ზა­ფხუ­ლის მო­ახ­ლო­ე­ბას­თან ერ­თად, ნე­ბის­მი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი იმა­ზე იწყებს ფიქ­რს, სად გა­ა­ტა­როს შვე­ბუ­ლე­ბა. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, არც მე ვარ გა­მო­ნაკ­ლი­სი. ჩემი აზ­რით, ყვე­ლა სე­ზო­ნის სა­უ­კე­თე­სო კუ­რორტზე - ბა­კუ­რი­ან­ში გამ­გზავ­რე­ბა დავ­გეგ­მე... ინ­ტერ­ნე­ტის დახ­მა­რე­ბით მოვ­ძებ­ნე სა­ო­ჯა­ხო სას­ტუმ­რო (ფასი 40-დან 120 ლა­რამ­დე მერ­ყე­ობს), დავ­ჯავ­შნე და რამ­დე­ნი­მე დღე­ში, მე­გო­ბარ­თან და ბავ­შვებ­თან ერ­თად, გეზი ბა­კუ­რი­ა­ნის­კენ ავი­ღე.

სხვა­თა შო­რის, ამ კუ­რორტზე არა­ერ­თხელ ვყო­ფილ­ვარ და ძა­ლი­ა­ნაც მომ­წონს, მაგ­რამ მისი და­არ­სე­ბის ის­ტო­რი­ით არა­სო­დეს და­ვინ­ტე­რე­სე­ბულ­ვარ. ად­გილ­ზე ჩა­სულ­მა კი, ფო­ი­ე­ში მყო­ფი სხვა დამ­სვე­ნებ­ლე­ბის სა­უბ­რი­დან შე­ვი­ტყვე, რომ თურ­მე ბა­კუ­რი­ა­ნის პირ­ვე­ლი მო­სახ­ლე­ე­ბი უკ­რა­ი­ნე­ლე­ბი ყო­ფი­ლან. XVIII სა­უ­კუ­ნე­ში, სამ­შობ­ლო­დან გა­მოქ­ცე­ულ უკ­რა­ი­ნე­ლებს ამ და­ბა­ში ასახ­ლებ­დნენ.

მოგ­ვი­ა­ნე­ბით იქ ქარ­თვე­ლე­ბიც დამ­კვიდ­რდნენ. გა­ქარ­თვე­ლე­ბუ­ლი, მაგ­რამ უკ­რა­ი­ნუ­ლი გვა­რის მქო­ნე ად­გი­ლობ­რი­ვი კი ბა­კუ­რი­ან­ში დღე­საც მრავ­ლა­დაა.

ზამ­თრის სე­ზო­ნის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, ზა­ფხულ­ში კუ­რორტზე ძი­რი­თა­დად, მცი­რე­წლო­ვა­ნი ბავ­შვე­ბი და მათი მშობ­ლე­ბი ის­ვე­ნე­ბენ. შე­სა­ბა­მი­სად, ნე­ბის­მი­ე­რი სას­ტუმ­რო­სა თუ სახ­ლი­დან მთე­ლი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში მათი ჟრი­ა­მუ­ლი ის­მის... გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ხმა­უ­რი სა­უზ­მის, სა­დი­ლი­სა თუ ვახ­შმის დრო­საა. ზოგი იმის გამო ტი­რის, რომ წვნი­ა­ნი არ უნდა, ზოგს ჩა­ხოხ­ბი­ლი მო­ე­წო­ნა და და­მა­ტე­ბას ითხოვს, ვი­ღა­ცას წყა­ლი მოს­წყურ­და, მაგ­რამ დედა ემუქ­რე­ბა, - თუ ბო­ლომ­დე არ შე­ჭამ, წყალს ვერ ეღირ­სე­ბიო, - და ა.შ. სა­სა­დი­ლო ოთახ­ში შეს­ვლი­დან 15-20 წუთ­ში კი ბავ­შვე­ბი ეზო­ში გარ­ბი­ან, იქ ნა­ნატ­რი სი­ჩუ­მე ისად­გუ­რებს და ამ დროს მშობ­ლებს სა­შუ­ა­ლე­ბა ეძ­ლე­ვათ, მშვი­დად მი­ირ­თვან.

