თუ გსურთ გა­ი­უმ­ჯო­ბე­სოთ ფი­ნან­სუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა, მი­აღ­წი­ოთ წარ­მა­ტე­ბას კა­რი­ე­რა­სა და პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში, თუ სიყ­ვა­რულ­ში არ გა­გი­მარ­თლათ და გუ­ლის გა­დაშ­ლას ვე­რა­ვის­თან ახერ­ხებთ ან ბედ­ნი­ე­რი ხართ და გსურთ, სა­კუ­თა­რი გან­წყო­ბა სხვებ­საც გა­უ­ზი­ა­როთ, გახ­სოვ­დეთ, რომ "პა­ლიტ­რა ტვ"-ის ეთერ­ში "1002 ღამე" თქვენ­თვის და­ი­წყო. ყო­ველ სამ­შა­ბათ­სა და პა­რას­კევს, სა­ღა­მოს 22 სა­ათ­სა და 30 წუთ­ზე შე­ა­ჩე­რეთ არ­ჩე­ვა­ნი "პა­ლიტ­რა ტვ"-ზე, გახ­დით გა­და­ცე­მის სტუ­მა­რი და გა­უ­ზი­ა­რეთ თქვე­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბა, მიღ­წე­ვე­ბი, შეც­დო­მე­ბი სხვა ადა­მი­ა­ნებს. გა­და­ცე­მის წამ­ყვა­ნე­ბი: გია ჯა­ჯა­ნი­ძე, მაკა შა­ლი­კაშ­ვი­ლი და ნა­ტა­ლია ტყე­შე­ლაშ­ვი­ლი თქვენ გე­ლო­დე­ბი­ან.

გია ჯა­ჯა­ნი­ძე:

- ამ გა­და­ცე­მა­ში იქ­ნე­ბა ლა­პა­რა­კი სიყ­ვა­რულ­ზე, ღა­ლატ­ზე, მე­გობ­რო­ბა­ზე, სექსზე... მოკ­ლედ, ყვე­ლა­ფერ ადა­მი­ა­ნურ­სა და არა­ა­და­მი­ა­ნურ­ზე.

- არა­ა­და­მი­ა­ნურ­ზეც?

- სად გა­დის ზღვა­რი ადა­მი­ა­ნო­ბა­სა და არა­ა­და­მი­ა­ნო­ბას შო­რის, ვერ და­ვად­გი­ნეთ. არ დარ­ჩე­ბა თემა, რო­მელ­საც არ შე­ვე­ხე­ბით.

- პირ­ვე­ლი გა­და­ცე­მის თე­მად "მად­ლი­ე­რე­ბა" რა­ტომ შე­არ­ჩი­ეთ?

