"ძა­ლი­ან კარ­გი ბავ­შვო­ბა მქონ­და და მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ 90-იანი წლებ­ში უშუ­ქო­ბა და უყ­ვე­ლაფ­რო­ბა იყო, ის პე­რი­ო­დი მა­ინც ძა­ლი­ან ტკბი­ლად მახ­სენ­დე­ბა", - მი­თხრა ნინი დე­და­ლა­მა­ზიშ­ვილ­მა, რომ­ლის სი­ტყვებ­ში მარ­თლაც იგ­რძნო­ბო­და ერ­თგვა­რი ნოს­ტალ­გია. ვფიქ­რობ, ნი­ნის და გი­გის არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი და-ძმო­ბა ჰქონ­დათ და ალ­ბათ სწო­რედ ძმის გავ­ლე­ნა იყო, რომ გო­გო­ნა ბი­ჭუ­რი თა­მა­შე­ბით უფრო იყო გა­ტა­ცე­ბუ­ლი, ვიდ­რე თო­ჯი­ნე­ბით...

- ჩემს ეზო­ში ბევ­რი ბავ­შვი ცხოვ­რობ­და. ჰოდა, ვიკ­რი­ბე­ბო­დით, სხვა­დას­ხვა თა­მა­შით ვერ­თო­ბო­დით. სხვა­თა შო­რის, ბი­ჭუ­რი გა­სარ­თო­ბე­ბი უფრო მე­ტად მი­ზი­დავ­და - ფეხ­ბურ­თი და კა­ლათ­ბურ­თი ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და. მე და ჩემი მე­გობ­რე­ბი ხში­რად აღ­ვნიშ­ნავთ, რომ ის დრო გვე­ნატ­რე­ბა. ამ პროგ­რეს­მა - ინ­ტერ­ნეტს ვგუ­ლის­ხმობ, ადა­მი­ა­ნუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი ძა­ლი­ან "გა­ა­ფუ­ჭა"... ცუ­დად მხო­ლოდ ის მო­მენ­ტი მახ­სენ­დე­ბა, როცა ჯერ კი­დევ მძი­ნა­რეს, სა­წო­ლი­დან ად­გო­მას მა­ი­ძუ­ლებ­დნენ. მოკ­ლედ, სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში ამის გამო ვი­ტან­ჯე­ბო­დი. ისე კი, სკო­ლაც ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და და "შა­ტა­ლო­ზე"სი­ა­რუ­ლიც (იღი­მის).

- ამ­ბობ, - ბი­ჭუ­რი თა­მა­შე­ბი უფრო მე­ტად მიყ­ვარ­დაო. ამან შენს ხა­სი­ათ­ზე რა­ი­მე ზე­მოქ­მე­დე­ბა ხომ არ მო­ახ­დი­ნა?

- რა თქმა უნდა, ამ ყვე­ლა­ფერ­მა ჩემს ხა­სი­ათ­ზეც მო­ახ­დი­ნა გავ­ლე­ნა და 20 წლამ­დე არ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და ის, რაც ჩემს თა­ნა­ტოლ გო­გო­ნებს ძა­ლი­ან მოს­წონ­დათ. ვგუ­ლის­ხმობ გაპ­რან­ჭვას, ლა­მაზ კა­ბებს, კოს­მე­ტი­კას... სა­მა­გი­ე­როდ, ახლა პი­რი­ქით ვარ - ვგიჟ­დე­ბი ლა­მაზ კა­ბებ­ზე, თა­ვის მოვ­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბებ­ზე, ექ­სპე­რი­მენ­ტებ­ზე...

- რას­თან ასო­ცირ­დე­ბა შენ­თვის სი­ტყვე­ბი - გარ­და­ტე­ხის ასა­კი? ამ დროს შენ რო­გო­რი იყა­ვი? გა­რეგ­ნო­ბა, ხა­სი­ა­თი ხომ არ შე­გეც­ვა­ლა?

- გარ­და­ტე­ხის ასა­კი სა­ბედ­ნი­ე­როდ, მარ­ტი­ვად გა­და­ვი­ტა­ნე. ზო­გა­დად, ყვე­ლა­ფერს პო­ზი­ტი­უ­რად ვუ­ყუ­რებ და ალ­ბათ ამი­ტო­მაც, არც ეს პე­რი­ო­დი მახ­სენ­დე­ბა ცუ­დად. გა­რეგ­ნო­ბას რაც შე­ე­ხე­ბა, ნამ­დვი­ლად სხვა­ნა­ი­რი ვი­ყა­ვი, დღეს რა­დი­კა­ლუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლად გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბი. როცა ფო­ტო­ალ­ბომს ვათ­ვა­ლი­ე­რებ, გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში გა­და­ღე­ბუ­ლი ფო­ტო­ე­ბი ძა­ლი­ან არ მომ­წონს.