აქვე ისიც უნდა აღ­ვნიშ­ნო, რომ თუ დას­ვე­ნე­ბა გსურს, სუ­ლაც არ არის სა­ჭი­რო, შენი შვი­ლის ძი­ძაც თან წა­იყ­ვა­ნო და მას ორ­მა­გი ხელ­ფა­სი გა­და­უ­ხა­დო: სას­ტუმ­რო­ში და­ბი­ნა­ვე­ბის­თა­ნა­ვე, დი­ა­სახ­ლი­სი თა­ვად შე­მოგ­თა­ვა­ზებს, - ხომ არ გჭირ­დე­ბა ძიძა, რომ­ლის მომ­სა­ხუ­რე­ბის სა­ფა­სუ­რიც 10 დღე­ში 100 ლარს შე­ად­გენ­სო? ძი­ძე­ბი, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ად­გი­ლობ­რი­ვი მცხოვ­რებ­ლე­ბი ან ოჯა­ხის უმუ­შე­ვა­რი ნა­თე­სა­ვე­ბი არი­ან. მე და ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა ძი­ძის მომ­სა­ხუ­რე­ბა­ზე უარი ვთქვით და სა­დი­ლის შემ­დეგ გა­სე­ირ­ნე­ბა გა­დავ­წყვი­ტეთ, დი­ა­სახ­ლის­მა კი მოგ­ვა­ძა­ხა, - ამი­რა­ნას პარკში გირ­ჩევთ გა­სე­ირ­ნე­ბა­სო, - მაგ­რამ ამის­თვის ყუ­რა­დღე­ბა არ მიგ­ვიქ­ცე­ვია და გეზი ცენ­ტრა­ლუ­რი პარ­კის­კენ ავი­ღეთ.

მთელ ქუ­ჩა­ზე, გა­სა­ყი­დად, სა­თა­მა­შო­ე­ბი და ათა­სი წვრილ­მა­ნია გა­მო­ფე­ნი­ლი. სა­ვაჭ­რო სექ­ცი­ებს გავ­ცდით და პარ­კის­კენ გა­და­ვუხ­ვი­ეთ. უეც­რად ჩვე­ნი ყუ­რა­დღე­ბა ბავ­შვის ქვი­თინ­მა მი­იქ­ცია. დე­დას ატი­რე­ბუ­ლი შვი­ლის­თვის ხელი ჩა­ე­კი­და და სა­დღაც მიჰ­ყავ­და. პა­ტა­რა ტი­რილს უმა­ტებ­და. ისე გულ­საკ­ლა­ვად კვნე­სო­და, მე­გო­ბარს სი­ნა­ნუ­ლით გა­და­ვუ­ლა­პა­რა­კე, - განა ისე­თი რა უნდა ამ ბავ­შვს, რომ დე­და­მის­მა ყიდ­ვა ვერ შეძ­ლო-მეთ­ქი?!. არ ვიცი, მტი­რა­ლა ბავ­შვის მშო­ბელ­მა ჩემი ნათ­ქვა­მი გა­ი­გო­ნა თუ ნერ­ვებ­მა უმტყუ­ნა, შვი­ლის­კენ მიბ­რუნ­და და მთე­ლი ხმით და­უყ­ვი­რა: - ნუ გა­დამ­რიე, რო­გორ გი­ყი­დო ყან­წი და ჩი­ბუ­ხიო?! - მერე ხელი ჩა­ავ­ლო და იქვე მდგარ ეტ­ლში ჩას­ვა, თვი­თო­ნაც გვერ­დით მი­უჯ­და და სა­სე­ირ­ნოდ წა­იყ­ვა­ნა. გა­ო­ცე­ბულ­მა გა­ვა­ყო­ლე თვა­ლი და მერე სი­ცი­ლი ამი­ტყდა... თუმ­ცა, უნდა გა­გიმ­ხი­ლოთ: ჩემს შვილს ასე­თი უც­ნა­უ­რი ნივ­თე­ბის ყიდ­ვა რომ მო­ე­თხო­ვა, აუ­ცი­ლებ­ლად ვუ­ყიდ­დი - და­ვინ­ტე­რეს­დე­ბო­დი, რაში გა­მო­ი­ყე­ნებ­და...

