ტე­ლე­წამ­ყვანს, ჟურ­ნა­ლისტსა და "მუ­ზი­კბოქ­სის" პროგ­რა­მე­ბის დი­რექ­ტორს - ლიზა ვა­და­ჭ­კო­რი­ას ბევ­რგან უმუ­შა­ვია. თა­ნამ­შრომ­ლე­ბის მი­სა­ღე­ბად თა­ვა­დაც უამ­რა­ვი გა­სა­უბ­რე­ბა ჩა­უ­ტა­რე­ბია. საქ­მი­ან ლი­ზას სა­მუ­შაო გა­მოც­დი­ლე­ბა­სა და იმ შეც­დო­მებ­ზე ვე­სა­უბ­რეთ, რომ­ლებ­საც და­საქ­მე­ბის მო­სურ­ნე ადა­მი­ა­ნე­ბი პო­ტენ­ცი­ურ დამ­საქ­მე­ბელ­თან გა­სა­უბ­რე­ბი­სას ხში­რად უშ­ვე­ბენ.

- სა­შუ­ა­ლო შეძ­ლე­ბის ინ­ტე­ლი­გენ­ტე­ბის ოჯახ­ში ვცხოვ­რობ­დი. მშობ­ლე­ბი მუ­შა­ობ­დნენ და 2 შვილს - მე და ჩემს უფ­როს ძმას გვზრდიდ­ნენ. მა­შინ სამ­სა­ხუ­რი და ხელ­ფა­სი (სტან­დარ­ტუ­ლად, 120 მა­ნე­თი) ყვე­ლას ჰქონ­და. მამა გა­ცი­ლე­ბით მეტ თან­ხას იღებ­და, რად­გან გა­მოც­დი­ლი სამ­ხედ­რო მფრი­ნა­ვი იყო. მან­ქა­ნაც ჰყავ­და, იმ დროს კი ეს დიდი ფუ­ფუ­ნე­ბა გახ­ლდათ. მამა ხში­რად იყო მივ­ლი­ნე­ბა­ში და ამი­ტომ იშ­ვი­ა­თად ვხე­დავ­დით, მაგ­რამ მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად უზ­რუნ­ველ­ყო­ფი­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. დედა პო­ლიკ­ლი­ნი­კა­ში ექი­მად მუ­შა­ობ­და.

- სა­კუ­თა­რი შე­მო­სავ­ლის ქო­ნის სურ­ვი­ლი რო­დის გა­გიჩ­ნდათ?

- ყო­ველ­თვის საკ­მა­ოდ და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვაზ­როვ­ნებ­დი. რჩე­ვებს ვის­მენ­დი, მაგ­რამ მა­ინც ისე ვიქ­ცე­ო­დი, რო­გორც მინ­დო­და. სა­ერ­თოდ, ბევრ სა­კი­თხში რა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ. ზოგ­ჯერ (გან­სა­კუთ­რე­ბით - სტუ­დენ­ტო­ბის დროს) მე­გობ­რე­ბი სი­სუ­ლე­ლე­ე­ბის­კენ გვი­ბიძ­გე­ბენ; ხან­და­ხან, ამ სი­სუ­ლე­ლე­ებს ვა­კე­თებთ, მაგ­რამ მე შე­დეგ­ზე ვფიქ­რობ­დი და შე­სა­ბა­მი­სად, სა­ბე­დის­წე­რო შეც­დო­მა არას­დროს და­მიშ­ვია. 2 სა­ხის გა­ნათ­ლე­ბა მაქვს - მა­თე­მა­ტი­კუ­რი და ჰუ­მა­ნი­ტა­რუ­ლი. ვი­ცო­დი, რომ კარ­გი ოჯა­ხის შექ­მნის გარ­და, მსურ­და, ცხოვ­რე­ბა­ში რა­ღა­ცის­თვის მი­მეღ­წია. სა­ქარ­თვე­ლო­ში პირ­ველ რა­დი­ო­სად­გუ­რებს ვუს­მენ­დი. მივ­ხვდი, რომ ჩემი მო­წო­დე­ბა ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა იყო. რა­დიო "აუ­დი­ენ­ცი­ა­ში" კას­ტინ­გის მეშ­ვე­ო­ბით მოვ­ხვდი. შე­მეძ­ლო, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა უბ­რა­ლოდ, მუ­სი­კა­ლუ­რი წამ­ყვა­ნი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, მიღ­წე­უ­ლით არას­დროს არ უნდა დაკ­მა­ყო­ფილ­დე. გულ­ზე ხე­ლე­ბი რომ და­მეკ­რი­ფა, შე­საძ­ლოა, "შემ­ცი­რე­ბა­ში" მოვ­ხვედ­რი­ლი­ყა­ვი და სამ­სა­ხუ­რის გა­რე­შე დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი.

