თბი­ლის­ში, "არტპა­ლა­სის" გახ­სნა­ზე სა­ხელ­გან­თქმუ­ლი მე­საყ­ვი­რე, კრის ბოტი ჩა­მო­ვა. "არტპა­ლა­სი" არის პირ­ვე­ლი მცდე­ლო­ბა, შე­იქ­მნას სა­ქარ­თვე­ლო­ში ევ­რო­პუ­ლი სტან­დარ­ტე­ბის მქო­ნე მომ­სა­ხუ­რე­ბის ცენ­ტრი-ჰოლ­დინ­გი, რო­მე­ლიც ამა­ვე დროს მთა­ვარ ამო­ცა­ნად სა­ქარ­თვე­ლოს კულ­ტუ­რუ­ლი ცხოვ­რე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბას და­ი­სა­ხავს", - ამ­ბობს გია ან­დღუ­ლა­ძე, "არტპა­ლა­სის" დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი.

მისი თა­ო­ბის ადა­მი­ა­ნე­ბი გან­ვლი­ლი გზის შე­ფა­სე­ბი­სას ხში­რად ამ­ბო­ბენ: ქვე­ყა­ნა რომ და­ინ­გრა, ცხოვ­რე­ბას მა­შინ ვი­წყებ­დი­თო. მათი ახალ­გაზ­რდო­ბა 90-ია­ნებ­ში ჩარ­ჩა, ნან­გრე­ვებ­ში... თუმ­ცა, კარ­გად რომ და­ფიქ­რდე, 90-ია­ნებ­ში ქვე­ყა­ნა კი არა, იმ­პე­რია და­ინ­გრა. ქვე­ყა­ნას რაც შე­ე­ხე­ბა, მა­შინ, მისი შე­ნე­ბა იწყე­ბო­და. გია ან­დღუ­ლა­ძე იღ­ბლი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნია - სა­ჭი­რო დროს, სა­ჭი­რო ად­გი­ლას, ერთხელ უკვე შეძ­ლო სა­ჭი­რო საქ­მის წა­მო­წყე­ბა.

როცა წარ­მა­ტე­ბულ ბიზ­ნეს­მენს ეკი­თხე­ბი­ან, ვინ არის ის პრაგ­მა­ტუ­ლად მო­აზ­როვ­ნე ადა­მი­ა­ნი თუ იდე­ა­ლის­ტი, პა­სუ­ხობს მე ის იდე­ა­ლის­ტი ვარ, ვისი იდე­ე­ბის პრაგ­მა­ტუ­ლად გა­აზ­რე­ბა და გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა შე­იძ­ლე­ბაო. ამი­ტომ, ვინც გია ან­დღუ­ლა­ძეს კარ­გად იც­ნობს, არ უკ­ვირს ქარ­თუ­ლი კულ­ტუ­რის აღორ­ძი­ნე­ბა რომ მო­ინ­დო­მა. სულ ცოტა ხან­ში თბი­ლის­ში მის მიერ და­ფუძ­ნე­ბუ­ლი სა­ხე­ლოვ­ნე­ბო ჰოლ­დინ­გი "არტ-პა­ლა­სი" გა­იხ­სნე­ბა.

- ამ საქ­მეს ოპ­ტი­მის­ტუ­რად ვუ­ყუ­რებ და მინ­და, ადა­მი­ა­ნებს ჩემი ოპ­ტი­მიზ­მი გა­დავ­დო. ეს არც ისე ად­ვი­ლია, რად­გან რო­გორც კი ამ სფე­როს ახ­სე­ნებ, მა­შინ­ვე სა­ყო­ველ­თაო პე­სი­მიზს აწყდე­ბი. ეს ნორ­მა­ლუ­რი­ცაა, რად­გან ზოგს ძა­ლი­ან ეში­ნია რე­ვო­ლუ­ცი­უ­რი ძვრე­ბის, ზოგს კი უბ­რა­ლოდ უჭირს იმ შე­დე­გის წი­ნას­წარ გან­ჭვრე­ტა, რო­მელ­საც მე უკვე ვხე­დავ.

