა­ლატ­მა და გა­უ­ტან­ლო­ბამ, არც შურ­მა და მზაკ­ვრო­ბამ. დროა ასე­თი! არ­სე­ბუ­ლი რე­ა­ლო­ბა უნდა მი­ვი­ღოთ, რო­გორც ჩვე­ნი რწმე­ნის დიდი გა­მოც­და და შევ­ძლოთ, გან­ვე­შო­როთ ბო­რო­ტე­ბას, ჩვენ­და­მი ჩა­დე­ნილ ავ საქ­მე­თა გამო, - სა­მა­გი­ე­როს გა­დახ­დას; ვე­ცა­დოთ, არ დავ­კარ­გოთ მო­მავ­ლის იმე­დი, არ დავ­კარ­გოთ მოყ­ვა­სის სიყ­ვა­რუ­ლი და მის­და­მი თა­ნად­გო­მის სურ­ვი­ლი, არ დავ­კარ­გოთ ღირ­სე­ბა და ძა­ლი­სა­მებრ ჩვე­ნი­სა, სი­კე­თით ვუ­პა­სუ­ხოთ გა­მოწ­ვე­ვებს. შევ­ნიშ­ნავთ იმა­საც, რომ არის დიდი მცდე­ლო­ბა სი­ტყვის თა­ვი­სუფ­ლე­ბის და­მა­ხინ­ჯე­ბუ­ლი აღ­ქმის გა­ბა­ტო­ნე­ბი­საც. თა­ვის­თა­ვად სი­ტყვის თა­ვი­სუფ­ლე­ბა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი უფ­ლე­ბა­თა­გა­ნია, რო­მე­ლიც ნე­ბის­მი­ერ მო­ქა­ლა­ქეს სა­შუ­ა­ლე­ბას აძ­ლევს, სა­კუ­თა­რი შე­ხე­დუ­ლე­ბი­სა­მებრ, სა­ჯა­როდ გა­მოთ­ქვას აზრი და ამის­თვის გა­მო­ი­ყე­ნოს მა­ს­მე­დი­აც და სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლიც, რაც პი­როვ­ნუ­ლი თა­ვი­სუფ­ლე­ბის გან­ცდას ბა­დებს და ნა­ნა­ხი­სა თუ ნა­აზ­რე­ვის სხვის­თვის გა­ზი­ა­რე­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბას ქმნის, მაგ­რამ, სამ­წუ­ხა­როდ, ხში­რად ხდე­ბა რე­ა­ლო­ბის შეც­ვლა და სი­ტყვის თა­ვი­სუფ­ლე­ბით ბო­რო­ტად სარ­გებ­ლო­ბა. დღეს ადა­მი­ა­ნე­ბი აღარ ერი­დე­ბი­ან სხვი­სი დამ­ცი­რე­ბის მიზ­ნით მათ უსა­ფუძ­ვლოდ შე­უ­რა­ცხყო­ფას; სიც­რუე და ბილ­წსი­ტყვა­ო­ბა ჩვე­უ­ლებ­რივ მოვ­ლე­ნად იქცა. გახ­შირ­და ტყუ­ი­ლის ყვე­ლა­ზე მძი­მე ფორ­მაც, - გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი, შეგ­ნე­ბუ­ლი სიც­რუე, - ცი­ლის­წა­მე­ბა, რო­მე­ლიც ზოგ­ჯერ სი­მარ­თლის სა­ხე­ლით ვირ­ტუ­ო­ზუ­ლად ისე არის შე­ბურ­ვი­ლი, რომ მსმე­ნელს, თავ­და­პირ­ვე­ლად მა­ინც, შეც­დო­მა­ში შე­იყ­ვანს.ამის მოქ­მედთ, ალ­ბათ, ჰგო­ნი­ათ, რომ რაკი სხვას­ზე ფი­ზი­კუ­რად არ ძა­ლა­დო­ბენ და სხე­უ­ლის და­ზი­ა­ნე­ბას არ აყე­ნე­ბენ, ეს და­ნა­შა­უ­ლი უმ­ნიშ­ვნე­ლოა, რაც ძა­ლი­ან დიდი შეც­დო­მაა. სი­ტყვას უჩ­ვე­უ­ლო ძალა აქვს, - რო­გორც და­დე­ბი­თი, ისე უარ­ყო­ფი­თი, რად­გან მას ქმნა­დო­ბის უნა­რი გა­აჩ­ნია. არის სი­ტყვა სი­ცო­ცხლის მომ­ნი­ჭე­ბე­ლი და სი­ტყვა - სიკ­ვდი­ლის ტოლ­ფა­სი.ამას­თან, არ­ცერ­თი ჩვე­ნი ნათ­ქვა­მი არ ქრე­ბა და იგი ჩვე­ნი მამ­ხი­ლე­ბე­ლი იქ­ნე­ბა ღვთის წი­ნა­შე. მა­ცხო­ვა­რი ბრძა­ნებს: "ვინც უმი­ზე­ზოდ ურის­ხდე­ბა თა­ვის ძმას, სა­სა­მარ­თლო­ში უნდა მი­ე­ცეს; ხოლო ვინც ეტყვის თა­ვის ძმას, რაკა, სი­ნედ­რი­ონს უნდა წა­რუდ­გეს; და ვინც ეტყვის ძმას: შლე­გო, ცე­ცხლის გე­ე­ნა­ში უნდა ჩა­ვარ­დეს” (მათე 5,22).