- ნამ­დვილ ამ­ბავს მო­გიყ­ვე­ბი, რა­მაც ამ თე­მის­კენ მი­ბიძ­გა: ერთი ქალ­ბა­ტო­ნი მიყ­ვე­ბო­და, - ჩემს ეზო­ში ხში­რად მო­დი­ო­და ბიჭი, რო­მე­ლიც ბოთ­ლებს აგ­რო­ვებ­და და აბა­რებ­და. მე მას ვეხ­მა­რე­ბო­დი, მე­ზობ­ლებ­თან შევ­დი­ო­დი, ბოთ­ლე­ბი გა­მომ­ქონ­და და მის­თვის ვი­ნა­ხავ­დი. შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად, ფულ­საც ვჩუქ­ნი­დი. მერე ის ბიჭი მო­უ­ლოდ­ნე­ლად გა­უ­ჩი­ნარ­და, ბოთ­ლე­ბის წა­სა­ღე­ბად აღარ მო­ვი­და... ამ ამ­ბი­დან და­ახ­ლო­ე­ბით 20 წლის შემ­დეგ, კარ­ზე ზა­რის ხმა გა­ის­მა. გა­ვა­ღე და ჩემ წინ ვი­ღაც კაცი, პა­ტა­რა ბავ­შვთან ერ­თად იდგა. ვი­ფიქ­რე, მო­წყა­ლე­ბას ითხოვს-მეთ­ქი და ფუ­ლის გა­მო­ტა­ნას ვა­პი­რებ­დი, რომ შე­მა­ჩე­რა. მკი­თხა, - ვერ მი­ცა­ნი­თო? - ვერა-მეთ­ქი. - თქვენ ხართ ქალ­ბა­ტო­ნი, რო­მელ­მაც მე გა­და­მარ­ჩი­ნეთ და მად­ლი­ე­რე­ბის ნიშ­ნად, ჩემ­გან ეს (ხელ­ში ბრი­ლი­ან­ტის­თვლი­ა­ნი ბე­ჭე­დი ეჭი­რა) სახ­სოვ­რად გქონ­დეთ. ეს ბავ­შვი კი ჩემი შვი­ლია, მო­ვიყ­ვა­ნე, რათა თქვენ­თვის გა­მეც­ნოო... ამ ამ­ბავ­მა ისე შემძრა, რომ გა­და­ცე­მის თე­მად გა­მო­ვი­ყე­ნე. პი­რა­დი გა­მოც­დი­ლე­ბი­დან გე­ტყვი, - ცხოვ­რე­ბა­ში თუ რა­მეს მი­ვაღ­წიე, ეს მად­ლი­ე­რე­ბის გრძნო­ბის "დამ­სა­ხუ­რე­ბაა". გა­წე­უ­ლი სი­კე­თე არას­დროს მა­ვი­წყდე­ბა. არ ვი­ვი­წყებ იმ ადა­მი­ა­ნებს, ვინც სტუ­დენ­ტო­ბის წლებ­ში, როცა ყვე­ლა­ზე მე­ტად მი­ჭირ­და, დახ­მა­რე­ბის ხელი გა­მო­მი­წო­და.

მაკა:

- ცუ­დიც მა­მახ­სოვ­რდე­ბა და კარ­გიც.

გია:

- ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში ბო­რო­ტე­ბა­ზე მეტი, სი­კე­თე მაქვს ნა­ნა­ხი. გამ­ლან­ძღე, შე­უ­რა­ცხმყო­ფე­ლი სი­ტყვე­ბი მი­თხა­რი, და­მამ­ცი­რე? - ეს შენი ემო­ცი­აა. ყვე­ლა­ზე მე­ტად მა­შინ მტკი­ვა, როცა უმა­დუ­რო­ბას იჩე­ნენ.

- უმა­დუ­რებ­თან რო­გორ იქ­ცე­ვი?

- სას­ტი­კად. ჩა­დე­ნილ შეც­დო­მებ­ზე აღარ მი­ვუ­თი­თებ. ვშორ­დე­ბი ფრა­ზით: "ახია შენ­ზე, რომ მი­გა­ტო­ვე"...

მაკა:

- დამ­რი­გებ­ლუ­რი ტო­ნით ლა­პა­რა­კი არ მიყ­ვარს. ჩვენ მა­ყუ­რე­ბელს სა­კუ­თარ შე­ხე­დუ­ლე­ბებს გა­ვუ­ზი­ა­რებთ და მათ მო­საზ­რე­ბებ­საც მო­ვის­მენთ. ეს არის გა­და­ცე­მა, რო­მელ­საც მა­ყუ­რე­ბელ­თან ერ­თად შევ­ქმნით. გა­მი­ხარ­და, გიამ პარტნი­ო­რად რომ ამირ­ჩია. ჩვენ მე­გობ­რე­ბი ვართ ეკ­რან­ზეც და ცხოვ­რე­ბა­შიც.

გიას ჯა­ჯა­ნი­ძი­სა და მაკა შა­ლი­კაშ­ვი­ლის სა­ტე­ლე­ვი­ზიო ტან­დე­მი მა­ყუ­რებ­ლის­თვის კარ­გად ცნო­ბი­ლია. მათ­თან ერ­თად "1002 ღა­მეს" ნა­ტა­ლია ტყე­შე­ლაშ­ვი­ლი წა­იყ­ვანს. ის სხვა­დას­ხვა დროს სხვა­დას­ხვა ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში სა­რეკ­ლა­მო სამ­სა­ხურს ხელ­მძღვა­ნე­ლობ­და. ამ­ჯე­რად კი წამ­ყვა­ნის ამ­პლუა მო­ირ­გო და ამ­ბობს, რომ მის­თვის უცხო, მაგ­რამ სა­ინ­ტე­რე­სო სა­მუ­შა­ოა.

