მომ­ღე­რა­ლი ნინი წიკ­ლა­უ­რი ფიქ­რობს, რომ პო­პუ­ლა­რო­ბა დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლად მო­ი­პო­ვა. მი­აჩ­ნია, რომ სიმ­ღე­რაა მთე­ლი მისი ცხოვ­რე­ბა... "და­ო­ჯა­ხე­ბას ჯერ არ ვა­პი­რებ, მაგ­რამ კონ­კრე­ტულ მო­მენ­ტში შე­იძ­ლე­ბა, ამ სა­კი­თხზე აზრი შე­ვიც­ვა­ლო", - მი­თხრა ნი­ნიმ, რომ­ლის გული ჯერ­ჯე­რო­ბით თა­ვი­სუ­ფა­ლია.

- მი­ხა­რია, რომ წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლო დღე­ებ­ში თქვე­ნი რუბ­რი­კის - "სა­პა­ტარ­ძლო" სტუ­მა­რი ვარ.

- უკვე სა­დღე­სას­წა­უ­ლო გან­წყო­ბა გაქვს, არა?

- ასეა! სა­ერ­თოდ, ახა­ლი წლის დღე­სას­წა­უ­ლი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. დამ­დეგს ყო­ველ­თვის უკე­თე­სი მო­მავ­ლის იმე­დით ვე­გე­ბე­ბი.

- გო­გო­ნე­ბი, რომ­ლებ­საც გა­თხო­ვე­ბის სურ­ვი­ლი აქვთ, ახალ წელს მა­გი­დის ქვეშ ხვდე­ბი­ან. მსგავ­სი რამ თუ გა­გი­კე­თე­ბია?

- (იცი­ნის) ასე­თი რამ არა­თუ არ გა­მი­კე­თე­ბია, არც გა­მი­გო­ნია. და­ვი­ჯე­რო, ეგ მე­თო­დი ამარ­თლებს? ეს სი­მარ­თლე რომ იყოს, მა­შინ მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს მას­შტა­ბით, უამ­რა­ვი გა­სა­თხო­ვა­რი გოგო მა­გი­დის ქვეშ შე­ე­გე­ბე­ბო­და დამ­დეგს. ახა­ლი წლის ღა­მეს მე სხვა ტრა­დი­ცია მაქვს: ზუს­ტად 12 სა­ათ­ზე სურ­ვილს ჩა­ვი­ფიქ­რებ ხოლ­მე და ის ყო­ველ­თვის მიხ­დე­ბა.

- ტე­ლე­ეკ­რან­ზე ხში­რად აღარ ჩან­ხარ, არც პრე­სის მკი­თხვე­ლებს ანე­ბივ­რებ ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბით...

- არა­ნორ­მა­ლუ­რი სა­მუ­შაო რე­ჟი­მი მაქვს, რამ­დე­ნი­მე ად­გი­ლას ვმუ­შა­ობ. ჩემი ძი­რი­თა­დი სამ­სა­ხუ­რი კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტროა, სა­დაც ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბის სამ­მარ­თვე­ლოს მთა­ვარ სპე­ცი­ა­ლის­ტად ვმუ­შა­ობ. გარ­და ამი­სა, "გე­პე­ის" ჯა­ზჯ­გუფ­ში ვმღე­რი. კი­დევ, რამ­დე­ნი­მე სიმ­ღე­რა­ზე ვმუ­შა­ობ. მათ შო­რის არის კომ­პო­ზი­ტორ გია მა­ჭა­რაშ­ვი­ლის ულა­მა­ზე­სი სიმ­ღე­რა "სა­ღა­მომ­დე", რომ­ლის ახ­ლე­ბურ ინ­ტერპრე­ტა­ცი­ას ძა­ლი­ან მალე შე­მოგ­თა­ვა­ზებთ. რაც შე­ე­ხე­ბა იმას, თუ რა­ტომ არ ვჩან­დი: ამის მი­ზე­ზი ის გახ­ლავთ, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ ვიმ­ყო­ფე­ბო­დი. რამ­დე­ნი­მე დღეა, რაც სამ­შობ­ლო­ში დავ­ბრუნ­დი. ამე­რი­კა­ში ვი­ყა­ვი, სა­დაც კარ­გად და­ვის­ვე­ნე და ამაღ­ლე­ბუ­ლი გან­წყო­ბით, დიდი ენერ­გი­ით სა­კუ­თარ საქ­მი­ა­ნო­ბას და­ვუბ­რუნ­დი.

