ფრაქ­ცია "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" "კა­ტე­გო­რი­უ­ლად ვო­რონ­ცო­ვე­ლი" თავ­მჯდო­მა­რე, გია ვოლ­სკი მუდ­მი­ვად დიპ­ლო­მა­ტი­ურ თა­ნამ­დე­ბო­ბებ­ზე მუ­შა­ობ­და. პო­ლი­ტი­კა არ უყ­ვარს, თუმ­ცა, მე­ო­რედ მოხ­ვდა პარ­ტი­ულ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე. ბავ­შვო­ბა­ში "გე­ო­ლო­გი­უ­რი ცხოვ­რე­ბით" ცხოვ­რობ­და და სა­ქარ­თვე­ლოს ყვე­ლა კუ­თხე-კუნ­ჭუ­ლი იცის. ბუ­ნე­ბით პრაგ­მა­ტი­კო­სია, ამა­ყობს წი­ნაპ­რე­ბით, გან­ვლი­ლი ცხოვ­რე­ბა-მოღ­ვა­წე­ო­ბით და გულ­წრფე­ლად სა­უბ­რობს რო­გორც სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბის გზა­ზე, ასე­ვე ახალ­გაზ­რდა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის პო­ზი­ტი­ურ და ნე­გა­ტი­ურ მხა­რე­ებ­ზე. აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია, რომ ეს ადა­მი­ა­ნი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო დე­ბა­ტე­ბის დროს ყო­ველ­თვის ინარ­ჩუ­ნებს კო­რექ­ტუ­ლო­ბას, ყვე­ლა­ზე უხე­ში ოპო­ნენ­ტე­ბის მი­მარ­თაც კი, იმ მი­ზე­ზით, რომ მათი შვი­ლე­ბის ნერ­ვებს უფრთხილ­დე­ბა.

- სა­მა­მუ­ლო ომი 12 წლის დამ­თავ­რე­ბუ­ლი იყო, როცა და­ვი­ბა­დე - 1957 წელს. თბი­ლის­ში გო­გო­ლის ქუ­ჩა­ზე ვცხოვ­რობ­დი და ვარ "კა­ტე­გო­რი­უ­ლად ვო­რონ­ცო­ვე­ლი". ამას წი­ნათ ჩა­ვი­ა­რე ჩემი ბავ­შვო­ბის ქუ­ჩა­ზე და გული დამ­წყდა: გო­გო­ლის იმ ნა­წილ­ში შე­ნო­ბე­ბი აღარ არ­სე­ბობს. ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ეზო გვქონ­და და ახლა მიკ­ვირს, რო­გორ ვთა­მა­შობ­დით ფეხ­ბურთს ან ვე­ლო­სი­პე­დით რო­გორ დავ­დი­ო­დით. ბე­ბია-ბა­ბუ­ამ ურ­თუ­ლე­სი პე­რი­ო­დი გა­ი­ა­რა, მაგ­რამ სულ მხი­ა­რუ­ლე­ბი მახ­სოვს. დე­დი­სერ­თა ვარ. 24-ე სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი, სა­დაც ხან დედა მა­კი­თხავ­და, ხან - ბე­ბია.

- "კა­რე­ნოი" თბი­ლი­სე­ლი ხართ, ბა­ტო­ნო გია?

