"ეს არის ქალი, რო­მე­ლიც ერ­თდრო­უ­ლად ყვე­ლა­ზე თა­ნა­მედ­რო­ვეა თა­ნა­მედ­რო­ვე­თა შო­რის, მაგ­რამ ასე­ვე, მას­ში შო­რე­უ­ლი წარ­სუ­ლის ქა­ლიც ცხოვ­რობს, უც­ნა­უ­რი, ზღაპ­რუ­ლი, მის­ტი­კუ­რი..." - ასე ახა­სი­ა­თებ­და მა­რია კა­ლასს პიერ პა­ო­ლო პა­ზო­ლი­ნი.

პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა

სე­სი­ლი სო­ფია ანა მა­რია კა­ლო­გე­რო­პუ­ლო­სი და­ი­ბა­და ნიუ-იორკში, 1923 წლის 2 დე­კემ­ბერს. წლე­ბის შემ­დეგ მან შე­იც­ვა­ლა თა­ვი­სი ბერ­ძნუ­ლი გვა­რი და ამე­რი­კულ ყა­ი­და­ზე - მა­რია კა­ლა­სი და­ირ­ქვა. მისი უფ­რო­სი და-ძმა სა­ბერ­ძნეთ­ში და­ი­ბა­და: სინ­ტია (იგი­ვე ჯეკი) 1917 წელს, ხოლო ძმა - ვა­სი­ლი­ო­სი - 1920 წელს. სწო­რედ ვაჟი იყო დე­დის რჩე­უ­ლი შვი­ლი, რო­მე­ლიც სამი წლის ასაკ­ში მძი­მედ და­ა­ვად­და და გარ­და­იც­ვა­ლა. ამ ტრა­გე­დი­ამ ოჯა­ხი შეძ­რა. შე­საძ­ლოა, ეს გახ­და იმის მი­ზე­ზიც, რომ კა­ლო­გე­რო­პუ­ლო­სებ­მა სა­კუ­თა­რი აფ­თი­ა­ქი გა­ყი­დეს (რო­მელ­საც ოჯა­ხის­თვის კარ­გი მო­გე­ბა მოჰ­ქონ­და) და ოკე­ა­ნის გაღ­მა გა­და­ბარ­გდნენ. ოთხი თვის შემ­დეგ, რაც მათ გე­მი­დან ამე­რი­კის მი­წა­ზე დად­გეს ფეხი, ნიუ-იორ­კის მე­ხუ­თე ავე­ნი­უ­ზე, სამ­შო­ბი­ა­რო­ში მა­რია და­ი­ბა­და. დე­და­მისს ვაჟი სურ­და, რო­მელ­საც გარ­დაც­ვლი­ლი შვი­ლის პა­ტივ­სა­ცე­მად ისევ ვა­სი­ლი­ოსს და­არ­ქმევ­და. როცა ქვე­ყა­ნას გო­გო­ნა მო­ევ­ლი­ნა, ქალი სა­სო­წარ­კვე­თა­ში ჩა­ვარ­და და ოთხი დღის მან­ძილ­ზე მისი ნახ­ვაც არ სურ­და.

კა­ლო­გე­რო­პუ­ლო­სე­ბის ოჯა­ხის უფ­როსს ნიუ-იორკში საქ­მე­ე­ბი ვერ აე­წყო. ექ­ვსი წლის ასაკ­ში პა­ტა­რა მა­რი­ას დიდი სიჩ­ქა­რით მო­მა­ვა­ლი მან­ქა­ნა და­ე­ჯა­ხა და თით­ქმის მთე­ლი კვარ­ტა­ლი ათ­რია. გო­გო­ნა 12 დღის მან­ძილ­ზე კო­მა­ში იმ­ყო­ფე­ბო­და. ექი­მებ­მა მისი გა­დარ­ჩე­ნის ყო­ველ­გვა­რი იმე­დი და­კარ­გეს, მაგ­რამ ის სას­წა­უ­ლებ­რი­ვად გა­დარ­ჩა. მა­რი­ას მო­გო­ნე­ბის მი­ხედ­ვით, ერთ დღეს, პა­ლა­ტის შო­რე­უ­ლი კუ­თხე ოქ­როს­ფრად გა­ნათ­და. ათა­სო­ბით მო­ციმ­ცი­მე ნა­პერ­წკა­ლი ჭე­რის­კენ და­იძ­რა, რო­გორც ქა­რით მო­ნა­ბე­რი ფიფ­ქე­ბის კო­რი­ან­ტე­ლი და მბრუ­ნა­ვი წრი­დან გა­მო­ცურ­და მშვე­ნი­ე­რი ქალი. ის თეთ­რი ტან­საც­მლით იყო შე­მო­სი­ლი. მა­რი­ას ხელი გა­უ­წო­და და უთხრა: - ნუ გე­ში­ნია, ჩემო პა­ტა­რავ, მე შენს თავს სიკ­ვდილს არ და­ვუთ­მო­ბო. მისი ხმა მა­რი­ას მე­ლო­დი­ა­სა­ვით ესალ­ბუ­ნე­ბო­და.