ია­კობ მო­ცი­ქუ­ლიც მე­ტად მკვეთრ შე­ფა­სე­ბას აძ­ლევს ავის- მთქმელთ: ".… ენა ცე­ცხლია, უსა­მარ­თლო­ბის სამ­ყა­როა იგი... ის ბილ­წავს მთელს სხე­ულს... და­უ­კა­ვე­ბე­ლი ბო­რო­ტე­ბაა და მო­მაკ­ვდი­ნე­ბე­ლი გეს­ლი­თაა სავ­სე. მით ვა­კურ­თხებთ ღმერ­თსა და მა­მას და მით ვწყევ­ლით ღვთის ხა­ტად შექ­მნილ ადა­მი­ა­ნებს. . . ასე არ უნდა იყოს” (ია­კო­ბი 3, 6-10). თი­თო­ე­უ­ლი დღე, სა­ა­თი და წუთი აღ­ბეჭ­დი­ლია ჩვე­ნი კარ­გი ან ცუდი ქმე­დე­ბით, კარ­გად ან ცუ­დად მე­ტყვე­ლე­ბით. დროს ვერ და­ვაბ­რუ­ნებთ და მას­ში ვერც ჩვენს ნაკ­ვა­ლევს წავ­შლით, თუ სი­ნა­ნუ­ლი არ გვექ­ნა. გულ­წრფე­ლი, ღრმა სი­ნა­ნუ­ლი, აღ­სა­რე­ბა და ზი­ა­რე­ბა ღვთის­გან ნა­წყა­ლო­ბე­ვი ის სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბე­ბია, რო­მელ­თაც ძა­ლუძთ მთე­ლი ჩვე­ნი გან­ვლი­ლი არას­წო­რი ცხოვ­რე­ბის და მისი შე­დე­გე­ბის აღ­მო­ფხვრა, ცოდ­ვის წარ­ხოც­ვა და ახალ ადა­მი­ა­ნად ჩვე­ნი გარ­დაქ­მნა, გან­წმენ­და და სუ­ლი­ე­რი ამაღ­ლე­ბა.

წმინ­და იო­ა­ნე ოქ­რო­პი­რი წერს: რო­გო­რი ცხოვ­რე­ბი­თაც არ უნდა ვი­ცხოვ­როთ, სი­ნა­ნულს ვერ ავ­ცდე­ბით; ის, ვინც ამ­ქვეყ­ნად ცდი­ლობს სი­ნა­ნუ­ლით უწამ­ლოს თა­ვი­სი სუ­ლის ცოდ­ვით გა­მოვ­ლი­ნე­ბებს, მა­რა­დი­უ­ლად იხა­რებს, ხოლო ვინც ამ ქვე­ყა­ნად შეჰ­ხა­რის დრო­ე­ბით წარ­მა­ვალ სი­კე­თეთ და ყვე­ლა სა­შუ­ა­ლე­ბით მათ მო­პო­ვე­ბას ეს­წრაფ­ვის მხო­ლოდ, აუ­ცი­ლებ­ლად ინა­ნებს სა­უ­კუ­ნოდ.

