რას საყვედურობს ბებია ნინი ბადურაშვილს

როგორც წესი, ბებია არის ადამიანი, რომელიც გვანებივრებს, "გვიცავს" ყველასგან და ყველაფრისგან და რაც არ უნდა გავაკეთოთ, მათთვის შვილიშვილები ნებისმიერ შემთხვევაში კარგები, მართლები და უსაყვარლესები ვართ.

ამჯერად გადავწყვიტეთ, თქენთვის ცნობილი ადამიანები ბებიების ამპლუაში წარმოგვედგინა... ლალი ბადურაშვილი, თამრიკო ჭოხონელიძე და ეკა მამალაძე ბებიობის განცდებსა და ემოციებზე ისაუბრებენ.

ლალი ბადურაშვილი:

- ბებია 38 თუ 39 წლის, საკმაოდ ახალგაზრდა გავხდი. ეს არანორმალური და არაჩვეულებრივი განცდა იყო. შენ თვითონ რომ გიჩნდება შვილი, ახალგაზრდა ხარ და თითქოს ბოლომდე ვერც იაზრებ. ჩემს შემთხვევაში ასე იყო, 18 წლის გავხდი დედა და საფუძვლიანად ვერ გავაცნობიერე ყველაფერი. მერე, ცოტა ასაკი რომ მომემატა და გაჩნდა ნინი, გააზრებულად განვიცადე ის დიდი ბედნიერება, რასაც შვილიშვილის ამქვეყნად მოვლენა ჰქვია.

- ნინის აღზრდაში აქტიურად იყავით ჩართული?

- ნინი მაინც გაყრილი მშობლების შვილი იყო, მაგრამ გონიერი ოჯახის წევრების გამო, ვგულისხმობ, როგორც ჩვენ თავს, ასევე ფლორასა და იმედას, მას ეს არ უგრძნია. სანამ ერეკლე და ეკა დაოჯახდებოდნენ, მანამდე გვაკავშირებდა მეგობრობა მე და ეკას მშობლებს, ასე რომ, შემდეგაც არ გაგვფუჭებია ურთიერთობა, ამის შედეგი კი გახლდათ ის, რომ ნინი საკმაოდ დიდხანს ვერ აცნობიერებდა, რომ დედა და მამა გაყრილები იყვნენ. ძირითადად ფლორასა და იმედასთან იზრდებოდა, მაგრამ პარასკევი, შაბათი-კვირა ჩვენთან რჩებოდა, ზაფხულშიც მიგვყავდა ჩვენს სოფელში იორში, თიანეთში და აქტიურად ვიყავით ჩართული მის აღზრდაში.

- გარეგნულად ძალიან გგავთ...

- ყვავს თავისი ბახალა უყვარდაო, ხომ გაგიგონიათ, როგორიც არ უნდა ყოფილიყო, ჩემი შვილიშვილია და მეყვარებოდა. მაგრამ სიმპათიური და კარგი შესახედი ადამიანი კიდევ უფრო სასიამოვნოა. გარეგნობას გადამწყვეტი მნიშვნელობა არ აქვს, მაგრამ ამასთან ერთად ნიჭიერი და კარგი ადამიანი რომაა, ეს ნამდვილად სასიამოვნო და საამაყოა. მაგრამ მე როგორც გარეშე ადამიანს და არა, როგორც ნინის ბებიას, მასში მიყვარს ის, რომ თავისი გარგნობა, ნიჭიერება თავში არ აქვს ავარდნილი, არაა დაავადებული ვარსკვლავური სენით, პირიქით, სულ ჰგონია, რომ სხვაზე ნაკლებია გინდაც გარეგნობით და გინდაც ნიჭიერებით.

- თავის პირადზე თუ გესაუბრებათ ხოლმე? რამდენად გახსნილია თქვენთან?

- ძალიან გულღიაა, სულ იმას ვსაყვედურობ, როდის გადაეჩვევი ხმამაღლა ფიქრს-მეთქი, კეთილის მსურველებთან ერთად ხომ მოშურნეც ძალიან ბევრია... შეიძლება ითქვას, რომ დამალული არაფერი აქვს, კახურ-სვანური გულჩათხრობილობა არ ახასიათებს, პირიქით, ზედმეტად გულახდილია, ჩემთან კი არაფერს არ მალავს.

იხილეთ გაგრძელება