- ვინ ხარ? - მა­შინ­ვე ჰკი­თხა, თით­ქოს არც კი გაჰ­კვირ­ვე­ბია, რომ ლა­პა­რა­კი ისევ შეძ­ლო.

- მე­დეა ვარ. ვერ მი­ცა­ნი? შენ­თვის ღმერ­თებს უკ­ვდა­ვი დი­დე­ბა შე­ვა­ვედ­რე. გა­იზ­რდე­ბი და დიდი მომ­ღე­რა­ლი გახ­დე­ბი. მა­შინ მთელ ქვე­ყა­ნას ამ­ცნობ ჩემს გან­ცდებ­სა და ტან­ჯვას. მო­მე­ცი ხელი...

კა­ლა­სი მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ამ­ტკი­ცებ­და, რომ მისი სა­ო­ცა­რი გა­დარ­ჩე­ნა ღვთის გან­გე­ბი­სა და მე­დე­ას დახ­მა­რე­ბით მოხ­და.

გა­მო­ჯან­მრთე­ლე­ბის შემ­დეგ გო­გო­ნა მუ­სი­კამ იმ­დე­ნად გა­ი­ტა­ცა, რომ უც­ნა­უ­რი ნი­ჭით და­ჯილ­დო­ე­ბულ ბავ­შვად მი­იჩ­ნევ­დნენ. ათი წლის ასაკ­ში უკვე მთლი­ა­ნად შე­ის­წავ­ლა ოპე­რა "კარ­მე­ნი" და რა­დი­ო­გა­და­ცე­მის დროს "მეტ­რო­პო­ლი­ტენ ოპე­რის" დად­გმებ­ში შეც­დო­მე­ბის აღ­მო­ჩე­ნაც შე­ეძ­ლო. დე­დამ ქა­ლიშ­ვილს თა­ვი­სი ნი­ჭის გან­ვი­თა­რე­ბა­ში შე­უ­წყო ხელი.

თერ­თმე­ტი წლის ასაკ­ში, როცა მა­რია "მეტ­რო­პო­ლი­ტენ ოპე­რა­ში" სა­ხელ­გან­თქმულ ლილი პანს უს­მენ­და, დას ჩას­ჩურ­ჩუ­ლა: "ოდეს­მე მას­ზე დიდი ვარ­სკვლა­ვი გავ­ხდე­ბი". მა­რი­ას ასე­თი ბავ­შვუ­რი და­ჟი­ნე­ბა იმი­თაც იყო გა­მოწ­ვე­უ­ლი, რომ დე­დის რჩე­უ­ლად ყო­ველ­თვის უფ­რო­სი და - ჯეკი ით­ვლე­ბო­და. ის, მა­რი­ას აზ­რით, ლა­მა­ზი, ჭკვი­ა­ნი და კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი გო­გო­ნა იყო, თა­ვის თავს კი - მსუ­ქან, უშნო, მო­უქ­ნელ და სა­კუ­თარ თავ­ში ჩა­კე­ტილ ბავ­შვად აღიქ­ვამ­და.

