მეგობრისგან ნაღალატევი კაცის გასაჭირი

"ყოფილი პატიმარი გახლავართ. მყავს ცოლი და 3 შვილი. დედაჩემი ლოგინად არის ჩავარდნილი. რამდენიმე დღის წინ ოპერაცია გაუკეთდა, უკვე სახლში გაწერეს, მაგრამ მის წამლებით უზრუნველყოფას ვერ ვახერხებ. დღისით ცდილობს, ტკივილი დაგვიმალოს, მაგრამ ღამით, როცა ჰგონია, რომ სხვებს სძინავთ, კვნესას იწყებს. ჩვენს გასაჭირს ისიც ემატება, რომ ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობთ. "ხაზეიკის" ვალი დაგვიგროვდა და ახლა მემუქრება: ან ფულს გადაიხდი, ან სახლიდან უნდა წახვიდეთო. შვილების სანახავად ბინაში ღამით, ჩუმად ვიპარები ხოლმე. დედა რომ გარდაიცვალოს, ისიც არ ვიცი, სად უნდა დავასვენო. ვიცი, დღეს თავის გატანა ყველას უჭირს, მაგრამ გთხოვთ, უყურადღებოდ ნუ დაგვტოვებთ. მინდა, ჩემი გასაჭირი ბატონი ბიძინას ყურამდე მივიდეს (მოქალაქეებს დახმარებას ვერ ვთხოვ, მერიდება). ვიცი, ის გულისხმიერი ადამიანია და ჩემს დახმარებას შეძლებს. პატივისცემით, 32 წლის ბესიკ ბუჯიაშვილი".

- წარმოშობით კახეთიდან ვარ. მამაჩემი წლების წინ გარდაიცვალა და მას მერე დედასთან ერთად, ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობ (საკუთარი სახლი არასდროს გვქონია). უკვე 10 წელია, დედა ლოგინად არის ჩავარდნილი. ის ინსულინდამოკიდებული და პირველი ჯგუფის ინვალიდი გახლავთ.

- რამდენი წლის იყავი, როცა მამა გარდაგეცვალა?

- 12-ის და მას მერე ვმუშაობ. ფაქტობრივად, მე და ჩემი ძმა ვარჩენდით ოჯახს. ძმა ჩემზე რამდენიმე წლით უფროსია.

- 12 წლისა სად მუშაობდი?

- ფიზიკურ სამუშაობს ვასრულდებდი. მერე, როცა 15 წლის გავხდი, ყვარელში ხალხს ვაგროვებდი და ვასაქმებდი.

- ეგ როგორ?

- ყვარელში გამგებლის თანამდებობაზე ძალიან კარგი ადამიანი იყო. ის კანონის ფარგლებში მხარში მედგა და დახმარებას მიწევდა. მისი ფულით ვყიდულობდი ძველ შენობებს, მერე 8-10 კაცს ვასაქმებდი და სახლებს ვშლიდით, სამშენებლო მასალებს კი ვაბარებდით.

- 15-16 წლის ასაკში ფულის შოვნის ასეთი იდეა როგორ გაგიჩნდა?

- როცა გიჭირს, გონებას უფრო კარგად ამუშავებ და ფიქრობ იმაზე, თავი როგორ გაიტანო... მაშინ მე უფრო მეტს ვმუშაობდი, ჩემი ძმა კი ხანდახან მეხმარებოდა. მას დალევა უყვარს, მე კი სმას გადაყოლილი ადამიანები არ მომწონს და საქმეს იშვიათად ვაძლევდი... რაღაც პერიოდის შემდეგ, როცა დასაშლელიც აღარაფერი იყო, ლილოში დავიწყე სიარული. 40-60 ლარი მიმქონდა, რაღაცებს ვყიდულობდი და მერე სხვაგან ვყიდდი. ადრეულ ასაკში დავქორწინდი და ბავშვები რომ მეყოლა, გადავწყვიტე, ფული ამ გზით მეშოვა.

- რამდენი წლის იყავი, როცა დაოჯახდი?