- მშობ­ლე­ბი მკაც­რად გზრდიდ­ნენ? ხში­რად გა­კონ­ტრო­ლებ­დნენ?

- ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან ჯი­უ­ტი ვი­ყა­ვი. მიყ­ვარ­და და დღემ­დე მიყ­ვარს თა­ვი­სუფ­ლე­ბა. არ მომ­წონს, როცა ჩემს საქ­მე­ში ვინ­მე უხე­შად ერე­ვა. გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა ყო­ველ­თვის და­მო­უ­კი­დებ­ლად უნდა მი­ვი­ღო! მახ­სოვს, მშობ­ლე­ბი რომ მა­კონ­ტრო­ლებ­დნენ, ეს არ მომ­წონ­და და დღემ­დე ასე ვარ.

- მა­ინც, რაში გზღუ­დავ­დნენ ხოლ­მე?

- შინ დრო­ზე უნდა მივ­სუ­ლი­ყა­ვი, არ უნდა და­მეგ­ვი­ა­ნა, გა­უფრ­თხი­ლებ­ლად არ­სად უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვი და ა.შ. მაგ­რამ სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, მათი ნდო­ბა და­ვიმ­სა­ხუ­რე. დარ­წმუნ­დნენ, რომ ცუ­დის გამ­კე­თე­ბე­ლი არ ვი­ყა­ვი. რაც თავი მახ­სოვს, ვსწავ­ლობ, ვმუ­შა­ობ...

- და­ახ­ლო­ე­ბით რამ­დე­ნი წლის იყა­ვი, როცა სამ­სა­ხუ­რი და­ი­წყე?

- 17 წლის გახ­ლდით, რო­დე­საც მუ­შა­ო­ბა და­ვი­წყე და ამა­ში ყვე­ლა­ზე დიდი წვლი­ლი პი­არ­მე­ნე­ჯერ თათა საყ­ვა­რე­ლი­ძეს მი­უ­ძღვის, რის­თვი­საც მას თქვე­ნი მეშ­ვე­ო­ბით, კი­დევ ერთხელ ვუხ­დი მად­ლო­ბას. ის მენ­დო და სამ­სა­ხურ­ში ამიყ­ვა­ნა.

- ვერ და­ა­კონ­კრე­ტებ, სად მუ­შა­ობ­დი?

- ივა­ნე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის სამ­სა­ხუ­რის უფ­რო­სის მო­ად­გი­ლე ვი­ყა­ვი.

- ასე­თი თა­ნამ­დე­ბო­ბა ამ ასა­კის ადა­მი­ანს რო­გორ გან­დეს? იმ პე­რი­ოდ­ში იმე­დია, უკვე სტუ­დენ­ტი იყა­ვი და არა - სკო­ლის მოს­წავ­ლე...

- (იღი­მის) კი, სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი. ჰოდა, თა­თას არა მარ­ტო ნდო­ბის გა­მო­ცხა­დე­ბის­თვის ვუხ­დი მად­ლო­ბას, არა­მედ იმის­თვი­საც, რომ ყვე­ლა­ფერს მას­წავ­ლი­და და დღემ­დე მე­ო­რე დე­და­სა­ვით არის ჩემ­თვის.

- თუ გახ­სოვს, პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სი რაში და­ხარ­ჯე? რა­ი­მე სა­მახ­სოვ­რო ნივ­თი ხომ არ შე­გი­ძე­ნია?

- ჩემი პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სი 600 ლარი გახ­ლდათ, მაგ­რამ ნამ­დვი­ლად არ მახ­სოვს, ეს თან­ხა რაში დავ­ხარ­ჯე.

- შენი აზ­რით, იმის­თვის, რომ მო­ზარ­დმა თავი და­მო­უ­კი­დე­ბელ პი­როვ­ნე­ბად იგ­რძნოს, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია?