- გაგ­ვა­ცა­ნი შენი ოჯა­ხი, ვის­თან ერ­თად ცხოვ­რობ?

- ჩემი პა­ტა­რა და ლა­მა­ზი ოჯა­ხი 4 ადა­მი­ა­ნის­გან შედ­გე­ბა. ესე­ნი არი­ან: ჩემი დე­დი­კო, ბე­ბია, და­ი­კო და მე. მამა დიდი ხნის წინ გარ­და­მეც­ვა­ლა. მოკ­ლედ, ოჯახ­ში მხო­ლოდ ქა­ლე­ბი ვართ.

- ადა­მი­ა­ნებს სა­კუ­თარ თავ­ზე ლა­პა­რა­კი უჭირთ ხოლ­მე, მაგ­რამ შენ თუ შე­გიძ­ლია, სა­კუ­თარ და­დე­ბით და უარ­ყო­ფით თვი­სე­ბებ­ზე გუ­ლახ­დი­ლად გვე­სა­უბ­რო?

- მეც იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის კა­ტე­გო­რი­ას მი­ვე­კუთ­ვნე­ბი, რომ­ლებ­საც სა­კუ­თარ თავ­ზე ლა­პა­რა­კი უძ­ნელ­დე­ბათ. თუმ­ცა შე­ვეც­დე­ბი, ეს რო­გორ­მე შევ­ძლო. პირ­ველ რიგ­ში, გე­ტყვით იმას, რომ ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ; იმ­დე­ნად ემო­ცი­უ­რი, რომ სრუ­ლი­ად უცხო ადა­მი­ა­ნის პრობ­ლე­მა შე­იძ­ლე­ბა, გულ­თან ისე მი­ვი­ტა­ნო, რომ მთე­ლი ღამე მას­ზე ნერ­ვი­უ­ლო­ბა­ში გა­ვა­ტა­რო. დამთმო­ბი ხა­სი­ა­თი მაქვს და ძა­ლი­ან ბევ­რი რა­მის მოთ­მე­ნა შე­მიძ­ლია, მაგ­რამ სა­ში­ნე­ლი გაბ­რა­ზე­ბა ვიცი.

- წყე­ნას გულ­ში ინა­ხავ თუ მა­ლე­ვე ივი­წყებ?

- სა­ერ­თოდ, წყე­ნას იო­ლად ვი­ვი­წყებ. მქო­ნია ისე­თი შემ­თხვე­ვა, როცა ვი­ღა­ცა­ზე ძა­ლი­ან გავ­ბრა­ზე­ბულ­ვარ, მაგ­რამ გარ­კვე­უ­ლი დრო­ის გას­ვლის შემ­დეგ ისიც ვერ გა­მიხ­სე­ნე­ბია, გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი რა­ტომ ვი­ყა­ვი. გულ­ში შუღ­ლი­სა და ბო­რო­ტე­ბის ჩა­დე­ბა არ შე­მიძ­ლია. ჩემს უარ­ყო­ფით თვი­სე­ბად შე­იძ­ლე­ბა, ის ჩავ­თვა­ლო, რომ ადა­მი­ა­ნებს ად­ვი­ლად ვენ­დო­ბი და რა­ტომ­ღაც, ყვე­ლა კარ­გის მსურ­ვე­ლი მგო­ნია... თუმ­ცა, ძა­ლი­ან მალე და მარ­ტი­ვად მეც­ვლე­ბა შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი ადა­მი­ა­ნებ­ზე, მი­ჭირს სე­რი­ო­ზუ­ლი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბე­ბის მი­ღე­ბა, რაც კარ­გი თვი­სე­ბა ნამ­დვი­ლად არ არის. ვარ მხი­ა­რუ­ლი და ოპ­ტი­მის­ტი. ყო­ველ­თვის და ნე­ბის­მი­ე­რი სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან ვცდი­ლობ, გა­მო­სა­ვა­ლი ვი­პო­ვო და ხში­რად, შე­დე­გიც არ აყოვ­ნებს. მი­მაჩ­ნია, რომ კარ­გი აუ­რის მა­ტა­რე­ბე­ლი ვარ, რა­საც ირ­გვლივ მყო­ფი ადა­მი­ა­ნე­ბიც ხში­რად აღ­ნიშ­ნა­ვენ.

