"ყო­ფი­ლი პა­ტი­მა­რი გახ­ლა­ვართ. მყავს ცოლი და 3 შვი­ლი. დე­და­ჩე­მი ლო­გი­ნად არის ჩა­ვარ­დნი­ლი. რამ­დე­ნი­მე დღის წინ ოპე­რა­ცია გა­უ­კეთ­და, უკვე სახ­ლში გა­წე­რეს, მაგ­რამ მის წამ­ლე­ბით უზ­რუნ­ველ­ყო­ფას ვერ ვა­ხერ­ხებ. დღი­სით ცდი­ლობს, ტკი­ვი­ლი დაგ­ვი­მა­ლოს, მაგ­რამ ღა­მით, როცა ჰგო­ნია, რომ სხვებს სძი­ნავთ, კვნე­სას იწყებს. ჩვენს გა­სა­ჭირს ისიც ემა­ტე­ბა, რომ ნა­ქი­რა­ვებ ბი­ნა­ში ვცხოვ­რობთ. "ხა­ზე­ი­კის" ვალი დაგ­ვიგ­როვ­და და ახლა მე­მუქ­რე­ბა: ან ფულს გა­და­იხ­დი, ან სახ­ლი­დან უნდა წახ­ვი­დე­თო. შვი­ლე­ბის სა­ნა­ხა­ვად ბი­ნა­ში ღა­მით, ჩუ­მად ვი­პა­რე­ბი ხოლ­მე. დედა რომ გარ­და­იც­ვა­ლოს, ისიც არ ვიცი, სად უნდა და­ვას­ვე­ნო. ვიცი, დღეს თა­ვის გა­ტა­ნა ყვე­ლას უჭირს, მაგ­რამ გთხოვთ, უყუ­რა­დღე­ბოდ ნუ დაგვტო­ვებთ. მინ­და, ჩემი გა­სა­ჭი­რი ბა­ტო­ნი ბი­ძი­ნას ყუ­რამ­დე მი­ვი­დეს (მო­ქა­ლა­ქე­ებს დახ­მა­რე­ბას ვერ ვთხოვ, მე­რი­დე­ბა). ვიცი, ის გუ­ლის­ხმი­ე­რი ადა­მი­ა­ნია და ჩემს დახ­მა­რე­ბას შეძ­ლებს. პა­ტი­ვის­ცე­მით, 32 წლის ბე­სიკ ბუ­ჯი­აშ­ვი­ლი".

- წარ­მო­შო­ბით კა­ხე­თი­დან ვარ. მა­მა­ჩე­მი წლე­ბის წინ გარ­და­იც­ვა­ლა და მას მერე დე­დას­თან ერ­თად, ნა­ქი­რა­ვებ ბი­ნა­ში ვცხოვ­რობ (სა­კუ­თა­რი სახ­ლი არას­დროს გვქო­ნია). უკვე 10 წე­ლია, დედა ლო­გი­ნად არის ჩა­ვარ­დნი­ლი. ის ინ­სუ­ლინ­და­მო­კი­დე­ბუ­ლი და პირ­ვე­ლი ჯგუ­ფის ინ­ვა­ლი­დი გახ­ლავთ.

- რამ­დე­ნი წლის იყა­ვი, როცა მამა გარ­და­გეც­ვა­ლა?

- 12-ის და მას მერე ვმუ­შა­ობ. ფაქ­ტობ­რი­ვად, მე და ჩემი ძმა ვარ­ჩენ­დით ოჯახს. ძმა ჩემ­ზე რამ­დე­ნი­მე წლით უფ­რო­სია.

- 12 წლი­სა სად მუ­შა­ობ­დი?

- ფი­ზი­კურ სა­მუ­შა­ობს ვას­რულ­დებ­დი. მერე, როცა 15 წლის გავ­ხდი, ყვა­რელ­ში ხალ­ხს ვაგ­რო­ვებ­დი და ვა­საქ­მებ­დი.

- ეგ რო­გორ?

- ყვა­რელ­ში გამ­გებ­ლის თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნი იყო. ის კა­ნო­ნის ფარ­გლებ­ში მხარ­ში მედ­გა და დახ­მა­რე­ბას მი­წევ­და. მისი ფუ­ლით ვყი­დუ­ლობ­დი ძველ შე­ნო­ბებს, მერე 8-10 კაცს ვა­საქ­მებ­დი და სახ­ლებს ვშლი­დით, სამ­შე­ნებ­ლო მა­სა­ლებს კი ვა­ბა­რებ­დით.