- აუ­ცი­ლებ­ლად! მი­მაჩ­ნია, რომ უკვე შემ­დგარ, ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბულ პი­როვ­ნე­ბას უნდა ჰქონ­დეს პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის გრძნო­ბა და ის მშობ­ლე­ბის ფი­ნან­სე­ბის იმე­დად არ უნდა იყოს. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ამ მხრივ, ძა­ლი­ან ცუდი ტენ­დენ­ცი­აა - შვი­ლე­ბი ძი­რი­თა­დად, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად მშობ­ლებ­ზე არი­ან და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. მგო­ნია, რომ ცხოვ­რე­ბა ბევ­რად მშვე­ნი­ე­რია მა­შინ, რო­დე­საც მხო­ლოდ სა­კუ­თარ თავ­ზე ხარ და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. პი­რა­დად მე, თვით­გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე, სწავ­ლა­ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ. მას მერე, რაც დედა გავ­ხდი, ორ­მაგ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას ვგრძნობ და მინ­და, ჩემს შვილს არა­ფე­რი მო­აკ­ლდეს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ზუს­ტად ვიცი, ჩემი ოჯა­ხი ელე­ნეს ისე­დაც არა­ფერს გა­უ­ჭირ­ვებს, მა­ინც მგო­ნია, რომ მშო­ბელ­მა თა­ვად უნდა იზ­რუ­ნოს სა­კუ­თარ შვილ­ზე.

- ელე­ნე უკვე "დიდი"გო­გოა. მის გაზ­რდა­ში ვინ გეხ­მა­რე­ბა?

- იცი, სა­ოც­რად კარ­გი ზნის ბავ­შვია. ისე გახ­და 8 თვის, რომ სა­ერ­თოდ არ გა­ვუწ­ვა­ლე­ბი­ვარ და ღა­მი­თაც არ მაღ­ვი­ძებს. მოკ­ლედ, ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლია (იღი­მის). ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბა მას­თან ერ­თად ყოფ­ნაა. ძიძა არ ავიყ­ვა­ნე იმი­ტომ, რომ უც­ნობ ადა­მი­ანს შვილს ვერ ვან­დობ, მით უმე­ტეს, რომ ამის სა­ჭი­რო­ე­ბაც არ არ­სე­ბობს: ბევ­რი დამ­ხმა­რე მყავს - დე­და­ჩე­მი, მა­მა­ჩე­მი, ჩემი ბი­ძაშ­ვი­ლე­ბი. მოკ­ლედ, ელე­ნე რომ და­ი­ტო­ვონ და მო­უ­ა­რონ, ოჯა­ხის წევ­რე­ბი და ნა­თე­სა­ვე­ბი რიგ­ში დგა­ნან.

- შენი მშობ­ლე­ბი პრო­ფე­სი­ით ვინ არი­ან? თა­ვის დრო­ზე, შენს პრო­ფე­სი­ულ არ­ჩე­ვან­ში ხომ არ ჩა­რე­უ­ლან ან ეს ხომ არ უც­დი­ათ?

- დედა დი­რი­ჟო­რია, მამა კი არ­ქი­ტექ­ტო­რი გახ­ლავთ. ისი­ნი არას­დროს ჩა­რე­უ­ლან ჩემს საქ­მე­ში, რად­გან პა­ტივს სცე­მენ ნე­ბის­მი­ერ ჩემს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას.

- ამ­ბობ, - 20 წლამ­დე არ ვიპ­რან­ჭე­ბო­დიო. და მა­ინც, მო­ზარ­დი თა­ნა­ტო­ლე­ბის­გან რით გა­მო­ირ­ჩე­ო­დი? რა იყო იმ პე­რი­ოდ­ში მო­და­ში და გქონ­და თუ არა იმის ფუ­ფუ­ნე­ბა, რომ სა­სურ­ვე­ლი ნივ­თი შე­გე­ძი­ნა?

- ჩემი საყ­ვა­რე­ლი სა­მო­სი ჯინ­სი და კე­დე­ბი იყო. არ ვიცი, სხვე­ბის­გან რა­ი­მე­თი გა­მო­ვირ­ჩე­ო­დი თუ არა - ამა­ზე სხვებ­მა უნდა ისა­უბ­რონ. გა­რეგ­ნო­ბა­სა და იმიჯ­ზე ზრუნ­ვა მარ­თლაც, ძა­ლი­ან გვი­ან და­ვი­წყე, მაგ­რამ არა უშავს, ახლა ამ ყვე­ლაფ­რით ისე ვარ გა­ტა­ცე­ბუ­ლი, რომ და­კარ­გულ დროს მგო­ნი, ავი­ნა­ზღა­უ­რებ (იღი­მის).

- თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის პე­რი­ოდ­ში ვარ­ცხნი­ლო­ბაც ბი­ჭე­ბის მსგავ­სად, მოკ­ლე გქონ­და?