პარკში ბავ­შვე­ბის­თვის უამ­რა­ვი გა­სარ­თო­ბია. ქი­რავ­დე­ბა სა­ბავ­შვო მან­ქა­ნე­ბი, მო­ტო­ციკ­ლე­ბი, კვად­რო­ციკ­ლე­ბი, ცხე­ნე­ბი და თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ეტ­ლე­ბიც კი. თუ მცი­რე­წლო­ვა­ნი შვი­ლი გყავს და რა­ტომ­ღაც მისი ეტლი შინ დაგ­რჩე­ბა, სა­ნერ­ვი­უ­ლო არა­ფე­რია: პარკში ნე­ბის­მი­ე­რი ფე­რი­სა და სტი­ლი­სას შე­არ­ჩევ და იქი­რა­ვებ.

იყი­დე­ბა უამ­რა­ვი სა­თა­მა­შო. არის რამ­დე­ნი­მე ატ­რაქ­ცი­ო­ნიც... ჩემი ყუ­რა­დღე­ბა ბავ­შვე­ბის მომცრო ჯგუფ­მა მი­ი­პყრო. ისი­ნი პა­ტა­რა მა­გი­დას შე­მოს­ხდო­მოდ­ნენ (მშობ­ლე­ბიც თავ­ზე ად­გნენ) და სე­რი­ო­ზუ­ლი სა­ხე­ე­ბით რა­ღა­ცას აკე­თებ­დნენ. ორი ახალ­გაზ­რდა გო­გო­ნა თეთ­რი თა­ბა­ში­რის­გან დამ­ზა­დე­ბულ, სხვა­დას­ხვა ფორ­მი­სა და ზო­მის ყუ­ლა­ბებს ყიდ­და. ბავ­შვე­ბი მათ­თვის სა­სურ­ველ ყუ­ლა­ბას აირ­ჩევ­დნენ, მერე სა­კუ­თა­რი გე­მოვ­ნე­ბით შე­ღე­ბავ­დნენ, სა­ბო­ლოო პრო­დუქტს კი მშო­ბე­ლი, 3 ლა­რის სა­ფა­სუ­რად, იძენ­და და ბავ­შვს სა­მახ­სოვ­როდ, მი­სი­ვე ხე­ლით გა­ფე­რა­დე­ბუ­ლი ყუ­ლა­ბა რჩე­ბო­და. პა­ტა­რე­ბის საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში მშობ­ლე­ბიც იყ­ვნენ აქ­ტი­უ­რად ჩაბ­მუ­ლი - შვი­ლებს კარ­ნა­ხობ­დნენ, ცხვი­რი ყვით­ლად გა­ა­ფე­რა­დე, კაბა - ლურ­ჯა­დო... მერე ერთ-ერთ დე­დას შვი­ლის უნი­ჭო­ბა­ზე ნერ­ვე­ბი მო­ე­შა­ლა, - ამ­ხე­ლა გო­გომ გა­ფე­რა­დე­ბა არ იციო! - აღ­შფოთ­და, მუჯ­ლუ­გუ­ნიც უთა­ვა­ზა, სკა­მი­დან წა­მო­აგ­დო, მისი ად­გი­ლი თა­ვად და­ი­კა­ვა და ყუ­ლა­ბის გა­ფე­რა­დე­ბა გულ­მოდ­გი­ნედ და­ი­წყო...