აღ­მას­ვლა

13 წლის მა­რი­ამ მა­ნ­ჰე­ტე­ნის სა­შუ­ა­ლო სკო­ლის მერ­ვე კლა­სი და­ხუ­რა და ამით მისი ფორ­მა­ლუ­რი გა­ნათ­ლე­ბა დას­რულ­და. სწო­რედ ამ დრო­ის­თვის მისი მშობ­ლე­ბი და­შორ­დნენ. გან­ქორ­წი­ნე­ბის შემ­დეგ მი­სის კა­ლო­გე­რო­პუ­ლო­სი ქა­ლიშ­ვი­ლებ­თან ერ­თად მშობ­ლებ­თან, ათონ­ში დაბ­რუნ­და. ენერ­გი­ულ­მა დე­დამ ყვე­ლა ოჯა­ხუ­რი კავ­ში­რი გა­მო­ი­ყე­ნა სა­ი­მი­სოდ, რომ უმ­ცრო­სი გო­გო­ნა სა­მე­ფო მუ­სი­კა­ლურ კონ­ვერ­ვა­ტო­რი­ა­ში მო­ე­წყო. იქ მხო­ლოდ 16 წლის ასა­კი­დან იღებ­დნენ. მა­რი­ას მო­უხ­და ეც­რუა და თავი უფრო დი­დად გა­ე­სა­ღე­ბი­ნა, რა­შიც სა­კუ­თა­რი გა­რეგ­ნო­ბაც და­ეხ­მა­რა. ტყუ­ი­ლი შე­უმ­ჩნე­ვე­ლი დარ­ჩა და მან წარ­სულ­ში სა­ხელ­გან­თქმუ­ლი ეს­პა­ნე­ლი სოპ­რა­ნოს, ელ­ვი­რა დე იდალ­გოს კლას­ში და­ი­წყო სწავ­ლა. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით კა­ლა­სი მას დიდი სით­ბო­თი იგო­ნებ­და: "ჩემს აღ­ზრდა­სა და ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბას ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში ელ­ვი­რა დე იდალ­გოს ვუ­მად­ლი".

16 წლის ასაკ­ში მა­რი­ამ კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის გა­მო­საშ­ვე­ბი კონ­კურ­სის პირ­ვე­ლი პრი­ზი და­იმ­სა­ხუ­რა. ახლა უკვე სა­კუ­თა­რი ხმის წყა­ლო­ბით გა­მო­ი­მუ­შა­ვებ­და ფულს.

1940 წელს სა­ბერ­ძნე­თი გერ­მა­ნი­ას ჰქონ­და ოკუ­პი­რე­ბუ­ლი. ოჯახს, რო­მელ­შიც ორი გო­გო­ნა თავს ამე­რი­კე­ლად მი­იჩ­ნევ­და და ინ­გლი­სუ­რად უკეთ ლა­პა­რა­კობ­და, ვიდ­რე ბერ­ძნუ­ლად, სა­კუ­თარ მო­ვა­ლე­ო­ბად მი­აჩ­ნდა, ფა­შის­ტე­ბის მიერ ჩა­მოგ­დე­ბუ­ლი თვითმფრი­ნა­ვე­ბი­დან ცო­ცხლად გა­დარ­ჩე­ნი­ლი ინ­გლი­სე­ლი მფრი­ნა­ვე­ბი გა­და­ე­მა­ლა.

ერთხელ, როცა მა­რი­ას მფრი­ნა­ვე­ბის­თვის სხვენ­ში გა­ზეთ­ში გახ­ვე­უ­ლი პუ­რის ნაჭ­რე­ბი და ორი ფორ­თო­ხა­ლი მიჰ­ქონ­და, კა­რის გა­ღე­ბის­თა­ნა­ვე ცხვირ­ში მძაფ­რი, გერ­მა­ნუ­ლი ოდე­კო­ლო­ნის სუნი ეცა. Halt! - და­უყ­ვი­რეს სიბ­ნე­ლი­დან. გო­გო­ნა უკან გა­მობ­რუნ­და, კი­ბე­ზე ჩა­მო­ირ­ბი­ნა, საკ­ვე­ბი კი სა­ფე­ხუ­რებ­ზე და­ებ­ნა. მა­შინ­ვე ავ­ტო­მა­ტის ჯე­რიც გა­ის­მა. მა­რია პირ­ვე­ლი სარ­თუ­ლის ბნე­ლი დე­რეფ­ნის­კენ გა­იქ­ცა. მის თავ­ზე ტყვი­ე­ბის ტალ­ღამ გა­და­ი­ა­რა. ბათ­ქა­შის მოზ­რდი­ლი ნა­ჭე­რი სა­ხე­ში მოხ­ვდა, ფეხი რა­ღა­ცას წა­მოჰ­კრა და და­ე­ცა. მა­რია ში­ში­სა და უძ­ლუ­რე­ბის­გან ატირ­და. ამ მო­მენ­ტში, დე­რეფ­ნის ჩა­მონ­გრე­უ­ლი კედ­ლი­დან მკრთა­ლი ოქ­როს­ფე­რი ნა­თე­ბა შე­ნიშ­ნა, რო­მე­ლიც ად­რე­ულ ბავ­შვო­ბა­ში კარ­გად ჩა­ი­ბეჭ­და მის მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში. მა­რი­ას ისევ მე­დეა გა­მო­ე­ცხა­და, ხელი გა­უ­წო­და და უთხრა: "ნუ გე­ში­ნია, შვი­ლო"... მა­რი­ას ად­გო­მა­შიც და­ეხ­მა­რა. "მე შენს თავს სიკ­ვდილს არ და­ვუთ­მობ. გა­მომ­ყე­ვი" და ამ­გვა­რად, ზე­ცი­ურ­მა მფარ­ველ­მა ის მე­ო­რედ იხ­სნა სიკ­ვდი­ლის­გან. ჯა­რის­კა­ცე­ბი კი­დევ დიდ­ხანს ეძებ­დნენ გო­გო­ნას გრძელ დე­რე­ფან­ში, მაგ­რამ გვერ­დი­თი გა­სას­ვლე­ლი ვერ აღ­მო­ა­ჩი­ნეს.