- კი, ასე გა­მო­დის. პირ­ვე­ლი ჩემი დიდი ბა­ბუა ჩა­მო­ვი­და სა­ქარ­თვე­ლო­ში. მა­მა­ჩე­მის მამა 1959 წელს დაბ­რუნ­და ვორ­კუ­ტი­დან, სა­დაც 23 წელი გა­ა­ტა­რა (1937 წელს გა­და­ა­სახ­ლეს). ბა­ბუ­ის მო­ყო­ლი­ლი­დან ვიცი ყვე­ლა­ფე­რი, მაგ­რამ შეც­დო­მა და­ვუშ­ვი, რომ არც ბა­ბუ­ას და არც მა­მას კარ­გად არ ვუს­მენ­დი. დედ-მამა გე­ო­ლო­გე­ბი იყ­ვნენ და ბავ­შვო­ბი­დან და­მა­ტა­რებ­დნენ სხვა­დას­ხვა კუ­თხე­ში, მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო მოვ­ლი­ლი მაქვს. მა­მა­ჩე­მის დე­დამ ბოლო 10 წელი ბა­ბუ­ა­ჩემ­თან გა­ა­ტა­რა ციმ­ბირ­ში. ბა­ბუ­ას ძმა, გრი­გოლ ვოლ­სკი, ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძემ მი­ავ­ლი­ნა აჭა­რა­ში და ბა­თუმ­ში ყოფ­ნი­სას, ილია მას­თან ჩერ­დე­ბო­და ხოლ­მე. მშვე­ნი­ერ ლექ­სებს წერ­და. მის სა­ხელს უკავ­შირ­დე­ბა პირ­ვე­ლი სკო­ლა, ქარ­თუ­ლი გიმ­ნა­ზია, პირ­ვე­ლი ქარ­თუ­ლი რო­მან­სის ტექ­სტი... ბა­ბუა - და­თი­კო ვოლ­სკიც კარ­გი მწე­რა­ლი და ჟურ­ნა­ლის­ტი იყო, საბ­ჭო­თა ჟურ­ნალ-გა­ზე­თებ­ში მოღ­ვა­წე­ობ­და და პირ­ვე­ლი ლექ­სე­ბი მან და­უ­ბეჭ­და ტე­რენ­ტი გრა­ნელს, ირაკ­ლი აბა­ში­ძე­სა და ნიკა აგი­აშ­ვილ­საც. მა­გა­რი კაცი იყო... 1937 წელს მწე­რალ­თა კავ­ში­რის პირ­ვე­ლი მდი­ვა­ნიც იყო, მერე 1937-ში და­ი­ჭი­რეს და 1959-ში ჩა­მო­ვი­და. სტუმ­რი­ა­ნი ოჯა­ხი გვქონ­და, სულ ჭად­რა­კის თა­მა­ში, სუფ­რა, ყვე­ლი, პური, ღვი­ნო... არც მიგ­რძნია გა­ჭირ­ვე­ბა და ის, რომ ვინ­მეს ციმ­ბირ­ში ჰქონ­და გა­ტა­რე­ბუ­ლი წლე­ბი. დე­და­ჩე­მის მამა - შალ­ვა მა­ჭა­ვა­რი­ა­ნი "სა­ირ­მის" დი­რექ­ტო­რი იყო, ძა­ლი­ან მა­გა­რი კაცი. მო­ხა­ლი­სედ წა­ვი­და ომში და აღარ დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლა. პირ­ვე­ლად ბა­ბუ­ა­ჩე­მის ბა­ბუა ჩა­მო­ვი­და სა­ქარ­თვე­ლო­ში კრა­კო­ვი­დან, თუმ­ცა, გა­რე­მო­ე­ბე­ბი არა­ვინ იცის, იმ დროს პო­ლო­ნეთ­ში არე­უ­ლო­ბა, აჯან­ყე­ბე­ბი იყო. ჩა­მო­ვი­და დიდი ბა­ბუა და და­სახ­ლდა გუ­რი­ა­ში. მისი მე­ო­რე ნა­ხე­ვა­რი ბო­დო­კი­ას ქალი იყო. სხვა­თა შო­რის, იქ დღემ­დე ბევ­რი პო­ლო­ნუ­რი გვა­რის ქარ­თვე­ლე­ბი ცხოვ­რო­ბენ - კი­შინ­სკე­ბი, გო­ი­ე­ბი, ზნა­მენ­სკე­ბი, რუ­სეც­კე­ბი... მეც მა­ინ­ტე­რე­სებს, რა­ტომ მოხ­ვდნენ ვოლ­სკე­ბი მა­ინ­ცდა­მა­ინც გუ­რი­ა­ში.

- პო­ლო­ნუ­რი თუ იცით, საყ­ველ­პუ­რო მა­ინც?

- არა, ერთი სი­ტყვაც არ ვიცი. პო­ლო­ნელ დიპ­ლო­მა­ტებს როცა ვხვდე­ბი, კი ვე­უბ­ნე­ბი, - შიგ­ნით სის­ხლის ყი­ვი­ლი არ­სე­ბობს-მეთ­ქი, მაგ­რამ აშ­კა­რად ვი­ტყუ­ე­ბი.

- ბა­ტო­ნო გია, თქვენ­ზე ამ­ბო­ბენ, ყმაწ­ვილ­კა­ცო­ბა­ში "ძვე­ლი ბიჭი" იყოო.