იქვე ახ­ლოს, დე­დას შვი­ლი ეხ­ვე­წე­ბო­და, ცხენ­ზე დამ­სვიო. დე­დამ იქვე მყო­ფი ცხე­ნოს­ნე­ბის­კენ გას­წია. ერთ-ერთი მათ­გა­ნი წინ შე­მო­ე­გე­ბა და, - აბა, ვის უნდა ზო­რო­ზე "კა­ტა­ო­ბაო"? - წა­მო­ი­ძა­ხა. ქალ­ბა­ტონ­მა ცხვი­რი აიბ­ზუა და უკ­მე­ხად უთხრა, - ჯერ რომ და­გე­ბა­ნა ეგ შენი ზორო, კარ­გი იქ­ნე­ბო­და; ვერ ხე­დავ, ბუ­ზე­ბი რო­გორ ეხ­ვე­ვი­ა­ნო?! - შე­და­რე­ბით სუფ­თა ცხე­ნი შე­არ­ჩია და შვი­ლი ზედ შეს­ვა. მის­მა მე­გო­ბარ­მაც იგი­ვე გა­ი­მე­ო­რა. მერე პა­ტა­რა კვი­ცი და­ი­ნა­ხეს. ქალ­ბა­ტო­ნებ­მა გა­და­წყვი­ტეს, მცი­რე­წლო­ვა­ნი შვი­ლე­ბი კვი­ცით გა­ე­სე­ირ­ნე­ბი­ნათ. ჯერ ერ­თმა დას­ვა. ამა­სო­ბა­ში მათ კი­დევ ერთი ცხე­ნო­სა­ნი მი­უ­ახ­ლოვ­და. "სუფ­თა ცხე­ნე­ბის მოყ­ვა­რულ­მა" დე­დამ იკი­თხა:

- 9 თვის ბავ­შვი რომ დავ­სვა ცხენ­ზე, ამის­თვი­საც 3 ლარი უნდა გა­და­ვი­ხა­დო?

- ქალ­ბა­ტო­ნო, მაგ ბავ­შვს ჩემს ცხენ­ზე არ დავ­სვამ! - კა­ტე­გო­რი­უ­ლი ტო­ნით მი­უ­გო მხე­დარ­მა.

- ვი­თომ რა­ტომ? - გა­ი­ო­ცა ქალ­ბა­ტონ­მა.

- რა­ტომ და ახლა ცხენ­ზე რომ დავ­სვა, ბავ­შვი ლა­პა­რაკს ვე­ღარ ის­წავ­ლის, - გა­ე­ცი­ნა დე­დას.

- ტყუ­ი­ლად იცი­ნი, - გაბ­რაზ­და მა­მა­კა­ცი. - ჩემი შვი­ლიშ­ვი­ლი დავ­სვი, მა­სე­თი პა­ტა­რა; ახლა 3 წლის ხდე­ბა და სა­ერ­თოდ ვერ ლა­პა­რა­კობს. მა­შინ მეც ვამ­ბობ­დი, ცრურ­წმე­ნე­ბის არ მჯე­რა-მეთ­ქი, მაგ­რამ ნე­ტავ და­მე­ჯე­რე­ბი­ნა. მას შემ­დეგ რო­მელ­მა ბავ­შვმაც ლა­პა­რა­კი არ იცის, ჩემს ცხენ­ზე აღარ ვსვამ. რა­ტომ და­ვი­დო სხვი­სი ცოდ­ვა?!

ქალი კვლა­ვაც უნ­დოდ უს­მენ­და და მის ნათ­ქვამ­ზე ეცი­ნე­ბო­და.

ამა­სო­ბა­ში ქალს მე­გო­ბა­რი და კვიც­ზე ამ­ხედ­რე­ბუ­ლი ერთი წლის ბავ­შვი მი­უ­ახ­ლოვ­დნენ. გა­ხა­ლი­სე­ბულ­მა, მე­გო­ბარს და­უ­ძა­ხა, - და­ვი­ღუ­პეთ, ნინო, ჩა­მოს­ვი დე­მეტ­რე ცხე­ნი­დან, თო­რემ ლა­პა­რაკს ვე­ღარ ის­წავ­ლი­სო, - თან გუ­ლი­ა­ნად გა­და­ი­კის­კი­სა. ცხე­ნის პატ­რო­ნი ქა­ლის და­ცინ­ვამ გა­აბ­რა­ზა: - შენ იცი­ნე და რომ გე­ყო­ლე­ბა ეგ ბავ­შვი მუნ­ჯი, მერე ნა­ხეო, - მი­ა­ძა­ხა და წა­ვი­და...