ნა­ტა­ლია:

- გი­ას­თან წლე­ბია, ვმე­გობ­რობ. "სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ მა­უ­წყე­ბელ­ზე" სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის დე­პარ­ტა­მენ­ტის დი­რექ­ტო­რი იყო, მე - სა­რეკ­ლა­მო სამ­სა­ხუ­რის უფ­რო­სი. პირ­ვე­ლად თათ­ბირ­ზე სი­ტყვით გა­მოს­ვლი­სას ვნა­ხე. მა­ნამ­დე ამ ადა­მი­ანს ყო­ველ­თვის არა­ორ­დი­ნა­რუ­ლად ჩაც­მულს ვხე­დავ­დი, ამ დღეს კი კლა­სი­კურ სა­მოს­ში გა­მო­წყო­ბილ­მა, ისე სე­რი­ო­ზუ­ლად და და­მა­ჯე­რებ­ლად ილა­პა­რა­კა, კარ­გად და­ვაკ­ვირ­დი: ხომ არ მეშ­ლე­ბა, ნამ­დვი­ლად ჯა­ჯა­ნი­ძეა-მეთ­ქი? მალე დავ­მე­გობ­რდით. ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს კი მი­თხრა, - გა­და­ცე­მის წაყ­ვა­ნას ვა­პი­რებ და თა­ნა­წამ­ყვა­ნი ხომ არ იქ­ნე­ბიო? დავფრ­თხი, გა­და­ცე­მის წამ­ყვა­ნო­ბა­ზე არას­დროს მი­ოც­ნე­ბია. ვაც­ნო­ბი­ე­რებ, რომ სა­კუ­თარ თავ­ზე დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა ავი­ღე.

- პირ­ვე­ლი გა­და­ცე­მის მსვლე­ლო­ბი­სას ღე­ლავ­დი?

- რა თქმა უნდა, ვღე­ლავ­დი, მაგ­რამ გია და მაკა ძა­ლი­ან და­მეხ­მარ­ნენ, გამ­ბე­და­ო­ბა შემ­მა­ტეს. გან­სა­კუთ­რე­ბით პირ­ვე­ლი 5 წუთი ვღე­ლავ­დი, მერე "დავ­ლაგ­დი".

გია:

- მად­ლი­ე­რე­ბა­ზე პი­რა­დი გა­მოც­დი­ლე­ბი­დან კი­დევ ერთ ამ­ბავს გა­ვიხ­სე­ნებ. ჩემი მო­მავ­ლის შე­ნე­ბი­სას, ყვე­ლა­ზე დიდი და მყა­რი აგუ­რი სწო­რედ სხვი­სი უმა­დუ­რო­ბის შე­დე­გად დავ­დე. წლე­ბის წინ ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში კონ­კურ­სი გა­მო­ა­ცხა­დეს. ერთი ბიჭი კონ­კურ­სან­ტებს შო­რის გა­მორ­ჩე­უ­ლი იყო, მაგ­რამ არა­ვინ ჰყავ­და ისე­თი, რომ მის­თვის ხელი წა­ეკ­რა; და­ნარ­ჩე­ნე­ბი კი ხან ვის არეკ­ვი­ნებ­დნენ, ხან - ვის. ამ ბიჭს ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვუ­კე­თე იმის­თვის, რომ წარ­მა­ტე­ბის­თვის მი­ეღ­წია და როცა ჩემი ძა­ლის­ხმე­ვის შე­დე­გად მომ­ზა­დე­ბუ­ლი პირ­ვე­ლი გა­და­ცე­მა ეთერ­ში გა­ვი­და, ისე მოხ­და, არც კი და­მი­რე­კა. მისი "სი­ჩუ­მე" მა­ოგ­ნებ­და. ერთ დღე­საც შემ­თხვე­ვით, ქუ­ჩა­ში და­ვი­ნა­ხე. მცი­რე მან­ძი­ლი გვა­შო­რებ­და. ვი­ფიქ­რე, მე­ტყვის, - მა­პა­ტიე, რომ ვერ და­გი­რე­კეო. მე უნდა მეთ­ქვა: არა უშავს, დაბ­ნე­უ­ლი იყა­ვი და გე­პა­ტი­ე­ბა-მეთ­ქი. ამ ფიქ­რებ­ში ერ­თმა­ნეთს მი­ვუ­ახ­ლოვ­დით. და­მი­ძა­ხა: "პრი­ვეტ" და გა­ი­ა­რა. იმ წუთ­ში ძა­ლი­ან უბე­დუ­რი ვი­ყა­ვი. სახ­ლის­კენ გზას ფე­ხით გა­მო­ვუ­ყე­ვი და გო­ნე­ბა­ში დავ­წე­რე პრო­ექ­ტი - "სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის ხე­ლოვ­ნე­ბა", რო­მე­ლიც შემ­დეგ თე­ატ­რა­ლურ­მა უნი­ვერ­სი­ტეტ­მა და­მიმ­ტკი­ცა. შე­ვი­მუ­შა­ვე პროგ­რა­მა, და­ვი­ცა­ვი დი­სერ­ტა­ცია და ხე­ლოვ­ნე­ბათმცოდ­ნე­ო­ბის მეც­ნი­ე­რე­ბა­თა დოქ­ტო­რი გავ­ხდი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ერთი ადა­მი­ა­ნის უმა­დუ­რო­ბამ შთა­მა­გო­ნა. ამ წარ­მა­ტე­ბე­ბის შემ­დეგ, და­ვი­ბა­რე ის ბიჭი და მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დე. ეს შეხ­ვედ­რა ჩემ­თვის ზე­ი­მი იყო, ის კი გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი მი­ყუ­რებ­და. დღე­საც მისი მად­ლი­ე­რი ვარ.

- შემ­დე­გი გა­და­ცე­მის თემა რა იქ­ნე­ბა, გაგ­ვიმ­ხელთ?

- ეს პრო­ექ­ტი ორი­გი­ნა­ლუ­რი იმი­თაც არის, რომ ტე­ლე­ვი­ზია მა­ყუ­რე­ბელს თავს იმას ახ­ვევს, რაც უნდა, ჩვენს შემ­თხვე­ვა­ში კი ასე არ იქ­ნე­ბა. მომ­დევ­ნო გა­და­ცე­მის თე­მას არას­დროს ვა­ა­ნონ­სებთ, მაგ­რამ თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის მკი­თხველს გა­ვუმ­ხელთ: "1002 ღა­მის" მე­ო­რე გა­და­ცე­მის თემა იქ­ნე­ბა, "რა სურს მა­ყუ­რე­ბელს?"

- შე­გიძ­ლი­ათ, ამ კი­თხვა­ზე თა­ვად მი­პა­სუ­ხოთ?