- ეს თემა ვი­ღა­ცამ რა­ტომ­ღაც აა­გო­რა. ზო­გა­დად, ქუ­ჩის ინ­სტი­ტუ­ტის თე­მის პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცია "ნაც­მოძ­რა­ო­ბამ" მო­ახ­დი­ნა. რო­დე­საც "ნაც­მო" მო­ვი­და და "ჩა­რე­ცხვა" გა­მო­ა­ცხა­და, ჯერ ქუ­ჩის თემა შე­მო­ი­ტა­ნა, რაც სა­ზო­გა­დო­ე­ბი­დან გარ­კვე­უ­ლი ნა­წი­ლის, ოპო­ნენ­ტე­ბის გა­რიყ­ვის­თვის გა­მო­ი­ყე­ნა. არას­წო­რი ინ­ტერპრე­ტა­ცი­ის ბრა­ლია ყვე­ლა­ფე­რი. ჩემი და მა­მა­ჩე­მის თა­ო­ბაც ისეთ გა­რე­მო­ში იზ­რდე­ბო­და, როცა ქუჩა, ოჯა­ხი, მე­გობ­რო­ბა სხვა კრი­ტე­რი­უ­მე­ბით იზო­მე­ბო­და. ახლა სხვა სი­ტუ­ა­ცი­აა. ახალ­გაზ­რდე­ბი ერ­თმა­ნეთს წი­ნას­წარ უთან­ხმდე­ბი­ან, რომ ერ­თმა­ნეთ­თან მი­ვიდ­ნენ ან გა­სარ­თო­ბად წა­ვიდ­ნენ. ჩვენ ერ­თმა­ნეთს ქუ­ჩა­ში ვხვდე­ბო­დით ან გაკ­ვე­თი­ლე­ბის მერე სკო­ლას­თან ვიკ­რი­ბე­ბო­დით, არც კო­მუ­ნი­კა­ცი­ის დიდი სა­შუ­ა­ლე­ბა იყო. ჩვე­ნი სა­მე­გობ­როს უმე­ტე­სო­ბა კარ­გად ვსწავ­ლობ­დით. ქუ­ჩა­საც თა­ვი­სი ხიბ­ლი ჰქონ­და, მაგ­რამ მო­ჩხუ­ბა­რი არა­სო­დეს ვყო­ფილ­ვარ, ძი­რი­თა­დად, გამ­შვე­ლე­ბე­ლი ვი­ყა­ვი. 17 წლის ვი­ყა­ვი, როცა დედ-მამა ალ­ჟირ­ში წა­ვი­და სა­მუ­შა­ოდ და ფაქ­ტობ­რი­ვად, ბე­ბია მზრდი­და. მა­მას ხელ­ფა­სი­დან თვე­ში და­ახ­ლო­ე­ბით 200 მა­ნე­თი მეძ­ლე­ო­და და მყოფ­ნი­და იმის­თვის, რომ შა­ბათ-კვი­რას მე და ჩემი მე­გობ­რე­ბი სად­მე წავ­სუ­ლი­ყა­ვით - ბა­თუმ­ში ან სო­ხუმ­ში, ან თუნ­დაც ბალ­ტი­ის­პი­რეთ­ში ჩავფრე­ნი­ლი­ყა­ვით. იმ­ხა­ნად, თვითმფრი­ნა­ვის ბი­ლე­თი სტუ­დენ­ტე­ბის­თვის 25 მა­ნე­თი ღირ­და, მაგ­რამ დღეს ამას იტყვი თუ არა, იმ­წუ­თას მო­გა­ძა­ხე­ბენ, - აი, იმ დროს მის­ტი­რიო. ჩა­ვა­ბა­რე უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, ეკო­ნო­მი­ურ­ზე, ვაჭ­რო­ბის ორ­გა­ნი­ზა­ციის ფა­კულ­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე, პრო­ფე­სია ჩე­მით არ ამირ­ჩე­ვია, მშობ­ლებ­მა გა­და­წყვი­ტეს ასე. მა­მი­და­ჩე­მი, თინა ვოლ­სკი, კორ­ნე­ლი სა­ნა­ძის მე­უღ­ლე იყო და ალ­ბათ ერ­თა­დერ­თი ჩვენს ოჯ­ახში, რო­მელ­საც სამ­თავ­რო­ბო სტრუქ­ტუ­რებ­ში ჰქონ­და გავ­ლე­ნა. როცა უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე, მა­მი­და ვაჭ­რო­ბის მი­ნის­ტრთან მი­ვი­და, გა­ეც­ნო და მერე მი­მი­ღეს გა­მოთ­ვლით ცენ­ტრში, თო­რემ შე­იძ­ლე­ბა ფეხ­საც­მლის მა­ღა­ზი­ის გამ­გედ წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. არ მახ­სოვს, ჩემ გვერ­დით ვინ­მე მარ­ქსისტ-ლე­ნი­ნის­ტი ყო­ფი­ლი­ყოს, მაგ­რამ რად­გან სა­ხელ­მწი­ფო სტრუქ­ტუ­რა­ში წინსვლის პერ­სპექ­ტი­ვა იყო, პარ­ტი­ულ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში მოვ­ხვდი.

- თქვე­ნი თა­ო­ბა ალ­ბათ ყვე­ლა­ზე "და­მე­გობ­რე­ბუ­ლი" იყო მა­რი­ხუ­ა­ნას­თან. არას­დროს აჰ­ყო­ლი­ხართ ცდუ­ნე­ბას?