"არტპა­ლა­სი" ეს არის პირ­ვე­ლი მცდე­ლო­ბა შე­იქ­მნას სა­ქარ­თვე­ლო­ში ევ­რო­პუ­ლი სტან­დარ­ტე­ბის მქო­ნე მომ­სა­ხუ­რე­ბის ცენ­ტრი-ჰოლ­დინ­გი, რო­მე­ლიც ამა­ვე დროს მთა­ვარ ამო­ცა­ნად სა­ქარ­თვე­ლოს კულ­ტუ­რუ­ლი ცხოვ­რე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბას და­ი­სა­ხავს. და­ეხ­მა­რე­ბა ქარ­თულ ხე­ლოვ­ნე­ბას სა­ერ­თა­შო­რი­სო "ბა­ზარ­ზე" ად­გი­ლი და­იმ­კვიდ­როს.

ჩვენ ვფიქ­რობთ, რომ ჰოლ­დინ­გში მოხ­დე­ბა სა­უ­კე­თე­სო შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ძა­ლე­ბის კონ­ცენ­ტრი­რე­ბა, რო­გორც ახალ­გაზ­რდე­ბის, ისე უკვე დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი მოღ­ვა­წე­ე­ბი­სა. ვი­მე­დოვ­ნებთ, რომ შე­ვას­რუ­ლებთ თა­ო­ბა­თა შო­რის შე­მა­კავ­ში­რე­ბე­ლი რგო­ლის ფუნ­ქცი­ა­საც. ერთი სი­ტყვით "არტპა­ლა­სი" ძა­ლი­ან მალე წარ­მო­ად­გენს სრულ­ყო­ფილ ხედ­ვას თუ რო­გორ შიძ­ლე­ბა გან­ვი­თარ­დეს მოვ­ლე­ნე­ბი ამ სფე­რო­ში და ამ ხედ­ვას ვინ­მეს კი არ გა­და­უ­ლო­ცავს, არა­მედ თვი­თონ­ვე გა­ნა­ხორ­ცი­ე­ლებს.

- გა­ვი­გეთ, რომ არტპა­ლა­სის" გახ­სნის ცე­რე­მო­ნი­ის­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო სტუ­მა­რი ჩა­მოგ­ყავთ...

ჩვენ­თვის დიდი პა­ტი­ვია, რომ "არტპა­ლა­სის" სა­ზე­ი­მო გახ­სნა­ზე 12 ოქ­ტომ­ბერს გვეს­ტუმ­რე­ბა ამე­რი­კის ნო­მერ პირ­ველ მე­საყ­ვი­რედ ცნო­ბი­ლი, ოქ­რო­სა და პლა­ტი­ნის დის­კე­ბის, ასე­ვე - "გრე­მის" მფლო­ბე­ლი, კრის ბოტი;

მე­ო­რე დღეს "არტპა­ლა­სი" მი­გიწ­ვევთ ფონდ "იავ­ნა­ნას­თან" ერ­თობ­ლი­ვად ორ­გა­ნი­ზე­ბულ საქ­ველ­მოქ­მე­დო სა­ღა­მო­ზე, კრის ბოტი სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ხელ­მწი­ფო სიმ­ფო­ნი­ურ ორ­კესტრთან და ნი­კო­ლოზ რაჭ­ველ­თან ერ­თად კონ­ცერტსა და ტე­ლე­მა­რა­თონს გა­მარ­თავს, შე­მო­სუ­ლი თან­ხა სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ველ ოჯა­ხებს მოხ­მარ­დე­ბა. რო­გორც ხე­დავთ",არტპა­ლა­სის" პირ­ვე­ლი აქ­ტი­ვო­ბა ქველ­მოქ­მე­დე­ბას უკავ­შირ­დე­ბა.

- რა­ტომ და­უ­კავ­ში­რეთ მა­ინ­ცა­და­მა­ინც კულ­ტუ­რის სფე­როს თქვე­ნი საქ­მი­ა­ნი გეგ­მე­ბი?