- არა, გრძე­ლი თმა მქონ­და.

- მოკ­ლედ რო­დის შე­ი­ჭე­რი თმა პირ­ვე­ლად? ეს შენ­გან ერ­თგვა­რი ექ­სპე­რი­მენ­ტი იყო?

- კი, ნამ­დვი­ლად ექ­სპე­რი­მენ­ტი იყო. თმა მოკ­ლედ 1 წლის წინ შე­ვი­ჭე­რი. თა­ვი­დან მო­მე­წო­ნა, მაგ­რამ მერე ვი­ნა­ნე - თმის გაზ­რდის პრო­ცე­სი არ მომ­წონ­და და ამი­ტომ, ხე­ლახ­ლა ვიჭ­რი­დი ხოლ­მე. უკვე მე­ხუ­თე თვეა, რაც თმას ვიზ­რდი. პრო­ცე­სის და­საჩ­ქა­რებ­ლად სხვა­დას­ხვა ნი­ღაბ­საც ვი­ყე­ნებ. შე­დე­გით კმა­ყო­ფი­ლი ვარ. ძა­ლი­ან მინ­და, რაც შე­იძ­ლე­ბა მოკ­ლე დრო­ში, ისევ გრძე­ლი ვარ­ცხნი­ლო­ბა მქონ­დეს.

- სა­უბ­რი­სას რამ­დენ­ჯერ­მე აღ­ნიშ­ნე, რომ ახლა თმას გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად უვლი. იქ­ნებ რა­ი­მე ისე­თი ნიღ­ბის დამ­ზა­დე­ბა იცი, რაც სხვებ­საც და­ეხ­მა­რე­ბა თმის მოვ­ლა­ში?

- თა­ვის მოვ­ლი­სა და თმის ნიღ­ბე­ბის სა­კი­თხში ექ­სპერ­ტი გავ­ხდი (იღი­მის). თმის ძი­რებ­ში კვი­რა­ში ერთხელ შე­ი­ზი­ლეთ აბუ­სა­ლა­თი­ნის ზე­თის, ბირ­კა­ვას ზე­თი­სა და "ა"და "ბ"ვი­ტა­მი­ნე­ბის ნა­რე­ვი. 3 სა­ა­თი გა­ი­ჩე­რეთ და შემ­დეგ ჩა­მო­ი­ბა­ნეთ. კარ­გია, თუ ბალ­ზა­მის ნაც­ვლად, თა­ვის და­ბა­ნი­სას გა­მო­ი­ყე­ნებთ სპე­ცი­ა­ლურ თმის ნი­ღაბს, რო­მე­ლიც აფ­თი­ა­ქებ­ში იყი­დე­ბა, ბო­ლოს კი გა­და­ივ­ლეთ გვი­რი­ლის ნა­ყე­ნი. მერ­წმუ­ნეთ, ამ პრო­ცე­დუ­რის ჩა­ტა­რე­ბის შემ­დეგ სა­ო­ცარ შე­დეგს მი­აღ­წევთ.

- ალ­ბათ თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის პე­რი­ოდ­ში იყო ისე­თი გა­მო­ნაკ­ლი­სი, ვთქვათ, სკო­ლის ბან­კე­ტის დღე, როცა გაპ­რან­ჭვაც მო­გიხ­და. სა­ინ­ტე­რე­სოა, ეს დღე რო­გორ და­გა­მახ­სოვ­რდა, რა გეც­ვა?

- სკო­ლის ბან­კეტ­ზე სამ­წუ­ხა­როდ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ ვი­ყა­ვი. არ მინ­და, ვინ­მეს ვა­წყე­ნი­ნო, მაგ­რამ ძა­ლი­ან არ მომ­წონს და ცოტა არ იყოს, მე­ცი­ნე­ბა ზედ­მე­ტად გაპ­რან­ჭულ სა­ბან­კე­ტო "ვიდ­ზე"; როცა ცდი­ლო­ბენ, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ვარ­ცხნი­ლო­ბა გა­ი­კე­თონ, პომ­პე­ზუ­რი კაბა ჩა­იც­ვან. პი­რა­დად მე, სადა კა­ბე­ბი მომ­წონს. ალ­ბათ სკო­ლის ბან­კეტ­ზე რომ წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, სა­დღე­სას­წა­უ­ლო კა­ბას არ ჩა­ვიც­ვამ­დი და არც ჩემ­თვის უჩ­ვე­უ­ლო ვარ­ცხნი­ლო­ბას გა­ვი­კე­თებ­დი.

- იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა ბან­კე­ტი გქონ­და, რო­მელ ქვე­ყა­ნა­ში იყა­ვი და სა­ერ­თო­დაც, პირ­ვე­ლად სა­ზღვარ­გა­რეთ რა ასაკ­ში და სად წახ­ვე­დი?

- მსოფ­ლიო ბანკს ჰქონ­და პრო­ექ­ტი - "ახალ­გაზ­რდე­ბის ხმე­ბი", რო­მელ­შიც სულ 10 ბავ­შვი ვი­ყა­ვით ჩარ­თუ­ლი და სხვა­დას­ხვა სა­ინ­ტე­რე­სო პრო­ექტს ვა­ხორ­ცი­ე­ლებ­დით. ჰოდა, ამი­ტო­მაც გაგ­ვიშ­ვეს მა­კე­დო­ნი­ა­ში, ტრე­ნინგზე, რა­ზეც ბან­კე­ტის გამო, უარს ნამ­დვი­ლად არ ვი­ტყო­დი... 14 წლის ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც პირ­ვე­ლად სა­ზღვარ­გა­რეთ, სა­რა­ე­ვო­ში, ბოს­ნი­ა­ში წა­ვე­დი და მას მერე ძა­ლი­ან ბევ­რს ვმოგ­ზა­უ­რობ. მოგ­ზა­უ­რო­ბა ის თე­მაა, რა­ზეც ვგიჟ­დე­ბი და ამ სი­ა­მოვ­ნე­ბას არას­დროს ვიკ­ლებ.

- მა­შინ სა­ზღვარ­გა­რეთ მშობ­ლე­ბის­გან და­მო­უ­კი­დებ­ლად პირ­ვე­ლად წახ­ვე­დი?

- კი, მაგ­რამ თუ გა­ინ­ტე­რე­სებთ, ოჯა­ხის წევ­რებ­თან ერ­თად დას­ვე­ნე­ბას არა­ფე­რი მირ­ჩევ­ნია; დე­და­ჩემ­თან ერ­თად "პა­ეს­ტკა"ეს ცალ­კე სი­ა­მოვ­ნე­ბაა.

- პა­ტა­რა­ო­ბი­დან­ვე არა­ერთ პრო­ექ­ტში ყო­ფილ­ხარ ჩარ­თუ­ლი. ეს ვისი დამ­სა­ხუ­რე­ბა იყო?

- იცით, თა­ვად ვი­ყა­ვი აქ­ტი­უ­რი ბავ­შვი. 15 წლის ვი­ყა­ვით მე და ჩემი მე­გო­ბა­რი - განო მე­ლი­თა­უ­რი, მსა­ხი­ობ კოტე თო­ლორ­და­ვას ცოლი (გა­ნოს შვი­ლის ნათ­ლია ვარ), როცა გა­ნომ მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მის გა­და­ღე­ბის სურ­ვი­ლი გა­მოთ­ქვა. სცე­ნა­რი ჰქონ­და, მაგ­რამ საქ­მის გა­სა­კე­თებ­ლად გვაკ­ლდა მთა­ვა­რი - ფული. მახ­სოვს, რო­გორ მო­ვი­პო­ვეთ ამ ფილ­მის­თვის გარ­კვე­უ­ლი თან­ხა - მა­მუ­კა ბრე­გა­ძემ და მა­მუ­კა ხა­ზა­რა­ძემ დაგ­ვა­ფი­ნან­სეს. მა­შინ ასე­თი რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბა არა­რე­ა­ლუ­რი იყო. თა­ვა­დაც გაგ­ვიკ­ვირ­და, პა­ტა­რა ბავ­შვებს რომ გვენ­დნენ. გა­ნომ მათი იმე­დი გა­ა­მარ­თლა - ფილ­მი ისე­თი გა­მო­ვი­და, რომ ანა­პის ფეს­ტი­ვალ­ზე წა­ი­ღეს... მგო­ნია, რომ ადა­მი­ა­ნი რა­ღა­ცას ძა­ლი­ან თუ მო­ინ­დო­მებს, რა ასაკ­შიც უნდა იყოს, მიზ­ნის მიღ­წე­ვას მო­ა­ხერ­ხებს!.. ახლა მე­ცი­ნე­ბა, რომ 15 წლის ასაკ­ში მე და გა­ნომ პრო­დი­უ­სე­რი­სა და რე­ჟი­სო­რის როლი მო­ვირ­გეთ, მაგ­რამ ფაქ­ტია, ყვე­ლა­ფე­რი გა­მოგ­ვი­ვი­და.