- ახ­ლობ­ლე­ბის­გან რო­მე­ლი თვი­სე­ბის გამო იღებ შე­ნიშ­ვნას?

- გი­თხა­რით უკვე, რომ ძა­ლი­ან მიმ­ნდო­ბი ვარ და შე­მიძ­ლია, უცხო ადა­მი­ა­ნის გა­ფუ­ჭე­ბუ­ლი საქ­მე და­ვიბ­რა­ლო, ამის გამო ცუდ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში აღ­მოვ­ჩნდე, რაც ბევ­რჯერ მომ­ხდა­რა. ჰოდა, მე­გობ­რე­ბი ამის გამო მსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ. მე­უბ­ნე­ბი­ან, - ნუ ხარ ყვე­ლას ხე­ლის დამ­ფა­რე­ბე­ლიო (იცი­ნის). ასე­თი ვარ და რა ვქნა?! არ ვიცი, რო­დის შე­ვიც­ვლე­ბი.

- პრინ­ცი­პუ­ლი ხარ? ვის ან რის გამო შე­იძ­ლე­ბა სა­კუ­თარ პრინ­ცი­პებს უღა­ლა­ტო?

- სა­ერ­თოდ, პრინ­ცი­პუ­ლი ვარ. ყო­ველ­თვის ზუს­ტად ვიცი, რა მინ­და და რა - არა. თუმ­ცა, ამ პრინ­ცი­პებს შე­იძ­ლე­ბა, ოჯა­ხის ან თუნ­დაც, ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნის გამო ვუ­ღა­ლა­ტო. ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, ჩემ გამო ახ­ლობ­ლებს დის­კომ­ფორ­ტი არ შე­ექ­მნათ.

- ამა­ყი ხარ?

- კი, ძა­ლი­ან ამა­ყი ვარ. თუმ­ცა, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყო­ფი­ლა ისე­თი სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბი, როცა სი­ა­მა­ყე გვერ­დზე გა­და­მიდ­ვია.

- სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბის მოგ­ვა­რე­ბა თუ გე­ხერ­ხე­ბა? მა­გა­ლი­თად, სა­დი­ლის მომ­ზა­დე­ბა, სა­დღე­სას­წა­უ­ლო სუფ­რის გაშ­ლა, სახ­ლის და­ლა­გე­ბა გა­მოგ­დის?

- იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ სახ­ლში თით­ქმის არა­სო­დეს ვარ, სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბის კე­თე­ბას ვერ ვა­ხერ­ხებ. შინ მხო­ლოდ გვი­ან ღა­მით, და­სა­ძი­ნებ­ლად მივ­დი­ვარ. ამი­ტომ ვერ და­ვიკ­ვეხ­ნი, რომ სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბით დატ­ვირ­თუ­ლი ვარ. თუმ­ცა, როცა დრო მაქვს და რა­ღა­ცას ვა­კე­თებ, ყვე­ლა აღ­ნიშ­ნავს: გემ­რი­ელ კერ­ძებს ამ­ზა­დე­ბო (იცი­ნის). ბოლო დროს ერ­თა­დერ­თხელ მო­მიხ­და შინ ადრე დაბ­რუ­ნე­ბა და გა­დავ­წყვი­ტე, მჭა­დე­ბი და­მე­ცხო. სხვა­თა შო­რის, ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლი გა­მო­მი­ვი­და. თან, ყვე­ლა ერთი ზო­მი­სა და ფე­რის იყო ანუ ვი­ზუ­ა­ლუ­რა­დაც ლა­მა­ზი გახ­ლდათ. დე­და­ჩე­მის მე­გობ­რე­ბი ჩემ მიერ გა­მომ­ცხვარ მჭა­დებს დღემ­დე ვერ ივი­წყე­ბენ. მოკ­ლედ, რაც გუ­ლით მინ­და, იმას აუ­ცი­ლებ­ლად გა­ვა­კე­თებ. ერთი მი­ნუ­სი მაქვს: ძა­ლი­ან ცხა­რე კერ­ძებს ვამ­ზა­დებ და სა­დი­ლებს მხო­ლოდ ამის გამო მი­წუ­ნე­ბენ... რაც შე­ე­ხე­ბა სახ­ლი­სა და სა­კუ­თა­რი ნივ­თე­ბის და­ლა­გე­ბას, ეს საქ­მე კარ­გად გა­მომ­დის. გარ­დე­რობს ისე ვა­ლა­გებ, რომ სულ ზე­პი­რად ვიცი, რო­მე­ლი მა­ი­სუ­რის ქვეშ რო­მე­ლი დევს. მე­გობ­რე­ბი მე­ხუმ­რე­ბი­ან, - და­კე­ცილ ტან­საც­მელს თა­რა­ზო­თი ას­წო­რე­ბო (იცი­ნის). სხვა­თა შო­რის, სახ­ლში ყოფ­ნა და ფუს­ფუ­სი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ერთ რა­მე­ში დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, როცა ოჯა­ხის შექ­მნას გა­დავ­წყვეტ, რაც ჯერ­ჯე­რო­ბით ნა­ად­რე­ვი მგო­ნია, აუ­ცი­ლებ­ლად, სრულ­ფა­სო­ვა­ნი მე­უღ­ლე ვიქ­ნე­ბი.

