ალ­ბათ ბევ­რს ახ­სოვს რამ­დე­ნი­მე წლის წინ, უნი­ვერ­სი­ტე­ტის სა­აქ­ტო დარ­ბაზ­ში მომ­ხდა­რი ინ­ცი­დენ­ტი: ედუ­არდ შე­ვარ­დნა­ძეს ხე­ლი­დან სა­ა­თი შეხ­სნეს, შეხ­ვედ­რის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ კი, მა­გი­და­ზე და­უ­დეს... ამ ამ­ბავ­მა დიდი მით­ქმა-მოთ­ქმა გა­მო­იწ­ვია. თა­ვად ბა­ტო­ნი პრე­ზი­დენ­ტი (რო­გორც ამ­ბო­ბენ) აღ­ფრთო­ვან­და "ხელ­მარ­ჯვე ოს­ტა­ტით", თუმ­ცა მისი ვი­ნა­ო­ბა დღემ­დე სა­ი­დუმ­ლოდ არის შე­ნა­ხუ­ლი.

არც ის იცის ვინ­მემ, თუ რა აზრი ჰქონ­და ესო­დენ დიდი რის­კის გა­წე­ვას – ნუთუ თავ­ზე­ხე­ლა­ღე­ბუ­ლი ჯიბ­გი­რის მი­ზა­ნი, მხო­ლოდ სა­კუ­თა­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის დე­მონ­სტრი­რე­ბა იყო?

შემ­თხვე­ვამ ამ სა­ი­დუმ­ლოს ნა­წი­ლობ­რივ ამოხ­სნის შან­სი მომ­ცა.

ჩემი ინ­კოგ­ნი­ტო რეს­პონ­დენ­ტი, არ­ცთუ ისე ახალ­გაზ­რდა და ფრი­ად სიმ­პა­თი­უ­რი ჯიბ­გი­რი, ავ­ტო­ბუს­ში იმ დროს "დავ­წვი", როცა ასა­კო­ვან ქალ­ბა­ტონს, ჩან­თი­დან სა­ფუ­ლეს აც­ლი­და. ჩემს და­ჟი­ნე­ბულ მზე­რას ჯი­ქურ გა­უს­წო­რა თვა­ლი, სა­ფუ­ლეს თავი და­ა­ნე­ბა და წინ გა­და­ი­ნაც­ვლა. გა­დავ­წყვი­ტე, ბო­ლომ­დე მივ­ყო­ლო­დი. ეს შეხ­ვედ­რა და­ვით აღ­მა­შე­ნებ­ლის გამ­ზირ­ზე მდე­ბა­რე კაფე-ბარ­ში დას­რულ­და: მას შემ­დეგ, რაც და­ვარ­წმუ­ნე, რომ "ჩამ­შვე­ბი" არ ვი­ყა­ვი და თა­ნაც კონ­ფი­დენ­ცი­ა­ლო­ბის სრუ­ლი გა­რან­ტია მი­ვე­ცი, სა­უ­ბარ­ზე დამ­ყა­ბულ­და და თა­ნაც ძალ­ზე ზო­გა­დად და "ბუნ­დოვ­ნად" გამ­ცა­ნო თავი.

- ცხა­დია, ნამ­დვილ სა­ხელ­სა და გვარს არ გე­ტყვი, თქვენ შე­გიძ­ლი­ათ... გია და­მი­ძა­ხოთ.

- კარ­გი, გია იყოს. ის მა­ინც მი­თხა­რით, რამ­დე­ნი წლის ხარ?

- 28-ის.

- დიდი ხა­ნია, ქუ­ჩა­ში "მოღ­ვა­წე­ობ"?

- არც კი მახ­სოვს ზუს­ტად, რამ­დე­ნი წე­ლია, ალ­ბათ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა, სა­ბავ­შვო ბაღ­ში დავ­დი­ო­დი, პირ­ვე­ლად, ცხვირ­სა­ხო­ცებს რომ ვი­პა­რავ­დი, შემ­დეგ უფრო "მსხვილ­მან" რა­ღა­ცებ­ზე გა­და­ვე­დი...