პავ­ლე მო­ცი­ქუ­ლი კი ბრძა­ნებს: "ხორ­ცი­ელ­ნი ხორ­ცი­სას იზ­რა­ხა­ვენ, ხოლო სუ­ლი­ერ­ნი,- სუ­ლი­სას…... ხორ­ცის ზრახ­ვა სიკ­ვდი­ლია, ხოლო სუ­ლის ზრახ­ვა, - სი­ცო­ცხლე და მშვი­დო­ბა~ (რომ. 8, 5-6)."მე­ო­რე რჯულ­შიც” ვკი­თხუ­ლობთ: "თქვენს წი­ნა­შე ვი­მოწ­მებ ცას და მი­წას: სი­ცო­ცხლე და სიკ­ვდი­ლი და­გი­დე­ვი წინ, კურ­თხე­ვა და წყევ­ლა. აირ­ჩიე სი­ცო­ცხლე, რომ იცო­ცხლოთ შენ და შენ­მა შთა­მო­მავ­ლო­ბამ” (II სჯ. 30,19).

მთე­ლი კა­ცობ­რი­ო­ბის და თი­თო­ე­უ­ლი ჩვენ­გა­ნის არ­სე­ბო­ბის არსი ამ ორი გზი­დან ერთ-ერ­თის არ­ჩე­ვა­ში მდგო­მა­რე­ობს.

გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ზრუნ­ვა გვმარ­თებს მო­მა­ვალ თა­ო­ბა­ზე, რათა შემ­დეგ მათ საყ­ვე­დუ­რი არ გვი­თხრან, რომ არ და­ვეხ­მა­რეთ, გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი გა­და­ედ­გათ თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის გზა­ზე. მე ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს პე­და­გო­გებ­თან და ნა­წი­ლობ­რივ ვიცი ის პრობ­ლე­მე­ბი, რის წი­ნა­შეც დღეს სა­ჯა­რო სკო­ლა დგას.სა­სი­ხა­რუ­ლოა, რომ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ გა­ნა­ცხა­და, რომ მას­წავ­ლე­ბელ­თა ხელ­ფასს გაზ­რდის და იზ­რუ­ნებს მათი ავ­ტო­რი­ტე­ტის ამაღ­ლე­ბის­თვის; ასე­ვე სა­სი­ხა­რუ­ლოა და­წყე­ბით კლა­სებ­ში "დედა ენის” დაბ­რუ­ნე­ბა, მაგ­რამ გა­სა­კე­თე­ბე­ლი კვლავ ბევ­რია; ჩვენ მხო­ლოდ აუ­ცი­ლე­ბელ თე­მებ­ზე შევ­ჩერ­დე­ბით და ვი­მე­დოვ­ნებთ, ახა­ლი ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა გა­ით­ვა­ლის­წი­ნებს მას.პირ­ველ რიგ­ში სა­თა­ნა­დო ყუ­რა­დღე­ბა უნდა მი­ექ­ცეს ეროვ­ნუ­ლი სუ­ლის­კვე­თე­ბით მოს­წავ­ლე­თა აღ­ზრდას; სას­წავ­ლო პროგ­რა­მე­ბი­დან, სამ­წუ­ხა­როდ, თით­ქმის ამო­ღე­ბუ­ლია ჩვე­ნი კლა­სი­კო­სი მწერ­ლე­ბის ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი, ყუ­რა­დღე­ბა არ მახ­ვილ­დე­ბა ჩვე­ნი ერის გმი­რულ წარ­სულ­ზე, არ აღი­ნიშ­ნე­ბა გა­მო­ჩე­ნილ პი­როვ­ნე­ბა­თა და მოვ­ლე­ნა­თა ღირ­სსახ­სო­ვა­რი თა­რი­ღე­ბი; ხში­რად არ ეწყო­ბა ექ­სკურ­სი­ე­ბი ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სხვა და სხვა კუ­თხის გა­საც­ნო­ბად... უნდა გა­ტარ­დეს სხვა ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბიც, რომ ყმაწ­ვი­ლებ­ში სამ­შობ­ლოს სიყ­ვა­რუ­ლი გაღ­ვივ­დეს და ისი­ნი ღირ­სე­ულ მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბად ჩა­მო­ყა­ლიბ­დნენ.