- ძა­ლი­ან ბევრ ადა­მი­ანს უჭირს იყოს წარ­მა­ტე­ბუ­ლი პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში, კა­რი­ე­რა­ში; ბევ­რს ნევ­რო­ზუ­ლი პრობ­ლე­მე­ბი აქვს. არ­სე­ბო­ბენ გო­გო­ნე­ბი, რომ­ლებ­საც ძა­ლი­ან უნ­დათ გა­თხო­ვე­ბა და ბი­ჭე­ბი, რომ­ლე­ბიც და­ო­ჯა­ხე­ბა­ზე ოც­ნე­ბო­ბენ, მაგ­რამ და­კომ­პლექ­სე­ბუ­ლე­ბი არი­ან, უჭირთ სიყ­ვა­რუ­ლის გამ­ხე­ლა და ა.შ. ჩვე­ნი ეთე­რი ყვე­ლას­თვის ღიაა. მა­ყუ­რებ­ლის ზა­რებს ვე­ლო­დე­ბით. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მაკა და ნა­ტა­ლია ხუმ­რო­ბით, "მას­წავ­ლე­ბელს" მე­ძა­ხი­ან, არ მიყ­ვარს, როცა ვინ­მეს რა­მეს ვას­წავ­ლი. ადა­მი­ა­ნე­ბის 90% სირ­თუ­ლეს თა­ვად იქ­მნის. "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში" გა­მოვ­დი­ვარ. ეს ძა­ლი­ან შრო­მა­ტე­ვა­დი საქ­მეა. როცა ვიღ­ლე­ბი, ვწვა­ლობ, კუნ­თე­ბი მკტი­ვა და სა­კუ­თარ თავს ვე­კი­თხე­ბი, - შე­მო­თა­ვა­ზე­ბას რა­ტომ დავ­თან­ხმდი? ალ­ბათ მინ­დო­და და ეს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მარ­ტი­ვად ამი­ტო­მაც მი­ვი­ღე. ჰოდა, შე­იძ­ლე­ბა, ჩემი არ იყოს, გო­გო­ნებ­მა მო­მა­ვალ­ში თავ­ში ხელი შე­მო­ირ­ტყან, - ჯა­ჯა­ნი­ძეს­თან რა გვინ­დო­დაო? მაგ­რამ გვი­ა­ნი იქ­ნე­ბა. რა ვქნა, საქ­მის კე­თე­ბი­სას მკაც­რი ვარ.

- მათ­გან რას ითხოვ?

- პუნ­ქტუ­ა­ლო­ბას, თე­მა­ზე მუ­შა­ო­ბას; ვი­თხოვ, ყო­ველ­თვის მოვ­ლი­ლე­ბი და მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ. პირ­ვე­ლი გა­და­ცე­მი­სას ისე ვღე­ლავ­დი, რო­გორც არას­დროს. ნა­ტა­ლი­ას, მა­კას მა­გივ­რა­დაც მე ვღე­ლავ­დი, მაგ­რამ შე­დე­გი მი­ვი­ღეთ. ღელ­ვა მო­მა­ვალ გა­და­ცე­მა­ში აღარ იქ­ნე­ბა.

მაკა:

- მა­ყუ­რე­ბელს უნდა შოუ. ვი­ზუ­ა­ლუ­რი ეფექ­ტის გა­რე­შე, მხო­ლოდ ში­ნა­არ­სი­ა­ნი ლა­პა­რა­კით მათ ვერ მი­ი­ზი­დავ. გია აქ გვყავს და ისიც, მო­წო­დე­ბის სი­მაღ­ლე­ზეა. მახ­სოვს, ერთხელ თავ­ზე გვე­ლი და­ის­ვა. მე­გო­ნა, არ ეში­ნო­და. არა­და, ცოტა ხან­ში, გა­და­ტა­ნი­ლი ში­შის­გან თავ­ზე გა­მო­ნა­ყა­რი გა­უჩ­ნდა. ის ბევრ რა­მეს აკე­თებს სა­ი­მი­სოდ, რომ კარ­გი შოუ დად­გას. ჰოდა, მე და ნა­ტა­ლი­აც ავ­ყვე­ბით. ჩვე­ნი ეთე­რი ცო­ტა­თი თე­ატ­რა­ლი­ზე­ბუ­ლიც იქ­ნე­ბა.

- მა­ყუ­რე­ბელს სი­ურპრი­ზე­ბით გა­ა­ნე­ბივ­რებთ?

გია:

- რა თქმა უნდა! თით­ქმის ყვე­ლა ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში არის გა­და­ცე­მა კუ­ლი­ნა­რი­ა­ზე. ეს კარ­გია, მაგ­რამ როცა იცი, რომ შენი მა­ყუ­რებ­ლე­ბი­დან ვი­ღაც მში­ე­რია, შენ კი მას ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბას ას­წავ­ლი, ამით ხალ­ხს ანევ­რო­ზებ.

- თქვენ რას შეს­თა­ვა­ზებთ მათ?

- ჩვენ ვურ­ჩევთ, სახ­ლის პი­რო­ბებ­ში რო­გორ მო­უ­ა­რონ თავს, რო­გორ იკ­ვე­ბონ ჯან­სა­ღად...