- მა­გა­ლი­თად?

- მა­გა­ლი­თად, ნა­ყინ­ზე, შო­კო­ლადსა და სხვა ტკბი­ლე­ულ­ზე. ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში, თვით­მომ­სა­ხუ­რე­ბის "მა­ღა­ზი­ე­ბი" იყო: ერთი "სტენ­კას და­მი­ჭერ­და", მე კი ჯი­ბე­ებს "და­თუ­ნი­ა­თი" და "წი­თელ­ქუ­და­თი" ვი­ტე­ნი­დი, გან­სა­კუთ­რე­ბით ნამ­ცხვა­რი - რუ­ლე­ტი მიყ­ვარ­და, წა­მოს­ვლი­სას რა­ი­მე ია­ფ­ფა­სი­ან "პე­ჩე­ნი­ას" ავი­ღებ­დით და იმის ფულს ვიხ­დი­დით ხოლ­მე.

- ჯიბ­გი­რო­ბა­ზე რო­დის გა­დახ­ვე­დი?

- ალ­ბათ 10-12 წლის ვი­ყა­ვი, ჩემ­ზე უფ­როს­მა და გა­მოც­დილ­მა ბი­ჭებ­მა "გა­მოც­და­ზე" გა­მიყ­ვა­ნეს – ტრო­ლე­ი­ბუს­ში ერთ ჩა­სუ­ქე­ბულ ქალს ჯი­ბი­დან ფული ამო­ვა­ცა­ლე. პირ­ველ­მა "ნა­დავლმა" 20 მა­ნე­თი შე­ად­გი­ნა, ეს იმ დროს კარ­გი თან­ხა იყო - წა­ვე­დით და ჩემი "ნათ­ლო­ბა" აღ­ვნიშ­ნეთ. იმის შემ­დეგ კი... ამით ვცხოვ­რობ, რა, თავ­საც ვი­ნა­ხავ და ოჯა­ხის წევ­რებ­საც ვეხ­მა­რე­ბი.

- არ გე­ში­ნია?

- არა, რისი უნდა მე­ში­ნო­დეს? თა­ვი­დან, სა­ნამ მი­ვეჩ­ვე­ო­დი, "საქ­მე­ზე" გას­ვლამ­დე, ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი, მაგ­რამ მალე გა­მი­ა­რა. ახლა, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, ჩემი საქ­მის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი ვარ.

- კი მაგ­რამ, მარ­ცხი არ მოგ­სვლია?

- რო­გორ არა - ბევ­რჯერ. ორ­ჯერ ვი­ჯე­ქი კი­დეც, სულ ხუთი წელი "მოვ­ხე­ხე", მაგ­რამ რას იზამ - ასეც ხდე­ბა და ისეც, მთა­ვა­რია, სუ­ლი­ე­რად არ და­ე­ცე;

- ასე­თი რის­კის მი­უ­ხე­და­ვად...

- იცით, რა, რის­კის სიყ­ვა­რუ­ლი ერთ-ერთი ძი­რი­თა­დი თვი­სე­ბაა ჩვე­ნი პრო­ფე­სი­ის ხალ­ხის­თვის. ჩემს ოჯახს მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად არ უჭირ­და, ქუ­ჩა­ში, ფუ­ლის შოვ­ნის გარ­და, რის­კის სიყ­ვა­რუ­ლიც მე­წე­ო­და. არ გა­გი­გი­ათ მი­ლი­ო­ნე­რი კლეპ­ტო­მა­ნე­ბის შე­სა­ხებ, რო­მელ­თათ­ვი­საც სულ ერ­თია, ასანთს მო­ი­პა­რა­ვენ თუ კოვ­ზს, ოღონდ მო­ი­პა­რონ?