- ალ­ბათ ღმერ­თმა და­მი­ფა­რა და ეს სა­წამ­ლა­ვი არ მო­ვი­და ჩემ­თან. თან სპორ­ტს მივ­დევ­დი, ჩოგ­ბურთში ვვარ­ჯი­შობ­დი და ვე­რი­დე­ბო­დი მო­სა­წევს. მახ­სოვს, ერთხელ მო­მა­წე­ვი­ნეს მა­რი­ხუ­ა­ნა სკო­ლა­ში კლა­სელ­მა გო­გო­ნებ­მა. რა­ღაც, ვერ მი­ი­ღო ორ­გა­ნიზ­მმა.

- ბა­ტო­ნო გია, პარ­ტი­ის ცკ-ს ინ­სტრუქ­ტო­რო­ბას გაყ­ვედ­რი­ან ხში­რად.

- ერთი რამ ვიცი, რომ არ ვყო­ფილ­ვარ კო­რუმ­პი­რე­ბუ­ლი და პატ­რი­ო­ტუ­ლად ვი­ყა­ვი გან­წყო­ბი­ლი. პა­ტი­აშ­ვი­ლის პე­რი­ოდ­ში ვმუ­შა­ობ­დი ცკ-ში. საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის დაშ­ლის პე­რი­ოდ­ში ამ სტრუქ­ტუ­რებ­ში რომ არ აღ­მო­ჩე­ნი­ლიყ­ვნენ ისე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც სწო­რად აზ­როვ­ნებ­დნენ, ალ­ბათ, რა­ღაც დიდ სის­ხლის ღვრებს ვერ ავ­ცდე­ბო­დით. არ ღირს წარ­სუ­ლის დაყ­ვედ­რე­ბა. უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი ვიცი უპარ­ტიო, რო­მელ­მაც კა­ცად ან ქა­ლად არ ივარ­გა და ქვეყ­ნის­თვის ბო­რო­ტე­ბის მეტი არა გა­უ­კე­თე­ბია რა. როცა ამას მაყ­ვედ­რი­ან, მე­ცი­ნე­ბა. ვიცი, თვი­თო­ნაც არ ფიქ­რო­ბენ ჩემ­ზე ასე, უბ­რა­ლოდ, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის თვალ­ში აწყობთ ამა­ზე აპე­ლი­რე­ბა.

- შე­ვარ­დნა­ძის დროს რა თა­ნამ­დე­ბო­ბა გე­კა­ვათ?

- შე­ვარ­დნა­ძის დროს ვი­ყა­ვი სა­ქარ­თვე­ლოს წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი რუ­სე­თის ფე­დე­რა­ცი­ა­ში. შემ­დეგ ვა­შინგტონ­ში გავ­ხსე­ნით სა­ქარ­თვე­ლოს პირ­ვე­ლი წარ­მო­მად­გენ­ლო­ბა. შე­ვარ­დნა­ძემ დიდი ბო­რო­ტე­ბა ჩა­ი­დი­ნა ჩემი ოჯა­ხის მი­მართ. გეგა კო­ბა­ხი­ძე ჩემი დე­ი­დაშ­ვი­ლი იყო და რომ არა შე­ვარ­დნა­ძის თავ­გა­მო­დე­ბა, ის დღეს ცო­ცხა­ლი იქ­ნე­ბო­და. არა­ვის უთ­ქვამს, რომ ამ ბი­ჭებს და­ნა­შა­უ­ლი არ ჩა­უ­დე­ნი­ათ - ადა­მი­ა­ნე­ბის სი­ცო­ცხლე ჩა­ა­ყე­ნეს საფრ­თხე­ში. შე­იძ­ლე­ბო­და მსხვერ­პლი არც ყო­ფი­ლი­ყო, დე­ი­და­ჩე­მი - ნა­თე­ლა მა­ჭა­ვა­რი­ა­ნი და სხვე­ბის მშობ­ლე­ბიც იქ რომ ყო­ფი­ლიყ­ვნენ. მერე ვმუ­შა­ობ­დი უშიშ­რო­ე­ბის საბ­ჭო­ში, ხოლო რო­დე­საც ზუ­რაბ ჟვა­ნია გახ­და პრე­მი­ე­რი, მთხო­ვა, სა­ხელ­მწი­ფო სტრუქ­ტუ­რა­ში დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი და ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი მი­ნის­ტრ გოგა ხა­ინ­დრა­ვას მო­ად­გი­ლე, კონ­ფლიქ­ტე­ბის მოგ­ვა­რე­ბის სა­კი­თხებ­ში. მინ­და გი­თხრათ, რომ არას­დროს არა­ვი­სი კად­რი ვყო­ფილ­ვარ და არც ვინ­მეს მხარ­და­ჭე­რა მქო­ნია ოდეს­მე. ყვე­ლა­ზე მე­ტად იცით, რას გან­ვიც­დი? თუნ­დაც ოპო­ნენ­ტებ­თან კა­მა­თის დროს, მაქ­სი­მა­ლუ­რად თავს ვი­კა­ვებ, ვცდი­ლობ, შე­უ­რა­ცხყო­ფა არა­ვის მი­ვა­ყე­ნო, რად­გან წარ­მო­ვიდ­გენ ხოლ­მე მათი შვი­ლე­ბის რე­აქ­ცი­ას ამ კა­მათ­ზე. ასე არც არას­დროს მოვ­ქცე­ულ­ვარ ცხოვ­რე­ბა­ში. როცა შვი­ლი უყუ­რებს, რომ დე­და­მისს ან მა­მა­მისს ერ­ჩი­ან, ხომ გა­ნიც­დის?