მი­უ­ხე­და­ვად ომის­გან გა­მოწ­ვე­უ­ლი საფრ­თხი­სა და სირ­თუ­ლე­ე­ბი­სა, კა­ლა­სი სწავ­ლას გა­ნაგ­რძობ­და. კონ­სერ­ვა­ტო­რია წარ­მა­ტე­ბით და­ას­რუ­ლა და 1941 წელს, ათო­ნის სა­ო­პე­რო სცე­ნა­ზე მისი დე­ბი­უ­ტიც შედ­გა. ის ას­რუ­ლებ­და სან­ტუ­ცის პარ­ტი­ას მას­კა­ნის ოპე­რა­ში - "სოფ­ლის ღირ­სე­ბა".

სამი წლის შემ­დეგ კა­ლა­სი ნიუ-იორკში დაბ­რუნ­და. მისი ერ­თა­დერ­თი მი­ზა­ნი სა­ხე­ლის მოხ­ვე­ჭა იყო. იქ მა­მა­საც შეხ­ვდა, მაგ­რამ მას­თან ცხოვ­რე­ბა ვერ შეძ­ლო, რად­გან დე­დი­ნაც­ვა­ლი მის მუ­სი­კა­ლურ მო­წო­დე­ბას ეწი­ნა­აღ­მდე­გე­ბო­და. მა­რია მო­ნაც­ვლე­ო­ბით, ქა­ლა­ქი­დან ქა­ლაქ­ში გა­და­დი­ო­და, მაგ­რამ არ უმარ­თლებ­და. აშშ-ში დად­გე­ნი­ლი წე­სის მი­ხედ­ვით, როლ­ზე მხო­ლოდ ისეთ ვო­კა­ლის­ტებს იწ­ვევ­დნენ, რომ­ლე­ბიც ევ­რო­პის დიდ სა­ო­პე­რო თე­ატ­რებ­ში უკვე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი კა­რი­ე­რით სარ­გებ­ლობ­დნენ. სამი წლის ამაო მცდე­ლო­ბე­ბის შემ­დეგ, რო­გორც იქნა, "მეტ­რო­პო­ლი­ტენ ოპე­რა­ში" "მა­დამ ბა­ტერ­ფლა­ის" პარ­ტი­ის შე­სას­რუ­ლებ­ლად მი­იწ­ვი­ეს. კა­ლა­სი იგო­ნებ­და, რომ ში­ნა­გა­ნი ხმა ურ­ჩევ­და, უარი ეთ­ქვა ამ როლ­ზე. თან, თვითკრი­ტი­კუ­ლა­დაც ამ­ბობ­და, რომ მა­შინ ძა­ლი­ან მსუ­ქა­ნი იყო და ეს როლი მის­თვის არ იყო გან­კუთ­ვნი­ლი. იმავდრო­უ­ლად, რო­მე­ლი­ღაც იტა­ლი­ე­ლი იმპრე­სა­რიო ვე­რო­ნის თე­ატ­რში დე­ბი­უტ­საც სთა­ვა­ზობ­და, პონ­კე­ლის ოპე­რა­ში - "ჯო­კონ­და". მა­რია ამ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბას სი­ხა­რუ­ლით და­თან­ხმდა. 1947 წლის 2 აგ­ვის­ტოს, რო­მე­ო­სა და ჯუ­ლი­ე­ტას ქა­ლაქ­ში წარ­მა­ტე­ბით გა­მო­ვი­და. მის­მა დიდი დი­ა­პა­ზო­ნის (ორ-ნა­ხე­ვა­რი ოქ­ტა­ვა) ხმამ იტა­ლი­ე­ლი მუ­სი­კის მოყ­ვა­რუ­ლე­ბი გა­ა­ოგ­ნა.