პარ­კის ბო­ლომ­დე რომ მი­ვე­დით, და­ვი­ნა­ხეთ - დიდი ტე­რი­ტო­რია მა­ღა­ლი გა­ლავ­ნით იყო შე­მო­ღო­ბი­ლი და იქ უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი ტრი­ა­ლებ­და. ბავ­შვთა გა­სარ­თო­ბი ცენ­ტრი აღ­მოჩ­ნდა. ნე­ბის­მი­ე­რი ასა­კის ბავ­შვის­თვის არა­ერ­თი სა­ხე­ო­ბის გა­სარ­თო­ბი იყო. მშო­ბელ­მა რომ არ მო­ი­წყი­ნოს, იქვე მდე­ბა­რე კა­ფე­ში შე­უძ­ლია მო­ი­კა­ლა­თოს და თან შვილს ადევ­ნოს თვალ­ყუ­რი, თან ყავა მი­ირ­თვას. იმის შე­საძ­ლებ­ლო­ბაც აქვს, შეზ­ლონგზე წა­მოწ­ვეს და გა­ი­რუ­ჯოს. მარ­თა­ლია, ცენ­ტრში შეს­ვლის მსურ­ველ­მა 3 ლარი უნდა გა­და­ი­ხა­დოს, სა­მა­გი­ე­როდ, მსურ­ველს შე­საძ­ლებ­ლო­ბა აქვს, იქ მთე­ლი დღე გა­ა­ტა­როს. თით­ქმის ყვე­ლა დამ­სვე­ნე­ბე­ლი ასეც იქ­ცე­ო­და. უნდა აღ­ვნიშ­ნო: მარ­თლაც, ყვე­ლა­ზე კომ­ფორ­ტუ­ლი და­სას­ვე­ნე­ბე­ლი ად­გი­ლი აღ­მოჩ­ნდა რო­გორც ჩემი შვი­ლე­ბის­თვის, ასე­ვე - ჩემ­თვი­საც. იქაც არა­ერ­თმა დამ­სვე­ნე­ბელ­მა ახ­სე­ნა "ამი­რა­ნას პარ­კი". ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე­ო­ბამ წამ­ძლია და მე­ო­რე დღეს მის მო­სა­ნა­ხუ­ლებ­ლა­დაც გა­ვე­მარ­თე.

კი­თხვა-კი­თხვით მი­ვა­გე­ნი. საკ­მა­ოდ დიდი ტყე გა­ლავ­ნი­თაა გარ­შე­მორ­ტყმუ­ლი; ჭიშ­კა­რიც ძალ­ზე ორი­გი­ნა­ლუ­რი მეჩ­ვე­ნა - უამ­რა­ვი თხი­ლა­მუ­რი მი­წა­შია ჩარ­ჭო­ბი­ლი და ზედ კა­რია ჩა­მო­კი­დე­ბუ­ლი. კარ­ზე კი დიდი და სა­ინ­ტე­რე­სო აბ­რაა: "ღო­რე­ბის სა­ყუ­რა­დღე­ბოდ! (ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვი­საც)

1. ღორი ყრის ნარ­ჩე­ნებს, ადა­მი­ა­ნი - არა.

2. ღორი გო­რა­ობს ნა­გავ­ში, ადა­მი­ა­ნი - არა.

3. ღორი ღო­რია, ადა­მი­ა­ნი ღორი არაა. ღორო, და­ყა­რე ნა­გა­ვი და შიგ გა­გორ­დი.

ადა­მი­ა­ნო... ა-აა, შენ ღორი არა ხარ, უკაც­რა­ვად".

ჭიშ­კარ­ზე კი­დევ ერთი ასე­თი წარ­წე­რაა: "მოს­პეთ ბუ­ნე­ბა?! მოს­პეთ ამი­რა­ნი".