- 15-16 წლის ასაკ­ში ფუ­ლის შოვ­ნის ასე­თი იდეა რო­გორ გა­გიჩ­ნდა?

- როცა გი­ჭირს, გო­ნე­ბას უფრო კარ­გად ამუ­შა­ვებ და ფიქ­რობ იმა­ზე, თავი რო­გორ გა­ი­ტა­ნო... მა­შინ მე უფრო მეტს ვმუ­შა­ობ­დი, ჩემი ძმა კი ხან­და­ხან მეხ­მა­რე­ბო­და. მას და­ლე­ვა უყ­ვარს, მე კი სმას გა­და­ყო­ლი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი არ მომ­წონს და საქ­მეს იშ­ვი­ა­თად ვაძ­ლევ­დი... რა­ღაც პე­რი­ო­დის შემ­დეგ, როცა და­საშ­ლე­ლიც აღა­რა­ფე­რი იყო, ლი­ლო­ში და­ვი­წყე სი­ა­რუ­ლი. 40-60 ლარი მიმ­ქონ­და, რა­ღა­ცებს ვყი­დუ­ლობ­დი და მერე სხვა­გან ვყიდ­დი. ად­რე­ულ ასაკ­ში დავ­ქორ­წინ­დი და ბავ­შვე­ბი რომ მე­ყო­ლა, გა­დავ­წყვი­ტე, ფული ამ გზით მე­შო­ვა.

- რამ­დე­ნი წლის იყა­ვი, როცა და­ო­ჯახ­დი?

- 17-ის... ყვა­რელ­ში ყოფ­ნი­სას ერ­თმა კაც­მა შე­მომ­თა­ვა­ზა: წა­მო­დი, ერ­თად ვი­მუ­შა­ოთ, ძვე­ლი გუდ­რო­ნი მო­ვაგ­რო­ვოთ და თბი­ლის­ში ჩა­ვა­ბა­რო­თო. 4-5 დღე­ში 600 დო­ლარს "ვა­კე­თებ­დით". ყვა­რელ­ში გუდ­რო­ნის მა­რა­გი რომ ამო­ი­წუ­რა, ახ­ლო­ბელ­მა მი­თხრა, - წნორ­ში 500-ტო­ნი­ა­ნი რე­ზერ­ვუ­ა­რია, თა­ნაც - და­კონ­სერ­ვე­ბუ­ლიო. სას­წრა­ფოდ წა­ვე­დი წნორ­ში, და­ვე­ლა­პა­რა­კე ქარ­ხნის უფ­როსს და გარ­კვე­უ­ლი თან­ხის სა­ფა­სუ­რად მომ­ცა უფ­ლე­ბა, გუდ­რო­ნი სა­კუ­თა­რი ნება-სურ­ვი­ლის მი­ხედ­ვით გა­მო­მე­ყე­ნე­ბი­ნა. ჰოდა, იქ ყოფ­ნი­სას გა­ვი­ცა­ნი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე. ერ­თმა­ნე­თი მოგ­ვე­წო­ნა და სულ რა­ღაც ერთ კვი­რა­ში და­ქორ­წი­ნე­ბა გა­დავ­წყვი­ტეთ. მა­ნამ­დე სა­სი­მამ­როს­თან მი­ვე­დი და და­ვე­ლა­პა­რა­კე. ვუ­თხა­რი, თქვე­ნი გოგო მომ­წონს და მისი ხე­ლის სა­თხოვ­ნე­ლად მო­ვე­დი-მეთ­ქი. რა ვქნა, არ მიყ­ვარს ფა­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი, თი­ნე­ი­ჯე­რი­ვით ვერ მო­ვიქ­ცე­ო­დი.

- არა­და, იმ პე­რი­ოდ­ში სწო­რე­დაც რომ თი­ნე­ი­ჯე­რი იყა­ვი...