ერთხელ, როცა თე­ატ­რის ძვე­ლი პრი­მა­დო­ნა ავად გახ­და, კა­ლასს გა­მო­საც­დე­ლად კო­ლო­რა­ტუ­რუ­ლი (მე­ლო­დი­ის შემ­კო­ბა ტექ­ნი­კუ­რად ვირ­ტუ­ო­ზუ­ლი პა­სა­ჟე­ბით) პარ­ტია შეს­თა­ვა­ზეს, ბე­ლი­ნის ოპე­რი­დან - "პუ­რი­ტა­ნე­ბი". კა­ლას­მა, რო­მე­ლიც თა­ვის მხრივ ფე­ნო­მე­ნურ მეხ­სი­ე­რე­ბას ფლობ­და, მო­რიგ ჯერ­ზე შეძ­რა მუ­სი­კა­ლუ­რი სამ­ყა­რო. მან ხუთ დღე­ში უბად­ლოდ შე­ის­წავ­ლა როლი.

მომ­ღერ­ლის კა­რი­ე­რა შე­უ­ფერ­ხებ­ლად აღ­მას­ვლას გა­ნიც­დი­და. გა­ნე­ბივ­რე­ბულ­მა იტა­ლი­ურ­მა პუბ­ლი­კამ ის აღი­ა­რა და ამი­ტო­მაც, კა­ლას­მა გა­და­წყვი­ტა, ეს ქვე­ყა­ნა თა­ვის სახ­ლად გა­ე­ხა­და. იქ თავ­გა­მო­დე­ბუ­ლი თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბიც გა­უჩ­ნდნენ. ერთ-ერთი მათ­გა­ნი იტა­ლი­ე­ლი მრეწ­ვე­ლი, ბა­ტის­ტა მე­ნე­გი­ნი (მა­რი­ა­ზე 27 წლით უფ­რო­სი) იყო. ამ მი­ლი­ო­ნერ­მა და ოპე­რის ფა­ნატ­მა გო­გო­ნა ყუ­რა­დღე­ბი­თა და აღ­ტა­ცე­ბით გა­ა­ნე­ბივ­რა. ემო­ცი­უ­რი ბუ­ნე­ბის ქალი მას იმ­პულ­სუ­რად გაჰ­ყვა ცო­ლად. გაც­ნო­ბი­დან ერთი წლის თავ­ზე, 1949 წლის 21 აპ­რილს წყვილ­მა იქორ­წი­ნა. საქმროს სა­კუ­თარ ოჯახ­თან წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბის რთუ­ლი ეტა­პის გა­და­ლახ­ვა მო­უხ­და. მისი ახ­ლობ­ლე­ბი მი­იჩ­ნევ­დნენ, რომ ან­გა­რე­ბი­ა­ნი ამე­რი­კე­ლი ქალი ფულს და­ხარ­ბდა. კა­ლას­მა და მე­ნე­გი­ნიმ ჯვა­რი კა­თო­ლი­კუ­რი წე­სით და­ი­წე­რეს (თუმ­ცა, მა­რია ბერ­ძნულ ორ­თო­დოქ­სულ ეკ­ლე­სი­ას მი­ე­კუთ­ვნე­ბო­და; შემ­დგომ ამან გან­ქორ­წი­ნე­ბა­ში სირ­თუ­ლე­ე­ბი წარ­მოშ­ვა). მე­უღ­ლე მისი მე­ნე­ჯე­რი და კომ­პა­ნი­ო­ნი გახ­და.

1952 წელს კა­ლა­სის დი­დე­ბამ უმაღ­ლეს წერ­ტილს მი­აღ­წია. მან ლონ­დო­ნის "კო­ვენტ-გარ­დენ­ში" "ნორ­მა" იმ­ღე­რა. ამას მოჰ­ყვა მისი მი­ღე­ბა "ლა სკა­ლას" სა­ო­პე­რო დას­ში.