- რო­დის და სად და­ი­წყო თქვე­ნი და ქალ­ბა­ტო­ნი ნი­ნოს სიყ­ვა­რუ­ლი?

- ნინო 23-ე სკო­ლა­ში სწავ­ლობ­და, ჩემი უბ­ნე­ლი იყო, ერ­თმა­ნეთს ერთი ქუჩა გვა­ცი­ლებ­და. ყო­ველ­დღე ვხე­დავ­დი პა­ტა­რა გო­გო­ნას, ვი­ო­ლი­ნო­თი ხელ­ში. და­მა­ინ­ტე­რე­სა და გა­ვი­გე, სად სწავ­ლობ­და, მერე სკო­ლა­ში ვა­კი­თხავ­დი. მე უკვე უნი­ვერ­სი­ტეტს ვამ­თავ­რებ­დი, ის ჯერ კი­დევ მოს­წავ­ლე იყო. აღ­მოჩ­ნდა, ბევ­რი სა­ერ­თო მე­გო­ბა­რი გვყავ­და. და­ამ­თავ­რა სკო­ლა თუ არა, ცო­ლად მო­ვიყ­ვა­ნე. ნინო ჩემ­თან, სახ­ლში ხში­რად და­დი­ო­და, ბე­ბი­ა­ჩემ­თან მე­გობ­რობ­და და ერ­თად აცხობ­დნენ ნამ­ცხვრებს. ერთხე­ლაც, გა­დავ­წყვი­ტე, ჩემ­თან დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო. უნი­ვერ­სი­ტე­ტის­თვის ემ­ზა­დე­ბო­და და არ იყო იმის დრო, პა­ემ­ნებ­ზე ევლო. ვამ­ჯო­ბი­ნე, ჩემ­თან ყო­ფი­ლი­ყო და იქ ემე­ცა­დი­ნა. ნინო ბე­ჯი­თი მო­წა­ფე იყო, კარ­გად სწავ­ლობ­და და ჩემ­ზე უფრო წარ­მა­ტე­ბი­თაც ჩა­ა­ბა­რა და და­ამ­თავ­რა უნი­ვერ­სი­ტე­ტი. ახლა შვი­ლიშ­ვილ­ზე უფრო აქვს ყუ­რა­დღე­ბა გა­და­ტა­ნი­ლი. არც ისე ხან­ში შე­სუ­ლე­ბი ვართ, რომ ჩვენს ურ­თი­ერ­თო­ბას რო­მან­ტი­კა და­აკ­ლდეს. დღემ­დე ისე­თი­ვე ურ­თი­ერ­თო­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლი გვაქვს, რო­გო­რიც წლე­ბის წინ გვქონ­და.

- შვი­ლებ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვთ?

- სამი ვა­ჟის მამა ვარ. უფ­რო­სი - ზუკა 21 წლის გარ­და­იც­ვა­ლა. ფი­ზი­კუ­რად ძა­ლი­ან კარ­გი ბიჭი იყო, კარ­გი მო­ნა­ცე­მე­ბი ჰქონ­და. არ მინ­და ამის აღ­წე­რა. შუ­ა­თა­ნამ - სან­დრომ ნიუ-იორკში საკ­მა­ოდ პრეს­ტი­ჟუ­ლი უმაღ­ლე­სი და­ამ­თავ­რა, ჩემი მე­გობ­რე­ბი და­მეხ­მარ­ნენ და მათი მად­ლო­ბე­ლი ვარ. სან­დრო სა­ერ­თა­შო­რი­სო ეკო­ნო­მი­კი­სა და პო­ლი­ტი­კუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის სპე­ცი­ა­ლის­ტია. ამ­ჯე­რად რა­ღაც ამე­რი­კუ­ლი პრო­ექ­ტის მო­ნა­წი­ლეა. სან­დრო ახ­ლა­ხან და­ო­ჯახ­და და შვი­ლიშ­ვი­ლიც გვა­ჩუ­ქა. ნა­ბო­ლა­რა - გი­ორ­გი 16 წლი­საა. ვფიქ­რობ, ისიც ღირ­სე­უ­ლი კაცი გა­იზ­რდე­ბა. მგო­ნია, მო­ფე­რე­ბით უნდა გა­ზარ­დო შვი­ლე­ბი და არა სიმ­კაც­რე­ში. არ ვარ მკაც­რი.