- ისე­თი ცხოვ­რე­ბა გა­მო­ვი­ა­რე, რომ ბავ­შვო­ბა რა იყო, არც მიგ­რძნია. ქა­რაფ­შუ­ტო­ბა ჩემ­გან შორს არის... პა­ტა­რა ბიჭს საქ­მე ისე მქონ­და აწყო­ბი­ლი, რომ მან­ქა­ნაც მყავ­და, კილო-ნა­ხე­ვა­რი ოქ­როც მქონ­და და კარ­გა­დაც ვცხოვ­რობ­დი, მაგ­რამ მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ყვე­ლა­ფე­რი დავ­კარ­გე და ბო­ლოს, ცი­ხე­შიც ამოვ­ყა­ვი თავი.

- წვრი­ლი ბიზ­ნე­სით ქო­ნე­ბის დაგ­რო­ვე­ბა რო­გორ მო­ა­ხერ­ხე?

- ეს თა­ვი­დან იყო წვრი­ლი ბიზ­ნე­სი... ცუდ გზას რომ არ ვა­დე­ქი, ეტყო­ბა, ამი­ტო­მაც გა­მი­მარ­თლა და ღმერ­თის წყა­ლო­ბით, ბიზ­ნე­სიც გა­ვა­ფარ­თოე. და­ახ­ლო­ე­ბით 40-50 ათა­სი დო­ლა­რის სა­ქო­ნე­ლი ჩა­მომ­ქონ­და ჩი­ნე­თი­დან და აქ ვყიდ­დი. იმ პე­რი­ოდ­ში ბან­კი­დან გა­მო­ვი­ტა­ნე სეს­ხი, 60 ათა­სი დო­ლა­რის ოდე­ნო­ბით...

- ჩი­ნეთ­ში წას­ვლა და იქი­დან სა­ქონ­ლის ჩა­მო­ტა­ნა შენი იდეა იყო?

- რა­ღაც პე­რი­ო­დის შემ­დეგ, როცა გუდ­რო­ნის ბიზ­ნე­სი "ჩაკ­ვდა" და წვრილ ვაჭ­რო­ბას მივ­ყა­ვი ხელი, მე­გო­ბარ­მა მი­თხრა, - თუ შეძ­ლებ და ფულს იშო­ვი, 3.000 დო­ლარს მა­ინც, ვაჭ­რო­ბით შე­იძ­ლე­ბა, დიდი მო­გე­ბა ვნა­ხო­თო. ფული ვი­სეს­ხე და და­ვი­წყეთ საქ­მი­ა­ნო­ბა. ძა­­­ლიან გაგ­ვი­მარ­თლა და უფრო მეტი ვალი ავი­ღეთ ბიზ­ნე­სის გა­სა­ფარ­თო­ებ­ლად, მაგ­რამ ერთ დღე­საც, რო­გორც უკვე აღ­ვნიშ­ნე, ყვე­ლა­ფე­რი უკუღ­მა დატ­რი­ალ­და, აღე­ბუ­ლი სეს­ხი ვერ დავ­ფა­რე და ყვე­ლა­ფე­რი დავ­კარ­გე. არა­და, იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა კარ­გად ვი­ყა­ვი, ნი­ნოწ­მინ­დის (ყო­ფი­ლი ბოგ­და­ნოვ­კა) ბავ­შვთა სახ­ლს ყო­ველ­თვი­უ­რად, 1.000 ლა­რით მა­ინც ვეხ­მა­რე­ბო­დი.

- ვალი რა­ტომ და­გე­დო?