- ე.ი. ჯიბ­გი­რო­ბა თუ ქურ­დო­ბა, ნა­წი­ლობ­რივ ავად­მყო­ფო­ბაა?

- ალ­ბათ უფრო ჩვე­ვა. ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, მე რომ ავად არა ვარ, ეს ზუს­ტად ვიცი.

- სად "მუ­შა­ობ"?

- ძი­რი­თა­დად ავ­ტო­ბუ­სებ­სა და ბაზ­რო­ბებ­ზე – იქ, სა­დაც ბევ­რი ხალ­ხია და, რაც მთა­ვა­რია, სა­დაც ხალ­ხს ფული აქვს.

- მეტ­რო­ში?

- მეტ­რო­ში ერთი ჯგუ­ფია - იქ თუ პო­ლი­ცი­ას­თან არ ხარ შეკ­რუ­ლი, ისე არა­ფე­რი გა­მო­გი­ვა: პო­ლი­ცი­ამ კარ­გად იცის თი­თო­ე­უ­ლი მათ­გა­ნის ვი­ნა­ო­ბა და შე­მო­სა­ვა­ლი, პრო­ცენ­ტებს იღებს ის კი არა­და, ერთი ჩემი ნაც­ნო­ბი ჯიბ­გი­რის­გან ვიცი - "გეგ­მა" აქვთ. თუ დად­გე­ნილ ყო­ველ­დღი­ურ ნორ­მას არ მის­ცე­მენ, "სა­მუ­შა­ო­დან" გა­უშ­ვე­ბენ, თა­ნაც რო­გორ გა­უშ­ვე­ბენ...

- თუ არ "შე­ე­კა­რი" პო­ლი­ცი­ე­ლებს?

- იმ დღეს­ვე დაგწ­ვა­ვენ - მეტ­რო­ში და­კე­ტი­ლი სივ­რცეა, იქე­დან ვერ­სად გა­იქ­ცე­ვი: ან ძა­ლი­ან თავ­ზე­ხე­ლა­ღე­ბუ­ლი უნდა იყო ან მა­გა­რი ზურ­გი გქონ­დეს პო­ლი­ცი­ის­გან.

- დღე­ში რამ­დენს შო­უ­ლობ?

- გა­აჩ­ნია, რო­დის - რო­გორ. ხან კა­პი­კიც არ არის. ხან იმ­დენს "მო­არ­ტყამ", რომ მთე­ლი კვი­რა ის­ვე­ნებ, ისე, სა­შუ­ა­ლოდ 20-50 ლა­რია.

- ბევ­რია ეს თუ ცოტა?

- ცოტა, მაგ­რამ დღე­ვან­დელ მძი­მე ცხორ­ვე­ბა­ში მა­ინც ბევ­რია; ხალ­ხს ფული არა აქვს და ჩვენ რა უნდა მოვ­პა­როთ?! რაც წა­სა­ღე­ბი იყო, მთავ­რო­ბამ წა­ი­ღო - ჩვენ­ზე, ჯიბ­გი­რებ­ზე კარ­გად, ეს არა­ვინ იცის. მახ­სოვს, ერთხელ ქალს სა­ფუ­ლე ამო­ვა­ცა­ლე, გავ­ხსე­ნი და შიგ 5 ლარი იდო - სულ ხურ­დე­ბით. იქვე იყო ფურ­ცელ­ზე ჩა­მო­წე­რი­ლი სია: ნა­ხე­ვა­რი კილო "პე­სო­კი", კომ­ბოს­ტო და სხვა წვრილ­მა­ნი რა­მე­ე­ბი. ისე იყო ყვე­ლა­ფე­რი დათ­ვლი­ლი, რომ ჯამ­ში, ზუს­ტად 5 ლარი გა­მო­დი­ო­და. აუ, რა მო­მი­ვი­და, იცი? მთე­ლი სა­ა­თი ვე­ძე­ბე და, რო­გორც იქნა, ვი­პო­ვე - ბორ­დი­ურ­ზე იჯდა და ტი­რო­და... მი­ვე­დი და ვუ­თხა­რი - ქალ­ბა­ტო­ნო, ეს სა­ფუ­ლე და­გი­ვარ­დათ-მეთ­ქი... სა­ფუ­ლე­ში ხუთი ლარი კი­დევ ჩა­ვუ­დე, რომ გახ­სნა და ნახა, ხუ­თის ნაც­ვლად, ათი ლარი იდო, თვა­ლე­ბი გა­უ­ფარ­თოვ­და სი­ხა­რუ­ლის­გან, მაგ­რამ არა­ფე­რი უთ­ქვამს... ასეა - ნა­წი­ლი იპა­რავს იმი­ტომ, რომ უჭირს, მე­ო­რე ნა­წი­ლი კი არ იპა­რავს, არა იმი­ტომ, რომ არ უჭირს ანდა არა აქვს ამის სურ­ვი­ლი - უბ­რა­ლოდ, არ შე­უძ­ლია და იმი­ტომ.