- მა­მა­კა­ცის პე­რან­გის და­უ­თო­ე­ბა თუ შე­გიძ­ლია?

- ვი­ნა­ი­დან ჩემს ოჯახ­ში მა­მა­კა­ცე­ბი არ ცხოვ­რო­ბენ, პე­რან­გე­ბის და­უ­თო­ე­ბის გა­მოც­დი­ლე­ბა არ მაქვს და შე­სა­ბა­მი­სად, ვერ გე­ტყვი, რომ ზოლს ზოლ­ზე ვა­ჯენ. თუმ­ცა, ერთხელ მეს­ტი­ა­ში ყოფ­ნი­სას, კონ­ცერ­ტის წინ მე­გო­ბარ­მა მთხო­ვა, - პე­რან­გი და­მი­უ­თო­ეო. კი ვუ­თხა­რი, არა­სო­დეს და­მი­უ­თო­ე­ბია-მეთ­ქი, მაგ­რამ მა­ინც მან­დო. კარ­გად გა­მო­მი­ვი­და და შე­მა­ქო, - შენ თუ პირ­ველ ცდა­ზე ასე აუ­თო­ებ, კი ყო­ფილ­ხარ გა­სა­თხო­ვა­რიო (იცი­ნის).

- რო­გო­რი მა­მა­კა­ცე­ბი მოგ­წონს?

- ის პირ­ველ რიგ­ში, მარ­თლა მა­მა­კა­ცი უნდა იყოს, ამ სი­ტყვის სრუ­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ბით! უნდა ჰქონ­დეს იმის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, რომ მეც და სა­კუ­თა­რი თა­ვიც გა­ა­ბედ­ნი­ე­როს. აუ­ცი­ლებ­ლად, გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი, სა­ინ­ტე­რე­სოდ მო­სა­უბ­რე ადა­მი­ა­ნი უნდა იყოს და მას­ში ყო­ველ­დღე რა­ღაც ახალს უნდა ვხე­დავ­დე. პირ­ველ რიგ­ში, ქა­ლის ფასი და მას­თან მოქ­ცე­ვა უნდა იცო­დეს, აუ­ცი­ლებ­ლად ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი უნდა იყოს.

- არ­სე­ბობს მან­დი­ლოს­ნე­ბის გარ­კვე­უ­ლი კა­ტე­გო­რია, რომ­ლე­ბიც ზღაპ­რუ­ლი ცხოვ­რე­ბის გამო სიყ­ვა­რულს თმო­ბენ...