- ყვე­ლა­ფე­რი ეს წი­ნას­წარ გან­სა­ზღვრეთ თუ სამ­სა­ხუ­რის და­კარ­გვის საფრ­თხე უკვე რე­ა­ლუ­რად არ­სე­ბობ­და?

- სა­ერ­თოდ, ყვე­ლა­ზე ცუდი ის არის, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ადა­მი­ანს არაფ­რის გა­რან­ტია არ აქვს; შე­იძ­ლე­ბა, ხვალ ის ორ­გა­ნი­ზა­ცია და­ი­ხუ­როს, სა­დაც და­საქ­მე­ბუ­ლი ხარ და უმუ­შე­ვა­რი დარ­ჩე. ამი­ტომ ყო­ველ­თვის უნდა იფიქ­რო, - სამ­სა­ხუ­რის გა­რე­შე დარ­ჩე­ნი­ლი რას გა­ა­კე­თებ? მეც ვფიქ­რობ­დი, რა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, რომ შე­უც­ვლე­ლი თა­ნამ­შრო­მე­ლი გავმხდა­რი­ყა­ვი. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ინ­ტერ­ნე­ტი 2000 წელს შე­მო­ვი­და. ბევ­რმა ისიც არ იცო­და, "იმე­ი­ლი" რა იყო. მივ­ხვდი, რომ მო­მა­ვა­ლი ინ­ტერ­ნე­ტი­საა, ამი­ტომ რა­დი­ო­ში ინ­ტერ­ნე­ტის შე­სა­ხებ გა­და­ცე­მა გა­ვა­კე­თე, რო­მელ­შიც მარ­ტივ რა­ღა­ცებ­ზე ვსა­უბ­რობ­დი: რა არის ბრა­უ­ზე­რი? რო­გორ გავ­ხსნათ "იმე­ი­ლი"?.. მერე ჩემი ვებგ­ვერ­დი გავ­ხსე­ნი, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­და...

- თქვე­ნი საქ­მის­გან რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვა­ვე­ბულ სფე­რო­ში თუ მო­გი­სინ­ჯავთ ძა­ლე­ბი?

- მა­თე­მა­ტი­კო­სის პრო­ფე­სი­ით მხო­ლოდ 1 წელი (უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ) ვი­მუ­შა­ვე. ჩემი სა­მუ­შაო სფე­რო ყო­ველ­თვის რა­დიო, ინ­ტერ­ნე­ტი და ტე­ლე­ვი­ზია იყო და არის. სა­ქარ­თვე­ლო­ში პირ­ვე­ლი ინ­ტერ­ნეტ­რა­დიო, პირ­ვე­ლი რე­ა­ლი­თი შოუს - "ამ­ტა­ნის" ვებ­სა­ი­ტი (სა­დაც შოუს "ონ­ლა­ინ" რე­ჟიმ­ში ნახ­ვა შე­გეძ­ლო) გა­ვა­კე­თე. მახ­სოვს, ინ­ტერ­ნეტ­რა­დი­ოს­თვის ლელა წურ­წუ­მი­ას­თან ინ­ტერ­ვი­უს ვი­ღებ­დი. ლე­ლამ მკი­თხა: - რო­მელ ჟურ­ნალ­ში გა­მოქ­ვეყ­ნდე­ბაო? ვუ­პა­სუ­ხე: - ინ­ტერ­ნე­ტის­თვის მინ­და-მეთ­ქი. გა­ო­ცე­ბულ­მა შე­მომ­ხე­და (იცი­ნის)... დღეს უკვე უამ­რა­ვი ვებ­სა­ი­ტია. მოკ­ლედ, ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რცე­ებს "ვლაშ­ქრავ­დი". გარ­და ამი­სა, "პირ­ველ არხზე" გა­და­ცე­მის წამ­ყვა­ნი ვი­ყა­ვი, "მა­ესტრო­ზე" "პრესპრე­სის" ჟურ­ნა­ლის­ტი გახ­ლდით და შო­უ­ბიზ­ნე­სის წარ­მო­მად­გენ­ლებს ვუ­პი­რის­პირ­დე­ბო­დი... ამ­ჟა­მად, "მუ­ზი­კბოქ­სის" პროგ­რა­მე­ბის დი­რექ­ტო­რი ვარ. პა­რა­ლე­ლუ­რად, მე და ჩემ­მა ძმამ ინ­ტერ­ნეტ­ტუ­რის­ტუ­ლი ბი­უ­რო გავ­ხსე­ნით.