1953 წლის გა­ზა­ფხულ­ზე კა­ლა­სი, ოპე­რა "მე­დე­ას" პრე­მი­ე­რამ­დე ერთი კვი­რით ადრე ჩა­ვი­და მი­ლან­ში. მას მთა­ვა­რი პარ­ტია უნდა ემ­ღე­რა. კე­რუ­ბი­ნის ნა­ხევ­რად მი­ვი­წყე­ბუ­ლი ოპე­რა დიდ­ხანს არ სრულ­დე­ბო­და იმის გამო, რომ მე­დე­ას პარ­ტია და­წე­რი­ლი იყო უსა­ზღვრო შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის მქო­ნე სოპ­რა­ნოს­თვის. წე­სით, იმ დროს ქა­ლა­ქი აყ­ვა­ვე­ბუ­ლი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, მაგ­რამ სა­პი­რის­პი­როდ - ძა­ლი­ან რუ­ხად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­და. მომ­ღერ­ლის გან­წყო­ბაც ამინდს შე­ე­სა­ბა­მე­ბო­და. ის როლ­ზე ფიქ­რობ­და, რო­ლის­თვის ემ­ზა­დე­ბო­და. კოლ­ხე­თის მე­ფის ქა­ლიშ­ვილს, ჯა­დო­ქარ მე­დე­ას ტრა­გი­კუ­ლი ბედი ჰქონ­და. მან ხომ სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბა მა­მაც არ­გო­ნავტს, ია­ზონს მი­უ­ძღვნა და ყვე­ლა­ფე­რი გა­ი­ღო ვნე­ბის გამო. თუმ­ცა, თა­ვი­სი კერ­პე­ბის ერ­თგუ­ლი დარ­ჩა. მე­დე­ამ ვერ შეძ­ლო დარ­დი ვინ­მეს­თვის გა­ე­ზი­ა­რე­ბი­ნა და დრა­კო­ნებ­ზე შებ­მულ ეტლზე ამ­ხედ­რე­ბუ­ლი, არა­რა­ო­ბა­ში გა­უ­ჩი­ნარ­და.

მა­რი­ამ ღამე შფოთ­ვა­ში გა­ა­ტა­რა. ქა­ლა­ქი ჭექა-ქუ­ხილ­მა მო­იც­ვა. ელ­ვამ სიბ­ნე­ლის კე­დე­ლი გა­არ­ღვია და ცაზე ცე­ცხლო­ვა­ნი ცი­ა­ლი და­ი­წყო. მალე ზეცა მე­წა­მუ­ლი ფე­რით შე­ი­ღე­ბა. ის იყო, თით­ქოს გამ­თე­ნი­ი­სას ძილი მო­ე­რია, რომ ოთა­ხის შო­რე­უ­ლი კუ­თხე ნაც­ნობ­მა ოქ­როს­ფერ­მა ნა­თე­ბამ გაჭ­რა. ისევ ათა­სო­ბით მო­ციმ­ცი­მე ნა­პერ­წკა­ლი და­იძ­რა ჭე­რის­კენ და მბრუ­ნა­ვი მა­ნა­თო­ბე­ლი წრი­დან მისი მფარ­ვე­ლი, მე­დეა გა­მო­ვი­და: "მე შენ დი­დე­ბას დაგ­პირ­დი და მთე­ლი ეს წლე­ბი გი­ფა­რავ­დი.

გა­მო­გი­ტყდე­ბი, რომ ჩემი მი­ზა­ნი მხო­ლოდ სი­კე­თე არ ყო­ფი­ლა. მინ­დო­და, ადა­მი­ა­ნე­ბამ­დე მი­გე­ტა­ნა ჩემი გან­ცდე­ბი. დღეს მო­გი­წევს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა - მზად ხარ თუ არა ამის­თვის? იფიქ­რე იმა­ზე, რომ ჩემი ტკი­ვი­ლი და სა­სო­წარ­კვე­თა სა­მუ­და­მოდ შენს ცხოვ­წრე­ბა­ში გად­მო­ვა. თა­ნახ­მა ხარ?" მა­რია წა­მი­თაც არ და­ფიქ­რე­ბუ­ლა და უპა­სუ­ხა, რომ თა­ნახ­მა იყო. მე­დეა მის­კენ და­ი­ხა­რა და შუბ­ლზე აკო­ცა, - ისე, რო­გორც მიც­ვა­ლე­ბუ­ლებს კოც­ნი­ან.

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)