"უნდათ, მაჟორიტარად წავიდე ჩემს უბანში, რამდენიმე პარტია მესაუბრება ამაზე"

ნარკოტიკები, ფული, მკვლელობა, ციხე, - ეს იყო გიორგი გურგულიას გმირის­ ცხოვრების სტილი ფილმში "ორმ­აგი სახე", რომელიც 1997 წელს გამოვიდა კინოეკრანებზე. ფილმი ძალიან პოპულარული იყო, ბატონმა გიორგიმ ამ როლისთვის მამაკაცის როლის საუკეთესო შემსრულებლის პრიზი დაიმსახურა.

გიორგი გურგულიასთან საუბარში დრო შეუმჩნევლად გაიპარა. რაზე არ ვისაუბრეთ: ფილმზე, დროზე, ჩვენს ქალაქსა და ყოფიერებაზე...

- ბავშვობიდან ვხატავდი და გად­აწყვეტილი მქონდა, სამხატვრო აკადემიაში კინომხატვრობაზე ჩამებარებინა. თუ სადმე მივყავდი მშობლებს ავტომანქანით, წარმოვიდგენდი, რომ ფანჯრის მინა ეკრანი იყო და კინოფირივით აღვიქვამდი გადაშლილ ხედებს. თუმცა სკოლის დასრულების შემდეგ თეატრალურ ინსტიტუტში სამსახიობო ფაკულტეტზე შევიტანე საბუთები, იმ იმედით, რომ სარეჟისორო ფაკულტეტზე განვაგრძობდი სწავლას. მეორე კურსზე ვიყავი, როდესაც ვიქორწინე. მერე აღარც მიფიქრია სარეჟისოროზე გადასვლა.

სულ ვჩხუბობდი, სადიპლომო სპექ­ტაკლზე 3 ტყვია მესროლეს. მითხრეს, აქ მოსვლით ნუღარ შეწუხდები, დიპლომს სახლში მოგიტანთო.­ ორი ტყვია ფეხში მქონდა მოხვედრილი, ერთიც ზურგში გაიჭედა. პოლიციელებს რომ არ შევეწუხებინე კითხვებით, საავადმყოფოდან მეორე დღესვე გამოვიქეცი და ერთხანს ლენინგრადში ვიყავი.

მოგვიანებით მაინც ჩავაბარე სარეჟისოროზე, ნოდარ მანაგაძის ჯგუფში მოვხვდი. ეს თითქმის დაემთხვა "ორმაგი სახის" გადაღებას.

- ამ ფილმში ერთ-ერთი სერიოზული როლი განასახიერეთ.

- "ორმაგი სახე" წვალებით გადაღებ­ული ფილმია. ჩემს შვილს ლევან ანჯაფარიძის ვაჟი, გიორგი ასახიერებდა. 3 და 6-თვიანი ინტერვალებით ვმუშაობდით. ამასობაში გიო იზრდებოდა, კიდევ კარგი, სცენარის მიხედვით ეტლში იჯდა და მაინცდამაინც არ ემჩნეოდა.

გაგრძელება