- ბევ­რი გა­ნა­წყე­ნე­ბუ­ლი რეს­პონ­დენ­ტი გყო­ლი­ათ? ამას წი­ნათ მაია დარსმე­ლი­ძე სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში წერ­და, თით­ქოს სი­უ­ჟე­ტი ცალ­მხრი­ვად გა­ა­შუ­ქეთ...

- სი­უ­ჟე­ტი ჩვენ­მა ჟურ­ნა­ლის­ტმა - ხა­ტია გე­ლო­ვან­მა გა­ა­კე­თა, მაგ­რამ "მუ­ზი­კბოქსზე" რაც გა­დის, ყვე­ლა­ფე­რი ლი­ზას­თან ასო­ცირ­დე­ბა - მე მლან­ძღა­ვენ ან მა­ქე­ბენ. ასეც უნდა იყოს - პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლი მე ვარ. სი­უ­ჟეტს რაც შე­ე­ხე­ბა, უბ­რა­ლოდ, მა­ი­ას თა­ვი­სი პერ­სო­ნის გარ­შე­მო აჟი­ო­ტა­ჟის ატე­ხა უნ­დო­და და გა­მო­უ­ვი­და კი­დეც, მაგ­რამ ჩვე­ნი პი­რა­დი მი­მო­წე­რის გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბა მისი მხრი­დან არა­კო­რექ­ტუ­ლი მგო­ნია. კი­დევ კარ­გი, მა­ი­ას­თვის "ისე­თი" არა­ფე­რი მი­მი­წე­რია... სი­უ­ჟე­ტის კე­თე­ბი­სას მა­ი­ას კო­მენ­ტა­რის­თვის და­ვუ­რე­კეთ. ყურ­მი­ლი არ აიღო. მერე "ფე­ის­ბუკ­ზე" მივ­წე­რე. მი­თხრა, - "ახა­ლი ხმის" დამ­თავ­რე­ბამ­დე არ მცა­ლი­აო. სა­კი­თხი მის მოს­წავ­ლეს - თაკო ოქ­რო­პი­რი­ძეს ეხე­ბო­და, რო­მე­ლიც მა­ი­ამ პრო­ექ­ტი­დან გა­აგ­დო. "ახა­ლი ხმის" დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ, ეს თემა არა­აქ­ტუ­ა­ლუ­რი იქ­ნე­ბო­და და სი­უ­ჟეტს აღარ გა­ვა­კე­თებ­დით. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თაკო გა­თხოვ­და და ჩვენ­თვის სულ არ სცხე­ლო­და, კო­მენ­ტა­რი მოგ­ვცა. პრო­დი­უ­სე­რი - დათო იმე­დაშ­ვი­ლიც ჩავ­წე­რეთ. უარი მხო­ლოდ მა­ი­ამ გვი­თხრა... ასე რომ, სი­უ­ჟე­ტი აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ობი­ექ­ტუ­რი იყო. ეტყო­ბა, მა­ი­ას ფი­ნა­ლის წინ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის "გაღ­ვი­ძე­ბა" სურ­და და ეს ამ­ბა­ვიც ამი­ტომ "გა­ა­ჩა­ღა". მის­თვის პა­სუ­ხი არ გაგ­ვი­ცია - მა­ი­ას "გა­პი­ა­რე­ბას" სა­ჭი­როდ არ მი­ვიჩ­ნევთ.