- რო­გორც მახ­სოვს, ერთ-ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში აღ­ნიშ­ნე, მე და განო სიმ­ღე­რის ჩა­წე­რას ვა­პი­რებ­თო...

- ჩვენ ჯერ კი­დევ 17 წლის ასაკ­ში ჩავ­წე­რეთ სიმ­ღე­რა. ამ ჩა­ნა­წე­რის მოს­მე­ნი­სას ახლა გვე­ცი­ნე­ბა. მე­ლო­დია სა­კუ­თარ ბავ­შვო­ბას გვახ­სე­ნებს და ძა­ლი­ან გვინ­და, სიმ­ღე­რა ხე­ლახ­ლა ჩავ­წე­როთ, მაგ­რამ მო­უც­ლე­ლო­ბის გამო, ჯერ­ჯე­რო­ბით, ეს ვერ მო­ვა­ხერ­ხეთ. სა­მა­გი­ე­როდ, ცოტა ხნის წინ ნუკა მარ­გვე­ლაშ­ვილ­თან ერ­თად ჩავ­წე­რე სიმ­ღე­რა. მუ­სი­კა მიშა მდი­ნა­რა­ძეს ეკუთ­ვნის, ტექ­სტი - ირი­ნა სა­ნი­კი­ძე­სა და ლელა არა­ბულს. მალე კლიპ­ზეც და­ვი­წყებთ მუ­შა­ო­ბას.

- რო­გო­რი მოს­წავ­ლე იყა­ვი? კლა­სე­ლებ­თან, მას­წავ­ლებ­ლებ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გქონ­და?

- დღემ­დე კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს კლა­სე­ლებ­თან. ვერ ვი­ტყვი, რომ სა­უ­კე­თე­სო მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი. რო­გორც ამ­ბო­ბენ, ჯი­უ­ტი გახ­ლდით.

- რამ­დე­ნად არის და­მო­კი­დე­ბუ­ლი მას­წავ­ლე­ბელ­ზე, მოს­წავ­ლე ამა თუ იმ სა­განს ის­წავ­ლის თუ არა?

- ცხა­დია, ადა­მი­ა­ნის მი­მართ სიმ­პა­თია თუ არ მაქვს, მას­თან ვე­რა­ნა­ირ საქ­მეს ვერ და­ვი­ჭერ. მას­წავ­ლე­ბელ­ზე ბევ­რი რამ არის და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. თი­თო­ე­უ­ლი მათ­გა­ნი უნდა შე­ე­ცა­დოს, რომ მოს­წავ­ლე­ებს სა­გა­ნი შე­აყ­ვა­როს. პი­რა­დად მე, ისე­თი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი ქი­მი­ის მას­წავ­ლე­ბე­ლი მყავ­და, ისე მარ­ტი­ვად ხსნი­და ურ­თუ­ლეს სა­განს, რომ დღემ­დე მიყ­ვარს ქი­მია.

- ბავ­შვო­ბა­ში მხატ­ვრულ ლი­ტე­რა­ტუ­რას თუ კი­თხუ­ლობ­დი? შენ­ზე წა­რუშ­ლე­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა რო­მელ­მა ნა­წარ­მო­ებ­მა და­ტო­ვა?

- რა თქმა უნდა, მხატ­ვრუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რის კი­თხვა მი­ტა­ცებ­და და ამ მხრივ, ბა­ბუ­ამ ყვე­ლა­ზე დიდი როლი ითა­მა­შა. ის მი­კი­თხავ­და რა­ღა­ცებს, სულ სხვა სამ­ყა­რო­ში გა­დავ­ყავ­დი და მეც წიგ­ნის რო­მე­ლი­მე პერ­სო­ნა­ჟი ვხდე­ბო­დი. იცი, ყვე­ლა ნა­წარ­მო­ებ­მა თა­ვი­სე­ბუ­რი კვა­ლი და­ტო­ვა ჩემ­ზე და მათ­გან ვერც ერთს ვერ გა­მოვ­ყოფ.

- ახლა თუ იცლი კი­თხვის­თვის? ბო­ლოს რა წა­ი­კი­თხე?

- ახლა პრო­ფე­სი­ულ ლი­ტე­რა­ტუ­რას უფრო მე­ტად ვკი­თხუ­ლობ, ვიდ­რე მხატ­ვრულს. ვგუ­ლის­ხმობ ლი­ტე­რა­ტუ­რას პი­არ­სა და მარ­კე­ტინგზე.