- მე­გო­ბარ­მა გა­და­მაგ­დო, მისი წყა­ლო­ბით აღ­მოვ­ჩნდი ცუდ დღე­ში. ბიზ­ნე­სი რომ გა­ვა­ფარ­თო­ეთ, ჩი­ნეთ­ში ორი­ვე ვერ მივ­დი­ო­დით, მა­ღა­ზი­ას უპატ­რო­ნოდ ვერ მი­ვა­ტო­ვებ­დით და ხან მე მი­წევ­და წას­ვლა, ხან - მას. ერთხე­ლაც, როცა სა­ქონ­ლის ჩა­მო­სა­ტა­ნად წა­ვი­და, უკან აღარ დაბ­რუნ­და. მის კვალს ვერ­სად მი­ვა­გე­ნი. ვა­ლებ­ში ჩაფ­ლულ­მა აღარ ვი­ცო­დი, რა მექ­ნა. მის ოჯახ­ში რომ მივ­დი­ო­დი, იქაც ტი­რი­ლით მხვდე­ბოდ­ნენ, არა­ფე­რი ვი­ცი­თო. ბან­კში აღე­ბუ­ლი სეს­ხის გამო ყვე­ლაფ­რის გა­ყიდ­ვა მო­მიხ­და, მაგ­რამ 2.000 დო­ლა­რი დამ­რჩა გა­და­სახ­დე­ლი და ამის გამო დღემ­დე "შავ სი­ა­ში" ვარ. ჩემს ყო­ფილ "პა­დელ­ნიკს" ბინა ჰქონ­და ჩა­დე­ბუ­ლი ბან­კში და ის ბი­ნაც გა­უ­ყი­დეს, მაგ­რამ იმ თან­ხით ვა­ლის ნა­წი­ლი და­ი­ფა­რა, ნა­წი­ლი კი დე­და­მისს დარ­ჩა - კა­ნო­ნი არ ით­ვა­ლის­წი­ნებ­და მთე­ლი თან­ხის ამო­ღე­ბას... იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა გა­მი­ჭირ­და, პრო­ცენ­ტი­ა­ნი ვა­ლიც ავი­ღე. იმ ქალს ფულს ნელ-ნელა ვუხ­დი­დი და ბო­ლოს, როცა 3.000 დო­ლა­რამ­დე მქონ­და დარ­ჩე­ნი­ლი და ვე­ღარ გა­და­ვი­ხა­დე, მი­ჩივ­ლა. ნო­ტა­რი­უს­თან გვქონ­და ხელ­შეკ­რუ­ლე­ბა გა­ფორ­მე­ბუ­ლი და წე­სით, ვა­ლის გა­დახ­დის დრო ამო­წუ­რუ­ლი არ იყო, მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც, პრო­კუ­რა­ტუ­რამ ეს ფაქ­ტი არ გა­ით­ვა­ლის­წი­ნა და თაღ­ლი­თად ჩამ­თვა­ლა. 6 წელი მო­მი­სა­ჯეს, მაგ­რამ ბა­ტო­ნი ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლის წყა­ლო­ბით, მხო­ლოდ წე­ლი­წა­დი და 2 თვე მო­მიხ­და იქ ყოფ­ნა.

- სამი შვი­ლი გყავს, არა?

- ორი ვაჟი მყავს: უფ­რო­სი 12 წლის არის, უმ­ცრო­სი - 10-ის. ახლა ჩემს ძმის­შვილ­ზეც ვზრუ­ნავ. ის 5 თვის არის, სა­კუ­თარ შვი­ლად მი­ვიჩ­ნევ.

- შენს ძმას რა შე­ემ­თხვა?

- არ ვიცი, რა გი­თხრათ. სა­ქარ­თვე­ლო­დან ისე წა­ვი­და, შვი­ლის ბე­დით არ და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლა; მან მეც მო­მა­ტყუა და ოჯა­ხიც. ჰოდა, მის შე­სა­ხებ, სი­მარ­თლე გი­თხრათ, არაფ­რის გა­გო­ნე­ბა არ მინ­და. ერთი რამ ვიცი მხო­ლოდ, მის ოჯახ­საც ისე უნდა მივ­ხე­დო, რო­გორც სა­კუ­თარს! მის შვილს ჩე­მე­ბის­გან არ გან­ვას­ხვა­ვებ.

- შენი ოჯა­ხი ისევ ნა­ქი­რა­ვებ ბი­ნა­ში ცხოვ­რობს... თუ მან­ქა­ნე­ბი გყავ­და, ოქ­როც გქონ­და და ფუ­ლიც, სა­კუ­თარ ჭერ­ზე რა­ტომ არ იზ­რუ­ნე?

- გინ­დათ თქვათ, რომ ვი­ტყუ­ე­ბი? მე­გო­ნა, რომ ბი­ნაც მქონ­და და იმი­ტომ!

- რას გუ­ლის­ხმობ?

- ანუ ის ბინა, რო­მე­ლიც "ზა­ლოგ­ში" იყო, წე­სით, ჩემი უნდა გამ­ხდა­რი­ყო მას მერე, რაც იპო­თე­კი­დან და­ვიხ­სნი­დით. ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, მე და ჩემს ყო­ფილ მე­გო­ბარს ასე­თი მო­ლა­პა­რა­კე­ბა გვქონ­და: გარ­კვე­უ­ლი თან­ხის სა­ნაც­ვლოდ ეს ბინა ჩემი უნდა გამ­ხდა­რი­ყო... სხვა­თა შო­რის, ახ­ლა­ხან მი­თხრეს: იმ ბიჭ­მა ჩი­ნეთ­ში ითა­მა­შა და 80 ათა­სი წა­ა­გოო.