- გა­ნა­წყე­ნე­ბულ რეს­პონ­დენ­ტებ­თან შემ­დეგ რო­გორ თა­ნამ­შრომ­ლობთ?

- ეს თქვენ უნდა გკი­თხოთ: მთე­ლი შო­უ­ბიზ­ნე­სი გლან­ძღავთ, მაგ­რამ მათი ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბი მა­ინც ქვეყ­ნდე­ბა (იცი­ნის). ამას წი­ნათ მაია ასა­თი­ან­მა "პრო­ფილ­ში" მი­მიწ­ვია. ჩემ გვერ­დით რამ­დე­ნი­მე ცნო­ბი­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი იჯდა. მათ "ამ­ბე­ბი.გე" "მი­ა­ლან­ძღეს". ამ­ბობ­დნენ, - ვინ არი­ან, რას წე­რე­ნო?! ამავდრო­უ­ლად, ფო­ტოს იღებ­დნენ, "ინ­სტაგ­რამ­ზე" დებ­დნენ, "ფე­ის­ბუკ­ზე" ინ­ტრი­გებს "აგ­დებ­დნენ", რომ "ამ­ბებს" ეპო­ვა და და­ე­წე­რა.

- ეს კე­თილ­სინ­დი­სი­ერ საქ­ცი­ე­ლად მი­გაჩ­ნი­ათ?

- ეს ერ­თგვა­რი თა­მა­შია. ხომ იცით, ქა­თა­მი რომ მირ­ბის და მა­მა­ლი მის­დევს? მა­მა­ლი იმას ფიქ­რობს, - უხ, და­ვე­წე­ვი, რას ვუ­ზა­მო! ქა­თა­მი კი, - ვა­ი­მე, ძა­ლი­ან სწრა­ფად ხომ არ მივ­რბი­ვა­რო (იცი­ნის)? გა­ნა­წყე­ნე­ბულ რეს­პონ­დენ­ტებს რაც შე­ე­ხე­ბა, - იმ­დე­ნი თემა მაქვს გა­სა­შუ­ქე­ბე­ლი, რომ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მე­ყო­ფა. აი, "სე­ლებ­რითს" კი ჟურ­ნა­ლის­ტის დახ­მა­რე­ბა აუ­ცი­ლებ­ლად დას­ჭირ­დე­ბა და მთხოვს, რომ სპექ­ტაკ­ლი თუ კონ­ცერ­ტი გა­ვუ­შუ­ქო. ასე რომ, მას უფრო ვჭირ­დე­ბი, ვიდ­რე ის - მე. როცა სა­ლო­მე გო­გი­აშ­ვილ­თან ინ­ტერ­ვიუ ჩავ­წე­რე, ხუმ­რო­ბით ვუ­თხა­რი: ია ფა­რუ­ლა­ვას უხამ­სი სი­ტყვე­ბის ხმა­რე­ბა უყ­ვარს. ასე­თი რე­პუ­ტა­ცი­ის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნი მეჯ­ვა­რედ რომ წა­იყ­ვა­ნე, არ გე­ში­ნია-მეთ­ქი? იამ მი­საყ­ვე­დუ­რა, - რო­გორ თქვი, რომ ასე­თი ვარო? სა­ინ­ტე­რე­სოა, რა­ტომ სწყინს? ასე­თია და მგო­ნი, ამას აღი­ა­რებს კი­დეც. ეს მისი "ფიშ­კაა", ამა­ში და­სა­მა­ლი რა არის?

- რო­გორც ვიცი, დე­დათ­ქვენ­მა ექი­მის კა­რი­ე­რა გვერ­დზე გა­და­დო და თავი ოჯახს მი­უ­ძღვნა. თქვენ მსგავ­სი არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე დამ­დგარ­ხართ?