- 17-ის... ყვარელში ყოფნისას ერთმა კაცმა შემომთავაზა: წამოდი, ერთად ვიმუშაოთ, ძველი გუდრონი მოვაგროვოთ და თბილისში ჩავაბაროთო. 4-5 დღეში 600 დოლარს "ვაკეთებდით". ყვარელში გუდრონის მარაგი რომ ამოიწურა, ახლობელმა მითხრა, - წნორში 500-ტონიანი რეზერვუარია, თანაც - დაკონსერვებულიო. სასწრაფოდ წავედი წნორში, დაველაპარაკე ქარხნის უფროსს და გარკვეული თან­ხის საფასურად მომცა უფლება, გუდრონი საკუთარი ნება-სურვილის მიხედვით გამომეყენებინა. ჰოდა, იქ ყოფნისას გავიცანი მომავალი მეუღლე. ერთმანეთი მოგვეწონა და სულ რაღაც ერთ კვირაში დაქორწინება გადავწყვიტეთ. მანამდე სასიმამროსთან მივედი და დაველაპარაკე. ვუთხარი, თქვენი გოგო მომწონს და მისი ხელის სათხოვნელად მოვედი-მეთქი. რა ვქნა, არ მიყვარს ფარული ურთიერთობები, თინეიჯერივით ვერ მოვიქცეოდი.

- არადა, იმ პერიოდში სწორედაც რომ თინეიჯერი იყავი...

- ისეთი ცხოვრება გამოვიარე, რომ ბავშვობა რა იყო, არც მიგრძნია. ქარაფშუტობა ჩემგან შორს არის... პატარა ბიჭს საქმე ისე მქონდა აწყობილი, რომ მანქანაც მყავდა, კილო-ნახევარი ოქროც მქონდა და კარგადაც ვცხოვრობდი, მაგრამ მოულოდნელად ყველაფერი დავკარგე და ბოლოს, ციხეშიც ამოვყავი თავი.

- წვრილი ბიზნესით ქონების დაგროვება როგორ მოახერხე?

- ეს თავიდან იყო წვრილი ბიზნესი... ცუდ გზას რომ არ ვადექი, ეტყობა, ამიტომაც გამიმართლა და ღმერთის წყალობით, ბიზნესიც გავაფართოე. დაახლოებით 40-50 ათასი დოლარის საქონელი ჩამომქონდა ჩინეთიდან და აქ ვყიდდი. იმ პერიოდში ბანკიდან გამოვიტანე სესხი, 60 ათასი დოლარის ოდენობით...

- ჩინეთში წასვლა და იქიდან საქონლის ჩამოტანა შენი იდეა იყო?

- რაღაც პერიოდის შემდეგ, როცა გუდრონის ბიზნესი "ჩაკვდა" და წვრილ ვაჭრობას მივყავი ხელი, მეგობარმა მითხრა, - თუ შეძლებ და ფულს იშოვი, 3.000 დოლარს მაინც, ვაჭრობით შეიძლება, დიდი მოგება ვნახოთო. ფული ვისესხე და დავიწყეთ საქმიანობა. ძა­­­ლიან გაგვიმართლა და უფრო მეტი ვალი ავიღეთ ბიზნესის გასაფართოებლად, მაგრამ ერთ დღესაც, როგორც უკვე აღვნიშნე, ყველაფერი უკუღმა დატრიალდა, აღებული სესხი ვერ დავფარე და ყველაფერი დავკარგე. არადა, იმ პერიოდში, როცა კარგად ვიყავი, ნინოწმინდის (ყოფილი ბოგდანოვკა) ბავშვთა სახლს ყოველთვიურად, 1.000 ლარით მაინც ვეხმარებოდი.

- ვალი რატომ დაგედო?