ლუკ­მა-პუ­რის შოვ­ნის­თვის სახ­ლი­დან გა­სულ მშობ­ლებს ძა­ლი­ან ცოტა დრო რჩე­ბათ შვი­ლე­ბი­სათ­ვის; ამი­ტო­მაც სა­ხელ­მწი­ფომ და, აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, სკო­ლამ უნდა იტ­ვირ­თოს რო­გორც სწავ­ლე­ბის, ისე აღ­ზრდის ფუნ­ქცია. სკო­ლა­ში სა­ა­თე­ბი უნდა და­ეთ­მოს პი­რად ჰი­გი­ე­ნას, ხელ­საქ­მეს, სა­ხე­ლო­ბო მი­მარ­თუ­ლე­ბებს, ბუ­ნე­ბას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას, სოფ­ლის მე­ურ­ნე­ო­ბის შე­სა­ხებ ზო­გა­დი წარ­მოდ­გე­ნის შექ­მნას, უნდა ფუნ­ქცი­ო­ნი­რებ­დეს მუ­სი­კა­ლუ­რი, სამ­ხატ­ვრო, ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი წრე­ე­ბი... უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სია სპორ­ტუ­ლი დარ­ბა­ზე­ბი­თა და მო­ედ­ნე­ბით სას­წავ­ლებ­ლე­ბის უზ­რუნ­ველ­ყო­ფა და სპორ­ტულ წრე­ებ­ში ბავ­შვე­ბის გა­ერ­თი­ა­ნე­ბა, რომ მათ ენერ­გია აქ და­ხარ­ჯონ და ჯან­მრთელ და ძლი­ერ პი­როვ­ნე­ბე­ბად ჩა­მო­ყა­ლიბ­დნენ. სკო­ლამ უნდა ჩა­უ­ნერ­გოს მოს­წავ­ლე­ებს შრო­მის სიყ­ვა­რუ­ლი, უნა­რი პა­ტი­ე­ბი­სა და სხვი­სი სი­ხა­რუ­ლით გა­ხა­რე­ბი­სა, სი­მარ­თლის დაც­ვი­სა და მე­გობ­რის ერ­თგუ­ლე­ბი­სა, და­ჩაგ­რუ­ლის თა­ნად­გო­მი­სა და, სა­ერ­თოდ, სი­კე­თის ქმნი­სა.ამის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში შეგ­ვეძ­ლე­ბა ვთქვათ, რომ მო­ზარ­დებს მი­ვე­ცით სა­შუ­ა­ლე­ბა ჯან­საღ თა­ო­ბად აღ­ზრდი­სა; შევ­თა­ვა­ზეთ სი­კე­თე და სი­ცო­ცხლე, და­ნარ­ჩე­ნი კი მათ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა­ზე იქ­ნე­ბა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. რო­გორც აღ­ვნიშ­ნეთ, დღეს ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში დედ-მამა შვილს ვერ აქ­ცევს სა­თა­ნა­დო ყუ­რა­დღე­ბას; სამ­წუ­ხა­როა ის ფაქ­ტი, რომ მშო­ბე­ლი ნაკ­ლე­ბად მო­ნა­წი­ლე­ობს სკო­ლის ცხოვ­რე­ბა­ში, რაც და­უშ­ვე­ბე­ლია; სა­ვალ­დე­ბუ­ლო უნდა გახ­დეს პე­და­გო­გებ­თან ხში­რი შეხ­ვედ­რა; მათ უნდა იგ­რძნონ თა­ვი­სი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა და მას­წავ­ლებ­ლებ­თან ერ­თად ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­კე­თონ შვილ­თან მი­მარ­თე­ბა­ში სწო­რი მიდ­გო­მე­ბის გან­სა­ზღვრი­სათ­ვის.