- 90-იან წლებ­ში, როცა ბე­ლო­რუ­სი­ა­ში და შემ­დეგ - რუ­სეთ­ში გა­ვემ­გზავ­რეთ, მე და ჩემი მე­უღ­ლე შვილს მარ­ტო ვზრდი­დით. რა­დი­ო­ში მუ­შა­ო­ბა რომ და­ვი­წყე, ჩემი გო­გო­ნა - ია უკვე 10 წლის იყო და სკო­ლა­ში და­დი­ო­და. მის­თვის არა­ფე­რი მო­მიკ­ლია: ჩვე­ულ რე­ჟიმ­ში ვმუ­შა­ობ­დი და შინ დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი სა­დილ­საც ვუმ­ზა­დებ­დი. კარ­გა ხა­ნია, ია უკვე დიდი გო­გოა და ჩემს სამ­სა­ხურს უფრო მეტ დროს ვუთ­მობ. იმის გამო, რომ ვმუ­შა­ობ, ოჯა­ხის წევ­რებს უკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბა არა­სო­დეს გა­მო­უთ­ქვამთ. რა­ღა­ცე­ბი უნდა დათ­მო: თუ გინ­და, შვი­ლი თა­ვად აღ­ზარ­დო, საქ­მე და კა­რი­ე­რა უნდა გა­და­დო, ხოლო თუ ამ­ბი­ცი­უ­რი ადა­მი­ა­ნი ხარ და კა­რი­ე­რუ­ლი წარ­მა­ტე­ბის მიღ­წე­ვა გსურს, მა­შინ შვი­ლე­ბის აღ­ზრდა­ში ვინ­მე უნდა და­გეხ­მა­როს. სამ­სა­ხუ­რი რომ გაქვს და ბავ­შვს გა­ა­ჩენ, ეს სა­კი­თხი პრობ­ლე­მუ­რია: ჩემი შვი­ლი ერთ-ერთ სა­ავ­ტო­მო­ბი­ლო კომ­პა­ნი­ა­ში მარ­კე­ტინ­გის ხელ­მძღვა­ნე­ლია. და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი პი­როვ­ნე­ბა გახ­ლავთ. როცა გა­თხოვ­დე­ბა და შვილს გა­ა­ჩენს, არ ვიცი, რა ეშ­ვე­ლე­ბა. მე­კი­თხე­ბა ხოლ­მე: დედა, შვი­ლიშ­ვი­ლის გამო სამ­სა­ხურს არ და­ტო­ვე­ბო?

- ასეთ დროს რას პა­სუ­ხობთ?

- სი­მარ­თლე გი­თხრა, ამა­ზე მი­ფიქ­რია, - არ ჯო­ბია, რომ შვი­ლი ან შვი­ლიშ­ვი­ლი თა­ვად გა­ზარ­დო, ვიდ­რე უცხო ადა­მი­ანს ანდო? ვნა­ხოთ: გა­აჩ­ნია, ჩემი შვი­ლი ჰო­ნო­რარს რამ­დენს გა­და­მიხ­დის (იცი­ნის).

- მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი გა­ჭირ­ვე­ბის პე­რი­ო­დი გქო­ნი­ათ?