- სა­ყო­ველ­თად ცნო­ბი­ლია, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა რო­მე­ლიც არ ზრუ­ნავს კულ­ტუ­რუ­ლი ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბის მოვ­ლა­სა და გა­ცო­ცხლე­ბა­ზე გან­წი­რუ­ლია, რაც შე­ე­ხე­ბა პი­რა­დად ჩემს მო­ტი­ვა­ცი­ას, მე მა­ნამ­დეც მქო­ნია ამ სფე­როს­თან არა კო­მერ­ცი­უ­ლი, მაგ­რამ მა­ინც საქ­მი­ა­ნი კავ­ში­რი, ჩემი ხმის ჩამ­წე­რი სტუ­დი­აც მქონ­და, სა­დაც სხვა­დას­ხვა ნი­ჭი­ერ მუ­სი­კოსს მუ­შა­ო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა ეძ­ლე­ო­და. ამ საქ­მეს ჩემ­თვის მო­გე­ბა არ მო­უ­ტა­ნია მაგ­რამ, მი­ა­ხა­რია რომ სტუ­დი­ა­ში არა­ერ­თი კარ­გი სიმ­ღე­რა ჩა­ი­წე­რა.

ხე­ლოვ­ნე­ბი­სად­მი სიყ­ვა­რუ­ლი ბავ­შვო­ბი­დან მომ­ყვე­ბა, ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და ლი­ტე­რა­ტუ­რა, მუ­სი­კა, კინო, თე­ატ­რი. ეს ალ­ბათ ოჯახ­მაც გა­ნა­პი­რო­ბა. დედა კარ­გად მღე­რო­და, მამა კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში მუ­შა­ობ­და, კას­კა­დი­ო­რად. რო­გორც ჭეშ­მა­რი­ტი გუ­რუ­ლი კარ­გი მხე­და­რი გახ­ლდათ და თით­ქმის ყვე­ლა მა­შინ­დელ ის­ტო­რი­ულ ფილმზე აქვს ნა­მუ­შე­ვა­რი, სა­დაც კი ცხე­ნის ჭე­ნე­ბა და ჯი­რი­თი იყო სა­ჭი­რო. სხვა­თა შო­რის მე თვი­თო­ნაც ერთ დროს მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე ვოც­ნე­ბობ­დი. ჩემი დე­ი­დაშ­ვი­ლი მსა­ხი­ო­ბო­ბას აპი­რებ­და და აბი­უ­ტუ­რი­ენ­ტო­ბის პე­რი­ოდ­ში მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში გამ­ნა­თებ­ლად მუ­შა­ობ­და. სკო­ლის შემ­დეგ თით­ქმის ყვე­ლა სა­ღა­მოს მას­თან, გამ­ნა­თებ­ლის ოთახ­ში ვა­ტა­რებ­დი. ამა­ზე კარ­გი ად­გი­ლი მთელ სამ­ყა­რო­ში არ მო­ი­ძებ­ნე­ბო­და. ერთხელ სცე­ნა­ზე "მა­დამ სან-ჟენი" თა­მაშ­დე­ბო­და, ჩემს დე­ი­დაშ­ვილს კი ჩა­ე­ძი­ნა. ჩა­ე­ძი­ნა სწო­რედ იმ დროს, როცა ჩაბ­ნე­ლე­ბულ სცე­ნა­ზე მსა­ხი­ო­ბი ამი­რან ბუ­ა­ძე უნდა გა­ნათ­დეს. კი­დევ კარ­გი, რომ ბევ­რჯერ მქონ­და უკვე ნა­ნა­ხი ეს რო­გორ ხდე­ბა. არ და­ვი­ბე­ნი მა­შინ­ვე მივ­ვარ­დი პულტს და გა­ვა­ნა­თე. ვერ აგი­წერთ რა შეგ­რძნე­ბა იყო, რო­დე­საც ამ­ხე­ლა პრო­ცე­სის მო­ნა­წი­ლედ ვიგ­რძე­ნი თავი.