- ამ­ბო­ბენ, ჯიბ­გი­რო­ბის "ინ­სტი­ტუტს" ბევ­რი გა­მო­ჩე­ნი­ლი "ვარ­სკვლა­ვი" ჰყავ­სო.

- იცით, რამ­დე­ნი? ჩვენ­თან რომ ვარ­სკვლა­ვე­ბი არი­ან, იმ­დე­ნი მგო­ნი, ჰო­ლი­ვუ­შიც არ იქ­ნე­ბა. ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში, ერთი ხე­ი­ბა­რი კაცი იყო - ხე­ლე­ბი არ ჰქონ­და და ფე­ხის თი­თე­ბით იპა­რავ­და. წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, ვი­ღა­ცა სა­ფუ­ლეს რომ ფე­ხით ამო­გაც­ლის? მერე და­ი­ჭი­რეს ის კაცი და, ცი­ხის ნაც­ვლად, ცირ­კში გაგ­ზავ­ნეს სა­მუ­შა­ოდ.

ერთი იყო კი­დევ, ჩემი მე­გო­ბა­რი, წურო - მა­გა­რი ჯიბ­გი­რის სა­ხე­ლი ჰქონ­და. წე­ღან რომ გი­თხა­რით, ჯიბ­გი­რო­ბა ჩვე­ვად იქ­ცე­ვა-მეთ­ქი, ის ჩემი მე­გო­ბა­რიც მყავ­და მხელ­ვე­ლო­ბა­ში. ცოლს ირ­თავ­და, კარგ ოჯა­ხიშ­ვილს, ძა­ლი­ან კარგ გო­გოს, ჰოდა, თა­ვი­სი სა­ცო­ლე წა­იყ­ვა­ნა ოქ­რო­უ­ლო­ბის მა­ღა­ზი­ა­ში, სა­ქორ­წი­ნო ბეჭ­დის შე­სარ­ჩე­ვად. ფუ­ლიც ჰქონ­და საკ­მა­რი­სი, მაგ­რამ გულ­მა არ მო­უთ­მი­ნა და ერთ ნა­ყიდ ბე­ჭედს, მე­ო­რეც მი­ა­ყო­ლა მუქ­თად. ქორ­წი­ლის დღეს მი­ლი­ცია და­ად­გა და წა­იყ­ვა­ნა. რო­გორც არ ეხ­ვეწ­ნენ, ერთი დღით დაგ­ვი­ტო­ვეთ, ქორ­წილ­ში იჯ­დეს და მერე წა­იყ­ვა­ნე­თო, მაგ­რამ არა­ფერ­მა გაჭ­რა. უსი­ძო ქორ­წი­ლი იყო...