- (მა­წყვე­ტი­ნებს) ასე­თი საქ­ცი­ე­ლი ამაზ­რზე­ნია. თუ ადა­მი­ანს ვილა კი არა, 2-ოთა­ხი­ა­ნი ბინა აქვს, ე.ი. აუ­ცი­ლებ­ლად ცუდი ბი­ჭია? სა­სა­ცი­ლოდ არ მყოფ­ნის ზო­გი­ერ­თი გო­გო­ნას ასე­თი მდა­ბი­უ­რი საქ­ცი­ე­ლი. ჩემ­თვის მთა­ვა­რია, მო­მა­ვალ მე­უღ­ლეს მხო­ლოდ იმ­დე­ნი ჰქონ­დეს, რამ­დე­ნიც მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლი ოც­ნე­ბე­ბის ასას­რუ­ლებ­ლად გვე­ყო­ფა. ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი კი ის არის, რომ ცხოვ­რე­ბის­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი პი­რო­ბე­ბი ჰქონ­დეს, და­ნარ­ჩე­ნი ღვთის წყა­ლო­ბი­თა და სა­კუ­თა­რი შრო­მით მო­მა­ვალ­ში გექ­ნე­ბა. სიყ­ვა­რულს არ დავ­თმობ და არ გავცვლი მა­ტე­რი­ა­ლურ კე­თილ­დღე­ო­ბა­ზე. ბო­ლოს და ბო­ლოს, ასე­თი სიყ­ვა­რუ­ლი მალე დას­რულ­დე­ბა: მი­ლი­ო­ნე­ბიც მოგ­ბეზ­რდე­ბა, ზღაპ­რუ­ლი ცხოვ­რე­ბაც და და­ი­წყებ იმა­ზე ფიქ­რს, რომ ეს წა­მი­ე­რი ნე­ტა­რე­ბა არ ღირ­და სა­მუ­და­მო ნე­ტა­რე­ბა­ზე გა­საც­ვლე­ლად. მე ვარ ის ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც სიყ­ვა­რუ­ლის გამო მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა შავ პურს შე­ჭამს. რა თქმა უნდა, ორ­მხრივ სიყ­ვა­რულს ვგუ­ლის­ხმობ.

- ერთი ნახ­ვით შეყ­ვა­რე­ბის თუ გჯე­რა და ოდეს­მე მსგავს სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში თუ აღ­მო­ჩე­ნილ­ხარ?

- დიახ, მჯე­რა. ერთი ნახ­ვით სიყ­ვა­რუ­ლი ნამ­დვი­ლად არ­სე­ბობს. მი­მაჩ­ნია, რომ დრო სა­ერ­თოდ არ არის სა­ჭი­რო, რომ ადა­მი­ა­ნი შე­იყ­ვა­რო. პირ­ვე­ლი და­ნახ­ვის­თა­ნა­ვე გრძნობ, პი­როვ­ნე­ბის შეყ­ვა­რე­ბას შეძ­ლებ თუ ვერა.

- მო­მა­ბეზ­რე­ბე­ლი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი თუ გყო­ლია?

- ვფიქ­რობ, ასე­თი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი ყვე­ლა ქალს ჰყავს. ამ თვალ­საზ­რი­სით, არც მე ვარ გა­მო­ნაკ­ლი­სი. ალ­ბათ მოვა დრო, როცა ისი­ნი სა­კუ­თა­რი ნე­ბით "გაქ­რე­ბი­ან" (იცი­ნის). მათ გამო მთე­ლი ომე­ბი გა­და­მი­ტა­ნია, "ბრძო­ლოს ველ­ზე" პირ­ველ ხაზ­ზეც ვყო­ფილ­ვარ და ბევ­რიც მი­ნერ­ვი­უ­ლია... ახლა ვცდი­ლობ, ასე ახ­ლოს არა­ვინ მო­ვუშ­ვა.

- რო­გორ ქორ­წილ­ზე ოც­ნე­ბობ?

- მეც იმ ქალ­ბა­ტო­ნე­ბის კა­ტე­გო­რი­ას მი­ვე­კუთ­ვნე­ბი, რომ­ლე­ბიც დიდ და გრან­დი­ო­ზულ ქორ­წილ­ზე ოც­ნე­ბო­ბენ. ძა­ლი­ან მინ­და, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე ბედ­ნი­ე­რი დღე ყვე­ლა ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა და კე­თი­ლის­მსურ­ველ­მა გა­ი­ზი­ა­როს. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, უკვე ვიცი, რომ გრან­დი­ო­ზუ­ლი ქორ­წი­ლი მექ­ნე­ბა. სურ­ვი­ლი მაქვს, რომ ჩემ­მა კო­ლე­გებ­მა ქორ­წილ­ში მინი-კონ­ცერ­ტი მო­მი­წყონ.

- საყ­ვა­რელ ადა­მი­ან­თან ერ­თად თაფ­ლო­ბის თვეს სად გა­ა­ტა­რებ­დი?