- თქვე­ნი და გე­გას ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზეც მი­თხა­რით რამე. იცო­დით, რომ თქვენ გვერ­დით გაზ­რდილ ბიჭს "გაფ­რე­ნა" ეწა­და?

- გეგა ჩემ­ზე 3 წლით უმ­ცრო­სი იყო, სულ ერ­თად ვი­ყა­ვით. დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში შეგ­ვეც­ვა­ლა შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი, სა­მე­გობ­რო წრე... გეგა ირაკ­ლი ჩარ­კვი­ან­თან მე­გობ­რობ­და, მერე გა­მოჩ­ნდნენ ძმე­ბი ივე­რი­ე­ლე­ბი, ისი­ნი იდე­უ­რად ერ­თნი იყ­ვნენ და თვითმფრი­ნავ­შიც ერ­თად აღ­მოჩ­ნდნენ. რა თქმა უნდა, ვი­ცო­დი გე­გას გან­წყო­ბა. გეგა შე­მოქ­მე­დი ადა­მი­ა­ნი იყო, პო­პუ­ლა­რუ­ლი, იღებ­დნენ ფილ­მებ­ში, სხვა წრე­ში, სხვა სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში ტრი­ა­ლებ­და. თუმ­ცა, ორი­ვე წრე­ში, სა­დაც ჩვენ ვტრი­ა­ლებ­დით, ფიქ­რი ერთი იყო - "სა­ქარ­თვე­ლო უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა". დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, "თვითმფრი­ნა­ვის ბი­ჭე­ბის" საქ­მე­ში შე­ვარ­დნა­ძემ მღვდლის თე­მაც სპე­ცი­ა­ლუ­რად შე­მო­აგ­დო (ბი­ჭებს ორი წელი არ ჰქო­ნი­ათ მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა), რათა ცენ­ტრის­თვის და­ე­ნახ­ვე­ბი­ნა, რომ ეს არა სის­ტე­მის, არა­მედ რე­ლი­გი­უ­რი იდე­ო­ლო­გი­ის თემა იყო, ან­ტი­საბ­ჭო­თა გან­წყო­ბამ კი არა, ახალ­გაზ­რდე­ბი რე­ლი­გი­ამ და ეკ­ლე­სი­ამ გა­და­რი­აო. უნ­დო­და ისე­თი იმი­ჯი შე­ექ­მნა, რომ ეს იყო რა­ღაც, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ყვე­ლა ფე­ნი­სა­გან გა­მორ­ჩე­უ­ლი სექ­ტა. როცა გე­გას დახ­ვრე­ტა მი­უ­სა­ჯეს, ყვე­ლა­ფე­რი თვალ­წინ და­მიდ­გა, ჩვე­ნი ბავ­შვო­ბა - რო­გორ ვუშ­ვებ­დით მის და­ბა­დე­ბის დღე­ზე პა­ტა­რე­ბი დი­ა­ფილ­მებს. მე უფ­რო­სი ვი­ყა­ვი და მუდ­მი­ვად ვმფარ­ვე­ლობ­დი გე­გას, ცელ­ქი იყო ძა­ლი­ან. ეს იყო დიდი ტრა­გე­დია და ყვე­ლა­ფერს, რაც გა­მო­ვი­ა­რეთ, ერთი სი­ტყვით ვერ გად­მოგ­ცემთ. მერე ნა­თე­ლა დე­ი­და რო­ბი­კო და­დი­ან­ზე გა­თხოვ­და და დუ­დუს ტრა­გე­დია დაგ­ვა­ტყდა თავს. ნიუ-იორკში ვმუ­შა­ობ­დი იმ დროს, როცა დუდუ მოკ­ლეს. რო­დე­საც სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მოვ­დი­ო­დი, სულ ერ­თად ვი­ყა­ვით, ვურ­თი­ერ­თობ­დით, რო­გორც ნამ­დვი­ლი დე­ი­დაშ­ვი­ლე­ბი. გეგა, დუდუ, ჩემი ზუკა... სამი დიდი ტრა­გე­დია... ასე­თია ცხოვ­რე­ბა.

- ბა­ტო­ნო გია, პო­ლი­ტი­კა­საც შე­ვე­ხოთ... ამ­ბო­ბენ, რომ "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბა" "ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბის" მი­მართ ლო­ი­ა­ლუ­რია, ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას "სტოკ­ჰოლ­მის სინ­დრო­მი" და­ე­მარ­თა, მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე შე­უყ­ვარ­და და მას­ზე ზრუ­ნავ­სო.