მოგ­ვი­ა­ნე­ბით არ­ცერ­თი ჩვენ­გა­ნის­გან მსა­ხი­ო­ბი არ გა­მო­ვი­და. ჩემი აზ­რით მას მეტი ნიჭი ჰქონ­და და ნაკ­ლე­ბი სურ­ვი­ლი, მე კი მეტი სურ­ვი­ლი და ნაკ­ლე­ბი ნიჭი, მაგ­რამ ხე­ლოვ­ნე­ბი­სად­მი სიყ­ვა­რუ­ლი ბავ­შვო­ბის მე­რეც არ გამ­ნე­ლე­ბია.

- სა­ბო­ლო­ოდ, რა პრო­ფე­სია აირ­ჩი­ეთ?

- სკო­ლა რომ და­ვამ­თავ­რე, ის დრო იყო, როცა მშობ­ლე­ბი წყვეტ­დნენ, ვის სად უნდა ჩე­ბა­რე­ბი­ნა. ძი­რი­თა­დად იუ­რი­დი­ულ­ზე ან სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე ამ­წე­სებ­დნენ შვი­ლებს, მე ამ მხრივ სრუ­ლი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა მქონ­და. ამით ვი­სარ­გებ­ლე კი­დეც, კარ­გად ვერ­კვე­ო­დი მა­თე­მა­ტი­კა­ში, თუმ­ცა, არც ჰუ­მა­ნი­ტა­რულ ფა­კულ­ტეტ­ზე გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და ჩა­ბა­რე­ბა. მაგ­რამ, ყვე­ლა­სათ­ვის მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ბა­რე­ბას, ქარ­ხა­ნა­ში მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბა ვამ­ჯო­ბი­ნე. არ მსურ­და, უბ­რა­ლოდ დი­ნე­ბას მივ­ყო­ლო­დი. მინ­დო­და, არ­ჩე­ვა­ნი კარ­გად გა­მე­აზ­რე­ბი­ნა. 4 წელი გა­ვი­და სა­ნამ ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ვა­ბა­რებ­დი. პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნი კი ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ­მა ვი­თა­რე­ბამ გა­მა­კე­თე­ბი­ნა.

1988 წლი­დან ეროვ­ნუ­ლი მოძ­რა­ო­ბის აქ­ტი­უ­რი მო­ნა­წი­ლე გავ­ხდი. ეროვ­ნუ­ლი და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის პარ­ტი­ის წევ­რი. ვხელ­მძღვა­ნე­ლობ­დი გა­ნათ­ლე­ბის კო­მი­ტეტს. და ვფიქ­რობ გარ­კვე­უ­ლი წვლი­ლი შვი­ტა­ნე მა­შინ­დე­ლი გა­ნათ­ლე­ბის სის­ტე­მის დე­პო­ლი­ტი­ზა­ცი­ა­ში. ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც მი­ტინ­გებ­ზე გა­ნათ­ლე­ბის სა­კი­თხებ­ზე სა­უბ­რობ­და, არ შე­იძ­ლე­ბო­და თა­ვად ყო­ფი­ლი­ყო გა­უ­ნათ­ლე­ბე­ლი. რაკი ლი­ტე­რა­ტუ­რა ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და და სკო­ლებ­თან მქონ­და ყო­ველ­დღი­უ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბი პუშ­კი­ნის სა­ხე­ლო­ბის სა­ხელ­მწი­ფო პე­და­გო­გი­უ­რი ინ­სტი­ტუ­ტის ფი­ლო­ლო­გი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე.

- პო­ლი­ტი­კუ­რი ას­პა­რეზს რო­დის ჩა­მო­შორ­დით?