ტყე­ში შე­სუ­ლებს წინ დიდი მდე­ლო გა­დაგ­ვე­შა­ლა, სა­დაც ორი­ო­დე სა­ბავ­შვო ატ­რაქ­ცი­ო­ნი იყო. ამი­რა­ნას პარკში მარ­თლაც უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი ის­ვე­ნებ­და. ყვე­ლას ბა­ლახ­ზე სა­ფე­ნი და­ე­გო და ზედ დამ­სხდა­რიყ­ვნენ. ბავ­შვე­ბი ჟრი­ა­მუ­ლით დარ­ბოდ­ნენ მთელ ტყე­ში. უნდა აღ­ვნიშ­ნო, რომ პარკში შეს­ვლა უფა­სოა, ამი­ტომ ნე­ბის­მი­ე­რი დამ­სვე­ნებ­ლის­თვის ხელ­მი­საწ­ვდო­მი და სა­სი­ა­მოვ­ნოა.

ერთ-ერთ ხეს­თან მოვ­კა­ლათ­დით. ამ დროს მკაც­რი გა­რეგ­ნო­ბის ქალ­ბა­ტო­ნი და­მად­გა თავს და გა­მაფრ­თხი­ლა, - ბავ­შვებს ყუ­რა­დღე­ბა მი­აქ­ციე, ნა­გა­ვი არ და­ყა­რონ, გა­სას­ვლელ­ში ურ­ნე­ბი დგას და იქ ჩა­ყა­რე­თო. დავ­პირ­დი, - აუ­ცი­ლებ­ლად ასე მო­ვიქ­ცე­ვი-მეთ­ქი. - ყვე­ლა მასე ამ­ბობს, მაგ­რამ ბავ­შვს პამ­პერსს რომ გა­მო­უც­ვლი­ან, ად­გილ­ზე ტო­ვე­ბენ, სხვა უამ­რავ სი­სა­ძაგ­ლე­საც ყრი­ან, ამი­ტომ, იძუ­ლე­ბუ­ლი ვარ, ყვე­ლა სა­თი­თა­ოდ გა­ვაფრ­თხი­ლო, არ მინ­და, ნა­გავ­ში ვიჯ­დეო. - აქ მუ­შა­ობთ-მეთ­ქი? - ვკი­თხე. - კი არ ვმუ­შა­ობ, ვის­ვე­ნებ, მაგ­რამ ნა­გავ­ში დას­ვე­ნე­ბა არ მსი­ა­მოვ­ნებ­სო, - მი­პა­სუ­ხა უხე­შად და მო­შო­რე­ბით მსხდო­მი დამ­სვე­ნებ­ლე­ბის­კენ გა­და­ი­ნაც­ვლა.

ამი­რა­ნას მო­ძებ­ნა გა­დავ­წყვი­ტე. ხომ უნდა გა­მერ­კვია, რა­ტომ ერ­ქვა პარკს ვინ­მე ამი­რა­ნას სა­ხე­ლი?! დამ­სვე­ნებ­ლებ­მა მი­თხრეს, - და­ე­ლო­დე, შე­მოვ­ლა­ზეა ტყე­ში და დაბ­რუნ­დე­ბაო.

ბა­ტო­ნი ამი­რა­ნი ძალ­ზე ხუ­მა­რა და სა­ინ­ტე­რე­სო პი­როვ­ნე­ბა აღ­მოჩ­ნდა. მას­თან ვრცელ ინ­ტერ­ვი­უს "გზის" მომ­დევ­ნო ნო­მერ­ში შე­მოგ­თა­ვა­ზებთ...

პარ­კი­დან რომ გა­მოვ­დი­ო­დი, ჭიშ­კარ­ზე კი­დევ ერთი წარ­წე­რა შევ­ნიშ­ნე: "ჰაა... და­ყა­რე ნა­გა­ვი? არა? - გა­ი­ხა­რე! და­ყა­რე? ჰოო?.. შე მარ­თლა ღორო!"

ნა­თია ჟი­ვი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)