- მეგობარმა გადამაგდო, მისი წყა­ლობით აღმოვჩნდი ცუდ დღეში. ბიზნესი რომ გავაფართოეთ, ჩინეთში ორივე ვერ მივდიოდით, მაღაზიას უპატრონოდ ვერ მივატოვებდით და ხან მე მიწევდა წასვლა, ხან - მას. ერთხელაც, როცა საქონლის ჩამოსატანად წავიდა, უკან აღარ დაბრუნდა. მის კვალს ვერსად მივაგენი. ვალებში ჩაფლულმა აღარ ვიცოდი, რა მექნა. მის ოჯახში რომ მივდიოდი, იქაც ტირილით მხვდებოდნენ, არაფერი ვიცითო. ბანკში აღებული სესხის გამო ყველაფრის გაყიდვა მომიხდა, მაგრამ 2.000 დოლარი დამრჩა გადასახდელი და ამის გამო დღემდე "შავ სიაში" ვარ. ჩემს ყოფილ "პადელნიკს" ბინა ჰქონდა ჩადებული ბანკში და ის ბინაც გაუყიდეს, მაგრამ იმ თანხით ვალის ნაწილი დაიფარა, ნაწილი კი დედამისს დარჩა - კანონი არ ითვალისწინებდა მთელი თანხის ამოღებას... იმ პერიოდში, როცა გამიჭირდა, პროცენტიანი ვალიც ავიღე. იმ ქალს ფულს ნელ-ნელა ვუხდიდი და ბოლოს, როცა 3.000 დოლარამდე მქონდა დარჩენილი და ვეღარ გადავიხადე, მიჩივლა. ნოტარიუსთან გვქონდა ხელშეკრულება გაფორმებული და წესით, ვალის გადახდის დრო ამოწურული არ იყო, მაგრამ რატომღაც, პროკურატურამ ეს ფაქტი არ გაითვალისწინა და თაღლითად ჩამთვალა. 6 წელი მომისაჯეს, მაგრამ ბატონი ბიძინა ივანიშვილის წყალობით, მხოლოდ წელიწადი და 2 თვე მომიხდა იქ ყოფნა.

- სამი შვილი გყავს, არა?

- ორი ვაჟი მყავს: უფროსი 12 წლის არის, უმცროსი - 10-ის. ახლა ჩემს ძმისშვილზეც ვზრუნავ. ის 5 თვის არის, საკუთარ შვილად მივიჩნევ.

- შენს ძმას რა შეემთხვა?

- არ ვიცი, რა გითხრათ. საქართველოდან ისე წავიდა, შვილის ბედით არ დაინტერესებულა; მან მეც მომატყუა და ოჯახიც. ჰოდა, მის შესახებ, სიმართლე გითხრათ, არაფრის გაგონება არ მინდა. ერთი რამ ვიცი მხოლოდ, მის ოჯახსაც ისე უნდა მივხედო, როგორც საკუთარს! მის შვილს ჩემებისგან არ განვასხვავებ.

- შენი ოჯახი ისევ ნაქირავებ ბინაში ცხოვრობს... თუ მანქანები გყავდა, ოქროც გქონდა და ფულიც, საკუთარ ჭერზე რატომ არ იზრუნე?

- გინდათ თქვათ, რომ ვიტყუები? მეგონა, რომ ბინაც მქონდა და იმიტომ!

- რას გულისხმობ?

- ანუ ის ბინა, რომელიც "ზალოგში" იყო, წესით, ჩემი უნდა გამხდარიყო მას მერე, რაც იპოთეკიდან დავიხსნიდით. ყოველ შემთხვევაში, მე და ჩემს ყოფილ მეგობარს ასეთი მოლაპარაკება გვქონდა: გარკვეული თანხის სანაცვლოდ ეს ბინა ჩემი უნდა გამხდარიყო... სხვათა შორის, ახლახან მითხრეს: იმ ბიჭმა ჩინეთში ითამაშა და 80 ათასი წააგოო.

- კაზინოში თამაში უყვარდა?