- როცა პირ­ვე­ლი გას­რო­ლა მოხ­და... მე­გობ­რებ­მა ჩემი ეს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა სწო­რად გა­ი­გეს, თუმ­ცა ზოგი ფიქ­რობ­და ყვე­ლა­ფე­რი ადა­მი­ა­ნუ­რი ში­შის გამო მოხ­და, იყ­ვე­ნენ ისე­თე­ბიც ვინც თვლი­და, რომ ეროვ­ნუ­ლი იდე­ე­ბი პი­რად კე­თილ­დღე­ო­ბა­ზე გავცვა­ლე. არც ერთი იყო სწო­რი და არც მე­ო­რე. შიშს ოჯა­ხის შექ­მნამ­დე სა­ერ­თოდ არ ვიც­ნობ­დი. ბიზ­ნე­სი კი არა­ფერ შუ­ა­ში იყო. მე უბ­რა­ლოდ ვერ და­ვი­ნა­ხე ჩემი თავი იქ სა­დაც ძმე­ბი ერ­თმა­ნეთს ებ­რძოდ­ნენ და წა­ვე­დი. თუმ­ცა ია­რაღს ვერც ბიზ­ნეს­ში ავ­ცდი. მა­შინ­დელ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბიზ­ნე­სის კე­თე­ბა გა­უ­ვალ ჯუნ­გლებ­ში გვი­წევ­და. თუმ­ცა ია­რაღს ვერც ბიზ­ნეს­ში ავ­ცდი. მა­შინ­დელ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბიზ­ნე­სის კე­თე­ბა გა­უ­ვალ ჯუნ­გლებ­ში გვი­წევ­და. 1990 წლის შემ­დეგ, რაც პირ­ვე­ლი და ყვე­ლა­ზე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი კომ­პა­ნია "ლილო მოლი" 6 თა­ნა­მო­აზ­რეს­თან ერ­თად და­ვა­არ­სე, ყვე­ლა­ფერს წავ­წყდო­მი­ვარ - ყა­ჩა­ღო­ბა, ძარ­ცვა, რე­კე­ტი...წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, რომ ამ მოვ­ლე­ნე­ბის ფონ­ზე ურ­თი­ერ­თგა­გე­ბა არას­დროს დაგ­ვი­კარ­გავს. მგო­ნი, სწო­რედ აქ იმა­ლე­ბა ჩვე­ნი კომ­პა­ნი­ის წარ­მა­ტე­ბის სა­ი­დუმ­ლო: ამ შვი­დე­ულ­ში არას­დროს მომ­ხდა­რა სე­რი­ო­ზუ­ლი კონ­ფლიქ­ტი და და­პი­რის­პი­რე­ბა. კომ­პა­ნი­ის შექ­მნამ­დეც უახ­ლო­ე­სი მე­გობ­რე­ბი ვი­ყა­ვით და ეს მე­გობ­რო­ბა ბიზ­ნეს­პარტნი­ო­რო­ბა­ში ისე გა­და­ი­ზარ­და, არა­ფე­რი დაკ­ლე­ბია. წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, თით­ქმის 25 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში არ შეგ­ვიც­ვლია დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი, არ ყო­ფი­ლა არც ერთი სა­სა­მარ­თლო დავა".

- რო­გორ ფიქ­რობთ, თქვე­ნი ახა­ლი წა­მო­წყე­ბის არტპა­ლა­სის წარ­მა­ტე­ბა რამ უნდა გა­ნა­პი­რო­ბოს?

- ბევ­რმა ფაქ­ტორ­მა. "არტპა­ლა­სის" სტრუქ­ტუ­რა და მას­შტა­ბე­ბი, რომ კარ­გად და­გა­ნა­ხოთ გე­ტყვით, რომ ეს იქ­ნე­ბა უზარ­მა­ზა­რი სა­ხე­ლოვ­ნე­ბო ინ­დუსტრია. ჩვენ უნდა შექვმნათ დიდი ცო­ცხა­ლი ორ­გა­ნიზ­მი, ათ სარ­თულ­ზე გან­თავ­სდე­ბა სხვა­დას­ხვა სა­ხე­ლოვ­ნე­ბო სფე­რო­ში მო­მუ­შა­ვე პრო­ფე­სი­ო­ნალ­თათ­ვის გან­კუთ­ვნი­ლი სივ­რცე­ე­ბი. "არტპა­ლა­სი" შე­ეც­დე­ბა მა­ღა­ლი სტან­დარ­ტის დამ­კვიდ­რე­ბას ხმის ჩა­წე­რის, რეკ­ლა­მის დამ­ზა­დე­ბის, ვი­დეო და ფოტო მომ­სა­ხუ­რე­ბის, ღო­ნის­ძი­ე­ბა­თა და­გეგ­მვი­სა და ორ­გა­ნი­ზე­ბის, ტუ­რიზ­მი­სა და პო­ლიგ­რა­ფი­ის სფე­რო­ებ­ში..