- მო­მა­ვალ მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად, ვფიქ­რობ, სულ თაფ­ლო­ბის თვე მექ­ნე­ბა... ად­გილს მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს, მთა­ვა­რია, ერ­თად ყოფ­ნის დროს სიმ­ყუდ­რო­ვე არა­ვინ დაგ­ვირ­ღვი­ოს. ეს ალ­ბათ სად­მე ქვი­ში­ან სა­ნა­პი­რო­ზე იქ­ნე­ბა (იცი­ნის).

- ოჯა­ხის წევ­რე­ბი მზი­თევს თუ გიგ­რო­ვე­ბენ?

- ჩემს ოჯახ­ში ეს ტრა­დი­ცია დღემ­დე აქ­ტუ­ა­ლუ­რია. ბე­ბი­ა­ჩე­მი თით­ქმის ყო­ველ­დღე რა­ღაც ნივ­თებ­ზე მე­უბ­ნე­ბა, ეს შენი მზით­ვი­აო. სა­ერ­თოდ, სა­ო­ჯა­ხო ნივ­თე­ბის შე­ძე­ნა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, ამ ყვე­ლა­ფერს კი ბე­ბია სა­გულ­და­გუ­ლოდ ინა­ხავს. ჩემს გა­თხო­ვე­ბას ელო­დე­ბა და მერე ალ­ბათ ახალ ოჯახ­ში მო­მი­ტანს.

- მო­მა­ვალ­მა მე­უღ­ლემ მის მშობ­ლებ­თან ერ­თად ცხოვ­რე­ბა რომ შე­მოგ­თა­ვა­ზოს, რო­გორ მო­იქ­ცე­ვი?

- მის ამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად მი­ვი­ღებ. სხვა­თა შო­რის, არ მიყ­ვარს მარ­ტო­ო­ბა და მე­უღ­ლის მშობ­ლებ­თან ერ­თად ცხოვ­რე­ბას მი­ვე­სალ­მე­ბი. თუ ჩემი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე მეყ­ვა­რე­ბა, მის მშობ­ლებ­საც პა­ტივს ვცემ და და­ვა­ფა­სებ.

- დე­დამ­თილს "დე­დას" და­უ­ძა­ხებ?

- ამ კი­თხვა­ზე პა­სუ­ხის გა­ცე­მა მი­ჭირს, რად­გან კონ­კრე­ტულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში რო­გორ მო­ვიქ­ცე­ვი, ამას წი­ნას­წარ ვერ განვჭვრეტ. თუ ის ადა­მი­ა­ნი ისე იზ­რუ­ნებს ჩემ­ზე, რო­გორც სა­კუ­თა­რი დედა ზრუ­ნავს, დიდი შან­სია, რომ დე­დამ­თილს "დედა" და­ვუ­ძა­ხო.

- ნიშ­ნო­ბის ბე­ჭე­დი მოგ­წონს?

- სა­ერ­თოდ, სამ­კა­უ­ლე­ბი არ მიყ­ვარს, ამი­ტომ ასეთ რა­ღა­ცებ­ში ნაკ­ლე­ბად ვერ­კვე­ვი. თუმ­ცა ნიშ­ნო­ბის ბე­ჭედს აუ­ცი­ლებ­ლად გა­ვი­კე­თებ და ყო­ველ­დღი­უ­რა­დაც ვა­ტა­რებ. ოღონდ, თა­ნა­მედ­რო­ვე სტი­ლის ბე­ჭედს მი­ვა­ნი­ჭებ უპი­რა­ტე­სო­ბას.

- ასე­თი არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე რომ და­გა­ყე­ნონ - ოჯა­ხი ან კა­რი­ე­რა, რო­მელს აირ­ჩევ?

- ასე­თი არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე თუ დავ­დე­ქი, ძა­ლი­ან და­ვით­რგუ­ნე­ბი. მაგ­რამ თუ არ­ჩე­ვა­ნის გა­კე­თე­ბა მა­ინც მო­მი­წევს, აუ­ცი­ლებ­ლად ოჯახს ავირ­ჩევ. თუმ­ცა, ჩემ­მა მო­მა­ვალ­მა მე­უღ­ლემ უნდა გა­ით­ვა­ლის­წი­ნოს, რომ სიმ­ღე­რაა ჩემი ცხოვ­რე­ბა და თუ ამას ამიკ­რძა­ლა­ვენ, მა­შინ გა­მიძ­ნელ­დე­ბა, თავი ლა­ღად და ბედ­ნი­ე­რად ვიგ­რძნო.

სოფო ჭო­ნიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)