- არ მყავდა შემჩნეული. მხოლოდ ერთხელ, როცა უკრაინაში ვიყავით, კაზინოში შევიდა და ითამაშა. მაშინ ამის გაკეთება დავუშალე. აზარტული იყო, მაგრამ მავნე ჩვევებით არ გამოირჩეოდა. მასში ეჭვი ოდნავ მაინც რომ შემპაროდა, აღარ ვენდობოდი... ახლა "ხაზეიკაც" არ მიშვებს სახლში. მეუბნება, გინდა თუ არა, ფული მომიტანეო. მოკლედ, აღარ ვიცი, როგორ მოვიქცე. რა ვქნა, ვერ ვიყაჩაღებ, იმდენს კი ვერ ვშოულობ, ბინის ვალიც დავფარო და ოჯახიც ვარჩინო. დიასახლისი ბოლოს რომ ვნახე, მითხრა: რამდენიმე დღეს გავაჩერებ შენი ოჯახის წევრებს, ისიც, ბავშვების გამო, მერე ან სხვა ბინა ეძებეთ ან ვალი მთლიანად დაფარეთო... ჩემი ძმისშვილისთვის ფაფების შეძენის პრობლემაც გვაქვს. დედასაც ყოველდიურად ესაჭიროება 18 ლარის წამალი. ქალი ტკივილებისგან მთელი ღამე ტირის ხოლმე. სოციალურად დაუცველების სტატუსი კი გვაქვს, მაგრამ იმ პერიოდში, როცა დამიჭირეს, 18 თვის ფული ერთდროულად გამოიტანეს, რათა ადვოკატი დაექირავებინათ და დარჩნენ შემოსავლის გარეშე...

- იმ პერიოდში, როცა ციხეში იყავი, მათ ვინ არჩენდა? როგორც მითხარი, ოჯახის არც ერთი წევრი არ მუშაობს.

- ახლობლების და ჩემი ძმაკაცების წყალობით გაჰქონდათ თავი. მეც ისინი მიგზავნიდნენ საჭირო ნივთებს. ახლა ვცდილობ, სამუშაო ვიშოვო. ხელობა ვიცი და დროებით სამუშაოს ხან ვშოულობ, ხან - ვერა.

- ციხეში ყოფნამ თუ გასწავლა რამე?

- მხოლოდ ის, რომ ზოგჯერ ადამიანს შეუძლია, უდანაშაულოც კი საცემრად გაიმეტოს და ასეთებს თავი უნდა აარიდო. გლდანში "ვიჯექი". საქონელს არ მოექცევიან ისე, როგორც ბადრაგი პატიმრებს ექცეოდა. შვიდლარ-ნახევრის გამო ისინი ადამიანს სცემდნენ, მისი სისხლის დაღვრას არ ერიდებოდნენ.

- რა შვიდლარ-ნახევარზე ლაპარაკობ?

- ეს იყო მათთვის გამოწერილი პრემია ერთი ადამიანის ცემისთვის. მერწმუნეთ, ეს დანამდვილებით ვიცი. ბედუკაძეზეც მინდა ვთქვა: ეს იყო ადამიანი, რომელიც სხვების დასანახად სიმკაცრეს იჩენდა, მაგრამ როცა მარტო ვრჩებოდით, ყურადღებას გვაქცევდა, ვეცოდებოდით და ჩუმად სიგარეტსაც გვაწევინებდა. შემიძლია, ხატის წინაშე დავიფიცო, რომ მას ჩვენზე ხელი არ აუწევია, სხვები კი არ გვინდობდნენ.

- პირადად შენ, რის გამო გცემდნენ?