- "სტოკ­ჰოლ­მის სინ­დრო­მი" შა­თი­რიშ­ვი­ლამ­დე ისეთ­მა კაც­მა თქვა, ვინც სა­ერ­თოდ, სტოკ­ჰოლ­მი რა იყო თუ იცო­და, არ მე­გო­ნა. შა­თი­რიშ­ვილს კი და­ე­მარ­თა წარ­მო­ჩი­ნე­ბის სინ­დრო­მი. ან საქ­მის კურ­სში არ არის, ან გა­ნა­წყე­ნე­ბუ­ლია რა­ღა­ცა­ზე. მეს­მის, ქარ­თვე­ლი ხალ­ხი გაბ­რა­ზე­ბუ­ლია "ქარ­თულ ოც­ნე­ბა­ზე", რომ მან არ ჩა­ა­ყე­ნა "ნაც­მოძ­რა­ო­ბა" ისეთ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში, რო­გორ­შიც სა­ა­კაშ­ვილ­მა ჩა­ა­ყე­ნა მისი წი­ნა­მორ­ბე­დი პარ­ტია - სა­ერ­თოდ გა­აქ­რო მი­წის ზე­და­პი­რი­დან. ვიდ­რე არ­სე­ბობს პარ­ტი­ის ამომ­რჩე­ვე­ლი, ვერც ერთი პარ­ტია ვერ აღიგ­ვე­ბა. ჩვენ­თან კა­ნონ­მა იმუ­შა­ვა და არა - სა­მა­გი­ე­როს გა­დახ­დის სინ­დრომ­მა.

- თქვე­ნი ამომ­რჩე­ვე­ლი სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბის აღ­დგე­ნას თუ მო­ი­თხოვს, რისი პი­რო­ბაც მოს­ვლამ­დე მი­ე­ცით, ამა­ში ალ­ბათ გა­საკ­ვი­რი არა­ფე­რი უნდა იყოს...

- სა­ზო­გა­დო­ე­ბას უნდა, გიგი უგუ­ლა­ვა იჯ­დეს ცი­ხე­ში. ჩემი ღრმა რწმე­ნით, უგუ­ლა­ვამ 50 მი­ლი­ო­ნი გაფ­ლან­გა. ჭი­ა­ბე­რაშ­ვილ­მაც გაფ­ლან­გა და მას მი­უ­სა­ჯეს პი­რო­ბი­თი 2 წელი, მაგ­რამ ხალ­ხს უფრო გა­უ­ხარ­დე­ბო­და, მეტი მი­ე­ცათ და ცი­ხე­ში მჯდა­რი­ყო და აი, რა­ტომ: მი­უ­სა­ჯეს თუ არა ამ კაცს 2 წელი, მას შემ­დეგ დგას და უნა­მუ­სოდ სა­უბ­რობს ისეთ თე­მებ­სა და სა­კი­თხებ­ზე, რა­ზეც ნორ­მა­ლურ ადა­მი­ანს მარ­თლა აეშ­ლე­ბა ნერ­ვე­ბი. მოკ­ლედ, უსა­მარ­თლო­ბის კას­კა­დია. ჩვენ ჯერ სა­ხელ­მწი­ფო უნდა აღ­ვად­გი­ნოთ და სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბაც აღ­დგე­ბა.

- "ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბი" რომ "დუხზე" არი­ან და "ბლა­ტა­ო­ბენ", ამ "დამ­სა­ხუ­რე­ბა­საც" "ოც­ნე­ბას" უთ­ვლი­ან.

- ჰო, მაგ­რამ ასე რომ არ ილა­პა­რა­კონ და ცხვი­რი ჩა­მო­უშ­ვან, სა­ერ­თოდ გაქ­რე­ბი­ან პო­ლი­ტი­კუ­რი ორ­ბი­ტი­დან. ისე, მა­გათ რომ ნა­მუ­სი ჰქონ­დეთ, ასეც უნდა მო­იქ­ცნენ. სა­ერ­თა­შო­რი­სო ას­პა­რეზ­ზეც ბევ­რი შეც­დო­მა აქვთ დაშ­ვე­ბუ­ლი "ნა­ცი­ო­ნა­ლებს", სა­კი­თხი არ დარ­ჩე­ნი­ლა, რუ­სე­თის სა­სარ­გებ­ლოდ არ გა­და­ე­წყვი­ტოთ. ასე რომ, ადა­მი­ა­ნე­ბი რა­საც ჩვენ­გან ითხო­ვენ, არ არის სწო­რი. ჩვენ ვა­შე­ნებთ სა­ხელ­მწი­ფოს და ჯერ­ჯე­რო­ბით შეც­დო­მე­ბიც გვაქვს, შეც­დო­მებ­საც ვერ და­ვარ­ქმევ, - რა­ღაც სა­კი­თხე­ბია, რომ­ლე­ბიც ვერ გავ­ქა­ჩეთ, თა­მა­სა გვაქვს აწე­უ­ლი და წინ მივ­დი­ვართ.