- კა­ზი­ნო­ში თა­მა­ში უყ­ვარ­და?

- არ მყავ­და შემ­ჩნე­უ­ლი. მხო­ლოდ ერთხელ, როცა უკ­რა­ი­ნა­ში ვი­ყა­ვით, კა­ზი­ნო­ში შე­ვი­და და ითა­მა­შა. მა­შინ ამის გა­კე­თე­ბა და­ვუ­შა­ლე. აზარ­ტუ­ლი იყო, მაგ­რამ მავ­ნე ჩვე­ვე­ბით არ გა­მო­ირ­ჩე­ო­და. მას­ში ეჭვი ოდ­ნავ მა­ინც რომ შემ­პა­რო­და, აღარ ვენ­დო­ბო­დი... ახლა "ხა­ზე­ი­კაც" არ მიშ­ვებს სახ­ლში. მე­უბ­ნე­ბა, გინ­და თუ არა, ფული მო­მი­ტა­ნეო. მოკ­ლედ, აღარ ვიცი, რო­გორ მო­ვიქ­ცე. რა ვქნა, ვერ ვი­ყა­ჩა­ღებ, იმ­დენს კი ვერ ვშო­უ­ლობ, ბი­ნის ვა­ლიც დავ­ფა­რო და ოჯა­ხიც ვარ­ჩი­ნო. დი­ა­სახ­ლი­სი ბო­ლოს რომ ვნა­ხე, მი­თხრა: რამ­დე­ნი­მე დღეს გა­ვა­ჩე­რებ შენი ოჯა­ხის წევ­რებს, ისიც, ბავ­შვე­ბის გამო, მერე ან სხვა ბინა ეძე­ბეთ ან ვალი მთლი­ა­ნად და­ფა­რე­თო... ჩემი ძმის­შვი­ლის­თვის ფა­ფე­ბის შე­ძე­ნის პრობ­ლე­მაც გვაქვს. დე­და­საც ყო­ველ­დი­უ­რად ესა­ჭი­რო­ე­ბა 18 ლა­რის წა­მა­ლი. ქალი ტკი­ვი­ლე­ბის­გან მთე­ლი ღამე ტი­რის ხოლ­მე. სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ვე­ლე­ბის სტა­ტუ­სი კი გვაქვს, მაგ­რამ იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა და­მი­ჭი­რეს, 18 თვის ფული ერ­თდრო­უ­ლად გა­მო­ი­ტა­ნეს, რათა ად­ვო­კა­ტი და­ე­ქი­რა­ვე­ბი­ნათ და დარ­ჩნენ შე­მო­სავ­ლის გა­რე­შე...

- იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა ცი­ხე­ში იყა­ვი, მათ ვინ არ­ჩენ­და? რო­გორც მი­თხა­რი, ოჯა­ხის არც ერთი წევ­რი არ მუ­შა­ობს.

- ახ­ლობ­ლე­ბის და ჩემი ძმა­კა­ცე­ბის წყა­ლო­ბით გაჰ­ქონ­დათ თავი. მეც ისი­ნი მიგ­ზავ­ნიდ­ნენ სა­ჭი­რო ნივ­თებს. ახლა ვცდი­ლობ, სა­მუ­შაო ვი­შო­ვო. ხე­ლო­ბა ვიცი და დრო­ე­ბით სა­მუ­შა­ოს ხან ვშო­უ­ლობ, ხან - ვერა.

- ცი­ხე­ში ყოფ­ნამ თუ გას­წავ­ლა რამე?

- მხო­ლოდ ის, რომ ზოგ­ჯერ ადა­მი­ანს შე­უძ­ლია, უდა­ნა­შა­უ­ლოც კი სა­ცემ­რად გა­ი­მე­ტოს და ასე­თებს თავი უნდა აა­რი­დო. გლ­დან­ში "ვი­ჯე­ქი". სა­ქო­ნელს არ მო­ექ­ცე­ვი­ან ისე, რო­გორც ბად­რა­გი პა­ტიმ­რებს ექ­ცე­ო­და. შვიდ­ლარ-ნა­ხევ­რის გამო ისი­ნი ადა­მი­ანს სცემ­დნენ, მისი სის­ხლის დაღ­ვრას არ ერი­დე­ბოდ­ნენ.