- გი­გის და შენ რის გამო შე­იძ­ლე­ბო­და გე­ჩხუ­ბათ? რო­გო­რი და-ძმო­ბა გაქვთ ახლა?

- გიგი არის ყვე­ლა­ზე ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნი. ის ჩემ­თვის დიდი იმე­დია. ბავ­შვო­ბა­ში ძი­რი­თა­დად, მა­შინ ვჩხუ­ბობ­დით, თუ სად­მე გვი­ა­ნო­ბამ­დე შე­მოვ­რჩე­ბო­დი (იცი­ნის).

- ვისი ფანი იყა­ვი?

- არა­ვის ფანი არ ვყო­ფილ­ვარ და არც მეს­მის ამ "ინ­სტი­ტუ­ტის". მგო­ნია, რომ ვი­ღა­ცის გა­კერ­პე­ბა სი­სუ­ლე­ლეა!

- რას ნიშ­ნავს შენ­თვის ინ­ტერ­ნე­ტი, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი და სა­ერ­თო­დაც, რას ფიქ­რობ ვირ­ტუ­ა­ლურ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე?

- სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი მომ­წონს და მისი მომ­ხმა­რე­ბე­ლი ვარ, მაგ­რამ მა­ინც მი­მაჩ­ნია, რომ ამ ყვე­ლა­ფერ­მა რე­ა­ლო­ბას მოს­წყვი­ტა ადა­მი­ა­ნე­ბი. ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის არ მეს­მის ანუ ინ­ტერ­ნე­ტით არა­ვინ გა­მიც­ნია, მაგ­რამ ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ ვინც ამას აკე­თებს, ის ცუდი პი­როვ­ნე­ბაა. ვი­საც რა უნდა, ის აკე­თოს, ჩემი საქ­მე არ არის.

- რა­ი­მე ჰობი თუ გაქვს?

- ბევ­რი ჰობი მაქვს, მაგ­რამ ამ­ჯე­რად გა­მოვ­ყოფ წე­რის სიყ­ვა­რულს. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს რა­ღა­ცე­ბის ჩა­წე­რა, მაგ­რამ ამ ჩა­ნა­წე­რებს არა­ვის ვა­კი­თხებ.

- ამის კომ­პლექ­სი გაქვს თუ უბ­რა­ლოდ, ეს ერ­თგვა­რი ახი­რე­ბაა?

- არ მიყ­ვარს, როცა პი­რად დღი­ურს ვინ­მე ათ­ვა­ლი­ე­რებს. არ ვწერ იმის­თვის, რომ ეს ნა­წე­რი ვინ­მემ შე­ა­ფა­სოს. უბ­რა­ლოდ, ერთ კონ­კრე­ტულ მო­მენ­ტში მინ­დე­ბა და ვწერ იმას, რისი სურ­ვი­ლიც მაქვს, რა­ღაც პე­რი­ო­დის შემ­დეგ კი ამ ჩა­ნა­წე­რე­ბის კი­თხვა მსი­ა­მოვ­ნებს... ჩემ­თვის ჰო­ბია სიმ­ღე­რაც.

- იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა მო­ზარ­დი იყა­ვი, რა მი­იჩ­ნე­ო­და "მა­გარ ბი­ჭო­ბად"ან "მა­გა­რი გოგო"რა შემ­თხვე­ვა­ში იყა­ვი? შენ­თვის "დე­დი­კოს ბი­ჭე­ბი"ვინ არი­ან?

- "დე­დი­კოს ბიჭი"ის არის, ვი­საც თავი "მა­გა­რი ტიპი"ჰგო­ნია, ვინც სუფ­რას­თან მჯდო­მი, სხვა­დას­ხვა­ნა­ირ ვა­რი­ა­ცი­ა­ში "აბ­რა­ხუ­ნებს"სა­დღეგ­რძე­ლო­ებს, "კა­ცობს", მაგ­რამ სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, მა­ინც დე­დის ჭკუ­ა­ზე და­დის... ზო­გა­დად, "მა­გარ ბი­ჭად"ჩემ­თვის მა­ში­ნაც და დღე­საც ით­ვლე­ბა ის პი­როვ­ნე­ბა, ვინც და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლია, ლა­ღია და კარ­გი იუ­მო­რი აქვს.