რაც შე­ე­ხე­ბა ოჯახს, ანუ მცი­რე ეკ­ლე­სი­ას: ზო­გა­დად, ყვე­ლამ ვი­ცით, რომ იგი ურ­თი­ერ­თპა­ტი­ვის­ცე­მა­სა და სიყ­ვა­რულს უნდა ეფუძ­ნე­ბო­დეს. ყვე­ლამ ვი­ცით ისიც, რომ ოჯახ­ში უსი­ა­მოვ­ნე­ბე­ბიც ხდე­ბა, მაგ­რამ რო­გორც ცოლი, ისე ქმა­რი უნდა ეცა­დოს, რთუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია მა­ლე­ვე გან­მუხ­ტოს და, რო­გორც წმინ­და მა­მე­ბი გვას­წავ­ლი­ან, დღე ისე არ უნდა დას­რულ­დეს, რომ გა­ნა­წყე­ნე­ბუ­ლებ­მა ერ­თმა­ნეთს შენ­დო­ბა არ სთხო­ვონ. გახ­სოვ­დეთ ისიც, რომ ჩხუბ­სა და და­ძა­ბუ­ლო­ბას შვი­ლე­ბი უნდა გა­ნა­რი­დოთ, მათი მგრძნო­ბი­ა­რე სული მთე­ლი სიმწვა­ვით რე­ა­გი­რებს ასეთ ქმე­დე­ბებ­ზე; გან­სა­კუთ­რე­ბით მძი­მე კვალს კი მშობ­ლე­ბის გან­შო­რე­ბა ტო­ვებს.სამ­წუ­ხა­როდ, დღეს ხში­რად ირ­ღვე­ვა ოჯა­ხე­ბი, უმ­თავ­რე­სად ახ­ლად­შექ­მნი­ლი. ვფიქ­რობთ, ამის მთა­ვა­რი მი­ზე­ზი არის ის, რომ ახალ­გაზ­რდე­ბი ცხოვ­რე­ბის­თვის არ არი­ან მომ­ზა­დე­ბულ­ნი და პა­ტა­რა გა­უ­გებ­რო­ბაც საკ­მა­რი­სი ხდე­ბა გან­შო­რე­ბის­თვის. მათ უნდა იცოდ­ნენ, რომ თავ­და­პირ­ვე­ლად უსი­ა­მოვ­ნე­ბე­ბი შე­იძ­ლე­ბა ჰქონ­დეთ, რად­გან ეს არის ერ­თმა­ნეთ­თან რე­ა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის და­წყე­ბის პე­რი­ო­დი; ეს არის ოჯა­ხურ სივ­რცე­ში დათ­მო­ბის და, ამა­ვე დროს, შენი ღირ­სე­ბის დაც­ვის, სიყ­ვა­რუ­ლის გა­ცე­მი­სა და მი­ღე­ბის, სხვი­სი და სა­კუ­თა­რი თა­ვის პა­ტი­ვის­ცე­მის დამ­კვიდ­რე­ბის პე­რი­ო­დი.ცოლ-ქმრის­თვის დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს მო­ძღვრის ყო­ლას. ამას­თან, კარ­გი იქ­ნე­ბა თუ ისი­ნი აღ­სა­რე­ბას ერთ სა­სუ­ლი­ე­რო პირს ჩა­ა­ბა­რე­ბენ (რა თქმა უნდა, შე­იძ­ლე­ბა სხვა და სხვა მო­ძღვა­რიც ჰყავ­დეთ), რომ მისი სა­შუ­ა­ლე­ბით თი­თო­ე­ულ­მა შე­და­რე­ბით უმ­ტკივ­ნე­უ­ლოდ გა­აც­ნო­ბი­ე­როს თა­ვი­სი შეც­დო­მა და მდგო­მა­რე­ო­ბა გა­მო­ას­წო­როს. და­ეყ­რდე­ნით ღმერ­თს, ის­წავ­ლეთ მას­თან სა­უ­ბა­რი, გა­და­უ­შა­ლეთ გული და იგი გიჩ­ვე­ნებთ სა­ო­ცარ მა­გა­ლითს მე­გობ­რო­ბი­სა და შე­წევ­ნი­სა. ცალ­კე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნი და მთე­ლი მსოფ­ლი­ოც და­უც­ვე­ლო­ბის გან­ცდამ სწო­რედ იმი­ტომ მო­იც­ვა, რომ პი­როვ­ნე­ბა თა­ვი­სი თა­ვის იმე­დად დარ­ჩა და შე­მოქ­მე­დი და­ი­ვი­წყა. ბედ­ნი­ე­რია ის, ვის გულ­შიც ღმერ­თმა თვი­სი