- რა შვიდ­ლარ-ნა­ხე­ვარ­ზე ლა­პა­რა­კობ?

- ეს იყო მათ­თვის გა­მო­წე­რი­ლი პრე­მია ერთი ადა­მი­ა­ნის ცე­მის­თვის. მერ­წმუ­ნეთ, ეს და­ნამ­დვი­ლე­ბით ვიცი. ბე­დუ­კა­ძე­ზეც მინ­და ვთქვა: ეს იყო ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც სხვე­ბის და­სა­ნა­ხად სიმ­კაც­რეს იჩენ­და, მაგ­რამ როცა მარ­ტო ვრჩე­ბო­დით, ყუ­რა­დღე­ბას გვაქ­ცევ­და, ვე­ცო­დე­ბო­დით და ჩუ­მად სი­გა­რეტ­საც გვა­წე­ვი­ნებ­და. შე­მიძ­ლია, ხა­ტის წი­ნა­შე და­ვი­ფი­ცო, რომ მას ჩვენ­ზე ხელი არ აუ­წე­ვია, სხვე­ბი კი არ გვინ­დობ­დნენ.

- პი­რა­დად შენ, რის გამო გცემ­დნენ?

- საკ­მა­რი­სი იყო, წა­მა­ლი მო­მე­თხო­ვა, რომ მა­შინ­ვე მის­წორ­დე­ბოდ­ნენ. ექი­მე­ბიც კი არ ინ­დობ­დნენ პა­ტიმ­რებს. ისი­ნი ოფიც­რებ­თან ამო­დი­ოდ­ნენ და მერე შე­უ­რა­ცხყო­ფას გვა­ყე­ნებ­დნენ; ასეთ დროს მათ­თვის შე­პა­სუ­ხე­ბას თუ გა­ბე­დავ­დი, სიკ­ვდი­ლის პი­რას მი­გიყ­ვან­დნენ. პი­რა­დად მე, ნერ­ვე­ბი არ მქონ­და წეს­რიგ­ში; ამ­დე­ნი ნერ­ვი­უ­ლო­ბის­გან ნევ­რო­ზი და­მე­მარ­თა და ვე­ნე­ბიც ბევ­რჯერ გა­და­ვი­ჭე­რი... სხვა­თა შო­რის, ჩვენ­თან "ნა­სედ­კე­ბი" ხში­რად შე­მოჰ­ყავ­დათ, მაგ­რამ მათი ამოც­ნო­ბა არ გვი­ჭირ­და. და კი­დევ, მინ­და გი­თხრათ, რომ ყვე­ლა პა­ტი­მა­რი კრი­მი­ნა­ლი არ არის! იცით, ჩემ­თან ერ­თად სას­ჯელს იხ­დი­და კაცი ერთი ტო­მა­რა ფქვი­ლის მო­პარ­ვის­თვის და 5 წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რი ჰქონ­და მის­ჯი­ლი... მაგ­რამ ნამ­დვილ კრი­მი­ნალს, კა­ცის მკვლელს საქ­ცი­ელს ვე­რას­დროს მო­ვუ­წო­ნებ. უფრო მე­ტიც, არ მომ­წონს, ბოლო დროს ქა­ლაქ­ში კრი­მი­ნა­ლურ­მა ფაქ­ტებ­მა რომ იმა­ტა და მთავ­რო­ბა სა­თა­ნა­დო რე­ა­გი­რე­ბას არ ახ­დენს. ყო­ფი­ლი პა­ტი­მა­რი ხმა­მაღ­ლა ვამ­ბობ: არ მინ­და, ჩემი შვი­ლე­ბი მო­მა­ვალ­ში დამ­ნა­შა­ვე­ე­ბი იყ­ვნენ, ცი­ხე­ში ყოფ­ნა გა­მო­ცა­დონ ან კრი­მი­ნა­ლე­ბის მსხვერ­პლად იქ­ცნენ. "სა­ა­კაშ­ვი­ლის დროს" ცუდი ის იყო, რომ მსუ­ბუ­ქი და­ნა­შა­უ­ლის­თვის და­ჭე­რილს ისე­ვე ექ­ცე­ოდ­ნენ, რო­გორც ვთქვათ, კა­ცის მკვლელს. ყვე­ლა ერთ ტა­ფა­ში არ უნდა შე­ეწ­ვა, ეს იყო მათი და­ნა­შა­უ­ლი და ამის­თვის აგეს კი­დეც პა­სუ­ხი. ახლა პა­ტიმ­რებს აღა­რაფ­რის შიში არ აქვთ. ჰოდა, სა­ვა­რა­უ­დოდ, გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის შემ­დეგ ბევ­რი მათ­გა­ნი და­ნა­შა­ულს ისევ ჩა­ი­დენს. პი­რა­დად მე არ მინ­და, მკვლე­ლი ან ყა­ჩა­ღი გავ­ხდე. მსურს, პა­ტი­ოს­ნად ვი­მუ­შაო, შვი­ლებს მივ­ხე­დო, თუ რა თქმა უნდა, მუ­შა­ო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას მომ­ცე­მენ.