მეც და­მე­მარ­თა ერთხელ "მა­გა­რი" ამ­ბა­ვი. ტრო­ლე­ი­ბუს­ში ერთი ქალი "გავ­ჩი­თე", ჟა­კეტ­ზე უშ­ვე­ლე­ბე­ლი ჯი­ბე­ე­ბი ეკე­რა და აშ­კა­რად ჩან­და, რომ იმ ჯი­ბე­ში "რა­ღაც" იდო. ჩავ­ყა­ვი ხელი და ამ დროს მე­ო­რე ხე­ლიც "ჩა­მო­ცურ­და"... ში­ში­სა­გან სის­ხლი გა­მე­ყი­ნა, შევ­ხე­დე ჯი­ბის პატ­რონს, მაგ­რამ მშვი­დად იდგა, სა­მა­გი­ე­როდ, ჩემ გვერ­დით მდგა­რი ბიჭი გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­და სა­ეჭ­ვოდ. მივ­ხვდი, რომ ჩემი "კო­ლე­გა" იყო. ჯი­ბი­დან სა­ფუ­ლე მა­ინც ამო­ვა­ცა­ლეთ და შემ­დეგ ნა­დავ­ლი ძმუ­რად "გავ­ტე­ხეთ".

- ყვე­ლა­ზე უც­ნა­უ­რი თავ­გა­და­სა­ვა­ლი?

- ყვე­ლა­ზე უც­ნა­უ­რი იყო ჩემი მე­გობ­რის სა­ნაძ­ლეო. გა­გო­ნი­ლი გექ­ნე­ბათ, შე­ვარ­დნა­ძის სა­ა­თის ამ­ბა­ვი. ერთი თავ­ზე­ხე­ლა­ღე­ბუ­ლი "პა­დელ­ნი­კი" მყავს, სულ გა­უ­მარ­თლე­ბელ რის­კზე მი­დი­ო­და და, წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ყო­ველ­თვის უმარ­თლებ­და. ჰოდა, სა­ნაძ­ლეო დადო - შე­ვარ­დნა­ძეს სა­ათს ხე­ლი­დან შევხსნიო. გავ­გიჟ­დი, რომ გა­ვი­გე - ჯერ მაგ­რად ვი­ცი­ნე, მერე შე­მე­შინ­და: წა­გე­ბულს მი­ტა­ნა უნდა, თან მა­გა­რი არე­უ­ლო­ბა იყო იმ დროს, შე­ვარ­დნა­ძეს ორი ბრი­გა­და დაც­ვა ჰყავ­და... გა­ვაფრ­თხი­ლე - ჩემი იმე­დი არ გქონ­დეს ხე­ლე­ბი და­მი­ბა­ნია-მეთ­ბი. მე­გო­ნა, გა­და­ი­ფიქ­რებ­და. მოკ­ლედ, ბევ­რი რომ არ გა­ვაგ­რძე­ლო, მო­ი­გო ამ საქ­მე­ზე.

- მა­ინც რო­გორ მო­ა­ხერ­ხა, არ მო­უ­ყო­ლია?

- რო­გორც სტუ­დენ­ტი, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში პრე­ზი­დენ­ტთან შე­სახ­ვედ­რად მი­ვი­და და იმ­დე­ნი "იჩა­ლი­ჩა", რომ ხე­ლის ჩა­მორ­თმე­ვა შეძ­ლო, ჰოდა, ხელს სა­ა­თიც გა­მო­ა­ყო­ლა. მა­შინ­ვე გახ­მა­ურ­და ეს ამ­ბა­ვი და მა­გარ "გას­წო­რე­ბულ­ში" იყო, მერე ამ­ბობ­და – ნე­ტა­ვი და­მე­ტო­ვე­ბი­ნა ის სა­ა­თი "სა­ჩუქ­რა­დო".

- "პა­დელ­ნი­კი" ახ­სე­ნე. შენ თვი­თონ მარ­ტო "მუ­შა­ობ" თუ ჯგუ­ფუ­რად?