- მა­ღა­ლი პრე­მი­ე­ბის "უპ­რა­გო­ნო" გა­ცე­მა­მაც იმუ­შა­ვა "ოც­ნე­ბა­ზე" უარ­ყო­ფი­თად...

- რა თქმა უნდა, ამ სა­კი­თხმა სა­ერ­თოდ ზურ­გში ჩაგ­ვარ­ტყა დანა. მარ­თა­ლია, დე­პარ­ტა­მენ­ტის 4 კა­ცის პრე­მი­ა­ზე იყო სა­უ­ბა­რი, მაგ­რამ ამას 138 ათა­სი ლა­რის თემა მი­ა­ბეს და ხალ­ხს ჰგო­ნია, რომ ეს თან­ხა მი­ნის­ტრებ­მა და მათ­მა მო­ად­გი­ლე­ებ­მა გა­და­ი­ნა­წი­ლეს. სი­ნამ­დვი­ლე­ში, მარ­თლაც მო­ი­მა­ტა სა­ხელ­მწი­ფო სტრუქ­ტუ­რებ­ში და­საქ­მე­ბულ­თა ანა­ზღა­უ­რე­ბამ. ზედ­მეტს რომ ხე­დავს გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი, ღი­ზი­ან­დე­ბა. დიახ, სო­ლი­დუ­რი თან­ხაა 7.000 ლარი, მაგ­რამ მი­ნის­ტრია და რა გა­საკ­ვი­რია? კვი­რი­კაშ­ვილს ჩა­ვა­ცივ­დი - ის ხელ­ზე იღებს 6.000 ლარს, აბა, ნა­ხეთ ვერა ქო­ბა­ლი­ას ხელ­ფა­სი - 12, 14 და 27 ათა­სიც იყო, მაგ­რამ ხალ­ხს ეს არ აინ­ტე­რე­სებს, ჩვენ მეტს გვთხოვს.

- ბა­ტო­ნო გია, ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლის პო­ლი­ტი­კა­ში დაბ­რუ­ნე­ბა თუ შე­ე­სა­ბა­მე­ბა სი­მარ­თლეს?

- არა მგო­ნია, სი­მარ­თლე იყოს. ჩვენ საკ­მა­ოდ კარ­გი პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრი გვყავს, რო­მელ­საც ყვე­ლა მხრი­დან უტე­ვენ. ივა­ნიშ­ვილს აქვს პო­ტენ­ცი­ა­ლი (ფუ­ლად რე­სურსს არ ვგუ­ლის­ხმობ), დიდი საქ­მე გა­უ­კე­თოს სა­ხელ­მწი­ფოს. მა­გა­ლი­თად, სა­მო­ქა­ლა­ქო სექ­ტორ­ში აა­მუ­შა­ოს ფონ­დე­ბი. რაც უნდა ბევ­რი კრი­ტი­კო­სი ჰყავ­დეს, ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილ­მა უმ­ტკივ­ნე­უ­ლოდ და­ას­რუ­ლა ბო­რო­ტე­ბის ეპო­ქა. არა მგო­ნია, პო­ლი­ტი­კა­ში მისი დაბ­რუ­ნე­ბის სა­ჭი­რო­ე­ბა იყოს. გა­მო­დის ეს გივი თარ­გა­მა­ძე და პრე­მი­ერს ხან "შვი­ლო­თი" მი­მარ­თავს, ხან - ჰა­კიმ ფა­შას ეძა­ხის. ჰა­კიმ ფაშა მე ხა­ჩიმ ფაშა უფრო მგო­ნია. მარ­თლა ეგ მგო­ნია. ჟვა­ნი­ას ფო­ტო­ე­ბი და­ყა­რეს ინ­ტერ­ნეტ­ში იმ დროს, როცა გა­მო­ძი­ე­ბა ჯერ ახ­ლოს არ არის შე­დეგ­თან. მათ წა­მოს­წი­ეს ჟვა­ნი­ას თემა და მი­ა­ნიშ­ნეს, რა­ტომ არ არის საქ­მე ბო­ლომ­დე მიყ­ვა­ნი­ლიო. ვი­ღა­ცამ სპე­ცი­ა­ლუ­რად შე­მო­აგ­დო ეს თემა, გა­მო­ძი­ე­ბის­თვის ხელი რომ შე­ე­შა­ლა და ხომ ნა­თე­ლია, ვის ინ­ტე­რეს­ში შე­დი­ო­და ეს?

ნანა ფი­ცხე­ლა­უ­რი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)