- ჩვენ­თან რა­ტომ მოხ­ვე­დი?

- არა­ვის იმე­დი აღარ მაქვს, გარ­და ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლი­სა და მინ­და, მის ყუ­რამ­დე მი­ვი­დეს ჩემი გა­სა­ჭი­რი. ვფიქ­რობ, ღვთის­ნი­ე­რი ადა­მი­ა­ნია და და­მეხ­მა­რე­ბა. იქ­ნებ მო­ა­ხერ­ხონ, რომ ერთი ოთა­ხი, დრო­ე­ბი­თი თავ­შე­სა­ფა­რი მა­ინც გა­მო­ი­ძებ­ნოს ჩემი ოჯა­ხის­თვის, რათა ქი­რის გა­დახ­და არ მო­მიხ­დეს, ფეხ­ზე წა­მოდ­გო­მა შევ­ძლო. წუ­წუნს არ და­ვი­წყებ და სხვას არა­ფერს ვი­თხოვ. შე­ვეც­დე­ბი, დე­დას­თვის წამ­ლე­ბის ფული რო­გორ­მე ვი­შო­ვო და ტკი­ვი­ლი შე­ვუმ­სუ­ბუ­ქო. "ხა­ზე­ი­კა­საც" ნელ-ნელა გა­ვუს­ტუმ­რებ ვალს, რო­მე­ლიც 1.600 ლარს შე­ად­გენს. მჯე­რა, უფა­ლი ისე არ გამ­წი­რავს, რომ სა­მუ­შაო ვერ ვი­შო­ვო.

P.S. თუ ბე­სიკ ბუ­ჯი­აშ­ვი­ლის დახ­მა­რე­ბის სურ­ვი­ლი გა­გიჩ­ნდე­ბათ, შე­გიძ­ლი­ათ თან­ხა გა­და­რი­ცხოთ "თი­ბი­სი ბან­კში" ბე­სიკ ბუ­ჯი­აშ­ვი­ლის სა­ხელ­ზე გახ­სნილ ან­გა­რიშ­ზე: GE75TB7005681365100006, ან მოგ­ვწე­რეთ ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მერ­ზე: 5(58) 25.60.81 ან მე­ილ­ზე: lika.qajaia@gmail.com გუ­ლის­ხმი­ე­რე­ბის­თვის წი­ნას­წარ გიხ­დით მად­ლო­ბას!

ასე­ვე, "გზა" გაძ­ლევთ შანსს, თქვენც გახ­დეთ ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი! თუ ფიქ­რობთ, რომ სხვე­ბის­გან რა­ი­მე­თი გა­მო­ირ­ჩე­ვით ან სა­კუ­თა­რი სა­ინ­ტე­რე­სო თავ­გა­და­სავ­ლის მო­ყო­ლა გსურთ, თუ სურ­ვი­ლი გაქვთ ვინ­მეს სიყ­ვა­რულ­ში გა­მო­უ­ტყდეთ ან სუ­ლაც, სო­ცი­ა­ლურ პრობ­ლე­მებ­ზე სა­კუ­თა­რი აზრი და­ა­ფიქ­სი­როთ, მა­შინ მოგ­ვწე­რეთ.

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)