- მე მარ­ტო მირ­ჩევ­ნია. და­დი­ან ბრი­გა­დე­ბიც - ბრი­გა­და­ში ნაკ­ლე­ბი რის­კია: ერთი "სტენ­კას იჭერს", მე­ო­რე აურ­ზა­ურს ატეხს ყუ­რა­დღე­ბის მი­სა­პყრო­ბად და მიდი, ასუფ­თა­ვე, რამ­დე­ნიც გინ­და. ახლა, არც ისე ად­ვი­ლად არის საქ­მე - ცო­ტას ვა­ჭარ­ბებ, მაგ­რამ მა­ინც უკე­თე­სია: თუ "დაგწ­ვა­ვენ", ერთი "პა­დელ­ნი­კი" პო­ლი­ცი­ე­ლად "გა­და­იქ­ცე­ვა" და სულ კინ­წის­კვრით ჩა­გიყ­ვანს ავ­ტო­ბუ­სი­დან, სა­ფუ­ლეც თან მი­აქვს, რო­გორც ნივთმტკი­ცე­ბა და... ყვე­ლა­ფე­რი რიგ­ზეა. მაგ­რამ ბრი­გა­და­ში 5-6 კაცი მა­ინც არის - არ გინ­და, ამ­დენ კაც­ზე "კუ­შის გა­ტე­ხა"?! მარ­ტო რომ ვარ, რა­საც ვი­შო­ვი, მყოფ­ნის.

- პო­ლი­ცი­ის­გან არ გქო­ნია წი­ნა­და­დე­ბე­ბი თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა­ზე?

- რო­გორ არა, ცი­ხი­დან რომ გა­მო­ვე­დი, გან­სა­კუთ­რე­ბით მა­შინ. შეგ­ვე­კა­რი და "ნად­ზორს" არ მოგ­ცემ­თო. ეს "ნად­ზო­რი" მა­გა­რი "პა­ზორ­ნი" რა­მეა - სა­ღა­მოს 8-დან დი­ლის 8 სა­ა­თამ­დე სახ­ლში უნდა იჯდე, მოვ­ლენ, შე­გა­მოწ­მე­ბენ, წა­რა­მა­რა გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში გი­ბა­რე­ბენ, მაგ­რამ "ბო­ზო­ბას" მა­ინც სჯობს. ღმერ­თმა და­მი­ფა­როს, არა­კა­ცუ­რი დღემ­დე არა­ფე­რი ჩა­მი­დე­ნია და არც დღე­ის შემ­დეგ ჩა­ვი­დენ.

- ამ­ბო­ბენ, ქუ­ჩუ­რი "მოღ­ვა­წე­ო­ბა" სპორ­ტი­ვით არის – თა­ვი­სი ასა­კი აქ­ვსო.

- ასეა, ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­სი დრო აქვს. 35 წლის შემ­დეგ გვერ­დზე უნდა გად­გე: ხე­ლის სის­წრა­ფეც გაკ­ლდე­ბა და თვა­ლიც ნაკ­ლე­ბად გიჭ­რის. მე ჯერ­ჯე­რო­ბით "ფორ­მა­ში" ვარ, მაგ­რამ მალე ასა­კი მეც მაგ­რძნო­ბი­ნებს...

- მერე რა უნდა აკე­თო?

- რა ვიცი, ჯერ არ მი­ფიქ­რია. მოვ­ნა­ხავ სა­მუ­შა­ოს, მო­ვიყ­ვან ცოლს, მე­ყო­ლე­ბა შვი­ლე­ბი და ვი­ცხოვ­რებ მშვი­დად.

"მშვი­დად ცხოვ­რე­ბამ­დე" კი ჩემი რეს­პონ­დენ­ტი ისევ ქუ­ჩას შე­ე­რია და ისე გა­უ­ჩი­ნარ­და, თვა­ლიც ვერ მოვ­კა­რი, საით წა­ვი­და...

თე­ო­ნა მეგ­რე­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

#24 23.11.2000