- რო­გორ არა! აქ რომ უმუ­შევ­რო­ბა და სა­ში­ნე­ლე­ბა იყო, რუ­სეთ­სა და ბე­ლო­რუ­სი­ა­ში ამი­ტომ წა­ვე­დით. სა­ქარ­თვე­ლო­დან შორს ცხოვ­რე­ბა ძა­ლი­ან გაგ­ვი­ჭირ­და. უკან დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ, ვიდ­რე ჩემი ქმა­რი ბიზ­ნესს აა­წყობ­და, რა­დი­ო­ში ხელ­ფა­სი 80 ლარი მქონ­და. ეს გზის ფული იყო და არა - ოჯა­ხის შე­მო­სა­ვა­ლი. ერთი რამ ვიცი: ჩემს ოჯახს რომ არ ეშიმ­ში­ლა, ნე­ბის­მი­ერ სამ­სა­ხურ­ზე თა­ნახ­მა ვი­ყა­ვი, რო­მე­ლიც არ შე­უ­რა­ცხმყოფ­და. თუნ­დაც, მიმ­ტა­ნად ვი­მუ­შა­ვებ­დი. მეს­მის, რომ მო­სახ­ლე­ო­ბის 68% უმუ­შე­ვა­რია, მაგ­რამ ახალ­გაზ­რდა ადა­მი­ა­ნი თუ მო­ინ­დო­მებს, რა­ღა­ცას მა­ინც იპო­ვის. მთა­ვა­რია, არ თქვას: იცი, მე ამას ვერ გა­ვა­კე­თებ. ბევ­რი სა­სო­წარ­კვე­თი­ლია. წუ­წუ­ნე­ბენ და გარ­კვე­ულ დათ­მო­ბებ­ზე "წას­ვლა" არ სურთ. ამას წი­ნათ, ჩემს სა­ახ­ლობ­ლო­ში ძა­ლი­ან ცუდი ამ­ბა­ვი მოხ­და: ოჯახ­ში მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი პრობ­ლე­მე­ბის გამო, უმუ­შე­ვარ­მა ბიჭ­მა ვე­ნე­ბი გა­და­იჭ­რა. ვერ წა­მო­მიდ­გე­ნია, რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, ახალ­გაზ­რდა ბიჭ­მა სამ­სა­ხუ­რი (თუნ­დაც - მშე­ნებ­ლო­ბა­ზე) ვერ იშო­ვოს? ხე­ლო­ბის სწავ­ლაც ხომ გა­მო­სა­ვა­ლია? ის­წავ­ლე და რა­ღა­ცას მი­აღ­წევ. აი, რაც იმ ბიჭ­მა ჩა­ი­დი­ნა, ის გა­მო­სა­ვა­ლი ნამ­დვი­ლად არ არის. ძა­ლი­ან და­ვით­რგუ­ნე. მშრო­მე­ლი ადა­მი­ა­ნი წარ­მა­ტე­ბას მი­აღ­წევს, შრო­მა­ში კი სა­თა­კი­ლო არა­ფე­რია. სხვა­თა შო­რის, ცნო­ბილ მსა­ხი­ობ­თან - სვეტ­ლა­ნა სვეტ­ლიჩ­ნა­ი­ას­თან ინ­ტერ­ვიუ რომ ჩავ­წე­რე, მან მი­თხრა: 90-იან წლებ­ში, როცა ფილ­მებს აღარ იღებ­დნენ და ქმა­რიც დავ­კარ­გე, დამ­ლა­გებ­ლად ვმუ­შა­ობ­დიო. ლა­მა­ზი, ქე­რათ­მი­ა­ნი, "ფე­შენ" ქალ­ბა­ტო­ნია, რომ­ლის გარ­დე­რობს დღე­საც გა­ნი­ხი­ლა­ვენ, მაგ­რამ იმის­თვის, რომ შვი­ლე­ბი ერ­ჩი­ნა, დამ­ლა­გებ­ლად მუ­შა­ო­ბას არ თა­კი­ლობ­და. არა მგო­ნია, ეს ფაქ­ტი მას ძა­ლი­ან ახა­რებ­დეს, მაგ­რამ ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში - არც მა­ლავს. მინ­და, ყვე­ლას ვუ­თხრა: სნო­ბე­ბი ნუ იქ­ნე­ბით.

- თქვე­ნი აზ­რით, ქა­ლებ­მა დამ­საქ­მე­ბე­ლი რო­გორ უნდა და­ა­ინ­ტე­რე­სონ?