ამა­ვე დროს, იმ ახა­ლი თა­ო­ბის სა­თა­ნა­დო აღ­ზრდა­სა და გა­ნათ­ლე­ბა­ზეც უნდა ვიზ­რუ­ნოთ, რო­მე­ლიც ხვალ-ზეგ ქარ­თუ­ლი კულ­ტუ­რის პატ­რო­ნად მოგ­ვევ­ლი­ნე­ბა. ამი­სათ­ვის ჩვენ ევ­რო­პა­ში კარ­გად აპ­რო­ბი­რე­ბუ­ლი სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო სის­ტე­მე­ბის და­ნერგვა გვსურს. გან­ზრა­ხუ­ლი გვაქვს გავ­ხსნათ და­წე­სე­ბუ­ლე­ბე­ბი, სა­დაც ახალ­გაზ­რდე­ბი შეძ­ლე­ბენ და­ე­უფ­ლონ ისეთ პრო­ფე­სი­ებს, რო­გო­რიც არის მხატ­ვრუ­ლი გა­ნა­თე­ბა, ხმის რე­ჟი­სუ­რა, ამ პრო­ფე­სი­ის კვა­ლი­ფი­ცი­უ­რი კად­რე­ბი ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში დღემ­დე ძა­ლი­ან ცო­ტაა. თითო ორო­ლა ვინც უცხო­ეთ­ში სწავ­ლობ­და ან მოყ­ვა­რუ­ლე­ბი, ვინც სა­კუ­თა­რი ნი­ჭის წყა­ლო­ბით და­ე­უფ­ლენ პრო­ფე­სი­ას, ამინდს ვერ შექ­მნი­ან. არტპა­ლას­ში გა­იხ­სნე­ბა ასე­ვე ვო­კა­ლუ­რი აკა­დე­მია, წამ­ყვან­თა სკო­ლა. დღეს ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში ყვე­ლა სა­ხე­ლოვ­ნე­ბო და მას­თან მი­ახ­ლო­ე­ბულ სფე­როს სჭირ­დე­ბა ევ­რო­პულ სტან­დარტთან მი­ახ­ლო­ე­ბა. მე მი­ნა­ხავს მარ­კე­ტინ­გუ­ლი გათ­ვლე­ბი (ჩემი აზ­რით საკ­მა­ოდ სა­ეჭ­ვო) რო­მელ­თა თა­ნახ­მა­დაც ყვე­ლა­ზე ნი­ჭი­ე­რი ხე­ლო­ვა­ნიც ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში რე­ა­ლუ­რი გან­ვი­თა­რე­ბის პერ­სპექ­ტი­ვას მოკ­ლე­ბუ­ლია. სის­ტე­მა უნდა შე­იქ­მნას, სხვა­ნა­ი­რად არ მოხ­დე­ბა შო­უ­ბიზ­ნე­სის გან­ვი­თა­რე­ბა და ვერც წი­ნაპ­რე­ბის კულ­ტუ­რას და­ვი­ცავთ და შე­ვი­ნა­ხავთ სა­თა­ნა­დოდ. ქარ­თუ­ლი ხე­ლოვ­ნე­ბა და ბიზ­ნე­სი ერ­თმა­ნე­თის მტრე­ბი­დან ერ­თმა­ნე­თის მე­გობ­რე­ბად უნდა ვაქ­ცი­ოთ.