- შენი აზ­რით, მო­ზარდ გო­გო­ნებს "ძვე­ლი ბი­ჭე­ბი"უფრო მე­ტად მოს­წონთ თუ წიგ­ნის ჭი­ე­ბი ან ხე­ლოვ­ნე­ბის მოყ­ვა­რე­უ­ლი ტი­პე­ბი? შენს შემ­თხვე­ვა­ში რო­გორ იყო საქ­მე?

- სა­ერ­თოდ, იშ­ვი­ა­თად ხდე­ბო­და, რომ ვინ­მე მომ­წო­ნე­ბო­და... ვერ გე­ტყვი, მა­შინ რო­გო­რი ტი­პე­ბი მომ­წონ­დნენ, მაგ­რამ ერთი რამ ზუს­ტად ვიცი: XXI სა­უ­კუ­ნე­ში "ძველ­ბი­ჭო­ბა­ზე"და უსაქ­მუ­რო­ბა­ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვერ მო­მე­წო­ნე­ბა!

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, რას და­არ­ქმევ­დი შენი თა­ო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლებს?

- ჩვენ სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის თა­ო­ბა ვართ!

- შენი აზ­რით, დღე­ვან­დე­ლი მო­ზარ­დე­ბი შენი თა­ო­ბის თი­ნე­ი­ჯე­რე­ბის­გან რით გან­სხვავ­დე­ბი­ან?

- პირ­ველ რიგ­ში, მინ­და აღ­ვნიშ­ნო, რომ ძა­ლი­ან კარ­გად ვარ გან­წყო­ბი­ლი მო­მა­ვა­ლი თა­ო­ბის მი­მართ. და­ვი­წყოთ იქი­დან, რომ ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი თა­ო­ბა მო­დის; მსი­ა­მოვ­ნებს მათი ყუ­რე­ბა... თა­ო­ბებს შო­რის ყვე­ლა­ზე დიდი გან­სხვა­ვე­ბა ის არის, რომ ჩვენ სხვა ყო­ფა­ში ვცხოვ­რობ­დით და ახლა სულ სხვა შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი აქვთ.

- ინ­ტერ­ნეტს გუ­ლის­ხმობ? ამ­ბო­ბენ, რომ თქვენ უფრო წიგ­ნი­ე­რე­ბი იყა­ვით, ვიდ­რე ესე­ნი არი­ან. ამ მო­საზ­რე­ბას ეთან­ხმე­ბი?

- არა, არ ვე­თან­ხმე­ბი. ჩემი მშობ­ლე­ბის თა­ო­ბაც იმას ამ­ბობს, რომ ჩვენ ვი­ყა­ვით ზე­და­პი­რუ­ლე­ბი. ზო­გა­დად, მგო­ნია, რომ თა­ო­ბებს შო­რის ასე­თი ბრძო­ლა და ერ­თმა­ნე­თის კრი­ტი­კა სი­სუ­ლე­ლეა! პი­რი­ქით - უნდა ვე­ცა­დოთ, რომ ერ­თმა­ნე­თი შე­ვა­ქოთ და ამით ერ­თურთს სტი­მუ­ლი მივ­ცეთ.

- რას ურ­ჩევ იმ მო­ზარ­დებს, რომ­ლე­ბიც პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩევ­ნის წი­ნა­შე დგა­ნან, რომ­ლებ­მაც სა­კუ­თა­რი თა­ვის და­სამ­კვიდ­რებ­ლად ახლა და­ი­წყეს ბრძო­ლა?

- ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი არის ის, რომ დრო­ის და­ფა­სე­ბა და სწო­რად გა­მო­ყე­ნე­ბა ის­წავ­ლონ; არც ერთი წამი არ უნდა და­კარ­გონ უქ­მად. კარ­გად უნდა გა­ერ­კვნენ თა­ვი­ანთ სურ­ვი­ლებ­ში და არას­დროს მი­ი­ღონ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ ასე მათ მშობ­ლებს ან ვინ­მე კე­თი­ლის­მსურ­ველს სურს. პრო­ფე­სია ისე­თი რამ არის, რო­მე­ლიც თუ არ გიყ­ვარს, ვერ გა­მო­ი­ყე­ნებ. ზო­გა­დად, ძა­ლი­ან მა­წუ­ხებს ის ამ­ბა­ვი, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­ბო­რო­ტე­ბუ­ლე­ბი არი­ან, ილან­ძღე­ბი­ან. ჰოდა, ყვე­ლას მინ­და ვუ­თხრა: გა­ი­ღი­მეთ. თუ ხა­ლი­სი­ა­ნე­ბი იქ­ნე­ბით, დიდ­ხანს იცო­ცხლებთ!

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)