- ამის­თვის სპე­ცი­ა­ლუ­რი კო­დექ­სი არ­სე­ბობს, რო­მელ­საც გა­სა­უბ­რე­ბა­ზე წას­ვლამ­დე უნდა გა­ეც­ნო... უამ­რა­ვი გა­სა­უბ­რე­ბა ჩა­მი­ტა­რე­ბია. ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი შე­მო­სუ­ლი "სი­ვე­ბის" ან კას­ტინ­გის მეშ­ვე­ო­ბით ამ­ყავს. ნაც­ნო­ბო­ბით არა­ვინ მიგ­ვი­ღია. ერთი პრობ­ლე­მაა: გა­სა­უბ­რე­ბა­ზე მო­სუ­ლე­ბი გონ­ზე არ არი­ან, რის­თვის მო­ვიდ­ნენ, მე კი ამის გამო ძა­ლი­ან ვბრა­ზობ! მა­გა­ლი­თად, ამ­ბო­ბენ, - ტე­ლე­ვი­ზორს არ ვუ­ყუ­რებ, მაგ­რამ ზო­გა­დად, ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ო­ბა მინ­დაო. ადა­მი­ა­ნო, სა­იტ­ზე მა­ინც ნახე და გა­სა­უბ­რე­ბა­ზე მერე წადი. უკ­ვირთ, - სა­ი­ტიც გაქ­ვთო? რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, კომ­პა­ნი­ას სა­ი­ტი არ ჰქონ­დეს?! ან ჟურ­ნა­ლის­ტი ისეთ "სი­ვის" მიგ­ზავ­ნის, რო­მელ­შიც უამ­რა­ვი გრა­მა­ტი­კუ­ლი შეც­დო­მაა. რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, სამ­სა­ხურ­ში ისე­თი ჟურ­ნა­ლის­ტი ავიყ­ვა­ნო, რო­მელ­მაც ქარ­თუ­ლი ენა არ იცის?!

- თქვე­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბის სა­ფუძ­ველ­ზე, სამ­სა­ხუ­რის და­წყე­ბის მო­სურ­ნე­ებს რას ურ­ჩევთ?

- აქ­ტი­უ­რე­ბი იყ­ვნენ. "სი­ვე­ბი" ყველ­გან გაგ­ზავ­ნონ - ნუ მო­ე­რი­დე­ბათ. ყვე­ლა­ზე ცუდი, რაც შე­იძ­ლე­ბა, რომ უთხრან, უა­რია, კარგ შემ­თხვე­ვა­ში კი სამ­სა­ხურს იშო­ვი­ან. იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის არ მეს­მის, რომ­ლე­ბიც სახ­ლში სხე­დან და ამ­ბო­ბენ, - ვა­ი­მე, რა ვქნა, ფული მჭირ­დე­ბაო. თუ მხო­ლოდ "ფული მინ­და" იძა­ხე, მას ვე­რას­დროს იშო­ვი. თვალ­ყუ­რი ადევ­ნეთ ვა­კან­სი­ებს, კას­ტინ­გებს... კომ­პა­ნი­ის შე­სა­ხებ სა­ერ­თოდ არა­ფე­რი რომ არ იცო­დე, დამ­საქ­მე­ბელს თავი ისე მო­აჩ­ვე­ნე, თით­ქოს ყვე­ლა­ფე­რი იცი და იქ მოხ­ვედ­რა შენი ოც­ნე­ბა იყო. გო­გო­ნებს ზედ­მე­ტად სექ­სუ­ა­ლუ­რად ჩაც­მას არ ვურ­ჩევ: შე­იძ­ლე­ბა, მა­ხინ­ჯი თა­ნამ­შრო­მე­ლი არა­ვის უნდა, მაგ­რამ ზედ­მე­ტად ლა­მა­ზი გო­გო­ნე­ბიც არ სჭირ­დე­ბათ. დამ­საქ­მე­ბელს საქ­მი­ა­ნი თა­ნამ­შრო­მე­ლი სჭირ­დე­ბა და არა - საყ­ვა­რე­ლი. სა­კუ­თა­რი თავი ისე წარ­მო­ა­ჩი­ნეთ, რომ თქვან, - ვა, ეს რა მა­გა­რი ყო­ფი­ლა, ყვე­ლა­ფე­რი სცოდ­ნია და ჩვე­ნი ერ­თგუ­ლი იქ­ნე­ბაო!

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)