- საკმარისი იყო, წამალი მომეთხოვა, რომ მაშინვე მისწორდებოდნენ. ექიმებიც კი არ ინდობდნენ პატიმრებს. ისინი ოფიცრებთან ამოდიოდნენ და მერე შეურაცხყოფას გვაყენებდნენ; ასეთ დროს მათთვის შეპასუხებას თუ გაბედავდი, სიკვდილის პირას მიგიყვანდნენ. პირადად მე, ნერვები არ მქონდა წესრიგში; ამდენი ნერვიულობისგან ნევროზი დამემართა და ვენებიც ბევრჯერ გადავიჭერი... სხვათა შორის, ჩვენთან "ნასედკები" ხშირად შემოჰყავდათ, მაგრამ მათი ამოცნობა არ გვიჭირდა. და კიდევ, მინდა გითხრათ, რომ ყველა პატიმარი კრიმინალი არ არის! იცით, ჩემთან ერთად სასჯელს იხდიდა კაცი ერთი ტომარა ფქვილის მოპარვისთვის და 5 წელიწად-ნახევარი ჰქონდა მისჯილი... მაგრამ ნამდვილ კრიმინალს, კაცის მკვლელს საქციელს ვერასდროს მოვუწონებ. უფრო მეტიც, არ მომწონს, ბოლო დროს ქალაქში კრიმინალურმა ფაქტებმა რომ იმატა და მთავრობა სათანადო რეაგირებას არ ახდენს. ყოფილი პატიმარი ხმამაღლა ვამბობ: არ მინდა, ჩემი შვილები მომავალში დამნაშავეები იყვნენ, ციხეში ყოფნა გამოცადონ ან კრიმინალების მსხვერპლად იქცნენ. "სააკაშვილის დროს" ცუდი ის იყო, რომ მსუბუქი დანაშაულისთვის დაჭერილს ისევე ექცეოდნენ, როგორც ვთქვათ, კაცის მკვლელს. ყველა ერთ ტაფაში არ უნდა შეეწვა, ეს იყო მათი დანაშაული და ამისთვის აგეს კიდეც პასუხი. ახლა პატიმრებს აღარაფრის შიში არ აქვთ. ჰოდა, სავარაუდოდ, გათავისუფლების შემდეგ ბევრი მათგანი დანაშაულს ისევ ჩაიდენს. პირადად მე არ მინდა, მკვლელი ან ყაჩაღი გავხდე. მსურს, პატიოსნად ვიმუშაო, შვილებს მივხედო, თუ რა თქმა უნდა, მუშაობის საშუალებას მომცემენ.

- ჩვენთან რატომ მოხვედი?

- არავის იმედი აღარ მაქვს, გარდა ბიძინა ივანიშვილისა და მინდა, მის ყურამდე მივიდეს ჩემი გასაჭირი. ვფიქრობ, ღვთისნიერი ადამიანია და დამეხმარება. იქნებ მოახერხონ, რომ ერთი ოთახი, დროებითი თავშესაფარი მაინც გამოიძებნოს ჩემი ოჯახისთვის, რათა ქირის გადახდა არ მომიხდეს, ფეხზე წამოდგომა შევძლო. წუწუნს არ დავიწყებ და სხვას არაფერს ვითხოვ. შევეცდები, დედასთვის წამლების ფული როგორმე ვიშოვო და ტკივილი შევუმსუბუქო. "ხაზეიკასაც" ნელ-ნელა გავუსტუმრებ ვალს, რომელიც 1.600 ლარს შეადგენს. მჯერა, უფალი ისე არ გამწირავს, რომ სამუშაო ვერ ვიშოვო.

P.S. თუ ბესიკ ბუჯიაშვილის დახმარების სურვილი გაგიჩნდებათ, შეგიძლიათ თანხა გადარიცხოთ "თიბისი ბანკში" ბესიკ ბუჯიაშვილის სახელზე გახსნილ ანგარიშზე: GE75TB7005681365100006, ან მოგვწერეთ ტელეფონის ნომერზე: 5(58) 25.60.81 ან მეილზე: lika.qajaia@gmail.com გულისხმიერებისთვის წინასწარ გიხდით მადლობას!

ასევე, "გზა" გაძლევთ შანსს, თქვენც გახდეთ ჩვენი რესპონდენტი! თუ ფიქრობთ, რომ სხვებისგან რაიმეთი გამოირჩევით ან საკუთარი საინტერესო თავგადასავლის მოყოლა გსურთ, თუ სურვილი გაქვთ ვინმეს სიყვარულში გამოუტყდეთ ან სულაც, სოციალურ პრობლემებზე საკუთარი აზრი დააფიქსიროთ, მაშინ მოგვწერეთ.

ლიკა ქაჯაია

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)