ძის სული გა­მო­ავ­ლი­ნა (გა­ლატ.4,6) და აღავ­სო იგი ჭეშ­მა­რი­ტი რწმე­ნით, სა­სო­ე­ბი­თა და სიყ­ვა­რუ­ლით. ასე­თი პი­როვ­ნე­ბის­თვის აღარ არ­სე­ბობს შიში ხვა­ლინ­დე­ლი დღი­სა, აღარ არ­სე­ბობს შიში გან­საც­დე­ლი­სა და თვით სიკ­ვდი­ლი­საც, რად­გან იცის და სწამს, რომ "ღვთის მოყ­ვა­რულთ ყო­ვე­ლი­ვე სა­სი­კე­თოდ წა­რე­მარ­თე­ბათ..." ხოლო "თუ ღმერ­თი ჩვენ­სკენ იქ­ნე­ბა, ვინ გა­მო­ვა ჩვენს წი­ნა­აღ­მდეგ” (რომ. 8, 28,31)! ქარ­თველ­ნო, აფხაზ­ნო, ოსნო, ბერ­ძენ­ნო, უკ­რა­ი­ნელ­ნო, რუს­ნო, სო­მეხ­ნო, ებ­რა­ელ­ნო, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნელ­ნო, უდინ­ნო, იე­ზიდ­ნო, ქურთნო, ინ­გუშ­ნო, ჩერ­ქეზ­ნო, ჩე­ჩენ­ნო, ლეკ­ნო, ყო­ველ­ნო მკვიდ­რნო სა­ქარ­თვე­ლო­ი­სა და ჩვენს სა­ზღვრებს გა­რეთ მცხოვ­რებ­ნო თა­ნა­მე­მა­მუ­ლენ­ნო, ყო­ველ­ნო ერნო, - ჩვენ­თვის "იშვა ყრმა ახა­ლი, პირ­ველ­სა­უ­კუ­ნე­თა ღმერ­თი," ჩვენს ყვე­ლა სენ­თა და ტკი­ვილ­თა დიდი მკურ­ნა­ლი. ბეთ­ლე­მის ბა­გას ვარ­სკვლა­ვი დას­დგო­მია; ვიჩ­ქა­როთ, რომ თაყ­ვა­ნი ვსცეთ ჩვილ იე­სოს, - აბ­რა­ა­მის აღ­თქმის გან­ცხა­დე­ბას, მო­სეს რჯუ­ლის დას­რუ­ლე­ბას, ახალ პა­ს­ექ­სა და ახალ ადამს, პურს ცხოვ­რე­ბი­სას და ნა­თელს სოფ­ლი­სას, ძეს ღვთი­სას და ძეს კა­ცი­სას, გზას, ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა­სა და სი­ცოხ­ლეს. შო­რე­ბელ­თა და ახ­ლო­ბელთ გვიხ­მობს ღმერ­თი ჭეშ­მა­რი­ტი, გვიხ­მობს ხან­დაზ­მულთ და ყრმებს, ახალ­გაზ­რდებს, გვიხ­მობს დამ­ცი­რე­ბულთ და შე­უ­რა­ცხყო­ფილთ, ქვრივ-ობ­ლებს, გან­საც­დელ­ში მყოფთ, მდი­დართ და გლა­ხაკთ, ჩი­ნე­ბულთ და უჩი­ნოთ, ერსა და ბერს. არა აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, მის­კენ ჩვე­ნი გზის სა­ვა­ლი ბეთ­ლე­მე­ლი მწყემ­სე­ბი­ვით ხან­მოკ­ლე იქ­ნე­ბა, თუ მოგ­ვე­ბი­ვით ხან­გრძლი­ვი, მთა­ვა­რია ვპო­ვოთ იესო, ვპო­ვოთ ყოვ­ლად­წ­მინ­და მა­რი­ა­მი, ჩვე­ნი გა­მორ­ჩე­უ­ლი მფარ­ვე­ლი, და აღარც გან­ვე­შო­როთ მათ სი­ცო­ცხლის ბო­ლომ­დე. იესო ქრის­ტეს მო­წყა­ლე­ბით, ღვთის­მშობ­ლის მე­ო­ხე­ბით, ღმერ­თმა ბედ­ნი­ე­რი შობა-ახა­ლი წელი მო­მად­ლოს თი­თო­ე­ულ თქვენ­განს, სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს და მთელ მსოფ­ლი­ოს.ყვე­ლას გი­სურ­ვებთ უფ­ლის მად­ლით აღვსე­ბას!ღმერ­თს ება­რე­ბო­დეთ, იხა­რეთ ორ­სავ სო­ფელ­სა შინა! სიყ­ვა­რუ­ლით თქვენ­თვის მლოც­ვე­ლი,