- პირ­ვე­ლი მა­ყუ­რე­ბე­ლი, რო­მე­ლიც და­გი­კავ­შირ­დათ, და­ა­ჯილ­დო­ეთ...

- მინ­და, ეს ტრა­დი­ცია მო­მა­ვალ­შიც გაგ­რძელ­დეს. და კი­დევ, სტუ­დია ჩემი ნა­ხა­ტე­ბით გა­ფორმ­დე­ბა.

- მაკა და ნა­ტა­ლია, ფსი­ქო­ლოგ მე­გო­ბარს რჩე­ვებს ხში­რად ეკი­თხე­ბით?

მაკა:

- რა თქმა უნდა! მე­გობ­რო­ბა ახა­ლი და­წყე­ბუ­ლი გვქონ­და, როცა გი­ას­თან ძა­ლი­ან ანერ­ვი­უ­ლე­ბუ­ლი მო­ვე­დი და ჩემს პრობ­ლე­მებ­ზე ვე­ლა­პა­რა­კე, - შე­უ­რა­ცხყო­ფა მო­მა­ყე­ნეს, ძა­ლი­ან ცუ­დად ვარ და რა გა­ვა­კე­თო-მეთ­ქი? მე­გო­ნა, გეგ­მის და­სახ­ვა­ში და­მეხ­მა­რე­ბო­და. მან კი შე­მომ­თა­ვა­ზა, წავ­სუ­ლი­ყა­ვი და ბო­დი­ში თა­ვად მო­მე­ხა­და. დამ­ნა­შა­ვე არ ვი­ყა­ვი და ამის გა­კე­თე­ბა გა­მი­ჭირ­და, მაგ­რამ შევ­ძე­ლი. მერე მივ­ხვდი, რო­გორ ავ­მაღ­ლდი.

ნა­ტა­ლია:

- გია ჩემი უახ­ლო­ე­სი მე­გო­ბა­რია. ჩემს ამ­ბებს გულ­წრფე­ლად, და­უ­ფა­რა­ვად ვუყ­ვე­ბი. მისი რჩე­ვა არა­ერ­თხელ გა­მით­ვა­ლის­წი­ნე­ბია და გა­მომ­დგო­მია.

- გია, პრო­ექ­ტში "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი" მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა­ზე რომ და­თან­ხმდი, ნა­ნობ?

- არა, მხო­ლოდ იმა­ზე ვნერ­ვი­უ­ლობ, პარტნი­ო­რი - ანი ჯა­ჯა­ნი­ძე ჩემ გამო არ და­ი­ჩაგ­როს. ჯა­ჯა­ნი­ძე­ე­ბი რომ დაგ­ვა­წყვი­ლეს, ეს მათი მარ­კე­ტინ­გუ­ლი გათ­ვლაა. ჩვენ ერ­თმა­ნეთს არ ვიც­ნობ­დით. წინა სე­ზო­ნებ­ზეც რომ გა­მო­დი­ო­და, ხალ­ხი მე­კი­თხე­ბო­და, - შენი ვინ არი­სო? მოკ­ლედ ვპა­სუ­ხობ­დი: ჩემი შვი­ლია-მეთ­ქი.

- წარ­მა­ტე­ბებს გი­სურ­ვებთ! დიდი შრო­მა დაგ­ჭირ­დე­ბათ იმის­თვის, რომ თქვენ­მა გა­და­ცე­მამ პო­ლი­ტი­კურ შო­უ­ებს კონ­კუ­რენ­ცია გა­უ­წი­ოს.

- ეს ერ­თგვა­რი გა­მოწ­ვე­ვაა. ამ დროს სხვა ეთე­რებ­ში პო­ლი­ტი­კუ­რი შო­უ­ე­ბი გა­დის, მაგ­რამ არ გვე­ში­ნია. ჩვენ გვე­ყო­ლე­ბა ერ­თგუ­ლი მა­ყუ­რე­ბე­ლი და ჩვენ მათ პო­ლი­ტი­კის­გან და­ვას­ვე­ნებთ.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)